drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę, VI SA/Wa 81/09 - Wyrok WSA w Warszawie z 2009-06-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 81/09 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2009-06-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-01-16
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Andrzej Czarnecki /sprawozdawca/
Jolanta Królikowska-Przewłoka /przewodniczący/
Magdalena Maliszewska
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
II GSK 1088/09 - Wyrok NSA z 2010-12-14
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 1985 nr 5 poz 17 art. 13 ust. 1
Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych.
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 169 ust. 1 pkt 2, art. 169 ust. 2, art. 315
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Królikowska-Przewłoka Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Protokolant Monika Bodzan po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi J. Sp. z o.o. z siedzibą w O. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lipca 2008 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy [...] oddala skargę

Uzasadnienie

VI SA/Wa 81/09

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] lipca 2008 r. Urząd patentowy Rzeczypospolitej Polskiej, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] czerwca 2008r. sprawy z wniosku S. Sp. z o.o. z siedzibą w S. przeciwko J. S.A z siedzibą w B. o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy [...] na podstawie art. 169 ust. 1 pkt. 1 , ust. 2 i ust. 6 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jedn. Dz. U. Z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm.) oraz art. 105 § 1 kpa w związku z art. 256 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej oraz art. 100 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej, stwierdził z dniem [...] sierpnia 2007 r. wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy [...] w zakresie towarów "słodycze" (kim 30) w pozostałej części umarzając postępowanie oraz znosząc wzajemnie koszty postępowania między stronami.

Wymieniona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym;

W dniu [...] sierpnia 2007 r. S. Sp. z o.o. z siedzibą w S. złożyła wniosek o uznanie za wygasłe prawo ochronne na znak towarowy [...] należący do J. S.A z siedzibą w B. Wskazując na art. 169 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 p.w.p. oraz art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.) w związku z art. 315 ust. 1 p.w.p. wnioskująca wywodziła swój interes prawny z posiadanego prawa wyłącznego do używania znaku towarowego [...], w jej ocenie charakteryzującego się szczególnym podobieństwem do znaku "[...]" przez identyczność występującego w obu znakach wyrażenia "[...]". Ponadto, wskazując na art. 20 i art. 22 Konstytucji RP oraz na art. 6 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, wnioskodawca podkreślał, iż używanie znaku towarowego "[...]" spowodowało ograniczenie spółce wolności prowadzonej działalności gospodarczej przez rejestracje tego znaku z późniejszym pierwszeństwem do jej znaku "michałki".

Żądanie wygaszenia znaku towarowego "[...]" oparto na zarzucie nieużywania go przez okres pięciu lat od daty przyznania na ten znak prawa ochronnego, tj. od [...] sierpnia 2002 r., a także w okresie pięciu lat przed tą datą. Uprawniony nie używa również podobnego znaku towarowego "[...]" co zdaniem wnioskującej spółki uzasadnia brak podstawy do zastosowania art. 169 ust. 4 pkt 1 p.w.p. Wnioskująca o wygaszenie spornego znaku wskazywała, że ewentualne okazjonalne używanie znaku "[...]" nie spełnia wymogów jego rzeczywistego i nieprzerwanego używania w wymaganym okresie.

Wnioskująca podnosiła z ostrożności procesowej, iż nie ma zastosowania również art. 170 ust. 1 p.w.p. lub art. 170 ust. 2 p.w.p., bowiem w sprawie [...] ze sprzeciwu S. Sp. z o.o. w sprawie rejestracji słownego znaku towarowego "[...], J. S.A. otrzymała pismo S. Sp. z o.o. z dnia [...] czerwca 2007 r. informujące o możliwości złożenia wniosku o wygaszenie przedmiotowego znaku z powodu braków dowodów wprowadzania na rynek wyrobów oznaczonych tym znakiem. Według wiedzy wnioskodawcy nie było żadnych obiektywnych przyczyn, dla których znak towarowy "[...]" nie był używany w wymaganym okresie. Tym samym ten znak towarowy spełnia jedynie funkcję blokującą rynek, a jego zgłoszenie dokonane było w złej wierze.

Na rozprawie w dniu [...] czerwca 2008 r. uprawniona ze znaku wnosiła o oddalenie wniosku w zakresie wszystkich towarów z powodu braku interesu prawnego po stronie wnioskującej o wygaszenie znaku. Fakt wcześniej rejestracji znaku wnioskującej, jak i powołanie się na zasady konstytucyjne nie dowodzą o istnieniu tego interesu. Nadto spółka wnosiła o oddalenie wniosku w zakresie słodyczy z powodu istnienia ważnych powodów nieużywania znaku co do tych towarów. Za ważny powód spółka uważała toczące się postępowanie administracyjne o unieważnienie jej znaku towarowego będącego przedmiotem niniejszego postępowania administracyjnego twierdząc, że stosowanie znaku w czasie trwania tego postępowania byłoby irracjonalne i narażałoby uprawnioną na ewentualne przyszłe roszczenia strony przeciwnej.

Po przeprowadzeniu rozprawy Urząd Patentowy wydał wymienioną na wstępie decyzję. Urząd Patentowy podkreślał, iż nieużywanie znaku towarowego może w określonych sytuacjach skutkować stwierdzeniem wygaśnięcia prawa ochronnego. Z wnioskiem takim może wystąpić każda osoba, która wykaże się posiadaniem interesu prawnego w żądaniu wygaszenia znaku towarowego. Powołując się na wyrok NSA z 25 stycznia 2008 r. w sprawie II GSK 309/07 organ administracji uznał, że dla wykazania interesu prawnego wystarczy wskazanie przez wnioskodawcę na własne prawo ochronne na znak towarowy dla tej samej grupy towarów co znak towarowy, o stwierdzenie wygaśnięcia którego wnioskodawca występuje oraz wskazanie na takie wspólne elementy w oznaczeniu występujące w obu znakach towarowych, które czynią przekonanie wnioskodawcy o ich kolizyjności obiektywnie usprawiedliwionym, tj. świadczą o tym, że przekonanie to nie jest oczywiście bezzasadne. Wnioskodawca wskazał na własne prawo ochronne do znaku towarowego [...], który przeznaczony jest do oznaczania towarów tego samego rodzaju co znak towarowy "[...], tj. w ogólności słodyczy oraz na wspólny element występujący w obu znakach, tj. element słowny "[...]", który czyni przekonanie wnioskodawcy o kolizyjności tych znaków obiektywnie usprawiedliwiony. W związku z tym Urząd Patentowy stwierdził posiadanie przez wnioskodawcę interesu prawnego w żądaniu wygaszenia znaku towarowego "[...] dla towarów – słodycze - oraz uznał, że nie posiadał interesu prawnego w żądaniu wygaszenia spornego znaku towarowego na pozostałe towary w klasie 30 jak: kawa, herbata, kakao, cukier, ryż, tapioka, sago, namiastki kawy, mąka i preparaty zbożowe, chleb, ciasta, lody, miód, melasa, drożdże, proszek do pieczenia, sól, musztarda, ocet, sosy przyprawowe, przyprawy i lód. Towary te bowiem nie są objęte znakiem towarowym S. Sp. z o.o. z siedzibą w S. ("[...]), jak i nie stanowią przedmiotu działalności gospodarczej wnioskującej o wygaszenie spornego znaku towarowego, a tym samym znak ten nie stanowi przeszkody w prowadzonej przez wnioskującą spółkę działalności gospodarczej, co do towarów których nie produkuje. Stąd też powołane przez wnioskującą przepisy prawne nie mogły stanowić podstawy jej interesu prawnego, dlatego w tym zakresie organ administracji postępowanie umorzył.

W świetle art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. wobec obowiązku rzeczywistego używania znaku towarowego ważne powody nieużywania znaku towarowego należy traktować jako wyjątek, a tym samym ich możliwe wystąpienie należy oceniać restrykcyjnie. Uprawniony stwierdził, że istniały ważne powody nieużywania znaku towarowego "[...] takie jak tocząca się sprawa o unieważnienie prawa ochronnego na ww. znak towarowy oraz obawa, że w razie unieważnienia prawa ochronnego na ten znak, strona przeciwna mogłaby dochodzić roszczeń. W ocenie Urzędu Patentowego wskazane przez uprawnioną powody nieużywania znaku nie można było uznać ważne powody. Prawo ochronne do znaku towarowego jest tylko prawem formalnym, które może być w każdym czasie wzruszone poprzez uruchomienie instytucji unieważnienia prawa ochronnego do znaku towarowego lub poprzez uruchomienie instytucji stwierdzenia wygaśnięcia tego prawa, a tym samym w zasadzie każdemu prawu ochronnemu do znaku towarowego towarzyszy niepewność, która należy do normalnego ryzyka przedsiębiorcy zgłaszającego do ochrony znak towarowy. Przewidujący zaś i rozważny przedsiębiorca ubiegający się o ochronę takiego oznaczenia, które zawiera element słowny chroniony na rzecz innego podmiotu jako znak towarowy z wcześniejszym pierwszeństwem, musi się liczyć z trudnościami prawnymi w utrzymaniu swego prawa ochronnego, a tym samym musi się liczyć z występowaniem przeciwko niemu ze stosownymi wnioskami przewidzianymi w prawie własności przemysłowej. Nadto używanie znaku towarowego w okresie, w którym przedsiębiorca jest uprawniony z tytułu prawa ochronnego do tego znaku, w przypadku jego późniejszego unieważnienia, które wywiera taki skutek, jakby to prawo nie istniało od samego początku nie rodzi z tego tytułu żadnych roszczeń. Stąd też, zdaniem Urzędu Patentowego, postępowanie o unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy, jak również obawa co do ewentualnych skutków używania spornego prawa w razie jego unieważnienia nie mogą być oceniane jako ważne powody nieużywania tego znaku towarowego.

Od powyższej decyzji J. sp. z o.o. z siedzibą w O. (zmiana w rejestrze), wskazując na następstwo prawne dotyczące również prawa do znaku towarowego "[...], złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z wnioskiem o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania.

Skarżąca zakwestionowała interes prawny S. Sp. z o.o. z siedzibą w S. w żądaniu wygaszenia prawa ochronnego na znak towarowy "[...], gdyż w ocenie skarżącej ów interes nie miał charakteru obiektywnego, ani prawnego. Wnioskodawca twierdził bowiem, że sporny znak koliduje w rozumieniu prawnym z wcześniejszym jego znakiem "[...]. Urząd Patentowy decyzją ostateczną z dnia [...] lipca 2008 r. w sprawie [...] zaprzeczył takiemu twierdzeniu wnioskodawcy. Skarżąca wskazała, że powołaną decyzję wydał ten sam skład orzekający, który wydał również zaskarżoną decyzję, w tym samym dniu, w ramach postępowań toczących się pomiędzy tymi samymi stronami. Podnosiła również, że decyzja z dnia [...] lipca 2008r. ([...]) została ogłoszona przed ogłoszeniem zaskarżonej decyzji. W ocenie skarżącej niedopuszczalne jest przyjęcie, że dany podmiot ma interes prawny w oparciu o jego subiektywne przekonania, z którymi pozostają w sprzeczności ostateczne rozstrzygnięcia podmiotów stosujących prawo. Wydając zaskarżoną decyzję Urząd Patentowy dokonał błędnej wykładni art. 169 ust. 2 p.w.p. w zakresie pojęcia interesu prawnego przyjmując, że o występowaniu tego interesu decyduje wyłącznie subiektywna ocena wnioskodawcy, która pozostaje w sprzeczności z wcześniej, czy też równocześnie poczynionymi ocenami prawnymi Urzędu Patentowego. Urząd Patentowy naruszył także w tym przypadku zasadę art. 8 k.p.a. wydając dwie niekoherentne oceny prawne tych samych okoliczności, rozpatrywane w tym samym czasie, przez ten sam skład orzekający.

Zdaniem skarżącej decyzja została wydana z naruszeniem art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., gdyż nie upłynął wymagany tym przepisem okres pięcioletni. Zgodnie z wyrokiem Europejskiego Trybunatu Sprawiedliwości z dnia 14 czerwca 2007r. (C-246/05) pięcioletni okres, o którym mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. może być liczony wyłącznie od daty zakończenia procedury rejestracyjnej. Według ustawy, ostatnią obligatoryjną czynnością procedury rejestracyjnej jest ogłoszenie o rejestracji znaku towarowego w Wiadomościach Urzędu Patentowego. Prawo z rejestracji skarżącej zostało opublikowane w dniu [...] lutego 2003r., a zatem wniosek o wygaszenie prawa na znak uprawnionej należało uznać za przedwczesny. W tych okolicznościach decyzja naruszyła art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. w zakresie rozumienia tzw. terminu początkowego obowiązku używania znaku towarowego.

Odnosząc się do podnoszonych w postępowaniu administracyjnym ważnych powodów nieużywania znaku towarowego skarżąca ponowiła swoją argumentacje stwierdzając, iż za ważny powód należało uznać postępowanie toczące się przeciwko niej o unieważnienie znaku będącego przedmiotem sprawy.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy, powołując się na argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji, wnosił o oddalenie skargi.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 8 k.p.a. opartego na rozstrzygnięciach zapadłych w rozpoznawanej sprawie i w sprawie [...]organ administracji podkreślał, iż ocena posiadania interesu prawnego w domaganiu się stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy oraz ocena ustawowych warunków wymaganych do uzyskania ochrony, w tym identyczności i/lub podobieństwa znaków towarowych stanowi dwa odrębne zagadnienia. Na etapie wykazywania interesu prawnego w domaganiu się stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy nie chodzi o przesłanki identyczności czy podobieństwa znaków w rozumieniu przepisów o unieważnieniu prawa ochronnego lecz o działanie w obronie prawa ochronnego do znaku towarowego. Stąd też w innej sprawie, [...] o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy "[...], która była rozpatrywana w tym samym czasie co przedmiotowa sprawa i przez ten sam skład orzekający, orzeczono o braku kolizji pomiędzy spornym znakiem, a znakiem towarowym [...], co w żadnym razie nie mogło wpłynąć na odmienną ocenę Urzędu Patentowego co do interesu prawnego wnioskodawcy w rozpatrywanej sprawie.

Odpowiadając na zarzut przedwczesności rozpoznania sprawy o stwierdzeniu wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak towarowy Urząd Patentowy, wskazując na wyrok z dnia 14.06.2007 r. w sprawie C-246/05 zauważył, iż Europejski Trybunał Sprawiedliwości wyraził pogląd, że "data zakończenia procedury rejestracji" w rozumieniu art. 10 ust. 1 pierwszej dyrektywy Rady 89/104/EWG z dnia 21 grudnia1988 r. mającej na celu zbliżanie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych, winna być określana w każdym państwie członkowskim stosownie do obowiązujących w tym państwie przepisów procedury dotyczących rejestracji. Zatem stosownie do uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie II GPS 1/08 bieg terminu pięcioletniego rozpoczyna się od następnego dnia po wydaniu decyzji o udzieleniu prawa ochronnego.

Organ administracji nie zmienił również stanowiska co do rozumienia ważnych powodów z art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. stwierdzając, że skarżąca takich powodów nie wykazała.

W piśmie złożonym w dniu [...] czerwca 2009 r. S. Sp. z o.o. (uczestnik postępowania) podkreślała, że jej interes prawny wynika w sposób oczywisty z art. 153 ust. 1 p.w.p. z uwagi na nabycie prawa wyłącznego do używania znaku towarowego "[...]. W ocenie uczestnika postępowania powołanie się przez skarżącą na decyzję wydaną w sprawie [...] oddalającą sprzeciw S. Sp. z o.o. na decyzję o udzieleniu prawa ochronnego na sporny znak towarowy było nietrafne, gdyż obie sprawy pozostają bez wzajemnego związku. O wygaszeniu ochrony na znak towarowy decydują całkowicie odmienne podstawy prawne, zasadniczo różne od podstaw uzasadniających unieważnienie tego prawa. Bez znaczenia pozostaje również fakt rozpatrywania obu spraw w postępowaniu administracyjnym przez ten sam skład orzekający. Co do pozostałych zarzutów skargi uczestnik postępowania przytoczył argumenty wskazane przez Urząd Patentowy oraz zawarte we wniosku o wygaszenie prawa ochronnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje;

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Sprawy należące do właściwości sądów administracyjnych rozpoznają, w pierwszej instancji, wojewódzkie sądy administracyjne (art. 3 § 1 ww. ustawy).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, iż jest ona niezasadna.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy art. 169 ust. 1 pkt 1, ust. 2 i ust. 6 p.w.p. oraz art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 p.w.p.

Zgodnie z art. 169 ust. 1 pkt 1 P.w.p. prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek nieużywania zarejestrowanego znaku towarowego w sposób rzeczywisty dla towarów objętych rejestracją w ciągu nieprzerwanego okresu pięciu lat chyba, że istnieją ważne powody jego nieużywania.

Decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy Urząd Patentowy wydaje na wniosek osoby, która ma w tym interes prawny (ust. 2 cyt. art. 169 p.w.p.).

Wobec podobnych unormowań zawartych w art. 30 ust. 1 u.z.t. i art. 169 ust. 2 p.w.p. oraz braku w obu ustawach definicji interesu prawnego, na podstawie odesłania do odpowiedniego stosowania przepisów k.p.a. (art. 256 ust. 1 p.w.p.) przyjmuje się, że interes prawny jest kategorią normatywną z zakresu prawa materialnego, a jego źródłem - norma prawa materialnego, na podstawie której podmiot postępowania administracyjnego może dochodzić konkretyzacji jego uprawnień i obowiązków, bądź żądać przeprowadzenia kontroli określonego aktu lub czynności przez sąd administracyjny w celu ochrony przed naruszeniem dokonanym tym aktem i jego doprowadzeniem do stanu zgodnego z prawem (T. Woś, Postępowanie sądowoadministracyjne, Warszawa 1996, s. 105 i n.). Może on (interes prawny) się wywodzić również z norm należących nie tylko do gałęzi prawa administracyjnego (R. Hauser, A. Skoczylas, Strona w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym, Zagadnienia wybrane. Materiał na konferencję sędziów NSA, październik 2000, s. 7 i dalsze). Zawsze jego stwierdzenie następuje w wyniku ustalenia prawdopodobnego związku między normą prawa materialnego, a sytuacją prawną podmiotu polegającą na tym, że akt stosowania tej normy (np. decyzja administracyjna) może wpłynąć na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego (M. Bogusz, Zaskarżenie decyzji administracyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Warszawa 1997, s. 22).

Skarżąca S. Sp. z o.o. wykazywała interes prawny posiadaniem prawa ochronnego na swój znak towarowy "[...] dla grupy towarów – słodycze - z wcześniejszym pierwszeństwem przed znakiem towarowym "[...] należącym do J. sp. z o.o. dla takiej samej grupy towarów stwierdzając, iż wspólne elementy występujące w oby znakach towarowych uprawniają ją do stwierdzenia o obiektywnej kolizyjności tych znaków. Nadto w ocenie skarżącej znak towarowy "[...]" służył wyłącznie ograniczeniu jej działalność gospodarczej i w tym miejscu wskazała na przepisy art. 20 i art. 22 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Odnosząc się do kwestii wskazanej podstawy prawnej należy stwierdzić, iż nie może ona stanowić podstawy interesu prawnego. Jak wyraził to bowiem Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 listopada 2007 r. w sprawie II GSK 114/07 "Artykuł 20 Konstytucji RP i art. 5 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.) odpowiadający brzmieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807 ze zm.) nie są przepisami prawa materialnego stanowiącymi podstawę do wykazania się interesem prawnym osoby przy składaniu wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy, o którym mowa w art. 169 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.)".

W kwestii interesu prawnego jako legitymacji do żądania wygaszenia prawa ochronnego na znak towarowy Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 stycznia 2008 r. wydanym w sprawie II GSK 309/07 stwierdził, iż "Zawarty w art. 169 ust. 2 p.w.p. wymóg wykazania przez wnioskodawcę interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy z powodu jego, nieużywania, o którym mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., nie może być rozumiany w sposób, który w istocie zamykałby drogę do stwierdzenia wygaśnięcia znaku towarowego rzeczywiście nieużywanego przez czas określony w ustawie oraz czyniłby iluzorycznym uprawnienie określone w art. 169 ust. 2 do żądania stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na taki znak towarowy. Dla wykazania interesu prawnego, o jakim mowa w art. 169 ust. 2 p.w.p., w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy z powodu jego nieużywania (art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.) wystarczy wskazanie przez wnioskodawcę na własne prawo ochronne na znak towarowy dla takiej samej grupy towarów, co znak towarowy, o stwierdzenie wygaśnięcia, którego wnioskodawca występuje oraz wskazanie na takie wspólne elementy w oznaczeniu występujące w obu znakach towarowych, które czynią przekonanie wnioskodawcy o ich kolizyjności obiektywnie usprawiedliwionym, tj. świadczą o tym, że przekonanie to nie jest oczywiście bezzasadne". W uzasadnieniu powołanego wyroku Sąd ten podnosił, iż "W sprawach z zakresu prawa własności przemysłowej, dotyczących znaków towarowych normę prawną dla ustalenia istnienia interesu prawnego należy oczywiście wyprowadzać z prawnomaterialnej regulacji problematyki znaków towarowych, jednakże z uwzględnieniem roli, jaką prawa ochronne na znaki towarowe spełniają dla funkcjonowania rynku, tj. ich funkcji w obrocie, która polega w szczególności na odróżnieniu towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa - art. 120 ust. 1 p.w.p. oraz z uwzględnieniem celu ustanowienia ochrony, którym jest nabycie prawa wyłącznego używania znaku towarowego - art. 153 ust. 1 p.w.p."

Uczestnik postępowania w piśmie złożonym przed rozprawą powołał się na wymieniony w motywach wyroku NSA art. 153 ust. 1 p.w.p. wskazując na przysługujące mu wyłączne prawo ochronne do znaku towarowego [...]. Naczelny Sąd Administracyjny określił normę zawartą w tym przepisie, jako cel ustanowienia ochrony na konkretny znak towarowy. W cytowanym orzeczeniu NSA, Sąd ten uznał za wystarczające wskazanie przez wnioskodawcę na własne prawo ochronne do znaku towarowego w relacji do znaku towarowego, o wygaszenie którego wnioskodawca występuje. Przy czym w dalszej części uzasadnienia Naczelny Sąd Administracyjny konkludował, iż "Na etapie wykazywania interesu prawnego wnioskodawcy w żądaniu wszczęcia postępowania o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy nie chodzi o przesłanki identyczności czy podobieństwa znaków w rozumieniu przepisów o unieważnienie prawa ochronnego, lecz o działanie w ochronie swojego prawa ochronnego, prawa do wyłączności, o której mowa w art. 153 ust. 1 p.w.p." podkreślając, że "Nie występuje tu obejście art. 165 p.w.p., ani też nie następuje (...) mylenie norm prawnych stanowiących materialnoprawną podstawę interesu prawnego do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego z normami określającymi ustawowe przesłanki rejestracji znaku towarowego, których niespełnienie uzasadnia unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy".

W ocenie Sądu w składzie orzekającym, podzielając pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego powołany wyżej, należy przyjąć wykazanie przez S. Sp. z o.o. interesu prawnego w żądaniu wygaszenia prawa ochronnego na znak towarowy "[...], gdyż działała ona w ochronie swojego wyłącznego prawa, a stwierdzony przez Urząd Patentowy, w sprawie ze sprzeciwu tej spółki o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy "[...]", brak podobieństwa znaków przeciwstawionych nie ma relewantnego znaczenia prawnego dla interesu prawnego w zgłoszeniu wniosku o wygaszenie prawa ochronnego na znak towarowy.

Następnym zarzutem skarżącej była, jak to zostało określone, przedwczesność wydania decyzji wygaszającej sporny znak towarowy. Spółka stała na stanowisku, że nie upłynął pięcioletni okres z art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. od zakończenia procedury rejestracyjnej znaku, bowiem okres ten należy liczyć od ogłoszenia o rejestracji znaku towarowego w Wiadomościach Urzędu Patentowego.

Należy zatem wskazać, jak to uczynił również Urząd Patentowy, na uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 kwietnia 2008 r. wydaną w sprawie II GPS 1/08, w której Sąd ten stwierdził, że "Bieg pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., będzie rozpoczynał się po dniu wydania decyzji o udzieleniu prawa ochronnego przy niepodjęciu w ogóle używania znaku lub od dnia zaprzestania jego używania". Sąd ten podkreślał, że wątpliwości co do liczenia owego okresu przy nieużywaniu znaku przestały istnieć od dnia nowelizacji art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., tj. od wejścia w życie ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. Nr 135, poz. 958). W tych warunkach stanowisko skarżącej wyrażone w wymienionym zarzucie należało uznać za nietrafne. Znak towarowy [...], należący obecnie do J. sp. z o.o. z siedzibą w O., został zarejestrowany decyzją Urzędu Patentowego [...] sierpnia 2002 r. Wniosek o wygaszenie prawa ochronnego na ten znak towarowy S. Sp. z o.o. z siedzibą w S. złożyła w dniu [...] sierpnia 2007 r. Decyzja Urzędu Patentowego stwierdzająca wygaszenie prawa ochronnego do znaku towarowego "[...] została wydana [...] sierpnia 2008 r. Tym samym zarówno wniosek o wygaszenie spornego znaku towarowego, jak i decyzja wygaszająca prawo ochronne na ten znak towarowy miały miejsce po upływie pięcioletniego okresu wskazanego w art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Kolejnym zarzutem skarżącej, opartym na art. 169 ust. 1 pkt 1 in fine p.w.p., były ważne powody nieużywania spornego znaku towarowego. Zaznaczenia wymaga, że co do nieużywania znaku od dnia jego rejestracji nie było sporu. Natomiast za ważny powód jego nieużywania spółka uznała toczące się postępowanie przed Urzędem Patentowym ze sprzeciwu S. Sp. z o.o. o unieważnienie znaku towarowego "[...]. Sprzeciw został złożony [...] czerwca 2003 r., a więc prawie rok od rejestracji ww. znaku i parę miesięcy od ogłoszenia w Wiadomościach Urzędu Patentowego o jego rejestracji – ogłoszenie miało miejsce w [...] [...] lutego 2003 r. Zatem przez prawie rok od rejestracji skarżąca nie rozpoczęła używania znaku, a stosownie do art. 153 ust. 1 p.w.p., na co zwrócił uwagę NSA w powołanym wyżej wyroku z dnia 25 stycznia 2008 r. (II GSK 309/07), celem zgłoszenia znaku jest jego rzeczywiste używanie. Przy czym do dnia zgłoszenia sprzeciwu przez S. Sp. z o.o. nie istniały powody nieużywania znaku podnoszone przez skarżącą obecnie – nie toczyło się żadne postępowanie dotyczące unieważnienia otrzymanej rejestracji. W ocenie Sądu w składzie orzekającym przyczyny nieużywania znaku w okresie przed zgłoszeniem sprzeciwu przez S. Sp. z o.o. były dla sprawy obojętne, czy były to trudności natury handlowej czy wewnątrzorganizacyjnej, czy na przykład brak zainteresowania używaniem znaku. Nie można również podzielić stanowiska skarżącej, że ważnym powodem nieużywania znaku była sprawa o unieważnienie jego rejestracji. Do ważnych powodów można zaliczyć przeszkody natury faktycznej i prawnej, przy czym tymi pierwszymi nie może być niedbałość lub niezaradność uprawnionego. Jak słusznie podnosił Urząd Patentowy mogą stanowić je zdarzenia zewnętrzne o charakterze siły wyższej niemożliwe do przewidzenia i zapobieżenia. Natomiast przeszkodą natury prawnej, uniemożliwiającą używanie znaku towarowego, może być na przykład indywidualny akt administracyjny wprowadzający zakaz używania znaku (por. wyrok NSA z 20 września 2007 r. w sprawie II GSK 127/07). Takiego aktu jednak nie było, dlatego skarżącej nadal przysługiwało prawo ochronne do posiadanego znaku towarowego, a fakt toczącego się postępowania administracyjnego sam przez się nie uzasadniał nieużywania posiadanego znaku przez skarżącą, tym bardziej, że powinna się liczyć z żądaniem jego wygaszenia. Konieczność powstrzymywania się przez skarżącą w używaniu znaku przez czas trwania postępowania o jego unieważnienie nie wynika z przepisów ustawy Prawo własności przemysłowej. Wręcz przeciwnie, zgodnie z art. 153 ust. 1 p.w.p., dopóki prawo ochronne do znaku towarowego skarżącej przysługiwało, dopóty miała ona wyłączne prawo używania tego znaku. Stąd nieużywanie znaku z tej przyczyny, że toczyło się postępowanie w sprawie jego unieważnienia, stanowiło wyłączną decyzję spółki, której nie można nadać znaczenia zachowania podyktowanego ważnymi powodami.

W tych warunkach Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt