Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6320 Zasiłki celowe i okresowe, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 697/17 - Wyrok NSA z 2017-10-19, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
I OSK 697/17 - Wyrok NSA
|
|
|||
|
2017-03-27 | |||
|
Naczelny Sąd Administracyjny | |||
|
Jolanta Górska Jolanta Rudnicka /przewodniczący/ Monika Nowicka /sprawozdawca/ |
|||
|
6320 Zasiłki celowe i okresowe | |||
|
Pomoc społeczna | |||
|
II SA/Bk 719/16 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2017-01-12 | |||
|
Samorządowe Kolegium Odwoławcze | |||
|
Oddalono skargę kasacyjną | |||
|
Dz.U. 2015 poz 163 art. 8 ust. 3 i 9, art. 41 Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - tekst jednolity. |
|||
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędzia del. WSA Jolanta Górska Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz po rozpoznaniu w dniu 19 października 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 12 stycznia 2017 r. sygn. akt II SA/Bk 719/16 w sprawie ze skargi J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łomży z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego oddala skargę kasacyjną. |
||||
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 12 stycznia 2017 r. (sygn. akt II SA/Bk 719/16) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę J. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łomży z dnia [...] września 2016 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego. Powyższy wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym: Decyzją z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...], Wójt Gminy W., po ponownym rozpoznaniu sprawy, na podstawie art. 104 k.p.a. oraz art. 3 ust. 4, art. 7 pkt 5, 6, art. 8 ust. 1 pkt 1, art. 39 ust. 1 i 2 w zw. z art. 106 ust. 1, art. 110 ust. 7 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163 ze zm. – dalej zwanej: "u.p.s.") w zw. z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 1056), odmówił J. G. przyznania zasiłku celowego na zakup żywności z powodu trudnej sytuacji finansowej i materialnej. W uzasadnieniu stanowiska organ wyjaśnił, że dochód wnioskodawcy, pochodzący z gospodarstwa rolnego o powierzchni 2,7475 ha przeliczeniowego wyniósł w miesiącu maju 2016 r. kwotę 661,28 zł i przekroczył ustawowe kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, uprawniającego do otrzymywania zwyczajnych zasiłków celowych z pomocy społecznej, która wynosiła 634 zł. Jednocześnie Wójt nie stwierdził przesłanek do udzielenia stronie specjalnego zasiłku celowego, w oparciu o art. 41 pkt 1 u.p.s. W wyniku rozpatrzenia odwołania J. G., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łomży decyzją z dnia [...] września 2016 r., utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Kolegium, przywołując wynikające z art. 8 ust. 1 u.p.s. ustawowe przesłanki uprawnienia do pomocowych świadczeń pieniężnych i zależność ich przyznawania od spełnienia tzw. kryterium dochodowego, które dla osoby samotnie gospodarującej nie mogło przekraczać kwoty 634 złotych miesięcznie, uznało, że wysokość dochodu wnioskodawcy z gospodarstwa rolnego, która wynosiła 661,28 zł (2,3875 ha przeliczeniowego x 288 zł minus składki KRUS w kwocie 130 złotych), więc przekroczyła ustawowe kryterium dochodowe. W takiej sytuacji nie było zaś podstaw do przyznania wnioskowanego zasiłku. Organ podzielił także ocenę Wójta Gminy W. co do braku przesłanek do udzielenia stronie specjalnego zasiłku celowego, o jakim mowa w art. 41 u.p.s. Skargę na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łomży z dnia [...] września 2016 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku J. G., zarzucając organowi naruszenie prawa, w tym przepisów ustawy o pomocy społecznej oraz przepisów Konstytucji RP. W piśmie procesowym z dnia 10 stycznia 2017 r. pełnomocnik ustanowiony w ramach prawa pomocy, wnosząc o uchylenie decyzji organów obu instancji i przyznanie kosztów zastępstwa procesowego, podniósł zarzuty: 1) naruszenia prawa materialnego: - art. 41 u.p.s. poprzez błędną wykładnię i jego nieprawidłowe zastosowanie co wyrażało się w przekroczeniu granic uznania administracyjnego; - art. 8 ust. 3 oraz art. 8 ust. 9 u.p.s. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1999 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników poprzez błędną wykładnię polegającą na wyliczeniu dochodu z gospodarstwa rolnego podczas gdy skarżący otrzymując zasiłek chorobowy, do dochodu który wskutek choroby jest do pracy należy uwzględnić wyłącznie zasiłek chorobowy z pominięciem utraconego dochodu, jaki uzyskałby z pracy w gospodarstwie, gdyby nie zachorował; - art. 11 ust. 3, art. 15 pkt 1, art. 16 ust 1 i 2, art. 17 ust 1 pkt 5, art. 18 ust. 1 pkt 6 u.p.s. poprzez ich niezastosowanie; 2) naruszenia zasad postępowania wyrażonych w art. 7, art. 8, art. 11, art. 77 oraz art. 80 k.p.a. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe swoje stanowisko. Oddalając skargę - na zasadzie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2016 r., poz. 718 ze zm. - zwanej dalej: "p.p.s.a.") - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku uznał, że była ona nieuzasadniona. Sąd pierwszej instancji, dokonując analizy przesłanek zawartych w art. 8 ust. 1 i 3 u.p.s. oraz art. 39 ust. 1 i 2 u.p.s., uznał, iż organy administracji prawidłowo przyjęły, że dochód skarżącego z miesiąca maja 2016 r. - tj. miesiąca poprzedzającego miesiąc złożenia wniosku - przekroczył kwotę ustawowego kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, gdyż wyniósł kwotę 661,28 zł. Wskazując, że źródłem utrzymania skarżącego było gospodarstwo rolne o powierzchni 2,7475 hektarów przeliczeniowych, dochód z posiadanego gospodarstwa rolnego należało ustalić w tym przypadku według reguły wskazanej w art. 8 ust. 9 u.p.s.. tj. jako iloczyn ilości hektarów przeliczeniowych i normatywnej kwoty dochodu z 1 hektara przeliczeniowego, ustalanej przez Radę Ministrów drogą rozporządzenia. Biorąc pod uwagę, że od 1 października 2015 r. normatywna kwota dochodu z 1 ha przeliczeniowego wynosiła 288 złotych (vide: § 1 pkt 2 lit. d rozporządzenia Rady Ministrów 17 lipca 2012 r. w sprawie zweryfikowania kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej), Sąd podzielił pogląd organu, że dochód skarżącego z gospodarstwa rolnego w miesiącu maju 2016 r. wyniósł 661,28 złotych (2,7475 ha x 288 zł – 130,00 zł) a ponieważ wskazana kwota była wyższa od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, brak było podstaw do przyznania skarżącemu wnioskowanego zasiłku celowego. Odnosząc się z kolei do zarzutów skargi, kwestionujących sposób wyliczenia dochodu z gospodarstwa rolnego, Sąd stwierdził, że zawarta w art. 8 ust. 9 u.p.s. regulacja, dotycząca sposobu obliczania dochodu gospodarstwa rolnego miała charakter bezwzględnie wiążący zarówno dla organów administracji, jak i dla sądów. Obowiązujące przepisy nie przewidują bowiem możliwości ustalenia dochodu z gospodarstwa rolnego w inny sposób niż określony w art. 8 ust. 9, nawet jeśli faktyczny dochód z tego tytułu nie był uzyskiwany. Dla ustalenia dochodu na potrzeby postępowania w sprawach świadczeń z pomocy społecznej nie ma więc znaczenia, jakie rzeczywiste dochody były osiągane z gospodarstwa rolnego, ani czy grunt ten był w ogóle uprawiany. Decydujący bowiem w tej mierze był tytuł własności gospodarstwa rolnego ( lub jego posiadanie). W skardze kasacyjnej, zaskarżajac powyższy wyrok w całości, J. G. zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku naruszenie: I. prawa materialnego, to jest: 1) art. 2 ust. 1 i art. 3 u.p.s. - mające na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, a w przypadku odwołującego się od ponad roku jest na zwolnieniach lekarskich, orzeczono siepień niepełnosprawności zatem istnieje przeszkoda, której na chwalę obecną nie jest w stanie przezwyciężyć; 2) art. 41 u.p.s. - poprzez jego błędną wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie, co wyrażało się w przekroczeniu granic uznania administracyjnego; 3) art. 8 ust. 3 oraz art. 8 ust. 9 u.p.s., w zw. z w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz.U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291 z późn. zm.) - poprzez błędną wykładnię polegającą na wyliczeniu dochoduodwołującego się z przysługującego mu gospodarstwa rolnego, podczas gdy odwołujący się otrzymując zasiłek chorobowy, który wskutek choroby "jest niezdolny do pracy" w gospodarstwie rolnym, jest równoznaczne z przeszkodą w osiągnięciu dochodu z tego gospodarstwa w okresie, w którym przysługuje zasiłek chorobowy zatem odwołującemu się uprawnionemu do zasiłku chorobowego należy uwzględnić w dochodzie wyłącznie zasiłek chorobowy, z pominięciem utraconego dochodu, jaki uzyskałby z pracy w gospodarstwie rolnym, gdyby nie zachorował; 4) art. 11 ust. 3, art. 15 pkt 1, art. 16 ust. 1 i 2, art. 17 ust. 1 pkt 5 , art. 18 ust. 1 pkt 6 u.p.s. - poprzez niezastosowanie, które to przepisy określają zakres potrzeb niezbędnych do egzystencji; II. przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy w postaci: art. 7 k.p.a. poprzez przekroczenie zasady prawdy obiektywnej, art. 8 k.p.a. poprzez naruszenia zasady pogłębiania zaufania do organów publicznych, art. 11 k.p.a. poprzez naruszenie zasady przekonywania, art. 77 k.p.a. poprzez naruszenia zasady oficjalności postępowania dowodowego, a także art. 80 k.p.a. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów, co skutkowało oddaleniem skargi. W oparciu o powyższe podstawy kasacyjne skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz zasądzenie kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu a które nie zostały pokryte. Odpowiedź na skargę kasacyjną nie została wniesiona. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r. poz. 1369 ) Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, wobec czego kontrola Naczelnego Sądu Administracyjnego ograniczyła się wyłącznie do zbadania zawartych w skardze zarzutów sformułowanych w granicach podstaw kasacyjnych. Strona skarżąca podniosła zarzuty oparte na obu podstawach wymienionych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a, tj. naruszeniu prawa materialnego, jak też naruszeniu przepisów postępowania. Przedmiot tych zarzutów, jak i kierunek argumentacji, pozostaje jednak w ścisłym związku, koncentrując się zasadniczo wokół postanowień: art. 2 ust. 1, art. 3, art. 8 ust. 3, art. 8 ust. 9 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 163 ze zm. – dalej zwanej: "u.p.s.") i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2016 r., poz. 277 ze zm.), których wadliwa wykładnia i niewłaściwe zastosowanie doprowadziły do nieprawidłowej oceny przez Sąd pierwszej instancji zaskarżonej decyzji, oraz art. 11 ust. 3, art. 15 pkt 1, art. 16 ust. 1 i 2, art. 17 ust. 1 pkt 5, art. 18 ust. 1 pkt 6 u.p.s., których w sprawie nie zastosowano. Biorąc pod uwagę powyższy związek treściowy, zarzuty skargi poddane zostaną kontroli kasacyjnej łącznie, w kontekście naruszenia prawa materialnego. W pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że stosownie do treści art. 2 ust. 1 u.p.s., pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Zgodnie zaś z art. 3 ust. 1 u.p.s., służy ona wspieraniu osób i rodzin w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwieniu im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka. Rodzaj, forma i rozmiar świadczeń z pomocy społecznej powinny być jednak odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy, a potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej (art. 3 ust. 3 i 4 u.p.s.). Jedną z form pomocy społecznej, której rodzaje określone zostały w art. 36 ustawy, jest świadczenie pieniężne w postaci zasiłku celowego (art. 36 pkt 1 lit. c u.p.s.). Zgodnie przy tym z art. 39 ust. 1 ustawy, zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej; w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu (art. 39 ust. 2). Jego przyznanie jednak w każdym przypadku uzależnione jest od spełnienia obligatoryjnej przesłanki, jaką jest uzyskiwanie dochodu niższego od tzw. kryterium dochodowego, wynikającego z art. 8 ust. 1 u.p.s. W przypadku osoby samotnie gospodarującej kryterium to, na mocy § 1 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2015 r., poz. 1058), wynosiło 634 zł. Stwierdzenie zatem, czy kryterium dochodowe zostało przez wnioskodawcę zachowane, wymaga ustalenia, w pierwszej kolejności wysokości dochodu, który był przez stronę uzyskiwany. Dochód zaś, zgodnie z art. 8 ust. 3 u.p.s., stanowi sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniejszoną o: 1) miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych; 2) składki na ubezpieczenie zdrowotne określone w przepisach o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz ubezpieczenia społeczne określone w odrębnych przepisach; 3) kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób. Przy czym w przypadku osób, których źródłem utrzymania jest gospodarstwo rolne dochód ustala się w ten sposób, że z 1 ha przeliczeniowego uzyskuje się dochód miesięczny w wysokości 288 zł (§ 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r.). Z przywołanych wyżej regulacji prawnych wynika, że - niezależnie od zaistniałych trudności życiowych - organ przyznający świadczenia z pomocy społecznej obowiązany jest odmówić przyznania zasiłku celowego osobie samotnie gospodarującej, jeśli jej dochód przekracza ustawowe kryterium dochodowe. Wyjątek stanowi w tym przypadku art. 41 u.p.s., który umożliwia przyznanie świadczenia w postaci specjalnego zasiłku celowego, zasiłku okresowego, zasiłku celowego lub pomocy rzeczowej, w przypadku uzyskiwania dochodów przekraczających kryterium dochodowe. Przesłanką jednak zastosowania tej formy pomocy jest szczególnie uzasadniony przypadek, a który w analizowanej sytuacji nie występował. Mając powyższe rozważania na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny pragnie zauważyć, że - wbrew wywodom skarżącego - Sąd pierwszej instancji zasadnie przyjął, iż w niniejszej sprawie organy prawidłowo ustaliły wysokość dochodu skarżącego, przyjmując za podstawę obliczeń art. 8 ust. 9 u.p.s., który określa tzw. ryczałtowy tryb ustalania dochodu osiąganego z gospodarstwa rolnego. Dochód ten jest bowiem wyliczany jako wartość dochodu, odpowiadającego powierzchni gospodarstwa z uwzględnieniem ha przeliczeniowych i kwoty dochodu ustalonej dla 1 ha przeliczeniowego niezależnie od faktycznej dochodowości konkretnego gospodarstwa. Wskazany przepis dla celów udzielenia świadczeń z pomocy społecznej przyjmuje apriorycznie, że z 1 ha przeliczeniowego uzyskuje się dochód miesięczny w wysokości 288 zł (§ 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 lipca 2015 r. zł). Nie przewiduje on jakichkolwiek wyjątków od przyjętej w nim zasady wyliczenia dochodu z gospodarstwa rolnego. Powyższe oznacza, że - z punktu widzenia powołanego przepisu - bez znaczenia jest okoliczność, czy gospodarstwo rolne jest uprawiane, czy też nie i z jakiego powodu oraz czy rzeczywiście przynosi ono dochody (por. wyrok NSA z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. akt I OSK 724/09, wyrok NSA z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. akt I OSK 1292/09). O włączeniu dochodów z gospodarstwa rolnego do uzyskanych w danym okresie dochodów nie przesądza bowiem rzeczywista wartość osiąganych z niego pożytków, ale wyłącznie fakt umieszczenia gruntów w ewidencji, jako gruntów o stosownym przeznaczeniu. W kontekście powyższego prawidłowo więc organ wyliczył, że po przemnożeniu ilości posiadanych hektarów przeliczeniowych poprzez normatywną wielkość dochodu z 1 hektara przeliczeniowego, i zminusowaniu uzyskanej kwoty o składki KRUS, dochód skarżącego z gospodarstwa rolnego w miesiącu maju 2016 r. wyniósł 661,28 zł (2,7475 ha x 288 złotych – 130,00 złotych). Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, dochód skarżącego nie mógł przy tym obejmować wyłącznie kwoty zasiłku chorobowego - przyznanego na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników. Faktyczne uniemożliwienie czerpania dochodów z gospodarstwa rolnego, spowodowane chorobą skarżącego, pozostawało bowiem bez wpływu na przyjęte w wyżej omówionej regulacji prawnej domniemanie, co do osiągania określonych dochodów z tego gospodarstwa. Już samo zatem rolnicze przeznaczenie gruntów oraz ich powierzchnia automatycznie przesądzają, że dana osoba te dochody uzyskuje. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, posiadanie przez skarżącego tytułu własności nieruchomości stanowiącej gospodarstwo rolne uprawniało zatem organy do ryczałtowego wyliczenia jego dochodu, który nie obejmował uzyskanej przez niego kwoty zasiłku chorobowego. Tym samym, skoro wyliczona kwota dochodu okazała się wyższa od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej, orzekające w sprawie organy nie miały podstaw do przyznania skarżącemu wnioskowanego zasiłku celowego. Z tych względów zarzut naruszenia art. 8 ust. 3 i art. 8 ust. 9 u.p.s. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników należało uznać za nieusprawiedliwiony. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie można upatrywać naruszenia art. 2 ust. 1 i art. 3 u.p.s. we wskazywanej przez skarżącego trudnej sytuacji życiowej, przejawiającej się w orzeczonym stopniu niepełnosprawności oraz przebywaniu w okresie ponad roku na zwolnieniach lekarskich. Podkreślić w tym miejscu należy, że pomoc społeczna nie jest przyznawana niejako automatycznie każdej osobie, która się o nią zwróci. W zależności od formy wnioskowanego świadczenia, ustawa o pomocy społecznej precyzuje kryteria, od których spełniania uzależnia przyznanie wnioskowanej pomocy. Brak ich, skutkujący decyzją odmowną organu, może prowadzić do sytuacji, że nawet najbardziej uzasadnione potrzeby bytowe nie będą uwzględnione. Zauważyć jednak trzeba, że przed niepełnosprawnością oraz długotrwałą i ciężką chorobą, które zostały przez skarżącego wskazane, ustawodawca określił w art. 7 u.p.s. inne przyczyny, które mogą powodować przyznanie świadczeń z pomocy społecznej. Okolicznościami generującymi trudności życiowe są w pierwszej kolejności: ubóstwo, bezrobocie i bezdomność. Wyznacznikiem ubóstwa jest przede wszystkim dochód, który jest jednym z kryteriów przyznawania wielu świadczeń z pomocy społecznej. Granice skrajnego ubóstwa, określanego też mianem minimum egzystencji, wyznacza próg interwencji socjalnej. Na tej podstawie określane są kryteria uprawniające do świadczeń socjalnych (I. Sierpowska I., Komentarz do art. 7 ustawy o pomocy społecznej, Komentarze LEX 2014). Skoro w przedmiotowej sprawie, kryterium dochodowe nie zostało przez skarżącego spełnione, co zostało już wcześniej wykazane, brak było podstaw do przyjęcia, że naruszono ogólne zasady sformułowane w art. 2 ust. 1 i art. 3 u.p.s. Za pozbawiony doniosłości prawnej należało uznać również zarzut naruszenia przepisów art. 11 ust. 3, art. 15 pkt 1, art. 16 ust. 1 i 2, art. 17 ust. 1 pkt 5 i art. 18 ust. 1 pkt 6 u.p.s. poprzez ich niezastosowanie. Biorąc pod uwagę, że skarżący nie wykazał, aby miał kogokolwiek na utrzymaniu; nie kwestionował właściwości orzekających w sprawie organów, ani ich kompetencji do udzielania pomocy społecznej polegającej w szczególności na przyznawaniu i wypłacaniu przewidzianych ustawą świadczeń, nieuzasadnione jest twierdzenie, iż wskazane normy winny być podstawą rozstrzygnięć wydanych w przedmiotowej sprawie. Nie mógł odnieść zamierzonego skutku także zarzut naruszenia art. 41 u.p.s. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, co wyrażało się w przekroczeniu granic uznania administracyjnego. Poza ogólnym sformułowaniem, skarżący w uzasadnieniu skargi kasacyjnej nie przedstawił żadnej argumentacji na jego poparcie. Naczelny Sąd Administracyjny, działając jako sąd kasacyjny, nie jest zaś uprawniony do samodzielnego konkretyzowania zarzutów lub też stawiania hipotez co do tego, jakie motywy legły u podstaw ich sformułowania. Wskazać jedynie można, że skoro zasadnie w sprawie uznano, iż dochód skarżącego przekroczył kryterium dochodowe uprawniające do przyznania świadczeń z pomocy społecznej brak było podstaw do rozpatrywania wniosku strony w trybie art. 39 ust. 1 u.p.s., w następstwie czego analizie poddano spełnienie przez skarżącego przesłanek zawartych w art. 41 u.p.s. W rezultacie za nieusprawiedliwione należało uznać również zarzuty naruszenia art. 7, art. 8, art. 11, art. 77, art. 80 k.p.a., gdyż wskazane w nich regulacje prawne nie zostały w toku postępwoania administarcyjnego naruszone. Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł uzasadnionych podstaw do uwzględniania skargi kasacyjnej, a w związku z tym, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji. Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł co do zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego wykonywanego z urzędu przez pełnomocnika, gdyż przepisy art. 209 i art. 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.) przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach 258 - 261 p.p.s.a. |