Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Joanna Brzezińska (spr.) Sędziowie: sędzia WSA Anna Klotz sędzia WSA Elżbieta Piechowiak Protokolant Paweł Staniszewski po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 października 2012 r. sprawy ze skargi P. I. [...] s. j. Z. B., K. Ż. w T. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w W. z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] marca 2012 r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w B., na podstawie art. 92a ust. 1 oraz art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2007 r., Nr 125, poz. 874 ze zm.) oraz protokołu kontroli nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r., nałożył na P. I. I. T. S. J. Z. B., K. Ż. karę pieniężną w kwocie 8000 zł za naruszenie obowiązków w zakresie wykonywania transportu drogowego. Jednocześnie organ, na podstawie art. 10 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 244, poz. 1454) oraz art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, umorzył postępowanie administracyjne w zakresie dotyczącym wykonywania transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne z naruszeniem obowiązku wyposażenia kierowcy w odpowiednie dokumenty oraz z naruszeniem warunków dotyczących dokumentacji pracy kierowcy w zakresie kierowania kierowcy na badania lekarskie lub psychologiczne.

W uzasadnieniu decyzji organ podał, że dnia [...] lipca 2011r. o godzinie [...] w miejscowości M. na drodze krajowej nr [...] zatrzymano do kontroli samochód ciężarowy marki S. nr rej. [...] kierowany przez M. W. W chwili zatrzymania wykonywano przewóz drogowy ładunku w postaci podnośnika oraz kanału tłuszczowego (element klimatyzacji) z miejscowości T. do miejscowości S., w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez wymienione na wstępie przedsiębiorstwo.

Na wezwanie organu w toku postępowania do przedstawienia odpisu kopii dokumentu potwierdzającego formę zatrudnienia kontrolowanego kierowcy M. W., strona przesłała umowę o dzieło nr [...] z dnia [...] lipca 2011r. pomiędzy P. I. I. T. S. j. Z. B., K. Ż. w T., a M. W. Przedmiotem umowy było przewiezienie prefabrykatów wentylacyjnych (kanał tłuszczowy z układu T) oraz podnośnika do montażu kanałów wentylacyjnych z T. do S. Strona stwierdziła jednocześnie, że "załączone dokumenty wskazują na realizację przewozu przez uprawnionego pracownika zatrudnionego w tym celu przez naszą firmę".

Wojewódzki Inspektor podniósł, że w trakcie kontroli kierowca zeznał, że nie jest pracownikiem kontrolowanego przedsiębiorstwa, a w dniu kontroli dokonywał przewozu w zastępstwie innego kierowcy ww. firmy. Wskazał również, że przewożony ładunek jest własnością przedsiębiorstwa I., a wykonywany przewóz nie jest jego prywatnym, niehandlowym przewozem.

Organ ustalił, że kontrolowany przedsiębiorca nie ubiegał się do dnia kontroli drogowej o wydanie licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy. Uznał jednocześnie, że przedsiębiorca na dzień kontroli drogowej powinien posiadać licencję na wykonywanie krajowego/ międzynarodowego transportu drogowego rzeczy, ponieważ nie spełniał wymagań art. 4 pkt 4 lit. a ustawy o transporcie drogowym.

Mając na uwadze powyższe organ stwierdził, że w dniu kontroli drogowej kierowca M. W. nie był pracownikiem kontrolowanego przedsiębiorstwa, a świadczył na jego rzecz jedynie usługę w oparciu o umowę cywilnoprawną, co stanowi naruszenie art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym.

Organ nie zgodził się z zarzutem strony jakoby zastosowanie w sprawie miało wyłączenie na mocy art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym. Stwierdził bowiem, że podmiotem wykonującym przewóz drogowy jest wskazane przedsiębiorstwo, które do tego celu posłużyło się kierowcą M. W.

Ponadto powołując się na obowiązującą od 1 stycznia 2012r. ustawę z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw organ wskazał, że odpadła przesłanka nałożenia sankcji na przedsiębiorcę za pozostałe stwierdzone w trakcie kontroli naruszenia przepisów regulujących wykonywanie transportu drogowego - co skutkowało umorzeniem postępowania administracyjnego w pozostałej części.

W odwołaniu od powyższej decyzji P. I. I. T. s. j. Z. B., K. Ż. w T. zarzuciło naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i złe zastosowanie wnosząc tym samym o jej uchylenie w całości i umorzenie postępowania oraz o wstrzymanie wykonania decyzji do czasu rozpatrzenia odwołania. Ponadto spółka skarżąca wniosła o zmniejszenie kary pieniężnej do kwoty 3000 zł z powodu wystąpienia nagłej potrzeby zastąpienia kierowcy- stałego pracownika odwołującego wynikłej z jego nagłej choroby przez wykonawcę W. W ocenie skarżącej przesłanką ww. jest przyczyna niezależna od odwołującego, który to nie ponosi winy za zaistniałą sytuację i nie mógł jej przewidzieć. Strona zarzuciła, że żaden przepis ustawy o transporcie drogowym nie stanowi odesłania do kodeksu pracy w kwestii uznania w wąskim tego słowa znaczeniu za pracownika jednostki jedynie osobę związaną stosunkiem pracy, mianowania, powołania oraz spółdzielczej umowy o pracę. Zdaniem strony umowa o pracę nie jest jedyną formą prawną, w ramach której może być realizowane zatrudnienie. Dopuszczalne są również umowy cywilne oraz praca na własny rachunek. Strona podniosła, że prawo pracy wymaga jedynie, aby zatrudnienie cywilnoprawne nie było "przykrywką" dla faktycznie występującego stosunku pracy, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

Postanowieniem z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego, na podstawie art. 135 K.p.a. wstrzymał wykonalność decyzji organu I instancji do czasu wydania rozstrzygnięcia ostatecznego.

Decyzją z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego w W., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), art. 5, art. 8 ust. 1 i ust. 3 pkt 8, art. 87 ust. 1, art. 92a ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 ze zm.), oraz lp. 1.1. załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, art. 10 i art. 11 ustawy z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw, utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że organ I instancji dokonał prawidłowej oceny stanu faktycznego i prawidłowo zastosował przepisy ustawy o transporcie drogowym nakładając na stronę karę pieniężną z tytułu wykonywania transportu drogowego bez wymaganej licencji. Organ podniósł, że z zebranego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, iż przedsiębiorca wykonywał w dniu kontroli, tj. [...] lipca 2011 r. transport drogowy rzeczy bez wymaganej licencji przewozowej (protokół kontroli nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r., protokół przesłuchania świadka M. W. oraz treść zaskarżonej decyzji).

Analizując postępowanie prowadzone przez organ I instancji organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 4 pkt 4a ustawy o transporcie drogowym jednym

z warunków uznania przewozu drogowego za przewóz na potrzeby własne jest prowadzenie pojazdów samochodowych używanych do ww. przewozu przez przedsiębiorcę lub jego pracowników. Organ podniósł, że termin "pracownik" został zdefiniowany w art. 2 Kodeksu pracy, stosownie do którego pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. W ocenie organu bezspornym jest, iż kierowca M. W. w świetle tego przepisu nie może być uznany za pracownika strony, jako że na dzień kontroli łączyła kierowcę ze stroną umowa cywilnoprawna określona jako umowa o dzieło.

Organ drugiej instancji powołując się na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego oraz Sądu Najwyższego stwierdził, że jako "pracownika" należy uważać tylko "pracownika" w rozumieniu kodeksu pracy, a dokonując wykładni tego pojęcia należy mieć na względzie jego ustawowe znaczenie. Ponadto wskazał, że przedmiotem niniejszego postępowania administracyjnego jest ocena prawidłowości zastosowania norm regulujących wykonywanie przewozów drogowych do ustalonego w trakcie kontroli stanu faktycznego, zatem wskazywany przez stronę skarżącą stan majątkowy i skutki wynikające z uiszczenia kary nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia.

P. I. I. T. S. J. Z. B., K. Ż. w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. zarzuciło powyższej decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego niezgodność z prawem, a w szczególności naruszenie norm prawa materialnego przez błędną wykładnię i złe zastosowanie art. 92 a ust. 1 i art. 92 a ust. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym. Mając to na względzie strona wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu skarżąca spółka podniosła, że w trakcie postępowania wykazywała, że decyzje I i II instancji zostały wydane z naruszeniem prawa, bowiem żaden przepis ustawy o transporcie drogowym nie stanowi odesłania do kodeksu pracy w kwestii uznania za pracownika jednostki jedynie osobę związaną stosunkiem pracy, mianowania, powołania oraz spółdzielczej umowy o pracę. Zdaniem skarżącej argumentacja organu leżąca u podstaw decyzji jakoby ustawowe wyłączenie oparte o okoliczności, że podmiot korzysta z wyłączenia na mocy art. 3. ust. 2 pkt 3 cytowanej ustawy nie dotyczyło odwołującego, ponieważ pojazd używany do przewozu nie był prowadzony przez przedsiębiorcę ani jego pracownika, jest prawnie chybione. Ustawodawca, bowiem w ramach ustawy o transporcie drogowym nie definiuje w sposób bezwzględny terminu "pracownik" i nie odsyła wprost do definicji tego pojęcia zawartej w kodeksie pracy. Zdaniem strony skarżącej spełnione zostały wymogi zawarte w art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym, zatem korzystała ona z wyłączenia na mocy art. 3 ust. 2 pkt 3 tejże ustawy.

Strona skarżąca podniosła ponadto, że przez wzgląd na łączący ją z kontrolowanym kierowcą stosunek cywilnoprawny obowiązanym do uiszczenia kary winien być wykonawca umowy o dzieło, czyli właśnie kierowca.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych Dz.U. Nr 153., poz. 1269 ze zm.). Sąd uwzględnia skargę na decyzję lub postanowienie w sytuacji, gdy stwierdzi naruszenie prawa materialnego lub naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy – art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r, poz. 270, przywoływanej dalej jako "P.p.s.a."). Ponadto, zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Oceniając zaskarżoną decyzję z uwzględnieniem powyższych kryteriów Sąd stwierdził, iż odpowiada ona prawu, a zarzuty skargi okazały się niezasadne.

Materialnoprawną podstawę orzekania przez organy administracji publicznej w niniejszej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 6 września 2001r.

o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn.zm.)

Przedmiot sporu pomiędzy organami i skarżącą spółką wymaga odpowiedzi na pytanie jaki charakter, w rozumieniu przepisów o transporcie drogowym, miał kontrolowany przewóz drogowy wykonywany przez P. I. I. T. S. j. Z. B., K. Ż. w T. i czy spełniał on przesłanki przewozu na potrzeby własne, w sytuacji gdy kierujący pojazdem M. W. nie był pracownikiem spółki, w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy, lecz łączył go z przedsiębiorcą stosunek cywilnoprawny (umowa o dzieło).

Zgodnie z art. 92a ust. 1 i 2 ustawy o transporcie drogowym, podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 zł do 10000 zł za każde naruszenie, z tym, że suma nałożonych kar za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty 10000 zł.

Stan faktyczny w sprawie został ustalony prawidłowo i jest bezsporny. W dniu [...] lipca 2011 r. w trakcie kontroli przeprowadzonej w miejscowości M. (droga krajowa nr [...]) stwierdzono, że w chwili zatrzymania pojazdu należącego do strony skarżącej wykonywano na jej rzecz przewóz drogowy ładunku w postaci podnośnika oraz kanału tłuszczowego (element klimatyzacji) z miejscowości T. do miejscowości S. Przewóz ten wykonywany był w ramach działalności gospodarczej prowadzonej przez wymienione na wstępie przedsiębiorstwo. Fakt ten nie budzi wątpliwości. Bezsporna jest również w sprawie okoliczność, iż skarżąca spółka posiadała w dacie kontroli zaświadczenie nr [...] na przewozy drogowe na potrzeby własne wystawione przez Prezydenta Miasta T. w dniu [...] czerwca 2009 r.- ważne do [...] czerwca 2014 r. (k. 32 akt administracyjnych). Skarżąca nie posiada natomiast licencji na wykonywanie transportu drogowego.

W myśl art. 4 pkt 3 lit. a ww. ustawy, ustawodawca zdefiniował jako transport drogowy - krajowy transport drogowy lub międzynarodowy transport drogowy, określenie to obejmuje również każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do działalności gospodarczej, niespełniający warunków, o których mowa w pkt 4.

Zgodnie z art. 4 pkt 4 ustawy, niezarobkowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne – oznacza każdy przejazd pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowanego lub bez ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i międzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej, spełniający łącznie następujące warunki:

a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez przedsiębiorcę lub jego pracowników,

b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania pojazdami samochodowymi,

c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego - rzeczy przewożone są własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a także przewóz pracowników i ich rodzin,

d) nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług turystycznych;

Ustawa rozróżnia przy tym niezarobkowy przewóz drogowy krajowy oraz międzynarodowy (art. 4 pkt 5 i 6).

Przewóz drogowy, to w myśl definicji zawartej w art. 4 pkt 6a ustawy, transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy

w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz.Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1).

W okolicznościach niniejszej sprawy organy administracji publicznej prawidłowo ustaliły, że przejazd po drodze publicznej w dniu [...] lipca 2011 r., w trakcie którego nastąpiła kontrola funkcjonariuszy Inspekcji Transportu Drogowego, wykonywany był samochodem ciężarowym S. nr rej. [...] (zarejestrowanym na P.I. I. T. S. J. B., Ż.) z ładunkiem stanowiącym własność skarżącej spółki i na jej rzecz (podnośnik oraz kanał tłuszczowy na budowę M. w S.). W chwili kontroli pojazd był prowadzony przez M. W.

W toku postępowania, na wezwanie organu administracji strona skarżąca przedłożyła wskazane wyżej zaświadczenie na przewozy drogowe rzeczy na potrzeby własne, zezwolenie magazyniera P.I. I. T. S. J. na przewóz prefabrykatów wentylacyjnych oraz umowę o dzieło nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r. zawartą pomiędzy skarżącą a M. W. Przedmiot umowy stanowił przewiezienie w dniu [...] lipca 2011 r. prefabrykatów wentylacyjnych oraz podnośnika do montażu kanałów wentylacyjnych z T. do S. (bud. Nr [...] M. C.H. K.). Z pkt V umowy wynika, że sprawy nią nieuregulowane normowane są przepisami Kodeksu Cywilnego.

W ocenie Sądu, organy prawidłowo zgromadziły w sprawie materiał dowodowy i dokonały jego wszechstronnej oceny, zgodnie z wymogami procedury administracyjnej. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w pełni potwierdza zasadność stwierdzenia organów, iż kontrolowany przewóz drogowy wykonywany był w imieniu i na rzecz skarżącej spółki, która bezsprzecznie jest przedsiębiorcą. Ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym przedmiot działalności gospodarczej Skarżącej spółki w podstawowym zakresie nie polega na wykonywaniu transportu drogowego. Przedmiotowy przewóz rzeczy był zatem wykonywany pomocniczo, względem podstawowej działalności przedsiębiorcy.

Strona skarżąca w skardze podniosła, że zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy

o transporcie drogowym korzystała ona z wyłączenia z obowiązku posiadania licencji. Przepis ten mówi, że do przewozów drogowych wykonywanych przez podmioty niebędące przedsiębiorcami stosuje się odpowiednio przepisy ustawy dotyczące niezarobkowego przewozu drogowego. W ocenie Sądu, pogląd ten jest chybiony z uwagi na fakt, że przewóz prowadzony był na rzecz i w interesie przedsiębiorcy będącego stroną skarżącą - pojazdem, do którego przedsiębiorca dysponował tytułem prawnym.

Ocenić jako prawidłową należy wykładnię przepisów ww. ustawy dokonaną przez organy Inspekcji Transportu Drogowego. Dla uznania danego przewozu za niezarobkowy przewóz (przewóz na potrzeby własne) wskazane wyżej przesłanki wymienione w art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym muszą być spełnione łącznie. Pierwszy z nich wymaga, aby pojazd samochodowy używany do przewozu był prowadzony przez przedsiębiorcę lub jego pracownika.

Jednocześnie trzeba wskazać na ugruntowane w orzecznictwie sądów administracyjnych stanowisko, zgodnie z którym wobec braku w ustawie

o transporcie drogowym definicji pojęcia "pracownika", należy odwołać się do legalnej definicji tego pojęcia zawartej w Kodeksie pracy, czyli podstawowym akcie prawnym regulującym kwestie stosunków pracy oraz prawa i obowiązki ich stron, jako specyficznej dla tej gałęzi prawa (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2006 r., I OSK 78/06, LEX nr 292089, i z dnia 11 kwietnia 2008 r., II GSK 18/08, LEX nr 505376 oraz z dnia 17 stycznia 2012 r., II GSK 1326/10, LEX nr 1129375, a także np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2008 r., VI SA/Wa 91/08, LEX nr 505358). Zasadnie także organ, za wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 lipca 2007 r. (sygn. akt I OSK 1254/06) zauważa, że gdyby ustawodawca uznawał za możliwe posługiwanie się terminem "pracownik" w innym niż kodeksowe znaczeniu, to niewątpliwie w ustawie o transporcie drogowym zawarłby odmienną definicję tego pojęcia.

W myśl art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jedn. Dz.U z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn.zm.), pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. W świetle przywołanej kodeksowej definicji pracownika, wymóg przewidziany w art. 4 pkt 4 lit. a ustawy o transporcie drogowym nie jest, więc spełniony w sytuacji, gdy używany do przewozu samochód jest prowadzony przez osobę, której z przedsiębiorcą nie łączy stosunek pracy nawiązany w sposób przewidziany w art. 2 Kodeksu pracy, a osoba ta wykonuje opisaną czynność, czy tez jest przez niego zatrudniona na podstawie umowy cywilnoprawnej.

W rozpoznawanej sprawie pozostawało poza sporem, że kierowca wykonujący przewóz skontrolowany w dniu [...] lipca 2011r. nie był pracownikiem w rozumieniu art. 2 Kodeksu pracy, gdyż nie została z nim zawarta umowa o pracę, ale umowa o dzieło z dnia [...] lipca 2011r., której kopia znajduje się w aktach administracyjnych. Niewątpliwie nie został, więc spełniony wymóg przewidziany w art. 4 pkt 4 lit. a ustawy, stanowiący jeden z warunków koniecznych dla uznania przewozu za przewóz na potrzeby własne w znaczeniu, jakie nadaje mu ustawa o transporcie drogowym (tak też wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 10 lipca 2012 r. sygn. akt II GSK 823/11, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt VI SA/Wa 2238/10, opubl. w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (CBOSA) dostępnej pod adresem internetowym http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Niezależnie od powyższego wskazać przyjdzie, iż to przedsiębiorca odpowiada za prowadzenie działalności zgodnie z obowiązującymi przepisami, prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z ryzykiem. To do przedsiębiorcy należy także podejmowanie decyzji co do form zatrudnienia osób, przy pomocy których prowadzi swą działalność. Nie jest zatem wykluczone posługiwanie się w tym zakresie nie tylko pracownikami, lecz również innymi osobami, z którymi łączą przedsiębiorcę stosunki cywilnoprawne. Ta swoboda w doborze form wykonywania działalności przez podległe osoby, jak określa to skarżąca "elastyczność" stosunków zatrudnienia, nie może jednak być rozumiana jako dowolność w wykładni powszechnie obowiązujących przepisów odnoszących się jednoznacznie do pracowników. W kontekście przepisów ustawy o transporcie drogowym nie można bowiem pomijać ogółu przepisów regulujących obowiązki i warunki wykonywania przewozów drogowych, w tym obowiązków pracodawców i pracowników zatrudnionych w charakterze kierowców. Przepisy te mają na celu między innymi zapewnienie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Jeżeli zatem przedsiębiorca decyduje się powierzyć wykonanie konkretnego przewozu swoich rzeczy na rzecz wykonywania swojej działalności gospodarczej nie pracownikowi swego przedsiębiorstwa, lecz osobie, z którą zawarł umowę cywilnoprawną w tym zakresie, to taki przewóz nie może być już uznany za przewóz na potrzeby własne,

w rozumieniu art. 4 pkt 4 ustawy o transporcie drogowym.

W konsekwencji oznacza to, że wykonywany przewóz rzeczy miał charakter transportu drogowego (art. 4 pkt 3 lit. a ww. ustaw), wymagającego uzyskania stosownej licencji (zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy). Strona skarżąca nie dysponowała licencją na wykonywanie transportu drogowego, a jedynie zaświadczeniem na wykonywanie przewozów na potrzeby własne.

Wykonywanie tego transportu drogowego bez wymaganej licencji skutkuje, zgodnie z lp. 1.1.1. załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, obowiązkiem nałożenia na przedsiębiorcę kary w wysokości 8000 zł. (wysokość tożsama z wysokością określoną za tego typu naruszenie zgodnie z załącznikiem do ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie zdarzenia). Nałożenie kary w tej wysokości było więc w rozpatrywanym przypadku zgodne z ustalonym stanem faktycznym i obowiązującymi w dacie orzekania oraz dacie zdarzenia przepisami prawa.

Nie można również w okolicznościach rozpoznawanej sprawy zgodzić się z twierdzeniem skarżącej, że wobec argumentacji organu dotyczącej cywilnoprawnego stosunku łączącego skarżącą z osobą prowadzącą pojazd, do uiszczenia kary powinien być zobowiązany kierowca, a nie przedsiębiorca. Zgodnie bowiem ze wskazanymi przepisami odpowiedzialność za stwierdzone naruszenie przepisów regulujących zasady wykonywania transportu drogowego (wykonywanie go bez licencji) ponosi przedsiębiorca wykonujący ten przewóz. W ocenie Sądu brak jest przesłanek, aby odpowiedzialnością za naruszenie stosownych przepisów przez skarżącą spółkę jako przedsiębiorcę, którego pojazdem przewożone były rzeczy stanowiące jego własność, dla wykonania instalacji przez to przedsiębiorstwo, obciążyć osobę, której w istocie powierzono jedynie wykonanie przejazdu drogowego na rzecz tejże spółki.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.