Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Agnieszka Nawara – Dubiel (spr.) Sędziowie : WSA Jacek Bursa WSA Mariusz Kotulski Protokolant: Maksymilian Krzanowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2017 r. sprawy ze skargi P. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 12 czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy skargę oddala.

Sygn. akt II SA/Kr [...]

UZASADNIENIE

Prezydent Miasta K. decyzją z dnia 15 grudnia 2016 r., nr [...] - po rozpatrzeniu wniosku K. B. - orzekł o ustaleniu warunków zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pn.: "Budowa dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej z garażami podziemnymi, wewnętrzną drogą dojazdową na dz. nr [...] obr. [...] oraz infrastrukturą techniczną (przyłącza: wody, gazu, kanalizacji sanitarnej, deszczowej ze zbiornikiem retencyjnym i energetyczny) na dz. nr [...], [...], [...] obr. [...] przy ul. [...] w K.".

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że teren określony we wniosku nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, wobec czego przeprowadzono postępowanie na zasadach i w trybie art. 59 i n. ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W toku postępowania uzyskano wymagane opinie i wystąpiono o uzgodnienie projektu decyzji do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w K.. Ponieważ w terminie 21 dni od dnia doręczenia projektu decyzji o warunkach zabudowy RDOŚ nie zajął stanowiska w sprawie, należało uznać, że projekt decyzji uzgodniony został pozytywnie. Projekt decyzji przesłano również do uzgodnienia do Ministra Środowiska i Marszałka Województwa [...], którzy również nie zajęli stanowiska w terminie 2 tygodni, przez co uzgodnienia uznano za dokonane.

W wyniku przeprowadzonego postępowania ustalono, że spełnione zostały przesłanki z art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Projekt decyzji został sporządzony przez osobę wpisaną na listę samorządu zawodowego urbanistów. Organ I instancji odniósł się również do uwag Stron zgłoszonych w toku postępowania. Wydana decyzja określiła stosowne warunki zabudowy oraz dołączono do niej wymagane prawem załączniki.

Od powyższej decyzji odwołania wnieśli P. M. oraz M. S.. Odwołujący zarzucili naruszenie:

1. przepisów prawa procesowego, w szczególności:

- art. 7, 77 i 107 k.p.a., z uwagi na brak wystarczającego uzasadnienia wydanego rozstrzygnięcia oraz nieprzeprowadzenie postępowania wyjaśniającego co do okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, w szczególności niewyjaśnienie rozbieżności pomiędzy częścią tekstową wniosku o ustalenie warunków zabudowy i jego częścią graficzną, a w związku z tym brak określenia przedmiotu postępowania,

- art. 52 ust. 2 pkt 2b w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i art. 64 § 2 k.p.a., poprzez niewezwanie wnioskodawcy celem doprowadzenia do spójności wniosku o ustalenie warunków zabudowy w zakresie jego części tekstowej i graficznej, a przez to prowadzenie postępowania i wydanie rozstrzygnięcia w sprawie pomimo braków formalnych podania;

2. przepisów prawa materialnego, w szczególności:

- art. 61 ust. 1 pkt 3, ust. 5, art. 52 ust. 2 pkt 2a w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez przyjęcie, że istniejące/projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla planowanego zamierzenia inwestycyjnego, pomimo braku określenia we wniosku o ustalenie warunków zabudowy charakterystyki inwestycji w zakresie zapotrzebowania na wodę, energię oraz sposób odprowadzenia lub oczyszczania ścieków, a także innych potrzeb w zakresie infrastruktury technicznej, jak również sposobu unieszkodliwiania odpadów oraz oparcie rozstrzygnięcia na niestanowiących dokumentów w rozumieniu art. 76 § 1 i art. 76a k.p.a. kserokopiach gestorów mediów nieodpowiadających dodatkowo wymogowi co do formy gwarancji wykonania uzbrojenia terenu zawartej w art. 61 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym,

- art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, poprzez nieprzeprowadzenie wymaganej analizy urbanistyczno-architektonicznej i w zw. z tym niewykazanie istnienia co najmniej jednej działki dostępnej z tej samej drogi publicznej zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej pozwalającej na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

Odwołujący wnieśli o uchylenie decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, ewentualnie o uchylenie decyzji w całości i orzeczenie o odmowie ustalenia warunków zabudowy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 12 czerwca 2017 r., znak [...]

I. uchyliło zaskarżoną decyzję organu I instancji w części obejmującej część załącznika nr [...]:

1. pkt Il.l.b i w tym zakresie orzekło w następujący sposób:

"Wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki/terenu, w tym udział powierzchni biologicznie czynnej:

Wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki nr [...] wyznacza się na poziomie od 17% do 20%. Udział powierzchni biologicznie czynnej dla terenu objętego wnioskiem ustala się w wysokości minimum 60%.

Wskaźnik ten wyznaczono zgodnie z § 5 ust. 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego";

2. pkt Il.l.d i w tym zakresie orzekło w następujący sposób:

"Wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki:

Ustala się wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki na poziomie 9 m z tolerancją 1-metrową.

Wysokość tę wyznaczono zgodnie z § 7 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego",

3. pkt [...] tiret drugie i w tym zakresie orzekło w następujący sposób:

"Pod względem ochrony zieleni:

- Zachować i zabezpieczyć przed zniszczeniem jak największą ilość drzew i krzewów ozdobnych,

- Prace ziemne oraz inne prace wykonywane ręcznie, z wykorzystaniem sprzętu mechanicznego lub urządzeń technicznych, wykonywane w obrębie korzeni, pnia lub korony drzewa lub w obrębie korzeni lub pędów krzewu, przeprowadza się w sposób najmniej szkodzący drzewom lub krzewom.

- Należy odpowiednio zabezpieczyć na czas budowy drzewa i krzewy (korony, pnie, systemy korzeniowe) na terenie budowy.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t. jedn. Dz. U. z 2016 r. póz. 2134 z późn zm.)

- nie jest wymagane uzyskanie zezwolenia na usunięcie drzew, których obwód pnia na wysokości 130 cm nie przekracza:

a) 100 cm - w przypadku topoli, wierzb, kasztanowca zwyczajnego, klonu jesionolistnego, klonu srebrzystego, robinii akacjowej oraz platanu klonolistnego,

b) 50 cm - w przypadku pozostałych gatunków drzew; (art. 83 f ust. 1 pkt 3 lit. a i b)

- nie jest wymagane uzyskanie zezwolenia na usunięcie krzewu albo krzewów rosnących w skupisku, o powierzchni do 25 m2 (art. 83f ust. 1 pkt 1)

- nie jest wymagane uzyskanie zezwolenia na usunięcie krzewów za wyjątkiem krzewów na terenach pokrytych roślinnością pełniącą funkcje ozdobne, urządzoną pod względem rozmieszczenia i doboru gatunków posadzonych roślin, z wyłączeniem krzewów w pasie drogowym drogi publicznej, na terenie nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków oraz na terenach zieleni (art. 83f ust. 1 pkt 2)

- nie jest wymagane uzyskanie zezwolenia na usunięcie drzew lub krzewów, które rosną na nieruchomościach stanowiących własność osób fizycznych i są usuwane na cele niezwiązane z prowadzeniem działalności gospodarczej (art. 83f ust. 1 pkt 3a),

- nie jest wymagane uzyskanie zezwolenia na usunięcie drzew lub krzewów owocowych, z wyłączeniem rosnących na terenie nieruchomości wpisanej do rejestru zabytków lub na terenach zieleni.

W pozostałych przypadkach o możliwości usunięcia lub przesadzenia kolidujących z planowaną inwestycją drzew i krzewów, ostatecznie rozstrzyga zezwolenie, o którym mowa w art. 83 w związku z art. 83a ust. 1 ustawy o ochronie przyrody.

W przypadku, gdy wymagane jest uzyskanie zezwolenia na usunięcie drzewa lub krzewu z terenu nieruchomości wymagana jest zgoda właściciela tej nieruchomości Wniosek należy złożyć do właściwego organu tj. Prezydenta Miasta K. działającego przez Wydział Kształtowania Środowiska UMK, lub, w przypadku zaistnienia okoliczności, o których mowa w art. 90 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody, do Marszałka Województwa [...], działającego przez Dyrektora Zespołu Parków Krajobrazowych Województwa [...]. Przed złożeniem wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę inwestor może wystąpić do Wydziału Kształtowania Środowiska UMK z wnioskiem o wydanie uzgodnienia w zakresie ochrony środowiska pod kątem ochrony zieleni, jeżeli uzyskanie tego dokumentu jest niezbędne do decyzji o pozwoleniu na budowę.

Podstawa prawna: art. 83, art. 83a, art. 83b, art. 83 c, art. 83d, art. 83e, art. 83f, art. 84, art. 85, art. 86, art. 87 ust. 3-8, artt. 87a, art. 90 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t. jedn. Dz. U. z 2016 r. póz. 2134 z późn. zm.)";

II. w pozostałym zakresie utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Kolegium wskazało, że w sprawie sporządzona została w sierpniu 2016 r. analiza urbanistyczno-architektoniczna przez mgr inż. arch. D. S.. W analizie wskazano, że obszar analizowany wyznaczono w oparciu o trzykrotność szerokości północno-zachodniej granicy działki nr [...], przylegającej do działki nr [...] (drogi publicznej - ul. [...] tj. w odległości 93 m od granic części terenu objętego wnioskiem przeznaczonej pod inwestycję kubaturową. Jako działki sąsiednie, dostępne z tej samej drogi publicznej, które są zabudowane w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy oraz zagospodarowania terenu, wskazano działki nr [...], [...] i [...] obr. [...].

Z analizy wynika, że teren objęty wnioskiem położony jest w zachodniej części K. w dzielnicy VII - na terenie dawnego Z., w rejonie zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej oraz usługowej, zgrupowanej po zachodniej stronie ul. [...] Teren planowanej inwestycji znajduje się w granicach [...] Parku Krajobrazowego. Opisany odcinek jest nieuporządkowany pod względem przestrzennym. Zabudowa o dachach wypłaszczonych sąsiaduje z obiektami przykrytymi dachami spadzistymi o zróżnicowanej geometrii, zabudowa niska z obiektami o znaczącej wysokości. W analizowanym obszarze występują budynki mieszkalne jednorodzinne oraz mieszkalno-usługowe jedno-, dwu- i trzykondygnacyjne, wolnostojące, rzadziej połączone w zespoły, o dachach stromych (z użytkowymi poddaszami), wypłaszczonych i płaskich. Licznie występuje jednokondygnacyjna zabudowa towarzysząca, o dachach zbliżonych do płaskich lub stromych, lokalizowana często w granicach lub w zbliżeniu do granic działek. W dalszej części analizy przedstawiono cechy i parametry zabudowy występującej na poszczególnych działkach w obszarze analizowanym.

W odpowiedzi na zarzuty złożonych odwołań, Kolegium wskazało, że okoliczność, iż w obszarze analizowanym nie ma działek zabudowanych budynkami jednorodzinnymi w zabudowie bliźniaczej nie uniemożliwia ustalenia warunków zabudowy dla takiego budynku, bowiem zarówno budynki jednorodzinne wolnostojące, jak i budynki jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej realizują funkcję mieszkaniową i są budynkami jednorodzinnymi. Zgodnie z przepisem art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, przez budynek mieszkalny jednorodzinny należy rozumieć budynek wolnostojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku. Niezależnie od powyższego, Kolegium wskazuje, że w obszarze analizowanym znajdują się budynki zlokalizowane w granicach działek, tworzące zgrupowanie budynków, np. na działkach nr [...] i nr [...] czy nr [...] i nr [...]. W związku z powyższym brak jest podstaw do odmowy ustalenia warunków zabudowy tylko dlatego, że w obszarze analizowanym nie występują budynki w zabudowie bliźniaczej.

Przechodząc do oceny wyznaczonych parametrów urbanistycznych, Kolegium wskazuje, że pierwszym z parametrów wymagających ustalenia jest linia zabudowy. Przytoczono treść § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588).

W przedmiotowej sprawie odstąpiono od ustalenia linii zabudowy wskazując na znaczne odsunięcie terenu inwestycji od drogi publicznej, tj. ul. 28 Lipca 1943 r. W wynikach analizy podkreślono, że ograniczeniem w usytuowaniu budynku będą warunki techniczne regulujące odległość od granicy działki oraz od budynków i obiektów technicznych zlokalizowanych na działkach sąsiednich, z uwzględnieniem istniejącej i projektowanej infrastruktury. Kolegium nie kwestionuje odstąpienia od ustalenia linii zabudowy, gdyż planowane budynki będą znajdowały się w drugiej linii zabudowy. Jak zaznaczył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 18 marca 2013 r., sygn. akt II SA/Kr [...], odstąpienie od wyznaczenia linii zabudowy nie stanowi wady decyzji i nie narusza przepisów prawa. Jest oczywiste, że skoro objęty decyzją teren przeznaczony pod zabudowę znajduje się w głębi, to wyznaczanie linii zabudowy od tej strony jest zabiegiem zbędnym i nieracjonalnym. Parametry nowej zabudowy, w tym linia zabudowy, są wyznaczane w celu jej wkomponowania w istniejący ład przestrzenny i nie stanowią wartości samej w sobie. Wymaganie wyznaczania linii zabudowy tam, gdzie oczywiście linia ta byłaby pozbawiona kontekstu urbanistycznego nie jest do przyjęcia. Stanowisko takie zaprezentowane zostało również w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. wyrok NSA z dnia 16 marca 2011 r., sygn. akt II OSK [...]).

Kolejny parametr, tj. wskaźnik wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki nr [...] wyznaczono na poziomie 20% z tolerancją ± 1%, uzasadnioną względami technologicznymi na etapie projektu budowlanego inwestycji. Tak więc wskaźnik wyznaczony został w przedziale od 19% do 21%. Organ wskazał, że wskaźnik ten wyznaczono na podstawie § 5 ust. 2 rozporządzenia.

Z analizy wynika, że średni wskaźnik powierzchni zabudowy w obszarze analizowanym wynosi 20%. W analizie podkreślono, że w świetle zastanych uwarunkowań przestrzennych (obliczony poziom średniej, niewielkie wskaźniki w bezpośrednim sąsiedztwie, stosunkowo niewielka powierzchnia przedmiotowej działki) wskazanym jest utrzymanie na terenie działki inwestowanej wskaźnika powierzchni zabudowy na poziomie nieprzekraczającym średniej, stanowiącej miarodajne odzwierciedlenie zróżnicowania intensywności zagospodarowania działek w obszarze analizowanym. Dopuszczalna jest zatem realizacja zabudowy o powierzchni w przedziale 17 - 20%, poprzez nawiązanie do budynków nr [...] oraz [...] zlokalizowanych w najbliższym sąsiedztwie (17%) oraz do średniej z obszaru (20%).

W konsekwencji należy stwierdzić, że w wydanej decyzji zaistniała rozbieżność pomiędzy załącznikiem nr [...] decyzji, zawierającym warunki zabudowy a załącznikiem nr [...], zawierającym wyniki analizy, a także samą analizą. W związku z powyższym Kolegium uchyliło zaskarżoną decyzję w zakresie załącznika nr [...] pkt II. 1.b. i w tym zakresie orzekło co do istoty w ten sposób, że ustaliło wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni terenu inwestycji na poziomie od 17% do 20%, czyli w sposób zgodny ze sporządzoną w sprawie analizą oraz wynikami analizy.

Organ odwoławczy nie znalazł podstaw do kwestionowania ustalonej szerokości elewacji frontowej. Parametr ten wyznaczony został na poziomie 17 m z tolerancją ± 0,5 m uzasadnioną względami technologicznymi na etapie sporządzania projektu budowlanego. Ustalenia powyższego dokonano na podstawie § 6 ust. 2 rozporządzenia. W analizie oraz wynikach analizy wskazano, że średnia szerokość elewacji frontowej w obszarze analizowanym wynosi około 11 m. Wnioskowana szerokość elewacji frontowej zespołu budynków wynosi ok. 19 m. W wynikach analizy podkreślono jednak, że uwzględniając niewielką średnią oraz nieznaczne szerokości elewacji frontowych w najbliższym sąsiedztwie: około 10 m (działka nr [...]), około 16 m (działka nr [...]), około 17 m (działka nr [...] - budynek w pierwszej linii zabudowy) nie znajduje się uzasadnienia przestrzennego dla dopuszczenia wnioskowanej wartości. Biorąc pod uwagę charakter zamierzenia dopuszcza się zastosowanie szerokości elewacji frontowej budynków w nawiązaniu do budynku nr [...] w pierwszej linii zabudowy, z tolerancją ± 0,5 m, uzasadnioną przyjętymi rozwiązaniami konstrukcyjno-materiałowymi na etapie sporządzania projektu budowlanego. Kolegium nie znalazło podstaw do kwestionowania tak wyznaczonego parametru.

Odnosząc się do ustaleń dotyczących wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu i attyki, należy wskazać, że organ ustalił powyższą wysokość na poziomie 9,5 m z tolerancją ± 0,5 m, uzasadnioną względami technologicznymi na etapie sporządzania projektu budowlanego. Wysokość powyższą wyznaczono na podstawie § 7 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego.

W analizie oraz wynikach analizy wskazano, że średnie wysokości zabudowy w obszarze analizowanym wynoszą około 5 m do okapu i około 9 m do głównej kalenicy oraz około 9 m do górnej krawędzi gzymsu/attyki w przypadku dachów płaskich. Sporządzający analizę w wynikach analizy podkreślił, że w związku z tym, iż w analizowanym terenie istnieje dość duża rozpiętość wysokości znajdujących się budynków mieszkalnych jednorodzinnych, właściwym jest odniesienie się do średnich wysokości zabudowy zlokalizowanej w obrębie obszaru analizowanego. Z analizy wynika, że zabudowa zlokalizowana na działkach sąsiednich posiada zróżnicowane wysokości, tworzące uskok. Zastosowanie znajduje więc § 7 ust. 3 rozporządzenia, jednakże z uwagi na możliwość dopuszczenia tolerancji dla wartości średniej na poziomie 1 m oraz braku przeciwskazań przestrzennych dla ustalenia nieco szerszego przedziału dopuszczalnych wartości, parametr należy wyznaczyć w oparciu o analizę, zgodnie z § 7 ust. 4 rozporządzenia, tj. na poziomie 9 m z tolerancją 1-metrową, uzasadnioną przyjętymi rozwiązaniami konstrukcyjno-materiałowymi na etapie sporządzania projektu budowlanego.

Organ odwoławczy wskazał, że - podobnie jak w przypadku wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy - zaistniała rozbieżność pomiędzy załącznikiem nr [...] do decyzji, zawierającym warunki zabudowy a załącznikiem nr [...], zawierającym wyniki analizy, a także samą analizą. W związku z powyższym Kolegium również w zakresie załącznika nr [...] pkt II. 1.d. uchyliło zaskarżoną decyzję i w tym zakresie orzekło co do istoty w ten sposób, że ustaliło wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki w sposób wynikający z analizy, tj. na poziomie 9 m z tolerancją 1-metrową.

Kolegium nie znalazło podstaw do kwestionowania ustaleń w zakresie geometrii dachu. Organ I instancji ustalił dach płaski o nachyleniu połaci dachowych od 0° do 15°. Zgodnie z § 8 rozporządzenia w sprawie sposobu ustalenia wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, geometrię dachu ustala się odpowiednio do geometrii dachów występujących na obszarze analizowanym. W obszarze analizowanym występują budynki o dachach płaskich, m. in. na działkach bezpośrednio sąsiadujących z terenem inwestycji, tj. działkach nr [...] i [...].

Jeśli chodzi o warunki w zakresie ochrony zieleni (pkt [...] tiret drugie), co do których organ odwoławczy uchylił decyzję organu I instancji i orzekł co do istoty sprawy, należy wskazać, że zostały one oparte o przepisy ustawy o ochronie przyrody obowiązujące w dacie orzekania przez organ I instancji. Ponieważ już po wydaniu kwestionowanej decyzji przepisy ustawy o ochronie przyrody w zakresie ochrony zieleni i zasad dotyczących ewentualnej wycinki drzew znajdujących się na terenie inwestycji uległy zmianie, Kolegium w tym zakresie uchyliło decyzję organu I instancji i orzekło merytorycznie, wprowadzając do decyzji o warunkach zabudowy zapisy zgodne z aktualnym stanem prawnym regulującym ww. kwestię.

Przechodząc do weryfikacji spełnienia pozostałych warunków określonych w przepisie art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wskazać należy, że teren inwestycji posiada bezpośredni dostęp do drogi publicznej, co potwierdza znajdująca się w aktach sprawy opinia Zarządu Infrastruktury Komunalnej i Transportu w K. z dnia 4 lipca 2016 r., nr [...]

Odnosząc się do spełnienia przesłanki określonej w art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Kolegium wskazuje, że w aktach sprawy znajdują się: oświadczenie o możliwości przyłączenia projektowanych obiektów do sieci elektroenergetycznej, oświadczenie o możliwości przyłączenia projektowanych obiektów do istniejącego gazociągu średniego ciśnienia. Ponadto z informacji Miejskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji wynika, że zasilanie w wodę inwestycji może nastąpić na zasadzie realizacji przyłącza wodociągowego, natomiast odprowadzanie ścieków bytowych może nastąpić poprzez rozbudowę instalacji kanalizacyjnej, w oparciu o przyłącze kanalizacyjne do budynków na działce nr [...].

Na gruncie materiałów sprawy nie budzi również wątpliwości, że teren inwestycji nie wymaga zgody, o której mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, oraz że przedmiotowa decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Zatem przesłanki ustalenia warunków zabudowy określone w przepisach art. 61 ust. 1 pkt 4 i 5 uznać należy w przedmiotowej sprawie za zrealizowane.

Ponadto do decyzji dołączono - zgodnie z wymogiem § 9 rozporządzenia - jako załączniki: załącznik nr [...] zawierający "warunki zabudowy", załącznik nr [...] zawierający część graficzną decyzji oraz załączniki odnoszące się do analizy: część tekstową i graficzną wyników analizy (załączniki nr [...]).

Opisaną wyżej decyzję zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie P. M., zarzucając jej naruszenie:

- przepisów prawa procesowego - w szczególności art. 7 i 77 k.p.a. poprzez nienależyte zgromadzenie i rozpatrzenie materiału dowodowego wyrażające się w braku dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a więc nieprzeprowadzenie postępowania wyjaśniającego co do okoliczności mających istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia, co rzutowało na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, w szczególności niewyjaśnienie rozbieżności pomiędzy częścią tekstową wniosku o ustalenie warunków zabudowy i jego częścią graficzną, a w związku z tym braku określenia przedmiotu postępowania

- art. 11 w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. oraz art. 8 k.p.a. poprzez brak odniesienia się w uzasadnieniu decyzji do podnoszonych przez strony okoliczności istotnych dla sprawy oraz zarzutów strony podnoszonych w toku postępowania, a w szczególności w odwołaniu od decyzji, a w związku z tym naruszenie zasady pogłębiania zaufania uczestników postępowania do władzy publicznej

- art. 52 ust. 2 pkt 2b w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej jako: u.p.z.p.) i art. 64 § 2 k.p.a. poprzez niewezwanie wnioskodawcy celem doprowadzenia do spójności wniosku o ustalenie warunków zabudowy w zakresie jego części tekstowej o graficznej, a przez to prowadzenie postępowania i wydanie rozstrzygnięcia w sprawie pomimo braków formalnych podania

- przepisów prawa materialnego - w szczególności - art. 61 ust. 1 pkt 3, ust. 5, art. 52 ust. 2 pkt 2a w zw. z art. 64 ust. 1 u.p.z.p. poprzez przyjęcie, iż istniejące/projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla planowanego zamierzenia inwestycyjnego pomimo braku określenia we wniosku o ustalenie warunków zabudowy charakterystyki inwestycji w zakresie zapotrzebowania na wodę, energię oraz sposób odprowadzania lub oczyszczania ścieków, a także innych potrzeb w zakresie infrastruktury technicznej, jak również sposobu unieszkodliwiania odpadów oraz oparcie rozstrzygnięcia na niestanowiących dokumentów w rozumieniu art. 76 § 1 i 76a Kodeksu postępowania administracyjnego kserokopiach informacji gestorów mediów nieodpowiadających dodatkowo wymogowi co do formy gwarancji wykonania uzbrojenia terenu zawartej w art. 61 ust. 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym

- art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez nieprzeprowadzenie wymaganej analizy urbanistyczno-architektonicznej i w zw. z tym niewykazanie istnienia co najmniej jednej działki dostępnej z tej samej drogi publicznej zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej pozwalającej na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

Na podstawie tych zarzutów skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie i w całości podtrzymało stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 16 listopada 2017 r. pełnomocnik skarżącego oświadczyła, że jej zdaniem przedmiotem decyzji są dwa bliźniaki ze sobą połączone, natomiast pełnomocnik uczestnika – inwestora oświadczył, że są to dwa budynki jednorodzinne przylegające do siebie jedną ze ścian.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.),dalej zwana p.p.s.a., sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 i 2 p.p.s.a., aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny, konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo też do naruszenia przepisów prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania albo stwierdzenia nieważności decyzji. Dokonawszy w niniejszej sprawie kontroli zaskarżonej decyzji pod kątem tak określonych kryteriów, Wojewódzki Sąd Administracyjny doszedł do wniosku, że skarga nie jest uzasadniona.

Podstawę materialno-prawną rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o Planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 778)- zwanej w dalszej części uzasadnienia ustawą o planowaniu. W myśl art. 59 ust. 1 tej ustawy, ustalenia warunków zabudowy decyzją administracyjną wymaga każda zmiana zagospodarowania terenu polegająca na wykonaniu robót budowlanych, a także zmiana sposobu użytkowania obiektu lub jego części, jeżeli na danym obszarze nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Niesporną okolicznością jest, że dla terenu objętego inwestycją nie został dotychczas uchwalony plan miejscowy.

Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy, wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych lub leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzeniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Brak spełnienia któregokolwiek z warunków przewidzianych w art. 61 ust. 1 pkt 1-5 ustawy skutkować winien odmową ustalenia warunków zabudowy.

Na podstawie delegacji ustawowej zamieszczonej w przepisie art. 61 ust. 6 ustawy o planowaniu - Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588), zwanego dalej "rozporządzeniem", określone zostały sposoby ustalenia parametrów tej zabudowy tj. linii nowej zabudowy, wskaźnika wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni działki, wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, szerokość elewacji frontowej i geometrii dachu.

Ponadto § 3 tego rozporządzenia stanowi, iż w celu ustalenia wymagań dla nowej zabudowy i zagospodarowania terenu właściwy organ wyznacza wokół działki budowlanej, której dotyczy wniosek o ustalenie warunków zabudowy, obszar analizowany i przeprowadza na nim analizę funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 ustawy (ust 1). Granice obszaru analizowanego wyznacza się na kopii mapy, o której mowa w art. 52 ust. 2 pkt 1 ustawy, w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów (ust. 2).

Decyzję o warunkach zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego organ może wydać, jeżeli zamierzenie inwestycyjne spełnia kryteria, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1-5 i przy zachowaniu parametrów, o których mowa w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że opisana wyżej pokrótce procedura administracyjna, której celem jest ustalenie warunków zabudowy w formie decyzji administracyjnej, została przez organy przeprowadzona prawidłowo. Ostateczna treść decyzji, uwzględniając również częściowo reformatoryjne rozstrzygnięcie organu II Instancji, znajduje swoje uzasadnienie w prawidłowo i rzetelnie sporządzonej analizie architektoniczno – urbanistycznej, która logicznie wyczerpująco uzasadnia przyjęte parametry nowej zabudowy. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w całości podziela poglądy Kolegium dotyczące prawidłowości ustalenia poszczególnych parametrów nowej zabudowy, zatem zbędne jest ich powtarzanie w tym miejscu.

Odnosząc się natomiast do zarzutów skargi wskazać należy co następuje.

Nie jest w szczególności uzasadniony zarzut naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu w zw. z § 3 rozporządzenia, poprzez nieprzeprowadzenie wymaganej analizy urbanistyczno-architektonicznej i w związku z tym niewykazanie istnienia co najmniej jednej działki dostępnej z tej samej drogi publicznej zabudowanej budynkiem mieszkalnym jednorodzinnym w zabudowie bliźniaczej pozwalającej na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że wbrew twierdzeniom skargi, analiza architektoniczno – urbanistyczna została w sprawie sporządzona, datowana jest na sierpień 2016 r., jej autorką jest mgr inż. arch. D. S., analiza znajduje się na karcie 165 – 189 akt administracyjnych organu I instancji. Analiza zawiera również załącznik graficzny w postaci kopii mapy ewidencyjnej, na której zaznaczono obszar analizowany oraz linie rozgraniczające teren inwestycji. Załączniki graficzne (nr [...] i nr [...]) zawiera również sama decyzja o warunkach zabudowy. Obszar analizowany został wyznaczony prawidłowo, zgodnie z § 3 rozporządzenia - w odległości nie mniejszej niż trzykrotna szerokość frontu działki objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, nie mniejszej jednak niż 50 metrów. Istota tego zarzuty wydaje się jednak sprowadzać do tego, że nie było podstaw do ustalenia warunków zabudowy dla budynków jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej, skoro takiej bliźniaczej zabudowy nie ma w obszarze analizowanym.

Autorka analizy wskazała w niej – i znajduje to potwierdzenie na rysunku mapy stanowiącej załącznik do analizy jak do decyzji organu I Instancji – że "w analizowanym obszarze występują budynki mieszkalne jednorodzinne (...) wolnostojące, rzadziej połączone z zespoły".

Z przywoływanej mapy wynika, że takie "zespolone" lub "zbliźniaczone" budynki występują na działkach nr: [...] i [...]; [...]; [...] i [...]; [...]

Jednak okoliczność ta nie ma istotnego znaczenia dla sprawy. Przywoływany wyżej art. 61 ust. 1 pkt. 1 ustawy o planowaniu statuuje zasadę "dobrego sąsiedztwa", tzw. sąsiedztwa urbanistycznego. Celem tej zasady nie jest to, aby nowa zabudowa była odtworzeniem istniejącej zabudowy sąsiedniej, ale to, aby na jej podstawie możliwe było określenie cech nowej zabudowy, która ma być kontynuacją, przez co należy rozumieć zachowanie dotychczasowego charakteru zabudowy.

Kontynuacja funkcji, o jakiej mowa w art. 61 ust.1 pkt 1 u.p.z.p., nie oznacza nawet tożsamości funkcji, lecz umożliwia uzupełnienie funkcji istniejącej o zagospodarowanie nie wchodzące z nią w kolizję. Realizacja tej zasady służy powstrzymaniu zabudowy niedającej się pogodzić z zabudowę już istniejącą na danym terenie. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się, że zarówno w sytuacji, gdy planowana inwestycja powtarza jeden z istniejących w obszarze analizowanym sposobów zagospodarowania, jak i w sytuacji, gdy stanowi uzupełnienie którejś z istniejących funkcji, dające się z nią pogodzić i z nią nie kolidujące, warunek kontynuacji funkcji jest spełniony. Rację ma zatem Samorządowe Kolegium Odwoławcze, że zarówno budynki jednorodzinne wolnostojące, jak i budynki jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej realizują funkcję mieszkaniową i są budynkami jednorodzinnymi.

Wskazać przy tym w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane przez budynek mieszkalny jednorodzinny należy rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Brak definicji ustawowej budynku w zabudowie bliźniaczej, który w rozumieniu ustawy jest budynkiem jednorodzinnym, nie pozwala na pełne scharakteryzowanie tego rodzaju zabudowy, jednak nie budzi wątpliwości, że zabudowę bliźniaczą cechuje między innymi to, że każdy obiekt posiada odrębne ściany zewnętrzne tak, aby każdy z budynków mógł w całości stanowić odrębny przedmiot własności. Innymi słowy: obiekt w zabudowie bliźniaczej to faktycznie 2 odrębne budynki przylegające do siebie jedną ze ścian (tak. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 21 października 2016 r. sygn. II OSK [...]).

Tym samym nazwę i zakres przedmiotowej inwestycji należy rozumieć w ten sposób, że zaskarżona decyzja ustala warunki zabudowy dla dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych przylegających do siebie jedną ze ścian, w których to dwóch budynkach powstać mogą łącznie najwyżej cztery lokale mieszkalne (po dwa na jeden budynek mieszkalny jednorodzinny). Wyjaśnienie to jest konieczne ze względu na sprzeczne rozumienie zakresu inwestycji zaprezentowane na rozprawie przez pełnomocników inwestora i skarżącego.

Nie ma też racji skarżący, zarzucając że organ nie rozpatrywał wspólnie ze sprawą niniejszą, sprawy z wniosku tych samych wnioskodawców o ustalenie warunków zabudowy dla działki sąsiedniej tj. [...]. Każdy z tych wniosków stanowi odrębną sprawę administracyjną, a sam fakt, że z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy dla sąsiednich nieruchomości występuje ten sam podmiot, nie jest przesłanką łącznego ich rozpoznawania. Trudno też czynić organowi zarzut, że nie połączył tych wniosków, kierując się wskazywaną prze skarżącego "rzeczywistą intencją inwestora" polegającą na budowie obiektu wielorodzinnego na dwóch różnych, choć sąsiadujących ze sobą działkach. Organy administracji publicznej mają obowiązek działać na podstawie przepisów prawa, a w tej zasadzie nie mieści się czynienie daleko idących domysłów co do rzeczywistych intencji inwestorów, w szczególności wbrew literalnemu brzmieniu składanych przez nich wniosków.

Natomiast podnoszone w skardze kwestie konstrukcyjnego powiązania sąsiadujących inwestycji nie mogą być rozpatrywane na etapie decyzji o warunkach zabudowy, gdyż są to zagadnienia związane z kolejnym etapem procesu inwestycyjnego tj. uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Na marginesie tylko wskazać można, że wbrew zarzutom skargi nie ma żadnych przeszkód aby jedna droga wewnętrzna obsługiwała komunikacyjnie teren dwóch nieruchomości, natomiast dopuszczalność lub niedopuszczalność budowy wspólnego dla obu inwestycji garażu podziemnego badana będzie na etapie wydawania pozwolenia na budowę, a w szczególności badania zgodności projektu budowlanego z decyzją o warunkach zabudowy oraz zgodności wówczas zaproponowanego rozwiązania z przepisami techniczno – budowlanymi.

Nie jest też uzasadniony zarzut naruszenia art. 61 ust. 1 pkt 3, ust. 5, art. 52 ust. 2 pkt 2a w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy o planowaniu poprzez przyjęcie, iż istniejące/projektowane uzbrojenie terenu jest wystarczające dla planowanego zamierzenia inwestycyjnego oraz oparcie rozstrzygnięcia na kserokopiach informacji gestorów mediów nieodpowiadających dodatkowo wymogowi co do formy gwarancji wykonania uzbrojenia terenu.

Art. 61 ust. 1 pkt. 3 ustawy o planowaniu, mówi o "istniejącym lub projektowanym uzbrojeniu terenu", które ma być "wystarczające dla zamierzenia budowlanego". Wskazać zatem należy, że oceniając spełnienie ziszczenia się warunku z art. 61 ust. 1 pkt 3 ustawy o planowaniu, trzeba mieć na uwadze, że celem tego przepisu nie jest uzależnienie wydania decyzji o warunkach zabudowy od faktycznego istnienia uzbrojenia terenu (bo w przepisie mowa także o uzbrojeniu "projektowanym"), ale jedynie istnienie gwarancji, że w terenie jest lub w przyszłości powstanie uzbrojenie, pozwalające na prawidłowe korzystanie z planowanej inwestycji.

Jednocześnie zgodnie z art. 61 ust. 5, warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za spełniony, jeżeli wykonanie uzbrojenia terenu zostanie zagwarantowane w drodze umowy zawartej między właściwą jednostką organizacyjną a inwestorem. Interpretując art. 61 ust. 1 pkt. 3 i ust. 5 należy mieć na względzie charakter decyzji o warunkach zabudowy, która nie rodzi skutków w sferze materialnej i może być wydana w zasadzie dla każdego zainteresowanego, w tym także podmiotu, który na tym etapie nie posiada uprawnień do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Sformułowanie "zagwarantowanie w drodze umowy" wykonania uzbrojenia terenu po pierwsze dotyczy sytuacji w której uzbrojenia takiego w okolicy planowanej inwestycji nie ma, a po wtóre nie jest tożsame z obowiązkiem posiadania takiej umowy już w momencie starania się o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, ale posiadanie zapewnienia, że taka umowa w przyszłości zostanie zawarta. W niniejszej sprawie "[...] S.A." oświadczyła jednoznacznie, że " zapewniamy przyłączenie do sieci [...] S.A. i dostawę energii elektrycznej o mocy przyłączeniowej 4x 12,0 kW" (k.37). Podobnie [...] Spółka Gazownictwa, wskazała, że "istnieje możliwość przyłączenia obiektu: 2 budynki mieszkalne jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej na działce ewidencyjnej [...] (...) do istniejącego gazociągu niskiego ciśnienia"(k. 47). Także Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji SA w K. wskazało jakie warunki techniczne spełnić należy, aby projektowana inwestycja mogła zostać zasilana w wodę oraz aby mogły być z niej odprowadzane ścieki. (k. 43) Dla spełnienia przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu, w pełni wystarczające są przywołane wyżej oświadczenia gestorów mediów o tym, że zapewnienie tych mediów dla planowanej inwestycji jest w pełni realne.

Nie jest też uzasadniony zarzut niewyjaśnienia rozbieżności pomiędzy częścią tekstową wniosku o ustalenie warunków zabudowy i jego częścią graficzną, a w związku z tym braku określenia przedmiotu postępowania.

Zgodnie ze wskazywanym przez skarżącego przepisem art. 52 ust. 2 pkt 2b ustawy o planowaniu, wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego powinien zawierać charakterystykę inwestycji, obejmującą określenie planowanego sposobu zagospodarowania terenu oraz charakterystyki zabudowy i zagospodarowania terenu, w tym przeznaczenia i gabarytów projektowanych obiektów budowlanych oraz powierzchni terenu podlegającej przekształceniu, przedstawione w formie opisowej i graficznej. Wniosek z dnia 10 czerwca 2016 r. zalegający w aktach sprawy zawiera opis planowanej inwestycji i jej charakterystykę, w tym również gabaryty projektowanych obiektów, powierzchnię terenu objętą przekształceniem, opis dostępu do drogi publicznej itp. Załącznikami do wniosku są (między innymi) mapy: zasadnicza i ewidencyjna poświadczone za zgodność z treścią materiału przyjętego do państwowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego a nadto graficzne oznaczenie ternu objętego wnioskiem oraz koncepcja inwestycji – część opisowa i graficzna. Lektura tych dokumentów nie budzi wątpliwości co do przedmiotu postępowania, a wątpliwości pełnomocnika skarżącego co do zakresu planowanej inwestycji zostały wyjaśnione powyżej.

Kolegium należycie i wnikliwie rozpatrzyło cały zebrany materiał dowodowy, a w uzasadnieniu szczegółowo wyjaśniło motywy swojego rozstrzygnięcia, w tym powody orzeczeni częściowo reformatoryjnego.

Wobec powyższego skarga jako bezzasadna podlega oddaleniu na zasadzie art. 151 p.p.s.a.