Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Obowiązek uwzględnienia w planowaniu m. in. potrzeb ochrony dóbr kultury współczesnej (art. 1 ust. 2 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) otwiera mozliwość ustanowienia ograniczeń korzystania z nieruchomości nie tylko tych, gdzie bezpośrednio posadowione są godne ochrony obiekty, lecz także innych przyległych - o ile zostaje to w rzeczywistym związku z potrzebą zachowania cennych form, czy założeń architektonicznych.

Zasada proporcjonalności będzie zawsze naruszona, o ile dojdzie do ingerencji w prawo własności chronione w myśl art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym bez uzasadnienia innymi wytycznymi racjonalnego planowania, wskazanymi w art. 1 ust. 2 tej ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Krzycki (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Tomasz Wykowski, Sędzia WSA Teresa Zyglewska, Protokolant st. ref. Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2012 r. sprawy ze skargi M. K. na uchwałę Rady W. z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność następujących postanowień zaskarżonej uchwały: a) § 46 ust. 2 pkt 1 w zakresie w jakim nie dopuszcza on dla działki nr ewidencyjny [...] (ul. [...]) budowy nowego budynku mieszkalnego odpowiadającego warunkom określonym w pkt 3 lit. b; b) § 46 ust. 2 pkt 3 lit. b w zakresie zawartego w niej sformułowania "na potrzeby funkcji usługowej, o której mowa w lit. a," 2. zaskarżona uchwała w części wskazanej w pkt 1 nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Rady W. na rzecz skarżącej M. K. kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem zaskarżenia była uchwała Rady W. z dnia [...] listopada 2010 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru S. (Dz.Urz. Woj. [...] Nr [...], poz. [...]), zwana dalej Planem. W skardze, wniesionej na zasadzie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika - radcę prawnego -właścicielka działki ew. nr [...] położonej przy ul. [...] w W. –M. K. - sformułowała, co do działki nr ew. [...] położnej na terenie oznaczonym na części graficznej symbolem MW 3, zarzuty dotyczące ustaleń Planu, gdy chodzi o część tekstową, co do postanowień § 46 ust. 2 w następującej części:

- pkt 1 w zakresie, w jakim w związku z treścią § 2 pkt 37 Planu, w razie rozbiórki istniejącego budynku dopuszcza się wyłącznie odtworzenie istniejącego obiektu,

- pkt 3 lit b w zakresie, w jakim dopuszczono do rozbudowy istniejącego budynku pod warunkiem wykorzystania na cele usługowe, oraz określono warunki tej rozbudowy zakładając odstępstwo od funkcji i gabarytów budynków faktycznie występujących na terenie MW3.

Uzasadniając skargę przywołano następujące okoliczności:

- budynek przy ul. [...] posiada 2,5 kondygnacje; obecnie wykorzystywany wyłącznie na cele mieszkalne (z wyjątkiem tymczasowej przybudówki), sąsiaduje bezpośrednio z budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi o wysokości 4 - 4,5 kondygnacji; znajdujący się nieopodal budynek U. ma 4 kondygnacje,

- budynek zbudowano w 1979 roku a rozbudowano - w 1998; obecnie bryła obiektu jest nieregularna, nieproporcjonalna i pozbawiona estetyki,

- budynek nie stanowi dobra kultury współczesnej, w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.), autorzy Planu objęli restrykcyjnymi postanowieniami budynek (patrz §. 7 ust. 8 Planu) pomimo braku ku temu przesłanek (przywołano stanowisko [...] Konserwatora Zabytków) stanowi to nieuzasadnioną ingerencję w prawa właścicieli,

Sygn. akt IV SA/Wa 33/12

- ochrona zespołu zabudowy wielorodzinnej z okresu powstawania osiedla B. I i B. II nie uprawnia do wprowadzenia w Planie nakazu pozostawienia na działce nr ew. [...] domu jednorodzinnego o wysokości 14 m otoczonego budynkami wielorodzinnymi (wys. ok. 18 m.) skoro budynek znajduje się na terenie o przeznaczeniu podstawowym "zabudowa wielorodzinna",

- ochrona zespołu zabudowy nie usprawiedliwia również wprowadzenia nakazu funkcji usługowej w przypadku przebudowy dachu budynku mieszkalnego,

- plan chroni zabudowę wielorodzinną a zarazem nakazuje pozostawienie na działce nr ew. [...] budynku jednorodzinnego z usługami; za cenne pod względem architektonicznym uznano modernistyczne budynki z lat międzywojennych oraz lat 60 - tych o oszczędnej i regularnej formie a jednocześnie zabroniono przebudowy budynku z lat późniejszych o bryle nieregularnej, pozbawionej proporcji i jakichkolwiek walorów estetycznych,

- zamieszkiwanie w budynku jednorodzinnym, mniejszym niż budynki sąsiednie, jest niezmiernie uciążliwe dla właścicieli.

Reasumując wskazano, iż uchwalając Plan nadużyto władztwa planistycznego w stopniu kwalifikującym stosowne zapisy tego aktu, jako naruszające zasady jego sporządzenia, w myśl art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) do stwierdzenia ich nieważności.

Wniesiono o zwrot kosztów postępowania sądowego.

Rada W., zwana dalej Radą, wniosła o oddalenie skargi. Wskazano, iż ustalenia §46 Planu dotyczą osiedla zrealizowanego w latach 1945-1955, a budynek skarżącej powstał na jego terenie znacznie później, pierwotnie, jako zakład cukierniczy a następnie dopuszczono rozbudowę o jedną kondygnację mieszkalną (1997).

Na etapie sporządzania Planu złożono uwagę (pismo z dnia 26 lutego 2010 r.) -wniesiono o usunięcie zapisu - zakaz rozbudowy nadbudowy budynku, została ona częściowo uwzględniona. Wniosek motywowano właśnie umożliwieniem wykorzystania obiektu zgodnie z funkcją usługową (tylko w takim kierunku dopuszczano zmianę funkcji).

Sygn. akt IV SA/Wa 33/12

Przyznano, iż zabudowa na działce nr ew. [...] ewidentnie obiega od pozostałych budynków na terenie oznaczonym MW3. Odnotowano, iż parametry działki są typowe dla zabudowy jednorodzinnej nie zaś wielorodzinnej, gdzie konieczne jest zabezpieczenie odpowiedniej ilości miejsc parkingowych miejsc segregacji odpadów stałych, dojść do klatek schodowych oraz podjazdów do budynków przy zachowaniu ustalonej powierzchni biologicznie czynnej.

Wyrażono podgląd, iż §. 46 ust 1 pkt 1 Planu nie odnosi się do działki nr ew. [...] a budynek nie należy do chronionego zespołu budynków - stanowi element kolizyjny i dysharmonizujący pod względem funkcji (jednorodzinny wobec zabudowy wielorodzinnej) i zupełnie odmiennej formy architektonicznej. Sam budynek nie jest objęty ochroną a ograniczenia wynikają z charakteru obszaru, na którym został posadowiony.

Na rozprawie, gdy chodzi o kwestie możliwości rozbudowy budynku na cele mieszkaniowe nie zaś tylko usługowe, pełnomocnik Rady wyjaśnił, iż gdyby stosowne żądanie było zgłoszony na etapie procedowania nad planem, mógłby być rozważany przez osobę sporządzającą projekt a następnie Radę, Skoro nie zgłoszono wniosku ani uwagi nie można uznać, aby doszło do naruszenia władztwa planistycznego. Podtrzymano pogląd, iż § 46 ust. 1 pkt 1 Planu nie ma zastosowania, gdy chodzi o działkę Skarżącej. Gdyby doszło do rozbiórki istniejącego budynku, zakres dopuszczalnej formy przy odtwarzaniu obiektu wynikałby z treści § 46 ust. 2 pkt 3 lit b. Zwrócono uwagę, iż obiekt powstał, jako uzupełnienie zabudowy w zakresie usług, działka jest mała i intensywnie zagospodarowana.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna, gdy chodzi o podniesioną przez Skarżącą kwestie wykroczenia poza granice władztwa planistycznego, co do wprowadzenia części ograniczeń, dotyczących nieruchomości przy ul. [...] (działka nr ew. [...]). Innymi słowy ustalenia Planu naruszają interes prawny skarżącej, a równocześnie ingerencja w prawa podmiotowe wykracza w danym przypadku poza dopuszczalne granice.

Sygn. akt IV SA/Wa 33/12

Należy wskazać, iż granice tzw. władztwa planistycznego wytyczają zakres dopuszczalnej ingerencji planem jako aktem prawa miejscowego w prawo nieskrępowanego korzystania z nieruchomości. Jest ona możliwa w granicach wskazanych normami rangi ustawowej (art. 64 ust. 3 Konstytucji), w tym regulacjami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z treści tego aktu wynika, iż granice korzystania z nieruchomości mogą być kształtowane właśnie m.in. planami zagospodarowania przestrzennego (art. 6 ust. 1). Precyzuje on jednocześnie, jakie względy (chronione wartości) należy mieć na uwadze sporządzając ten dokument (art. 1 ust. 2 w zw. z art. 4 ust. 1). Z uwagi na konstrukcję art. 1 ust. 2, gdzie wymieniono wyłącznie katalog kwestii, jakie należy uwzględnić, nie wskazując, aby jakakolwiek z nich miała prymat nad pozostałymi, należy przyjąć, iż konieczne jest zachowanie stosownej proporcjonalności pomiędzy ochroną wskazanych dóbr (patrz tak samo wyrok NSA II OSK 145/09, II OSK 834/10 II OSK 1275/09 - dostępne w CBOSA). Właśnie jej zachowanie będzie przesądzać, czy można uznać, iż określone rozstrzygnięcie nie wykracza poza granice władztwa planistycznego.

W rozpoznawanej sprawie jest bezsporne, iż przedmiotowa nieruchomość znajduje się na obszarze funkcjonalnym zabudowy o szczególnych walorach, natomiast wzniesiony na niej budynek nie posiada szczególnej wartości architektonicznej. Samo osiedle należy kwalifikować, jako tzw. dobro kultury współczesnej, natomiast nie można do tej kategorii zaliczyć budynku zrealizowanego na działce nr ew. [...].

W tej sytuacji chybione są zarzuty skargi zmierzające do wykazania, iż skoro obiekt nie posiada walorów architektonicznych to nie dopuszczalne było wprowadzanie pewnych ograniczeń z uwagi na ochronę wartości otaczającej go zabudowy. Obowiązek bowiem uwzględnienia w planowaniu m.in. potrzeb ochrony dóbr kultury współczesnej (art. 1 ust. 2 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) otwiera możliwość ustanowienia ograniczeń korzystania z nieruchomości nie tylko tych, gdzie bezpośrednio posadowione są godne ochrony obiekty, lecz także innych przyległych - o ile zostaje to w rzeczywistym związku z potrzebą zachowania cennych form, czy założeń architektonicznych. Uprawnione było wobec tego wskazanie w Planie, jako terenu wymagającego ochrony, całego kwartału zabudowy, gdzie znajduje się m.in. działka skarżącej (§ 7 ust. 8).

Sygn. akt IV SA/Wa 33/12

Nie przesądza to jednak, iż wprowadzenie całego katalogu ograniczeń, wynikającego z postanowień Planu w stosunku do nieruchomości skarżącej, było uprawnione.

Na wstępie trzeba wskazać, iż mylnie wywodzi Rada, jakoby postanowienia § 46 ust. 2 pkt 1 Planu nie odnosiły się do działki skarżącej. Wypada zauważyć, iż pkt 3 wskazanego § 46 ust. 2 dotyczy wyłącznie istniejącego budynku (patrz zdanie wstępne) i jednocześnie nie zawiera żadnych rozstrzygnięć dotyczących możliwości realizacji zabudowy w razie jego rozbiórki. W tej sytuacji, gdyby obiekt ten przestał istnieć, wskazane regulacje pkt 3, stanowiące odstępstwo od reguł ogólnych dotyczących obszaru MW3, byłyby bezprzedmiotowe a więc zastosowanie znalazłyby reguły ogólne, w tym pkt 1 w § 46 ust. 2 Planu.

Wobec ustalenia, iż wskazane postanowienie Planu odnosi się również do działki skarżącej, pozostaje do rozważenia, czy ustanowienie tego rodzaju normy było dopuszczalne. Trafnie w tym kontekście podniesiono w skardze, iż stosowny przepis prawa miejscowego nie znajduje żadnego racjonalnego uzasadnienia, a jak wynika ze stanowiska Rady jej uchwalenie nie było również intencją prawodawcy.

Jednocześnie Sąd miał na względzie, iż wyeliminowanie z obrotu prawnego postanowień §. 46 ust. 1 pkt 1 w stosunku do działki skarżącej, prowadziłoby do ukształtowania stanu prawnego, w którym kwestie potencjalnej ponownej zabudowy na działce nie byłyby w ogóle uregulowane. Zakaz realizacji nowych obiektów o gabarytach odbiegających od istniejących na terenie objętym ochroną, jest przy tym faktycznie uzasadniony, jednakże z tym zastrzeżeniem, iż gdy chodzi o działkę nr ew. [...] nie ma przesłanek dla utrwalania jej obecnego sposobu zagospodarowania, lecz jest także do zaakceptowania odtworzenie zabudowy z zachowaniem dopuszczalnych parametrów po ewentualnej rozbudowie. Kwestionowane postawienie Planu powinno zostać więc wyeliminowane z obrotu (poprzez stwierdzenie nieważności) wyłącznie w zakresie, w jakim nie było uzasadnione - wykraczało poza grancie władztwa planistycznego. Odnotować wypada przy tym, iż na skutek niniejszego orzeczenia Sądu stan prawny w tym zakresie ukształtowany zostanie zgodnie z wolą Rady wyrażoną przez jej Pełnomocnika na rozprawie.

Trafny jest także zarzut, co do braku wystarczających przesłanek dla ingerencji w prawa właściciela nieruchomości, gdy chodzi uwarunkowanie

Sygn. akt IV SA/Wa 33/12

nadbudowy budynku od przeznaczenia na cele usług nie zaś mieszkaniowe. Rada nie przedstawiła przekonywających argumentów, w kontekście zrównoważonej ochrony wartości, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, które przemawiałyby za ustawieniem tego rodzaju ograniczenia. W szczególności nie mogą za tym przemawiać względy dóbr chronionych, do których należy kompozycja przestrzenna czy architektura zespołu objętego ochroną, bowiem kwestia sposobu wykorzystania nadbudowanej części nie będzie miała na to wpływu, a dopuszczona rozbudowa ma pomniejszyć dysharmonie z przyległą zabudową (rodzaj dachu, a co za tym idzie kształt bryły budynku). Jednocześnie podnoszone przez Radę argumenty dotyczące kwestii miejsc parkingowych, czy potrzeby realizacji wejść i klatek schodowych odnieść można tak samo do budynku o charakterze mieszkalnym jak i usługowym. Podkreślenia wymaga, iż potrzeba zapewnienia miejsc parkingowych czy powierzchni biologicznie czynnej została zaakcentowana także w przypadku przeznaczenia rozbudowywanego obiektu na lokal usługowy (patrz §. 46 ust. 2 pkt 3 lit c i d Planu). W końcu nie sposób zgodzić się z wywodami Pełnomocnika Rady, jakoby gdy określone żądanie nie zostało wyrażone na etapie składania wniosków do planu bądź późniejszych uwag (art. 17 pkt 1 i 11 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) wyłączało to a priori możliwość uznania, iż przyjęte rozwiązania w sposób nieuprawniony naruszają interes prawny. O ile taka byłaby wola ustawodawcy, reguła tego rodzaju, jako materialnie skutkująca faktycznie ograniczeniem praw właściciela, musiałaby zostać wyrażona wprost w ustawie. Rozważając wskazaną kwestię trzeba mieć na względzie, iż o ile możliwe jest wybór kilku rozwiązań dla realizacji określonego celu, co może skutkować zróżnicowanym zakresem ingerencji w prawa osób o sprzecznych interesach (np. różne możliwości rozwiązania skomunikowania na określonym terenie, przy wykorzystaniu dróg przewidywanych na gruntach aktualnie niepublicznych) nie zajęcie stanowiska przez właścicieli (w formie wniosków lub uwag) może prowadzić do faktycznego ograniczenia możliwości ochrony ich interesu, W takim bowiem przypadku nie możliwe bywa wykazanie, iż przyjmując określony plan rada gminy nie kierowała się względami racjonalnego ważenia interesów stron i innych dóbr wskazanych w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przy wyborze przyjętego rozwiązania. W razie braku sporu kolidujące interesy nie są artykułowane

Sygn. akt IV SA/Wa 33/12

i organ gminy nie zajmuje w tej kwestii stanowiska, co wykluczyć może w szeregu przypadków możliwość dowiedzenia, iż rozstrzygnięcia są wadliwe (naruszanie interesu prawnego, gdy nie występują ku temu przesłanki).

Inaczej ma się rzecz, gdy przedmiotem kontroli jest ustalenie, czy dane ograniczenie jest niezbędne dla osiągnięcia celów stanowiących wytyczne w planowaniu przestrzennego i nie chodzi bezpośrednio o godzenie sprzecznych interesów osób mających interes prawny - jak w danym przypadku. Skoro nie wywiedziono skutecznie interesu publicznego, przemawiającego za ustanowieniem określonego ograniczenia, nie można uznać go za dopuszczalne. Zasada proporcjonalności będzie bowiem naruszona zawsze, o ile dojdzie do ingerencji w prawo własności chronione w myśl art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym bez uzasadnienia innymi wytycznymi racjonalnego planowania, wskazanymi w art. 1 ust. 2. Bez znaczenia jest w tym przypadku, czy konkretne zastrzeżenia były zgłaszane na etapie procedury planistycznej. Odnotować należy, iż w razie braku uzasadnienia dla wprowadzenia określonych ograniczeń w korzystaniu z nieruchomości, za utrzymaniem w obrocie prawnym regulacji je stanowiących nie przemawiają żadne racjonalne przesłanki a prowadziłoby to do utrzymania stanu sprzecznego z regulacjami rangi konstytucyjnej (ww. art. 64 ust. 3).

Naruszanie granic tzw. władztwa planistycznego zakreślonych regułami wskazanymi w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w wymienionych wyżej zakresach, przesądza o naruszeniu zasad sporządzania planu, co musi skutkować stwierdzeniem nieważności stosownych jego postanowień, w myśl art. 28 ust. 1 ustawy.

Nie zasadne są natomiast pozostałe zarzuty skargi. Gdy chodzi bowiem o dopuszczenie możliwości rozbudowy obiektu wyłącznie do parametrów wskazanych w § 46 ust. 2 pkt 3 lit. b Planu, jego postanowienia w tym zakresie w przekonaniu Sądu nie wykraczają poza granice tzw. władztwa planistycznego. Uzasadniając rozbudowę obiektu, lecz nie jego podwyższenia względem istniejącej kalenicy (możliwość zamiany dachu spadzistego na płaski) wskazano, co jest bezsporne, iż obecnie forma obiektu odbiega od zabudowy sąsiedniej, gdzie dominują dachy płaskie. Zmiana dachu umożliwi więc jego lepsze wkomponowanie w otoczenie. W tej sytuacji pewne powiększenie gabarytów obiektu jest uzasadnione i nie narusza

Sygn. akt IV SA/Wa 33/12

potrzeby ochrony założenia architektonicznego. Z drugiej strony realizacja żądania umożliwienia rozbudowy obiektu do wysokości otaczających budynków prowadziłoby do dalszego powiększenia jego ekspozycji w istniejącym otoczeniu - stanowiącym dobro kultury współczesnej. Jak wskazano przedmiotowy obiekt powstał, jako uzupełnienie zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, lecz miał pełnić funkcję usługową (cukiernia) i był początkowo niewielki. Jego postępująca rozbudowa w toczeniu zabudowy o innym charakterze, gdy chodzi o rodzaj zabudowy (typowe budynki wielorodzinne) prowadziłoby powiększania zakłóceń założeń przestrzennych objętych ochroną, jako dobro kultury. Nie ma przesądzającego znaczenia, iż pobliskie budynku stanowią zabudowę wielorodzinną, bowiem - co nie sporne - mają one zupełnie inne, typowe dla tego rodzaju zabudowy formy i gabaryty (bloki mieszkalne). Z tych samych względów nie wyklucza zasadności zakazu dalszej rozbudowy samo ustalenie ogólne Planu dla danego kwartału zabudowy - zabudowa wielorodzinna (symbol MW3). Budynek faktycznie znajduje się właśnie na terenie zagospodarowanym w formie osiedla, zespołu budynków wielorodzinnych (w myśl § 4 ust. 1 pkt 6 oraz §. 46 ust. 1 Planu) a równocześnie, ze wskazanych względów, ustanowienie wskazanego odstępstwa co do jego funkcji jest zasadne w kontekście wytycznych przy planowania. Nie są z kolei przekonywające wywody skargi, jakoby zamieszkiwanie w budynku jednorodzinnym otoczonym zabudową wielorodzinną skutkowało nadmierną uciążliwością, bowiem sama rozbudowa obiektu nie może poprawić komfortu wykorzystywania na cele mieszkaniowe jego istniejącej obecnie części - w kontekście oddziaływań sąsiedzkich. W tej sytuacji nie sposób również uznać, aby ograniczenie prawo własności w danym zakresie naruszało istotę tego prawa, w myśl art. 64 ust. 3 Konstytucji.

W części wstępnej skargi nie zakwestionowano wprawdzie legalności § 46 ust. 2 pkt 3 lit a Planu, jednak z dalszej jej części wynika, iż Skarżąca podważa również zapis o dopuszczeniu zmiany funkcji obiektu jedynie na usługowy, wywodząc, iż byłaby zainteresowana jego wykorzystywaniem w całości na cele mieszkaniowe - zabudowa wielorodzinna. Także w tym zakresie Sąd nie dopatrzył się przekroczenia granic władztwa planistycznego. Nie sporne jest w sprawie, iż powodem realizacji dodatkowego obiektu - stanowiącego ingerencję w uporządkowany układ osiedla - była potrzeba poszerzenia zaplecza usług dla jego mieszkańców (obiekt cukierni). Zdecydowano się więc na naruszenie harmonii

Sygn. akt IV SA/Wa 33/12

układu zabudowy ze względu na potrzebę podniesienia komfortu życia jej mieszkańców. W tej sytuacji przewidywanie w przyjętym Planie możliwości przekształcenia obiektu jedynie na w całości usługowy nie może być kwalifikowane, jako uchybiające zasadzie proporcjonalności, przy zapewnieniu ochrony celów wskazanych w art. 1 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w szczególności ładu przestrzennego, jako uwzględniającego w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze a jednocześnie względy estetyczne (pkt 1 w zw. z art. 2 pkt 1 ustawy), walorów ekonomicznych przestrzeni (pkt 6) ochrony dóbr kultury współczesnej (pkt 4) i prawa własności (pkt 7). O ile przesłanką umożliwienia zabudowy pogarszającej ogólną estetykę otoczenia było pełnienie roli służebnej, gdy chodzi o sferę usług, nie narusza w sposób nieuprawniony prawa własności ustalenia planu zakładające w razie przekształceń, co do sposobu użytkowania, przywrócenie funkcji, dla której budynek powstał. W sposób oczywisty także postanowienie planu w tym zakresie nie narusza istoty prawa własności, w rozumieniu art. 64 ust. 3 Konstytucji. O ile nadbudowa budynku do pełnych trzech kondygnacji skutkowałoby brakiem możliwości jego wykorzystania w całości jako jednego lokalu mieszkalnego (zbyt duża wierzchnia w stosunku do zakładanych potrzeb) możliwe jest zawsze w świetle postanowień Planu jego wykorzystanie ma cele usługowe w części (§. 46 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 19 i 20 Planu), co jest w pełni zasadne zważywszy wcześniejszą argumentację - pierwotne cele dopuszczenia realizacji budynku, pomimo ingerencji w uporządkowaną strukturę zabudowy w danym miejscu.

Sąd nie dopatrzył się natomiast z urzędu innych naruszeń przy procedowaniu nad przyjęciem zaskarżonej uchwały, które mogłyby stanowić o jej dodatkowej wadliwości w zakresie wskazanym w 28 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Z przytoczonych wyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270), orzekł jak w pkt 1 sentencji. O wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu (pkt 2) orzeczono w myśl art. 152 ustawy.

Sygn. akt IV SA/Wa 33/12

Orzekając o kosztach postępowania (pkt 3 sentencji) Sąd miał na względzie, iż zgodnie z art. 200 wskazanej ustawy, w razie uwzględnienia skargi, skarżącemu należy się od organu administracji publicznej, który wydał zaskarżony akt, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Na podstawie tego przepisu w zw. z art. 205 § 1 ustawy zasądzono o kosztach, na które składają się: wpis sądowy od skargi - 300 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł oraz wynagrodzenie dla radcy prawnego reprezentującego Skarżącą - 240 zł. Wysokość tego wynagrodzenia ustalono zgodnie z§ 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 ze zm.).

Niniejsze orzeczenie ma ten skutek, iż stanie się dopuszczalna nadbudowa istniejącego jednorodzinnego budynku mieszkalnego także bez zmiany jego funkcji na usługową bądź odtworzenie zabudowy z zachowaniem warunków wskazanych w §. 46 ust. 2 pkt 3 lit. b Planu o funkcji jednorodzinnej lub usługowej.