Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Przegalińska, Sędziowie Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka,, Sędzia WSA Alicja Polańska (spr.), Protokolant Joanna Kawa, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 30 kwietnia 2009 r. spraw ze skarg Q.P. Spółka z o.o. z siedzibą w D. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia: - [...] Nr [...], - [...] Nr [...], - [...] Nr [...], - [...] Nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za okres od czerwca do grudnia 2005 r. oraz za lata 2006, 2007, 2008 1. uchyla zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje Wójta Gminy z dnia: - [...] nr [...], - [...] nr [...], - [...] nr [...], - [...] nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżone decyzje nie podlegają wykonaniu, 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz strony skarżącej kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonymi skargami do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie decyzjami ostatecznymi z dnia:

- [...] Nr [...],

- [...] Nr [...],

- [...] Nr [...],

- [...] Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzje Wójta Gminy z dnia:

- [...] Nr [...] w sprawie określenia "A" Spółce z o.o. z/s w D. wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za okres od czerwca do grudnia 2005 r.,

- [...] nr [...] w sprawie określenia Spółce wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2006 rok,

- [...] nr [...] w sprawie określenia Spółce wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2007 rok,

- [...] nr [...] w sprawie określenia Spółce wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2008 rok.

Z dokonanych przez organ podatkowy I instancji ustaleń wynika, że Spółka w związku z powstaniem obowiązku podatkowego złożyła w dniu 22 września 2005 r. deklarację na podatek od nieruchomości za miesiące od czerwca do grudnia 2005 r. za nabyte w dniu 19 maja 2005 r. grunty, budynki i budowle składające się na kompleks ośrodka wczasowo-kolonijnego położonego w D. gm. D., a następnie w dniu 17 maja 2006 r. Spółka złożyła deklarację na podatek od nieruchomości za 2006 r. oraz korektę deklaracji za okres od czerwca do grudnia 2005 r. w których zadeklarowała do opodatkowania budynki mieszkalne o powierzchni 104 m2, budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz części budynków mieszkalnych zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej - ogółem o powierzchni 184 m2, budynki pozostałe o powierzchni 2.171 m2 i budowle o wartości [...]. Wyjaśniając przyczynę złożonej korekty, Spółka wskazała, że przeprowadzane są generalne remonty budynków, pominęła niepodlegającą opodatkowaniu wiatę oraz powiększyła powierzchnię mieszkalną do 104 m2.

Wobec stwierdzenia nieprawidłowości w ww. deklaracjach, a nadto wobec niezłożenia przez Spółkę deklaracji podatkowych za rok 2007 i 2008, organ podatkowy wezwał Spółkę do złożenia wyjaśnień, a wobec braku odpowiedzi wszczął odrębne postępowania w sprawie określenia Spółce wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za okres czerwiec – grudzień 2005 r. oraz za lata 2006, 2007 i 2008.

Dalej, z akt podatkowych wynika, że w dniu 14 listopada 2007 r. Spółka wniosła kolejną korektę deklaracji za okres czerwiec-grudzień 2005 r., w której zadeklarowała podatek od pominiętych wcześniej gruntów, zwiększyła powierzchnię budynków związanych z działalnością gospodarczą oraz wykazała 1.301 m2 powierzchni budynków pozostałych i budowle. Wobec powyższego, organ podatkowy wezwał Spółkę do złożenia wyjaśnień, na jakiej podstawie zakwalifikowano w korekcie deklaracji powierzchnię budynków 104 m2 jako mieszkalną i powierzchnię budynków 1.301 m2 jako pozostałe. W odpowiedzi na to wezwanie, Spółka wyjaśniła, że powierzchnię 104 m2 zakwalifikowała jako mieszkalną, zgodnie z zapisem w akcie notarialnym i stanem faktycznym, a 2.171 m2 powierzchni budynków zakwalifikowała do budynków pozostałych z uwagi na ich stan techniczny zagrażający bezpieczeństwu i uniemożliwiający całkowicie prowadzenie w nich jakiejkolwiek formy działalności.

Wskazanymi na wstępie decyzjami Wójt Gminy D. określił Spółce wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za okres czerwiec-grudzień 2005 r. oraz za lata 2006, 2007 i 2008 w wysokościach wyższych niż zadeklarowane oraz niezadeklarowane, opodatkowując 33.423 m2 gruntów związanych z działalnością gospodarczą, 2.378,30 m2 budynków związanych z działalnością gospodarczą, 104 m2 budynków mieszkalnych i budowle.

W uzasadnieniu swoich decyzji organ podatkowy wyjaśnił, że dane o powierzchniach gruntów i budynków zaczerpnął z aktu notarialnego z dnia 19 maja 2005 r., zawierającego umowę sprzedaży ośrodka wczasowego i kolonijnego w D., na podstawie którego Spółka stała się użytkownikiem wieczystym gruntów i właścicielem budynków oraz budowli. Organ ten nie przyjął danych ani z deklaracji, ani z korekt Spółki, gdyż ustalił, że wszystkie budynki, poza deklarowaną powierzchnią 104 m2 budynków mieszkalnych, są budynkami użytkowymi posiadanymi przez przedsiębiorcę, a więc - zgodnie z przepisem art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych - są związane z działalnością gospodarczą i powinny być opodatkowane stawką przewidzianą dla tej kategorii budynków. W zakresie budowli organ podatkowy uwzględnił wartość zadeklarowaną przez podatnika, przyjął także zgodnie z tą deklaracją powierzchnię budynków mieszkalnych.

Od decyzji Wójta Gminy D. z dnia 29 maja 2008 r. określającej wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za okres czerwiec-grudzień 2005 Spółka złożyła odwołanie z dnia 7 lipca 2008 r. w którym zarzuciła, że naliczono jej podatek za grunty będące lasem, za który inną decyzją Wójt Gminy naliczył podatek leśny, jak również niespójność między uzasadnieniem decyzji, a wyliczeniem podatku, gdyż zauważyła rozbieżności w powierzchniach. Podniosła także, że niesłusznie 2.171 m2 powierzchni budynków zakwalifikowano do budynków związanych z działalnością gospodarczą, gdyż są one technicznie wyeksploatowane i ze względów bezpieczeństwa nie są wykorzystywane do działalności gospodarczej.

Natomiast, w jednobrzmiących odwołaniach Spółki z dnia 1 września 2008 r. od decyzji Wójta Gminy D. z dnia [...] określających wysokość zobowiązania podatkowego za lata 2006, 2007 i 2008 Spółka zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj. art.122 Ordynacji podatkowej przez zaniechanie podjęcia niezbędnych działań zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym, art.187 Ordynacji podatkowej przez zaniechanie zebrania i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, jak też art.210 § 4 Ordynacji przez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji dowodów, na jakich organ podatkowy się oparł przy jej wydaniu oraz naruszenie prawa materialnego, tj. art.1a ust.1 pkt 3, art.2 ust.2 oraz art. 4 ust.1 pkt 3 ustawy o opłatach i podatkach lokalnych przez błędne ich zastosowanie.

Uzasadniając te odwołania, Spółka wskazała, że nie ma racji organ podatkowy kwestionując możliwość dokonania samodzielnie oceny, czy z powodów technicznych budynek nadaje się do prowadzenia w nim działalności gospodarczej. W ocenie skarżącej Spółki, w sytuacji kwestionowania poprawności deklaracji podatkowej, to na organie podatkowym ciąży obowiązek ustalenia, czy "względy techniczne" faktycznie występują. Spółka podniosła również, że organ podatkowy zignorował fakt, iż większa część opodatkowanej nieruchomości, to grunt leśny niewykorzystywany do działalności gospodarczej i niepodlegający podatkowi od nieruchomości.

W wyniku rozpoznania odwołań Spółki, wskazanymi na wstępie decyzjami Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzje organu podatkowego I instancji.

Uzasadniając natomiast swoje rozstrzygnięcia, organ odwoławczy wskazał, że w świetle przepisów podatkowych podatek od nieruchomości nie jest podatkiem zależnym od sposobu wykorzystywania nieruchomości przez jej posiadacza. Jest to podatek majątkowy, czyli podatek należny za samo tylko posiadanie majątku w gruntach, budynkach i budowlach. Jego wysokość zależna jest wyłącznie od powierzchni, statusu posiadacza w przypadku gruntów i budynków oraz od wartości w przypadku budowli. W przypadku budynków, stawka podatkowa zależna jest także od kategorii budynku - mieszkalny, użytkowy. Związek z działalnością gospodarczą zależny jest od statusu przedsiębiorcy posiadanego przez podatnika.

Ponadto, Kolegium podniosło, że związek przedmiotu opodatkowania z działalnością gospodarczą może być zerwany wówczas, gdy względy techniczne nie pozwalają na wykorzystywanie go do prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym samo gołosłowne twierdzenie podatnika, że jakiś obiekt nie nadaje się do prowadzenia w nim działalności gospodarczej jest bezskuteczne. Według Kolegium, to podatnik ma obowiązek udowodnić w sposób wiarygodny zły stan techniczny nieruchomości, jeżeli chce obniżenia podatku od nieruchomości. Sposobem takim jest, według Kolegium, w przypadku budynku - przedłożenie organowi podatkowemu dokumentu urzędowego (np. stosowna decyzja organu budowlanego), ekspertyzy rzeczoznawcy budowlanego, opinii technicznej sporządzonej przez eksperta w dziedzinie budownictwa, itp. z których będzie wynikało, że dany budynek nie nadaje się do jakiejkolwiek działalności gospodarczej z racji złego stanu technicznego.

Dalej, Kolegium zauważyło, że budynek nadający się do remontu nie spełnia warunku stanu technicznego wykluczającego związek z działalnością gospodarczą, a ponieważ Spółka nie udowodniła stosownymi dowodami wykazującymi, że stan techniczny budynków wykluczał ich związek z działalnością gospodarczą, to zaistniała konieczność opodatkowania także budynków zaliczonych przez Spółkę do kategorii pozostałych, jak związanych z działalnością gospodarczą, gdyż same oświadczenia Spółki w sprawie nie były wystarczające.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało również, iż kwestia względów technicznych, wykluczających związek nieruchomości z działalnością gospodarczą był przedmiotem orzecznictwa sądów i omówień teoretyków. W ich wyniku ugruntowany został pogląd, że związek nieruchomości z działalnością gospodarczą zrywają tylko takie względy techniczne, które świadczą o tak złym stanie nieruchomości, że uniemożliwia on wykorzystywanie nieruchomości do jakiejkolwiek działalności gospodarczej z powodu zagrożenia życia bądź zdrowia ludzi.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko Wójta Gminy D., iż podstawowym dowodem w sprawie są dane z notarialnej umowy sprzedaży. Według umowy, Spółka kupiła grunt o łącznej powierzchni 3,6678 ha. Składa się na nią działka nr 1 o powierzchni 0,3255 sklasyfikowana jako grunty leśne i za nią należny jest podatek leśny, oraz działka nr 2 o powierzchni 3,3423 sklasyfikowana jako teren rekreacyjno-wypoczynkowy i tę powierzchnię (33.423 m2) opodatkowano w zaskarżonej decyzji podatkiem od nieruchomości. Ponieważ grunt ten jest w posiadaniu przedsiębiorcy i jest zajęty na prowadzenie działalności gospodarczej, opodatkowano go stawką najwyższą. Z umowy sprzedaży wynika, że Spółka kupiła budynki o łącznej powierzchni 2.559,06 m2. Z tej powierzchni odjęto powierzchnię dwóch wiat, które nie spełniają definicji budynku, czyli łącznie 107,36 m2. Po tej operacji do opodatkowania pozostało 2.451,70 m2. Z tej powierzchni do opodatkowania stawką jak za budynki mieszkalne wyłączono 73,40 m2 budynku stróżówki. Pozostało 2.378,30 m2 budynków, które jako budynki użytkowe będące w posiadaniu przedsiębiorcy są związane z działalnością gospodarczą i w ocenie organów podatkowych opodatkowane winny być stawką najwyższą.

Skarżąc decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] Nr [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, pełnomocnik Spółki wniósł o uchylenie jej w całości i przekazanie sprawy organowi podatkowemu do ponownego rozpoznania. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art.122 Ordynacji podatkowej przez zaniechanie podjęcia niezbędnych działań zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym, art.187 Ordynacji podatkowej przez zaniechanie zebrania i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, art. 210 § 4 Ordynacji ppodatkowej przez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji dowodów, na jakich organ podatkowy się oparł przy jej wydaniu oraz naruszenie prawa materialnego, tj. art.1a ust.1 pkt 3 oraz art. 2 ust. 2 ustawy o opłatach i podatkach lokalnych przez błędne zastosowanie.

Skarżąc natomiast decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...], pełnomocnik Spółki w jednobrzmiących skargach wniósł o ich uchylenie w całości oraz o uchylenie poprzedzających je decyzji Wójta Gminy D. z dnia [...] i przekazanie sprawy organowi podatkowemu I instancji do ponownego rozpoznania.

Zaskarżonym decyzjom zarzucono naruszenie przepisów postępowania, tj. art.156 § 1 pkt 2 Kpa przez niestwierdzenie nieważności decyzji organu I instancji w sytuacji, gdy została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa; nierozpoznanie istoty sprawy przez nierozpatrzenie zarzutów zgłoszonych przez odwołującego się, w wyniku czego nie usunięto z obrotu prawnego decyzji wydanych z rażącym naruszeniem prawa, nierozpoznanie zarzutu naruszenia przez organ podatkowy I instancji art.122 Ordynacji podatkowej przez zaniechanie podjęcia niezbędnych działań zmierzających do wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym, nierozpoznanie zarzutu naruszenia przez organ podatkowy I instancji art.187 Ordynacji podatkowej przez zaniechanie zebrania i nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, przez co błędnie dokonano ustalenia stanu faktycznego, nierozpoznanie zarzutu naruszenia przez organ podatkowy I instancji art.210 § 4 przez niewskazanie w uzasadnieniu decyzji dowodów, na jakich organ podatkowy się oparł przy jej wydaniu oraz naruszenie prawa materialnego, co miało wpływ na wynik sprawy, tj. art.1a ust.1 pkt 3 ustawy o opłatach i podatkach lokalnych przez błędne zastosowanie.

W odpowiedzi na ww. skargi Spółki, Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o ich oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko zajęte w decyzjach będących przedmiotem zaskarżenia.

Sąd, uwzględniając wnioski skarżącej Spółki o połączenie wszystkich czterech spraw ze skarg Spółki na ww. decyzje Samorządowe Kolegium Odwoławcze, toczących się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Szczecinie, na podstawie przepisu art. 111 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zarządził ich połączenie w celu ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia, uznając iż mogły one być objęte jedną skargą.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:

Skargi Spółki zasługują na uwzględnienie, gdyż zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje organu podatkowego I instancji wydane zostały z naruszeniem przepisów postępowania podatkowego określonych w art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązujących organy podatkowe do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy oraz do zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w sposób wyczerpujący, którym to wymogom organy podatkowe obu instancji nie sprostały.

W znajdującym zastosowanie w tych sprawach, dotyczących opodatkowania gruntów, budynków i budowli będących w posiadaniu skarżącej Spółki i podlegających opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości w okresie od czerwca do grudnia 2005 r. oraz w latach 2006, 2007 i 2008, przepisie art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, w brzmieniu nadanym mu z dniem 1 stycznia 2003 r. (Dz. U. Nr 200 z 2002 r., poz. 1683), a niezmienionym w latach 2005-2008, wskazano, że przez grunty, budynki i budowle związane z działalnością gospodarczą należy rozumieć: "grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej - grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych".

Z uregulowania tego wynika zatem, że aby prawidłowo zastosować ten przepis w sprawie, to organy podatkowe zobowiązane są w toku prowadzonego postępowania podatkowego, po pierwsze - ustalić, czy przedmiot opodatkowania, jakim jest grunt, budynek i budowla znajdują się w posiadaniu przedsiębiorcy, i po drugie, w sytuacji, gdy podatnik podnosi argument, że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych - ustalić, czy rzeczywiście dany przedmiot opodatkowania, tj. grunt lub budynek, ze względów technicznych, nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji – zgodnie z przepisem art. 5 ustawy – stawka podatku od nieruchomości będzie taka jak dla gruntów i budynków pozostałych (niższa, niż dla gruntów i budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej). Ta ostatnia przesłanka, tj. niemożność wykorzystywania gruntu lub budynku do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych, jako że zamieszczona jest w przepisie prawa podatkowego, adresowana jest do organów podatkowych. W tej sytuacji, organy te zobligowane są w toku prowadzonego postępowania wyjaśnić, czy rzeczywiście dany przedmiot opodatkowania będący w posiadaniu przedsiębiorcy ze względów technicznych nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej. Środkami dowodowymi, z których mogą korzystać organy podatkowe, są wszystkie dopuszczalne przepisami Ordynacji podatkowej, a w szczególności oględziny przedmiotu opodatkowania, przesłuchanie strony postępowania (za jej zgodą), przesłuchanie świadka, czy też powołanie biegłego. Posiłkowo, organy te mogą posługiwać się także przepisami prawa budowlanego, które szczegółowo regulują kwestie techniczne budynków, w tym rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

Ponadto, analiza treści tego uregulowania nie wskazuje, że - aby organy podatkowe uznały w sprawie zaistnienie przesłanki niemożności wykorzystywania gruntu lub budynku do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych - konieczne jest przedłożenie przez stronę postępowania organom podatkowym dokumentów urzędowych, czy innych dowodów wskazanych w zaskarżonych decyzjach przez organ odwoławczy, tj.: stosownej decyzji organu budowlanego, ekspertyzy rzeczoznawcy budowlanego, opinii technicznej sporządzonej przez eksperta w dziedzinie budownictwa, itp. z których będzie wynikało, ze dany budynek nie nadaje się do jakiejkolwiek działalności gospodarczej z racji złego stanu technicznego. To ostatnie stwierdzenie organu odwoławczego o konieczności udowodnienia przez podatnika wskazanymi przez ten organ dowodami przesłanki niemożności wykorzystywania gruntu lub budynku do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych stanowi – według Sądu – nadinterpretację normy prawnej wynikającej z ww. przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (analogiczny pogląd zawarto w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 maja 2006 r., sygn. akt II FSK 688/05, opubl. w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

Kontrola sądowa zaskarżonych decyzji oraz poprzedzających je decyzji organu I instancji wskazuje, że organy podatkowe w tych sprawach odstąpiły od ustalenia, czy występują względy techniczne, które uniemożliwiają skarżącej Spółce wykorzystywanie wskazywanych przez nią budynków do prowadzenia działalności gospodarczej. Organy te ograniczyły się w istocie do uznania, że jedynym i wystarczającym dowodem w sprawie jest treść umowy sprzedaży z dnia 19 maja 2005 r., sporządzonej w formie aktu notarialnego, na mocy której skarżąca Spółka nabyła w wieczyste użytkowanie nieruchomości gruntowe oraz na własność zabudowania położone w D. gm. D. Tymczasem, z treści tej umowy nie wynika, jaki był stan techniczny zabudowań, gdyż jedynym zapisem z tym stanem związanym jest zapis umieszczony w § 13 umowy, w którym nabywca zapewnia, że znany mu jest stan techniczny budynków i budowli będących przedmiotem umowy. Natomiast, z treści oświadczenia złożonego przez Spółkę w dniu 24 kwietnia 2008 r. we wszystkich sprawach wynika, że stan techniczny budynków zakwalifikowanych do budynków pozostałych zagraża bezpieczeństwu i uniemożliwia całkowicie prowadzenie w nich jakiejkolwiek formy działalności oraz, że budynki te nie były, nie są i nie będą w przyszłości wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej z uwagi na brak ekonomicznego uzasadnienia.

Dodatkowo, organy podatkowe do spraw w przedmiocie opodatkowania za lata 2006, 2007 i 2008 załączyły wydruki komputerowe ze strony internetowej skarżącej Spółki obrazujące stan techniczny obiektów składających się na Spółki "A", według stanu na dzień 24 listopada 2008 r. Natomiast, do sprawy dotyczącej opodatkowania za okres od czerwca do grudnia 2005 r. załączono pismo Spółki z dnia 12 kwietnia 2006 r., w którym Spółka wyjaśniła powód złożenia korekty deklaracji za ten okres i wskazała, że wyłączyła w korekcie deklaracji powierzchnię 2.171 m² budynków z uwagi na przeprowadzane remonty generalne obiektów.

Te wyżej wskazane dowody, zgromadzone przez organy podatkowe w tych sprawach, nie zezwoliły – według Sądu – na wyjaśnienie, czy w sprawie zaistniała przesłanka niemożności wykorzystywania budynków do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych.

Powyższe zaniechanie skutkowało tym, że stan faktyczny w sprawie nie został ustalony w sposób umożliwiający prawidłową ocenę i zastosowanie przepisu art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, uzasadnione są zarzuty podniesione w skargach Spółki, iż organy podatkowe – z naruszeniem przepisów art. 122 i art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej – nie podjęły wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy oraz do zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w sposób wyczerpujący, które to naruszenia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wobec powyższego, należało - na podstawie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - orzec jak w sentencji. O stwierdzeniu, że zaskarżone decyzje nie podlegają wykonaniu orzeczono na podstawie przepisu art. 152 tej ustawy, a o kosztach postępowania - na podstawie przepisów art. 200 i 205 § 2 ustawy.

Na podstawie przepisu art. 141 § 4 ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd wskazuje, aby w toku dalszego postępowania organy podatkowe, uwzględniając te ww. okoliczności, podjęły czynności dowodowe, które doprowadzą do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, tj. przesłanki niemożności wykorzystywania przez Spółkę budynków do prowadzenia działalności gospodarczej ze względów technicznych.