Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędziowie: sędzia WSA Jarosław Wichrowski sędzia WSA Anna Klotz (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Agnieszka Jagiełłowicz po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 września 2016 r. sprawy ze skargi Sp. z o.o. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] 2016 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. stwierdza nieważność decyzji Wójta Gminy [...] z dnia [...] 2016 r., nr [...], 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącej kwotę 957 (dziewięćset pięćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Decyzją [...] stycznia 2016 r., znak: [...] Wójt Gminy, działając na podstawie art. 1 ust. 2, art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 53 ust. 4, art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1, 4, art. 61 ust. 1, art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz. U. z 2015 r., poz. 199 ze zm.) - dalej jako: "u.p.z.p." oraz art. 104 Kodeksu Postępowania Administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267, ze zm.) dalej jako "k.p.a." odmówił A. Sp. z o.o. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych bliźniaczych wraz z infrastrukturą towarzyszącą, na działce nr [...] położonej w miejscowości Z., obręb Z., gmina Ł.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że w sprawie nie jest spełniony warunek określony w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. Działka nr [...] stanowi gruntu orne klasy IIIB o pow. 0,2572 ha. Grunty te są położone w odległości większej niż 50 m od drogi publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, w związku z czym wymagane jest uzyskanie zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, stosownie do przepisów ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 909) - dalej jako: "u.o.g.r.l."

W odwołaniu od decyzji skarżąca Spółka zarzuciła organowi I instancji naruszenie przepisu art. 61 ust. 1 pkt 5 u.p.z.p., poprzez błędne przyjęcie, że inwestycja nie spełnia określonych wymagań, w związku z tym nie jest możliwe ustalenie warunków zabudowy; naruszenie przepisu art. 6 k.p.a., poprzez działanie organu w sposób niezgodny z przepisami prawa oraz art. 7 k.p.a w związku z art. 107 § 3 k.p.a., poprzez nieuwzględnienie przy wydaniu decyzji słusznego interesu inwestora. Wyjaśniła, że działka nr [...] w Z położona jest w odległości 45 m od drogi publicznej - powiatowej. Pomiar ten zaczyna się od granicy drogi publicznej. W ocenie Spółki spełnione zostały warunki zawarte w art. 7 ust. 2a ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze, decyzją z dnia [...] marca 2016 r. nr [...], działając na podstawie art. 59 ust. 1, art. 61 ust. 1 pkt 4, art. 53 ust. 3, art. 56 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, art. 7 ust. 2a ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu organ odwoławczy, powołując się na przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, tj. art. 59 ust. 1, wskazał, że zmiana zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego, polegająca na budowie obiektu budowlanego (...) wymaga ustalenia, w drodze decyzji, warunków zabudowy. Decyzję taką wydaje wójt na wniosek osoby zainteresowanej.

Działka, na której ma być realizowana projektowana inwestycja, nie jest objęta zapisem aktualnie obowiązującego planu miejscowego. Zmiana sposobu zagospodarowania - w tym zmiana sposobu użytkowania istniejących obiektów budowlanych, możliwa jest wyłącznie w drodze ustalenia warunków zabudowy.

W wyznaczonym, zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1588), obszarze analizowanym znajduje się rozproszona zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna oraz zabudowa zagrodowa, na którą składają się budynki mieszkalne jednorodzinne, budynki gospodarcze oraz budynki inwentarskie.

Organ stwierdził, że w sprawie spełnione są wymogi, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1, 2, 3 i 5 u.p.z.p.

Odmowę ustalenia warunków zabudowy organ uzasadnił tym, że działkę nr [...] w całości stanowią grunty orne klasy III b, dla których wymagane jest uzyskanie zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, organ I instancji zbadał, czy w sprawie możliwe jest zastosowanie odstępstwa, określonego w przepisie art. 7 ust. 2a u.o.g.r.l. Przepis powyższy zezwala na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych bez uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, jeżeli grunty te spełniają łącznie następujące warunki:

• co najmniej połowa powierzchni każdej zwartej części gruntu zawiera się w obszarze zwartej zabudowy;

• położone są w odległości nie większej niż 50 m od granicy najbliższej działki budowlanej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 782, z późn. zm.);

• położone są w odległości nie większej niż 50 metrów od drogi publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 450, 774 i 870);

• ich powierzchnia nie przekracza 0,5 ha, bez względu na to, czy stanowią jedną całość, czy stanowią kilka odrębnych części.

Analizując możliwość zastosowania odstępstwa, organ potwierdził za organem I instancji, że w sprawie spełnione są wymogi określone w punktach 1, 2 i 4. Nie jest spełniony warunek określony w punkcie 3, zgodnie z którym grunty rolne powinny być położone w odległości nie większej niż 50 od drogi publicznej. Na kopii mapy zasadniczej organ wyznaczył strefę obejmująca obszar w odległości 50 od dróg publicznych. W wyznaczonej strefie znajduje się jedynie niewielka część działki nr [...].

Przepis art. 7 ust. 2a u.o.g.r.l. wprowadza wyjątek od zasady, że przeznaczenie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne następować powinno w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. Warunki dopuszczalności stosowania wyjątków powinny być interpretowane ściśle. W ocenie organu odwoławczego przepis art. 7 ust. 2a pkt 3 u.o.g.r.l. wymaga, aby cały obszar, którego przeznaczenie ma zostać zmienione, w wyniku wydania decyzji o warunkach znajdował się w odległości nie większej niż 50 m od drogi publicznej, zdaniem organu przepis ten nie budzi wątpliwości.

Organ nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącej, że działka nr [...] znajduje się w odległości 45 m od drogi publicznej, w związku z czym warunek określony w przywołanym przepisie uznać należy za spełniony.

Decyzja o warunkach zabudowy nie jest decyzją uznaniową, stąd właściwy organ winien ustalić warunki zabudowy, jeśli zamierzenie inwestycyjne czyni zadość wszystkim wskazanym w art. 61 ust. 1 u.p.z.p. warunkom. Odmowa może nastąpić tylko wówczas, gdy inwestycja nie spełnia chociażby jednej z ustawowych przesłanek.

W ocenie organu odwoławczego, w sprawie poddanej kontroli nie można zastosować odstępstwa wynikającego z art. 7 ust. 2a u.o.g.r.l., i nie jest spełniony warunek, o którym mowa w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p.

A. Sp. z o.o. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego (Nr [...]) z dnia [...] marca 2016 r., doręczoną Skarżącej w dniu [...] marca 2016 r., w której zarzuciła:

- naruszenie przepisów prawa materialnego art. 7 ust. 2a pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, wskutek jego błędnej wykładni, a polegającej na przyjęciu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, że cały obszar, którego przeznaczenie ma zostać zmienione w wyniku wydania decyzji o warunkach zabudowy, powinien znajdować się w odległości nie większej niż 50 m od drogi publicznej, gdy tymczasem wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że jeżeli granica drogi publicznej znajduje się w odległości, nie większej niż 50 m od linii granicznej określonej działki ewidencyjnej, w skład której wchodzą grunty sklasyfikowane jako użytki rolne III klasy, to tym samym oznacza to, że został spełniony warunek określony w art. 7 ust. 2a pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych;

- naruszenie przepisu prawa materialnego art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wskutek jego niezastosowania.

Skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji administracyjnej oraz decyzji Wójta Gminy z dnia [...] stycznia 2016r., znak: [...] i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temu organowi, złożyła również wniosek o zasądzenie od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżąca stwierdziła, że dokonana przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze wykładnia przepisu art. 7 ust. 2 pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych jest błędna. Organ dokonał bowiem ścisłej językowej wykładni ww. przepisu, która to wykładnia prowadzi do rażąco niesprawiedliwych wniosków. Taka bowiem wykładnia przepisu skutkowałaby zastosowaniem odstępstwa przewidzianego w art. 7 ust. 2a ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, tylko co do sporadycznych gruntów rolnych, stanowiących użytki rolne klasy III. Dokonując wykładni należy mieć na uwadze treść całego ww. przepisu, w tym jego pkt 4, który zawiera wymaganie, aby powierzchnia gruntów nie przekraczała powierzchni 0,5 ha. W kontekście tego uregulowania dochodzi się do wniosku, że mało która działka o powierzchni 0,5 ha będzie miała taką konfigurację, że cała jej powierzchnia będzie położona w odległości nie większej niż 50 m od drogi publicznej. Celem natomiast wprowadzonej nowelizacji przepisu art. 7 ust. 2a było umożliwienie zabudowy działek sklasyfikowanych jako użytki rolne klasy III, o niewielkich obszarach, bez konieczności przeprowadzania procedury zmiany przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze.

Zatem należałoby w odniesieniu do ww. przepisu dokonać wykładni systemowej i celowościowej, która to wykładnia prowadzi do stwierdzenia, że jeżeli granica drogi publicznej znajduje się w odległości nie większej niż 50 m od linii granicznej określonej działki ewidencyjnej, w skład której wchodzą grunty sklasyfikowane jako użytki rolne III klasy, to tym samym oznacza to, że został spełniony warunek określony w art. 7 ust. 2a pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych/leśnych.

Skarżąca podkreśliła, że odstępstwo od wykładni językowej akceptowane jest w orzecznictwie, w którym przyjmuje się, że jeżeli w wyniku stosowania tej wykładni doszłoby do absurdalnego rozumienia przepisu, należy korzystać z dalszych metod interpretacji, w tym systemowej i celowościowej. Konieczność odstępstwa od ścisłej wykładni językowej zachodzi, zdaniem skarżącej, w zakresie wykładni przepisu art. 7 ust. 2a pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

W świetle zatem wykładni systemowej i celowościowej należy uznać, iż w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych bliźniaczych wraz z infrastrukturą towarzyszącą, na działce nr [...] położonej w miejscowości Z., został spełniony warunek z art. 7 ust. 2a pkt 3 o ochronie gruntów rolnych i leśnych, a w konsekwencji powyższego zostały spełnione wszystkie warunki określony w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W udzielonej odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.), dalej: "p.p.s.a.", sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Rozpoznając sprawę według kryterium legalności zaskarżonej decyzji, Sąd uznał, iż skarga zasługuje na uwzględnienie.

Ocenie Sądu podlega decyzja w przedmiocie odmowy ustalenia warunków dla inwestycji polegającej na budowie dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych bliźniaczych wraz z infrastrukturą towarzyszącą, z uwagi na niespełnienie przesłanek wynikających z art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 7 ust. 2a pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy o warunkach zabudowy: "Wydanie decyzji o warunkach zabudowy jest możliwe jedynie w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) co najmniej jedna działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowana w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowlanych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu;

2) teren ma dostęp do drogi publicznej;

3) istniejące lub projektowane uzbrojenie terenu, z uwzględnieniem ust. 5, jest wystarczające dla zamierzenia budowlanego;

4) teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne albo jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1;

5) decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi".

Teren, na którym inwestor ma zamiar realizować przedsięwzięcie stanowi grunty klasy IIIb i z tego względu wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne.

Stosownie do art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych w przypadku gruntów rolnych klas III przeznaczenie ich na cele nierolnicze i nieleśne wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. W przepisie tym ustawodawca zawarł jednak zastrzeżenie do ust. 2a, zgodnie z którym nie wymaga uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi przeznaczenie na cele nierolnicze i nieleśne gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas I-III, jeżeli grunty te spełniają łącznie następujące warunki:

1) co najmniej połowa powierzchni każdej zwartej części gruntu zawiera się w obszarze zwartej zabudowy;

2) położone są w odległości nie większej niż 50 m od granicy najbliższej działki budowlanej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 782, ze zm.);

3) położone są w odległości nie większej niż 50 metrów od drogi publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 460, 774 i 870);

4) ich powierzchnia nie przekracza 0,5 ha, bez względu na to, czy stanowią jedną całość, czy stanowią kilka odrębnych części.

W przedmiotowej sprawie grunt objęty wnioskiem nie spełnia warunku wynikającego z art. 7 ust. 2a pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych.

W ocenie Sądu ustalenia stanu faktycznego przez organ nie budzą wątpliwości.

Dla terenu objętego wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy nie został uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Działka nr [...] położona w miejscowości Z., obręb Z., gmina Ł. stanowi gruntu orne klasy IIIb o pow. 0,2572 ha, które położone są w odległości większej niż 50 m od drogi publicznej. Na kopii mapy w skali 1: 1000, stanowiącej załącznik graficzny nr 2A do analizy decyzji o warunkach zabudowy – analiza ochrony gruntów ornych klas I-III – w sposób czytelny wyznaczony został pas szerokości 50,0 m od drogi publicznej – gminnej. W pasie tym zawiera się tylko fragment działki nr [...]. To, że granica nieruchomości objętej wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy w najbardziej wysuniętej części w kierunku drogi publicznej posiada odległość 45 m nie oznacza, że spełniony jest warunek położenia gruntu w odległości nie większej niż 50 metrów od drogi publicznej w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych.

Wobec powyższego, nieuzasadniony jest zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego. Organ dokonał prawidłowej wykładni art. 7 ust. 2a pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych. Cały obszar, którego przeznaczenie ma zostać zmienione, w wyniku wydania decyzji o warunkach zabudowy powinien znajdować się w odległości nie większej niż 50 m od drogi publicznej. To grunt ma być położony w odległości nie większej niż 50 metrów od drogi publicznej, a nie linia graniczna określonej działki w odległości nie większej niż 50 metrów od drogi publicznej.

Wykładnia art. 7 ust. 2a pkt 3 u.o.g.r.l., dokonana przez skarżącego, pozostawałoby w wyraźnej sprzeczności z celami tej ustawy. Nie prowadziłaby do ograniczenia przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze, o którym jest mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne można przeznaczać przede wszystkim grunty oznaczone w ewidencji gruntów, jako nieużytki, a w razie ich braku - inne grunty o najniższej przydatności produkcyjnej.

Tok rozumowania skarżącego prowadziłby w skutkach do możliwości zmiany przeznaczenia gruntów rolnych klas I-III poprzez stopniowe przesuwanie obszaru zwartej zabudowy i granic działek budowlanych, co pozostaje w sprzeczności z celami ustawy.

Ma rację zatem strona skarżąca, że mało która działka o powierzchni 0,5 ha będzie miała taką konfigurację, że cała jej powierzchnia będzie położona w odległości nie większej niż 50 m od drogi publicznej. Taki jednak był cel ustawodawcy.

Pomimo, że organ dokonał prawidłowej wykładni art. 7 ust. 2a pkt 3 ustawy o ochronie gruntów rolnych i leśnych, skargę należało uwzględnić z innych powodów niż zostały podniesione w jej treści.

Sąd kontrolując legalność wydanych decyzji w przedmiotowej sprawie działając na podstawie art. 134 p.p.s.a dostrzegł ich wadliwość z urzędu.

Po pierwsze organy orzekające w sprawie niedokładnie ustaliły stanu faktyczny.

Art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. przewiduje dwie odrębne sytuacje, kiedy jest możliwe wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Dotyczą one, po pierwsze, braku wymogu uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne oraz po drugie – objęcia terenu zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 1999 r., Nr 15, poz. 139). Celem zamieszczenia w art. 61 ust. 1 pkt 4 u.p.z.p. sformułowania: "teren jest objęty zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1" było to, aby decyzje o warunkach zabudowy, w przypadku braku planów, można było wydawać dla terenów, które zostały objęte zgodą na zmianę przeznaczenia gruntów, jeżeli zgoda została uwzględniona w planach, które utraciły moc, tj. zmiana przeznaczenia tych gruntów została dokonana w tych planach (uchwała NSA z 29 listopada 2010 r., II OPS 1/10, ONSAiWSA 2013/2/20). W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że działka nr [...] stanowi grunt orny o klasie bonitacji gleby IIIb. Organ nie wyjaśnił, czy grunty te nie były objęte zgodą na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele przy sporządzeniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy z 1994 r. Organ bardzo ogólnikowo wypowiedział się w zakresie spełnienia przesłanki z art. 61 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stwierdzając, że warunek nie jest spełniony. W analizie stanowiącej załącznik tekstowy do decyzji uznano, że ww. warunek nie jest spełniony – działka stanowi grunty orne klasy III, położone w odległości większej niż 50 m od drogi publicznej, które wymagają uzyskania zgody ministra właściwego do spraw rozwoju wsi. (uchwała NSA z 29 listopada 2010 r., II OPS 1/10). Tylko w sytuacji gdyby działka nr [...] nie była objęta zgodą uzyskaną przy sporządzaniu miejscowych planów, które utraciły moc na podstawie art. 67 ustawy, o której mowa w art. 88 ust. 1 możliwe byłoby uznanie, że objęte postępowaniem grunty wymagałyby uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze.

Po drugie, decyzja organu I instancji dotknięta została wadą nieważności wynikającą z art. 156 § 1 pkt 4 kpa, ponieważ została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie.

W rozstrzygnięciu decyzji z dnia 12 stycznia 2016 r. Wójt Gminy odmówił ustalenia dla M. Ró. reprezentującej A. Sp. z o.o., ul. M., B. warunków zabudowy. Tymczasem M. R. nie była stroną postępowania. Wnioskodawcą była A. Sp. z o.o.. Do wniosku o wydanie decyzji o warunkach zabudowy nie załączono pełnomocnictwa M. R. ani też innego dokumentu, z którego wynikałoby umocowanie ww. do działania w imieniu spółki. Ze złożonego w postępowaniu przed Sądem KRS z dnia [...] czerwca 2016 r. nr [...] wynika, że M. A. R. jest Prezesem Zarządu. Organem uprawnionym do reprezentacji podmiotu jest Zarząd. W przypadku zarządu jednoosobowego oraz wieloosobowego do składania oświadczeń w imieniu spółki uprawniony jest każdy członek zarządu samodzielnie.

Wobec powyższego mimo, że wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla planowanego przedsięwzięcia podpisany został przez Prezesa Zarządu, to stroną postępowania była nie M. R., dla której organ I instancji wydał decyzję, lecz A. Sp. z o.o.

Zgodnie z art. 134 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a (§ 1). Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności (§ 2).

Stosownie do art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Sąd uwzględniając skargę na decyzję stwierdza nieważność tej decyzji w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwie wystąpiła przyczyna określona w art. 156 § 1pkt 4 k.p.a. Decyzja organu I instancji została skierowana do osoby niebędącej stroną w sprawie.

Z tego też powodu Sąd stwierdził nieważność decyzji organu I instancji.

W tym stanie rzeczy Sąd działając na podstawie art. 145 § 1pkt 1 lit. c p.p.s.a uchylił zaskarżoną decyzję, na podstawie art. 135 i art.145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. stwierdził nieważność decyzji organu I instancji. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200, art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800).

Ponownie rozpoznając sprawę organ I instancji zastosuje się do wskazań zawartych w uzasadnieniu niniejszego wyroku.