drukuj    zapisz    Powrót do listy

6090 Budownictwo wodne, pozwolenie wodnoprawne, Wodne prawo, Inne, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 13/20 - Wyrok NSA z 2020-06-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 13/20 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2020-06-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2020-01-03
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Maciej Dybowski
Paweł Miładowski /przewodniczący/
Tomasz Świstak /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6090 Budownictwo wodne, pozwolenie wodnoprawne
Hasła tematyczne
Wodne prawo
Sygn. powiązane
IV SA/Wa 1198/19 - Wyrok WSA w Warszawie z 2019-08-20
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1566 art. 545 ust. 4
Ustawa z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie Sędzia NSA Maciej Dybowski Sędzia del. WSA Tomasz Świstak (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S. S.A. z siedzibą w O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2019 r., sygn. akt IV SA/Wa 1198/19 w sprawie ze skargi S. S.A. z siedzibą w O. na decyzję Prezesa Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia [...] marca 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia wodnoprawnego oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 20 sierpnia 2019 r., sygn. akt IV SA/Wa 1198/19, oddalił skargę S. S.A. z siedzibą w O. (dalej: "Skarżąca") na decyzję Prezesa Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z [...] marca 2019 r., nr [...], w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia wodnoprawnego.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

W związku z utratą z dniem [...] grudnia 2017 r. mocy przez pozwolenie wodnoprawne udzielone [...] grudnia 2007 r. przez Starostę P. na odprowadzanie oczyszczonych ścieków deszczowych z terenu zakładu w M. do zbiornika retencyjnego znajdującego się na terenie zakładu Skarżąca pismem z [...] października 2017 r. wystąpiła do Starosty P. z wnioskiem o udzielenie pozwolenia wodnoprawnego na odprowadzanie powstających na terenie Zakładu Produkcji Tektury i Opakowań S. S.A. w M. ścieków (wód opadowych i roztopowych) do zbiornika retencyjnego, tj. do ziemi. Starosta P. decyzją z [...] grudnia 2017 r. odmówił wydania wnioskowanej decyzji, wskazując, że naruszałaby ona przepisy art. 125 pkt 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1121, z późn. zm., dalej Prawo wodne z 2001 r.).

Po rozpatrzeniu odwołania Prezes Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie decyzją z [...] marca 2019 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Wskazał, że 1 stycznia 2018 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2017 r. poz. 1566, z późn. zm., dalej Prawo wodne z 2017 r.), zgodnie z którą do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy z zakresu pozwoleń wodnoprawnych stosuje się przepisy dotychczasowe, z tym że organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego jest Prezes Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie. Organ wskazał, że wody opadowo-roztopowe zgodnie z Prawem wodnym z 2001 r. zaliczane są do ścieków, a z dowodów zebranych w toku postępowania wynika, że miejsce wprowadzania wód opadowych znajduje się w granicach strefy ochrony pośredniej ujęcia wód podziemnych, ustanowionej rozporządzeniem Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w P. z dnia 9 sierpnia 2012 r. w sprawie ustalenia strefy ochronnej ujęcia wody w rejonie Mosina-Krajkowo dla zaopatrzenia Poznańskiego Systemu Wodociągowego (Dz. Urz. Woj. Wlkp. z 2012 r. poz. 3556), tj. w strefie, w której zabronione jest odprowadzanie do ziemi ścieków. Dodatkowo organ podniósł, że udzielenie wnioskowanego pozwolenia naruszałoby zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Na powyższe rozstrzygnięcie Skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę, w której zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego i przepisów proceduralnych. Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji organu I instancji w całości, a także o umorzenie postępowania administracyjnego. W uzasadnieniu Skarżąca podniosła, że postępowanie zostało wszczęte i było prowadzone w związku z okolicznością, że Prawo wodne z 2001 r. wymagało uzyskania pozwolenia wodnoprawnego na odprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi. W toku postępowania nastąpiła zmiana przepisów, w której wyniku wody opadowe nie są już dłużej kwalifikowane jako ścieki i ich odprowadzanie do ziemi nie wymaga uzyskania pozwolenia wodnoprawnego. Pomimo zmiany stanu prawnego organ bezzasadnie poprowadził dalej postępowanie o wydanie pozwolenia wodnoprawnego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, wskazując, że w tej sprawie zastosowanie mają przepisy Prawa wodnego z 2001 r. stosownie do treści art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r.

Przywołanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekając na podstawie art. 151 § 1 P.p.s.a. oddalił powyższą skargę. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że postępowanie administracyjne zostało wszczęte jeszcze podczas obowiązywania Prawa wodnego z 2001 r., w związku z czym przepisy prawa materialnego tej ustawy znajdą zastosowanie w tej sprawie, zgodnie z regułą intertemporalną wyrażoną art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła Skarżąca, zaskarżając go w całości i wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, w tym zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm., dalej P.p.s.a.) w zw. z art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r. przez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że w przypadku rozstrzygania postępowań w sprawach o wydanie pozwoleń wodnoprawnych, które zostały wszczęte w okresie obowiązywania Prawa wodnego z 2001 r., należy stosować przepisy tej ustawy, co w konsekwencji doprowadziło do niewłaściwego zastosowania przepisu art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r. do sprawy, która dotyczyła wniosku o wydanie pozwolenia wodnoprawnego ważnego od 1 stycznia 2018 r., czyli od dnia obowiązywania Prawa wodnego z 2017 r., która w odmienny sposób uregulowała materialnoprawne przesłanki udzielania pozwoleń wodnoprawnych, co w konsekwencji doprowadziło do zastosowania w sprawie niewłaściwego reżimu prawnego i konsekwentnie niezgodnego z przepisami prawa rozstrzygnięcia w zakresie ustaleniami decyzją administracyjną stosunku administracyjnoprawnego Skarżącej;

2) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. w zw. z art. 126 Prawa wodnego z 2001 r. i w zw. z art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r. przez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 126 Prawa wodnego z 2001 r. w sprawie o udzielenie pozwolenia wodnoprawnego i przyjęcie, że są to właściwe przesłanki do odmowy udzielenia Skarżącej pozwolenia wodnoprawnego, podczas gdy z prawidłowej wykładni przepisu art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r. wynika, że w sprawie mają zastosowanie nie przepisy Prawa wodnego z 2001 r., lecz przepisy Prawa wodnego z 2017 r.;

3) art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. w zw. z art. 34 pkt 13 i art. 35 ust. 1 i 3 i w zw. z art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r. przez odmowę zastosowania w sprawie art. 34 pkt 13 i art. 35 ust. 1 i 3 Prawa wodnego z 2017 r. po błędnym przyjęciu, że sprawa powinna być rozstrzygnięta przy uwzględnieniu przesłanek udzielenia i odmowy udzielenia pozwolenia wodnoprawnego wynikających z uchylanego Prawa wodnego z 2001 r. a nie Prawa wodnego z 2017 r., podczas gdy z prawidłowej wykładni przepisu art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r. wynika wniosek przeciwny, co w konsekwencji doprowadziło do utrzymania dla potrzeb postępowania sprzecznej z przepisami kwalifikacji wód opadowych odprowadzanych z zakładu Skarżącej jako ścieków oraz uznania, że nadal ma ona obowiązek posiadania pozwolenia wodnoprawnego.

Uzasadniając powyższe zarzuty, Skarżąca podniosła, że Sąd, powołując się na orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego dotyczące sporów kompetencyjnych wynikłych na gruncie Prawa wodnego z 2017 r., nie wyjaśnił, dlaczego wnioski z nich płynące znajdują zastosowanie w rozpoznawanej sprawie. Zdaniem Skarżącej obowiązujące przepisy nie nakładają bezwzględnego nakazu stosowania dotychczasowych przepisów w każdym stanie faktycznym i prawnym wyłącznie z powodu wszczęcia postępowania w okresie ich obowiązywania. W ocenie Skarżącej z powodu zmiany kwalifikacji wód opadowych i w konsekwencji braku konieczności uzyskiwania pozwolenia wodnoprawnego wniosek o udzielenie pozwolenia obowiązującego od 1 stycznia 2018 r. był od początku bezprzedmiotowy, gdyż sytuacja prawna Skarżącej po tej dacie powinna być oceniana z uwzględnieniem przepisów stosowanych w momencie obowiązywania nowego pozwolenia wodnoprawnego. W przeciwnym przypadku o istnieniu obowiązku uzyskania pozwolenia wodnoprawnego decydowałaby data złożenia wniosku, a nie przepis prawa materialnego stanowiący ewentualną podstawę do jego udzielenia. Skarżąca zwróciła przy tym uwagę, że czynność, której miało dotyczyć pozwolenie, nie jest korzystaniem z wód w rozumieniu Prawa wodnego z 2017 r., a odprowadzanie wód opadowych i roztopowych do ziemi nie jest usługą wodną.

Pismem procesowym z [...] listopada 2019 r. pełnomocnik strony skarżącej kasacyjnie oświadczył, iż zrzeka się rozprawy, co w związku z faktem, iż strona przeciwna się temu nie sprzeciwiła uzasadniało rozpoznanie przedmiotowej skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 182 § 2 P.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Postępowanie sądowoadministracyjne zostało wszczęte po 15 sierpnia 2015 r., a zatem do uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego znajduje zastosowanie art. 193 zdanie drugie ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. dalej "P.p.s.a."). Zgodnie z tym przepisem, uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej. Powołany przepis stanowi lex specialis wobec art. 141 § 4 P.p.s.a. i jednoznacznie określa zakres, w jakim Naczelny Sąd Administracyjny uzasadnia z urzędu wydany wyrok w przypadku, gdy oddala skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny nie przedstawia więc w uzasadnieniu wyroku oddalającego skargę kasacyjną opisu ustaleń faktycznych i argumentacji prawnej podawanej przez organy administracji i Sąd pierwszej instancji.

Stosownie do treści art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Podstawy te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu tej sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej, które są wyznaczone każdorazowo wskazanymi w skardze kasacyjnej podstawami.

Skarga kasacyjna jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw.

Odnosząc się do pierwszego ze zgłoszonych w skardze kasacyjnej zarzutów wskazać należy, iż z dniem 1 stycznia 2018 r. weszła w życie ustawa z dnia 20 lipca 2017 r. -Prawo wodne (Dz. U. z 2017 r., poz. 1566 ze zm.), która uchyliła obowiązującą dotychczas ustawę Prawo wodne z 2001 r. (art. 573 ustawy Prawo wodne z 2017 r.).

Przypomnieć w tym miejscu trzeba, iż postępowanie administracyjne zostało wszczęte wnioskiem skarżącej Spółki z [...] października 2017 r., a więc w czasie obowiązywania Prawa wodnego z 2001 r. Natomiast kontrolowane obecnie przez Sąd I instancji decyzje organu I i II instancji zostały wydane odpowiednio [...] grudnia 2017 r. i [...] marca 2019 r., co oznacza, iż decyzja kończąca postępowanie, ostateczna decyzja organu odwoławczego wydana została już pod rządami Prawa wodnego z 2017 r.

Generalną zasadą obowiązującą w przypadku zmiany stanu prawnego w toku prowadzonego postępowania jest, iż co do zasady to przepisy przejściowe określają, w oparciu o jaki stan prawny powinno być prowadzone i zakończone postępowanie wszczęte przed zmianą stanu prawnego. Jedynie w przypadku braku przepisów przejściowych w tego rodzaju sytuacjach znajdzie zastosowanie ogólna zasada bezpośredniego stosowania ustawy nowej, z tym jednakże zastrzeżeniem, iż bezpośrednie stosowanie ustawy nowej nie powinno jednakże dotyczyć zdarzeń zaistniałych "w całości" przed jej wejściem w życie.

Ustawa Prawo wodne z 2017 r. zawierała przepisy przejściowe, w tym art. 545 ust. 4 zawierający normą intertemporalną stanowiącą, że "do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy, niewymienionych w ust. 1-3d, stosuje się przepisy dotychczasowe, z tym że organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego jest Prezes Wód Polskich, jeżeli przed dniem wejścia w życie ustawy organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego był w tych sprawach Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej albo dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej."

Biorąc pod uwagę, iż postępowanie w przedmiocie udzielenia pozwolenia wodnoprawnego nie zostało wymienione w art. 545 ust. 1-3d Prawa wodnego z 2017 r. Oznacza to, że w kontrolowanej sprawie zastosowanie miały przepisy materialne Prawa wodnego z 2001 r. (por. wyroki NSA z 28 kwietnia 2020 r., sygn. II OSK 1529/19 oraz z 4 lipca 2018 r., sygn. II OSK 1648/18 – dostępne w CBOSA), co też trafnie przyjął w zaskarżonym wyroku Sąd I instancji.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż autor skargi kasacyjnej nie wskazał na jakikolwiek przepis, albo generalną zasadę wykładni, które uzasadniałyby odstąpienie w realiach tej konkretnej sprawy od wyników jednoznacznej wykładni językowej art. 545 ust. 4 Prawa wodnego ograniczając się w tym zakresie jedynie do gołosłownego twierdzenia, iż norma intertemporalna wynikająca z art. 545 ust. 4 Prawa wodnego nie powinna znaleźć w sprawie zastosowania. Strona skarżąca kasacyjnie nie wskazała także jakiejkolwiek zasady, która jej zdaniem winna być stosowana celem ustalenia jakie przepisy dotychczasowe, o których mowa w tym przepisie winny być w dalszym ciągu stosowane, a do jakich norma ta nie będzie znajdować zastosowania. Stawiając zarzut błędnej wykładni art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r. autor skargi kasacyjnej nie dopełnił zatem wymogu wskazania właściwej jego zdaniem wykładni tego przepisu.

Przypomnieć zaś należy, iż zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego błędna wykładnia prawa materialnego może polegać na nieprawidłowym odczytaniu normy prawnej wyrażonej w przepisie, mylnym zrozumieniu jego treści lub znaczenia prawnego, bądź też na niezrozumieniu intencji ustawodawcy (por. wyrok NSA z 13 września 2005 r., II OSK 16/05, LEX nr 192124, wyrok NSA z 23 lutego 2005 r., OSK 539/04, LEX nr 165771, wyrok NSA z 2 lutego 2005 r. OSK 1026/04, LEX nr 171170). Skuteczność tak podniesionego zarzutu należy oceniać w oderwaniu od ustaleń faktycznych, a jedynie w odniesieniu do bezspornych okoliczności faktycznych sprawy i uzasadnienia. W przypadku podniesienia zarzutu naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię, obowiązkiem autora skargi kasacyjnej jest nie tylko wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego naruszonych przez sąd zaskarżonym wyrokiem, ale i wyjaśnienie, na czym polegała błędna interpretacja wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego, i jakie jest prawidłowe znaczenie tych przepisów – por. np. wyrok NSA z 30 czerwca 2004 r., FSK 208/04 (ONSAiWSA 2004, nr 3, poz. 55). Wymogom powyższym autor skargi kasacyjnej nie sprostał ograniczając się do zakwestionowania sposobu zastosowania art. 545 ust. 4 przez Sąd I instancji w kontrolowanej sprawie, a bez wskazania jak przepis ten należy prawidłowo rozumieć.

Odnosząc się do argumentacji podniesionej w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, w tym w szczególności twierdzeń, iż poddane kontroli sądowej postępowanie administracyjne stało się bezprzedmiotowe w następstwie wejścia w życie ustawy Prawo wodne z 2017 r. zauważyć trzeba, iż jest ona wynikiem niezrozumienie przez autora skargi kasacyjnej istoty prowadzonego w sprawie postępowania i skutków normy intertemporalnej z art. 545 ust. 4 Prawa wodnego.

Nie wdając się w szczegółowe porównanie rozwiązań przyjętych w ustawie Prawo wodne z 2001 r. i w ustawie Prawo wodne z 2017 r., zauważyć jedyne trzeba, iż aktualnie obowiązująca ustawa, wdrażająca w zakresie swojej regulacji szereg przepisów prawa europejskiego, wprowadziła szereg zupełnie nowych rozwiązań, w tym chociażby nową definicję ścieków, nową definicję wód opadowych i roztopowych oraz nowe instytucje zgody wodnoprawnej, usług wodnych oraz opłaty za korzystanie z usług wodnych.

Regulacja intertemporalna zawarta w art. art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r. spowodowała, że przedmiotem postępowania prowadzonego po 1 stycznia 2018 r. w następstwie wniosku o wydanie pozwolenia wodnoprawnego złożonego przed tą datą było dokonanie oceny, czy planowany przez wnioskodawcę sposób korzystania z wód był dopuszczalny na gruncie Prawa wodnego z 2001 r., zaś w przypadku pozytywnej oceny tej okoliczności wydanie pozwolenia wodnoprawnego uprawniającego wnioskodawcę do określonego w nim działania w okresie objętym pozwoleniem wodnoprawnym, przypadającym już po wejściu w życie Prawa wodnego z 2017 r.

Postępowanie to nie stawało się zatem bezprzedmiotowe po dniu wejścia w życie ustawy Prawo wodne z 2017 r., albowiem w dalszym ciągu istniał przedmiot postępowania, jakim był pochodzący od uprawnionego podmiotu wniosek, który – zgodnie z wyraźną wolą ustawodawcy – należało ocenić pod kątem jego zgodności z przepisami dotychczasowymi, przy czym skutki tej oceny wywierane były "na przyszłość".

Regulacja art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r. ustanawiała zatem swego rodzaju przywilej między innymi dla osób ubiegających się o udzielenie pozwolenia wodnoprawnego, które odpowiedni wniosek złożyły pod rządami ustawy Prawo wodne z 2001 r., a polegający na zapewnieniu im możliwości rozpoznania tego wniosku na zasadach dotychczasowych, jednakże ze skutkami wkraczającymi w czas obowiązywania nowego prawa.

Powyższe nie przesądza jednakże – wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej – o niemożności dokonania oceny zgodności zamierzonych działań Spółki z przepisami ustawy Prawo wodne z 2017 r. i obligatoryjnym przedłużeniu stosowania ustawy starej (Prawa wodnego z 2001 r.) do działań mających mieć miejsce wyłącznie pod rządami nowego prawa, a jedynie o tym, iż zgodność zamierzenia wnioskodawcy z przepisami Prawa wodnego obowiązującego od 1 stycznia 2018 r. nie może być przedmiotem badania w postępowaniu zainicjowanym podaniem u udzielenie pozwolenia wodnoprawnego złożonym przed tą datą.

Zauważyć bowiem trzeba, iż o ile strona uważa, iż przepisy Prawa wodnego z 2017 r., obowiązujące od 1 stycznia 2018 r. za korzystniejsze dla siebie, to nic nie stało i nie stoi na przeszkodzie złożenia nowego wniosku o udzielenie pozwolenia wodnoprawnego już po wejściu w życie nowej ustawy, który to wniosek rozpoznany by został w oparciu o jej przepisy.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż decyzja ostateczna, wydana zgodnie z art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r. na podstawie przepisów dotychczasowych, tworzy stan powagi rzeczy osądzonej jedynie w zakresie w niej wskazanym – to jest oceny zgodności z prawem planowanego korzystania z wód dokonanej na gruncie ustawy Prawo wodne z 2001 r., w żadnym zakresie nie przesądza zaś o niedopuszczalności określonego korzystania z wód na gruncie regulacji zawartych w Prawie wodnym z roku 2017 r.

O ile strona uważała, iż w kontekście zamierzonego korzystania z wód korzystniejsze dla nie są przepisy ustawy nowej, to nic nie stało na przeszkodzie cofnięciu - przed ostatecznym zakończeniem postępowania - wniosku złożonego pod rządami ustawy Prawo wodne z 2001 r. Takie cofnięcie wniosku o wydanie pozwolenia wodnoprawnego uzasadniałoby zaś umorzenie postępowania w sprawie na podstawie art. 105 § 1 K.p.a., albowiem powodowałoby jego bezprzedmiotowość, w sytuacji gdy postępowanie o udzielenie danemu podmiotowi pozwolenia wodnoprawnego nie może toczyć się z urzędu i bez wniosku tego podmiotu.

Zauważyć wreszcie trzeba, iż o ile dany podmiot stoi na stanowisku, iż jego planowane działania, na gruncie ustawy Prawo wodne z 2017 r., nie wymagają uzyskania jakiejkolwiek zgody wodnoprawnej, to może podjąć te działania, a jego stanowisko w tym zakresie zostanie procesowo zweryfikowane w toku ewentualnie zainicjowanego z urzędu postępowania w przedmiocie korzystania z wód bez wymaganej zgody wodnoprawnej.

Co za tym idzie nie jest trafny wyrażony w uzasadnieniu skargi kasacyjnej pogląd, iż przyjęta przez Sąd I instancji wykładnia art. 545 ust. 4 Prawa wodnego prowadzi do sytuacji, iż o tym czy dany podmiot ma obowiązek uzyskania pozwolenia wodnoprawnego decydowałby moment złożenia wniosku o wydanie pozwolenia, a nie obowiązujący w dacie orzekania przepis prawa materialnego.

Powyższe przesądza o nietrafności tak zarzutu oznaczonego w skardze kasacyjnej nr 1, a dotyczącego naruszenia art. 545 ust. 4 Prawa wodnego z 2017 r., jak i kolejnych zarzutów oznaczonych nr 2 i 3.

Te zarzuty kasacyjne sprowadzały się bowiem jedynie do generalnego zakwestionowania zaaprobowanego przez Sąd I instancji, zastosowania przez orzekający w sprawie organ przepisu art. 126 ustawy Prawo wodne z 2001 r. oraz braku zastosowania wskazanych w zarzucie nr 3 przepisów art. 34 pkt 13 i art. 35 ust. 1 i 3 ustawy Prawo wodne z 2017 r.

Nadto zauważyć należy, iż zarzut oznaczony w skardze kasacyjnej nr 2 skonstruowany został wadliwie, albowiem art. 126 Prawa wodnego z 2001 r. dzielił się na dwa odrębne i dotyczące różnych stanów faktycznych punkty. Przypomnieć zaś trzeba, iż konsekwencją wprowadzenia zasady związania sądu podstawami skargi kasacyjnej jest wymóg prawidłowego ich określenia w samej skardze kasacyjnej. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - sąd uchybił oraz uzasadnienia zarzutu ich naruszenia. To sam autor skargi kasacyjnej wyznacza bowiem zakres kontroli instancyjnej wskazując, które normy prawa zostały naruszone. Naczelny Sąd Administracyjny nie ma obowiązku ani prawa do domyślania się i uzupełniania argumentacji autora skargi kasacyjnej (por. wyrok NSA z 6 września 2012 r., sygn. akt I FSK 1536/11, LEX nr 1218336). Co za tym idzie zarzut kasacyjny powinien zawierać wskazanie konkretnego przepisu prawa, który, zdaniem skarżącego kasacyjnie, został naruszony. Należy podać artykuł, paragraf, ustęp, punkt literę, a także inne szczegółowe oznaczenia przepisu, jeżeli takowe występują. Wymogom tym konstrukcja zarzutu nr 1 kontrolowanej skargi kasacyjnej nie sprostała.

Podkreślić trzeba, iż kasator nie zakwestionował dokonanej w zaskarżonej decyzji, a zaakceptowanej przez Sąd I instancji oceny, iż na gruncie przepisów art. 125 pkt 2 i pkt 3 ustawy Prawo wodne z 2001 r. brak było możliwości pozytywnego rozpatrzenia podania strony o udzielenie wnioskowanej zgody wodnoprawnej, ze względu na naruszenie wymagań ochrony zdrowia ludzi, jak i ochrony środowiska wynikające z przepisów odrębnych oraz na naruszenie ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co wobec zasady związania Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej uniemożliwiło odniesienie się do tego zagadnienia w niniejszym wyroku.

Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia art. 34 pkt 13 i art. 35 ust. 1 i 3 ustawy Prawo wodne z 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, iż wobec ustalenia, że te wskazane jako wzorce kontroli kasacyjnej przepisy ustawy Prawo wodne z 2017 r. w ogóle nie znajdowały zastosowania w kontrolowanej sprawie, brak było przesłanek dla dokonywania w niniejszym postępowaniu oceny prawidłowości ich wykładni zaproponowanej przez skarżącego kasacyjnie oraz ich ewentualnego zastosowania w stosunku do planowanego zagospodarowania przez S. S.A. z siedzibą w O. wód opadowych.

Dokonanie tego rodzaju ocen przez Naczelny Sąd Administracyjny stanowiłoby bowiem wyjście poza granice sprawy sądowoadministracyjnej wyznaczone przez zaskarżoną decyzję Prezesa Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z [...] marca 2019 r. przedmiotem, której było wyłącznie dokonanie oceny zamierzenia wnioskodawcy pod kątem przepisów obowiązujących do 31 grudnia 2017 r. i co za tym idzie wiązałoby się z naruszeniem 134 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 193 P.p.s.a. Szczegółowe odniesienie się przez Naczelny Sąd Administracyjny w niniejszej sprawie do uzasadnienia zarzutu oznaczonego w skardze kasacyjnej nr 3 wkraczałoby bowiem w materię, która będzie przedmiotem rozpoznania w przypadku ewentualnego złożenia odpowiedniego wniosku o udzielenie pozwolenia wodnoprawnego na prowadzenie określonej działalności już pod rządami ustawy Prawo wodne z 2017 r.

Z powyższych powodów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt