drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 120/09 - Wyrok NSA z 2009-10-06, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 120/09 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-10-06 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-02-12
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jan Bała
Kazimierz Brzeziński /przewodniczący/
Rafał Batorowicz /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 1042/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-09-30
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 169 ust. 1 pkt 1, art. 169 ust. 2 i ust. 6
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1269 art. 1 § 1 i § 2
Ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 1, art. 3 § 1, art. 113 § 1, art. 134 § 1 i 2, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c, art. 153, art. 174, art. 183 § 1 i 2, art. 184, art. 193
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Kazimierz Brzeziński Sędzia NSA Jan Bała Sędzia NSA Rafał Batorowicz (spr.) Protokolant Anna Fyda-Kawula po rozpoznaniu w dniu 6 października 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. AG w R., N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 30 września 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1042/08 w sprawie ze skargi A. AG w R., N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 30 września 2008 r. w sprawie o sygn. akt VI SA/Wa 1042/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę A. AG

z siedzibą w R., N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lutego 2008 r. nr Sp. [...] w przedmiocie wygaśnięcia prawa ochronnego udzielonego na znak towarowy A.

Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekał w następującym stanie sprawy:

Urząd Patentowy RP, działając w trybie postępowania spornego sprawy

z wniosku firmy B. S.A. z siedzibą w V., F. przeciwko firmie A. A. z siedzibą w R., N. o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego udzielonego na znak towarowy A. [...] na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i ust. 6 w związku z art. 315 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.; dalej jako p.w.p.), stwierdził wygaśnięcie prawa ochronnego udzielonego na znak towarowy A. [...] w części dotyczącej towarów zawartych w klasie 29 z dniem 2 lipca 2003 r., a w pozostałej części wniosek oddalił.

Decyzja ta zapadła w oparciu o następujący stan faktyczny i prawny.

W dniu [...] lipca 2003 r. do Urzędu Patentowego RP wpłynął wniosek firmy B. S.A. z F. o stwierdzenie wygaśnięcia prawa z międzynarodowej rejestracji znaku towarowego A. [...] udzielonego na rzecz firmy A. A. z N. na skutek nieużywania. Jako podstawę prawną swego żądania wnioskodawca podał art. 169 p.w.p.

Uprawniony z międzynarodowej rejestracji wniósł o oddalenie wniosku bowiem jego zdaniem wnioskodawca nie ma obiektywnego interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia spornego prawa z rejestracji.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2004 r. organ stwierdził wygaśnięcie prawa ochronnego udzielonego na sporny znak towarowy z dniem [...] lipca 2003 r.

Skargę na decyzję wniosła firma A. AG z siedzibą w R., N. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 21 lutego 2006 r. uchylił zaskarżoną decyzję. Zdaniem Sądu stanowisko skarżącego dotyczące interesu prawnego wnioskodawcy nie zostało poddane wszechstronnej analizie z punktu widzenia realiów konkretnej sprawy. Urząd nie wyjaśnił powodów, dla których uznał, że interes prawny wnioskodawcy istnieje w odniesieniu do całego zakresu towarów.

Od tego wyroku wnioskodawca - B. S.A. z siedzibą w V., F. wniósł skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 października 2006 r. (sygn. akt II GSK 163/06) oddalił skargę kasacyjną. Sąd stwierdził, że wnioskodawca powołując się na fakt zgłoszenia do ochrony podobnego znaku A. w klasie towarowej 29 wykazał dostatecznie, że jest legitymowany do żądania stwierdzenia wygaśnięcia spornego znaku towarowego A. w zakresie obejmującym tę klasę towarową. Natomiast żądanie stwierdzenia wygaśnięcia tego znaku w pełnym zakresie, a więc również w klasach 5, 30 i 32 wykracza poza jej interes prawny.

W rozpatrywanej sprawie organ związany był oceną prawną wyrażoną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 października 2006 r. oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. w wyroku z dnia 21 lutego 2006 r.

Mając to na uwadze Urząd Patentowy stwierdził, że uprawniony ze spornej rejestracji nie wykazał używania spornego znaku towarowego dla towarów zawartych w klasie 29, ani też nie wskazał na ważne powody nieużywania, które usprawiedliwiałyby jego bierność. Zasadne jest zatem, zdaniem organu, żądanie wnioskodawcy stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy, ale jedynie w części dotyczącej towarów zawartych w klasie 29.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego A. AG

z siedzibą w R., N. zarzuciła naruszenie prawa, a mianowicie naruszenie art. 169 ust. 2 p.w.p., poprzez błędne zastosowanie tego przepisu i uznanie, sprzecznie ze stanowiskiem NSA wyrażonym w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 października 2006 r. (sygn. akt. II GSK 163/06), że firma B. S.A. wnioskująca o stwierdzenie wygaśnięcia prawa z rejestracji międzynarodowej nr [...] posiada wymagany interes prawny i może skutecznie żądać stwierdzenia wygaśnięcia przedmiotowej rejestracji międzynarodowej w odniesieniu do wszystkich towarów z klasy 29 pierwotnie wskazanych w tej rejestracji. Uprawniony zarzucił również naruszenie art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., poprzez błędne zastosowanie tego przepisu i uznanie, że nie istnieją ważne powody nieużywania znaku A. chronionego w Polsce prawem z rejestracji międzynarodowej nr [...], a także art. 7, 77 § 1, 77 § 4, 80 oraz art. 107 § 3 k.p.a. w związku z art. 252 p.w.p., poprzez błędne zastosowanie tych przepisów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd I instancji przywołał treść uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego

z dnia 23 kwietnia 2008 r. (sygn. II GPS 1/08) . Naczelny Sąd Administracyjny podjął uchwałę, zgodnie z którą datą stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., o której mowa w art. 172 tej ustawy, jest ostatni dzień pięcioletniego okresu liczonego od początkowej daty nieużywania znaku.

W ocenie Sądu, w zgromadzonych aktach sprawy brak dowodu, aby sporny znak towarowy był rzeczywiście używany i to w sposób poważny na obszarze Polski.

Sąd nie podzielił stanowiska uprawnionego, że istniały usprawiedliwione powody nieużywania spornego znaku towarowego.

Zdaniem Sądu uznać należy, że uprawniony ze spornej rejestracji nie wykazał używania spornego znaku towarowego dla towarów zawartych w klasie 29, ani też nie wskazał na ważne powody nieużywania, które usprawiedliwiałyby jego bierność. Zasadne jest zatem żądanie wnioskodawcy stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy.

Twierdzenia skarżącego dotyczące powodów nieużywania znaku towarowego pozostają nadal, w ocenie Sądu, całkowicie gołosłowne.

W ocenie Sądu I instancji zakwestionowanie posiadania przez wnioskodawcę interesu prawnego, legitymującego go do żądania stwierdzenia wygaśnięcia prawa do spornego znaku A. dla towarów w klasie 29, jest nieprawidłowe.

Zdaniem Sądu wnioskodawca - B. S.A. powołując się na fakt zgłoszenia do ochrony podobnego znaku A. w klasie towarowej 29 wykazał dostatecznie, że jest legitymowany do żądania stwierdzenia wygaśnięcia spornego znaku towarowego A. w zakresie obejmującym tę klasę towarową. Natomiast żądanie stwierdzenia wygaśnięcia tego znaku w pełnym zakresie, a więc również

w klasach 5, 30 i 32 wykracza, w ocenie Sądu, poza interes prawny wnioskodawcy.

Niezależnie od powyższego Sąd zauważył, że Urząd Patentowy stwierdzając "kolizję" znaku wnioskodawcy, który ubiega się o udzielenie prawa ochronnego na swój znak A. o numerze [...], nie zawęził powyższej kolizji tylko do wybranych towarów z klasy 29, które miały być oznaczane znakiem towarowym skarżącego. Również przywołana w skardze decyzja Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego z dnia [...] marca 2008 r. w żaden sposób nie potwierdza zarzucanego naruszenia.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. na podstawie art. 173 § 1 i 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej cytowanej jako p.p.s.a.) zaskarżyła w całości A. AG, z siedzibą w R., N.. Skarga kasacyjna została oparta na następujących podstawach określonych w art. 174 cyt. ustawy p.p.s.a.:

1) naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.), a mianowicie:

a) naruszenie art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez niedopełnienie obowiązku rozpoznania skargi na decyzję UP RP z dnia [...] stycznia 2006 r.

w granicach sprawy i jej rozpoznanie z pominięciem okoliczności przywołanych w skardze z dnia [...] maja 2008 r. na temat sporu, jaki

w przeszłości zaistniał pomiędzy stronami w postępowaniu przed wspólnotowym Urzędem Harmonizacji Rynku Wewnętrznego

w A., H., w sprawie znaku wspólnotowego nr [...] (sprzeciw nr [...]), tj. przed organem, którego rozstrzygnięcia mają moc obowiązującą w Polsce, zgodnie ze stanowiskiem którego Skarżąca ograniczyła wykaz towarów w rejestracji międzynarodowej nr [...] - skutkiem czego nastąpiło niesłuszne oddalenie skargi,

b) naruszenie art. 113 § 1 p.p.s.a. poprzez nieprawidłowe uznanie sprawy za dostatecznie wyjaśnioną i tolerowanie nieuzasadnionego przyjęcia przez Urząd Patentowy RP w zaskarżonej decyzji z dnia [...] lutego 2008 r., iż Naczelny Sąd Administracyjny przesądził w wyroku z dnia 25 października 2006 (sygn., akt II GSK 163/06) kwestię interesu prawnego firmy B. S.A. w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa

z rejestracji międzynarodowej nr [...] w zakresie całej klasy 29,

a skutkiem tego przedwczesne zamknięcie rozprawy, co spowodowało niesłuszne oddalenie skargi,

c) naruszenie art.145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez tolerowanie błędnej oceny materiału zgromadzonego w sprawie dokonanej przez Urząd Patentowy RP, w połączeniu z brakiem analizy zakresu interesu prawnego firmy B. S.A., a w szczególności poprzez uznanie, iż skarżąca winna udokumentować stosowanie znaku w pełnym zakresie towarów

z klasy 29, bądź wykazać istnienie przeszkód w używaniu znaku na terytorium Polski, skutkiem czego nastąpiło niesłuszne oddalenie skargi,

d) naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. poprzez tolerowanie nieuzasadnionego uznania przez Urząd Patentowy RP za konieczne dowodzenia trudności w ruchu trans-granicznym między Niemcami

a Polską - będących przyczyną braku dostaw produktów oznaczanych przedmiotowym znakiem A. do Polski, mimo iż był to fakt powszechnie znany w okresie poprzedzającym akcesję Polski do Unii Europejskiej, a obecnie jest przypominany przez ciągłe podawanie informacji o sytuacji na aktualnej granicy Unii z krajami ościennymi, która przesunęła się na wschodnią granicę Polski - skutkiem czego nastąpiło niesłuszne oddalenie skargi,

e) naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. poprzez potwierdzenie stanowiska Urzędu Patentowego RP stwierdzającego wygaśnięcie prawa

z rejestracji międzynarodowej nr [...] na dzień wniosku firmy B. S.A. tj. na dzień [...] lipca 2003 r. a nie na koniec pierwszego pięcioletniego okresu od dnia uznania skutków rejestracji międzynarodowej nr [...] w Polsce, sprzecznie z przywołaną w uzasadnieniu wyroku uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2008 r. (sygn. akt II GPS 1/08), skutkiem czego nastąpiło niesłuszne oddalenie skargi,

2) naruszenie prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), a mianowicie naruszenie art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., poprzez jego błędną wykładnię tj. przez przyjęcie za konieczne dowodzenie przeszkód

w stosowaniu znaku w sytuacji, gdy były one związane ze stanem faktycznym powszechnie znanym, a więc nie wymagającym dowodu,

3) naruszenie prawa materialnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.), a mianowicie naruszenie art. 169 ust.1 pkt 1 p.w.p., poprzez zastosowanie tego przepisu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. mimo braku interesu prawnego B. S.A. w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa z rejestracji międzynarodowej nr [...] w zakresie całego wykazu towarów z klasy 29, to jest przez jego zastosowanie do błędnie ustalonego stanu faktycznego, skutkiem czego Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. niesłusznie uznał za prawidłową decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] lutego 2008 r. stwierdzającą wygaśnięcie prawa z rejestracji międzynarodowej nr [...] w odniesieniu do całej klasy 29, a w konsekwencji oddalił skargę na tę decyzję UP RP.

Nadto oddalając - w konsekwencji powyższych nieprawidłowości, skargę na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] lutego 2008 r. (w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia prawa z rejestracji międzynarodowej nr [...] na znak towarowy A. - sygn. akt [...]), Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. niesłusznie uznał skargę z dnia [...] maja 2008 r. za nieuzasadnioną polemikę

z prawomocnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 2006 r.

Skarżąca wniosła o:

1. uwzględnienie skargi,

2. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W., a także o:

3. przeprowadzenie rozprawy z udziałem skarżącej oraz

4. zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zdaniem skarżącej Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. błędnie doszedł do przekonania, że skarga na decyzję UP RP z dnia [...] lutego 2008 r. winna być badana według stanu na dzień wydania tej decyzji, podczas gdy skarżąca powoływała się na rozstrzygnięcie zapadłe w sporze między tymi samymi Stronami dotyczącym znaku A. przed wspólnotowym Urzędem Harmonizacji Rynku Wewnętrznego, dotyczącym także kwestii podobieństwa znaków towarowych

i podobieństwa towarów pochodzących od obu stron. Rozstrzygnięcie to zapadło

w odniesieniu do całego jednolitego rynku wewnętrznego Unii Europejskiej z mocą wiążącą w Polsce, należało je zatem traktować jako kwestię rozstrzygniętą między stronami oraz uwzględnić samoograniczenie wykazu towarów w Prawie z rejestracji międzynarodowej dokonane przez Skarżącą już po zapadnięciu decyzji z dnia [...] lutego 2008 r., lecz przed wydaniem zaskarżonego wyroku WSA w W. z dnia 30 września 2008 r.

W ocenie skarżącej Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie błędnie potwierdził ocenę Urzędu Patentowego RP kwestii interesu prawnego firmy B. S.A. jako przesądzonej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 października 2006 r. (sygn. akt II GSK 163/06).

Zdaniem skarżącej, Urząd Patentowy RP powinien dokonać analizy zakresu kolizji pomiędzy [...] oraz [...], tj. ustalić, które towary są podobne

w stopniu grożącym błędem nabywców co do pochodzenia towarów od jednej ze stron i tylko w takim zakresie uznać istnienie interesu prawnego i dopuścić dochodzenie przez [...] S.A. stwierdzenia wygaśnięcia prawa z rejestracji międzynarodowej nr [...]z powodu braku stosowania i tylko w takim zakresie żądać przedstawienia materiałów dowodzących stosowania znaku przez skarżącą.

Zdaniem skarżącej zastosowanie przepisu art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. do błędnie ustalonego stanu faktycznego stanowi naruszenie prawa materialnego, uzasadniające uwzględnienie niniejszej skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na podstawach:

1) naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Z treści art. 183 § 1 p.p.s.a. wynika, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, która zachodzi

w przypadku ziszczenia się co najmniej jednej z przesłanek wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a.

W niniejszej sprawie skarga kasacyjna oparta jest na obu podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 p.p.s.a.

W ramach drugiej podstawy kasacyjnej, a mianowicie mającego wpływ na wynik sprawy naruszenia przepisów postępowania, strona wnosząca skargę kasacyjną na pierwszym miejscu podnosi zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. Zarzucane naruszenie wskazanego przepisu miało polegać na pominięciu okoliczności przywołanych w skardze na decyzję Urzędu Patentowego RP z [...] lutego 2008 r. nr Sp. 25/07. W tym piśmie A. AG powoływała się na skutki decyzji Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w A., H. z dnia [...] marca 2008 r., którą to decyzją odmówiono zarejestrowania na rzecz B. S.A. znaku towarowego A. w odniesieniu do niektórych towarów w klasie 29.

Zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. nie jest zasadny. Porównanie dat wydania zaskarżonej decyzji Urzędu Patentowego RP i decyzji Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego w A. wskazuje, że w skardze powołano się na okoliczności powstałe po zapadnięciu decyzji zaskarżonej do sądu administracyjnego. Z samej istoty modelu sądownictwa administracyjnego, określonej w art. 184 Konstytucji RP, art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm. ) oraz

w art. 1 i art. 3 § 1 p.p.s.a., wynika, że sądy administracyjne dokonują kontroli działania administracji publicznej pod względem zgodności z prawem nie rozpatrując merytorycznie spraw administracyjnych. Konsekwencją takiego założenia jest zasada orzekania przez sądy administracyjne na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w chwili wydawania zaskarżonej decyzji, którym to stanem kierował się kontrolowany organ administracji publicznej. Oparcie się na okolicznościach faktycznych powstałych po zapadnięciu zaskarżonej decyzji oznaczałoby odejście od zadań kontrolnych i przejęcie funkcji właściwych organom administracji publicznej poprzez badanie sprawy administracyjnej a nie sądowoadministracyjnej na podstawie nowego stanu faktycznego.

Chybiony jest zarzut naruszenia art. 113 § 1 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem "Przewodniczący zamyka rozprawę, gdy sąd uzna sprawę za dostatecznie wyjaśnioną". Regulacja zawarta w art. 113 § 1p.p.s.a. skierowana jest do przewodniczącego, któremu nadane jest uprawnienie i na którego nałożony jest obowiązek zamknięcia rozprawy wtedy, gdy sąd w pełnym składzie uznaje sprawę za wyjaśnioną. Naruszenie tego przepisu mogłoby nastąpić wtedy, gdyby przewodniczący przekroczył uprawnienia lub naruszył obowiązki określone w tym przepisie. Tego rodzaju uchybień po stronie przewodniczącego strona wnosząca skargę kasacyjną nie wskazuje.

Nie są też zasadne zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.

Zdaniem strony wnoszącej skargę kasacyjną Sąd I instancji naruszył ten przepis w trojaki sposób.

Po pierwsze, uchybienie polegać miało na tolerowaniu błędnej oceny materiału dowodowego przez Urząd Patentowy RP, co strona wiążę z brakiem analizy interesu prawnego B. S.A., w szczególności poprzez uznanie, że A. AG powinna udokumentować stosowanie znaku w pełnym zakresie klasy 29 bądź wykazać przeszkody w używaniu znaku w tym zakresie.

Odnosząc się do tego zarzutu Naczelny Sąd Administracyjny zauważa , że

w wyroku NSA z 25 października 2006 r., sygn. akt II GSK 163/06, stwierdzono, iż wnioskodawca powołując się na fakt zgłoszenia do ochrony podobnego znaku A. w klasie towarowej 29 wykazał dostatecznie, że jest legitymowany do żądania stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak towarowy A. w zakresie obejmującym tę klasę towarową. Równocześnie uznał za konieczne badanie interesu prawnego w domaganiu się stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak w innych klasach. Wbrew poglądowi prezentowanemu

w skardze kasacyjnej ocena w tym zakresie przedstawiona została wyraźnie

i stanowczo. Oznacza, że Naczelny Sąd Administracyjny uznał za niezasadny zarzut naruszenia prawa materialnego, to jest błędnej wykładni art. 169 ust. 2 p.w.p. odnoszącego się do interesu prawnego podmiotu domagającego się stwierdzenia wygaśnięcia znaku towarowego w klasie 29, oraz odniósł się do wyznaczonego przez normę prawa materialnego zakresu niezbędnych ustaleń faktycznych. Stanowisko wyrażone we wskazanym wyroku jest wiążącą oceną prawną stanowiącą uzupełnienie oceny Sądu I instancji (art. 153 w zw. z art. 193 p.p.s.a.) sprowadzającą się do stwierdzenia, że samo zgłoszenie do ochrony podobnego znaku, w tym przypadku w klasie 29, uzasadnia przypisanie podmiotowi żądającemu stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy przysługiwania interesu prawnego wymienionego w art. 169 ust. 2 p.w.p.

Wobec związania stanowiskiem NSA Urzędu Patentowego RP i Sądu I instancji, kontrolującego zgodność z prawem decyzji wydanej w zgodzie z oceną prawną, nie można im skutecznie zarzucić, że błędnie uznały, iż B. S.A. przysługuje interes prawny w domaganiu się stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy A. w całej klasie 29. Z uregulowań zawartych w art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 6 p.w.p. wynika, że w przypadku złożenia przez legitymowany podmiot wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na zarejestrowany znak towarowy wobec jego nieużywania na uprawnionym z tytułu ochrony tego znaku spoczywa obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie. Zakres obowiązku uprawnionego określony jest zakresem wynikającej z interesu prawnego legitymacji do złożenia wniosku. W niniejszej sprawie oznacza to konieczność wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających jego nieużywanie co do wszystkich towarów z klasy 29.

Po drugie, strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuca, iż błędnie przyjęto, że spoczywał na niej ciężar wykazywania trudności w przewożeniu towarów z klasy 29 przez granicę z N., podczas gdy trudności takie były faktem powszechnie znanym i stanowiły ważny powód usprawiedliwiający nieużywanie znaku. Można przyjąć, że ogólnie określone trudności w przekraczaniu granicy w okresie sprzed akcesji do Unii Europejskiej są faktem powszechnie znanym w rozumieniu art. 77 § 4 k.p.a. Ich konkretny rozmiar w okresie pięciu lat poprzedzających datę stwierdzenia wygaśnięcia znaku wymaga jednak dowodu. Co istotniejsze, wykazania wymagałoby czy rzeczywiście trudności takie wyłączały wprowadzenie opatrzonych znakiem towarów z klasy 29 na polski obszar celny. Nie stanowi faktu powszechnie znanego niemożność sprowadzania z N. w omawianym okresie produktów spożywczych z klasy 29, w tym głęboko mrożonych.

Po trzecie, A. AG zarzuca, że wbrew poglądowi wyrażonemu w uchwale NSA z 23 kwietnia 2008 r., sygn. II GPS 1/08, stwierdzono wygaśnięcie znaku towarowego na dzień 2 lipca 2003 r., to jest datę złożenia wniosku przez B. S.A., a nie na koniec pięcioletniego okresu od dnia uznania skutku rejestracji międzynarodowej znaku A. w Polsce. Gdyby uznać zasadność tego zarzutu powstałaby możliwość stwierdzenia wygaśnięcia znaku z datą wcześniejszą niż to przyjęto w zaskarżonej decyzji. Przy przyjęciu koncepcji nieużywania znaku

w okresie pięciu lat poprzedzających złożenie wniosku jako przyczyny wygaśnięcia prawa ochronnego, taka możliwość nie istnieje. Badany jest okres późniejszy niż wskazany w skardze kasacyjnej. W tej sytuacji uwzględnieniu zarzutu sprzeciwia się zakaz orzekania na niekorzyść strony wnoszącej skargę kasacyjną wynikający z art. 134 § 2 w zw. z art. 193 p.p.s.a. Marginalnie Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że we wskazanej uchwale opowiedziano się za stwierdzaniem wygaśnięcia prawa ochronnego z datą upływu pięciu lat od chwili zaprzestania używania znaku.

Nie są także zasadne zarzuty naruszenia prawa materialnego.

Nie zachodzi błędna wykładnia art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., to jest niezrozumienie przepisu prawa, w sytuacji gdy oparto się na stanie faktycznym ustalonym z pominięciem faktów powszechnie znanych. Nawet błędne ustalenia faktyczne nie powodują naruszenia prawa materialnego. Uchybienia w zakresie ustaleń mogą być natomiast następstwem naruszeń przepisów postępowania. Brak takich naruszeń wykazano odnosząc się do drugiej podstawy kasacyjnej z art. 174 p.p.s.a.

W kwestii wykładni i w konsekwencji stosowania art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

w kontekście zakresu interesu prawnego B. S.A. wypowiedziano się już dostatecznie odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania. Również co do tego zagadnienia strona wnosząca skargę kasacyjną zarzucając naruszenie prawa materialnego kwestionuje ustalenia faktyczne, co, jak już wskazano, nie uzasadnia należycie zarzutu naruszenia prawa materialnego.

Z wymienionych powodów skarga kasacyjna nie znajduje uzasadnionych podstaw i podlega oddaleniu z mocy art. 184 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt