Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Andrzej Kania, Sędzia WSA - Beata Blankiewicz - Wóltańska, Sędzia WSA - Krystyna Madalińska - Urbaniak (spr.), Protokolant st. specjalista - Monika Włochińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi L. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] listopada 2016 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych oddala skargę.

Przedmiotem skargi wniesionej przez L. sp. z o.o. w W. (dalej: skarżąca, strona lub spółka) jest decyzja Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej (dalej: Minister, organ odwoławczy lub II instancji) z [...] listopada 2016 r., nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: Prezes PFRON) z [...] kwietnia 2016 r., nr [...] o odmowie wypłaty miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiące kwiecień, maj , czerwiec 2015 r. Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:

Skarżąca wystąpiła do PFRON – za pośrednictwem Systemu Obsługi Dofinansowań i Refundacji z wnioskami o wypłatę miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiące kwiecień, maj, czerwiec 2015 r.

W złożonych formularzach informacji, przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc inną niż pomoc w rolnictwie lub rybołówstwie, pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie strona nie złożyła oświadczenia wskazującego na jej trudną sytuację ekonomiczną.

Decyzją z [...] kwietnia 2016 r. Prezes PFRON odmówił skarżącej wypłaty miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za kwiecień, maj, czerwiec 2015r. W podstawie prawnej decyzji powołano przepisy art. 104 § 1 i § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23 ze zm.; dalej: k.p.a.) oraz art. 45 ust. 3a oraz 26a ust. 1a1 pkt 3 w zw. z art. 48a ust. 3 pkt 1ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (aktualny tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 2046 ze zm.; dalej: ustawa o rehabilitacji).

W uzasadnieniu decyzji odmawiającej wypłaty dofinansowania za wnioskowane okresy, organ I instancji wskazał, że z przedstawionych przez stronę dokumentów wynika, że na dzień 31 sierpnia i 30 września 2015 r. subskrybowany kapitał zakładowy spółki stanowił 50.000 zł. Na dzień 30 kwietnia 2015 r. spółka wykazywała stratę z lat ubiegłych w kwocie 8.723,49 zł oraz stratę za okres styczeń-kwiecień 2015 r. w kwocie 398.972,97 zł. Łącznie skumulowane straty na dzień 30 kwietnia 2015 r. wynosiły 398.972,97 zł i stanowiły 797,95 % wartości subskrybowanego kapitału zakładowego spółki. Z kolei na dzień 31 maja 2015 r. spółka wykazywała stratę z lat ubiegłych w kwocie 8.723,49 zł oraz stratę za okres styczeń-maj 2015 r. w kwocie 497.526,93 zł. Łącznie skumulowane straty na dzień 31 maja 2015 r. wynosiły 506.250,42 zł i stanowiły 1012,50 % wartości subskrybowanego kapitału zakładowego spółki.

Na dzień 30 czerwca 2015 r. spółka wykazywała stratę z lat ubiegłych w kwocie 8.723,49 zł oraz stratę za okres styczeń-czerwiec 2015 r. w kwocie 152.510,02 zł. Łącznie skumulowane straty na dzień 30 czerwca 2015 r. wynosiły 161.233,51 zł i stanowiły 322,47 % wartości subskrybowanego kapitału zakładowego spółki.

Zdaniem Prezesa Zarządu PFRON oznacza to, że na dzień wystąpienia z wnioskami Wn-D za miesiące kwiecień, maj, czerwiec 2015 r. ponad połowa subskrybowanego kapitału zakładowego spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat.

Organ I instancji zauważył również, że na dzień 30 kwietnia, 31 maja i 30 czerwca 2015 r. zobowiązania spółki przewyższyły wartość aktywów, tym samym fundusz własny spółki przyjął wartość ujemną. Na dzień 30 kwietnia 2015 r. aktywa spółki wynosiły 1.899.133,48 zł, a zobowiązania spółki 2.298.106,45 zł (fundusz własny -398.972,97 zł). Na dzień 31 maja 2015r. aktywa spółki wynosiły 2.647.780,26 zł, a zobowiązania spółki 3.154.030,68 zł ( fundusz własny – 506.250,42 zł). Na dzień 30 czerwca 2015 r. aktywa spółki wynosiły 3.172.723,86 zł, a zobowiązania spółki 3.333.957,37 zł (fundusz własny – 161.233,51 zł). Tym samym w stosunku do spółki zachodzą również przesłanki do ogłoszenia upadłości.

W odniesieniu do miesięcy kwiecień i czerwiec 2015r. organ I instancji wskazał także, że skarżąca dokonała opłaty składek za okres 05/2015 i 07/2015 (składki płacone od wynagrodzeń za miesiąc kwiecień i czerwiec 2015 r.) z uchybieniem terminu wskazanego w art. 26a ust. 1a1 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (aktualny tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 2046 ze zm.; dalej: ustawa o rehabilitacji). Podkreślił, że z uzyskanych informacji pochodzących z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynika, że składki za okres 05/2015 (składki płacone od wynagrodzeń za miesiąc kwiecień 2015) zostały opłacone w dniach: 27 maja 2015 r. i 2 lipca 2015 r., a składki za okres 07/2015 ( składki opłacone od wynagrodzeń za miesiąc czerwiec 2015 r. ) w dniach 29.07.2015 r., 17.08.2015 r., 31.08.2015 r., 21.10.2015 r., 30.11.2015 r., 30.12.2015 r. tj. z uchybieniem terminu wskazanego w art. 26a ust. 1a1 pkt 3 ustawy o rehabilitacji.

W następstwie rozpatrzenia odwołania wniesionego przez spółkę, Minister zaskarżoną decyzją z [...] listopada 2016 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie Prezesa Zarządu PFRON. W podstawie prawnej powołał art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2016 r., poz. 23; dalej: k.p.a.) w związku z art. 66 ustawy o rehabilitacji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia stwierdził, że art. 48a ust. 2 ustawy o rehabilitacji wyraźnie wskazuje, że dofinansowanie dla pracodawców do wynagrodzeń zatrudnionych przez nich osób niepełnosprawnych jest pomocą na zatrudnienie pracowników niepełnosprawnych w rozumieniu rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu (Dz. Urz. UE L 187 z 26.06.2014 r., str. 1; dalej: rozporządzenie nr 651/2014) w związku z czym dofinansowanie to winno być zgodne z postanowieniami tego rozporządzenia. W rozporządzeniu tym należy szukać kryteriów niezbędnych dla ustalenia, czy pracodawca znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że należy badać sytuację ekonomiczną strony na dzień złożenia przez nią wniosków o udzielenie pomocy, na co wskazuje m.in. przepis art. 37 ust. 5 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. z 2007r., nr 59, poz. 404 ze zm.). Prawo do pomocy w postaci dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych jest nabywane z dniem złożenia kompletnego wniosku o jego wypłatę. Wobec powyższego ewentualna poprawa sytuacji ekonomicznej w późniejszym okresie następującym po dacie złożenia wniosku nie może mieć wpływu na dokonane rozstrzygnięcie. Stanowisko to podzielił Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyrokach z 11 września 2013 r. sygn. akt II GSK 765/12, z 28 listopada 2013 r. sygn. akt II GSK 1044/12, II GSK 1170/12, II GSK 1107/12 oraz z 4 marca 2014 r. sygn. akt II GSK 2078/12.

Minister przytoczył treść art. 2 pkt 18 rozporządzenia nr 651/2014, określającego w jakich okolicznościach przedsiębiorstwo należy klasyfikować jako znajdujące się w trudnej sytuacji. Stwierdził, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wykazała, że łącznie skumulowane straty na dzień 30 kwietnia, 31 maja oraz 30 czerwca 2015 r wynosiły odpowiednio 398.972,97 zł, 506.250,42 zł, oraz 161.233,51 zł i stanowiły w dniu 30 kwietnia 2015 r. 797,95%, w dniu 31 maja 2015 r. 1012,50%, a w dniu 30 czerwca 2015 r. – 322,47% wartości subskrybowanego kapitału zakładowego Spółki. Zdaniem organu odwoławczego powyższa analiza potwierdza, że została spełniona przesłanka wynikająca z art. 2 pkt 18 lit. a) rozporządzenia nr 651/2014.

Dodatkowo organ odwoławczy wskazał, że w sprawie ma także zastosowanie art. 2 ust. 18 lit. c) rozporządzenia nr 651/2014, który również był podstawą prawną wydania zaskarżonej decyzji. Organ II instancji przytoczył treść art. 10 i 11 ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2171 ze zm., dalej: p.u.). Wyjaśnił, że w myśl tych przepisów dłużnika uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje. Podkreślił, że z dokumentów wynika, iż kapitał własny strony był ujemny, co wskazuje na zagrożenie kontynuacji działalności strony i tym samym na zagrożenie upadłością.

Minister nie zgodził się z argumentacją strony wskazująca, że rozpoczęła ona prowadzenie działalności operacyjnej na przełomie 2014 r. i 2015 r., gdyż z dokumentów, w tym z załączonego do odwołania odpisu z Krajowego Rejestru Sądowego wynika, że L. Sp. z o. o. została utworzona w 2008 r. natomiast działalność operacyjną rozpoczęła najpóźniej w 2013 r. gdyż za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2013 r. zostało złożone do KRS pierwsze sprawozdanie finansowe.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie spółka wniosła o uchylenie decyzji organów obydwu instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 w zw. z art. 77 § 1, art. 78 § 1 i 2, art. 84 § 1 oraz art. 80 k.p.a. poprzez:

- brak wyczerpującego, rzetelnego i wszechstronnego rozpatrzenia materiału sprawy, co doprowadziło organ I i II instancji do poczynienia w zaskarżonej decyzji całkowicie dowolnych i nieuprawnionych ustaleń taktycznych w przedmiocie sytuacji finansowej skarżącej i przyjęcia, że na dzień składania wniosku znajdował się on w trudnej sytuacji finansowej,

- zinterpretowanie wątpliwości co do sytuacji finansowej skarżącej na jej niekorzyść, co stanowiło oczywiste naruszenie zasady pierwszeństwa słusznego interesu strony, a w rezultacie doprowadziło do nieuprawnionej odmowy wypłaty dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiące kwiecień, maj, czerwiec 2015 r.,

- pominięcie w ocenie sytuacji finansowej skarżącej terminowego regulowania zobowiązań, w tym w szczególności wobec pracowników oraz zobowiązań podatkowych wobec urzędu skarbowego.

W motywach skargi zawarto szczegółowe uzasadnienie do podniesionych zarzutów. Wyjaśniła także odnosząc się do zarzutu przekroczenia terminu określonego w przepisie art. 26a ust. 1a1 pkt 3 ustawy o rehabilitacji, że materiał dowodowy wskazuje, iż składki ZUS za 10/2015 zostały poniesione przez skarżącą z nieznacznym uchybieniem terminu.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Przede wszystkim sąd wskazuje, że podziela ustalenia faktyczne i prawne dokonane przez organ, w tym w zakresie dotyczącym stosowania w przedmiotowej sprawie przepisów prawa materialnego obowiązujących na datę złożenia wniosku o wypłatę przedmiotowego dofinansowania. Wynika to z faktu, że organ ocenia zasadność przyznania pomocy na podstawie danych wynikających z wniosku oraz informacji do niego załączonych, a więc według danych (w tym danych o sytuacji ekonomicznej) z dnia złożenia wniosku. Skoro pomoc publiczna w formie dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych wiąże się z zatrudnieniem pracownika w określonym miesiącu, to prawo do tej pomocy jest nabywane z ostatnim dniem okresu sprawozdawczego, a pomoc jest udzielana, jeżeli od tej daty jest możliwe ustalenie, czy zostały spełnione warunki do wystąpienia o wypłatę pomocy. Potwierdza to treść art. 33 rozporządzenia nr 651/2014. Zgodnie bowiem z art. 33 ust. 1 tego rozporządzenia pomoc na zatrudnianie pracowników niepełnosprawnych jest zgodna z rynkiem wewnętrznym w rozumieniu art. 107 ust. 3 TfUE i wyłączona z obowiązku zgłoszenia, o którym mowa w art. 108 ust. 3 TfUE, jeżeli spełnione są warunki ustanowione w niniejszym artykule i w rozdziale I. W ust. 2 art. 33 rozporządzenia nr 651/2014 wskazano, że za koszty kwalifikowalne uznaje się koszty płacy w danym okresie zatrudnienia pracownika niepełnosprawnego. Natomiast art. 33 ust. 5 rozporządzenia nr 651/2014 intensywność pomocy nie przekracza 75 % kosztów kwalifikowalnych.

Zatem pomoc dotyczy pokrycia wskazanej części kosztów kwalifikowanych, jako kosztów płacy, poniesionych w konkretnym okresie zatrudnienie pracownika niepełnosprawnego przy spełnieniu w tym okresie warunków prawem przewidzianych. Tak też stanowi przepis art. 2 pkt 28 rozporządzenia nr 651/2014 wskazując w definicjach, że "data przyznania pomocy" oznacza dzień, w którym beneficjent nabył prawo otrzymania pomocy zgodnie z obowiązującym krajowym systemem prawnym.

Powyższe stanowisko jest podzielane przez aktualne orzecznictwo, np. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 września 2013 r., sygn. akt II GSK 765/12 wskazującym na taką wykładnię co do daty stosowanych przepisów. Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 lutego 2015r., sygn. akt II GSK 464/14, czy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 16 czerwca 2016r., sygn. akt V SA/Wa 3594/15. W wyroku z 4 marca 2014 r., sygn. akt II GSK 2078/12, NSA uznał, że sytuacja ekonomiczna pracodawcy jest badana na datę złożenia poprawnie wypełnionego i kompletnego wniosku, a poprawa sytuacji po tej dacie nie ma znaczenia dla oceny spełniania warunków uprawniających do otrzymania dofinansowania. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela to stanowisko.

Przypomnieć należy, że przy stosowaniu przepisu art. 26a ustawy o rehabilitacji (stanowiącym przesłanki nabycia uprawnienia przez pracodawcę) oraz przy jego wykładni należy mieć na uwadze treść przepisów unijnych zezwalających na udzielanie tego rodzaju pomocy przepisami krajowymi. Wykładnia przepisów krajowych powinna być zgodna z wykładnią przepisów unijnych. W ramach art. 26a ust. 9a pkt 1 ustawy o rehabilitacji przewidziano odmowę dopłaty dofinansowania w przypadku zaistnienia okoliczności wskazanych w art. 48a ust. 3 ustawy o rehabilitacji. Przepis art. 48a ust. 3 pkt 1 tej ustawy stanowi, że pomoc ze środków Funduszu nie może zostać udzielona lub wypłacona pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą znajdującemu się w trudnej sytuacji ekonomicznej według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej dotyczących udzielania pomocy publicznej. Wymieniony przepis w ust. 2 odsyła wprost do stosowania rozporządzenia nr 651/2014. Rozporządzenie to w art. 1 ust. 4 pkt c dotyczącym zakresu stosowania stanowi, że niniejsze rozporządzenie nie ma zastosowania do pomocy dla przedsiębiorstw znajdujących się w trudnej sytuacji, z wyjątkiem programów pomocy mających na celu naprawienie szkód spowodowanych niektórymi klęskami żywiołowymi. Dalej rozporządzenie to w art. 2 pkt 18 określa kryteria trudnej sytuacji ekonomicznej przedsiębiorcy.

Art. 2 pkt 18 rozporządzenia nr 651/2014 stanowi, że przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji oznacza przedsiębiorstwo, wobec którego zachodzi co najmniej jedna z poniższych okoliczności:

a) w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (innej niż MŚP, które istnieje od mniej niż trzech lat lub, do celów kwalifikowalności pomocy na finansowanie ryzyka, MŚP w okresie siedmiu lat od daty pierwszej sprzedaży komercyjnej, które kwalifikuje się do inwestycji w zakresie finansowania ryzyka w następstwie przeprowadzenia procedury due diligence przez wybranego pośrednika finansowego), w przypadku gdy ponad połowa jej subskrybowanego kapitału zakładowego została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Taka sytuacja ma miejsce, gdy w wyniku odliczenia od rezerw (i wszystkich innych elementów uznawanych za część środków własnych przedsiębiorstwa) zakumulowanych strat powstaje ujemna skumulowana kwota, która przekracza połowę subskrybowanego kapitału zakładowego. Do celów niniejszego przepisu "spółka z ograniczoną odpowiedzialnością" odnosi się w szczególności do rodzajów jednostek podanych w załączniku I do dyrektywy 2013/34/UE(45), a "kapitał zakładowy" obejmuje, w stosownych przypadkach, wszelkie premie emisyjne;

b) w przypadku spółki, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie (innej niż MŚP, które istnieje od mniej niż trzech lat lub, do celów kwalifikowalności pomocy na finansowanie ryzyka, MŚP w okresie siedmiu lat od daty pierwszej sprzedaży komercyjnej, które kwalifikuje się do inwestycji w zakresie finansowania ryzyka w następstwie przeprowadzenia procedury due diligence przez wybranego pośrednika finansowego), w przypadku gdy ponad połowa jej kapitału wykazanego w sprawozdaniach finansowych tej spółki została utracona w efekcie zakumulowanych strat. Do celów niniejszego przepisu "spółka, w której co najmniej niektórzy członkowie ponoszą nieograniczoną odpowiedzialność za jej zadłużenie" odnosi się w szczególności do rodzajów jednostek wymienionych w załączniku II do dyrektywy 2013/34/UE;

c) w sytuacji gdy przedsiębiorstwo podlega zbiorowemu postępowaniu w związku z niewypłacalnością lub spełnia kryteria na mocy obowiązującego prawa krajowego, by zostać objętym zbiorowym podstępowaniem w związku z niewypłacalnością na wniosek jej wierzycieli;

d) w sytuacji gdy przedsiębiorstwo otrzymało pomoc na ratowanie i nie spłaciło do tej pory pożyczki ani nie zakończyło umowy o gwarancję lub otrzymało pomoc na restrukturyzację i nadal podlega planowi restrukturyzacyjnemu;

e) W przypadku przedsiębiorstwa, które nie jest MŚP, jeśli w ciągu ostatnich dwóch lat:

1) stosunek księgowej wartości kapitału obcego do kapitału własnego tego przedsiębiorstwa przekracza 7,5 oraz

2) wskaźnik pokrycia odsetek zyskiem EBITDA tego przedsiębiorstwa wynosi poniżej 1,0.

W ocenie sądu prawidłowo ustalono w rozpoznawanej sprawie, w oparciu o analizę dokumentów finansowych (bilans, rachunek zysków i strat) nadesłanych przez spółkę, że na dzień 30 kwietnia 2015 r. subskrybowany kapitał zakładowy strony wynosił 50 tys. zł, natomiast skumulowane straty na dzień 30 kwietnia, 31 maja i 30 czerwca 2015 r. wynosiły odpowiednio 398 972,97 zł, 506 250,42 zł, oraz 161 233,51 zł i stanowiły w dniu 30 kwietnia 2015 r. 797,95%, w dniu 31 maja 2015 r. ,012,50%, a w dniu 30 czerwca 2015 r. – 322,47% wartości subskrybowanego kapitału zakładowego spółki. Powyżej ustalone wartości ewidentnie przekraczają połowę subskrybowanego kapitału zakładowego w wysokości 50.000 zł. Analiza ta potwierdza, że skarżąca na dzień złożenia wniosków Wn-D za kwiecień, maj i czerwiec 2015 r. znajdowała się w trudnej sytuacji wobec spełniła przesłanki określonej w art. 2 pkt 18 lit. a) rozporządzenia nr 651/2014.

Zdaniem sądu organy orzekające, dokonując powyższego ustalenia, nie naruszyły regulacji krajowych jak i unijnych mających zastosowanie w sprawie.

Sąd także w całości podziela stanowisko organów orzekających w sprawie wskazujące, że sytuacja finansowa strony także wypełnia powyżej cytowaną przesłankę z art. 2 pkt 18 lit. c) rozporządzenia nr 651/2014, gdyż z danych finansowych przedstawionych przez stronę na dzień 30 kwietnia, 31 maja 2015 r. i 30 czerwca 2015 r. wynika, iż zobowiązania spółki przewyższyły wartość aktywów, tym samym fundusz własny spółki przyjął wartość ujemną. Z bilansu spółki sporządzonego na dzień 30 kwietnia 2015r. wynika, że spółka wykazywała stratę z lat ubiegłych w kwocie 8.723,49 zł oraz stratę za okres styczeń-kwiecień 2015 r. w kwocie 398.972,97 zł. Łącznie skumulowane straty na dzień 30 kwietnia 2015 r. wynosiły 398.972,97 zł i stanowiły 797,95 % wartości subskrybowanego kapitału zakładowego spółki. Z kolei na dzień 31 maja 2015 r. spółka wykazywała stratę z lat ubiegłych w kwocie 8.723,49 zł oraz stratę za okres styczeń-maj 2015 r. w kwocie 497.526,93 zł. Łącznie skumulowane straty na dzień 31 maja 2015 r. wynosiły 506.250,42 zł i stanowiły 1012,50 % wartości subskrybowanego kapitału zakładowego spółki.

Na dzień 30 czerwca 2015 r. spółka wykazywała stratę z lat ubiegłych w kwocie 8.723,49 zł oraz stratę za okres styczeń-czerwiec 2015 r. w kwocie 152.510,02 zł. Łącznie skumulowane straty na dzień 30 czerwca 2015 r. wynosiły 161.233,51 zł i stanowiły 322,47 % wartości subskrybowanego kapitału zakładowego spółki.

Zgodnie z art. 10 p.u. upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny.

Natomiast stosownie do art. 11 ust. 2 p.u., w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia wniosków Wn-D za miesiące kwiecień, maj i czerwiec 2015 r., dłużnika będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje.

Mając na uwadze powyżej ustalony stan faktyczny, który ewidentnie wskazuje, że kapitał własny strony za miesiące kwiecień, maj i czerwiec 2015 r. był ujemny, to należy zgodzić się z organami, że zgodnie z art. 11 ust. 2 p.u., taki podmiot można uznać za niewypłacalny (zagrożony upadłością). Dlatego też prawidłowo w zaskarżonej decyzji także wskazano, że strona spełnia przesłanki przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji określone w art. 2 pkt 18 lit c rozporządzenia nr 651/2014.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze należy stwierdzić, że bezzasadnie spółka wskazuje, iż rozpoczęła prowadzenie działalności operacyjnej na przełomie 2014 r. i 2015 r. Z akt administracyjnych i sądowych ewidentnie wynika, że spółka L. została utworzona aktem notarialnym z 5 listopada 2008r. i została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego w dniu 5 grudnia 2008r. (patrz odpis KRSu – karta 116-120 akt adm., 9-17 akt adm.). Natomiast nie ma znaczenia kiedy strona rozpoczęła działalność operacyjną, mimo że jak wynika z KRS działalność rozpoczęła najpóźniej w 2013 r., gdyż w dniu 14 listopada 2014r. za okres od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. strona złożyła sprawozdanie finansowe. Tym samym, skoro spółka została utworzona w 2008r., to spełnia w całości przesłankę z art. 2 pkt 18 lit a rozporządzenia nr 651/2014, gdyż istnieje ponad 3 lata (liczy się data utworzenia spółki). Prawodawca unijny za moment powstania przedsiębiorstwa uważa moment jego rejestracji (patrz art. 22 ust. 2 rozporządzenia nr 651/2014). Ponadto zgodnie z załącznikiem 1 (strona 7) do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010r. w sprawie zakresu informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie (Dz. U. z 2010 r., Nr 53, poz. 312 ze zm.), za moment powstania przedsiębiorstwa przyjęto datę jego utworzenia, a okres trzech lat należy liczyć od momentu utworzenia przedsiębiorstwa do złożenia wniosku i udzielenie pomocy. Tym samym w sprawie niewątpliwie spółka została utworzona ponad trzy lata od złożenia wniosku. Do spółki natomiast nie stosuje się warunku siedmiu lat liczonego od pierwszej sprzedaży komercyjnej, gdyż warunek ten dotyczy tylko pomocy: na finansowanie ryzyka określonej w art. 21 rozporządzenia nr 651/2014 i udzielanej w ramach pomocy dla MŚP, a nie jak w sprawie pomocy w formie subsydiowania wynagrodzeń na zatrudnianie pracowników niepełnosprawnych (art. 33 rozporządzenia nr 651/2014) udzielanej w ramach pomocy przeznaczona na pracowników znajdujących się w szczególnie niekorzystnej sytuacji oraz pracowników niepełnosprawnych.

Przechodząc do dalszej analizy sprawy podkreślić należy (o czy była już mowa we wcześniejszej części uzasadnienia), że pomoc ze środków Funduszu nie może zostać udzielona lub wypłacona pracodawcy wykonującemu działalność gospodarczą i znajdującemu się w trudnej sytuacji ekonomicznej, według kryteriów określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej, a konkretnie w rozporządzeniu nr 651/2014. Rozpatrując wniosek takiego pracodawcy o dofinansowanie organy zobligowane są do analizy jego sytuacji ekonomicznej na datę złożenia poprawnie wypełnionego i kompletnego wniosku o dofinansowanie. Trudna sytuacja ekonomiczna wnioskodawcy wyklucza możliwość otrzymania dofinansowania do wynagrodzenia pracowników niepełnosprawnych. W ocenie sądu wbrew twierdzeniom skarżącej organy nie zinterpretowały wątpliwości na niekorzyść skarżącej, gdyż żadnych wątpliwości w sprawie nie było. W tym miejscu trzeba wyjaśnić, że to strona złożyła dokumenty finansowe obrazujące jej sytuację finansową, zatem również zarzuty wskazujące na brak wyczerpującego, rzetelnego i wszechstronnego rozpatrzenia materiału dowodowego są zupełnie nietrafne. Ocena sytuacji skarżącej oparta została zasadniczo na analizie bilansu i rachunku zysków i strat, sporządzonych na dzień 30 kwietnia, 31 maja i 30 czerwca 2015 r., przedłożonych przez skarżącą na wezwanie organu I instancji z 1 października 2015r. Analiza ta w całości potwierdza prezentowane przez organy orzekające stanowisko, a skarżąca oprócz gołosłownego zarzutu w żaden sposób nie wskazała na czym nierzetelne rozpatrzenie materiału dowodowego miało polegać.

Zdaniem sądu organy orzekające w sprawie prawidłowo zastosowały, przy ocenie sytuacji ekonomicznej skarżącej na dzień złożenia wniosku o dofinansowanie, art. 2 pkt 18 lit. a) i c) rozporządzenia nr 651/2014. Treść tych przepisów wskazuje, że przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji oznacza, w przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, sytuację gdy ponad połowa jej subskrybowanego kapitału zakładowego została utracona w efekcie zakumulowanych strat lub podlega zbiorowemu postępowaniu w związku z niewypłacalnością. Obie te przesłanki (a wystarczy jedna przesłanka) w sprawie wystąpiły.

Skoro znaczenie przy rozpoznawaniu sprawy ma stan faktyczny z daty złożenia wniosku, to wszelka argumentacja odnosząca się do pozytywnej prognozy kondycji przedsiębiorcy (stałe zwiększanie się przychodów przedsiębiorstwa), czy też faktyczna poprawa jego sytuacji ekonomicznej po dacie złożenia wniosku, nie ma znaczenia dla oceny spełniania warunków uprawniających do otrzymania dofinansowania do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego (por. wyrok NSA z dnia 4 marca 2014 r., sygn. akt II GSK 2078/12 oraz wyrok NSA z 25 lutego 2015 r., sygn. akt II GSK 591/14).

Tym samym prawidłowo organy obydwu instancji zebrały i rozpatrzyły całość zgromadzonego w sprawie materiału, jak również wskazały, jakie znaczenie miały dla jej rozstrzygnięcia przedstawione przez stronę skarżącą dowody z dokumentów. Jeszcze raz podkreślić należy, że ocena zasadności przyznania pomocy następuje na podstawie danych wynikających z wniosku oraz informacji do niego załączonych, według danych (w tym danych o sytuacji ekonomicznej) z dnia jego złożenia. Skoro, bowiem, pomoc publiczna w formie dofinansowania do wynagrodzeń osób niepełnosprawnych wiąże się z zatrudnieniem pracownika w określonym miesiącu, to prawo do tej pomocy jest nabywane z ostatnim dniem okresu sprawozdawczego, a pomoc jest udzielana, jeżeli od tej daty jest możliwe ustalenie, czy zostały spełnione warunki do wystąpienia o wypłatę pomocy.

Bez znaczenia dla rozpoznania przedmiotowej sprawy są zarówno fakt regulowania innych zobowiązań spółki, zarówno względem pracowników jak i podmiotów trzecich, jak również powody dla której spółka generowała straty. To bowiem skarżąca podejmuje określone decyzje gospodarcze i za te decyzje bierze również odpowiedzialność. Nie może być bowiem zgody na takie działanie podmiotu, który podejmując określone decyzje gospodarcze (np. hipotetycznie kierując się optymalizacją podatkową) traci kapitał w sposób odpowiadający przepisom rozporządzenia nr 651/2014 dla przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji i jednocześnie żąda dofinasowania stanowiącego pomoc publiczną, która może być udzielona w ściśle określonych przepisami wspólnotowymi warunkach. Skoro z akt sprawy wynika, że na dzień złożenia wniosków o wypłatę dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiące sierpień i wrzesień 2015 r. wobec skarżącej miały zastosowanie przesłanki przewidziane w art. 2 pkt 18 lit. a i c rozporządzenia nr 651/2014, to stronie w sposób prawidłowy odmówiono wypłaty dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych.

Na zakończenie sąd także podziela argumentację organu I instancji wskazującą, że skarżąca w zakresie wniosku o dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za miesiące kwiecień i czerwiec 2015r. naruszyła art. 26a ust. 1a1 pkt 3 ustawy o rehabilitacji. Zgodnie z tym przepisem miesięczne dofinansowanie nie przysługuje, jeżeli miesięczne koszty płacy zostały poniesione przez pracodawcę z uchybieniem terminów wynikających z odrębnych przepisów przekraczającym 14 dni.

Definicja "kosztów płacy" zawarta została w art. 2 pkt 4a ustawy o rehabilitacji, przez które rozumie się wynagrodzenie brutto oraz finansowane przez pracodawcę obowiązkowe składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i wypadkowe naliczone od tego wynagrodzenia i obowiązkowe składki na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Z kolei, w myśl art. 47 ust. 1 pkt 3 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 963 ze zm.; dalej: "u.s.u.s."), płatnik składek – niebędący osobą fizyczną opłacającą składkę wyłącznie dla siebie, ani jednostką budżetową czy samorządowym zakładem budżetowym – przesyła w tym samym terminie deklarację rozliczeniową, imienne raporty miesięczne oraz opłaca składki za dany miesiąc nie później niż do 15 dnia następnego miesiąca.

Przenosząc powyższe regulacje na grunt niniejszej sprawy zauważyć należało, że z informacji udzielonej przez ZUS wynika, że spółka składki za 05/2015 i 07/2010 opłaciła z opóźnieniem. Spółka sama te fakty przyznaje.

Reasumując powyższe rozważania sąd za niezasadne uznał zarzuty dotyczące naruszenia przepisów postępowania. Należy zauważyć, że wbrew podnoszonym zarzutom dotyczącym naruszenia art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., organy obydwu instancji zebrały i rozpatrzyły całość zgromadzonego w sprawie materiału, jak również wskazały, jakie znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miały przedstawione przez stronę dowody z dokumentów. W ocenie sądu organy administracji zebrały materiał dowodowy niezbędny do rozpoznania sprawy, przeprowadziły jego analizę w sposób wyczerpujący, ustaliły stan faktyczny a następnie odniosły go do obowiązujących w sprawie przepisów prawa. Zaś całość argumentacji została ujęta w ramach decyzji, której uzasadnienie spełnia wymogi z art. 107 § 3 k.p.a.

Sąd nie dopatrzył się także innych naruszeń przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania, które miałyby istotny wpływ na wynik sprawy. W ocenie sądu organy obu instancji prowadziły przedmiotowe postępowanie zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami postępowania.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369), skargę oddalił.