Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jolanta Rudnicka sędzia NSA Elżbieta Kremer (spr.) sędzia del. WSA Mirosław Wincenciak Protokolant starszy asystent sędziego Joanna Ukalska po rozpoznaniu w dniu 18 października 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 29 września 2016 r. sygn. akt II SA/Lu 563/16 w sprawie ze skargi J. P. na decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Lublinie z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za uwierzytelnienie dokumentów geodezyjnych 1. prostuje wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie w ten sposób, że w oznaczeniu zaskarżonej decyzji w miejsce słów: "nr [...]" wpisać słowa: "[...]"; 2. uchyla zaskarżony wyrok, zaskarżoną decyzję oraz decyzję Starosty Biłgorajskiego z dnia [...] września 2015 r. nr [...]; 3. umarza postępowanie administracyjne; 4. zasądza od Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Lublinie na rzecz J. P. kwotę 777 (słownie: siedemset siedemdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrokiem z dnia 29 września 2016 r., sygn. akt II SA/Lu 563/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę J. P. na decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Lublinie z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia opłaty za uwierzytelnienie dokumentów geodezyjnych.

Wyrok zapadł na tle następujących okoliczności sprawy:

W dniu 20 stycznia 2015 r. J. P. złożył do Starosty Biłgorajskiego wniosek o uwierzytelnienie dokumentów opracowanych przez niego, jako wykonawcę prac geodezyjnych, oznaczonych identyfikatorem zgłoszenia nr [...].

Starosta Biłgorajski w dniu 28 stycznia 2015 r. sporządził dokument obliczenia opłaty nr [...] odnoszący się do powyższej dokumentacji, ustalając wysokość należnej opłaty w kwocie 70 zł tj. za 1 oryginał (50 zł) oraz za 4 kopie po 5 zł.

W związku z tym dniu 24 sierpnia 2015 r. do Starosty Biłgorajskiego, J. P., będący wspólnikiem Biura Geodezyjnego spółki cywilnej A. M. i J. P., wniósł o ustalenie opłaty za uwierzytelnienie mapy do celów projektowych dla działki nr [...] położonej w G.

Decyzją z dnia [...] września 2015 r. Starosta Biłgorajski ustalił dla wspólników spółki cywilnej opłatę za uwierzytelnienie dokumentów opracowaną przez wykonawcę robót geodezyjnych w kwocie 70 zł.

W uzasadnieniu decyzji organ administracji wyjaśnił, że po pozytywnej weryfikacji wniosku z dnia 20 stycznia 2015 r. o uwierzytelnienie dokumentów, w dniu 28 stycznia 2015 r. zostały włączone do zasobu, a materiały zostały opatrzone klauzulami zgodnie z § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania przez organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej dokumentów na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 914), za co naliczona została stosowna opłata utrwalona w Dokumencie Obliczenia Opłaty DOO [...] i przedstawiona w tabeli stanowiącej treść decyzji. Starosta stwierdził, że mapa do celów projektowych jako dokument sporządzony do celów budownictwa, stanowi dokumentację sporządzoną na potrzeby postępowań administracyjnych lub sądowych oraz czynności cywilnoprawnych, a więc w konsekwencji jest przedmiotem uwierzytelniania. Zatem na podstawie wyraźnego wskazania w § 21 ust.3 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 5 września 2013 r. w sprawie organizacji i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. z 2013 r. poz. 1183) mapy do celów projektowych opatruje się klauzulą, której wzór określa załącznik nr 5 do rozporządzenia i w sytuacji złożenia ich do państwowego zasobu geodezyjnego organ prowadzący zasób, stosownie do regulacji wynikającej z brzmienia art. 40b ust.1 pkt 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne dokonał ustalenia należności z tego tytułu. Odnośnie wysokości naliczonej opłaty organ administracji stwierdził, że ustalił ją na podstawie tabeli nr 16 lp. 3 i 4 załącznika do ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Zdaniem Starosty, opłatę za uwierzytelnienie dokumentów ustala się w wysokości 50 zł za pierwszy egzemplarz uwierzytelnionego dokumentu oraz 5 zł za każdy kolejny tego samego dokumentu (kopię). Ust. 16 załącznika określa wzory, które powinny być stosowane m.in. do tabeli 16 lp. 1-5, jednakże czytane łącznie z ust. 3-7 załącznika, z których wynika, że współczynnik K i CL stosuje się tylko w przypadku udostępniania Państwowego Zasobu Geodezyjnego i Kartograficznego.

Starosta zaznaczył ponadto, że w przypadku przedłożenia przez wykonawcę kilku identycznych egzemplarzy dokumentów, nie ma możliwości dokonania innej kwalifikacji, jak przyjęcie, że co najmniej jeden z tych dokumentów stanowi "dokument uwierzytelniany (oryginał)", natomiast pozostałe stanowią kopię uwierzytelnianego dokumentu.

Po rozpoznaniu odwołania J. P., Lubelski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Lublinie, decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r., nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ II instancji powołał się m.in. na art. 12a ust. 1, art. 12b ust. 5, art. 40 b ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, a także § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej dokumentów na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych i stwierdził, że z przepisów tych wynika obowiązek pobierania opłaty za uwierzytelnienie dokumentów.

Odnosząc się do zarzucanego we wniosku, jak i odwołaniu braku faktycznego przeprowadzenia czynności uwierzytelnienia dokumentów organ odwoławczy podkreślił, że uwierzytelnienie polega na potwierdzeniu zgodności dokumentu z danymi zawartymi w bazach danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a oraz 1b ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, lub z dokumentacją przekazaną do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, w sposób i w trybie określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 12d ust. 2 ustawy. Opatrzenie zweryfikowanych dokumentów odpowiednimi klauzulami urzędowymi, o których mowa w art. 12b ust. 5 ustawy stanowi uwierzytelnienie tych dokumentów. Świadczy o tym zawarte w art. 12b ustawy i w § 2 pkt 1 rozporządzenia w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania odesłanie do rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z 5 września 2013 r. w sprawie organizacji i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. z 2013 r., poz. 1183). Przewiduje on dwa wzory klauzul: tj. wzór klauzuli, którą opatruje się kopie materiału zasobu, w tym kopie dokumentów, które wchodzą w skład operatów technicznych wpisanych do ewidencji materiałów zasobów o treści: "poświadcza się zgodność niniejszej kopii z treścią materiału państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego" oraz wzór klauzuli, którą opatruje się dokumenty będące rezultatem geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych oraz wysokościowych o treści: "poświadcza się, że niniejszy dokument został opracowany w wyniku prac geodezyjnych i kartograficznych, których rezultaty zawiera operat techniczny wpisany do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego". W świetle powyższego - zdaniem organu odwoławczego - nieuzasadniony jest zarzut, że organ nie dokonał w istocie uwierzytelnienia przygotowanych i przedstawionych przez skarżącego dokumentów.

Organ administracji nie zgodził się także z zarzutem wadliwego ustalenia wysokości opłaty, wskazując że kwota ta wynika z Tabeli nr 16 załącznika do ustawy określającego wysokość stawek podstawowych w odniesieniu do odpowiednich jednostek rozliczeniowych, wysokość współczynników korygujących oraz zasady ustalania tych współczynników, a także szczegółowe zasady obliczania wysokości opłaty. Według tabeli nr 16 Lp. 3 tego załącznika, stawka podstawowa za uwierzytelniony dokument wynosi 50,00 zł, natomiast stawkę za kopię uwierzytelnianego dokumentu, zgodnie z Lp. 4, określa się w wysokości 5,00 zł za kopię uwierzytelnianego dokumentu. Nie ma możliwości zastosowania innych stawek. Współczynnik K=0,5 nie ma natomiast zastosowania do obliczenia wysokości opłaty za uwierzytelnienie. Z treści załącznika wynika, iż zakres stosowania współczynników korygujących dotyczy wyłącznie sytuacji udostępniania materiałów zasobu. Uwierzytelnianie dokumentów opracowanych przez wykonawcę pracy geodezyjnej lub prac kartograficznych, co do zgodności tych dokumentów z danymi zawartymi w bazach danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a oraz 1 b ustawy lub z dokumentacją przekazaną przez tego wykonawcę do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (art. 40 b ust. 1 pkt 3 ustawy) jest natomiast czynnością materialno-techniczną i nie jest udostępnieniem materiału z zasobu. To wykonawca sam dostarcza produkt do uwierzytelnienia. W tej sytuacji to, że w dokumencie obliczenia opłaty sformułowano w kolumnie "Nazwa materiału/nazwa usługi/nazwa czynności" zapis niezgodnie z treścią art. 40b ust. 1 pkt 3 ustawy, nie miało wpływu na wysokość opłaty.

W ocenie organu odwoławczego prawidłowo również przyjęto, że do uwierzytelnienia przedłożono 1 dokument i 4 jego kopie. Kopia to dokładne odtworzenie oryginału dokumentu, zarówno jego treści jak i układu graficznego. W związku z tym należy przyjąć, że w efekcie prac geodezyjnych wytworzony został dokument - mapa do celów projektowych, natomiast pozostałe w tym przypadku trzy mapy powstały w wyniku reprodukcji dokumentu pierwotnego i stanowią one kopie dokumentu pierwotnego. Żaden przepis prawa nie daje podstaw do przyjęcia, że zleceniodawca otrzymuje wyłącznie kopię.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, J. P. zarzucił, że organ powinien rozpatrzyć wniosek na podstawie art. 12b ust. 5 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne w brzmieniu obowiązującym w dacie złożenia wniosku, tj. dniu 20 stycznia 2015 r., a nie w dacie wydania decyzji, zwłaszcza że organ dokonał naliczenia opłaty już w dniu 28 stycznia 2015 r., a więc przed zmianą tego przepisu wprowadzoną w lipcu 2015 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalając skargę podzielił twierdzenia skarżącego, że organ odwoławczy błędnie powoływał się na znowelizowaną treść art. 12b ust. 5 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, wprowadzoną ustawą z dnia 15 maja 2015 r. o zmianie ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U z 2015 r., poz. 831) z mocą obowiązującą od dnia 1 lipca 2015 r. Wynika to stąd, że dokumentację techniczną wraz z mapami wynikowymi z wykonania prac geodezyjnych, w tym wypadku mapy dla celów projektowych skarżący złożył do Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej Starostwa Powiatowego w Biłgoraju wraz z wnioskiem w dniu 20 stycznia 2015 r.

Pomimo wskazanego błędu, zdaniem Sądu, rozstrzygnięcie jest prawidłowe, argumentacja organu odpowiada bowiem w istocie rozumieniu wspomnianego przepisu przed nowelizacją. Przepis ten stanowił wówczas, że przyjęcie zbioru danych lub innych materiałów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego właściwy organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej potwierdza wpisem do ewidencji materiałów tego zasobu, a także opatrzeniem dokumentów przeznaczonych dla podmiotu, na rzecz którego wykonawca prac geodezyjnych lub kartograficznych realizuje prace geodezyjne lub prace kartograficzne, odpowiednimi klauzulami urzędowymi, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 40 ust. 8 ustawy.

W orzecznictwie sądowym nie ma jednolitego stanowiska co do tego, czy nadawanie klauzul wskazanych w tym przepisie w dacie złożenia dokumentacji, następuje z urzędu, czy tylko po złożeniu wniosku przez wykonawcę prac. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 sierpnia 2015 r., sygn. akt I OSK 785/15 uznał, że wspomniany przepis nie daje podstaw do wywiedzenia dwóch sposobów opatrywania dokumentów odpowiednimi klauzulami na wniosek i z urzędu. Sąd zwrócił uwagę, że szczegółowy tryb uwierzytelniania dokumentów reguluje w sposób wyłączny rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej dokumentów na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 914). W świetle § 4 rozporządzenia jedynym trybem uwierzytelnienia jest uwierzytelnienie na wniosek. To wykonawca prac geodezyjnych decydował bowiem o tym, które dokumenty mają być oklauzulowane, a które nie. Sąd zaznaczył przy tym, że właśnie z powodu błędnej interpretacji omawianego przepisu, ustawą z dnia 15 maja 2015 r. dokonano jego nowelizacji, co miało doprowadzić do doprowadzić do spójności z treścią art. 12d ust. 2, art. 40b ust.1 pkt 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz przepisami załącznika do ustawy, zawartymi w Tabeli nr 16 w wierszach o lp. 3 i 4. Powyższe stanowisko ustawodawcy dodatkowo potwierdza, że nigdy nie było zamiarem ustawodawcy wprowadzenie trybu uwierzytelnienia dokumentów z urzędu.

Sąd zwrócił uwagę na odmienne stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z dnia 5 stycznia 2016 r., sygn. akt I OSK 1693/15. W ocenie Sądu z przepisu tego wynikało wyraźnie, że na przyjęcie do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego zbioru danych lub innych materiałów składały się dwie równoczesne, dokonywane z urzędu, czynności właściwego organu Służby Geodezyjnej i Kartograficznej - jedna to wpis do ewidencji, a druga opatrzenie dokumentów, przeznaczonych dla podmiotu, na rzecz którego prace zostały wykonane, odpowiednimi klauzulami urzędowymi. Wobec powyższego nie ma potrzeby sięgania do wspomnianego już rozporządzenia wykonawczego z 2014 r., ale do wydanego na podstawie art. 40 ust. 8 Prawa geodezyjnego i kartograficznego, do którego odsyła art. 12b ust.5, rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 25 września 2013 r. w sprawie organizacji i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. z 2013 r., poz. 1183), zawierającego w załącznikach wzory klauzul, którymi zaopatruje się materiały wpisane do ewidencji materiałów zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Wynika z tego, że tryb wnioskowy nie był jedynym trybem uwierzytelniania dokumentów.

Z kolei w wyroku z dnia 17 marca 2016 r., sygn. akt I OSK 2567/15 Naczelny Sąd Administracyjny uznał - i do tego poglądu skłania się także sąd rozpoznający niniejszą sprawę - że uwierzytelnienie dokumentów i prac geodezyjnych następowało z urzędu, co było zasadą działania właściwych organów, za wyjątkiem jednak uwierzytelniania dokumentów na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych. W opinii Sądu takie stanowisko znajduje oparcie przede wszystkim w sformułowaniu przepisu delegacyjnego. Art. 12b ust. 5 ustawy nie stanowi kompletnej podstawy, na gruncie której należy przeprowadzić ocenę woli ustawodawcy. W świetle art. 12d ust. 2 ustawy uprawniona jest zatem konkluzja, że w zakresie objętych nim materiałów organ winien działać na wniosek. Podobny pogląd Naczelny Sąd Administracyjny wyraził w wyroku z dnia 16 marca 2016 r., sygn. akt I OSK 2676/15. W ocenie NSA z faktu, że art. 12b ust. 5 ustawy nie wskazuje, iż opatrzenie klauzulami urzędowymi następuje na wniosek wykonawcy prac geodezyjnych, nie można wywodzić normy, według której opatrzenie dokumentów geodezyjnych odpowiednimi klauzulami następuje bez wniosku geodety, czyli z urzędu. Sąd zauważył, że w kontekście systemowego uregulowania w prawie geodezyjnym zagadnienia opatrywania dokumentów klauzulami urzędowymi, przepis art. 12b ust. 5 Prawa geodezyjnego i kartograficznego w brzmieniu do 1 lipca 2015 r. nie może być odczytywany w oderwaniu od przepisów normujących tryb uwierzytelniania dokumentów. Jedynym aktem prawnym, normującym szczegółowy tryb uwierzytelniania dokumentów było obowiązujące nadal rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej dokumentów na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych, wydane na podstawie delegacji ustawowej z art. 12 d ust.2 ustawy. W świetle § 4 rozporządzenia, jedynym trybem uwierzytelniania dokumentów przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej jest uwierzytelnienie na wniosek. Nawiązując do wcześniejszego wyroku z dnia 28 sierpnia 2015 r., sygn. akt I OSK 785/15, Naczelny Sąd Administracyjny ponownie stwierdził, że to wykonawca prac geodezyjnych decydował o tym, które dokumenty mają być klauzulowane, a które nie. W realiach rozpatrywanej sprawy nie było uzasadnionych podstaw do zarzucenia organom, że nie było potrzeby składania przez skarżącego wniosku o uwierzytelnienie mapy dla celów projektowych. Z przepisu art. 2 pkt 1 lit a ustawy wynika, że pracami geodezyjnymi są m. in. prace projektowe i wykonywanie pomiarów geodezyjnych, grawimetrycznych, magnetycznych oraz astronomicznych w związku z realizacją zadań określonych w ustawie, opracowaniem dokumentacji geodezyjnej dotyczącej nieruchomości na potrzeby postępowań administracyjnych lub sądowych oraz czynności cywilnoprawnych, wykonywaniem opracowań geodezyjno - kartograficznych oraz czynności geodezyjnych na potrzeby budownictwa.

Powołano się także na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt IV SA/Wa 2131/15, w którym wskazano, że nie ma podstaw do twierdzenia, aby wspomniane czynności miałyby by być traktowane jako oddzielne kategorie, skoro te same opracowania geodezyjne mogą służyć różnym celom. Przeznaczone dla budownictwa mogą być wykorzystane w postępowaniu administracyjnym lub sądowym. Mogą również służyć czynnościom cywilnoprawnym, jeżeli nie zostały wykonane na własny użytek wykonawcy, na jego własne potrzeby budowlane, lecz na potrzeby budowlane innego podmiotu, w ramach zawartej z nim umowy cywilnoprawnej (czyli zarazem na potrzeby czynności cywilnoprawnej). W tym wypadku skarżący, jak sam przyznał, wykonał mapę na zlecenie w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i po uwierzytelnieniu miał ją wydać zleceniodawcy. Nie ma zatem powodów do przyjęcia, że prace geodezyjne wykonane i przedstawione do uwierzytelnienia przez skarżącego nie mieszczą się w pojęciu prac wykonywanych na potrzeby czynności cywilnoprawnej i tym samym nie są objęte obowiązkiem ich uwierzytelnienia. Warto ponadto zauważyć, że stosownie do § 1, § 4 oraz § 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 21 lutego 1995 r. w sprawie rodzaju i zakresu opracowań geodezyjno-kartograficznych oraz czynności geodezyjnych obowiązujących w budownictwie (Dz. U. Nr 25, poz. 133) mapa do celów projektowych stanowi opracowanie kartograficzne wymagane do uzyskania pozwolenia na budowę tj. postępowania administracyjnego w sprawie pozwolenia na budowę, prowadzonego w trybie ustawy Prawo budowlane. Stanowi więc dokument, powstały w wyniku modyfikacji lub weryfikacji zbiorów danych lub materiałów udostępnionych z powiatowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego w wyniku zgłoszenia pracy geodezyjnej lub pracy kartograficznej oraz opracowania wyników pomiarów własnych wykonanych przez wykonawcę prac geodezyjnych, a następnie przekazanych do zasobu. Skoro jest wykorzystywana dla celów postępowania administracyjnego, także z tego powodu jej uwierzytelnienie powinno następować na wniosek geodety.

Sąd nie zgodził się także ze skarżącym, że w istocie organy nie dokonały uwierzytelnienia złożonej mapy do celów projektowych. Wspomniany przepis art. 12b ust. 5 ustawy w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 r. ogólnie stanowił o dokumentach "przeznaczonych dla podmiotu, na rzecz którego wykonawca prac geodezyjnych lub prac kartograficznych realizuje prace" oraz o opatrywaniu dokumentów "odpowiednimi klauzulami urzędowymi, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie 40 ust. 8 ustawy". Z kolei, na podstawie art. 40 ust. 8 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne wydane zostało rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 5 września 2013 r. w sprawie organizacji i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego (Dz. U. z 2013 r., poz. 1183). W jego § 21 ust. 3 mowa jest m. in. o mapach do celów projektowych, opatrywanych klauzulą, której wzór określa zał. nr 5 do rozporządzenia. Zaś jego ust. 4 stanowi, że klauzule, o których mowa w ust. 3 mogą mieć postać pieczęci albo nadruku umieszczanych w sposób zapewniający uwierzytelnienie materiału zasobu, a w przypadku materiałów zasobu w postaci dokumentów elektronicznych - zestawu danych, zgodnych z odpowiednim schematem XML, logicznie powiązanych z tymi dokumentami w taki sposób, że jakakolwiek późniejsza zmiana tych dokumentów jest rozpoznawalna. Należy zatem przyjąć, że opatrzenie zweryfikowanych dokumentów odpowiednimi klauzulami urzędowymi stanowi uwierzytelnienie tych dokumentów w rozumieniu art. 12 d ust. 2 ustawy. Świadczy o tym odesłanie do tych samych przepisów wykonawczych, zawarte w art. 12 b ust. 5 ustawy przed nowelizacją i w § 2 pkt 1 wydanego na podstawie art. 12 d ust. 2 ustawy rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z 8 lipca 2014 r. w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej dokumentów na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych, czyli rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z 5 września 2013 r. w sprawie organizacji i trybu prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Ten akt prawny przewiduje dwa wzory klauzul: tj. wzór klauzuli, którą opatruje się kopie materiału zasobu, w tym kopie dokumentów, które wchodzą w skład operatów technicznych wpisanych do ewidencji materiałów zasobów o treści: "poświadcza się zgodność niniejszej kopii z treścią materiału państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego" (załącznik nr 4) oraz wzór klauzuli, którą opatruje się dokumenty będące rezultatem geodezyjnych pomiarów sytuacyjnych oraz wysokościowych o treści: "poświadcza się, że niniejszy dokument został opracowany w wyniku prac geodezyjnych i kartograficznych, których rezultaty zawiera operat techniczny wpisany do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego" (załącznik nr 5). Organ poświadczył, że dokument został opracowany w wyniku prac geodezyjnych i kartograficznych, których rezultaty zawiera operat techniczny wpisany do ewidencji materiałów państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, co potwierdził skarżący w odwołaniu.

Za nieuzasadniony Sąd uznał zarzut braku uwzględnienia współczynnika k=0,5 przy obliczeniu opłaty. Stosownie do art. 40b ust.1 pkt. 3 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne organy prowadzące państwowy zasób geodezyjny i kartograficzny pobierają opłaty za uwierzytelnianie dokumentów opracowanych przez wykonawców prac geodezyjnych lub prac kartograficznych, co do zgodności tych dokumentów z danymi zawartymi w bazach danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a oraz 1b, lub z dokumentacją przekazaną przez tego wykonawcę do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Według art. 40d ust. 1 ustawy opłata za udostępnienie materiałów zasobu oraz za wykonanie czynności, o których mowa w art. 40 b ust.1 jest iloczynem odpowiednich stawek podatkowych, liczby jednostek rozliczeniowych oraz współczynników korygujących lub sumą takich iloczynów. Natomiast zgodnie z art. 40d ust. 2 ustawy wysokość stawek podstawowych w odniesieniu do odpowiednich jednostek rozliczeniowych, wysokość czynników korygujących oraz zasady ustalania tych współczynników, a także szczegółowe zasady obliczania wysokości opłaty określa załącznik do uchwały. Stosownie do ust. 1 załącznika stawki podstawowe, zwane dalej "Sp", oraz jednostki rozliczeniowe stosowane przy ustalaniu opłat z tytułu udostępniania materiałów zasobu oraz za czynności, o których mowa w art. 40b ust. 1 pkt 2, 3, 5 i 6, określają tabele nr 1-16. Ust. 3 pkt 1 załącznika w dacie orzekania przez organ odwoławczy stanowił, że przy ustalaniu wysokości opłat stosuje się współczynniki korygujące K w wysokości 0,5% w przypadku udostępnienia materiałów zasobu wykonawcom prac geodezyjnych lub kartograficznych podlegających obowiązkowi zgłoszenia, danych rejestru cen i wartości nieruchomości rzeczoznawcom majątkowym w celu wykonania przez nich wyceny nieruchomości, materiałów zasobu w postaci nieelektronicznej na cele i podmiotom, o których mowa w art. 40a ust. 2 pkt 2 (a) oraz 0,8% w przypadku udostępnienia materiałów zasobu w celu przeprowadzenia szkolenia w rozumieniu art. 2 pkt 37 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (b). Z przepisu tego jasno zatem wynika, że chodzi tu o udostępnienie materiałów, nie zaś ich złożenie do zasobu.

Zauważono także, że w tabeli 16 poz. 3 i 4 dotyczących opłaty za uwierzytelnianie dokumentów opracowanych przez wykonawcę prac geodezyjnych lub prac kartograficznych co do zgodności tych dokumentów z danymi zawartymi w bazach danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a oraz 1b lub z dokumentacją przekazaną przez tego wykonawcę do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego opłatę 50 zł pobiera się za uwierzytelniany dokument i 5 zł za kopie uwierzytelnianego dokumentu. Wydaje się oczywiste, że w każdym przypadku jeden ze składanych dokumentów uważa się za pierwotny, a każde następne za jego kopie. Rzeczą składającego dokumenty jest wskazanie, który z nich ma być uwierzytelniany, a które są jego kopią. Przekonanie powyższe wzmacnia zmiana przywołanego zapisu wprowadzona przez art. 3 pkt 10 lit. g ustawy z dnia 29 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 903) obowiązujący od dnia 1 lipca 2016 r., gdzie zamiast dokumentu uwierzytelnianego i jego kopii wprowadzono zapis "pierwszy egzemplarz uwierzytelnianego dokumentu" i "kolejne egzemplarze uwierzytelnianego dokumentu". Także w tej tabeli nie ma żadnego odniesienia do zastosowania współczynnika korygującego K.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnieśli J. P. oraz A. M., zarzucając:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego przez ich błędną wykładnię oraz niewłaściwe zastosowanie, tj.:

a) art. 12b ust. 5 w zw. z art. 12d ust. 2 w zw. z art. 40b ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2016 r., poz. 1629 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym od dnia 12 lipca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z § 2 ust. 1-3, § 3 ust. 1-2 oraz § 4 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania przez organy Służby Geodezyjnej i Kartograficznej dokumentów na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych (Dz. U, z 2014 r., poz. 914) przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że opatrzenie dokumentów geodezyjnych lub kartograficznych, przeznaczonych dla podmiotu na rzecz którego wykonawca realizował pracę geodezyjną lub kartograficzną, odpowiednimi klauzulami urzędowymi, o których mowa w art. 40 ust. 8 ww. ustawy, nie mogło nastąpić z urzędu, a jedynie na wniosek i do tego za odpłatnością, jeżeli dokumenty te zostały sporządzone przez wykonawcę na potrzeby postępowań administracyjnych, sądowych lub czynności cywilnoprawnych, podczas gdy z ww. przepisów jednoznacznie wynika, że opatrzenie tychże dokumentów klauzulami, niezależnie od ich przeznaczenia, wskutek przyjęcia danej pracy do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, winno było nastąpić z urzędu, bez konieczności składania w tym względzie przez wykonawcę osobnego wniosku i bez konieczności uiszczania opłaty, o której mowa w art. 40b ust. 1 pkt 3 ww. ustawy;

b) art. 12b ust. 5 w zw. z art. 12d ust. 2 w zw. z art. 40b ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne w brzmieniu obowiązującym od dnia 12 lipca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z § 2 ust. 1-3, § 3 ust. 1-2 oraz § 4 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że dokumenty stanowiące wynik prac geodezyjnych lub kartograficznych, zgłoszonych i przyjętych do zasobu geodezyjnego i kartograficznego, a wykonanych przez wykonawcę na zlecenie jego klienta (tj. na podstawie umowy cywilnoprawnej), stanowią dokumenty opracowane przez wykonawcę na potrzeby czynności cywilnoprawnych w rozumieniu art. 12d ust. 2 ww. ustawy, przez co nie mogły one zostać opatrzone stosownymi klauzulami z urzędu, a jedynie w drodze ich uwierzytelnienia (dokonywanego na wniosek i za dodatkową odpłatnością), podczas gdy o tym, czy dane dokumenty stanowią "dokumenty sporządzone przez wykonawcę na potrzeby czynności cywilnoprawnych" w rozumieniu art. 12d ust. 5 ww. ustawy winno przesądzać to, jakiemu celowi mają one służyć zleceniodawcy wykonawcy (tj. czy posłuży się nimi właśnie przy czynności cywilnoprawnej), a nie to, że zostały one wykonane przez wykonawcę na podstawie zlecenia (tj. umowy cywilnoprawnej);

c) art. 12b ust. 5 w zw. z art. 12d ust. 2 w zw. z art. 40b ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne w brzmieniu obowiązującym od dnia 12 lipca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2015 r. w zw. z § 2 ust. 1-3, § 3 ust. 1-2 oraz § 4 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że opatrzenie zweryfikowanych dokumentów geodezyjnych lub kartograficznych, stanowiących wynik zgłoszonej pracy geodezyjnej lub kartograficznej odpowiednimi klauzulami urzędowymi stanowi ich uwierzytelnienie w rozumieniu art. 12d ust. 2 ww. ustawy, podczas gdy czym innym jest opatrzenie dokumentów klauzulami na potwierdzenie ich przyjęcia do zasobu geodezyjnego i kartograficznego, o czym w stanie prawnym właściwym dla okoliczności sprawy stanowił art. 12b ust. 5 ww. ustawy, a czym innym uwierzytelnienie uregulowane w ww. rozporządzeniu, wydanym na podstawie art. 12d ust. 2 tej ustawy;

d) art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. poprzez dokonanie wadliwej kontroli niewłaściwego zastosowania tak przez organ pierwszej, jak i drugiej instancji art. 40b ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 12d ust. 2 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, Ip. 3 i 4 Tabeli nr 16 załącznika do tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym na dzień 20 stycznia 2015 r. oraz § 2 ust. 1-3, § 3 ust. 1-2 oraz § 4 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. polegającego na naliczeniu względem skarżących opłaty geodezyjnej za uwierzytelnienie dokumentów w wysokości 70 zł, a w konsekwencji oddalenie skargi, mimo że wskazane przepisy nie znajdują zastosowania w niniejszej sprawie, a ww. opłata jest nienależna;

e) art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. poprzez dokonanie wadliwej kontroli niewłaściwego zastosowania tak przez organ pierwszej, jak i drugiej instancji Ip. 3 Tabeli 16 załącznika do ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne w brzmieniu obowiązującym na dzień 20 stycznia 2015 r., polegającego na tym, że organ naliczył względem skarżących opłatę geodezyjną za uwierzytelnienie, tak jakby otrzymał od skarżących do uwierzytelnienia oryginał dokumentu i jego cztery kopie, a w konsekwencji oddalenie skargi, podczas gdy skarżący przedłożyli do uwierzytelnienia pięć kopii mapy z projektem podziału nieruchomości, a przez to stawka opłaty wskazana w Ip. 3 Tabeli 16 załącznika do ww. ustawy nie mogła znaleźć tu zastosowania;

f) art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. poprzez dokonanie wadliwej kontroli niewłaściwego zastosowania tak przez organ pierwszej, jak i drugiej instancji art. 40b ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne, Ip. 3 i 4 Tabeli nr 16 załącznika do tej ustawy, w brzmieniu obowiązującym na dzień 20 stycznia 2015 r. oraz § 2 ust. 1-3, § 3 ust. 1-2 oraz § 4 rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 lipca 2014 r. polegającego na naliczeniu przez organ względem skarżących opłaty za uwierzytelnienie dokumentów w wysokości 70 zł, a w konsekwencji oddalenie skargi, podczas gdy w okolicznościach niniejszej sprawy czynność uwierzytelnienia nie została przez organ w ogóle wykonana.

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 61 ust. 3 pkt 4 w zw. z art. 60 pkt 7 i 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1870 ze zm.), a w konsekwencji oddalenie skargi, podczas gdy Sąd I instancji winien był stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, jako że została ona wydana z naruszeniem przepisów o właściwości;

2) art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym Sąd I instancji wskazuje, że skarżący wnosili o uwierzytelnienie sporządzonej przez siebie mapy do celów projektowych, podczas gdy przedmiotem wniosku skarżących była mapa projektu podziału działki nr [...] w G., co w konsekwencji uniemożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej;

3) naruszenie art. 133 § 1 P.p.s.a. poprzez oparcie rozstrzygnięcia na materiale innym, aniżeli ten, który został zawarty w aktach sprawy, jak również przeprowadzenie kontroli legalności zaskarżonej decyzji w oderwaniu od materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym oraz sądowoadministracyjnym, a znajdującego się w aktach sprawy, oraz ustaleń dokonanych w tymże postępowaniu;

4) art. 46 § 1 pkt 4 w zw. z art. 49 § 1 P.p.s.a. poprzez ich niezastosowanie, a w konsekwencji nadanie biegu skardze, która nie spełniała warunków formalnych, tj. nie została podpisana przez drugiego wspólnika spółki cywilnej, co miało wpływ na wynik sprawy, bowiem do drugiego wspólnika nie kierowano żadnej korespondencji w sprawie, nie został on również wymieniony w sentencji wyroku.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący kasacyjnie wnieśli o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz o rozpoznanie skargi na podstawie art. 188 P.p.s.a.;

2) rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie;

3) zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego przez radcę prawnego.

Postanowieniem z dnia 1 lutego 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił skargę kasacyjną A. M.

Wnioskiem z dnia 24 lutego 2017 r. P. wystąpiło o dopuszczenie organizacji społecznej do udziału w postępowaniu.

Wniosek ten został uwzględniony przez Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 14 kwietnia 2017 r., sygn. akt I OSK 669/17.

Ponadto w piśmie z dnia 6 lutego 2018 r. pełnomocnik J. P. poinformował, że w dniu 21 listopada 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął sprawę skarżącego kasacyjnie w analogicznym stanie faktycznym i prawnym. Wyrokiem o sygn. akt I OSK 1080/17 uchylono w całości zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 20 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Lu 799/16, a także decyzję Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Lublinie z dnia [...] maja 2016 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Biłgorajskiego z dnia [...] kwietnia 2015 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek nie wszystkie zarzuty są w niej zasadne.

Zagadnieniem spornym w niniejszej sprawie jest ustalenie opłaty za uwierzytelnienie dokumentów geodezyjnych przyjętych do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, a dla rozstrzygnięcia tego sporu niezbędne jest po pierwsze prawidłowe ustalenie stanu prawnego, który powinien mieć zastosowanie w sprawie, a po drugie prawidłowa wykładania tego stanu prawnego.

Z akt wynika, że skarżący jako wykonawca prac geodezyjnych złożył wniosek zgłoszenia prac geodezyjnych do Ośrodka Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej Starostwa Powiatowego w Biłgoraju w dniu 4 listopada 2014 r. Po zakończeniu prac wykonawca przekazał do zasobu w dniu 31 grudnia 2014 r. dokumentację techniczną. Dnia 20 stycznia 2015 r. został złożony wniosek o uwierzytelnienie dokumentów. W dniu 28 stycznia 2015 r. po pozytywnej weryfikacji dokumentacja ta została włączona do zasobu, a materiały przeznaczone dla zamawiającego zostały opatrzone stosownymi klauzulami. Starosta Biłgorajski w dniu 28 stycznia 2015 r. sporządził dokument obliczenia opłaty dotyczący powyższej dokumentacji, ustalając wysokość należnej opłaty w kwocie 70 zł. Skarżący nie zgodził się z tym dokumentem i wniósł o ustalenie opłaty w drodze decyzji. W takich okolicznościach Starosta Biłgorajski wydał w dniu [...] września 2015 r. decyzję, w której ustalił opłatę w kwocie 70 zł. Od decyzji tej zostało złożone odwołanie, w którym między innymi wskazano, że opłata została pobrana bez podstawy prawnej, a to z uwagi na treść art. 12b ust. 5 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne. Organ II instancji decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, między innymi stwierdzając, że w sprawie ma zastosowanie art. 12b ust. 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 r. Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku stwierdził, że rację ma skarżący wytykając organowi odwoławczemu posługiwanie się znowelizowaną treścią art. 12b ust. 5, obowiązującą od 1 lipca 2015 r., równocześnie jednak uznał, że rozstrzygniecie jest prawidłowe, argumentacja organu odpowiada bowiem w istocie rozumieniu wspomnianego przepisu przed nowelizacją.

Stąd też zagadnieniem podstawowym, które wymaga rozstrzygnięcia jest ustalenie stanu prawnego, który ma zastosowanie w sprawie, a konkretnie w jakim brzmieniu należy zastosować art. 12b ust. 5 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne.

Wskazany art. 12b ust. 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 12 lipca 2014 r. do 1 lipca 2015 r. miał następująca treść: "Przyjęcie zbiorów danych lub innych materiałów do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego właściwy organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej potwierdza wpisem do ewidencji materiałów tego zasobu, a także opatrzeniem dokumentów przeznaczonych dla podmiotu, na rzecz którego wykonawca prac geodezyjnych lub prac kartograficznych realizuje prace geodezyjne lub prace kartograficzne, odpowiednimi klauzulami urzędowymi, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 40 ust. 8."

Natomiast ustawą z dnia 15 maja 2015 r. o zmianie ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2015 r., poz. 831) art. 12b ust. 5 otrzymał następujące brzmienie: "Organ Służby Geodezyjnej i Kartograficznej, do którego przekazane zostały zbiory danych lub inne materiały stanowiące wyniki prac geodezyjnych lub prac kartograficznych, potwierdza ich przyjęcie do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego wpisem do ewidencji materiałów tego zasobu, a także uwierzytelnia dokumenty opracowane na podstawie wykonanych prac geodezyjnych lub prac kartograficznych na potrzeby postępowań administracyjnych, postępowań sądowych lub czynności cywilnoprawnych, jeżeli w sprawie tego uwierzytelnienia złożony został wniosek. Uwierzytelnienie polega na potwierdzeniu zgodności dokumentu z danymi zawartymi w bazach danych, o których mowa w art. 4 ust. 1a oraz 1b, lub z dokumentacją przekazaną do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego, w sposób i w trybie określonym w przepisach wydanych na podstawie art. 12d ust. 2.". Ustawa ta, zgodnie z art. 4 weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r., w ustawie brak jest przepisów intertemporalnych związanych z wprowadzoną zmianą art. 12b ust. 5.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w rozpoznawanej sprawie należy zastosować art. 12b ust. 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015 r. Za takim stanowiskiem przemawia okoliczność złożenia dokumentacji do zasobu w dniu 31 grudnia 2014 r., złożenie wniosku o uwierzytelnienie dokumentów w dniu 20 stycznia 2015 r., a przede wszystkim włączenie w dniu 28 stycznia 2015 r. dokumentacji do zasobu i sporządzenie w dniu 28 stycznia 2015 r. dokumentu obliczenia opłaty i od tej daty trwa spór co do opłaty. W takich okolicznościach zmiana stanu prawnego dotycząca art. 12b ust. 5 ustawy, która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r. nie może mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie. Należy mieć na uwadze, że dokonana nowelizacja dotyczy przepisów materialnoprawnych, a zasadą jest, że zmiana przepisów materialnoprawnych ma zastosowanie do spraw, które są prowadzone po wejściu w życie zmienionego stanu prawnego. Możliwość stosowania nowych rozwiązań materialnoprawnych do spraw, które wcześniej się toczyły lecz nie zostały jeszcze zakończone ma charakter wyjątkowy i musi wynikać z konkretnej normy intertemporalnej.

Odnośnie zaś wykładni art. 12b ust. 5 ustawy, w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015 r., to Naczelny Sąd Administracyjny w składzie tu orzekającym przychyla się do poglądu, zgodnie z którym z przepisu tego wynikało wyraźnie, że na przyjęcie do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego zbioru danych lub innych materiałów składały się dwie równocześnie, dokonywane z urzędu, czynności właściwego organu Służby Geodezyjnej i Kartograficznej - jedna to przyjęcie do zasobu, a druga to opatrzenie dokumentów, przeznaczonych dla podmiotu, na rzecz którego prace zostały wykonane, odpowiednimi klauzulami urzędowymi. Dodatkowo dla uzasadnienia tego stanowiska podnoszono również, że przepisu ustawy, tj. art. 12b ust. 5 nie można wykładać poprzez pryzmat przepisów wykonawczych, tj. rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji z 8 lipca 2014 r. w sprawie sposobu i trybu uwierzytelniania przez organy Służby Geodezyjnej i kartograficznej dokumentów. Taki zabieg interpretacyjny jest niedopuszczalny, przepisów ustawy nie można bowiem wykładać przez pryzmat przepisów wykonawczych do niej. Wskazywano również, że zgodnie art. 7 i art. 2 Konstytucji RP nałożenie na stronę obowiązku może nastąpić tylko na podstawie przepisu powszechnie obowiązującego. Taki pogląd prawny był prezentowany między innymi w wyrokach NSA z dnia 12 stycznia 2017 r., sygn. akt I OSK 372/16, z dnia 5 stycznia 2016 r., sygn. akt I OSK 1693/15, z dnia 13 września 2017 r., sygn. akt I OSK 2713/15. Z powyższego stanowiska prawnego wynika, że opatrzenie dokumentów przeznaczonych dla podmiotu na rzecz którego prace zostały wykonane, odpowiednimi klauzulami urzędowymi następowało z urzędu, a w konsekwencji brak było wówczas podstawy prawnej do pobierania opłat za opatrzenie dokumentów klauzulami urzędowymi.

Mając na uwadze, że w sprawie powinien mieć zastosowanie art. 12b ust. 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015 r., kwestia dotycząca wykładni art. 12b ust. 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r. w okolicznościach tej sprawy stała się bezprzedmiotowa. Stąd też Naczelny Sąd Administracyjny nie może zająć stanowiska w tej kwestii i dlatego nie odniósł się do zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących wykładni art. 12b ust. 5 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne, w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 r.

Należy jeszcze zaznaczyć, że stanowisko prawne zajęte w niniejszej sprawie jest zbieżne z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 listopada 2017 r., sygn. akt I OSK 1080/17, który został podjęty w analogicznej sprawie ze skargi kasacyjnej tego samego skarżącego.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za zasadną i uchylił zaskarżony wyrok, uchylając zaś zaskarżony wyrok rozpoznał skargę uznając, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, albowiem istota sporu sprowadzała się do naruszenia przepisów materialnoprawnych. Podstawę prawną powyższego rozstrzygnięcia stanowił art. 188 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. Równocześnie Naczelny Sąd Administracyjny zastosował art. 145 § 3 p.p.s.a., zgodnie z którym w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1 i 2, sąd stwierdzając podstawę do umorzenia postępowania administracyjnego, umarza jednocześnie to postępowanie. Sąd administracyjny wyda takie orzeczenie, jeżeli uchylając decyzję na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lub art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a., jednocześnie stwierdzi istnienie przesłanki umorzenia postępowania administracyjnego. Orzeczenie sądu zastąpi zatem rozstrzygnięcie organu administracji publicznej. Podkreślenia wymaga, że możliwość orzeczenia na podstawie art. 145 § 3 p.p.s.a. odnosi się jedynie do tych wypadków, w których sąd uzna, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem, a występujące w sprawie przesłanki umorzenia postępowania powodują, że brak prawnych możliwości do wydania aktu (decyzji lub postanowienia) rozstrzygającego sprawę co do istoty.

W takich okolicznościach Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. oraz art. 145 § 3 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a. i art. 200 p.p.s.a.

Na podstawie art. 156 § 1 w zw. z art. 156 § 3 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny sprostował oczywistą omyłkę w komparycji zaskarżonego wyroku, polegającą na błędnym oznaczeniu numeru decyzji Lubelskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Lublinie.