Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz, Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder,, Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Kukla, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi M. W. na decyzję Rektora Uniwersytetu z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. zasądza od Rektora Uniwersytetu na rzecz skarżącego M. W. kwotę [...] złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Rektor Uniwersytetu Technologicznego, decyzją z dnia [...]r. Nr [...], wydaną na podstawie art. 16 i 17 ust. 1 i 2 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) oraz art. 104 i 107 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), odmówił M. W. udostępnienia informacji publicznej o wynikach postępowania wyjaśniającego wraz z uzasadnieniem w postaci skanu wniosku dyscyplinarnego lub skanu postanowienia o umorzeniu postępowania wyjaśniającego wraz z uzasadnieniem w sprawie wykorzystania przez mgr A. R. w pracy pt. "Różnice w budowie czaszki i masy ciała norki hodowlanej i dziko żyjącej" danych z pracy magisterskiej P. S. pt. "Wpływ domestykacji na budowę czaszki norki amerykańskiej."

Organ ten ustali, że M. W. o udostępnienie powyższej informacji wniósł do Rektora Uniwersytetu Technologicznego w dniu 2 listopada 2013 r. Wniosek ten był poprzedzony pismem z dnia 10 grudnia 2012 r., w którym M. W. zwrócił się z zapytaniem, czy zostało wszczęte i jakie są rezultaty postępowania dyscyplinarnego wobec doktorantki mgr A. R. w związki z podejrzeniem przejęcia przez nią danych z pracy magisterskiej P. S. Rektor pismem z dnia [...] r. ([...]) poinformował wnioskodawcę o przekazaniu 12 grudnia 2012 r. sprawy rzecznikowi dyscyplinarnemu ds. doktorantów w celu przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.

Cytując treść art: 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (dalej również określanej jako: u.d.i.p.")) Rektor wyjaśnił, że prywatność osoby fizycznej, o której mowa w tym przepisie, nie jest chroniona wówczas, gdy chodzi o informacje o osobach pełniących funkcje publiczne, mające związek z pełnieniem tych funkcji albo gdy osoba fizyczna, której informacja dotyczy, rezygnuje z tego prawa. Osoba, której dotyczy wniosek M. W. o udostępnienie informacji, jest doktorantką Uniwersytetu Technologicznego, która z uwagi na charakter obowiązków oraz zakres odpowiedzialności nie pełni funkcji publicznej (art. 115 § 19 kk.).

Wobec powyższego organ stwierdził, że prawo do wnioskowanej przez M. W. informacji publicznej ulega uzasadnionemu ograniczeniu z uwagi na prywatność doktorantki mgr A. R. W dniu 25 listopada 2013 r. mgr A. R., w odpowiedzi na zapytanie Uczelni, złożyła oświadczenie, iż nie rezygnuje z przysługującego jej prawa do ochrony jej prywatności.

W tym stanie sprawy Rektor wydał decyzję odmawiającą udostępnienia informacji publicznej ze względu na ochronę prawa do prywatności mgr A. R., doktorantki ZUT.

M. W. wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy. We wniosku podniósł, że jako dziennikarz powołujący się na ustawę Prawo prasowe oraz ustawę o Dostępie do Informacji Publicznej, pismem z dn. 2 listopada 2013 r. wystąpił do Rektora ZUT o udostępnienie dokumentów urzędowych będących informacją publiczną dotyczących wyjaśniającego postępowania dyscyplinarnego w sprawie zarzutu plagiatu pod adresem mgr A. R., doktorantki Wydziału Biotechnologii i Hodowli Zwierząt, o którym wcześniej poinformował Rektora pismem z 10 grudnia 2012 r. wskazując, że w połowie czerwca 2012 r. dr L. F.-B. z Zakładu Anatomii Zwierząt Wydziału Biotechnologii i Hodowli Zwierząt ZUT zawiadomiła prof. dr hab. J. U., Dziekana Wydziału, o tym że dane z pracy magisterskiej P. S. " Wpływ domestykacji na budowę czaszki norki amerykańskiej (Neovision vison)" (promotor: dr F.-B.) zostały przejęte (splagiatowane) przez doktorantkę Wydziału, mgr A. R. i przedstawione wspólnie z prof. M. K. w pracy (doniesieniu) konferencyjnym "Różnice w budowie czaszki i masy ciała norki hodowlanej i dziko żyjącej (Neovision vison)".

Ustawa "Prawo o Szkolnictwie Wyższym" nakazuje władzom uczelnianym wszczęcie postępowania wyjaśniającego w takich przypadkach nierzetelności naukowej, stąd powołując się na Prawo prasowe oraz Ustawę o Dostępie do Informacji Publicznej poprosił o poinformowanie, czy JM Rektor zawiadomiony przez Dziekana Wydziału o sprawie, wszczął takie postępowanie zarówno wobec doktorantki jak i nauczyciela akademickiego (który został współautorem pracy nie uczestnicząc wcześniej w żadnych badaniach) i jakie są rezultaty tego postępowania.

Został wtedy poinformowany przez Pana Rektora, że w następstwie tego pisma wszczęto postępowanie wyjaśniające wobec doktorantki, bowiem Dziekan nie powiadomił Rektora o zarzutach wobec doktorantki.

Obecnie, rok po tej informacji, Rektor ZUT podjął decyzję odmawiającą udostępnienia kopii wniosku dyscyplinarnego Rzecznika Dyscyplinarnego wraz z uzasadnieniem - pod pozorem prawa do prywatności doktorantki, której zarzucono naruszenie praw autorskich mgr P. S.

Powyższa decyzja i stanowisko Rektora ZUT jest błędne i wyżej wskazane dokumenty z mocy prawa powinny być udostępnione dziennikarzowi.

Popełnienie plagiatu naukowego i związane z tym postępowanie dyscyplinarne nie jest związane z prywatnością jakiejkolwiek osoby, (patrz prawomocny wyrok Sądu Okręgowego z dnia [...] r.(sygn. akt [...]). Także w wyroku z dnia 6 maja 1997 r. (sygn. akt SA/Wr 929/96) sąd stwierdził m. in., iż "Cechą ochrony praw osobistych czy prawa prywatności jest to, że ochroną tą jest objęta dziedzina życia osobistego, prywatnego człowieka. Ochrona ta zatem nie obejmuje ani działalności publicznej osoby, ani też sfery działań czy zachowań, które ogólnie są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli działania te lub zachowania wiążą się ściśle z działalnością publiczną". Wygłoszenie referatu naukowego na konferencji, naukowej przez doktoranta-uczestnika studiów doktoranckich, wspólnie z innym nauczycielem akademickim - tutaj prof. zw. M. K., jest działalnością publiczną. Sprawa ewentualnego plagiatu naukowego dokonanego w doniesieniu konferencyjnym - przez doktoranta jest rzeczą naganną, stąd w interesie społecznym jest poznanie argumentów Rzecznika Dyscyplinarnego odnośnie wymierzenia kary lub przyczyn z powodu których umorzono postępowanie.

Skarżący za ważny w sprawie uznał fakt, że o informację publiczną ubiega się dziennikarz (prasa) i powołał się na wyrok z dnia 1 czerwca 2000 r., (sygn. - III RN 64/00), w którym Sąd Najwyższy stwierdził iż: "W interesie Rzeczypospolitej Polskiej leży gwarantowanie prasie jak najszerszego dostępu do informacji będących w posiadaniu organów i instytucji publicznych, rozumianego jako prawo do uzyskania informacji nie tylko w formie przekazu ustnego, pisemnego czy w innej postaci od zobowiązanego organu, lecz także przez wgląd do akt powstałych w rezultacie jego działalności."

Wnioskodawca stwierdził zatem, że odmowa udzielenia prasie kopii dokumentów urzędowych dotyczących zarzutu plagiatu naukowego (czyn, który jednocześnie jest przestępstwem!) jest naruszeniem wolności prasy i jej prawa do społecznej kontroli decyzji.

Decyzją z dnia [...] r. Nr [...], Rektor Uniwersytetu Technologicznego, działając na podstawie art. 16 i 17 ust. 1 i 2 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej oraz art. 138 § 1pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm), po ponownym rozpatrzeniu sprawy - utrzymał w mocy decyzję własną z dnia 26 listopada 2013 r.

W uzasadnieniu Rektor ZUT zawarł ustalenia faktyczne tożsame z ustaleniami dokonanymi w decyzji własnej z dnia 26 listopada 2013 r.

Odnosząc się do argumentacji zawartej we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, organ stwierdził, że w myśl art. 3 a ustawy Prawo prasowe, w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej , która zrównuje prawa dziennikarza z prawami każdego podmiotu, który o taką informację może się ubiegać. Na poparcie powyższego stanowiska powołał się na aktualne orzecznictwo sadowe, a w tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 października 2012 r. w sprawie o sygn. II SA/Lu 372/12.

W dalszej części uzasadnienia decyzji organ powtórzył stanowisko wyrażone w pierwszej decyzji, a oparte na 5 ust. 2 u.d.i.p., w myśl którego prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy.

Stwierdzając, że prywatność osoby fizycznej nie jest chroniona wówczas, gdy chodzi o informacje o osobach pełniących funkcje publiczne, mające związek z pełnieniem tych funkcji albo gdy osoba fizyczna, której informacja dotyczy, rezygnuje z tego prawa Rektor wyjaśnił, że mgr A. R. jest doktorantką Uniwersytetu Technologicznego i nie pełni funkcji publicznej z uwagi na charakter jej obowiązków oraz zakres odpowiedzialności.

Dlatego też prawo do wnioskowanej informacji publicznej ulega uzasadnionemu ograniczeniu z uwagi na prywatność doktorantki mgr A. R., a w związku ze złożeniem przez nią w dniu 25 listopada 2013 r. oświadczenia, iż nie rezygnuje z przysługującego jej prawa do ochrony jej prywatności, Rektor ZUT zobowiązany był do wydania decyzji o odmowie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej.

M. W. nie zgadzając się z wyżej opisaną decyzją ostateczną wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego domagając się:

1. zobowiązania Rektora Uniwersytetu Technologicznego do udostępnienia żądanej informacji publicznej tj. dotyczącej umorzenia postępowania dyscyplinarnego odnośnie zarzutu popełnienia plagiatu naukowego przez mgr A. R., w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się wyroku,

2. zasadzenia kosztów postępowania i dochodzenia należnych praw.

Na wstępie uzasadnienia skargi M. W. opisał dotychczasowy przebieg sprawy ( treść składanych wniosków oraz wydanych w niej decyzji).

Wyjaśniając dlaczego nie zgadza się z zaskarżoną decyzją wskazał, że po pierwsze, popełnienie plagiatu naukowego w publikacji naukowej, która jest publiczna i została wykonana oraz opublikowana przez doktoranta i profesora szkoły wyższej, nie jest związane z prywatnością jakiejkolwiek osoby, (patrz; wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 IV 2010 r., sygn. V Ca 606/10, oraz wyrok WSA we Wrocławiu IV SA/Wr 510/13).

Po drugie, sprawy plagiatów naukowych dokonywanych przez studentów, magistrów, doktorantów, adiunktów czy tez profesorów wyższych uczelni maja duży rozgłos medialny, stąd w interesie społecznym jest poznanie argumentów rzecznika dyscyplinarnego dla doktorantów, odnośnie wymierzenia kary czy tez umorzenia postępowania dyscyplinarnego. Utajnianie tego typu spraw jest niezgodne z podstawowymi standardami akademickiej rzetelności i działa wbrew szeroko pojętemu interesowi społecznemu, który tutaj reprezentuje prasa.

Po trzecie, skarżący, który jest dziennikarzem i naukowcem zajmującym się od lat patologią nauki, był osobą, która ponad rok temu poinformowała Rektora o powyższej nierzetelności na Wydziale. Pomimo ukończenia postępowania wyjaśniającego, Rektor ZUT - wbrew swojej obietnicy i obowiązkowi prawnemu wynikającemu z KPA, do tej chwili nie poinformował skarżącego o ustalonych faktach.

Po czwarte, współautorem doniesienia (referatu) opartego o przejęte z pracy magisterskiej P. S. dane, był prof. dr hab. M. K. Nie miał on żadnego wkładu własnego do tych badań i po prostu dopisał się jako współautor, co jest naruszeniem dobrych praktyk naukowych jak i przywłaszczeniem współautorstwa. Brak jest żadnych informacji od Rektora ZUT na temat wyników postępowania wyjaśniającego wobec prof. M. K.

Podsumowując, skarżący stwierdził, że żądane dokumenty (wniosek dyscyplinarny lub postanowienie o umorzeniu postępowania wyjaśniającego) są dokumentami urzędowymi, wydanymi w postaci akt administracyjnych wydanych przez odpowiednie podmioty wykonujące funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych.Za bardzo ważny w sprawie uznał przy tym fakt, że o informacje publiczną ubiega się dziennikarz (prasa). Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia i z dnia 1 czerwca 2000 r., (sygn. - III RN 64/00) stwierdził iż : "W interesie Rzeczypospolitej Polskiej leży gwarantowanie prasie jak najszerszego dostępu do informacji będących w posiadaniu organów i instytucji publicznych, rozumianego jako prawo do uzyskania informacji nie tylko w formie przekazu ustnego, pisemnego czy w innej postaci od zobowiązanego organu, lecz także przez wgląd do akt powstałych w rezultacie jego działalności."

Skarżący domagając się udostępnienia informacji publicznej, podkreślił, że jest dziennikarzem. Wskazał również, powołując się na orzecznictwo i piśmiennictwo, że"informację publiczną" stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne, oraz osoby, pełniące funkcje, a także inne podmioty, które te władze realizują bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa w zakresie tych kompetencji (wyrok z 30.10. 2002 r. sygn. II SA 1956/02)," oraz że "Informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa (wyrok NSA z dnia 25. 03. 2003 r., sygn. II SA 4059/02)." Jak podaje M. Z. (patrz Prawo dostępu do informacji publicznej. Zagadnienia praktyczne; Delfin, Warszawa 2009, str. 45) zbliżone stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z ; 24 czerwca 2003 r. (sygn. III RN 95/02, patrz "Wokanda" nr 2, 2004, s.19) : Wymaga wyjaśnienia, czy udostępnienie prasie akt spraw administracyjnych należy do zakresu pojęcia "udzielanie prasie informacji o działalności organu administracji publicznej. (...) Nie ulega wątpliwości, że zakres znaczeniowy tego pojęcia nie powinien być ograniczany w ten sposób, aby obejmowało ono jedynie pochodzący od organu administracji publicznej przekaz pisemny lub ustny albo w innej formie dotyczący działalności tego organu. Co więcej "w praktyce będzie to każda informacja znajdująca się zgodnie z prawem, w posiadaniu tych podmiotów".

Zacytowane powyżej definicje należy uzupełnić o stwierdzenie, iż informacja publiczna odnosi się do faktów (patrz wyrok NSA z 25 marca 2003 r., II SA 4059/02). Jak podkreśla M. Z., przesłankę te objaśnił WSA w Krakowie w wyroku z 15 października 2007 r.(sygn. II SAB Kr 56/07) : Pojęcie "faktu" należy rozumieć bardzo szeroko. Analiza art. 6 UDIP pokazuje, ze wnioskiem w świetle tej ustawy może być objęte pytanie o określone fakty lub o stan określonych zjawisk. Nie jest jednak dopuszczalna argumentacja akcentująca, ze pod pojęciem "faktów" należy rozumieć jedyne podjęte czynności faktyczne lub działania organu wykonującego władze publiczna. Faktem należy objąć każda czynność i każde zachowanie organu wykonującego zadania publiczne podjęte w zakresie wykonywania takiego zadania. Organy publiczne, a precyzyjniej określając organy uprawnione do wykonywania zadań publicznych, z założenia nie podejmują innych czynności jak załatwianie spraw publicznych. Wykonywanie zadania publicznego nie może polegać na realizacji sprawy prywatnej i stąd pod pojęciem informacji o sprawie publicznej należy rozumieć również każda czynność i każde działanie organu władzy publicznej tak w sferze prawa administracyjnego, jak i np. w sferze prawa cywilnego.

W związku z tym opierając się na zaprezentowanym w skardze stanie faktycznym i prawnym, M. W. wywiódł, że:

1. popełnienie plagiatu naukowego nie wchodzi w zakres prywatności osoby fizycznej,

2. dokumenty wyjaśniającego postępowania dyscyplinarnego są dokumentami urzędowymi w rozumieniu ustawy (art..6, ust.2) jak również jest informacja mająca charakter publiczny w rozumieniu art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 2, tj. zawierająca aktualną wiedzę o sprawach publicznych. Nie maja tu zastosowania przepisy o ochronie danych osobowych dotyczące przestrzegania zakresu i trybu przetwarzania danych osobowych i przepisy dotyczące prywatności.

Rektor Uniwersytetu Technologicznego odpowiadając na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sądowa kontrola zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazała, że akt ten narusza przepisy postępowania administracyjnego w stopniu uzasadniającym uwzględnienie skargi, aczkolwiek z przyczyn innych niż zostały w niej podniesione.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się rozbieżności pomiędzy ocenami, co do charakteru prawnego żądanej informacji, zawartymi w zaskarżonej decyzji Rektora Uniwersytetu Technologicznego i we wniesionej skardze. Przeciwnie, z argumentacji obu stron wynika, że niesporne jest dla nich w sprawie, iż wynik postępowania wyjaśniającego zawarty w postanowieniu kończących tego rodzaju postępowanie stanowi informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Należy mieć jednak na uwadze, że w świetle przepisów tej ustawy, prawo do informacji publicznej nie jest prawem nieograniczonym. Ograniczenie prawa dostępu do informacji publicznej wynika przede wszystkim, z zasadnie przywołanego w zaskarżonej decyzji, art. 5 ust. 2 ustawy. Wskazuje na to art. 2 ust 2 u.d.i.p., zgodnie z którym, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej. Podkreślenia przy tym wymaga, że ustawa nie różnicuje, co do zasady, ograniczenia prawa dostępu do informacji publicznej ze względu na właściwości podmiotu, który ubiega się o jej udostępnienie. Dlatego nie narusza prawa wyrażony w zaskarżonej decyzji pogląd, że dziennikarz ubiegający się o udostępnienie informacji publicznej, korzysta z prawa dostępu do takiej informacji (zgodnie z art. 3a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe, Dz. U. Nr 5, poz. 24 z późn. zm.) na zasadach określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Oznacza to, że prawo dziennikarza do dostępu do informacji publicznej kształtuje się identycznie jak prawo każdego innego podmiotu mieszczącego się w zakresie podmiotowym tej ustawy ( podobnie: wyroki WSA: w Gdańsku z dnia 5.12.2012 r. sygn. II SAB/Gd 79/12, LEX nr 1234516, w Białymstoku z dnia 11.06.2013, sygn.. II SA/Bk 230/13, LEX nr 1328565).

Z treści zaskarżonej decyzji jednoznacznie wynika, że przyczyną odmowy udostępnienia M. W. wnioskowanej informacji publicznej było uznanie przez organ decyzyjny, że żądana informacja, która jest, zdaniem Rektora, informacją publiczną, nie może być udostępniona ze względu na ochronę prywatności doktorantki ZUT - mgr A. R., która, nie wyraziła zgody na udostępnienie tej informacji.

W ocenie Rektora ZUT, A. R. "nie pełni funkcji publicznej z uwagi na charakter jej obowiązków oraz zakres odpowiedzialności." Dlatego prawo do wnioskowanej informacji publicznej ulega uzasadnionemu ograniczeniu ze względu na przysługujące jej prawo do ochrony prywatności z którego nie zrezygnowała.

Z tym stanowiskiem nie zgadza się skarżący, który uważa, że A. R. nie przysługuje prawo do ochrony prywatności ponieważ jako doktorantka Uniwersytetu Technologicznego wygłaszając referat działała publicznie, a postępowanie wyjaśniające dotyczyło zarzutu plagiatu w wygłoszonym przez nią publicznie i w asyście profesora referatu na konferencji naukowej.

W związku z tak rozumianym, spornym stanowiskiem obu stron, należy wyjaśnić, że ustanowione w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. ograniczenie prawa dostępu do informacji publicznej nie ma charakteru absolutnego, gdyż jak trafnie, w tym zakresie wywodzi skarżący, nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji , w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa, o czym stanowi expressis verbis art. 5 ust. 2 zd. in fine omawianej ustawy.

Zdaniem Sądu, w realiach niniejszej sprawy rozstrzygniecie czy mgr A. R. korzysta z ochrony prawa do prywatności przynależnego osobie fizycznej, czy też jako osoba pełniąca funkcję publiczną lub mająca związek z pełnieniem takiej funkcji z ochrony tej nie korzysta, nie mają znaczenia okoliczności (czas, miejsce, audytorium) wygłoszonego przez nią referatu, w którym skarżący upatruje przejawu dopuszczenia się przez nią plagiatu, gdyż to nie treść referatu jest przedmiotem wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Skarżący zwrócił się bowiem do Rektora o udostępnienie informacji dotyczącej sposobu zakończenia postępowania wyjaśniającego w ramach postępowania dyscyplinarnego w sprawie doktorantki ZUT mgr A. R.

Skoro Rektor przyjął, że objęta wnioskiem informacja jest informacją publiczną, to sposób rozpatrzenia wniosku skarżącego wymagał dokonania ustaleń i następnie ich prawnej oceny celem stwierdzenia, czy mgr A. R. jako doktorantka ZUT była osobą pełniąca funkcję publiczną lub w ramach swojego zatrudnienia na tej uczelni wykonywała zadania związane z działalnością publiczną.

Wyjaśnienie tej kwestii powinno stanowić punkt wyjścia do rozstrzygnięcia czy dokumenty wytworzone podczas oraz w wyniku prowadzonego w Uczelni w stosunku do doktorantki A. R. postępowania wyjaśniającego, dotyczącego podejrzenia dokonania plagiatu w referacie wygłoszonym przez nią na konferencji naukowej, ze względu na przewidziane w art. 5 ust. 2 ustawy przesłanki ograniczenia dostępu do informacji publicznej podlegają – jak twierdzi skarżący-udostępnieniu bez żadnych ograniczeń, czy też ich udostępnienie podlega ograniczeniu, a jeżeli tak to w jakim zakresie, a także czy dopuszczalne jest udostępnienie informacji po jej anonimizacji.

Zdaniem Sądu, nie przesądzając ostatecznego sposobu rozstrzygnięcia, stwierdzić trzeba, że Rektor Uniwersytetu Technologicznego w zaskarżonej decyzji wskazanych wyżej ustaleń i ocen prawnych nie dokonał.

Wyjaśnienia wymaga, że dla zdefiniowania pojęcia osoby pełniącej funkcję publiczną, może być przydatna na gruncie niniejszej sprawy definicja zawarta jest w art.115 § 19 Kodeksu karnego, według którego osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową.

W orzecznictwie sądowo-administracyjnym przyjmuje się zgodnie, że nauczyciele akademiccy są osobami pełniącymi funkcje publiczne w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (por. wyroki NSA z dnia: 19.04.2011r. sygn. I OSK 125/11, 5.04.2013 r. sygn. I OSK 196/13, dostępne w Internecie http:// orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. –Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.2912, poz. 572) pracownikami uczelni są nauczyciele akademiccy oraz pracownicy niebędący nauczycielami akademickimi. Do nauczycieli akademickich ustawa zalicza w art. 108 pkt 1-4 : pracowników naukowo–dydaktycznych, pracowników dydaktycznych, pracowników naukowych, dyplomowanych bibliotekarzy oraz dyplomowanych pracowników dokumentacji i informacji naukowej. Z art. 110 ust. 1 wynika, że pracownicy naukowo-dydaktyczni i naukowi są zatrudnieni na stanowiskach : profesora zwyczajnego, profesora nadzwyczajnego, profesora wizytującego, adiunkta, asystenta. Na stanowisku asystenta, jak stanowi to art. 114 ust. 6 Prawa o szkolnictwie wyższym , może być zatrudniona osoba , która posiada co najmniej tytuł zawodowy magistra lub równorzędny.

Z przedstawionych wyżej przepisów wynika, że asystenta zatrudnionego w wyższej uczeni publicznej, jako nauczyciela akademickiego należy zaliczyć do osób pełniącą funkcję publiczną, co jednak- zdaniem sądu – nie jest równoznaczne z tym, że wytworzone przez uprawnione organy uczelni wyższej (w tym wypadku rzecznika dyscyplinarnego) w toku postępowania wyjaśniającego materiały, a zwłaszcza postanowienie o umorzeniu postępowania wyjaśniającego, w realiach niniejszej sprawy podlegają bez żadnych ograniczeń udostępnieniu, gdyż to wymaga szerszych rozważań na tle całokształtu okoliczności faktycznych i prawnych sprawy.

Z treści zaskarżonej decyzji, jak również z materiałów postępowania w przedmiocie wniosku skarżącego, przedłożonych przez Rektora ZUT wraz z odpowiedzią na skargę, nie wynika czy mgr A. R. jest zatrudniona w tej uczelni na stanowisku asystenta. Zawarte w zaskarżonej decyzji sformułowanie "nie pełni funkcji publicznej z uwagi na charakter jej obowiązków oraz zakres odpowiedzialności" niczego w tym względzie nie wyjaśnia, gdyż nie jest wiadomo czy doktorantka ta jest zatrudniona na stanowisku asystenta, jaki konkretnie jest zakres jej obowiązków, a także jakie przepisy mają co do niej zastosowanie do postępowania wyjaśniającego, a zatem, czy nie istnieje odrębny tryb udostępnienia tego rodzaju materiałów.

W tym stanie sprawy Sąd stwierdził, że dokonane w zaskarżonej decyzji ustalenia faktyczne są niepełne i w związku z tym uniemożliwiają ocenę materialnoprawną zaskarżonego rozstrzygnięcia. Z tego względu, w wyżej wskazanym zakresie, należało uwzględnić skargę.

Wskazane wady zaskarżonej decyzji wynikają z naruszenia art. 7, 77§ 1, 80 i 107 § 3 K.p.a , które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy –Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy rzeczą organu będzie dokonanie niezbędnych ustaleń, z uwzględnieniem wyżej wskazanych zapatrywań Sądu i podjęcie rozstrzygnięcia na podstawie całokształtu ujawnionych i ocenionych okoliczności.

Sąd nie miał natomiast podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku skargi o nakazanie Rektorowi ZUT udostępnienia żądanej we wniosku informacji ponieważ ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie przewiduje tego rodzaju rozstrzygnięcia w wyroku wydanym po rozpoznaniu sprawy skargi wniesionej na decyzję. Rodzaje rozstrzygnięć wydawanych przez sąd I instancji, w przypadku skargi na decyzję określa art. 145 § 1 tej ustawy (uchylenie decyzji, stwierdzenie nieważności decyzji, stwierdzenie wydania decyzji z naruszeniem prawa,) oraz jej art. 151 (oddalenie skargi). Tylko w przypadku uwzględnienia skargi na bezczynność, jak stanowi to art. 149 § 1 P.p.s.a. sąd zobowiązuje bezczynny podmiot do usunięcia stanu bezczynności w określonym terminie, co wcale nie jest jednoznaczne z nakazaniem bezczynnemu konkretnego sposobu rozpoznania wniosku.

Z powyższych względów należało na podstawie wskazanego art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a orzec jak w sentencji.

Orzeczenie w przedmiocie kosztów postępowania w postaci zwrotu wpisu od skargi oparte został o przepis art. 200 tej samej ustawy.

Rozstrzygniecie przedmiocie zwrotu kosztów przejazdu skarżącego na rozprawę sądową na trasie W. – S. –W., złożonego przez skarżącego w dniu rozprawy na sali rozpraw po ogłoszeniu wyroku, podjęte zostanie w odrębnym postanowieniu.