Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędziowie NSA Andrzej Jurkiewicz del WSA Paweł Groński Protokolant asystent sędziego Anna Górska po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 9 grudnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wr 679/14 w sprawie ze skargi A. W. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie hałasów i wibracji występujących w godzinach nocnych w lokalu mieszkalnym I. uchyla zaskarżony wyrok, II. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] czerwca 2014 r., nr [...] III. zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. na rzecz A. W. kwotę 540 zł (pięćset czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 9 grudnia 2014 r. sygn. akt II SA/Wr 679/14, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. W. na postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z [...] sierpnia 2014r. nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie hałasów i wibracji występujących w godzinach nocnych w lokalu mieszkalnym, oddalił skargę.

Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy.

Postanowieniem nr [...], wydanym na podstawie art. 123 oraz art. 61a § 1 K.p.a., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. odmówił A. W. wszczęcia postępowania administracyjnego w przedmiocie hałasów i wibracji występujących w godzinach nocnych w lokalu mieszkalnym na [...] [...] w B.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w dniu 8.03.2014 r. do organu nadzoru budowlanego wpłynęło pismo A. W. w sprawie ustawicznych hałasów i wibracji występujących w jej mieszkaniu, których natężenie w dzień i w nocy uniemożliwia normalne funkcjonowanie.

Podczas postępowania wyjaśniającego w sprawie i wizyty w mieszkaniu wnioskodawczyni wraz z przedstawicielem Spółdzielni Mieszkaniowej w dniu 8 kwietnia 2014 r. w godzinach przedpołudniowych nie stwierdzono hałasów i wibracji włączonej wcześniej klimatyzacji i wentylacji mechanicznej w Banku Spółdzielczym znajdującym się piętro niżej ani żadnych innych. Pismem z dnia 22 maja 2014 r. wezwano A. W. do określenia trybu w jakim zdaniem wnioskodawczyni powinno być prowadzone postępowanie. W piśmie z dnia 2.06.2014 r. skarżąca wskazała art. 66 Prawa budowlanego. Organ wskazał, że ewentualne wibracje klimatyzatora pokojowego podwieszonego do stropu w pomieszczeniu poniżej nie dają jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, ze obiekt budowlany: 1. może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia bądź środowiska, 2. jest użytkowany w sposób zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia lub środowisku, 3. jest w nieodpowiednim stanie technicznym. Występowanie wskazanej usterki po potwierdzeniu jej istnienia przez służby techniczne Spółdzielni Mieszkaniowej w B. można usunąć w ramach działalności statutowej Spółdzielni. Organ dodał, że montaż wymienionego klimatyzatora nie wymaga pozwolenia na budowę ani zgłoszenia, a więc jest wyłączony z kompetencji nadzoru budowlanego.

Zażalenie na to postanowienie złożyła A. W. Wskazała na brak wyczerpującego zbadania materiału dowodowego sprawy. Wnosiła o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez ponowne zbadanie sprawy i przeprowadzenie wskazanych dowodów.

D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji i podniósł, że w rozpoznawanej sprawie organ I instancji posługując się przepisem art. 61 a K.p.a., po uprzedniej analizie wniosku A. W. z 02.06.2014 r., odmówił wszczęcia postępowania z uwagi na fakt, iż w ocenie organu stopnia powiatowego zachodzą inne uzasadnione przyczyny uzasadniające takie rozstrzygniecie. Występowanie hałasów i wibracji w lokalu mieszkalnym nr [...] w budynku przy O. [...] poprzez urządzenia wentylacyjne i klimatyzacyjne znajdujące się na parterze w lokalu mieszkalnym w budynku, nie daje podstaw do wszczęcia postępowania z art. 66 ustawy - Prawo budowlane. Ponadto, organ wskazał, iż występowanie wskazanych usterek należy usunąć w ramach działalności statutowej Spółdzielni Mieszkaniowej, a montaż wymienionego klimatyzatora nie wymaga pozwolenia na budowę ani zgłoszenia, co oznacza, iż jest wyłączony z kompetencji nadzoru budowlanego.

W ocenie organu odwoławczego wydane postanowienie uznać należy za prawidłowe, przy czym uzasadnieniem jego wydania winna być przede wszystkim przesłanka braku przymiotu strony osoby wnoszącej podanie. Skarżąca w piśmie z dnia 02 czerwca 2014 r. sprecyzowała treść swego żądania tj. wszczęcia postępowania w sprawie stanu technicznego w zakresie instalacji wentylacyjnych i klimatyzacyjnych w budynku przy S. [...] w B. Organ wskazał, że stroną postępowania w trybie przepisu art. 66 ustawy Prawo budowlane jest wyłącznie właściciel nieruchomości i jej zarządca. Inny zainteresowany funkcjonowaniem obiektu w tego typu sprawie posiada interes faktyczny. Członek wspólnoty, członek spółdzielni mieszkaniowej nie ma legitymacji do występowania jako strona w postępowaniu administracyjnym dotyczącym stanu technicznego całego budynku.

Jak wynika z materiału dowodowego obiekt jest we władaniu Spółdzielni Mieszkaniowej w B., co oznacza, iż skarżąca nie posiada prawnej możliwości żądania wszczęcia postępowania w sprawie technicznego stanu obiektu, jak również nie będzie stroną takiegoż postępowania w sytuacji gdyby zostało ono w określonych okolicznościach wszczęte z urzędu przez organ I instancji. Za nietrafny organ uznał wywód organu I instancji dotyczący możliwości wszczęcia postępowania z powodu "innych uzasadnionych przyczyn" formułujący ocenę stanu technicznego obiektu jako nie wyczerpującego dyspozycji art. 66 Prawa budowlanego. Takie bowiem stanowisko stanowi niedopuszczalne w trybie art. 61 a K.p.a. formułowanie ocen i wniosków, dotyczących meritum żądania.

Organ stwierdził, że pomimo nietrafnego uzasadnienia, w badanej sprawie przesłanka odmowy wszczęcia postępowania, o której mowa wart. 61 polegająca na braku przymiotu strony osoby wnoszącej podanie wystąpiła, co w konsekwencji przesądziło o prawidłowości orzeczenia organu I instancji.

W skardze na ostateczne postępowanie w sprawie wnioskodawczyni wskazała, że wbrew stanowisku organów posiada w inicjowanym postępowaniu przymiot strony, bowiem legitymuje się odrębną własnością lokalu wraz z udziałem w gruncie, dlatego jej zdaniem winna być strona w toczącym się postępowaniu na równi ze spółdzielnią mieszkaniową. Zdaniem skarżącej nietrafnie organ drugiej instancji nie zajął się merytoryczna kwestią hałasów i wibracji, a ograniczył się jedynie do rozważania kwestii formalnych.

Rozpoznając sprawę Sąd wskazał, że w stanie faktycznym sprawy organy dokonały interpretacji przepisu art. 61 a § 1 K.p.a. Zgodnie z literalnym brzmieniem tego artykułu, jeżeli żądanie wszczęcia postępowania zostało wniesione przez osobę nie będącą stroną postępowania lub z innych uzasadnionych przyczyn postępowanie nie może być wszczęte, organ administracji publicznej wydaje postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania.

Dokonując wykładni art. 61a § 1 K.p.a. Sąd stwierdził, że ustawodawca wymienia dwie samodzielne i niezależne przesłanki, dające podstawę do odmowy wszczęcia postępowania administracyjnego. Pierwszą przesłanką umożliwiającą zastosowanie normy określonej w komentowanym przepisie jest wniesienie wniosku przez osobę, która nie jest stroną. Drugą przesłanką zastosowania jest zaistnienie innych uzasadnionych przyczyn uniemożliwiających wszczęcie postępowania. Ustawodawca nie dokonał konkretyzacji przyczyn uniemożliwiających wszczęcia postępowania, natomiast z pewnością przepis ten odnosi się do takich sytuacji, które w sposób oczywisty stanowią przeszkodę wszczęcia postępowania administracyjnego. Przesłanka ta zostanie spełniona, gdy w tej samej sprawie postępowanie administracyjne już się toczy albo w takiej sprawie zapadło rozstrzygnięcie lub gdy w przepisach prawa brak jest podstawy materialno-prawnej do rozpatrzenia żądania w trybie administracyjnym. Jedną z przesłanek zastosowania omawianego przepisu jest ustalenie przez organ, kto jest stroną postępowania administracyjnego. Kodeks postępowania administracyjnego w art. 28 zawiera definicję legalną strony postępowania. Z wykładni gramatycznej tego artykułu wynika, że stroną postępowania jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny.

W stanie faktycznym sprawy organy odmówiły wszczęcia postępowania administracyjnego stwierdzając, że skarżąca nie jest stroną postępowania w sprawie prowadzonej na podstawie art. 66 Prawa budowlanego. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 7 sierpnia 2014 r. (II SA/SZ 438/14) "W przypadku wątpliwości co do przedmiotu żądania, organ powinien ustalić wszczęcie jakiego postępowania żąda skarżąca (...). W kolejnym etapie organ powinien ustalić czy strona ma interes materialno-prawny w sprawie. Organy władzy publicznej nie mogą dokonywać swobodnej kwalifikacji przedmiotu żądania wszczęcia postępowania administracyjnego. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w postanowieniu z dnia 4 marca 2014 r. (sygn. akt II OW 157/13)"Jak podkreślano wielokrotnie w orzecznictwie, w przypadku wszczęcia postępowania na wniosek strony, tylko i wyłącznie ta strona określa przedmiot swego żądania, przy czym w razie wątpliwości, co do zakresu, czy przedmiotu żądania jego uszczegółowienie należy do strony, nie zaś do sfery ocennej organu administracji".

W warunkach tej sprawy należy powiedzieć, że wnioskodawczyni od początku formułowała swoje żądania jako dotyczące "hałasów i wibracji występujących w godzinach nocnych w lokalu mieszkalnym na O. [...] w B". Z powyższego wynika, że skoro skarżąca na żądanie organu pierwszej instancji jednoznacznie określiła, że żąda działań organów nadzoru budowlanego w zakresie stanu technicznego budynku (art. 66 Prawa budowlanego), to organy nadzoru budowlanego mogły dokonać takiej wykładni art. 61a § 1 k.p.a. Trzeba bowiem powiedzieć, że kwestia ochrony przed hałasem została uregulowana w Dziale V ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t. j. Dz. U z 2013 r. 1232), wedle której stosownie do art. 115a ust. 1. W przypadku stwierdzenia przez organ ochrony środowiska, na podstawie pomiarów własnych, pomiarów dokonanych przez wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska lub pomiarów podmiotu obowiązanego do ich prowadzenia, że poza zakładem, w wyniku jego działalności, przekroczone są dopuszczalne poziomy hałasu, organ ten wydaje decyzję o dopuszczalnym poziomie hałasu.

"Biorąc pod uwagę, że postępowanie w tej sprawie jest wszczynane wtedy, gdy zaistnieje uzasadnione podejrzenie przekroczeń, należy przyjąć, że interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a. będą miały co najmniej wszystkie podmioty położone w bezpośrednim sąsiedztwie obiektu, z działalnością którego wiąże się emisja hałasu. Omawiany rodzaj decyzji jest wydawany w celu zapewnienia im odpowiednich warunków życia lub prowadzenia innego rodzaju działalności. Natomiast adresatem takiej decyzji może być tylko podmiot, którego działalność stanowi źródło emisji hałasu". Skoro zatem merytoryczne kwestie związane z podaniem strony nie należały do organów nadzoru budowlanego i nie mieściły się w skonkretyzowanym żądaniu skarżącej, nadto w stosownym czasie organ nie przekazał podania do organu właściwego, zdaniem Sądu na obecnym etapie należało skargę oddalić. (art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ). W konsekwencji pozostaje bez znaczenia dla wyniku sprawy okoliczność, ze na etapie skargi skarżąca wylegitymowała się wpisem lokalu do księgi wieczystej (vide k. 21 akt sądowych).

A. W. wniosła od wyroku skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok w całości. Skargę kasacyjną oparła na naruszeniu przepisów :

1) prawa materialnego przez:

a) wadliwą wykładnię przepisów art.61 i 66 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane tj. z dnia 2 października 2013 r. ( Dz.U. z 2013 r. poz. 1409 ) polegająca na uznaniu iż skarżąca nie legitymuje się interesem prawnym w rozumieniu tych przepisów w sprawie hałasów i wibracji występujących w godzinach nocnych w lokalu mieszkalnym Nr [...] znajdującym się w budynku [...] przy O. w B. w tym samym nie posiada przymiotu strony w rozumieniu art. 28 k.p.a. mimo iż jest właścicielem tegoż lokalu;

2) przepisów postepowania poprzez:

a) rażące naruszenie przepisów art. .3 § 1 i art. 145 § 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polegające na ich niezastosowaniu w niniejszej sprawie mimo rażącego naruszenia przez D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. przepisów art. 28 k.p.a. w zw. z art. 61 § 1 k.p.a. polegające na uznaniu iż skarżąca A. W. nie posiada przymiotu strony w postępowaniu w sprawie hałasów i wibracji występujących w godzinach nocnych w lokalu mieszkalnym Nr [...] w budynku przy O. [....] w B. stanowiącym odrębną nieruchomość dla której to Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą nr [...];

b) rażące naruszenie przepisów art. 3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1 oraz 80 k.p.a. , przejawiające się w tym, że Sąd I instancji w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, mimo, że zebrany przez organ materiał dowodowy wskazuje , że skarżąca jest właścicielem lokalu nr [....] położonego przy O. [...] w B. stanowiącym odrębną nieruchomość dla której to Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą nr [...] z udziałem w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego oraz części budynku i urządzenia, które służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali wynoszącym [...] dla której to Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą nr [...] legitymuje się interesem prawnym w rozumieniu art. 28 k.p.a.;

c) rażące naruszenie przepisów art.3 § 1 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w zw. z art. 61 a § 1 k.p.a., przejawiające się w tym, że Sąd I instancji w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie, mimo, że zebrany przez organ materiał dowodowy wskazuje, że skarżąca jako właściciel lokalu nr [...] w budynku nr [...] na O. w B. stanowiącym odrębną nieruchomość dla której to Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą nr [...] z udziałem w nieruchomości wspólnej, którą stanowi prawo użytkowania wieczystego oraz części budynku i urządzenia, które służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali wynoszącym [...] dla której to Sąd Rejonowy w K. prowadzi księgę wieczystą nr [...] ma interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a. a tym samym odmowa wszczęcia postępowania przez organ administracji była bezzasadna.

Na tych podstawach wnosiła o:

1) uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi we Wrocławiu,

2) zasadzenie kosztów postępowania przed I i II instancją według dołączonego wykazu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. -

Skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionej podstawie. Zarzut naruszenia art. 28 w zw. z art. 61 a § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego jest zasadny.

Zgodnie z art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego, stroną jest każdy czyjego interesu prawnego dotyczy sprawa administracyjna. Podstawą prawną wyprowadzenia interesu prawnego są przepisy materialne prawa administracyjnego. Według art. 66 ust.1 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane ( tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1409) " W przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany : 1) może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia bądź środowiska albo 2) jest użytkowany w sposób zagrażający życiu lub zdrowiu, bezpieczeństwu mienia lub środowiska (....) – właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania tego obowiązku". Artykuł 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane stanowi podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego z urzędu. Nie można jednak wykluczyć wszczęcia postępowania administracyjnego na wniosek strony. Artykuł 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane daje podstawy materialnoprawne do wyprowadzenia interesu prawnego jednostek, których stwierdzone zagrożenia dotyczą, a które podlegają szczególnej ochronie, zgodnie z art. 5 tej ustawy. Nie można zatem podzielić stanowiska, że właściciel lokalu mieszkalnego, którego dotyczą zagrożenia nie ma interesu prawnego w żądaniu wszczęcia postępowania w sprawie. Zasadnie zatem w skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie art. 61 a § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Podstawą do odmowy wszczęcia postępowania w sprawie jest ustalenie, że jednostka żądająca wszczęcia postępowania nie ma w sprawie interesu prawnego. Wykładnia art. 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane wyłączająca interes prawny właściciela lokalu, który dotknięty jest skutkami związanymi z użytkowaniem obiektu budowlanego w sposób zagrażający zdrowiu, jest wykładnią błędną i nie uwzględnia systemu regulacji prawnej przyjętej w tej ustawie w tym art. 61 w zw. z art. 5 ust. 2. Stanowisko organów co do interesu prawnego Spółdzielni nie uwzględnia regulacji art. 61 ustawy Prawo budowlane. Spółdzielnia Mieszkaniowa ma interes prawny, jeżeli przeprowadzone instalacje zostały dokonane w części wspólnej obiektu budowlanego. Nie pozbawia to właściciela lokali interesu prawnego w nakazie nałożenia na Spółdzielnię usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości. Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 października 2015 r. II OPS 2/15 (Orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego i Wojewódzkich Sądów Administracyjnych 2016r. nr 2, poz. 16) " Spółdzielnia mieszkaniowa wykonuje zarząd nieruchomością wspólna stanowiącą współwłasność spółdzielni, na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych ( Dz.U. z 2013r. poz. 1222 ze zm.), posiada tytuł prawny do dysponowania tą nieruchomością na cele budowlane, w rozumieniu art. 3 pkt 11 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane ( Dz. U. z 2010r. Nr 243 poz. 16 23 ze zm.), w zakresie eksploatacji i utrzymania nieruchomości wspólnej". Przyznanie interesu prawnego Spółdzielni Mieszkaniowej nie pozbawia interesu prawnego właścicieli lokali mieszkalnych. Nie można też podzielić przyjętej przez organy wykładni art. 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, że w zakresie w jakim nie jest wymagane pozwolenie na budowę lub zgłoszenie, organy nadzoru budowlanego pozbawione są kompetencji. Artykuł 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane dotyczy nakazu naprawczego w zakresie robót budowlanych. W uchwale z 3 października 2016 r. II OPS 1/16 Naczelny Sąd Administracyjny przyjął : " Do robót budowlanych i obiektów budowlanych , które nie wymagają uzyskania pozwolenia na budowę i nie są objęte obowiązkiem zgłoszenia mogą być stosowane przepisy art. 50 ust. 1 pkt 2 lub pkt 4 in fine ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane ( Dz.U. z 2016 r. poz. 290 ze zm.), a także art. 51 ust. 7 tej ustawy, jeżeli roboty budowlane zostały wykonane w sposób, o którym mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lub pkt 4 in fine". Tak też należy interpretować art. 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane a zatem wydanie nakazu przez organ nadzoru budowlanego nie obejmuje wyłącznie wykonania robót budowlanych, co do których obowiązuje pozwolenie budowlane lub zgłoszenie, jeżeli ich wykonanie wywołuje negatywne skutki określone w tym przepisie. Zasadnie zatem w skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi przez błędna wykładnię art. 66 ust.1 ustawy Prawo budowlane w zw. z art. 28 i art. 61 a § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionych podstawach, a sprawa jest dostatecznie wyjaśniona na mocy art. 188 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania sądowego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 203 pkt 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Dodatkowo Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje na sprzeczność w uzasadnieniu wyroku. Sąd, przedstawiając podstawy kontroli zaskarżonej decyzji w postępowaniu sądowoadministracyjnym, stwierdził, że skarga jest zasadna, a następnie, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę oddalił.