Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Zbigniew Czarnik Sędziowie NSA Stanisław Śliwa WSA Ewa Partyka /spr./ Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 lutego 2013 r. sprawy ze skargi K. F. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zameldowania na pobyt stały I. skargę oddala; II. przyznaje od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na rzecz adwokata J. L. wynagrodzenie w kwocie 295 zł 20/100 /słownie: dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy/ tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, w tym: tytułem wynagrodzenia kwotę 240 zł / słownie : dwieście czterdzieści złotych/ i tytułem 23 % podatku VAT kwotę 55 zł 20/100 / słownie: pięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy/.

Sygn. II SA/Rz 994/12

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi K. F. jest decyzja Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2012 r., nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2012 r., nr [...] o odmowie zameldowania K. F. na pobyt stały w R. przy ul. K. [...].

W podstawie prawnej organ powołał art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., określanej dalej w skrócie jako k.p.a.) w zw. z art. 10 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 47 ust. 2 oraz 50 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm., określanej dalej jako ustawa lub u.e.l.).

Z akt sprawy wynika, że w dniu 30 maja 2012 r. wpłynął do Prezydenta Miasta [...] wniosek K. F. z drukiem zgłoszenia zameldowania na pobyt stały w R. przy ulicy K. [...].

Po przeprowadzeniu na w/w wniosek postępowania wyjaśniającego

Prezydent Miasta [...] decyzją z dnia [...] lipca 2012 r., nr [...] odmówił zameldowania K. F. na pobyt stały w R. przy ul. K. [...]. W uzasadnieniu wskazał, że M. R. oraz K. R. nabyli na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu 11 sierpnia 2011 r., Rep. A. nr [...] za 2011 r. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego położonego w R. przy ul. K. [...]. Organ stwierdził, że rozstrzygnięcie sprawy sprowadzało się do ustalenia, czy w dacie orzekania w postępowaniu o zameldowanie K. F. - faktycznie zamieszkiwała ona w lokalu, w którym żądała zameldowania. Organ naprowadził, że bez znaczenia w tej sprawie są okoliczności dlaczego w/w w tym lokalu nie zamieszkała. Wyjaśnił, że konieczną przesłanką do zameldowania na pobyt stały osoby jest wykazanie, że pod adresem, pod którym chce być zameldowana dana osoba faktycznie zamieszkuje z zamiarem stałego pobytu. Po przeanalizowaniu zebranego materiału dowodowego w tej sprawie organ stwierdził, że K. F. nie zamieszkuje w lokalu nr [...] przy ul. K. [...] w R. W związku z tym nie spełnia wyżej wymienionych przesłanek, co stanowi podstawę wydania decyzji o odmowie zameldowania.

W odwołaniu K. F. wniosła o uchylenie decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji oraz wydanie decyzji zgodnej z jej wnioskiem tj. o zameldowanie z urzędu w mieszkaniu przy ul. K. [...] w R. W uzasadnieniu wyraziła niezadowolenie z wydanej decyzji i podniosła m.in., że K. R. sprzedał ich wspólne mieszkanie w O. bez jej zgody. Za pieniądze ze sprzedaży kupił lokal przy ul. K. [...] w R. Odwołująca oskarżyła go o szereg przestępstw. Wskazała nadto, że często bywa w przedmiotowym lokalu i spożywa tam posiłki.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r., opisaną na wstępie utrzymał w mocy zaskarżona decyzję. W uzasadnieniu wyjaśnił, że meldunek nie jest w żadnym wypadku środkiem, który ma umożliwić komukolwiek zamieszkiwanie

w lokalu. Z uzyskania meldunku nie wypływa żadne prawo podmiotowe do lokalu, ani też posiadanie meldunku nie uprawnia legitymującej się nim osoby do wejścia do lokalu. Wojewoda naprowadził, że skarżąca musiałaby najpierw zamieszkiwać

w przedmiotowym lokalu, a potem dopiero mogłaby się tam zameldować. Samo zamieszkanie w lokalu rodzi już bowiem obowiązek zameldowania się w nim. Meldunek w danym lokalu mieszkalnym jest ważny i legalny dopiero po zamieszkaniu w nim.

W skardze K. F. wniosła o jej zameldowanie na pobyt stały w lokalu i przedstawiła szereg faktów dotyczących przedmiotowego mieszkania. Opisała sytuację rodziny, a także postępowania, które toczyły się przed sądami i prokuraturą. Podniosła, że jej centrum życiowe znajduje się w R. przy ulicy K. [...]. Tam są jej meble, komputer, lodówka, pralka, szafki. Wskazała, że w tym lokalu spożywa posiłki, korzysta z komputera ogląda TV. Wyraziła swoje rozczarowanie i rozgoryczenie.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną jak w zaskarżonej decyzji. W ocenie organu skarga jest bezzasadna.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, ze zm.). Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270) – zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. Stosownie do tego przepisu Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 145 P.p.s.a., Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia ich nieważności, ewentualnie niezgodności

z prawem tylko wówczas, gdy dotknięte są one naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, lub zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 k.p.a. lub innych przepisach.

W ramach kontroli legalności Sąd stosuje przewidziane prawem środki

w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 P.p.s.a.).

Po rozpatrzeniu sprawy w powyższych aspektach Sąd doszedł do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że organy prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy. Ze zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym z zeznania samej skarżącej złożonego w dniu 28 czerwca 2012 r. jasno wynika, że w lokalu nr [...] przy ul. K. [...] w R. w/w nie mieszka, nie ma tam rzeczy, nie spożywa tam posiłków, nie ma do niego dostępu, a jedynym motywem jej działań ukierunkowanych na uzyskanie meldunku jest – jak sama podała – chęć "przejęcia mieszkania jako właścicielka". Taka treść zeznania wprost koresponduje z zeznaniami złożonymi przez jej córki – M. R. i W. R. (jako świadka), które zamieszkują w spornym lokalu.

Analiza treści złożonego w sprawie odwołania pozwala stwierdzić, że organ II instancji nie miał żadnych podstaw do uzupełnienia postępowania dowodowego, bo oprócz kwestii rozliczeń majątkowych pomiędzy byłymi małżonkami, w tym pochodzenia pieniędzy, za które zostało nabyte prawo do lokalu mieszkalnego nr [...] przy ul. K. [...] w R., oskarżeń kierowanych pod adresem byłego męża – K. R., skarżąca do meritum sprawy administracyjnej wskazała jedynie, że w mieszkaniu tym "spożywa posiłki, przebywa po kilka godzin, przychodzi często, jest wpuszczana lub nie, "sąsiedzi otwierają jej domofon i widzą jak stoi w mróz, deszcz, śnieg". Takie okoliczności nie wskazują absolutnie, aby sporne mieszkanie stanowiło centrum życiowe skarżącej w tym sensie, że przed złożeniem wniosku i w toku sprawy w nim przebywała z zamiarem stałego pobytu, że tam miała swoje rzeczy osobiste takie jak ubrania, bielizna, kosmetyki itp. Zupełnie bezpodstawne są więc zarzuty sformułowane już na rozprawie przed Sądem, że organ II instancji naruszył zasadę prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.) oraz art. 77 k.p.a. Żadne okoliczności wskazywane przez składającą odwołanie nie dawały podstaw do prowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego.

Zakres postępowania administracyjnego, w tym niezbędne dla rozstrzygnięcia konkretnej sprawy okoliczności wyznaczają normy prawa materialnego. W niniejszej sprawie są to przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j. Dz.U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 z późn. zm., zwanej dalej u.e.l.). Z art. 6 ust. 1 u.e.l. wynika, że przesłanki zameldowania danej osoby na pobyt stały stanowią: zamieszkiwanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego tam przebywania. Obowiązek meldunkowy obywatela polskiego powstaje – jak wynika z art. 10 ust. 1 u.e.l. – gdy dana osoba przebywa pod konkretnym adresem dłużej niż 3 doby.

Zgodnie z konstrukcją przyjętą w ustawie zameldowanie na pobyt stały lub czasowy służy wyłącznie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie faktu pobytu danej osoby w miejscu, w którym się zameldowała. Organ meldunkowy nie rejestruje natomiast uprawnień do lokalu, którego dotyczy wniosek.

Sąd zauważa, że w dacie wydania przez organy decyzji obowiązywała jeszcze wyżej wskazana ustawa i to jej przepisy organy były zobowiązane stosować. W myśl orzecznictwa utrwalonego na gruncie wyżej powołanych przepisów miejsce stałego pobytu danej osoby to miejsce, w którym osoba ta stale realizuje swoje podstawowe funkcje życiowe, tj. w szczególności mieszka, nocuje, spożywa posiłki, wypoczywa, przechowuje rzeczy niezbędne do codziennego funkcjonowania. Aby uzyskać meldunek najpierw dana osoba musi zamieszkać i realizować takie funkcje, a dopiero następnie powinna wykonać obowiązek meldunkowy, złożyć stosowny wniosek i stan faktyczny potwierdzić. Nie daje podstaw do zameldowania jedynie zamiar zamieszkiwania pod określonym adresem i okazjonalne przebywanie w lokalu.

Na kanwie niniejszej sprawy w ocenie Sądu organy nie miały podstaw do uwzględnienia wniosku K. F., bo nie zamieszkiwała ona pod wskazanym przez siebie adresem z zamiarem stałego pobytu, lokal ten nie stanowił jej centrum życiowego. Wywody i twierdzenia zawarte w odwołaniu nie wskazywały także, aby ten prawidłowo ustalony przez Prezydenta Miasta [...] stan faktyczny uległ zmianie.

Nawet jeśli więc zmiany takie nastąpiły po ostatecznym rozstrzygnięciu sprawy o zameldowanie – czemu na rozprawie zaprzeczyła córka skarżącej, M. R. – to zmiana stanu faktycznego nie uprawniała Sądu do uchylenia zaskarżonej decyzji, bo jej zgodność z prawem oceniana jest według stanu faktycznego i prawnego z daty wydania decyzji ostatecznej. Podkreślić należy, że dopiero w skardze złożonej do tut. Sądu pojawiły się twierdzenia, że to lokal przy ul. K. stanowi centrum życiowe skarżącej. Osobną sprawą jest natomiast czy podane w skardze przejawy funkcjonowania K. F. w w/w lokalu mieszkalnym byłyby wystarczające do uznania, że faktycznie tam zamieszkuje i lokal ten stanowi jej centrum życiowe, nawet jeśli rzeczywiście znajdują się tam jakieś meble lub sprzęty, których jest właścicielką lub współwłaścicielką.

Kontrolując zaskarżoną decyzję i postępowanie ją poprzedzające Sąd nie dopatrzył się naruszeń prawa, które uprawniałyby w myśl art. 145 § 1 P.p.s.a. do jej uchylenia lub stwierdzenia nieważności. Organy nie naruszyły prawa procesowego ani materialnego, postępowanie przeprowadzone w sprawie odpowiada zasadom i regułom wynikającym z przepisów u.e.l. oraz k.p.a. Przeprowadzone w sprawie dowody jednoznacznie wskazują, że kontrolowane decyzje są legalne.

W ślad za organami wypada tylko powtórzyć, że zameldowanie nie musi być powiązane ze stanem prawnym konkretnego lokalu i nie ma żadnego wpływu na ewentualne rozliczenia między byłymi małżonkami czy osobami trzecimi.

W świetle powyższego skargę należało oddalić jako bezzasadną na podstawie art. 151 P.p.s.a.

O wynagrodzeniu pełnomocnika – adwokata z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 250 P.p.s.a. w zw. z § 2 ust. 2 i 3 oraz § 18 ust. 1 lit. c i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.).