drukuj    zapisz    Powrót do listy

6050 Obowiązek meldunkowy, Ewidencja ludności, Wojewoda, Oddalono skargę, IV SA/Wa 851/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2010-09-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 851/10 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2010-09-22 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2010-05-28
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Agnieszka Łąpieś-Rosińska /sprawozdawca/
Anna Szymańska
Teresa Zyglewska /przewodniczący/
Symbol z opisem
6050 Obowiązek meldunkowy
Hasła tematyczne
Ewidencja ludności
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1269 art. 1 par. 2
Ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych.
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 145 par. 1 pkt 1, art. 151, art. 250
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 158 par. 1 pkt 1
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2006 nr 139 poz 993 art. 4 ust. 2, art. 10 ust. 1, art. 9 ust. 2b, art. 47 par. 2
Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - tekst jedn.
Dz.U. 2002 nr 163 poz 1348 par. 18 ust. 1 pkt 1 lit. c
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Teresa Zyglewska, Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Łąpieś-Rosińska (spr.), Sędzia WSA Anna Szymańska, Protokolant Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 września 2010 r. sprawy ze skargi S. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie zameldowania 1. oddala skargę; 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata K. G. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 52,80 (pięćdziesiąt dwa 80/100) złotych stanowiącą 22 % podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia [...] marca 2010 r. Wojewoda [...] działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w związku z art. 47 ust. 2 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r., nr 139, poz. 993 ze zm. – dalej zwana ustawą meldunkową) po rozpatrzeniu odwołania S. P. od decyzji Prezydenta W. z dnia [...] lutego 2010 r. orzekającej o zameldowaniu B. P. na pobyt stały w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Na podstawie zebranego w postępowaniu administracyjnym materiału dowodowego, ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu [...] grudnia 2009 r. B. P. złożyła wniosek o zameldowanie na pobyt stały w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, Prezydent W. decyzją z dnia [...] lutego 2010 r. orzekł o zameldowaniu wnioskodawczyni w przedmiotowym lokalu. W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że w sprawie została spełniona przesłanka uzasadniająca zameldowanie zawarta w art. 10 ust. 1 ustawy meldunkowej, bowiem wnioskodawczyni zamieszkuje w przedmiotowym lokalu.

Od powyższej decyzji S. P., najemczyni przedmiotowego lokalu, wniosła odwołanie, podnosząc, iż nie wyraża zgody na zameldowanie B. P. w swoim lokalu.

Decyzją z dnia [...] marca 2010 r. Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Uzasadniając wydaną przez siebie decyzję Wojewoda [...] wskazał, że zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w lokalu. W konsekwencji czynność zameldowania nie rodzi ani nie pozbawia uprawnień do lokalu. Z faktu samego zameldowania nie wpływają bowiem żadne uprawnienia cywilnoprawne do przebywania w lokalu. Organ odwoławczy podniósł ponadto, iż dowody zgromadzone w sprawie jednoznacznie potwierdzają, że B. P. zamieszkuje w przedmiotowym lokalu. Wnioskodawczyni wyjaśniła, że mieszka w spornym lokalu od 2007 r. wraz z mężem – S. P. i teściową – S. P. W lokalu tym koncentruje się jej życie, tu posiada swoje rzeczy. Powyższe potwierdził mąż wnioskodawczyni – S. P. Również przesłuchani w charakterze świadków M. F. i H. C. zgodnie przyznali, że B. P. mieszka w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. Natomiast pozostali świadkowie W. W. i H. K. zeznały, że widują B. P. od czasu do czasu, ale nie wiedzą, czy mieszka ona na stałe w przedmiotowym lokalu. Ponadto, w celu bezspornego wyjaśnienia stanu faktycznego rozstrzyganej sprawy, organ pierwszej instancji przeprowadził kontrolę meldunkową w spornym lokalu. Ustalono, że lokal składa się z jednego pokoju, przedzielonego ścianką działową. Jedną część zajmuje S. P., a drugą B. P. wraz z mężem S. P. Mieszkanie jest umeblowane, znajdują się tam rzeczy osobiste B. P. Także najemczyni spornego lokalu – S. P., która nie wyraziła zgody na zameldowanie synowej B. P., potwierdziła jednocześnie, iż synowa jej zamieszkuje w przedmiotowym lokalu wraz z mężem od kwietnia 2007 r.

W związku z powyższymi ustaleniami, Wojewoda [...] uznał, że w rozpatrywanej sprawie zaszła przesłanka niezbędna do wydania decyzji o zameldowaniu wnioskodawczyni na pobyt stały, określona w art. 10 ust. 1 ustawy meldunkowej. B. P. mieszka bowiem w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. i tu koncentruje się jej życie.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2010 r. S. P. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o nie zameldowanie B. P. w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W., podnosząc iż nie wyraża zgody na to zameldowanie.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że badaniu w postępowaniu sądowoadministracyjnym podlega prawidłowość zastosowania przepisów prawa w odniesieniu do istniejącego w sprawie stanu faktycznego oraz trafność wykładni tych przepisów. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy – art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej P.p.s.a.). Legalność decyzji bada się zarówno pod względem formalnym jak też i materialnoprawnym. W przypadku, gdy skarga nie ma uzasadnionych podstawy podlega oddaleniu (art. 151 P.p.s.a.).

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadminsitracyjnego jest decyzja Wojewody [...] z dnia [...] marca 2010 r. wydana na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz art. 47 ust. 2 i art. 10 ust. 1 ustawy meldunkowej, utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta W. z dnia [...] lutego 2010 r. orzekająca o zameldowaniu B. P. na pobyt stały w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W.

Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowią przepisy powołanej ustawy meldunkowej, a formalnoprawną – przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego.

Zgodnie z art. 4 ustawy meldunkowej obowiązek meldunkowy polega między innymi na zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego. Z kolei w myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy osoba, która przebywa w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby, jest obowiązana zameldować się na pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia. Jak więc wynika z powyższych przepisów, zameldowanie się nie jest uprawnieniem lecz obowiązkiem. Z kolei z przepisu art. 9 ust. 2b wskazującego, iż zameldowanie w lokalu służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu w tym lokalu wynika, w sposób jednoznaczny, iż zameldowanie nie jest zależne od prawa do lokalu ani też od zgody właściciela lokalu na zameldowanie. Celem ewidencji ludności jest jedynie odzwierciedlenie przez właściwe organy w stosownym rejestrze danych faktycznych o rzeczywistym zamieszkiwaniu i przebywaniu osób pod danym adresem. Rejestracja meldunkowa nie jest źródłem jakichkolwiek praw majątkowych w tym do własności lokalu, w którym zostało dokonane zameldowanie. Dlatego też podstawę do zameldowania powinno stanowić ustalenie, czy osoba zgłaszająca przebywa pod danym adresem. Natomiast wyrażenie zgody przez właściciela nieruchomości (czy też w danym przypadku najemcy) na zameldowanie ma tylko takie znaczenie, że organ w takiej sytuacji z reguły nie dokonuje zameldowania poprzez podjęcie czynności materialno – technicznej, ale poprzez wydanie na podstawie art. 47 § 2 ustawy meldunkowej stosownej decyzji.

Wskazać należy jednocześnie, iż w postępowaniu dotyczącym realizacji obowiązku meldunkowego chodzi przede wszystkim o zapewnienie zgodności zapisów ewidencji ludności z rzeczywistym miejscem pobytu osób, na których ciąży obowiązek zameldowania lub wymeldowania się. Obowiązek meldunkowy służy prawidłowemu wykonywaniu przez organy władzy publicznej ich funkcji. Posiadanie informacji o miejscu zamieszkania i pobytu umożliwia bowiem realizację szeregu działań należących do zadań państwa i samorządów terytorialnych. Zameldowanie lub wymeldowanie jest czynnością materialno-techniczną polegającą na rejestracji stanu faktycznego. Ewidencja ludności gromadzi zatem dane o miejscu faktycznego zamieszkiwania i pobytu osób, a nie rozstrzyga spraw życiowych, bytowych i majątkowych.

Za ewidencyjnym (rejestrowym) charakterem czynności meldunkowych, a w związku z tym brakiem związku z prawem do lokalu, jak też za niedopuszczalnością wymagania od osoby podlegającej zameldowaniu wykazaniem się udzielenia na tę czynność zgody przez właściciela lokalu (w naszym przypadku najemcy), jednoznacznie wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 maja 2002 r. (Sygn. akt K 20/01). Również Naczelny Sąd Administracyjny w swoich orzeczeniach wielokrotnie wskazywał na to, że ewidencja ludności jest jedynie rejestracją stanu faktycznego i nie stanowi kontroli legalności zamieszkania i pobytu, czyli posiadania prawa do korzystania z lokalu (por. np. wyrok NSA z 19 stycznia 2009r. sygn. akt II OSK 1802/07).

Przechodząc do oceny legalności zaskarżonej decyzji, należy stwierdzić, że odpowiada ona prawu. Przy zameldowaniu na pobyt stały niezbędne jest bowiem jedynie spełnienie przesłanki wskazującej, że osoba ubiegająca się o zameldowanie w danym lokalu faktycznie w nim przebywa z zamiarem stałego tam pobytu.

Przesłanka ta została w toku prowadzonego postępowania administracyjnego dostatecznie wyjaśniona. Jak wynika z akt administracyjnych w kontrolowanej sprawie przeprowadzono wnikliwe postępowanie administracyjne, które wykazało, że B. P. stale przebywa w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. Przeprowadzone dowody przesłuchania stron oraz świadków, jak też przeprowadzona kontrola meldunkowa potwierdziły, że w przedmiotowym lokalu koncentruje się życie B. P., która wraz z mężem S. P. zajmuje połowę przedmiotowego lokalu, który jest przedzielony ścianką działową. Tu też posiada ona swoje rzeczy osobiste. Stan też potwierdziła również nie wyrażająca na zameldowanie B. P. skarżąca – S. P.

Zgodzić się należy zatem z organem administracji, iż w rozpatrywanej sprawie zaszła przesłanka niezbędna do wydania decyzji o zameldowaniu na pobyt stały, określony w art. 10 ust. 1 ustawy meldunkowej. B. P. mieszka bowiem w lokalu nr [...] przy ul. [...] w W. i tu koncentruje się jej życie.

Zatem stanowisko skarżącej co do braku zgody na zameldowanie w lokalu B. P. nie mają znaczenia prawnego w rozpatrywanej sprawie.

Wbrew zarzutom podniesionym w skardze ocenianym decyzjom nie można skutecznie postawić zarzutu niewyjaśnienia okoliczności faktycznych sprawy.

W postępowaniu o zameldowanie, którego istotą jest, jak słusznie zauważył organ odwoławczy, wyjaśnienie czy prowadzona ewidencja odzwierciedla stan istniejący, nie ma znaczenia, czy najemca wyraża zgodę na zamieszkiwanie w lokalu meldowanej osoby.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku. O wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu orzeczono na podstawie art. 250 P.p.s.a. w związku z § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348, ze zm.).



Powered by SoftProdukt