Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Lemiesz Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Sędzia WSA Dorota Wdowiak Protokolant sekr. sąd. Jarosław Kielczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lutego 2016 r. sprawy ze skargi M. R. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę w całości

Sygn. akt VI SA/Wa 3056 /15

UZASADNIENIE

Sprawa niniejsza zawisła ponownie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie na wskutek wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 października 2015 r. sygn. akt II GSK 1903/14, który uchylił zaskarżony wyrok tutejszego Sądu z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. akt VI SA/Wa 2852/13 i przekazał do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie sprawę ze skargi M. R. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.

Rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego zostało oparte na następującym stanie faktyczno-prawnym:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. akt VI SA/Wa 2852/13, rozpoznaniu sprawy ze skargi M. R. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2013 r.

Sąd pierwszej instancji orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Zaskarżoną decyzją Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2013 r. o nałożeniu na M. R. (dalej zwanego też "skarżącym"), w oparciu o art. 92a ust.1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2012 r. poz. 1265 ze zm. dalej "u.t.d.") i l.p.1.1, 2.9. i 2.10. załącznika nr 3 do tej ustawy, kary pieniężnej w wysokości 10.000 złotych za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Uzasadniając swoje stanowisko, organ wskazał, że w dniu [...] kwietnia 2011 r. w W. przy ul. [...] funkcjonariusze Policji przeprowadzili kontrolę drogową pojazdu marki [...] o nr rej. [...], kierowanego przez skarżącego, którym wykonywał on zarobkowy przewóz osób. Stwierdzono, że na dachu pojazdu umieszczone było urządzenie techniczne z napisem "[...] ", a na jego boku napisy "[...] ". W pojeździe zainstalowano taksometr marki "Cezar" o nr fabrycznym [...]. Kierujący pojazdem okazał do kontroli m.in. paragon z zarejestrowanej na niego kasy fiskalnej. W toku przesłuchania zeznał, że prowadzi działalność gospodarczą współpracując z firmą "[...]" i przewoził w dniu kontroli klienta na ul. [...], co potwierdzili przesłuchani w trakcie kontroli w charakterze świadków pasażerowie zatrzymanego pojazdu. Kontrola została udokumentowana protokołem nr [...], który w dniu [...] kwietnia 2012 r. został przekazany przez Wydział Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji w W. do [...] Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego.

Według ustaleń organu, skarżący nie dysponował licencją na wykonywanie transportu drogowego osób, wykonując okazjonalny przewóz osób. Nie dysponował też licencją na wykonywanie transportu drogowego taksówką, a pojazd nie był oznaczony w sposób charakterystyczny dla pojazdów, którymi wykonywany jest transport drogowy taksówką na terenie [...] W. (m.in.: żółto czerwone pasy, herb miasta). Zdaniem organu odwoławczego, naruszył również zakaz, o którym mowa w art. 18 ust. 5 u.t.d. Na dachu pojazdu umieszczono urządzenie techniczne z napisem "[...]", a na jego boku napisy "[...] ". W pojeździe zainstalowano taksometr marki "Cezar" o nr fabrycznym [...]. Uznał, że pojazd nie spełniał również kryterium konstrukcyjnego przewidzianego dla pojazdów przeznaczonych do wykonywania przewozów okazjonalnych osób. Ustawodawca umożliwił wykonywanie tego typu przewozów jedynie pojazdami przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Natomiast kontrolowany pojazd był przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu 5 osób wraz z kierowcą, co potwierdza materiał zdjęciowy oraz dowód rejestracyjny kontrolowanego samochodu.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji organu I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania w sprawie. Podniósł zarzut naruszenia

-art. 92 ust. 1 i 4 u.t.d. w związku z lp. 1.1. załącznika do u.t.d. poprzez:

a) przyjęcie, iż wykonywał transport drogowy bez wymaganej licencji pomimo, że ww. przepis nie dotyczy taksówek, a użytkowany pojazd był - zgodnie z zaświadczeniem o przeprowadzonym badaniu technicznym - taksówką,

- art. 92 ust. 1 i 4 u.t.d. w związku z lp. 2.9. załącznika do u.t.d. poprzez przyjęcie, iż wykonywał przewóz z naruszeniem zakazów określonych w art. 18 ust. 5 pkt 1 - 3 u.t.d., tj.: z naruszeniem zakazu:

a) umieszczania i używania w pojeździe taksometru,

b) umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy,

c) umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych, pomimo że pojazd był - zgodnie z zaświadczeniem o przeprowadzonym badaniu technicznym - taksówką bagażową, a zatem, zgodnie z określonymi dla taksówek wymaganiami technicznymi z § 24 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 roku posiadał odpowiednie i konieczne oznaczenia i wyposażenie;

- art. 92 ust. 1 i 4 u.t.d. w związku z lp. 2.10. załącznika do u.t.d. poprzez przyjęcie, iż wykonywał przewóz okazjonalny, pomimo że zgodnie z art. 18 ust. 4a u.t.d. przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą a pojazd skarżącego ma tylko miejsc 5;

- art. 6 oraz 8 k.p.a. w zw. z art. 7 i 11 k.p.a. przejawiające się w tym, że organ II instancji w wyniku niewłaściwej kontroli legalności działalności organu I instancji nie zastosował środka określonego w ustawie, mimo że zebrany przez organ materiał dowodowy okazał się być niewystarczający i budzący wątpliwości, które przy właściwej ocenie materiału dowodowego, mogły przechylić szalę na korzyść skarżącego.

W uzasadnieniu skargi skarżący zarzucił organom m.in. nieuwzględnienie faktu, że pojazd użytkowany przez niego jest, w świetle zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym, taksówką. Pojazd skarżącego jest taksówka bagażową i stosownie do wymagań technicznych dla taksówek określonych w ww. rozporządzeniu Ministra Infrastruktury posiadał odpowiednie oznaczenia i wyposażenie. Niezasadnie zatem organy transportu drogowego uznały, że przewóz był wykonywany z naruszeniem zakazu: umieszczania i używania w pojeździe taksometru, umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem oraz telefonem przedsiębiorcy, umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych, gdyż pojazd uznany za taksówkę bagażową musi spełniać wymania określone w cytowanym wyżej rozporządzeniu. W innym wypadku bowiem, gdyby pojazd, który jest - zgodnie z zaświadczeniem o przeprowadzonym badaniu technicznym - taksówką bagażową w trakcie użytkowania nie był należycie wyposażony to wobec skarżącego mogłoby zostać wszczęte postępowanie na podstawie art. 96 § 1 pkt 5 Kodeksu Wykroczeń. Odnośnie stwierdzonego przez organy naruszenia art. 18 ust. 4a) u.t.d., użytkowany przez niego pojazd był pojazdem, w którym znajdowało się 5 miejsc, co oznacza, że organy nie miały podstaw do zastosowania ww. przepisu w ustalonym stanie faktycznym.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoją dotychczasową argumentację w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm. dalej "p.p.s.a.") uchylił obydwie decyzje w związku z naruszeniem przepisów prawa materialnego w sposób mający wpływ na wynik sprawy. Uznał, że skoro należący do skarżącego kontrolowany pojazd marki [...] o nr rej. [...] był oznaczony w ten sposób, że na jego dachu znajdowało się podświetlone urządzenie techniczne z dwustronnym napisem "[...]", wewnątrz był zamontowany taksometr elektroniczny marki Cezar współpracujący z kasą fiskalną, na boku pojazdu umieszczone były napisy: "[...]", to zewnętrznie i wewnętrznie pojazd był wyposażony w urządzenia charakterystyczne dla pojazdów wykonujących transport drogowy taksówkową. Stwierdził, że elementy oznakowania pojazdu i okoliczność przewożenia pasażerów wskazywały na wykonywanie przez skarżącego transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji. Są bowiem charakterystyczne dla odróżnienia taksówki od pojazdu wykonującego przewozy okazjonalne. Przepis art. 18 ust. 5 u.t.d. sankcjonuje posiadanie opisanych elementów na pojeździe wykonującym przewozy okazjonalne. Co do dodatkowych oznaczeń, jak: herbu miasta, stosownych oznaczeń geograficznych i oraz numeru bocznego, w myśl § 24 ust. 4 i § 24 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. Nr 32, poz. 262 ze zm.) dopuszcza się ich stosowanie pod warunkiem, że są one zgodne z ustaleniami obowiązującymi na obszarze danych gmin lub związku komunalnego.

Wykonywanie transportu drogowego taksówką może odbywać się wyłącznie na zasadach określonych w ustawie o transporcie drogowym. Wobec tego przedsiębiorca prowadzący taką działalność gospodarczą, niezależnie czy jest to osoba fizyczna, prawna czy jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, powinien legitymować się uprawnieniem w postaci licencji na wykonywanie transportu drogowego taksówką, o jakiej mowa w art. 6 ust. 1 u.t.d. Udziela się jej na określony pojazd i obszar, zgodnie z art. 6 ust. 4 u.t.d. Licencja na wykonywanie transportu drogowego taksówką jest bowiem specjalnym rodzajem licencji, innym od przewidzianej w art. 5 ust. 1 u.t.d. licencji na wykonywanie transportu drogowego, co zgodnie z art. 4 pkt 3 u.t.d. w zw. z pkt 1 i 2 tego przepisu oznacza podjęcie i wykonywanie działalności w zakresie przewozu osób lub rzeczy. W tej sytuacji art. 12 ust. 1b u.t.d., zgodnie z którym licencja na krajowy transport drogowy osób nie uprawnia do wykonywania transportu drogowego taksówką oznacza, że przewozem okazjonalnym jest przewóz wykonywany po uzyskaniu licencji w rozumieniu art. 5 u.t.d., zaś transport drogowy taksówką to transport wykonywany na podstawie licencji udzielonej zgodnie z art. 6 u.t.d. Zatem, w ustawie o transporcie drogowym istnieje wyraźny podział na przewozy okazjonalne i wykonywane taksówką. Podział ten potwierdza art. 18 ust. 4a u.t.d. dodany z dniem 7 kwietnia 2011 r. na mocy art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 4 lutego 2011 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 48, poz. 247). W myśl tego przepisu przewóz okazjonalny może być wykonywany pojazdami samochodowymi przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Oznacza to, że wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu do 7 osób łącznie z kierowcą, za wyjątkiem pojazdów zabytkowych (art. 18 ust. 4b u.t.d.) jest zakazane.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, skoro skarżący nie legitymował się licencją na wykonywanie transportu osób pojazdem, który prawidłowo został uznany za taksówkę, to tym samym realizował przewóz osób taksówką z naruszeniem obowiązków wynikających z ustawy o transporcie drogowym. W konsekwencji podstawę nałożenia na skarżącego kary pieniężnej powinien stanowić lp. 1.3. załącznika do u.t.d. w zw. z art. 92 ust. 1 i 4 u.t.d., sankcjonujący wykonywanie transportu taksówką bez wymaganej licencji a nie, jak przyjęły organy l.p. 1.1 załącznika do ustawy penalizujący wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji, z wyłączeniem taksówek - lp. 2.9 i 2.10 załącznika za wykonywanie przewozów okazjonalnych z naruszeniem art. 18 ust. 5 i ust. 4a u.t.d.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył skargą kasacyjną Główny Inspektor Transportu Drogowego domagając się jego uchylenia i oddalenia skargi lub przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego. Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. skarga kasacyjna zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1) art. 4 pkt 11, art. 5 ust.1, art. 18 ust. 4a, art. 18 ust. 5 u.t.d. według stanu prawnego na dzień kontroli ( tj. Dz.U. z 2012 r. Nr 125 poz. 874) według stanu prawnego na dzień orzekania przez organ drugiej instancji (tj. Dz.U. z 2012 r. poz. 1265 ze zm.) oraz l.p.1.1, 2.9, 2.10 załącznika nr 3 do u.t.d. poprzez ich niezastosowanie do ustalonego stanu faktycznego na skutek błędnego przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji, że wykonywanie przez podmiot nie posiadający licencji taksówkowej transportu drogowego osób, pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 5 osób łącznie z kierowcą, oznaczonym i wyposażonym tak jak taksówka, wyklucza możliwość zakwalifikowania tego transportu drogowego jako przewozu okazjonalnego, podczas gdy analiza powołanych przepisów prawnych uwzględniająca również ich wykładnię celowościową, nie pozostawia wątpliwości, iż nielicencjonowany transport drogowy osób wykonywany pojazdem osobowym jako przewozem okazjonalnym, bez względu na stopień upodobnienia takiego pojazdu do taksówki, w związku z tym podlega ograniczeniom, o których mowa w art. 18 ust. 4a i art. 18 ust. 5 u.t.d.

2) art. 6 ust. 1 i ust. 4 u.t.d, art. 92 ust.1 i ust. 4 u.t.d. w brzmieniu obowiązującym w dniu kontroli (art. 92 ust.1 i 6 u.t.d. w brzmieniu obowiązującym w dniu orzekania przez organ drugiej instancji) oraz l.p.1.3 załącznika do ustawy (w brzmieniu obowiązującym w dniu kontroli) także art. 2 pkt 43 ustawy Prawo o ruchu drogowym i § 24 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. poprzez ich błędne zastosowanie skutkujące przyjęciem przez Sąd pierwszej instancji, że o kwalifikacji przewozu jako transportu drogowego taksówką przesądza oznakowanie i wyposażenie pojazdu osobowego zgodnie z § 24 powołanego rozporządzenia, podczas gdy możliwość oznakowania pojazdu jest korzyścią wynikającą z faktu uzyskania licencji taksówkowej i spełnienia bardziej rygorystycznych wymogów, niż to ma miejsce w przypadku przewoźników okazjonalnych, a zatem podmiot nieposiadający licencji na transport drogowy taksówką, bez względu na to jak bardzo upodobni pojazd do taksówki, nie uczyni go taksówką a wykonywany przez niego przewóz nie uzyska statusu transportu drogowego taksówką.

Wyrokiem z dnia 8 października 2015 r. sygn. akt II GSK 1903/14 Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok tutejszego Sądu z dnia 27 lutego 2014 r. sygn. akt VI SA/Wa 2852/13 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, że skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek nie do końca podzielił stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji i w skardze kasacyjnej.

Wskazał, że Sąd pierwszej instancji uchylił zaskarżoną decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] sierpnia 2013 r. oraz poprzedzającą ją decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2013 r., którą nałożono na skarżącego karę pieniężną w wysokości 10.000 zł za następujące naruszenia:

- wykonywanie transportu drogowego taksówką bez wymaganej licencji (lp. 1.1. załącznika nr 3),

- wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu, o którym mowa w art. 18 ust. 5 (lp. 2.9 załącznika nr 3),

- wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a z zastrzeżeniem przewozów o których mowa w art. 18 ust. 4b ustawy (lp. 2.10 załącznika nr 3).

NSA stwierdził, że narusza prawo stanowisko Sądu pierwszej instancji, który uchylając zaskarżone decyzje uznał m.in. brak spełnienia przez samochód skarżącego konstrukcyjnego wymogu dla przewozu powyżej 7 osób wraz z kierowcą, stosownie do przepisu art. 18 ust. 4a u.t.d. oraz uznał, że skarżący wykonywał przewóz osób taksówką bez wymaganej licencji, dlatego w grę wchodziło jedynie nałożenie na skarżącego kary pieniężnej w kwocie 3.000 zł.

Ocenił, że stanowisko ograniczające w omawianej sytuacji odpowiedzialność skarżącego jedynie do sankcji przewidzianej w lp. 1.3 załącznika w związku z art. 92 ust.1 i 4 u.t.d. - stwarza sprzyjające warunki dla obchodzenia przepisów prawa w zakresie wymogów jakie powinny być spełnione przez przedsiębiorcę dla prowadzenia działalności dotyczącej przewozu osób.

Tymczasem wykonywanie transportu drogowego osób bez wymaganej licencji, jest zagrożone sankcją w wysokości 8.000 zł, przewidzianą przepisem lp. 1.1. załącznika do omawianej ustawy.

Także, zagrożone karą pieniężną w wysokości 8.000 zł wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a, z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w art. 18 ust. 4b, przewidziane w lp. 2.10 załącznika do ustawy.

NSA uznał, że Sąd pierwszej instancji nie skontrolował legalności zaskarżonej decyzji pod kątem naruszenia tych przepisów.

Natomiast, zgodził się z Sądem pierwszej instancji, że bezpodstawne było nałożenie na skarżącego kary pieniężnej za naruszenie zakazów: umieszczania lub używania w pojeździe taksometru, umieszczania na pojeździe oznaczeń z nazwą, adresem lub telefonem przedsiębiorcy oraz umieszczania na dachu pojazdu lamp lub innych urządzeń technicznych (art. 18 ust. 5 u.t.d.). Sankcje te, na co wskazuje przepis lp. 2.10 załącznika do ustawy, dotyczą sytuacji wykonywania przewozów okazjonalnych samochodem konstrukcyjnie dostosowanym do tego rodzaju przewozów, a więc przeznaczonym do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą (art. 18 ust. 4a u.t.d.). Innymi słowy, do osoby wykonującej przewozy osób samochodem konstrukcyjnie dostosowanym do przewożenia 5 osób, jak to miało miejsce w okolicznościach sprawy, nie ma zastosowania sankcja przewidziana w lp. 10 załącznika ustawy.

Uznał, że w to miejsce, o czym była już mowa, może wchodzić w grę sankcja przewidziana w lp. 2.10 załącznika do ustawy.

Nie wchodzi zaś w grę kumulowanie kar pieniężnych z obu wspomnianych tytułów.

NSA uznał, że skoro Sąd pierwszej instancji nie skontrolował legalności zaskarżonej decyzji, nakładającej na skarżącego kary pieniężne przewidziane w lp. 1.1 i lp. 2.10 ustawy o transporcie drogowym należało uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie (art. 185 § 1 p.p.s.a.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po ponownym rozpatrzeniu sprawy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 190 p.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Oznacza to, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania nie ma całkowitej swobody przy wydawaniu nowego orzeczenia. Związanie dokonaną przez NSA wykładnią ma szeroki zasięg, bowiem nie można także oprzeć skargi kasacyjnej - od orzeczenia wydanego po ponownym rozpoznaniu sprawy - na podstawach sprzecznych z przyjętą w tej sprawie wykładnią. Oznacza także, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie może formułować nowych ocen prawnych sprzecznych z wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny poglądem, a zobowiązany jest do podporządkowania się mu w pełnym zakresie, jak i konsekwentnego reagowania poprzez treść nowego wyroku.

Badając zatem ponownie sprawę według powyższego kryterium i w ramach kontroli zaskarżonej decyzji pod względem zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi należy w pierwszej kolejności wskazać, że z przyjętego przez organy obu instancji stanu faktycznego, który w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, wynika, że kontrolowanym w dniu [...] kwietnia 2011r. pojazdem marki [...] o nr rej. [...], kierowanym przez skarżącego, wykonywał on zarobkowy przewóz osób. Stwierdzono, że na dachu pojazdu umieszczone było urządzenie techniczne z napisem "[...]", na boku napisy "[...]", a w pojeździe zainstalowano taksometr marki "Cezar" o nr fabrycznym [...]. Kierowca okazał do kontroli m.in. paragon z zarejestrowanej na niego kasy fiskalnej. Zeznał, że prowadzi działalność gospodarczą współpracując z firmą "[...]" i przewoził w dniu kontroli klienta na ul. [...], co potwierdzili przesłuchani w trakcie kontroli w charakterze świadków pasażerowie.

Organ uznał, że wykonując okazjonalny przewóz osób skarżący nie dysponował licencją na wykonywanie transportu drogowego osób. Nie dysponował też licencją na wykonywanie transportu drogowego taksówką. Uznał, że naruszył zakaz, o którym mowa w art. 18 ust. 5 u.t.d. z tego względu, że na dachu pojazdu umieszczono urządzenie techniczne z napisem "[...]", na jego boku napisy "[...]", w pojeździe zainstalowano taksometr. Uznał, że pojazd nie spełniał również kryterium konstrukcyjnego przewidzianego dla pojazdów przeznaczonych do wykonywania przewozów okazjonalnych osób. Ustawodawca umożliwił wykonywanie tego typu przewozów jedynie pojazdami przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą, a tymczasem kontrolowany pojazd był przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu 5 osób wraz z kierowcą.

Decyzja GITD utrzymująca w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lipca 2013 roku zaakceptowała nałożenie na skarżącego kary pieniężnej, której wysokość została wyliczona w następujący sposób:

1) za wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji kara 8000 zł;

2) za wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a, z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w art. 18 ust. 4b - kara 8000 zł;

3) za wykonywanie przewozów okazjonalnych w krajowym transporcie drogowym pojazdem przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą z naruszeniem zakazu, o którym mowa w art. 18 ust. 5 - kara 8000 zł

Oznacza to utrzymanie w mocy rozstrzygnięcia organu I instancji tj. kary pieniężnej w wysokości 24 000 złotych, tj. 3 x 8000 złotych, ograniczonej do wysokości 10 000 złotych, zgodnie z art. 92 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym.

Wobec związania Sądu oceną NSA, że bezpodstawne było nałożenie na skarżącego kary pieniężnej za naruszenie zakazów: tj. naruszeń z art. 18 ust. 5 u.t.d. i wykładnią, że sankcje te, na co wskazuje przepis lp. 2.10 załącznika do ustawy, dotyczą sytuacji wykonywania przewozów okazjonalnych samochodem konstrukcyjnie dostosowanym do tego rodzaju przewozów, a więc przeznaczonym do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą (art. 18 ust. 4a u.t.d.). Innymi słowy, do osoby wykonującej przewozy osób samochodem konstrukcyjnie dostosowanym do przewożenia 5 osób, jak to miało miejsce w okolicznościach sprawy, nie ma zastosowania sankcja przewidziana w lp. 10 załącznika ustawy.

W tej sytuacji ponownej kontroli Sądu wymagały ustalenia i ocena organu, czy prawidłowo nałożył karę za:

- wykonywanie transportu drogowego osób bez wymaganej licencji, które jest zagrożone sankcją w wysokości 8.000 zł, przewidzianą przepisem lp. 1.1. załącznika do omawianej ustawy.

- wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego w art. 18 ust. 4a, z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w art. 18 ust. 4b, przewidziane w lp. 2.10 załącznika do ustawy - zagrożone karą pieniężną w wysokości 8.000 zł.

Stosownie do art. 10 ustawy o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz niektórych innych ustaw z dnia 16 września 2011 r. (Dz.U. Nr 244, poz. 1454) przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874, z późn. zm.), w brzmieniu nadanym ww. ustawą stosuje się w sprawach o nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu drogowego, wszczętych i nie zakończonych decyzją ostateczną przed dniem jej wejścia w życie, co miało zastosowanie w sprawie kontroli drogowej z [...] kwietnia 2011r.

Jak wyżej wskazano, w dniu [...] kwietnia 2011 r. w W. kontrolowanym 5 - osobowym pojazdem marki [...] o nr rej. [...] skarżący wykonywał zarobkowy przewóz osób. W pojeździe zainstalowano taksometr marki "Cezar" , a kierujący okazał do kontroli m.in. paragon z zarejestrowanej na niego kasy fiskalnej. Przyznał w toku przesłuchania, że prowadzi działalność gospodarczą współpracując z firmą "[...]". Przewoził w dniu kontroli klienta na ul. [...], co także potwierdzili przesłuchani w trakcie kontroli w charakterze świadków pasażerowie zatrzymanego pojazdu. Kontrola została udokumentowana protokołem nr [...], który w dniu [...] kwietnia 2012 r. został przekazany przez Wydział Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej Policji w W. do [...] Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego. Poza sporem jest, że skarżący nie dysponował licencją na wykonywanie transportu drogowego osób, wykonując okazjonalny przewóz osób.

W ocenie Sądu ponownie rozpoznającego sprawę, organy prawidłowo przyjęły, że skarżący wykonywał przewóz okazjonalny bez wymaganej licencji. Stosownie do art. 4 pkt 11 ustawy o transporcie drogowym, przewóz okazjonalny to przewóz osób, który nie stanowi przewozu regularnego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego. Jego podjęcie i wykonywanie, na mocy art. 5 ust. 1 ww. wymaga uzyskania odpowiedniej licencji. Przewóz okazjonalny wykonuje się pojazdem samochodowym przeznaczonym konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą (według art. 18 ust. 4a ustawy o transporcie drogowym), a tymczasem kontrolowany pojazd był przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu 5 osób wraz z kierowcą. Należy przyznać rację organom, które nie dały wiary twierdzeniom skarżącego i uznały za niedopuszczalną praktykę, zgodnie z którą dla obejścia obowiązujących przepisów przedsiębiorca, który de facto wykonuje przewóz osób, mógłby uniknąć odpowiedzialności twierdząc, że przewozi bagaż pasażera, a pasażer miałby być jedynie "dodatkiem" do przewożonego bagażu. Słusznie organ odwoławczy ocenił, że jeżeli zarobkowemu przewozowi rzeczy towarzyszyć będzie przewóz pasażera, to mamy do czynienia z zarobkowym przewozem osób i wówczas pełne zastosowanie ma ustawa o transporcie drogowym.

W konsekwencji, taki przewóz w okolicznościach sprawy niniejszej oznacza, że pojazd skarżącego nie spełniał kryterium konstrukcyjnego przewidzianego dla pojazdów przeznaczonych do wykonywania przewozów okazjonalnych osób. Ustawodawca umożliwił bowiem wykonywanie tego typu przewozów jedynie pojazdami przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu powyżej 7 osób łącznie z kierowcą. Poza sporem pozostaje, że kontrolowany pojazd był przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu 5 osób wraz z kierowcą, co potwierdzają ustalenia organu poparte materiałem zdjęciowym oraz dowodem rejestracyjnym pojazdu marki [...] o nr rej. [...].

W ocenie Sądu, także nałożona na skarżącego kara 10 000 zł jest prawidłowa.

Art. 92a ust. 6 u.t.d. stanowi, że wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa ust. 1, oraz wysokość kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy.

W myśl lp. 1.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym karą pieniężną w wysokości 8000 złotych sankcjonuje się wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji. Natomiast według lp. 2.10 ww. załącznika za wykonywanie przewozu okazjonalnego samochodem niespełniającym kryterium konstrukcyjnego określonego W art. 18 ust. 4a, z zastrzeżeniem przewozów, o których mowa w art. 18 ust. 4b, nakładana jest kara pieniężna w wysokości 8000 złotych.

Jak wskazał NSA, nie wchodzi w grę "kumulowanie kar pieniężnych z obu wspomnianych tytułów (czyli uznanie kary w wysokości 16000 zł = 2x8 000zł).

Stanowi o tym art. 92a u.t.d. Ust. 1 przewiduje, że podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 10 000 złotych za każde naruszenie. Ust. 2 przewiduje, że suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej nie może przekroczyć kwoty 10000 złotych.

Skoro art. 92a ust. 2 u.t.d. przewiduje, że suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej nie może przekroczyć kwoty 10000 złotych oznacza to, że organ nakładając karę 10 000 zł prawa nie naruszył. Z kolei, stwierdzone przez NSA bezpodstawne nałożenie na skarżącego kary pieniężnej za naruszenie zakazów art. 18 ust. 5 u.t.d. – stanowiące naruszenie prawa materialnego – nie ma wpływu na wynik sprawy, bowiem i tak nałożona kara nie mogła przekroczyć 10 000zł.

Mając na uwadze powyższe skargę należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a. – przy uwzględnieniu zasad określonych w art. 190 p.p.s.a.