Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Protokolant st. sekr. sąd. Iwona Sumikowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2012 r. sprawy ze skargi W. Z. na decyzję Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej oddala skargę

W. Z. (dalej też jako strona, wnioskodawca, skarżący) wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję nr [...] z dnia [...] kwietnia 2010 r. Komisji Nadzoru Finansowego (Dalej też jako KNF, organ), która po rozpoznaniu jego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy utrzymała w mocy swoją decyzję z dnia [...] grudnia 2009 roku nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] września 2004 r. (sygn. [...]).

Podstawą prawną rozstrzygnięcia był art. art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz.U. z 2000r. Nr 98 poz. 1071 z zm.) – dalej jako k.p.a. w zw. z art. 11 ust. 6 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2006 r. Nr 157, poz. 1119 z późn. zm.).

Podstawę faktyczną stanowiły następujące ustalenia:

W dniu [...] grudnia 2009 roku Komisja Nadzoru Finansowego odmówiła W. Z. wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] września 2004 r. (sygn. [...]) o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez [...] Dom Maklerski S.A. z siedzibą w [...]. Powołała się w podstawie rozstrzygnięcia na art. 157 § 3 k.p.a. w zw. z cyt. wyżej art. 11 ust. 5 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym. Komisja stwierdziła, iż W. Z. nie był stroną postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez [...] Dom Maklerski S.A. z siedzibą w [...]. W związku z powyższym powinien on wskazać konkretny przepis prawa materialnego, którego naruszenie stanowi także naruszenie jego uprawnienia, a ponadto powinien wykazać związek o charakterze materialno - prawnym między obowiązującą normą prawa administracyjnego materialnego, a jego konkretną sytuacją prawną, polegającą na tym, że zastosowanie tej normy może mieć wpływ na jego sytuację w zakresie prawa materialnego. KNF nie odnalazła we wniosku skarżącego jakiejkolwiek normy prawa administracyjnego, która w przedmiotowej sprawie kształtowałaby jego prawa lub obowiązki. Nie uznała podniesionych podstaw prawnych unieważnienia decyzji za normy publicznoprawne, z których wynikałyby dla niego bezpośrednio dla określone prawa lub obowiązki w postępowaniu administracyjnym. Ponadto uznała, że zakładanie wystąpienia szeregu skutków, które mogłyby ewentualnie zaistnieć w przyszłości i dotyczyć rozstrzygnięcia w jego sferze cywilnoprawnej nie jest tożsame z posiadaniem interesu prawnego. Innymi słowy ustaliła, iż podmiot wnioskujący nie jest uprawniony do złożenia przedmiotowego wniosku, a tym samym nie przysługuje mu przymiot strony postępowania administracyjnego, w konsekwencji za zasadne uznane zostało wydanie decyzji o odmowie wszczęcia przedmiotowego postępowania zgodnie z art. 157 § 3 k.p.a.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skarżący wskazał, iż o charakterze strony w postępowaniu administracyjnym decyduje sam zainteresowany, co jest wyrazem tzw. subiektywnej, formalnej legitymacji procesowej. Ponadto, interes prawny może wynikać nie tylko z norm prawa administracyjnego, ale również z norm prawa cywilnego. Stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej nie ma na celu przyznania wnioskodawcy określonych uprawnień, ale usunięcie wadliwej decyzji administracyjnej, co w konsekwencji umożliwi podjęcie stosownych działań prawnych w ramach odrębnych postępowań cywilnych. Wskazał, iż do utraty środków pieniężnych przez niego nie doszłoby, gdyby Komisja Papierów Wartościowych i Giełd z rażącym naruszeniem przepisów prawa nie wydała zaskarżonej decyzji. W przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, po jego stronie powstanie roszczenie względem Skarbu Państwa oparte na podstawie art. 417 § 1 oraz art. 417' § 2 k.c., ale także umowy zawarte z [...] S.A. zostaną uznane za nieważne zgodnie art. 58 § 1 k.c., co następnie skutkować będzie zaliczeniem wierzytelności wnioskodawcy względem [...] Dom Maklerski S.A. do pierwszej kategorii masy upadłościowej w rozumieniu art. 342 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze.

Komisja Nadzoru Finansowego po ponownym rozpatrzeniu wniosku podtrzymała w pełni swoje stanowisko zawarte w decyzji KNF z dnia [...] grudnia 2009 r. ponownie podkreślając, iż wnioskodawca nie był stroną postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez [...] Dom Maklerski S.A. z siedzibą w [...]. W związku z powyższym, powinien on wykazać, iż w jego konkretnym przypadku istnieje przepis prawa materialnego pozwalający zakwalifikować jego interes jako "interes prawny" tj. taki przepis prawa materialnego, którego naruszenie stanowi także naruszenie jego uprawnienia. Natomiast zarzucenie naruszenia art. 6 i 7 k.p.a. w związku z art. 30 ust. 2 oraz art. 40 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi nie spełnia powyższych przesłanek, ponieważ z tych przepisów nie wynikają dla wnioskodawcy żadne uprawnienia lub obowiązki. Interes prawny jest kategorią normatywną, mającą swe źródło w przepisach regulujących sposób załatwienia sprawy i stanowiących podstawę prawną jej rozstrzygnięcia, zarazem ściśle związaną z przedmiotem prowadzonego postępowania. Podstawą legitymacji jest interes oparty na prawie, a więc - stosunek materialnoprawny określony w przepisie prawnym poza k.p.a.

W skardze na powyższą decyzję skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 28 w związku z art. 157 § 2 k.p.a. poprzez błędne przyjęcie, iż nie posiada przymiotu strony w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] września 2004 r. o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez [...] Dom Maklerski S.A., które to naruszenie w konsekwencji prowadzi równocześnie do uchybienia zasadom konstytucyjnym, w szczególności zasadzie demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), zasadzie praworządności (art. 7 Konstytucji RP) oraz prawa żądania wynagrodzenia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej (art. 77 Konstytucji RP). Wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu nie zgodził się z argumentacją przedstawioną przez Komisję w zaskarżonej decyzji. W przedmiotowym stanie faktycznym, wzruszenie zaskarżonej decyzji kształtować będzie konkretne uprawnienia, krystalizujące się chociażby w zakresie jego roszczeń względem Skarbu Państwa. Skutki stwierdzenia nieważności decyzji o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej będą oddziaływać na sferę interesu prawnego skarżącego. Skarżący podnosił, że w 2005 r. po wydaniu decyzji o udzieleniu licencji, zdecydował się powierzyć [...] Dom Maklerski S.A w zarządzanie kwotę 300000 zł podpisując stosowne umowy, ponieważ był przeświadczony, że działa zgodnie z prawem i zasadami uczciwego obrotu. W tym przekonaniu utwierdzał go fakt, że ww. spółka otrzymała zezwolenie na prowadzenie działalności maklerskiej. Skarżący uważał, że zezwolenie to zostało wydane po dogłębnym zbadaniu spółki przez organ oraz, że wydanie zezwolenia nastąpiło zgodnie z przepisami. Skarżący nie podpisałby umów o zarządzanie portfelem oraz nie powierzyłby żadnych środków [...] Dom Maklerski S.A w zarządzanie, gdyby podmiot ten nie posiadał zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej. Skutkiem podpisania wyżej wymienionych umów było utracenie znacznej części powierzonych przez skarżącego środków, ponieważ WGI w wyniku swych działań sprzecznych z prawem utracił zezwolenie na działalność maklerską, a następnie została ogłoszona jego upadłość. Do utraty środków pieniężnych przez skarżącego nie doszłoby, gdyby Komisja Papierów Wartościowych i Giełd z rażącym naruszeniem przepisów prawa nie wydała decyzji o udzieleniu licencji.

Podnosił jak dotychczas, że w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, po stronie skarżącego powstanie roszczenie względem Skarbu Państwa oparte na podstawie art. 417 § 1 oraz art. 417' § 2 k.c. Oznacza to, że skarżący uprawniony był do złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji o udzieleniu licencji i może w postępowaniu dotyczącym stwierdzenia nieważności występować w charakterze strony, stosownie do art. 157 § 2 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie przywołując argumenty jak w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 5 października 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 1420/10. stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] kwietnia 2010 r. [...] oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...], jednakże z innych przyczyn niż podnoszone w skardze. Uznał, że KNF nie ma pozycji "ministra" w rozumieniu art. 5 § 2 pkt 4 k.p.a., bowiem ustawa nie wskazuje wprost na taką pozycję tego organu i w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają zasady ogólne k.p.a. dotyczące właściwości rzeczowej organów administracyjnych. Natomiast zgodnie z art. 67 ust. 1 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym wykonuje jedynie zadania należące dotychczas do KPWiG. Właściwym do stwierdzenia nieważności decyzji, w myśl art. 157 § 1 k.p.a., jest organ wyższego stopnia, jednakże w przypadku braku organu nadrzędnego, właściwy jest organ państwowy sprawujący nadzór nad działalnością organu, który wydał kwestionowaną decyzję. Powołując się na art. 3 ust. 3 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym wskazał, że nadzór nad działalnością Komisji sprawuje Prezes Rady Ministrów i ten właśnie organ jest właściwy do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez KPWiG. Oznaczało to, że Sąd I instancji przyjął, że KNF nie była właściwa do rozpoznania wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez KPWiG.

Naczelny Sąd Administracyjny uwzględniając skargę kasacyjną Komisji Nadzoru Finansowego w wyroku z dnia 21 lutego 2012 r. sygn. akt II GSK 67/11 uchylił zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 października 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 1420/10 i przekazał temu Sądowi sprawę do ponownego rozpoznania zasądzając od skarżącego na rzecz Komisji Nadzoru Finansowego kwotę 100 złotych tytułem zwrotu postępowania. Podzielił ocenę pozycji KNF w postępowaniu administracyjnym oraz spostrzeżenia co do ścisłego rozumienia ograniczonych uprawnień Prezesa Rady Ministrów w stosunku do tego organu prezentowaną już w orzecznictwie NSA (por np. postanowienia NSA z dnia 31 sierpnia 2011: sygn. akt II GSK 1608/11, sygn. akt II GSK 1607/11, sygn. akt II GSK 1606/06 i inne). Stwierdził m.in., że Komisja Nadzoru Finansowego jest centralnym organem administracji publicznej, a w ustawie o nadzorze nad rynkiem finansowym brak jest przepisów, które statuowałyby inny organ, a zwłaszcza Prezesa Rady Ministrów, jako organ wyższego stopnia w stosunku do Komisji Nadzoru Finansowego. Mimo że ustawa nie określa wprost, iż Komisja Nadzoru Finansowego jest organem centralnym (ministrem w rozumieniu przepisów k.p.a.), to wniosek taki wyprowadzić należy z całościowej analizy przepisów tej ustawy o nadzorze finansowym. KNF jest niewątpliwie jedynym w państwie organem nadzoru nad rynkiem finansowym i w ramach tego nadzoru realizuje ustawowe zadania wobec podmiotów funkcjonujących na tym rynku w całym państwie, w szczególności rozstrzyga sprawy indywidualne w drodze decyzji administracyjnych. Istotne znaczenie ma również skład tego organu, do którego ustawodawca zaliczył ministrów. Podkreślił, że Prezes Rady Ministrów tylko w ściśle określonym zakresie i formach sprawuje nadzór nad działalnością Komisji. Zakres nadzoru jest jednoznacznie określony w ustawie o nadzorze nad rynkiem finansowym. Kompetencje Prezesa Rady Ministrów w sprawach dotyczących działalności Komisji Nadzoru Finansowego nie uprawniają przyjęcia, iż jest organem wyższego stopnia w stosunku do KNF uprawnionym do prowadzenia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji. Odmienne wnioski nie mogą być wyprowadzone z art. 17 pkt 3 k.p.a., skoro wskazane już uprawnienia Prezesa Rady Ministrów nie dotyczą w ogóle postępowania administracyjnego. W wymienionym przepisie nie chodzi o jakikolwiek nadzór, ale o nadzór mający znaczenie w postępowaniu administracyjnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając ponownie sprawę w zakresie objętym granicami niniejszej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. zw. dalej p.p.s.a. ) - zważył, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Podstawą wniosku jest art. 157 § 1 k.p.a., który stanowi, że właściwy do stwierdzenia nieważności decyzji w przypadkach wymienionych w art. 156 jest organ wyższego stopnia, a gdy decyzja wydana została przez ministra lub samorządowe kolegium odwoławcze - ten organ.

Kwestia, czy Komisja Nadzoru Finansowego jest centralnym organem administracji publicznej (ministrem), w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, została rozstrzygnięta w niniejszej sprawie przez Naczelny Sad Administracyjny, którego oceną prawną Wojewódzki Sąd Administracyjny jest związany na mocy art. 190 p.p.s.a.

Przechodząc do rozpoznania skargi, zasadniczą kwestią jest rozstrzygnięcie, czy skarżący spełnia warunek wynikający z art. 157 § 2 k.p.a., bowiem postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji wszczyna się na żądanie strony lub z urzędu. Istotą sporu jest zatem odpowiedź, czy posiada on przymiot strony w postępowaniu z wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Papierów Wartościowych i Giełd z dnia [...] września 2004 roku o udzieleniu zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez [...] Dom Maklerski S.A. z siedzibą w [...].

W ocenie Sądu, KNF prawidłowo w pierwszej kolejności KNF ustaliła, że podmiot wnioskujący nie jest uprawniony do złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji.

Status strony określa art. 28 k.p.a., który stanowi, że stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Takiego przymiotu skarżący nie posiada. Nie wykazał bowiem, jakie przepisy prawa materialnego stanowią podstawę interesu prawnego stwarzającego dla niego legitymację czynną.

Należy podkreślić, że w kwestii posiadania przez podmiot przymiotu strony istnieje bogate i utrwalone orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego. M.in. stanowi, że wszczęcia postępowania nadzorczego może domagać się jedynie strona postępowania zwykłego lub osoba, która wykaże, iż posiada interes prawny w domaganiu się weryfikacji decyzji (wyrok NSA z dnia 2001.06.27, I SA 136/01 LEX nr 78939). Wbrew twierdzeniom skarżącego o tym, "czy jest się stroną danego postępowania administracyjnego, nie decyduje sama wola czy subiektywne przekonanie danej osoby, bądź dopuszczenie jej przez organ do udziału w nim, ale okoliczność, czy istnieje przepis prawa materialnego pozwalający zakwalifikować interes danej osoby jako "interes prawny" (wyrok NSA z dnia 2001.08.10 I SA 511/00 LEX nr 54725). Interes prawny ma charakter materialnoprawny. Oparty więc jest na normach administracyjnego prawa materialnego, gdzie musi istnieć norma prawa przewidująca w określonym stanie faktycznym i w odniesieniu do konkretnego podmiotu możliwość wydania określonego aktu. ( wyrok NSA z dnia 2001.09.27, I SA 2326/00 LEX nr 54528)

W tych okolicznościach odmowa wszczęcia postępowania w decyzjach Komisji Nadzoru Finansowego z dnia [...] kwietnia 2010 r. i z dnia [...] grudnia 2009 roku znalazła uzasadnienie w powołanym art. 157 § 2 i 3 k.p.a., bowiem art. 157 § 3 k.p.a. uchylony został przez art. 1 pkt 25 ustawy z dnia 3 grudnia 2010 r. (Dz.U.2011.6.18) zmieniającej nin. ustawę z dniem 11 kwietnia 2011 r., czyli po wydaniu zaskarżonych decyzji.

W świetle niespornego stanu sprawy administracyjnej podstawą żądania jest poniesienie przez skarżącego szkody finansowej wskutek działania [...] Domu Maklerskiego S.A. z siedzibą w [...]. Oznacza to, że interes prawny skarżącego chroniony jest w postępowaniu cywilnym. Podnoszona kwestia przez skarżącego, że [...] cofnięto zezwolenie na działalność maklerską ze względu na działania sprzeczne z prawem, a w konsekwencji ogłoszono jego upadłość - nie oznacza uprawnienia klienta [...] Domu Maklerskiego do zgłaszania zarzutu rażącego naruszenia prawa przez Komisję Papierów Wartościowych i Giełd przy wydaniu decyzji o udzieleniu tego zezwolenia. W ocenie Sądu, ma rację KNF, że skarżący, który nie był stroną postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej przez [...] Dom Maklerski S.A. z siedzibą w [...] obowiązany jest do wskazania konkretnego przepisu prawa materialnego, którego naruszenie stanowi także naruszenie jego uprawnienia. Powinien wykazać związek o charakterze materialno - prawnym między obowiązującą normą prawa administracyjnego materialnego, a jego konkretną sytuacją prawną, polegającą na tym, że zastosowanie tej normy może mieć wpływ na jego sytuację w zakresie prawa materialnego, a tego nie uczynił. Z uzasadnienia zarzutów podnosi szkodę wynikającą z działania [...] Domu Maklerskiego, z którym zawarł umowę cywilnoprawną. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie ma to związku o charakterze materialnoprawnym z prawidłowością udzielonego [...] zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej. Określenie interesu prawnego sprowadza się do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą administracyjnego prawa materialnego, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającą na tym, że akt stosowania tej normy może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej.

Interes prawny powinien być rozważony w całokształcie regulacji prawnej dotyczącej sfery praw i obowiązków danego podmiotu, a nie tylko ograniczony do jednego przepisu stanowiącego materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia (wyrok NSA z dnia 21 września 2004 r. sygn. akt GSK 41/04, nie publ.). Jednocześnie jednak jego immanentną cechą pozostaje bezpośredniość związku między sytuacją danego podmiotu a normą prawa materialnego, na której jest budowany interes prawny, przy czym podkreśla się, iż powiązanie takie musi istnieć pomiędzy organem prowadzącym postępowanie a każdą ze stron. Natomiast stosunki prawne między stronami, jeżeli nawet istnieją, nie mają znaczenia dla sprawy administracyjnej (wyrok NSA z 20 kwietnia 2005 r., sygn. akt II GSK 37/05).

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, w ocenie Sądu skarżący nie wskazał istnienia żadnej normy prawnej, z której wynikałyby bezpośrednio dla niego określone prawa i obowiązki uzasadniające uprawnienie do złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji. Za takie umocowanie nie można uznać dochodzenia w odrębnym postępowaniu cywilnym, w oparciu o łączącą go z [...] Dom Maklerski umowę cywilną, prawa do odszkodowania.

Takie postępowanie bowiem rodzi jedynie interes faktyczny, czysto finansowy w sprawie, który jednakże może być chroniony na gruncie postępowania cywilnego przed właściwym sądem powołanym do rozstrzygania tego rodzaju sporów. Z tego punktu widzenia decyzja zezwalająca na prowadzenie działalności maklerskiej nie zmienia sytuacji prawnej skarżącego przed sądem cywilnym i nie dotyczy ich interesu prawnego w sferze prawa administracyjnego. Skarżący ma i będzie mieć uprawnienia do działania na gruncie prawa cywilnego i będzie mógł się domagać ochrony swoich uprawnień wynikających z umowy przed właściwym sądem powszechnym.

W ocenie Sądu, nie da się wywieść interesu prawnego, co czyni skarżący, z sytuacji prawnej innego podmiotu: czyli poprzez wyeliminowanie decyzji statuującej legalne działanie na rynku finansowym [...] Dom Maklerski skarżący chce wywieść roszczenia względem Skarbu Państwa. Taki tok rozumowania Sądu znajduje potwierdzenie w glosie do wyroku NSA z dnia 2 lutego 1996 r.( IV SA 846/95,OSP 1997/4/83) J. Zimmermanna, gdzie czytamy, że " Interes prawny musi być "własny", a nie można go wywodzić wyłącznie z sytuacji prawnej innego podmiotu, nawet jeżeli w konkretnej sprawie związki między nimi byłyby bardzo silne, i nawet gdy związki te miałyby charakter nie tylko faktyczny, ale i prawny [...] Nie można się stać się stroną postępowania tylko z powodu stosunków prawnych z innym podmiotem (inną stroną)".

Skarżący nie może więc wywodzić swego interesu prawnego w sprawie administracyjnej z samego faktu, że w przypadku stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji, po jego stronie powstanie roszczenie względem Skarbu Państwa oparte na podstawie art. 417 § 1 oraz art. 417' § 2 k.c. toczącego się przed sądem powszechnym postępowania odszkodowawczego, gdyż wynika z tego tylko i wyłącznie interes faktyczny i majątkowy, materialny dla wnioskodawcy. Fakt uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności maklerskiej dotyczył jedynie sfery uprawnień i obowiązków [...] DM i nie dotykał bezpośrednio interesu prawnego skarżącego.

Z powyższych względów za nietrafny należy uznać zarzut naruszenia przepisów art. 28 w związku z art. 157 § 2 k.p.a. jak i zarzut uchybienia zasadom konstytucyjnym określonym w art. 2, art. 7, ani art. 77 Konstytucji RP.

Mając powyższe na uwadze, skarga jako niezasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a.