drukuj    zapisz    Powrót do listy

6204 Środki farmaceutyczne i  materiały medyczne oraz nadzór farmaceutyczny, Ochrona zdrowia, Inspektor Farmaceutyczny, Oddalono skargę, VII SA/Wa 556/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-06-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VII SA/Wa 556/08 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2008-06-17 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2008-04-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Jolanta Zdanowicz
Mirosława Kowalska /przewodniczący sprawozdawca/
Tadeusz Nowak
Symbol z opisem
6204 Środki farmaceutyczne i  materiały medyczne oraz nadzór farmaceutyczny
Hasła tematyczne
Ochrona zdrowia
Sygn. powiązane
II GSK 834/08 - Wyrok NSA z 2009-03-25
Skarżony organ
Inspektor Farmaceutyczny
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2004 nr 53 poz 533 art. 56 pkt 2, art. 53 ust. 1, art. 55 ust. 5 pkt 2
ustawa z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr.), , Sędzia WSA Tadeusz Nowak, Sędzia WSA Jolanta Zdanowicz, Protokolant Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi U. P. sp. z o.o. we W. na decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] stycznia 2008 r. znak [...] w przedmiocie nakazu zaprzestania prowadzenia reklamy produktu leczniczego skargę oddala

Uzasadnienie

Główny Inspektor Farmaceutyczny zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2008r., znak: [...], działając na podstawie art. 62 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, art. 53 ust. 1, art. 56 pkt 2 i art. 55 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 533 ze zm.) oraz art. 107 § 1 i art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 k.p.a., po rozpatrzeniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] listopada 2007r., znak: [...], nakazującą firmie U. Sp. z o.o. natychmiastowe zaprzestanie prowadzenia niezgodnej z obowiązującymi przepisami reklamy produktu leczniczego S., kierowanej do publicznej wiadomości w postaci spotu zawierającego m.in. sformułowanie "[...]", emitowanego w stacjach telewizyjnych.

Postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie miało następujący przebieg.

W związku z pismem firmy prawniczej "H. [...]" informującym o podejrzeniach, że reklama produktu leczniczego S., prowadzona w postaci spotu emitowanego w stacjach telewizyjnych narusza przepisy ustawy Prawo farmaceutyczne w zakresie reklamy produktów leczniczych, Główny Inspektor Farmaceutyczny wszczął z urzędu postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie.

Decyzją z dnia [...] listopada 2007 r., znak: [...], Główny Inspektor Farmaceutyczny nakazał firmie U. Sp. z. o. o. natychmiastowe zaprzestanie prowadzenia niezgodnej z obowiązującymi przepisami reklamy produktu leczniczego S., kierowanej do publicznej wiadomości w postaci spotu zawierającego m.in. sformułowanie "[...]", emitowanego w stacjach telewizyjnych.

Organ stwierdził, że przedmiotowa reklama narusza art. 53 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, nakazujący, aby reklama prezentowała produkt leczniczy obiektywnie, nie wprowadzała w błąd oraz informowała o racjonalnym stosowaniu.

Główny Inspektor Farmaceutyczny uznał ponadto, że reklama narusza art. 56 pkt 2 Prawa farmaceutycznego, gdyż zawiera informacje niezgodne z zatwierdzoną Charakterystyką Produktu Leczniczego oraz art. 55 ust. 2 pkt 2, który zabrania zamieszczania w reklamie treści zapewniających, że przyjmowanie produktu leczniczego gwarantuje właściwy skutek, nie towarzyszą mu żadne działania niepożądane, lub że skutek jest lepszy lub taki sam, jak w przypadku innej metody leczenia albo leczenia innym produktem leczniczym.

Organ wskazał, że sformułowanie " [...]" oznacza dla przeciętnego odbiorcy, że lek zadziała od razu, natychmiast. To zaś jest sprzeczne z Charakterystyką Produktu Leczniczego zgodnie, z którą początek działania następuje po 1-3 godzinach, a pełen efekt terapeutyczny nastąpi po 48-72 godzinach u 97-99% pacjentów.

Zdaniem organu, odbiorca reklamy otrzymuje też, niedopuszczalny w świetle w/w przepisów przekaz, że S. skutecznie zatrzyma biegunkę, bowiem jego działania jest lepsze niż innych leków.

Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożyła U. Sp. z o. o., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a.

Po rozpatrzeniu w/w wniosku, zapadła zaskarżona decyzja.

W jej uzasadnieniu Główny Inspektor Farmaceutyczny stwierdził, że wbrew twierdzeniom U. Sp. z o. o., nie zachodzi bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego z uwagi na fakt zaprzestania emisji reklamy, w dacie wydawania decyzji.

Organ wskazał, iż zgodnie z treścią art. 62 ust. 2 pkt 1 Prawa farmaceutycznego może nakazać zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia reklamy. Przepis nie dotyczy jedynie działań reklamowych prowadzonych w teraźniejszości, skoro materiał reklamowy został już wyemitowany. Tak rozumowane uprawnienie Głównego Inspektora Farmaceutycznego, jest zgodne z intencją ustawodawcy oraz wynika z istoty wykonania funkcji nadzorczej przez organ (art. 62 ust. 1 Prawa farmaceutycznego).

Główny Inspektor Farmaceutyczny nie zgodził się również z zarzutem strony, że dokonując oceny treści przedmiotowej reklamy pod kątem zgodności z przepisami ustawy Prawo farmaceutyczne nie uwzględnił całości przekazu zawartego w spocie, lecz jedynie odrębne zdania.

Organ wskazał, że w przedmiotowym spocie sloganem wiodącym jest sformułowanie "[...]". Celem kampanii reklamowej prowadzonej przy użycie spotu było zwrócenie uwagi odbiorcy na pewne właściwości leku S. a także wyróżnienia go spośród innych leków o takim samym działaniu.

Organ stwierdził, że w sformułowaniu "[...]" zawarty jest przekaz, który narusza treść art. 55 ust. 2 pkt 2 Prawa farmaceutycznego, tzn. informujący, że zastosowanie leku gwarantuje skutek jego działania.

Zdaniem Głównego Inspektora Farmaceutycznego spójnie warstwa językowa i wizualna spotu: - [...] wskazuje, że S. to jedyny skuteczny lek, po zażyciu, którego biegunka "od razu"' ustępuje i można w pełni korzystać z atrakcji, [...].

Organ wskazał, że skoro osoba występująca w reklamie stwierdza "[...]", to stwierdza, że przyjmuje inne leki lub stosuje inne metody, które okazują się być nieskuteczne, bo w ciągu kilku godzin dolegliwości nie ustąpiły.

Główny Inspektor Farmaceutyczny, nie zgodził się również z poglądem strony, iż rozróżnienie dwóch pojęć: leczenie przyczynowe oraz leczenie objawowe, które polega na usuwaniu lub łagodzeniu objawów, powoduje, że ustają przyczyny uznania treści, "[...]", jako naruszających art. 55 ust. 2 pkt 2 Prawa farmaceutycznego. W ocenie organu, wątpliwe jest, aby odbiorca przedmiotowej reklamy, osoba bez wykształcenia medycznego była w stanie dokonać takiego rozróżnienia.

Skargę na powyższą decyzję Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia [...] stycznia 2008 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła U. Sp. z o.o.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] listopada 2007 r., skarżąca zarzuciła jej naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: naruszenie art. 105 § 1 k.p.a. przez jego niezastosowanie i w konsekwencji zastosowanie art. 62 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne, naruszenie art. 7, art. 77 § 1, art. 107 § 1 oraz § 3 k.p.a., poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów, naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.: naruszenie art. 55 ust. 2 pkt 2 Prawa farmaceutycznego, poprzez błędną jego wykładnię i w konsekwencji przez jego zastosowanie, naruszenie art. 56 pkt 2 oraz art. 53 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, przez ich zastosowanie.

Zdaniem skarżącej postępowanie w niniejszej sprawie winno zostać umorzone, bowiem zarówno w dniu wydania decyzji z dnia [...] listopada 2007 r., jak i z dnia [...] stycznia 2008 r. reklama nie była emitowana od kilku miesięcy.

W ocenie Spółki, zgodnie z literalnym brzmieniem art. 62 ust. 2 pkt 1 Prawa farmaceutycznego nakaz zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia reklamy może odnosić się jedynie do działań mających miejsce w teraźniejszości, które ewentualnie mogłyby być kontynuowane w przyszłości.

Zdaniem skarżącej Spółki, rozstrzygniecie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji narusza dyspozycję art.107 k.p.a. Jedynie przykładowo wymienia fragmenty zakwestionowanego spotu reklamowego, zatem sentencja nie spełnia ustawowych kryteriów.

Strona skarżąca wskazała, iż Główny Inspektor Farmaceutyczny w sposób niewłaściwy zinterpretował przepis art. 55 ust.2 pkt 2 Prawa farmaceutycznego, Prawidłowa wykładnia powyższego przepisu powinna doprowadzić organ do wniosku, że sugerowanie skuteczności produktu leczniczego nie stanowi naruszenia powyższego przepisu, w związku, z czym brak było podstaw do wydania zaskarżonej decyzji. Kwestionowane sformułowania przesycone są wyłącznie zwrotami o charakterze "opiniotwórcz- hipotetycznym", a nie "kategoryczno - przesądzającym" – [...]- i nie stanowią zapewnienia ani gwarancji, o której mowa w art. 55 ust. 2 pkt 2 Prawa farmaceutycznego.

Skarżąca wskazała, iż jedną z przywołanych podstaw prawnych do wydania zaskarżonej decyzji był art. 56 pkt 2 Prawa farmaceutycznego, zgodnie, z którym zabronione jest prowadzenie reklamy "zawierającej informacje niezgodnej z Charakterystyka Produktu Leczniczego". W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] stycznia 2008 r. Główny Inspektor Farmaceutyczny nie przedstawił, który dokładnie fragment reklamy jest niezgodny z Charakterystyką Produktu Leczniczego i na czym ta niezgodność polega i dopiero lektura uzasadnienia decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. pozwala stwierdzić, że zdaniem organu niezgodny z Charakterystyką Produktu Leczniczego jest zwrot "[...]". W ocenie skarżącej naruszenie art. 107 § 3 k.p.a., zgodnie, z którymi decyzja powinna zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

Spółka podniosła również, iż w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] stycznia 2008 r. Główny Inspektor Farmaceutyczny nie przedstawił, który dokładnie fragment reklamy narusza przepis art. 53 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, zgodnie, z którym "Reklama produktu leczniczego nie może wprowadzać w błąd, powinna prezentować produkt leczniczy obiektywnie oraz informować o jego racjonalnym stosowaniu." Dopiero lektura uzasadnienia decyzji z dnia [...] listopada 2007 r. pozwala stwierdzić, że zdaniem organu sformułowanie "[...]" wprowadza w błąd w odniesieniu do czasu działania i czasu wystąpienia efektu terapeutycznego".

Zdaniem skarżącej uprawnione jest sformułowanie "[...]" szczególnie w kontekście obowiązującego zapisu w Charakterystyki Produktu Leczniczego. W część 4.2 "Dawkowanie i sposób podawania: zawarta jest informacja "Należy zwrócić uwagę, że już jedna dawka może szybko skutecznie zatrzymać biegunkę - w takim przypadku powtarzanie przyjmowania leku jest niecelowe" Korzystny skutek terapeutyczny dotyczący ponad połowy leczonych osiągnięty w kilka-kilkanaście godzin upoważnia do określenia, że lek [...], zważywszy, że w praktyce chorzy z biegunką nie oczekują ujawnienia się efektu zapierającego leku natychmiast, czyli w chwili tuż po połknięciu kapsułki.

Skarżąca nie zgodziła też z zarzutem braku możliwości właściwego zrozumienia przez osobę bez wykształcenia medycznego sformułowania "wyleczyć", jako ekwiwalentu skutecznego leczenia objawowego. W ocenie strony, pojęcie leczenia objawowego jest w pełni uprawnione i może być stosowane w przedmiotowym kontekście, co potwierdza semantyczna wykładnia słownikowa - dla osoby bez wykształcenia medycznego złagodzenie dolegliwości po zażyciu leku jest najbardziej prawdopodobnym rozumieniem słowa "wyleczyć".

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji i wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z poźn. zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, a więc prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa oraz trafności ich wykładni. Uwzględnienie skargi następuje tylko w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego lub istotnych, mających wpływ na wynik sprawy, wad w postępowaniu administracyjnym (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Ponadto Sąd Administracyjny nie ocenia rozstrzygnięcia organu administracji pod kątem jego słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, zaskarżona i poprzedzająca ją decyzja odpowiadają przepisom prawa.

Zdaniem Sądu bezzasadny jest zarzut skarżącej Spółki, zgodnie, z którym postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie powinno zostać umorzone wobec tego, że spot reklamowy w dacie wydania zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji nie był emitowany.

Wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 105. § 1 k.p.a. gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania. Bezprzedmiotowość oznacza, że występuje brak jakiegoś elementu materialnego stosunku prawnego skutkującego to, iż nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie jej, co do istoty. Innymi słowy, bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego to brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji państwowej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu.

W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy, to, że reklama nie ukazywała się w dacie wydawania decyzji w żaden sposób nie stanowi o bezprzedmiotowości niniejszego postępowania.

W myśl dyspozycji przepisu art.62 ustawy Prawo Farmaceutyczne - Główny Inspektor Farmaceutyczny sprawuje nadzór nad przestrzeganiem przepisów ustawy w zakresie reklamy. Skoro organ powziął wiadomość o tym, że wyprodukowano i wyemitowano reklamę, która narusza przepisy w/w ustawy to odtąd miał podstawę do ingerencji w trybie w/w ustawy.

Zdaniem Sądu organ nie ma kompetencji powyższych przed publikacją, zaś nabywa je od momentu pierwszej publikacji. Inna interpretacja niniejszego przepisu prowadziłaby do sytuacji, że "zdejmowanie z anteny' reklamy na czas wydawania decyzji, faktycznie pozbawiałoby organ możliwości wykonywania jego ustawowej kompetencji.

Dodatkowo w niniejszej sprawie wskazać należy, że przedmiotowa reklama ma charakter sezonowy, wiąże się z letnim sezonem urlopowym, pewnie stąd została wycofana z emisji jesienią 2007r. Obecnie, w przededniu sezonu przywrócono jej emisję jak zapewnił, na rozprawie pełnomocnik skarżącej Spółki, z uwzględnieniem zmiany tekstu w związku z orzeczeniem Główny Inspektor Farmaceutyczny w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu zaskarżona i poprzedzająca ją decyzja zapadły z poszanowaniem zasad wynikających z przepisów art. 7, 77 k.p.a. a uzasadnienie zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji spełnia wymogi przewidziane w dyspozycji przepisu art. 107 k.p.a.

Bezzasadny jest zarzut skarżącej Spółki, że niedopuszczalne jest użycie w sentencji decyzji przykładowego fragmentu zakwestionowanej reklamy.

Zdaniem Sądu, o ile w sentencji orzeczenia w tym decyzji administracyjnej nie powinny pojawiać się elementy uzasadnienia to w tym przypadku, umieszczenie w sentencji cytatu z reklamy jest uzasadnione potrzebą zindywidualizowania orzeczenia, odniesienia go do konkretnie wskazanej reklamy.

W niniejszej sprawie wskazać należy, że reklama produktów leczniczych, jako szczególny rodzaj działalności marketingowej podlega ograniczeniom. Może się ona odbywać na zasadach określonych w rozdziale 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. -Prawo farmaceutyczne ( w niniejszej sprawie w/g stanu na dzień wydania zaskarżonej decyzji -Dz. U. z 2004 r. Nr 53 poz. 533 z późn. zm.) oraz w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie reklamy produktów leczniczych, (Dz. U. z 2002 r. Nr 230, poz. 1936).

Ograniczenie swobody w zakresie reklamy wynika ze szczególnego przedmiotu, którego ta reklama dotyczy, czyli produktów leczniczych. Uzasadnione jest koniecznością zapewnienia bezpieczeństwa stosowania produktów leczniczych.

Czuwanie nad przestrzeganiem przepisów ustawy - Prawo farmaceutyczne w zakresie reklamy zostało powierzone Głównemu Inspektorowi Farmaceutycznemu.

Zgodnie z art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne reklama produktów leczniczych jest działalnością, która polega na informowaniu i zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, w celu zwiększenia liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Zatem reklamą produktu leczniczego jest przekaz informacyjny mający na celu zachęcenie do stosowania produktu leczniczego lub osiągnięcia innego celu wskazanego w art. 52 ust. 1 ww. ustawy np. zwiększenie sprzedaży lub konsumpcji produktu leczniczego. Takie ustawowe zdefiniowanie pojęcia reklamy przewiduje, że nie jest to jedynie przekaz o charakterze informacyjnym (bez elementu zachęty).

Jednocześnie ustawodawca wskazał w art. 55 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, jakie są ograniczenia w reklamie produktu leczniczego stanowiąc, że nie może ona wprowadzać w błąd, powinna prezentować produkt leczniczy obiektywnie oraz powinna informować o racjonalnym stosowaniu. Treść tego przepisu powoduje, że swoboda w kształtowaniu przekazów reklamowych informujących o produktach leczniczych nie może wykraczać poza nakazy z niego wynikające. Jednak zastosowana w nim technika legislacyjna powoduje, że przesłanki uznania reklamy za niedopuszczalną zostały sformułowane w sposób nieostry, ocenny.

W związku z powyższym podkreślić należy, że organ czuwający nad przestrzeganiem przepisów Prawa farmaceutycznego w zakresie reklamy, musi zawsze uwzględniać proporcje między celem reklamy, jakim jest zachęcenie do stosowania produktu leczniczego, do zwiększenia sprzedaży, konsumpcji a ograniczeniami w postaci m.in. nakazu obiektywizmu i zakazu wprowadzania w błąd.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie organ prawidłowo zastosował wyważenie powyższych kwestii.

W ocenie Sądu orzeczenie objęte zaskarżoną decyzją jest zasadne, bowiem bezsprzecznie przedmiotowa reklama narusza dyspozycję przepisu art, 56 ust 2 i art. 53 ust 1 ustawy Prawo Farmaceutyczne.

Zgodnie z przepisem art. 56 ust 2 zabrania się reklamy produktów leczniczych zawierającej informacje niezgodne z Charakterystyką Produktu Leczniczego, zaś zgodnie z przepisem art. 53 ust 1. reklama produktu leczniczego nie może wprowadzać w błąd, powinna prezentować produkt leczniczy obiektywnie oraz informować o jego racjonalnym stosowaniu.

Należy podzielić argumentację Główny Inspektor Farmaceutyczny zgodnie, z którą w reklamie użyto stwierdzenia, które wprowadzają błąd w odniesieniu do czasu działania i czasu wystąpienia efektu terapeutycznego i pozostają niezgodne z Charakterystyką Produktu Leczniczego

Ma racje organ, że nie jest dopuszczalne użycie w reklamie sformułowania- [...] znaczy natychmiast, zaraz w bardzo krótkim czasie, w reklamie tym zwrotom towarzyszy przekaz wizualny – [...] Tymczasem Charakterystyce Produktu Leczniczego, wskazuje się na początek działania terapeutycznego 1 - 3 godziny, pełen efekt terapeutyczny ustawy ok. 98-99% pacjentów następuje po 48-72 godziny.

Nie ma racji skarżącej Spółki wskazując na zapis w Charakterystyce Produktu Leczniczego "[...]", jako uzasadnienie zastosowanej w reklamie terminologii. - "szybko" nie znaczy " od razu", ponadto ten zapis pojawia się jako ostrzeżenie co do nie nadużywania leku, a nie jest opisem działania .

Ponadto, w przedmiotowej reklamie, jak trafnie stwierdził organ, jej odbiorca otrzymuję informacje o "wyleczeniu się" zaś w Charakterystyce Produktu Leczniczego mowa jest tylko o leczeniu objawowym, co więcej wyraźnie podkreśla się potrzebę zachowania środków ostrożności i przeciwwskazania związane z pochodzeniem objawu w postaci biegunki.

Zdaniem Sąd ma też rację organ wywodząc z całości przekazu reklamowego zarówno w jego warstwie językowej jak i wizyjnej, że doszło w przedmiotowej reklamie do naruszenia dyspozycji art. 55ust.2 pkt 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r, Prawo Farmaceutyczne.

Zgodnie z tym przepisem, reklama produktu leczniczego kierowana do publicznej wiadomości nie może zawierać treści, które:zapewniają, że przyjmowanie produktu leczniczego gwarantuje właściwy skutek, nie towarzyszą mu żadne działania niepożądane lub że skutek jest lepszy lub taki sam, jak w przypadku innej metody leczenia albo leczenia innym produktem leczniczym.

W reklamie mowa jest o bezskutecznym leczeniu [...]. Takiej konstrukcji językowo - wizualnej nie sposób odmówić formy zapewnienia, a w potocznym rozumieniu gwarancji, bowiem odbiorca reklamy z pewnością uznaje, że zażycie S. gwarantuje właściwy skutek i to lepszy niż przypadku leczenia innym produktem leczniczym.

W świetle powyższej argumentacji, stwierdzając, że zaskarżona i poprzedzająca ją decyzja odpowiada prawu - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji w trybie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 poz.1270 ze zm.)



Powered by SoftProdukt