Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Jarosz Sędzia WSA Izabela Bąk-Marciniak (spr.) Asesor sądowy WSA Katarzyna Witkowicz-Grochowska Protokolant sekr. sąd. Agata Żebrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 grudnia 2018 r. sprawy ze skargi O. .. na decyzję Wojewody z dnia [...] maja 2018 r., nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i pozwolenia na przebudowę oddala skargę w całości

Sygn. akt IV SA/Po [...]

Uzasadnienie

Starosta P. decyzją z dnia 6 marca 2018 r., nr [...] działając na podstawie art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (j.t. Dz.U. z 2017r., poz.1332 ze zm., obecnie j.t. Dz.U. z 2018 r., poz. 1202 – dalej p.b.), po rozpatrzeniu wniosku O. .. odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na przebudowę istniejącej stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...] P. O. (polegającej na montażu trzech dodatkowych anten sektorowych, sześciu dodatkowych modułów RRU oraz trzech typowych konstrukcji "A-5") zlokalizowanej w O. dz. nr [...] obręb O. gm. C.. W uzasadnieniu decyzji Starosta stwierdził, iż inwestor nie usunął wszystkich nieprawidłowości w projekcie budowlanym do czego był zobowiązany postanowieniem z dnia 19 stycznia 2018 r. wydanym w trybie art. 35 ust. 1 i 3 p.b., nakładającym na wnioskodawcę obowiązek m.in. określenia sumarycznej mocy anten ustawionych na poszczególnych azymutach oraz wskazania czy zamierzenie budowlane objęte przedmiotowym wnioskiem jest jednym z przedsięwzięć, dla których wymagane jest uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Z powyższego punktu nie wywiązał się inwestor, argumentując w piśmie z dnia 31 stycznia 2018 r., iż w promieniu 70 m od planowanej inwestycji, czyli w obszarze zasięgu ponadnormatywnego oddziaływania pola EM, nie występują inne anteny emitujące PEM, w związku z powyższym nie zachodzi zjawisko skumulowania oddziaływania przedsięwzięć realizowanych i zrealizowanych, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia z planowanym przedsięwzięciem.

Od ww. decyzji odwołał się inwestor podnosząc kwestę naruszenia § 3 ust.2 pkt 3 w zw. z § 3 ust.1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem, że konieczne jest przeprowadzenie kwalifikacji w stosunku do całego układu antenowego, w sytuacji gdy § 3 ust.2 pkt 3 rozporządzenia nie znajduje zastosowania do instalacji radiowych. Ponadto zarzucono naruszenie art.7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na uznaniu, że planowana inwestycja stanowi przedsięwzięcie mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, a O. .. przedstawiła "Kwalifikację przedsięwzięcia" oraz projekty techniczne i budowlane, z których wynika, że planowana inwestycja nie stanowi takiego przedsięwzięcia.

Wojewoda, po rozpatrzeniu powyższego odwołania, decyzją z dnia 7 maja 2018 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji organ przytoczył treść art. 35 ust. 1 i ust. 3 p.b. Natomiast dla potrzeb oceny charakteru inwestycji z punktu widzenia przepisów ochrony środowiska Wojewoda odwołał się do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 71 – rozporządzenie z 2010), w oparciu o które dokonuje się ustaleń, czy planowana inwestycja jest przedsięwzięciem, które wymaga przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko zgodnie z art. 59 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz.U. z 2017 r., poz. 1405 ze zm. – dalej u.i.o.ś.). Organ odwoławczy przytoczył również treść § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z 2010r. Dalej organ odwoławczy wskazał, że z przedłożonej przez inwestora dokumentacji i danych przedstawionych w kwalifikacji przedsięwzięcia wynika, iż sumaryczna moc EIRP/anten na każdym azymucie wynosi 4464W, co świadczy o niespełnieniu progów wskazanych w zaskarżonej decyzji wynikających z § 3 ust.1 pkt 8 lit. d rozporządzenia, który stanowi, iż do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust.1 pkt 7 rozporządzenia, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowania izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż: 1000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 70 m od środka elektrycznego w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny. Uwzględniając treść w/w przepisów Wojewoda stwierdził, że inwestor uchylił się od przedłożenia analiz w zakresie kumulacji mocy anten w ramach rozpatrywanego przedsięwzięcia, co umożliwiłoby dokonanie odpowiedniej kwalifikacji inwestycji pod względem oddziaływania na środowisko. W tej sytuacji nie można uznać, iż inwestor dokonał uzupełnień zgodnie z treścią postanowienia 19 stycznia 2018 r., w stopniu pozwalającym na wydanie decyzji zgodnej z jego wnioskiem.

Inwestor reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, kwestionując powyższą decyzję wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu zarzucając naruszenie przepisu § 3 ust.2 pkt 3 w zw. z § 3 ust.1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące uznaniem, że konieczne jest przeprowadzenie kwalifikacji w stosunku do całego układu antenowego, w sytuacji gdy § 3 ust.2 pkt 3 rozporządzenia nie znajduje zastosowania do instalacji radiowych. Ponadto zarzucono naruszenie art.7 i 77 § 1 k.p.a. poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na uznaniu, że planowana inwestycja stanowi przedsięwzięcie mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, a O. .. przedstawiła "Kwalifikację przedsięwzięcia" oraz projekty techniczne i budowlane, z których wynika, że planowana inwestycja nie stanowi takiego przedsięwzięcia. Na tej podstawie skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, a także o zwrot kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa prawnego. W ocenie Skarżącego stanowisko Organu II instancji nie zasługuje na uwzględnienie, a przedstawiona wraz z wnioskiem analiza kwalifikacyjna przedsięwzięcia pozwala przyjąć ponad wszelką wątpliwość, iż dla przedstawionej przez Skarżącego konfiguracji anten planowana instalacja nie zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, a zatem nie ma obowiązku uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia. Analiza ta stwierdza jednoznacznie, że miejsca dostępne dla ludności nie występują w osi głównej promieniowania anten, a nadto brak podstaw do uznania, że konieczne jest dokonanie powtórnej analizy z uwzględnieniem istniejących już anten.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 1302 - dalej P.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Ewentualne stwierdzenie uchybień w działaniu administracji publicznej obliguje sąd do uchylenia decyzji, stwierdzenia jej nieważności, bądź też stwierdzenia wydania decyzji z naruszeniem prawa (art. 145 § 1 P.p.s.a.). Sąd administracyjny, kontrolując działalność administracji publicznej, pozostaje zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a. związany granicami sprawy, a nie granicami skargi.

Kontroli legalności w niniejszej sprawie poddano decyzję Wojewody z dnia 7 maja 2018r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Starosty [...] z dnia 6 marca 2018r. nr [...] odmawiającą zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na przebudowę istniejącej stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...] P. O. (polegającej na montażu trzech dodatkowych anten sektorowych, sześciu dodatkowych modułów RRU oraz trzech typowych konstrukcji "A-5") zlokalizowanej w O. dz. nr [...] obręb O. gm. C..

Materialnoprawną podstawę wydanych w sprawie decyzji stanowiły przepisy Prawa budowlanego. Zgodnie z art. 35 ust. 1 p.b. przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno - budowlanej sprawdza:

1. zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2. zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno - budowlanymi;

3. kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4. wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

5. spełnienie wymagań określonych w art. 60 ust. 1 pkt 1-3 ustawy z dnia 20 lipca 2017r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości (Dz. U. poz. 1529) - w przypadku inwestycji na nieruchomości wchodzącej w skład Zasobu Nieruchomości, o którym mowa w tej ustawie, oddanej w użytkowanie wieczyste lub sprzedanej w trybie określonym w art. 53 ust. 1 lub 2 tej ustawy, przeznaczonej na wynajem o czynszu najmu określonym zgodnie z przepisami rozdziału 7 tej ustawy, zwanej dalej "inwestycją KZN".

W świetle powołanych regulacji uprawnienia kontrolne organu administracji architektoniczno - budowlanej w sprawie o wydanie pozwolenia na budowę i zatwierdzenie projektu budowlanego zostały ograniczone do sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (lub decyzji o warunkach zabudowy), wymaganiami ochrony środowiska oraz kompletności projektu budowlanego i posiadania dokumentów wskazanych w art. 35 ust. 1 pkt 3 p.b. W razie stwierdzenia naruszeń w powyższym zakresie właściwy organ uprawniony został do nałożenia postanowieniem (art. 35 ust. 3 p.b.) na inwestora obowiązku usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie do wydania decyzji o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. W razie natomiast spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 p.b., właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie postanowieniem z dnia 19 stycznia 2018r., na podstawie art. 35 ust. 1 i 3 p.b., Starosta P. wezwał inwestora do usunięcia wskazanych nieprawidłowości w projekcie budowlanym, pouczając o skutkach ich nieusunięcia w wyznaczonym terminie. W odpowiedzi na powyższe inwestor przełożył pismo zawierające dodatkowe wyjaśnienia oraz decyzję o pozwoleniu na użytkowanie. Zdaniem inwestora żądania sformułowane przez organ w w/w wezwaniu jest w świetle obowiązujących przepisów nieuzasadnione. Inwestycja nie spełnia warunków wymienionych w § 2 ust.1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. (Dz.U.2016, poz.71) w sprawie przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, ponieważ równoważna moc promieniowania izotropowo wyznaczana dla pojedynczej anteny wynosi mniej niż 2000 W, co jest przedstawione w załączonym do wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę dokumencie pt. "Kwalifikacja przedsięwzięcia". Równocześnie inwestor podkreślił, że równoważną moc promieniowania izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.

Kwestią sporną i jednocześnie mającą podstawowe znaczenie dla sprawy jest zatem zasadność nałożenia obowiązków w postanowieniu z dnia 19 stycznia 2018r. W świetle art. 35 ust. 1 pkt 3 p.b. nie może budzić uzasadnionych wątpliwości ciążący na organie administracji architektoniczno-budowlanej obowiązek zbadania rzeczywistego oddziaływania stacji bazowej telefonii komórkowej, dla którego obowiązującą normę określa wydane na podstawie art. 122 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska (Dz.U. nr 62, poz. 627) rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 30 października 2003 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku oraz sposobów sprawdzania dotrzymywania tych poziomów (Dz.U. nr 192, poz.1883 – dalej rozporządzenie z 2003r.). Rozporządzenie to wyznacza dopuszczalne poziomy promieniowania elektromagnetycznego i ma charakter "techniczny" w tym znaczeniu, iż organ administracji w oparciu o zgromadzoną dokumentację, w tym w szczególności projekt budowlany, dokonuje sprawdzenia czy planowana inwestycja nie będzie emitowała pola elektromagnetycznego na poziomie przekraczającym obowiązujące normy. Dodać w tym miejscu można, że są to normy bezwzględnie obowiązujące. Zawarte w rozporządzeniu z 2003r. regulacje zostały ukształtowane pod kątem rekomendacji Rady z 12 lipca 1999 r. (1999/519/WE). Zaznaczyć przy tym należy, iż dokonując oceny inwestycji w oparciu o rozporządzenie z 2003r. organ administracji bada wielkość pola magnetycznego - określonego w trzech wymiarach w przestrzeni - stanowiącego w istocie wynik skumulowanego oddziaływania całej inwestycji. W rozporządzeniu z 2003r. określone zostały dopuszczalne poziomy pól elektromagnetycznych w środowisku, zróżnicowane dla terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową, a także miejsc dostępnych dla ludności. W rozporządzeniu tym podano zakresy częstotliwości pól elektromagnetycznych, dla których określa się parametry fizyczne, charakteryzujące oddziaływanie pól elektromagnetycznych na środowisko, a także metody sprawdzania dotrzymania dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych, jak również metody wyznaczania dotrzymania dopuszczalnych poziomów pól elektromagnetycznych. Z treści tych przepisów wynika obowiązek inwestora polegający na udzieleniu odpowiedzi na pytanie, czy ilość anten, na konkretnych azymutach w przestrzeni, powodować będzie przekroczenie dopuszczalnej gęstości mocy pól elektromagnetycznych w obszarach dostępnych dla ludności. Planowane przedsięwzięcie polega na przebudowie istniejącej wieży stacji bazowej telefonii komórkowej nr [...] P. O. (polegającej na montażu trzech dodatkowych anten sektorowych, sześciu dodatkowych modułów RRU oraz trzech typowych konstrukcji "A-5"). Przedmiotowa stacja bazowa telefonii komórkowej została wybudowana na podstawie decyzji Starosty [...] z dnia 28 marca 2011 r. o pozwoleniu na budowę, a na podstawie decyzji PINB z dnia 20 grudnia 2011 r. uzyskała pozwolenie na użytkowanie.

Z uwagi na charakter planowanego przedsięwzięcia podstawę do ustalenia konieczności przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko stanowić mógł § 2 ust. 1 pkt 7 lub § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących zawsze znacząco znacząco oddziaływać na środowisko.

Pierwszy z przywołanych przepisów stanowi, że do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:

a) 2000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

Z kolei zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:

d) 1000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 70 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

- przy czym równoważną moc promieniowaną izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna;

Organ I instancji w postanowieniu z dnia 19 stycznia 2018 r. zobowiązał inwestora m.in. do określenia sumarycznej mocy anten ustawionych na poszczególnych azymutach oraz wskazania czy zamierzenie budowlane objęte przedmiotowym wnioskiem jest jednym z przedsięwzięć, dla których wymagane jest uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Z powyższego punktu nie wywiązał się inwestor, argumentując w piśmie z dnia 31 stycznia 2018 r., iż w promieniu 70 m od planowanej inwestycji, czyli w obszarze zasięgu ponadnormatywnego oddziaływania pola EM, nie występują inne anteny emitujące PEM, w związku z powyższym nie zachodzi zjawisko skumulowania oddziaływania przedsięwzięć realizowanych i zrealizowanych, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia z planowanym przedsięwzięciem. Ponadto stanowisko to zostało podtrzymane w odwołaniu z dnia 26 marca 2018 r.

Z przepisów rozporządzenia wynika, że do parametrów technicznych stacji bazowej telefonii komórkowej decydujących o wpływie na środowisko należą: 1) rodzaj anteny - instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne; 2) liczba anten; 3) moc promieniowania poszczególnych anten; 4) emisja pola elektromagnetycznego przez poszczególne anteny; 5) odległość instalacji od miejsc dostępnych dla ludzi, a zatem konkretne umiejscowienie inwestycji na terenie objętym wnioskiem, 6) występowania obiekcie realizowanej lub zrealizowanej instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej lub radiolokacyjnej. Dopiero określenie tych poszczególnych parametrów technicznych inwestycji i ustalenie okoliczności jej lokalizacji (np. wobec miejsc dostępnych dla ludzi) pozwoli na dokonanie kwalifikacji inwestycji względem uwarunkowań środowiskowych.

W przypadku inwestycji, która dotyczy różnych grup anten o różnej mocy powinna być uwzględniona kumulacja pól elektromagnetycznych tak, aby można w ogóle dokonać jakiejkolwiek kwalifikacji przedmiotowej inwestycji w odniesieniu do § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia. Przy wyznaczaniu odległości miejsc dostępnych dla ludności uwzględnić należy zarówno kierunek (azymut) głównej wiązki promieniowania anteny, jak i jej pochylenie (tilt).

Przez określenie "miejsc dostępnych dla ludności", o których mowa w art. 124 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska oraz w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 71), w kontekście oddziaływania na nie pól elektromagnetycznych należy rozumieć oddziaływanie takich pól zarówno na tereny, na których istnieje legalnie wzniesiona zabudowa z przeznaczeniem na pobyt ludzi, jak i na tereny, na których taka zabudowa może być wznoszona zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym. Przez zwrot "miejsca dostępne dla ludności" należy rozumieć miejsca, gdzie choćby potencjalnie może powstać zabudowa zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym zgodnie z ustaleniami prawa miejscowego.

Dla dokonania prawidłowej oceny oddziaływania inwestycji na środowisko, niezbędne jest dokładne określenie parametrów, zarówno poszczególnych anten jak i całego przedsięwzięcia. Istotne znaczenie może mieć bowiem w tym względzie wyjaśnienie kwestii czy moc anten planowanych do zainstalowania w ramach zamierzonego przedsięwzięcia nie kumuluje się wzajemnie lub z innymi urządzeniami wytwarzającymi pole elektromagnetyczne.

Organ miał prawo wezwać inwestora do uzupełnienia kwalifikacji przedsięwzięcia o analizę określającą sumaryczną moc anten ustawionych na poszczególnych azymutach, aby mieć pewność, iż w przedmiotowej sprawie nie jest wymagana decyzja środowiskowa. Skoro zatem pomimo wezwania O. .. nie uzupełnił braku, to słusznie organy odmówiły skarżącej zatwierdzenia projektu budowlanego. W sytuacji bowiem gdy inwestor nie udzieli odpowiedzi w ogóle, albo gdy udzielona odpowiedź jest niepełna lub nie wyjaśnia istotnych dla sprawy okoliczności może być to podstawą do odmowy wydania pozwolenia na budowę (por. wyrok NSA z dnia 29 grudnia 2015 r. sygn. II OSK 1023/14, orzeczenia.nsa.gov.pl). Taka też sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie i na tej podstawie wydano prawidłowe rozstrzygnięcie.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu w składzie orzekającym w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie organu I instancji jaki i Wojewody uznać należało za prawidłowe i dlatego Sąd na podstawie art. 151 P.p.s.a. orzekł o oddaleniu skargi.