Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras, Sędziowie WSA Danuta Kania, Adam Lipiński (spr.), Protokolant specjalista Sylwia Mikuła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2017 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w W. na decyzję Ministra Rozwoju i Finansów z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej - oddala skargę -

Minister Finansów, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kpa oraz art. 16 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm.), decyzją z dnia [...] kwietnia 2017 r. utrzymał w mocy poprzedzającą decyzję z dnia [...] marca 2016 r. o odmowie udostępnienia Stowarzyszeniu [...] informacji publicznej dotyczącej:

1. umów, jakie Minister Finansów zawartych z agencjami ratingowymi,

2. korespondencji, jaką Minister Finansów prowadził z agencją ratingową [...] w ciągu ostatnich 6 miesięcy wraz z dokumentami na jakie wskazał Minister Finansów w wypowiedzi zamieszczonej pod linkiem [...]

W uzasadnieniu decyzji Minister Finansów wskazał, co następuje:

Stowarzyszenie [...] przedmiotowy wniosek o udostępnienie informacji publicznej złożyła [...] stycznia 2016 r.

W celu przeprowadzenia analizy prawnej, niezbędnej do prawidłowego ustalenia zakresu informacji publicznych, do których dostęp nie podlega ograniczeniu na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2058, ze zm.) oraz zasięgnięcia opinii agencji ratingowych, z którymi Minister Finansów podpisał umowy, Minister Finansów zawiadomił w dniu [...] lutego 2016 r. (zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy) Stowarzyszenie o niezałatwieniu jej wniosku w terminie określonym w art. 13 ust. 1 ustawy i termin wyznaczył najpóźniej na dzień [...] marca 2016 r.

W dniu [...] marca 2016 r. została wydana decyzja o odmowie udostępnienia wnioskowanych informacji publicznych. Jako podstawę odmowy wskazano ochronę tajemnicy przedsiębiorcy, zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy.

Na skutek wniosku Stowarzyszenia o ponowne rozpatrzenie spawy, rozstrzygniecie to zostało utrzymane w mocy decyzją Ministra Finansów z dnia [...] maja 2016 r.

Na tą decyzję Stowarzyszenie [...] wniosło skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z dnia [...] grudnia 2016 r., sygn. akt [...] uchylił zaskarżoną decyzję z dnia 9 maja 2016 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, iż powodem uchylenia przedmiotowej decyzji jest brak szczegółowego wyjaśnienia okoliczności wskazujących na istnienie tajemnicy przedsiębiorcy oraz wskazanie negatywnych konsekwencji dla agencji ratingowych jakie powstałyby w wyniku udzielenia żądanych przez [...] informacji.

Po wyroku WSA w Warszawie, w celu przeprowadzenia analizy prawnej sprawy, Minister Rozwoju i Finansów zawiadomił w dniu [...] marca 2017 r., (art. 13 ust. 2 ustawy) Stowarzyszenie o niezałatwieniu jej wniosku w terminie określonym w art. 13 ust. 1 ustawy i wskazał termin załatwienia - najpóźniej na dzień [...] maja 2017 r. Minister wskazał, iż ponownie zwrócił się do agencji w sprawie ewentualnego udostępnienia żądanych informacji.

Ponownie rozpatrując sprawę, zgodnie z wytycznymi WSA, Minister omówił art. 61 Konstytucji RP, art. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz art. 11 ust 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1503, ze zm.) i stwierdził, iż żądana informacja jest z pewnością inną informacją, w rozumieniu art. 11 ust. 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

Minister wskazał, iż Agencje ratingowe zajmują się badaniem wiarygodności kredytowej określonego podmiotu, badając poszczególne sfery działalności tego podmiotu. W tych badaniach agencje stosują wypracowane przez siebie, zindywidualizowane metody gromadzenia i przetwarzania informacji, przyjęte modele oceny i stosowane metody badawcze. Te informacje właśnie stanowią know-how takiej agencji.

Dlatego w ocenie Ministra Rozwoju i Finansów nie może zostać ujawniona jakakolwiek korespondencja z agencjami ratingowymi, ponieważ każdy dokument ma charakter badawczy, tzn. zawiera informację, które w większym lub mniejszym stopniu są brane pod uwagę przy wystawianiu przez agencję oceny wiarygodności kredytowej, a przekazywane informacje wskazują na stosowane metody badawcze i przyjęte przez agencję zasady postępowania.

Natomiast umowy stanowią podstawy współpracy agencji ze swoim klientem, w których również znajdują się postanowienia wskazujące na przyjęte przez daną agencję zasady postępowanie i stosowane metody, które stanowią tajemnicę przedsiębiorcy. Ujawnienie tych informacji byłoby de facto ujawnieniem know-how agencji stosowanym w procesie badawczym, który stanowi dorobek wieloletniej działalności tej agencji, co stanowi tajemnicę przedsiębiorcy - agencji ratingowych, z którymi Minister Rozwoju i Finansów ma zawarte umowy.

Informacje zawarte we wnioskowanej do udostępnienia dokumentacji, mają wartość gospodarczą i stanowią tajemnice przedsiębiorcy, których ujawnienie miałoby negatywne konsekwencje dla agencji ratingowych, miedzy innymi poprzez ich wykorzystanie przez podmioty prowadzące działalność konkurencyjną co mogło by osłabić pozycję rynkową agencji.

Dlatego też agencje ratingowe nie udostępniają publicznie tych umów i podejmują niezbędne kroki mające na celu zachowanie ich postanowień w tajemnicy.

W związku z powyższym Minister Rozwoju i Finansów nie może ujawnić treści umów jakie zawarł z agencjami ratingowymi.

Ponadto w umowie z dnia [...] grudnia 1994 r. ze [...] znajduje się klauzula, zgodnie z którą wszystkie informacje otrzymane w trakcie procesu przyznawania oceny ratingowej będą traktowane jako ściśle poufne i wykorzystywane wyłączenie w celu ustalenia oceny.

Z tych powodów Minister Rozwoju i Finansów nie może również ujawnić korespondencji jaką prowadził w ciągu ostatnich 6 miesięcy z tą agencją ratingową. W korespondencji tej poruszane są kwestie, które mają istotne znaczenie gospodarcze dla agencji, a których ujawnienie mogłoby zostać wykorzystane przez podmioty konkurencyjne.

Dlatego też upublicznianie dokumentów zawierających takie informacje podlega ograniczeniu ze względu na m.in. tajemnicę przedsiębiorcy.

Minister wyjaśnił, że Klauzule umowne dotyczące wyłączenia jawności ze względu na tajemnicę przedsiębiorstwa w sprawach związanych z emisjami skarbowych papierów wartościowych i innych działań związanych bezpośrednio z zarządzaniem państwowym długiem publicznym są dopuszczalne w świetle art. 84 w związku z art. 35 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. 2016 r., poz. 1870).

Do działań związanych bezpośrednio z zarządzaniem państwowym długiem publicznym należy zaliczyć współpracę z agencjami ratingowymi, które badają i dokonują oceny długoterminowej zdolności kredytowej RP, a zwłaszcza zaliczanych do długu publicznego obligacji skarbowych.

Zachowanie w tajemnicy korespondencji z agencjami ratingowymi ma również istotne znaczenie ze względu na ważny interes państwa. Ujawnienie korespondencji zawierającej tajemnicę przedsiębiorcy mogłoby przyczynić się do obniżenia wiarygodności RP jako partnera na rynkach finansowych, co z kolei mogłoby niekorzystnie wpłynąć na wycenę polskiego długu.

W dniu [...] lutego 2016 r. Ministerstwo wystąpiło do agencji ratingowych, z którymi posiada zawarte umowy - tj: 1) [...]; 2) [...]; 3) [...]; 4) [...] - z zapytaniem czy podmioty te wyrażają zgodę na ujawnienie przez Ministra Finansów treści zawartych z nimi umów, a do agencji [...] również czy wyraża zgodę na ujawnienie korespondencji prowadzonej z Ministrem Finansów w ciągu ostatnich 6 miesięcy.

Wszystkie agencje udzieliły negatywnej odpowiedzi, nie wyrażając zgody na ujawnienie żądanych dokumentów ze względu na fakt, iż zawierają one informacje mające wartość gospodarczą, których ujawnienie mogłoby wywołać negatywne konsekwencje dla tych podmiotów.

Również po uprawomocnieniu się wyroku WSA w Warszawie z dnia [...] grudnia 2016 r., Ministerstwo pismem z dniu [...] marca 2017 r. ponownie wystąpiło do agencji ratingowych z zapytaniem czy wyrażają zgodę na ujawnienie przez Ministra Rozwoju i Finansów korespondencji prowadzonej pomiędzy agencją a Ministrem Rozwoju i Finansów, a do agencji [...] - również czy wyraża zgodę na ujawnienie korespondencji prowadzonej z Ministrem Rozwoju i Finansów w ciągu ostatnich 6 miesięcy.

Agencje ratingowe ponownie udzieliły negatywnej odpowiedzi, nie wyrażając zgody na ujawnienie dokumentów i ponownie wskazały, iż przedmiotowa dokumentacja zawiera informacje mające dla nich wartość gospodarczą, których ujawnienie mogłoby wywołać negatywne konsekwencje.

Tym samym nie zaistniała okoliczność wyłączająca ograniczenie dostępu do informacji publicznej, o której mowa w art. 5 ust. 2 zd. drugie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W związku z powyższym, żądane dokumenty, jako zawierające tajemnicę przedsiębiorcy - na udostępnienie których nie wyraziły również zgody agencje ratingowe - nie mogą zostać udostępnione.

Polemizując z zarzutami przedstawianymi przez Stowarzyszenie, Minister uznał je za chybione.

Stowarzyszenie podniosło, że podmiot gospodarczy, zawierając umowy z organami władzy publicznej, musi liczyć się z tym, iż informacje o jego działalności mogą stać się zainteresowaniem społeczeństwa.

W ocenie Ministra Rozwoju i Finansów nie wolno zapominać, że podmiot ten ma prawo do ochrony swoich interesów, nie zależnie od tego czy działa w sferze prywatnej czy publicznej. Taką ochronę zapewnił mu ustawodawca w art. 5 ust. 2 ustawy. Tym samym niedopuszczalnym jest postępowanie przez Ministra Rozwoju i Finansów w sposób naruszający przepisy prawa, dające ochronę przedsiębiorcy w związku z prowadzoną przez niego działalnością.

Za nieuzasadniony należy również uznać zarzut, iż Minister Rozwoju i Finansów odmówił udostępnienia jakichkolwiek informacji dotyczących umów jakie zawarł z agencjami ratingowymi oraz korespondencji jaką Minister Finansów prowadził z agencją ratingową [...] w ciągu ostatnich 6 miesięcy wraz z dokumentami na jakie wskazał Minister Finansów w wypowiedzi zamieszczonej pod linkiem powołanym we wniosku.

Wskazać należy, iż we wniosku z dnia [...] stycznia 2016 r. [...] wnosiła o przekazanie skanów umów i udostępnienie korespondencji z agencją ratingową [...]. Stowarzyszenie nie wnosiło o udostępnienie jakichkolwiek informacji dotyczących tych dokumentów.

[...] wniosła - oprócz przekazania skanów umów i udostępnienie korespondencji z agencją ratingową [...] - jedynie o przekazanie informacji, czy Polska ma zawarte umowy z agencjami ratingowymi. Taka informacja została przekazana Stowarzyszeniu pismem z dnia [...] marca 2016 r. ([...]). Natomiast Stowarzyszenie nie wnosiło o przekazanie informacji dotyczących nazwisk i funkcji osób podpisujących umowy z agencjami ratingowymi. W związku z czym przytoczone przez [...] orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2012 r. (sygn. akt CSK 190/12) nie znajduje odniesienia do stanu faktycznego niniejszej sprawy. Zgodnie z art. 5 ust. 2 zd. drugie informacje o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, nie podlegają ograniczeniu, o którym mowa w zdaniu pierwszym tego ustępu.

[...] wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę, w której decyzji z dnia [...] kwietnia 2017 r., utrzymującej w mocy decyzję z dnia [...] marca 2016 r. o odmowie udostępnienia żądanej informacji publicznej, zarzuciło:

art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w zakresie w jakim przepisy te stanowią normatywną podstawę prawa do informacji publicznej, poprzez nieprawidłowe ograniczenie w niniejszej sprawie prawa do informacji publicznej, spowodowane niezasadną odmową udostępnienia informacji publicznej,

art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, w zakresie w jakim przepis ten stanowi podstawę ograniczenia prawa do informacji publicznej ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy, poprzez błędną, polegającą na przyjęciu, że udostępnienie informacji publicznych będących przedmiotem wniosku mogłoby naruszyć tajemnicę przedsiębiorcy, oraz poprzez błędne zastosowanie w niniejszej sprawie,

art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, w zakresie, w jakim przepis ten reguluje ograniczenia dostępu do informacji publicznej, poprzez błędne zastosowanie w niniejszej sprawie ochrony tajemnicy przedsiębiorcy.

W konkluzji skargi Stowarzyszenie wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji do ponownego rozpatrzenia i zasądzenie od organu na rzecz Stowarzyszenia zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi, Stowarzyszenie podkreśliło, iż rating to ocena zdolności kredytowej danego podmiotu, m.in. państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, dokonywana przez inny niezależny i wyspecjalizowany podmiot zwany agencją ratingową. Rating, określając sytuację finansową danego regionu lub państwa, odgrywa dużą rolę dla każdego społeczeństwa, mimo tego, iż nie musi ono posiadać fachowej wiedzy z zakresu ekonomii. Dlatego obywatel powinien mieć prawo dowiedzieć się, jak taki rating jest ustalany, tym bardziej, że dotyczy on Rzeczypospolitej Polskiej a nadto, zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy o finansach publicznych gospodarka finansami publicznymi jest jawna.

Podmiot gospodarczy, który wstępuje w sferę publiczną, musi liczyć się z tym, że informacje o jego publicznej działalności mogą się stać zainteresowaniem społeczeństwa oraz że informacje te będą stanowić informację publiczną.

Niektóre z informacji publicznych, o których udostępnienie zwróciło się Stowarzyszenie, w ogóle nie dotyczą informacji posiadających wartość gospodarczą, dlatego ich ujawnienie nie może naruszyć tajemnicy przedsiębiorcy.

Minister Finansów w sposób nieodpowiedni dokonał oceny stanu fatycznego i prawnego, co doprowadziło do nadmiernego, zbyt ekstensywnego, ograniczenia prawa do informacji publicznej na kanwie niniejszej sprawy. W zaskarżonej decyzji brakuje wyjaśnienia, jakie konkretnie informacje, mające wartość gospodarczą, zawierają umowy podpisane z agencjami ratingowymi. Nie wykazano również, żeby takie informacje znajdowały się we wnioskowanej korespondencji.

W odpowiedzi na skargę Minister Rozwoju i Finansów wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Skarga jest niezasadna.

Zgodnie z art. 153 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi organ ponownie rozpatrujący sprawę oraz sądy są związane oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażonymi w wyroku sądu.

W uzasadnieniu prawomocnego wyroku WSA w Warszawie z dnia 13 grudnia 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 1267/16 (którym zarówno organ jak i Sąd rozpoznający niniejszą sprawę są związane) zostało przesądzone, iż żądana przez Stowarzyszenie informacja jest informacją publiczną oraz została wniesiona do podmiotu zobowiązanego do udostępniana informacji publicznych, a zatem zostały spełnione łącznie obie przesłanki przedmiotowe i podmiotowe do zastosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W wytycznych niniejszego wyroku WSA wskazał, iż przesłanki przemawiające za odmową udostępnienia informacji publicznej ze wskazanej przez organ przyczyny muszą być przez niego wyjaśnione oraz omówione wyczerpująco i precyzyjnie. W sposób obiektywny powinna być dokonana ocena tajemnicy przedsiębiorcy, wskazana w art. 11 ust. 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Uzasadnienie decyzji odmawiającej powinno odnosić się już do konkretnych okoliczności, wskazujących na istnienie tajemnicy przedsiębiorcy i wskazywać jakie, w sposób wysoce prawdopodobny, zaistniałyby negatywne konsekwencje i skutki w wyniku udzielenia żądanej informacji.

W ocenie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżona decyzja Ministra Rozwoju i Finansów z dnia [...] kwietnia 2017 r. wytyczne te w całości realizuje.

Po pierwsze przy wydaniu zaskarżonej decyzji nie doszło do naruszenia art. 7, art. 8 i art. 11 Kpa. Organ podjął wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. W sposób szczegółowy przeprowadził analizę umów z poszczególnymi agencjami ratingowymi. Pomimo wiedzy o tym, że zawierają one postanowienia stanowiące tajemnicę agencji ratingowych dwukrotnie podjął działania, o których mowa w art. 5 ust. 2 zd. drugie ustawy o dostępie do informacji publicznej, w celu umożliwienia udostępnienia wnioskowanych przez Stowarzyszenie informacji publicznych, występując z zapytaniem, czy agencje te wyrażają zgodę na ujawnienie treści zawartych z nimi umów, a do agencji [...] również, czy wyraża zgodę na ujawnienie korespondencji prowadzonej z Ministrem Finansów w ciągu ostatnich 6 miesięcy.

Po drugie w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Minister dokonał wyczerpującego wyjaśnienia na czym polega tajemnica przedsiębiorcy wskazana w art. 11 ust. 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, odnośnie tajemnicy agencji ratingowych, co uniemożliwia udostępnienie Stowarzyszeniu zarówno żądanej informacji w zakresie umów zawartymi z tymi agencjami przez Ministerstwo Finansów (pkt. 1 wniosku), jak i udostępnienie korespondencji, która Minister prowadził z agencją ratingową [...] (pkt. 2 wniosku). Uzasadnienie zaskarżonej decyzji odnosić się do konkretnych okoliczności, wskazujących ratio legis tajemnicy przedsiębiorcy i wskazuje na negatywne konsekwencje i skutki, które by powstały w wyniku udzielenia żądanych informacji i to nie tylko dla agencji ratingowych ale także dla Polski.

Dlatego nie znajdują uzasadnienia zarzuty skargi, odwołujące się do art. 61 Konstytucji RP oraz art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Prawo dostępu do informacji publicznej ma konstrukcję publicznego prawa podmiotowego, co wynika z art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Natomiast ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego Państwa (art. 61 ust. 3). Obywatelskie prawo do informacji nie ma zatem charakteru bezwzględnego. Ustawodawca ogranicza dostęp do informacji publicznej, respektując konieczność ważenia zasady (dostęp do informacji publicznej) i wartości wskazanych w art. 61 ust. 3 Konstytucji RP, jako dopuszczalnych kryteriów ograniczenia zasady dostępności (interes jednostki, interes Państwa).

Ograniczenia dostępności informacji publicznej i kryteria ważenia kolidujących ze sobą wartości, podlegają ocenie z punktu widzenia mechanizmu proporcjonalności. Określając bowiem konstytucyjne wolności i prawa obywatela, pracodawca dostrzega potrzebę wprowadzania ograniczeń tych dóbr. Przedkłada jedno dobro konstytucyjne nad drugie, wytyczając tym samych granice korzystania z wolności i praw, tworząc swoistą hierarchię dóbr, mieszczącą się w ich konstytucyjnych relacjach. Ograniczając pewną sferę w wolności konstytucyjnej obywatela przepis ustawy musi czynić to w sposób, który przede wszystkim nie naruszy jej istoty i nie spowoduje zachwiania relacji konstytucyjnego dobra, które jest ograniczane (prawo do informacji publicznej), do celu, jaki temu przyświeca, który to cel musi być kwalifikowany w kategoriach wartości konstytucyjnej (interes jednostki, interes Państwa). Chodzi zatem o prawidłowe wyważenie proporcji, jakie muszą być zachowane, by przyjąć, że dane ograniczenie wolności obywatelskiej nie narusza konstytucyjnej hierarchii dóbr (zasada proporcjonalności).

Zasady te zostały rozwinięte w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, poprzez określenie trybu i zasady dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazanie podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznych oraz przykładowego wskazania przedmiotu informacji publicznych.

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotne jest nie tyle odwoływanie się do ogólnych zasad dostępu do informacji publicznej, ale sprawdzenie czy przepisy szczególne, wskazane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, zostały przez organ prawidłowo zastosowane. Do tego też w istocie sprowadzały się wytyczne zawarte w uzasadnieniu prawomocnego wyroku WSA w Warszawie z dnia [...] grudnia 2016 r., sygn. akt [...].

Dlatego powołanie się w uzasadnieniu skargi na ogólna normę art. 33 ust. 1 ustawy o finansach publicznych - gospodarka finansami publicznymi jest jawna – nie jest tu wystarczające, gdyż ustawa ta zawiera także przepisy nakazujące zachowanie pewnych informacji w tajemnicy.

Wyinterpretowana dla celu stosowania art. 11 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, definicja tajemnicy przedsiębiorstwa to: poufna informacja posiadająca wartość gospodarczą, a w szczególności informacja techniczna, technologiczna lub organizacyjna (por. A. Michalak "Komentarz do art. 11 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji" w: M. Zdyb (red.), A. Michalak, M. Mioduszewski, J. Raglewski, J. Rasiewicz, M. Sieradzka, J. Sroczyński, M. Szydło Marek, M. Wyrwiński "Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz.", publ. LEX nr 93420). Podobnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 marca 2003 r., sygn. I CKN 89/01 - publ. LEX nr 583717.

Tajemnice tę należy oczywiście rozumieć i dokonywać jej wykładni z uwzględnieniem specyfiki danego przedsiębiorcy (wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 192/13).

Opierając się o treść powyższego przepisu, należy wskazać, że chodzi w nim o takie informacje, których ujawnienie godziłoby w interes przedsiębiorcy w wymiarze technicznym, technologicznym, organizacyjnym lub innym, mającym wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności, a więc o kwestie wynalazcze, związane z działalnością marketingową, tzw. know-how produkcyjne, ewentualnie know- how handlowe bądź inne.

Art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej odwołuje się właśnie do takiej tajemnicy przedsiębiorcy – tu rozumianej jako tajemnica agencji ratingowej.

W tym aspekcie sprawy Minister wyjaśnił, iż agencje ratingowe zajmują się badaniem wiarygodności kredytowej określonego podmiotu, badając poszczególne sfery działalności tego podmiotu. W tych badaniach agencje stosują wypracowane przez siebie, zindywidualizowane metody gromadzenia i przetwarzania informacji, przyjęte modele oceny i stosowane metody badawcze. Te informacje właśnie stanowią know-how takiej agencji. Dlatego nie może zostać ujawniona jakakolwiek korespondencja z agencjami ratingowymi, ponieważ każdy dokument ma charakter badawczy, tzn. zawiera informację, które w większym lub mniejszym stopniu są brane pod uwagę przy wystawianiu przez agencję oceny wiarygodności kredytowej, a przekazywane informacje wskazują na stosowane metody badawcze i przyjęte przez agencję zasady postępowania.

Umowy stanowią podstawy współpracy agencji ze swoim klientem, w których również znajdują się postanowienia wskazujące na przyjęte przez daną agencję zasady postępowanie i stosowane metody, które stanowią tajemnicę przedsiębiorcy.

Dlatego agencje nie ujawniają ani umów jakie podpisują w sprawach ratingu, jak i korespondencji ze swoimi partnerami z tych umów. W tym aspekcie sprawy wszystkie agencje wypowiedziały się dwukrotnie, konsekwentnie odmawiając udostępnienia obu żądanych wnioskiem informacji.

Zatem ujawnieniem żądanych we wniosku informacji byłoby de facto ujawnieniem know-how agencji, stosowanym w procesie badawczym, który stanowi dorobek wieloletniej działalności tych agencji, co niewątpliwie stanowi tajemnicę przedsiębiorcy - agencji ratingowych, z którymi Minister Rozwoju i Finansów ma zawarte umowy.

Nadto klauzule umowne dotyczące wyłączenia jawności ze względu na tajemnicę przedsiębiorstwa w sprawach związanych z emisjami skarbowych papierów wartościowych i innych działań związanych bezpośrednio z zarządzaniem państwowym długiem publicznym są dopuszczalne w świetle art. 84 w związku z art. 35 ustawy o finansach publicznych.

Podobne stanowisko zajął NSA w wyroku z dnia 7 lipca 2013 r. sygn. I OSK 511/13. Do działań związanych bezpośrednio z zarządzaniem państwowym długiem publicznym należy zaliczyć współpracę z agencjami ratingowymi, które badają i dokonują oceny długoterminowej zdolności kredytowej RP, a zwłaszcza zaliczanych do długu publicznego obligacji skarbowych.

Minister wskazał na wzajemny obowiązek poszanowania przez strony umów ratingowych swoich tajemnic. Dlatego zachowanie w tajemnicy korespondencji z agencjami ratingowymi ma również istotne znaczenie ze względu na ważny interes państwa, gdyż ujawnienie przez Ministra korespondencji zawierającej tajemnicę przedsiębiorcy albo umów ratingowych mogłoby przyczynić się również do obniżenia wiarygodności RP jako partnera na rynkach finansowych, co z kolei mogłoby niekorzystnie wpłynąć na wycenę polskiego długu.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie cała argumentacja przedstawiona w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji jest przekonywująca oraz wyczerpująca w kontekście art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 11 ust. 4 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Realizuje ona także wytyczne, zawarte w cytowanym wyżej wyroku WSA. Treść uzasadnienia tej decyzji czyni niezasadne wszystkie zarzuty skargi.

Minister w sposób jasny i przejrzysty określił zasadność przesłanek, którymi kierował się przy załatwieniu sprawy, wskazując na okoliczności sprawy, jak przepisy prawa. W związku z powyższym należało uznać, iż Minister Finansów przy rozpatrywaniu wniosku z dnia [...] stycznia 2016 r. nie przekroczył granic uznania administracyjnego. Decyzja z dnia [...] marca nie nosi znamion dowolności i była poprzedzona rzetelnym przeprowadzeniem postępowania, poprawną oceną zgromadzonych dowodów, a swoje rozstrzygnięcie Minister Finansów uzasadnił zindywidualizowanymi przesłankami odnoszącymi się do rozpatrywanej sprawy, zgodnie z wymogami art. 107 § 3 Kpa. Tym samym Minister Finansów rozpatrując wniosek Stowarzyszenia z dnia [...] stycznia 2016 r. nie uchybił zasadom i obowiązkom wynikającym w szczególności z przepisów art. 7, art. 8 i art. 11 Kpa.

Nie jest także zasadny dodatkowy zarzut skargi, podniesiony w jej uzasadnieniu, iż Minister nie rozpatrzył całego wniosku Stowarzyszenia.

Po pierwsze, zarzut ten nie został uwzględniony w treści uzasadnienia wskazanego wyroku WSA.

Po drugie, we wniosku z dnia [...] stycznia 2016 r. Stowarzyszenie [...] wnosiło o przekazanie: 1) skanów umów zawartych z agencjami ratingowymi; 2) udostępnienie korespondencji z agencją ratingową [...]. Poza żądaniem przekazania informacji, czy Polska ma zawarte umowy z agencjami ratingowymi, Stowarzyszenie nie wnosiło o udostępnienie jakichkolwiek innych informacji w tym przedmiocie. Powyższa informacja - o fakcie zawarcia takich umów - została przekazana Stowarzyszeniu pismem organu już z dnia [...] marca 2016 r. [...], czemu Stowarzyszenie nie zaprzeczyło. Wynika ona nadto z treści poprzedzającej oraz zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie dopatrzył się naruszenia prawa przez organ przy podejmowaniu objętych skargą decyzji, które to naruszenia mogłyby stanowić o ich uchyleniu albo stwierdzeniu nieważności i dlatego, na mocy art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.