Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, , Sędzia WSA Daria Gawlak - Nowakowska, Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pietruszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi H. R. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] czerwca 2010r. nr [...] II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Ministra Infrastruktury na rzecz H. R. kwotę 200 zł (słownie dwieście złotych) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego;

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r., Nr: [...] Minister Infrastruktury, działając w oparciu o art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego –t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. (dalej: kpa), utrzymał w mocy swoją decyzje z dnia [...] czerwca 2010 r. Nr [...] umarzająca postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego z dnia [...] marca 2008 r., Nr [...].

Z akt postępowania administracyjnego wynika, że H. R. wnioskiem z 13 października 2005 r., stosownie do wymogu przepisu art. 83 ust. 3 pkt 5 i ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), zwrócił się o wydanie poświadczenia zgodności wyposażenia i warunków lokalowych stacji kontroli pojazdów w miejscowości O. z wymaganiami określonymi w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 1 lutego 2005 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów (Dz. U. Nr 25, poz. 209 ze zm.) - odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań wpisanego do rejestru przedsiębiorców prowadzących stację kontroli pojazdów - dokonywania badań technicznych pojazdów rodzaju A, B o rozszerzonym zakresie badania c, d, e, f.

Decyzją z [...] listopada 2005 r. nr [...] Dyrektor Transportowego Dozoru Technicznego (dalej Dyrektor TDT), na podstawie art. 83 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), odmówił poświadczenia, że stacja kontroli pojazdów firmy Przedsiębiorstwo Produkcyjno Handlowo Usługowe "H." w S. posiada wyposażenie i warunki lokalowe stacji pojazdów zgodne z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań przez przedsiębiorców prowadzących podstawową stację kontroli pojazdów A, B o rozszerzonym zakresie badania c, d, e, f.

Po rozpatrzeniu odwołania H. R. Minister Transportu, decyzją z [...] lipca 2006 r. nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia, uznając, że rozporządzeniem Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 10 lutego 2006 r. zmienione zostały § 10 oraz § 14 ust. 1 pkt 1 cyt. wyż. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 1 lutego 2005 r. w sprawie szczegółowych wymagań w stosunku do stacji przeprowadzających badania techniczne pojazdów i sprawa musi być ponownie zbadana przez organ I instancji.

Decyzją z [...] sierpnia 2006 r. decyzji nr [...] Dyrektor TDT ponownie odmówił wydania poświadczenia, że stacja kontroli pojazdów w miejscowości O. Przedsiębiorstwa Produkcyjno Handlowo Usługowego "H." w S. posiada wyposażenie i warunki lokalowe stacji zgodne z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań przez przedsiębiorców prowadzących podstawową stację kontroli pojazdów A, B o rozszerzonym zakresie badania c, d, e, f.

Decyzją z [...] października 2006 r. nr [...] Minister Transportu utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie, kierując je do PPHU "H." w S..

Wyrokiem z 9 marca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy decyzji Dyrektora TDT z [...] sierpnia 2006 r. a także decyzji Ministra Transportu z [...] lipca 2006 r., nr [...] oraz uchylonej tą decyzją decyzji Dyrektora TDT z [...] listopada 2005 r. uznając, że w sprawie doszło do rażącego naruszenia art. 107 § 1 kpa polegającego na wadliwym oznaczeniu strony postępowania i przyznaniu zdolności prawnej firmie osoby fizycznej wbrew dyspozycji art. 29 kpa w związku z art. 30 § 1 kpa.

Po ponownym rozpatrzeniu wniosku decyzją z [...] maja 2007 r. nr [...] Dyrektor TDT poświadczył, że H. R. nie posiada wyposażenia i warunków lokalowych zgodnych z wymaganymi odpowiednio do zakresu przeprowadzonych badań przez przedsiębiorców prowadzących podstawową stację kontroli pojazdów A, B o rozszerzonym zakresie badania c, d, e, f.

Po rozpatrzeniu odwołania H. R., decyzją z [...] czerwca 2007 r. nr [...] Minister Transportu utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 15 listopada 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 1385/07 uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego z dnia [...] maja 2007 r. uznając, że przedmiotem badania organu powinno być to, czy stacja kontroli pojazdów spełnia wymóg zgodności wyposażenia i warunków lokalowych z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzanych badań wpisanego do rejestru przedsiębiorców prowadzących podstawową stację kontroli pojazdów A, B o rozszerzonym zakresie badania c, d, e, f.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, decyzją z [...] marca 2008 r. nr [...] Dyrektor TDT poświadczył skarżącemu:

- w pkt I zgodność warunków lokalowych stacji kontroli z wymaganiami odpowiednio do zakresu przeprowadzonych badań przez przedsiębiorców prowadzących podstawową stację kontroli pojazdów rodzaju B o rozszerzonym zakresie badania c,d,e,f,;

- w pkt II odmówił wydania poświadczenia do wykonywania badań rodzaju A.

Po rozpoznaniu odwołania Minister Infrastruktury decyzją z [...] maja 2008 r., nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji odmawiającą w pkt II wydania poświadczenia do wykonywania badań rodzaju A.

Wyrokiem z dnia 14 października 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1460/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę H. R. na ww. decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] maja 2008 r., nr [...] w przedmiocie wydania poświadczenia wyposażenia i warunków lokalowych stacji kontroli pojazdów.

Wyrokiem z 9 lutego 2010 r., sygn. akt II GSK 361/09 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną H. R. od wyroku sądu pierwszej instancji z 14 października 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1460/08.

W dniu 12 marca 2010 r. (data stempla pocztowego) H. R. wystąpił do Ministra Infrastruktury z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora TDT z dnia [...] marca 2008 r., nr [...], wskazując na wydanie jej z naruszeniem przepisów o właściwości, co stanowi przesłankę do stwierdzenia nieważności określonej w art. 156 § 1 pkt 1 kpa.

W uzasadnieniu wniosku strona podniosła, że uczestnicząc w dotychczasowym postępowaniu administracyjnym nie był świadomy, że Dyrektor TDT w Warszawie nie posiada kompetencji do wydania decyzji w zakresie stacji kontroli pojazdów. Wnioskodawca przytoczył treść art. 44 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o dozorze technicznym (Dz. U. Nr 122, poz. 1321 ze zm.), który – w jego ocenie – wyczerpująco określa kompetencje Transportowego Dozoru Technicznego oraz rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 1 marca 2001 r. w sprawie nadania statutu Transportowemu Dozorowi Technicznemu (Dz. U. Nr 16, poz. 184 ze zm.), który dodatkowo określa zakres jego właściwości. W ocenie wnioskodawcy powołane przepisy stanowią szczegółowy i zamknięty katalog zadań realizowanych przez Transportowy Dozór Techniczny, zaś incydentalne wskazanie Transportowego Dozoru Technicznego w art. 83 ust. 4 ustawy-Prawo o ruchu drogowym nie może być interpretowane jako ustawowa kompetencja do kontrolowania i orzekania w zakresie funkcjonowania stacji kontroli pojazdów.

Pismem z dnia 6 maja 2010 r., nr: [...] Minister Infrastruktury zawiadomił stronę o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ww. decyzji, zobowiązując jednocześnie organ pierwszej instancji do przedstawienia kompletu akt postępowania administracyjnego.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...] Minister Infrastruktury, działając na podstawie art. 105 § 1 kpa umorzył postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora TDT z dnia [...] marca 2008 r. Nr [...].

W uzasadnieniu powyższej decyzji organ przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania administracyjnego i sądowoadministraycjnego. Podkreślił, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 14 października 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1460/08 oddalił skargę H. R., a okoliczność ta wyklucza możliwość ponownego badania, czy decyzja ta jest prawnie wadliwa. Minister Infrastruktury powołał się przy tym na treść art. 171 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. -Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – (dalej: ppsa), zgodnie z którym wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia oraz art. 134 § 1 ppsa, stosownie do którego sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zdaniem organu kontrola kwestionowanej decyzji dokonana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie obejmowała, niezależnie od podniesionych w skardze zarzutów, również ocenę czy decyzja ta nie narusza przepisów w sposób dający podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt 1 lit. b ppsa) oraz podstawę do stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 ppsa). Minister Infrastruktury podniósł, że prawomocny wyrok oddalający skargę oznacza, że kontrolowana przez sąd decyzja nie jest wadliwa, w związku z czym ograniczona jest możliwość weryfikacji takiej decyzji w trybie nadzwyczajnym. Na poparcie swojej argumentacji organ przytoczył tezę uchwały NSA z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. akt I OPS 6/09.

Po rozpoznaniu wniosku H. R. o ponowne rozpatrzenie sprawy Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r., Nr: [...] utrzymał w mocy swoją decyzję umarzająca postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora TDT z dnia [...] marca 2008 r., Nr [...], powtarzając w całości argumentację zawartą w uzasadnieniu poprzedniej decyzji. W szczególności podkreślił ponownie, że okoliczność, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z dnia 14 października 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1460/08 oddalił skargę strony, wyklucza możliwość ponownego badania, czy decyzja jest prawnie wadliwa.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi H. R. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie art. 156 kpa i 158 kpa w zw. z art. 105 kpa.

W uzasadnieniu Skarżący powtórzył argumentację zawartą we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora TDT z dnia [...] marca 2008 r., dotyczącą braku właściwości tego organu do kontrolowania i orzekania w zakresie funkcjonowania stacji kontroli. Zarzucił organowi brak merytorycznego rozpatrzenia sprawy nieważności ww. decyzji i niewłaściwe zastosowanie art. 105 kpa.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne oraz argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W konsekwencji sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i obowiązującymi przepisami prawa procesowego.

Uwzględniając powyższe kryteria Sąd uznał, iż skarga podlega uwzględnieniu, ponieważ zarówno zaskarżona, jak też poprzedzająca ją decyzja Ministra Infrastruktury zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego, mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z art. 187 § 2 ppsa uchwała składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) jest w danej sprawie wiążąca. W uchwale składu siedmiu sędziów NSA z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. akt I OPS 6/09 uznano, że: "Żądanie stwierdzenia nieważności decyzji od której skargę oddalono prawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego powinno zostać załatwione przez wydanie decyzji o odmowie wszczęcia postępowania (art. 157 § 3 kpa) wówczas, gdy w rezultacie wstępnego badania zawartości żądania organ administracji publicznej ustali wystąpienie - z uwagi na wydany uprzednio wyrok sądu - przeszkody przedmiotowej czyniącej jego rozpoznanie niedopuszczalnym. W pozostałych przypadkach organ administracji publicznej obowiązany jest rozpoznać żądanie co do istoty stosując art. 158 § 1 w zw. z art. 156 § 1 kpa."

Podkreślenia wymaga, że związanie oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania, o których mowa w art. 153 ppsa, jakkolwiek ustawodawca posługuje się pojęciem "orzeczenia", bez wątpienia obejmuje również uzasadnienie zapadłego wyroku. To z analizy sentencji i uzasadnienia sądowego rozstrzygnięcia, które stanowią spójną całość, można uzyskać pełny obraz zarówno oceny prawnej jak i wiążących wskazań sądu co do ewentualnego dalszego postępowania organów i innych podmiotów związanych orzeczeniem. W uzasadnieniu wyroku sąd, odnosząc się do konkretnego stanu faktycznego i prawnego sprawy, określonych zarzutów skargi oraz argumentów organu i innych uczestników postępowania, odnosi swoje rozstrzygnięcie do zindywidualizowanej, konkretnej sprawy administracyjnej będącej przedmiotem badania. Dlatego ocena zakresu powagi rzeczy osądzonej w odniesieniu do konkretnej sprawy administracyjnej powinna odbywać się zawsze w określonym kontekście, którego granice wyznacza z jednej strony zakres dokonanej przez sąd kontroli, a z drugiej fakt korzystania z "res iudicata". Nie sposób nie powołać się w analizowanej sprawie na treść art. 171 ppsa, który stanowi wyraźnie, że prawomocny wyrok ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia.

Powołana na wstępie uchwała NSA, zapadła na tle istotnych rozbieżności orzeczniczych i sporów interpretacyjnych dotyczących możliwości merytorycznej weryfikacji przez organ decyzji, w postępowaniu nadzwyczajnym, opierającym się na przesłankach z art. 156 kpa, w sytuacji, gdy decyzja ta została już skontrolowana przez sąd administracyjny, który prawomocnie oddalił skargę. Według pierwszego stanowiska organ administracyjny nie może wszcząć postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, która wyrokiem sądu została uznana za zgodną z prawem (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2006 r., sygn. akt II SA/Wa 1162/06). Zgodnie zaś z drugim stanowiskiem brak jest przeszkód do merytorycznego zbadania sprawy, a organ administracji nie może odmówić wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności uzasadniając odmowę brakiem podstaw prawnych do stwierdzenia nieważności (wyrok NSA z dnia 13 marca 2008 r., sygn. akt I OSK 449/07). Rozstrzygając wątpliwości prawne NSA, powołując się m.in. na treść art. 249 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz brak analogicznej regulacji w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) uznał, że nie można twierdzić o generalnym zakazie uruchamianie trybu wzruszania decyzji ostatecznych w opisanym przypadku. W ocenie NSA w przypadku oddalenia skargi prawomocnym wyrokiem, ustalenie, czy żądanie strony stwierdzenia nieważności decyzji poddanej ocenie sądu powinno zostać załatwione przez organ administracji publicznej rozstrzygnięciem podjętym na podstawie art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 kpa, czy też decyzją o odmowie wszczęcia postępowania (art. 157 § 3 kpa), wymaga zbadania co było przedmiotem rozstrzygnięcia. W konsekwencji niezbędne jest ustalenie, czy oddalenie skargi nastąpiło w wyniku rozważenia przez sąd administracyjny także okoliczności odpowiadających wskazanym w żądaniu stwierdzenia nieważności decyzji przesłankom kwalifikującym do jej wzruszenia (art. 156 § 1 kpa). W przypadku odpowiedzi twierdzącej wyrok zamyka organowi drogę do wszczęcia nadzwyczajnej procedury nieważnościowej, ponieważ żądanie wkraczałoby w sferę powagi rzeczy osądzonej. Możliwa jest jednak sytuacja odmienna, w której wnioskodawca powoływałby się na istotne okoliczności sprawy, które nie były objęte orzeczeniem sądu. W takim przypadku prawomocny wyrok oddalający skargę nie stanowiłby przeszkody do merytorycznego rozpoznania sprawy. Zdaniem NSA wniesienie do organu administracji żądania stwierdzenia nieważności decyzji, od której skarga została wcześniej oddalona prawomocnym wyrokiem sądu administracyjnego pociąga za sobą konieczność wstępnego zbadania przez ten organ, czy nie zachodzi przedmiotowa przyczyna niedopuszczalności jego merytorycznego rozpoznania łącząca się z faktem sformułowania przez sąd zwrotu stosunkowego o zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Przeprowadzenie tego badania musi się wiązać przede wszystkim z analizą uzasadnienia zapadłego wyroku pod kątem ustalenia czy ocena prawna orzeczenia czyni żądanie niedopuszczalnym. Dopiero po przeprowadzeniu tego wstępnego badania możliwa jest odpowiedź na pytanie, czy możliwe jest wszczęcie postępowania nieważnościowego i merytoryczne rozpoznanie sprawy, czy też odmowa jego wszczęcia z powołaniem się na prawomocny wyrok oddalający skargę.

Przenosząc na grunt niniejszej sprawy rozważania zawarte w powołanej wyżej uchwale, której treścią Sąd jest nie tylko związany, ale także której wywody w pełni akceptuje, należy podnieść, że Minister Infrastruktury umarzając postępowanie w sprawie wniosku H. R. o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora Transportowego Dozoru Technicznego z dnia [...] marca 2008 r. Nr [...] uchybił przepisom postępowania administracyjnego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

Przede wszystkim należy wskazać, że na żadnym etapie dotychczasowego postępowania administracyjnego (oraz w postępowaniu przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie) H. R. nie podnosił kwestii braku właściwości Dyrektora TDT do kontrolowania i wydawania decyzji w zakresie funkcjonowania stacji kontroli. Zarzut ten, wskazujący na zaistnienie przesłanki stwierdzenia nieważności określonej w art. 156 § 1 pkt 1 kpa, został przez H. R. wyartykułowany dopiero w jego wniosku z dnia 11 marca 2010 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Dyrektora TDT z dnia [...] marca 2008 r., nr [...], skierowanym do Ministra Infrastruktury. Również wstępna analiza uzasadnień wydanych w sprawie rozstrzygnięć organów administracji publicznej, jak też zapadłych w niej wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie wskazuje na fakt dokonania oceny prawnej tego zarzutu. W uzasadnieniu wyroku z dnia 14 października 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1460/08 Sąd wprawdzie zawarł stwierdzenie wskazujące, że Transportowy Dozór Techniczny dokonuje sprawdzenia i wypowiada się w zakresie zgodności wyposażenia i warunków lokalowych stacji kontroli pojazdów z przepisami prawa, tym niemniej uczynił to w określonym kontekście wskazującym na konieczność badania hamulców pojazdów samochodowych i przyczep na stanowiskowym urządzeniu do badania hamulców (a jedynie w wyjątkowych przypadkach poprzez pomiar opóźnienia). Rozważania Sądu dotyczyły zatem stricte merytorycznych kwestii związanych z kontrolą stacji. Tymczasem uzasadnienie braku możliwości prowadzenia merytorycznego postępowania zawarte w obu decyzjach Ministra Infrastruktury (tj. z dnia [...] czerwca 2010 r., nr [...] oraz zaskarżonej - z dnia [...] sierpnia 2010 r., Nr: [...]) praktycznie ogranicza się do lakonicznego i jednoznacznego stwierdzenia, że oddalenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocnym wyrokiem z dnia 14 października 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1460/08 skargi strony, wyklucza możliwość ponownego badania czy decyzja jest prawnie wadliwa. Z akt postępowania administracyjnego nie wynika, aby organ na jakimkolwiek etapie tego badania przeprowadził wstępną ocenę, czy formułowane dotychczas zarzuty H. R. oraz uzasadnienie prawomocnego wyroku zawierające elementy oceny prawnego wykluczają możliwość merytorycznej weryfikacji decyzji w trybie określonym w art. 156 kpa. W szczególności zabrakło zupełnie tego rodzaju rozważań w uzasadnieniach obu zapadłych w sprawie decyzji. Co więcej, Minister Infrastruktury powołał się na treść uchwały składu siedmiu sędziów NSA z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. akt I OPS 6/09, jednocześnie nie stosując się do ustaleń zawartych w jej uzasadnieniu, co świadczyć może o kompletnym niezrozumieniu treści tej uchwały. Powoduje to, że zarówno zaskarżona, jak i poprzedzająca ją decyzja zapadły z istotnym naruszeniem art. 107 § 3 kpa, gdyż trudno jest uznać, aby takie uzasadnienie decyzji odpowiadało prawu. Organ nie tylko nie wyjaśnił swojego stanowiska w kontekście powyższych wywodów Sądu oraz zawartych w powołanej uchwale NSA, ale doprowadził do sytuacji, której sentencja decyzji nie koresponduje z jej uzasadnieniem, nie zawierającym właściwie żadnych argumentów popierających stanowisko o umorzeniu postępowania. Brak wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności, które mogłyby wskazywać na możliwość ewentualnego prowadzenia postępowania w trybie nieważnościowym stanowi istotne naruszenie art. 7 i 77 kpa. W konsekwencji naruszono także art. 105 § 1 kpa, ponieważ nie można przyjąć, że postępowanie administracyjne stało się bezprzedmiotowe w sytuacji, gdy nie wyjaśniono przesłanek przemawiających za takim rozstrzygnięciem.

Przedstawione uchybienia przepisów postępowania administracyjnego mają istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem od ich prawidłowego zastosowania uzależnione jest właściwe rozstrzygnięcie sprawy w drodze decyzji merytorycznej opartej na art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 k.p.a., albo decyzji o odmowie wszczęcia postępowania na podstawie art. 157 § 3 kpa (ewentualnie umorzenia wszczętego wcześniej).

Na marginesie powyższych wywodów należy podkreślić, że Sąd w żadnym stopniu nie wskazuje na ewentualne wystąpienie w niniejszej sprawie przesłanki nieważności decyzji, o której mowa w art. 156 § 1 kpa. Ustalenie czy taka przesłanka w ogóle występuje należy bowiem do dalszego etapu badania organu, który może nastąpić dopiero po wstępnej ocenie dopuszczalności żądania.

Rozpatrując na nowo wniosek H. R. Minister Infrastruktury zobowiązany będzie do dokonania odpowiedniej oceny dopuszczalności żądania strony mając na uwadze ocenę prawną zawartą w tym wyroku oraz uchwale NSA z dnia 27 grudnia 2009 r., sygn. akt I OPS 6/09 i w zależności od jej wyniku podjąć rozstrzygnięcie przewidziane przepisami prawa (stwierdzające niedopuszczalność wniosku i odmawiające wszczęcia postępowania lub rozpatrujące sprawę merytorycznie) zawierając uzasadnienie odpowiadające wymogom określonym w art. 107 § 3 kpa.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit c) oraz art. 152 i 200 cytowanej wyżej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji wyroku.