W. M. ( dalej : wnioskodawcą ) we wniosku z 19 maja 2016r. adresowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu domagał się wymierzenia Proboszczowi Parafii [...] ( dalej: Proboszcz ) [...] w Ś. na podstawie art. 55 §1 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 r., poz. 718, dalej p.p.s.a.), grzywny - za nieprzekazanie Sądowi skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę, ewentualne przyznanie grzywny na rzecz skarżącego oraz zasądzenie zwrotu poniesionych kosztów według norm przepisanych. W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca podał, że w dniu 5 kwietnia 2016 r. wystąpił ze skargą przeciwko Proboszczowi, którą skierował błędnie bezpośrednio do WSA we Wrocławiu. Zarządzeniem z dnia 6 kwietnia 2016 r. WSA we Wrocławiu przekazał skargę "jako wniesioną bezpośrednio do tutejszego Sądu zamiast do organu administracyjnego" . Wnioskodawca podniósł ,że zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 2058 ze zm. dalej u.d.i.p.) odpowiedź na skargę powinna zostać wniesiona do Sądu w ciągu 15 dni. Zgodnie z informacjami uzyskanymi od pracowników Sekretariatu Sądu drogą telefoniczną odpowiedź nie została złożona w terminie. Jak wynika z akt sprawy w istocie zarządzeniem z dnia 6 kwietnia 2016 r. Sąd przekazał Proboszczowi bezpośrednio złożoną skargę z dnia 5 kwietnia 2016 r. na bezczynność tegoż w przedmiocie dostępu do informacji publicznej na jego wniosek z dnia 2 marca 2016 złożony droga elektroniczną. Przesyłka zawierająca skargę wraz z załącznikami została doręczona na wskazany w skardze adres w dniu 8 kwietnia 2016r. Jak wynika z urządzeń ewidencyjnych Wydziału IV tut. Sądu do dnia 7 lipca 2016 r. r. nie wpłynęła opisana wyżej skarga wnioskodawcy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 54 § 1 p.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Stosownie zaś do treści § 2 tegoż przepisu - organ przekazuje skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia. Cytowany przepis statuuje obowiązek przekazania sądowi dokumentów warunkujących przeprowadzenie kontroli sądowej. Aby rozpocząć taką kontrolę, sąd musi bowiem posiadać materiały konieczne do jej przeprowadzenia i świadomość, że skarżący wszczął postępowanie. Jednakże mając na uwadze, że przedmiotem sporu jest dostęp do informacji publicznej, ma w takim przypadku zastosowanie przepis art. 21 pkt 1 u.d.i.p., mający charakter przepisu szczególnego, a zgodnie z którym przekazanie sądowi akt i odpowiedzi na skargę następuje w terminie 15 dni od dnia otrzymania przez organ skargi. Przytoczone regulacje oznaczają, że obowiązek przekazania Sądowi skargi istnieje niezależnie od tego, czy organ (podmiot) ten uznaje, że skarga nie należy do kognicji sądu administracyjnego, czy też uzna, że w istocie nie jest organem administracji, czy nawet dysponentem żądanych informacji, czy też stwierdzi że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej. Już samo żądanie strony nadania skardze określonego biegu obliguje organ do uczynienia zadość temu żądaniu. To dopiero bowiem Sąd w toku postępowania zainicjowanego skargą zobowiązany jest dokonać oceny wniosku i ustalić, czy skarga mieści się w zakresie właściwości sądów administracyjnych, czy żądane informacje były informacją publiczną oraz czy adresat wniosku o udzielenie tych informacji zobowiązany był do rozpoznania wniosku stosownie do przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zatem nawet uzasadnione przekonanie, że skarga nie jest dopuszczalna z uwagi na brak właściwości sądu administracyjnego, nie zwalnia organu od obowiązku przekazania tej skargi wraz z odpowiedzią na skargę do sądu administracyjnego. Sąd jest jedynie władny do dokonania oceny skargi tak pod względem formalnym jak i merytorycznym w oparciu o skargę i akta administracyjne, a organ nie może go w tym zastępować, nawet pozostając w uzasadnionym przekonaniu o niedopuszczalności skargi (por. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 20 września 2011 r., sygn. akt IIOZ 799/11; z dnia 30 czerwca 2010 r. sygn. akt I OZ 495/10; z dnia 11 stycznia 2011 r. sygn. akt I OZ 996/10; z dnia 15 czerwca 2011 r.sygn. akt I OZ 410/11, publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Wymaga też podkreślenia, że w związku z wprowadzeniem pośredniego trybu wnoszenia skarg do wojewódzkich sądów administracyjnych, ustawodawca przewidział w procedurze sądowo-administracyjnej instytucję mającą na celu zdyscyplinowanie organów uchylających się od obowiązku przekazania skargi. W takim przypadku, na mocy art. 55 § 1 p.p.s.a., sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. Przy czym postępowanie sądowe o wymierzenie grzywny w trybie art. 55 § 1p.p.s.a. jest odrębnym postępowaniem sądowym, wszczynanym na wniosek strony skarżącej w wypadku niewywiązania się przez organ z obowiązku przesłania do sądu skargi wraz z aktami administracyjnymi i odpowiedzią na skargę. Przewidziana w art. 55 § 1 p.p.s.a. instytucja wymierzenia grzywny ma na celu przede wszystkim wyegzekwowanie od organu wypełnienia przezeń obowiązków procesowych, o jakich mowa w art. 54 § 2 p.p.s.a. Obok funkcji dyscyplinującej polegającej na przymuszeniu organu grzywną do przesłania skargi, odpowiedzi na skargę oraz akt sprawy, występuje dodatkowo także funkcja represyjna grzywny. Ta funkcja znajduje uzasadnienie w potrzebie ochrony konstytucyjnego prawa do rozpoznania sprawy sądowej bez nieuzasadnionej zwłoki, o którym mowa w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, a którego realizacja napotyka przeszkodę w razie niedopełnienia przez organ obowiązków z art. 54 § 2 p.p.s.a. (por. uchwałę siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt II GPS 3/09, publ. ONSA/WSA 2010/1/2). Instytucja wymierzenia grzywny z art. 55 § 1 p.p.s.a. pełni też funkcję prewencyjną, bowiem ukaranie organu służy także zapobieganiu naruszenia prawa w przyszłości, zarówno przez ukarany organ, jak i inne organy. Z akt sprawy oraz urządzeń ewidencyjnych tut. Sądu wynika, że strona przeciwna bezsprzecznie uchybiła obowiązkowi, o którym mowa w art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i do dnia 7 lipca 2016 r. nadal nie uczyniła zadość wskazanemu obowiązkowi ustawowemu. Natomiast pozostaje poza sporem fakt , że skarga na bezczynność została nadania przez Sąd na adres Proboszcza i doręczona mu w dniu 8 kwietnia 2016r. Nie ulega zatem wątpliwości, że skarżący był uprawniony zwrócić się z wnioskiem do Sądu o ukaranie strony przeciwnej grzywną po dniu 25 kwietnia 2016 r.(liczonym z uwzględnieniem regulacji art. 83 §2 p.p.s.a.), kiedy to upływał 15 – dniowy termin , o którym mowa w przepisie art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie dość bowiem, że we wskazanym terminie podmiot, do którego została skierowana skarga nie przekazał doręczonej mu skargi do sądu administracyjnego, to obowiązek ten nie został dotychczas w ogóle wykonany, gdyż do dnia rozpoznania przedmiotowego wniosku, skarga W. M. nie została przekazana. Stwierdzenie powyższego uzasadnia wymierzenie organowi sankcji w postaci grzywny. Zaakcentować w tym miejscu należy, że w niniejszej sprawie przedmiotem rozpoznania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie jest ani kwestia, czy informacja objęta żądaniem skarżącego jest informacją publiczną, ani prawidłowość reakcji strony przeciwnej na zgłoszone żądanie o udostępnienie informacji publicznej, czy też zasadność skargi na bezczynność tego organu. Przedmiotem badania jest wyłącznie kontrola prawidłowości wykonania przez skarżony podmiot ustawowych obowiązków związanych z wpływem skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargi na bezczynność w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej oraz możliwość zastosowania sankcji przewidzianych za ewentualne niewykonanie lub nienależyte wykonanie tych obowiązków. Zgodnie z art. 55 § 1 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a. grzywna może zostać wymierzona do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów. Jak wynika z komunikatu Prezesa GUS z dnia 11 sierpnia 2015 r., opublikowanego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski z dnia 14 sierpnia 2015 r. pod pozycją 720, przeciętne wynagrodzenie miesięczne w gospodarce narodowej w II kwartale 2015 r. wyniosło 3854, 88 złotych. Wobec tego maksymalna wysokość grzywny kształtuje się na poziomie 38548,80 złotych. Zauważyć przy tym należy, że ustawodawca nie przewidział jej dolnej granicy oraz nie określił dyrektyw jej wymierzania, pozostawiając decyzję w tym zakresie sądowi. Grzywna za nieprzekazanie skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę ma – o czym był już mowa wyżej - charakter dyscyplinująco– restrykcyjny, co oznacza, że jej celem jest zarówno ukaranie organu za brak jego aktywności w realizacji spoczywających na nim obowiązków ustawowych jak i zmobilizowanie go do ich wykonania w sytuacji, gdy tego jeszcze nie uczynił . W przypadku niezastosowania się do nakazu przekazania skargi do sądu wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę, grzywna może zostać wymierzona ponownie, aż do osiągnięcia swojego celu. Dodać również należy, że przy ponownym wymierzaniu grzywny przesłanką mającą wpływ na jej wysokość będzie również niezastosowanie się organu do wydanego już postanowienia sądowego w sprawie zastosowania grzywny. Mając powyższe na uwadze za adekwatną wysokość grzywny Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał kwotę 200 zł. Mając to na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na mocy art. 55 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 21 pkt 1 u.d.i.p. oraz w zw. art. 154 § 6 p.p.s.a postanowił jak w jak w punkcie I postanowienia. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 w związku z art. 64 § 3 p.p.s.a.
