Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Cezary Kosterna /sprawozdawca/, Sędziowie Sędzia WSA Marek Wroczyński, Sędzia WSA Artur Kot, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Aleksandra Borkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 maja 2012 r. sprawy ze skargi Rady Sekcji Krajowej NSZZ Solidarność [...] w W. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej w sprawie orzeczeń komisji dyscyplinarnej za lata 2009-2011 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...]; 2) stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz skarżącej Rady Sekcji Krajowej NSZZ Solidarność [...] w W. kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

VIII SA/WA 160/12

Uzasadnienie

1.1. Przedmiotem skargi Rady Sekcji Krajowej Pracowników [...] NSZZ "[...]" w W. (dalej: skarżąca) jest decyzja Ministra Finansów (dalej: Minister) znak [...] z [...] grudnia 2011 r., którą działając na postawie art. 16 ust. 2 pkt 1 w związku z art. 5 ust. 1 i ust. 2 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198, ze zm., zwanej dalej ustawą o dostępie do informacji publicznej lub u.d.i.p.) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm., zwanej dalej Kpa), po rozpatrzeniu odwołania skarżącej, utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w K. (dalej: Dyrektor IS) z [...] listopada 2011 r. odmawiającą udostępnienia informacji publicznej w zakresie wniosku skarżącej z [...] listopada 2011 r. o przekazanie orzeczeń wydanych w latach 2009-2011 przez Komisję Dyscyplinarną przy Izbie Skarbowej w K. na podstawie przepisów o służbie cywilnej.

1.2. Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następującej sytuacji:

Pismem z [...] listopada 2011 r. skarżąca wystąpiła na podstawie art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 i art. 6 u.d.i.p. o przekazanie informacji publicznej w postaci orzeczeń wydanych w latach 2009-2011 przez Komisję Dyscyplinarna przy Izbie Skarbowej

w K. na podstawie przepisów o służbie cywilnej oraz statystyk z tego okresu dotyczących liczby prowadzonych spraw dyscyplinarnych sposobu ich załatwienia. We wniosku wskazano, że w orzeczeniach należy zakryć dane osób, wobec których prowadzono postępowanie.

1.3. Decyzją z [...] listopada 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w K. odmówił udostępnienia informacji publicznej w zakresie orzeczeń wydanych przez Komisję Dyscyplinarną. Jako podstawę prawną decyzji podał w szczególności przepisy art.. 16 w związku z art. 5 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. Uzasadniając swoją decyzję wskazał, że na podstawie art. 5 ust. 1 prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu

w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, natomiast zgodnie z art. 5 ust. 2 u.d.i.p. podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnice przedsiębiorcy, co nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji. Zdaniem organu ograniczenie takie wynika z art. 27 ust. 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (tekst jednolity Dz. U. Nr 101 z 2002 r. poz. 926 ze zmianami – dalej: u.o.d.o., zgodnie z którym zabrania się przetwarzania danych dotyczących skazań, orzeczeń o ukaraniu i mandatów karnych, a także orzeczeń wydanych

w postępowaniu sądowym lub administracyjnym. Nadto zgodnie z art., 128 ust. 1 ustawy z 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227 poz. 1501 ze zmianami – dalej: ustawa o służbie cywilnej), odpis prawomocnego orzeczenia komisji dyscyplinarnej o ukaraniu dołącza się do akt osobowych, które nie podlegają udostępnieniu jako informacja publiczna. Zdaniem organu usunięcie danych osobowych z takich orzeczeń stałoby w sprzeczności z zakazem przetwarzania danych zawartych w art. 27 ust. 1 u.o.d.o.. Ponadto samo usuniecie danych osobowych i tak byłoby niewystarczające, gdyż okoliczności szczegółowe zawarte

w orzeczeniach mogłyby pozwolić na identyfikację osoby, której dotyczą.

2. Pismem z dnia [...] grudnia 2011 r. skarżąca wniosła odwołanie do Ministra Finansów. Wydanej decyzji Dyrektora IS postawiła zarzut naruszenia Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (art. 7 i art. 61 ust. 1 - 3), art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 4 ust. 3, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit a tiret pierwsze i art. 6 ust. 2 u.d.i.p. oraz art. 6 i 7 Kpa.

3. Minister Finansów po rozpatrzeniu odwołania utrzymał w mocy decyzję Dyrektora IS. Organ zgodził się ze skarżącą, że przedmiotowe informacje stanowią informację publiczną. Podtrzymał argumentację Dyrektora IS opartą na przepisach art. 5 u.d.i.p. w związku z art. 27 ust. 1 u.o.d.o. wskazując, że art. 27 ust. 1 u.o.d.o. zabrania przetwarzania danych dotyczących wskazań, orzeczeń o ukaraniu

i mandatów karnych, a także innych orzeczeń wydanych w postępowaniu sądowym lub administracyjnym. Podtrzymał również argumentację Dyrektora IS dotyczącą tego, że odpis orzeczenia dyscyplinarnego staje się częścią akt osobowych nie podlegających udostępnieniu, a art. 27 ust. 1 u.o.d.o. zakazuje przetwarzania danych osobowych, a więc i usuwania tych danych z orzeczeń dyscyplinarnych.

Na potwierdzenie swojego stanowiska organ powołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 15 grudnia 2010 r. syg, akt IV SA/Po 702/10. Powołał się też na przepis art. 129 ustawy o służbie cywilnej, zgodnie z którym po ustawowo określonym terminie, orzeczenia dyscyplinarne uważa się za niebyłe

i podlegające usunięciu.

4. Skarżąca wniosła w terminie skargę na decyzję Ministra Finansów wnioskując o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Dyrektora IS. Zaskarżonym decyzjom postawiła zarzuty naruszenia prawa materialnego - art. 61 ust. 1 w związku z 31 ust. 3, art.7 i art. 8 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 2, art. 5 ust. 1 i 2, art. 6 ust. 1

i 2, art. 10 ust. 1 u.d.i.p., oraz art. 6 ust 3 i art. 27 ust/ 1 i 2 ustawy o ochronie danych osobowych. Podniosła także zarzut naruszenia prawa procesowego - art. 6, art. 7, oraz art. 107 § 3 in fine Kpa w związku z art. 16 ust. 2 zdanie pierwsze u.d.i.p.

Uzasadniając skargę wskazano, że organy nie dokonały wykładni art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. w kontekście praw określonych w art. 31 ust. 2 i 61 ust. 1 Konstytucji RP, nie odniesiono się do argumentacji skarżącej wskazującej wyroki sądowe

zaprezentowano taką interpretacje przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, która w efekcie uniemożliwia uzyskanie informacji o działaniu władzy publicznej przejawiającej się w orzekaniu o sprawach dyscyplinarnych wobec funkcjonariuszy publicznych. Skarżąca podnosiła, że ochrona danych osobowych nie ma charakteru bezwzględnie obowiązującego co do osób pełniących funkcje publiczne. To, że informacja publiczna trafia do akt osobowych nie oznacza, że taka informacja traci przymiot informacji publicznej podlegającej ujawnieniu, a poza tym nie każde orzeczenie dyscyplinarne trafia do takich akt. Skarżąc powołała się na wyrok WSA w Warszawie z 29 marca 2011 r. w sprawie SAB/Wa 396/10

i utrzymujący ten wyrok w mocy Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 października 2011 r. w sprawie sygn. akt I OSK 1155/11, w których zaaprobowano ujawnienie orzeczeń komisji dyscyplinarnej jako informacji publicznej. Skarżąca podniosła, że co do zasady każda informacja o osobie pełniącej funkcje publiczne jest informacją publiczną. Tymczasem organy bez cienia refleksji przeszły nad brzmieniem art. 5 ust. 2 u.d.i.p. w zakresie stwierdzenia, że ograniczenie z tego przepisu nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji. Skarżąca powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 20 marca 2006 r. w sprawie K 17/2005 stwierdzającym zgodność z konstytucją regulacji zawartej w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Wskazała te zna przepis art. 23 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych, zgodnie z którym przetwarzanie danych osobowych jest dopuszczalne, gdy jest to niezbędne dla realizacji uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisów prawa. Ponadto skarżąca powołała przepis art. 126 ust. 5 ustawy o służbie cywilnej wskazujący na jawność rozprawy w postępowaniu dyscyplinarnym i samego ogłoszenia orzeczenia dyscyplinarnego. Uznała również za błędną oceną organów co do braku możliwości usunięcia danych osobowych w orzeczeniach dyscyplinarnych.

5. W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie. Powołał się przede wszystkim na ograniczenia prawa do informacji publicznej określone w art. 5 ust. 1 u.d.i.p., które wskazuje – jego zdaniem – na ograniczenia wynikające z ustawy o ochronie danych osobowych, a przede wszystkim z art. 27 ust. 1 tej ustawy. Poza tym podtrzymał dotychczasową argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

6.1. Stosownie do treści art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przez sądami administracyjnymi (t.j.Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej p.p.s.a), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Oznacza to, iż sąd rozpoznając skargę ocenia, czy zaskarżona decyzja, akt nie narusza przepisów prawa materialnego bądź przepisów postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 134 powołanej wyżej ustawy Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Nie może przy tym wydać orzeczenia na niekorzyść strony skarżącej, chyba że dopatrzy się naruszenia prawa skutkującego stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności.

Badając skargę według ww. kryteriów uznać należy, że skarga jest zasadna, bowiem zarówno zaskarżona jak i poprzedzająca ją decyzja naruszają przepisy prawa materialnego i to w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

6.2. Poza sporem w niniejszej sprawie jest, że żądane przez skarżącą informacje są informacjami publicznymi w rozumieniu art. 1 i art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Sporne natomiast jest czy możliwość udostępnienia tych informacji podlega ograniczeniom wynikającym z ochrony danych osobowych.

W pierwszej kolejności należy rozważyć treść art. 5 ust. 1 i 2 u.d.i.p. co do tego, czy ochrony danych osobowych w zakresie objętym niniejszą sprawą dotyczy ust. 1 czy też ust. 2. W ocenie Sądu, do ochrony danych osobowych zastosowanie ma przepis art. 5 ust. 2. Przepis art. 5 ust. 1 dotyczy ochrony informacji publicznych objętych regulacją przepisów o ochronie informacji niejawnych (w szczególności ustawa z 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych) i innych tajemnic ustawowo chronionych (a więc przykładowo: tajemnica bankowa – ustawa prawo bankowe, tajemnica telekomunikacyjna – ustawa prawo telekomunikacyjne, tajemnica statystyczna – ustawa o statystyce publicznej).

Natomiast ograniczenia wynikające z ochrony danych osobowych, to ograniczenia

o jakich mowa w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. Ograniczenia ze względu na prywatność osoby fizycznej, to właśnie ograniczenia uregulowane przepisami ustawy o ochronie danych osobowych. Ochrona prywatności ma swoje konstytucyjne umocowanie w art. 47 Konstytucji RP, a ustawa o ochronie danych osobowych służy właśnie realizacji tego konstytucyjnego prawa. Niewątpliwie orzeczenia dyscyplinarne wchodzą w sferę prywatności osób, których dotyczą. Dlatego też błędne jest wywodzenie prawa do odmowy udostępnienia orzeczeń dyscyplinarnych, czy też w ogóle prawa do odmowy informacji dotyczących prywatności osoby fizycznej z przepisu art. 5 ust. 1 u.d.i.p. Orzeczenia dyscyplinarne jako takie nie wchodzą w zakres tajemnicy chronionej ustawowo. Jak słusznie zauważa skarżący, jest wręcz przeciwnie. Zgodnie z art. 126 ustawy o służbie cywilnej postępowanie co do zasady jest jawne, a nawet

w przypadku ograniczenia jawności, jawne jest samo ogłoszenie orzeczenia.

Przechodząc zatem do treści art. 5 ust. 2 u.d.i.p. należy zauważyć, że co do zasady prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu

na prywatność osoby fizycznej. Jednak w drugim zdaniu tego przepisu określono, kiedy takie prawo nie podlega ograniczeniom ze względu na prywatność – ograniczenie to nie dotyczy informacji spełniających łącznie dwa kryteria:

a) informacji dotyczących osób pełniących funkcje publiczne,

b) mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia

i wykonywania funkcji.

Co do kryterium określonego w pkt a), to ma ono charakter podmiotowy. Zgodnie z przepisami ustawy o służbie cywilnej (art. 113 i następne), postępowanie dyscyplinarne, o jakim mowa w tej ustawie, dotyczy członków korpusu służby cywilnej i może dotyczyć tylko naruszenia obowiązków członka służby cywilnej. Członkami korpusu służby cywilnej są przy tym zgodnie z art. 3 tej ustawy urzędnicy służby cywilnej (zatrudnieni na podstawie mianowania) i pracownicy służby cywilnej (zatrudnieni na podstawie umowy o pracę). Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie definiuje użytego w art. 5 ust. 2 pojęcia "osób pełniących funkcje publiczne". Pozostaje więc dokonanie wykładni tego określenia na gruncie wykładni językowej, ale też i wykładni systemowej. Uzasadnione przy tym wydaje się uznanie za osobę pełniąca funkcję publiczną - funkcjonariusza publicznego. Pojęcie funkcjonariusza publicznego zostało jednoznacznie zdefiniowane w Kodeksie karnym. Zgodnie z art. 115 § 13 pkt 4 Kk funkcjonariuszem publicznym jest m.in. osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych.

Niewątpliwie członek korpusu służby cywilnej w takim znaczeniu jest funkcjonariuszem publicznym. Również art. 104 ustawy o służbie cywilnej wskazuje, że w zakresie ochrony członkowie korpusu służby cywilnej są traktowani jak funkcjonariusze publiczni. W ocenie sądu uzasadnione jest zatem traktowanie członków korpusu służby cywilnej (a więc i osób, których dotyczą przedmiotowe orzeczenia dyscyplinarne) jako osób pełniących funkcje publiczne, do których ma zastosowanie przepis art. 5 ust. 2 zdanie drugie u.d.i.p.

Taka wykładnia zgodna też jest z poglądami Trybunału Konstytucyjnego zawartymi

w Wyroku z 20 marca 2006 r. w sprawie K 17/05 dotyczącym oceny zgodności

z Konstytucją RP art. 5 ust. 2 u.d.i.p.

W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny wypowiadając się co do zakresu informacji podlegających ujawnieniu zgodnie z art. 5 ust. 2 zdanie drugie u.d.i.p wskazał między innymi:

"Po pierwsze, informacje, których natura i charakter może naruszać interesy

i prawa innych osób, nie mogą wykraczać poza niezbędność określoną potrzebą transparentności życia publicznego, ocenianą zgodnie ze standardami przyjętymi w demokratycznym państwie. Po drugie, muszą to być zawsze informacje mające znaczenie dla oceny funkcjonowania instytucji oraz osób pełniących funkcje publiczne. Po trzecie, nie mogą to być informacje - co do swej natury i zakresu - przekreślające sens (istotę) ochrony prawa do życia prywatnego."

Tylko wtedy regulacja zawarta w art. 5 ust. 2 zd. 2 ustawy o dostępie

do informacji naruszałaby normy konstytucyjne, jeśli jej stosowanie wykraczałoby poza wyżej zakreślone ramy. Biorąc pod uwagę te wskazania, zdaniem Sądu w składzie rozpoznającym te sprawę, to co do wykładni kryterium przedmiotowego (związek informacji z pełnieniem tych funkcji), to należy wziąć pod uwagę treść art. 113 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej, zgodnie z którym członek korpusu służby cywilnej odpowiada dyscyplinarnie za naruszenie obowiązków członka korpusu służby cywilnej. Z kolei obowiązki członka korpusu służby cywilnej określa art. 76 ust 1 tej ustawy, zgodnie z którym członek korpusu służby cywilnej jest obowiązany w szczególności:

1) przestrzegać Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i innych przepisów prawa;

2) chronić interesy państwa oraz prawa człowieka i obywatela;

3) racjonalnie gospodarować środkami publicznymi;

4) rzetelnie i bezstronnie, sprawnie i terminowo wykonywać powierzone zadania;

5) dochowywać tajemnicy ustawowo chronionej;

6) rozwijać wiedzę zawodową;

7) godnie zachowywać się w służbie oraz poza nią.

Przy tak określonym zakresie obowiązków członka korpusu służby cywilnej można przyjąć, że niekiedy odpowiedzialność dyscyplinarna może dotyczyć zachowań takiej osoby nie mających związku z pełnieniem funkcji (w szczególności naruszenie przepisów prawa czy niegodne zachowanie poza służbą. Tylko w takich przypadkach odpowiedzialność dyscyplinarna może nie mieć związku

z pełnieniem funkcji publicznej w rozumieniu art. 5 ust. 2 u.d.i.p. i tylko w takim przypadku zasadna może być odmowa udzielenia informacji o orzeczeniu dyscyplinarnym. W pozostałych przypadkach na gruncie art. 5 ust. 2 ustawy

o dostępie do informacji publicznej należy przyjąć, że orzeczenia dyscyplinarne dotyczące członków korpusu służby cywilnej dotyczące przewinień związanych

z wykonywaniem ich funkcji są informacjami publicznymi nie podlegającymi ograniczeniom co do dostępu. Co do takich informacji nie ma zastosowania przepis art. 27 ustawy o ochronie danych osobowych, dlatego też dokonywanie analizy tego przepisu przez Sąd w tej sprawie wykracza poza granice rozpoznania.

6.3. Nietrafny jest pogląd organów, że anonimizacja (w tym wypadku orzeczeń dyscyplinarnych) stanowi niedozwolone przetwarzanie danych osobowych. Zgodnie z art. 2 ust. 2 ustawy o ochronie danych osobowych, przepisy tej ustawy stosuje się do przetwarzania danych w: kartotekach, skorowidzach, księgach, wykazach i innych zbiorach ewidencyjnych oraz w systemach informatycznych. Do takiego katalogu nie można zaliczyć odpisu dokumentu w postaci orzeczenia komisji dyscyplinarnej. Dlatego usunięcie danych osobowych z odpisu orzeczenia komisji dyscyplinarnej nie stanowi przetwarzania danych osobowych objętych regulacją tej ustawy, bo nie stanowi jednego z przejawów przetwarzania danych (o jakim mowa w definicji zawartej w art. 7 pkt 2 tej ustawy) dotyczącego zbioru danych, o jakich mowa w art. 2 ust. 2.

Taka anonimizacja nie stanowi też przetwarzania, o jakim mowa w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem czynności takie sprowadzają się jedynie do czynności technicznych.

6.4. Jak wyżej wskazano, organy wydając decyzje objęte kontrolą Sądu, błędnie zinterpretowały przepisy prawa materialnego mające zastosowanie w sprawie,

w szczególności nie stosując przepisu art. 5 ust. 2 zdanie 2 u.d.i.p., dlatego też nie rozpoznały istoty sprawy. Skutkiem naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i zastosowanie było niewyjaśnienie istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, to jest naruszenia art. 87 i art. 77 k.p.d. Naruszenia te

w sposób oczywisty miały wpływ na wynika sprawy, gdyż przeprowadzenie postępowania bez tych naruszeń prawa mogłoby doprowadzić do udostępnienia skarżącej przynajmniej części żądanych informacji.

W ponownym postępowaniu organ, mając na uwadze art. 153 p.p.s.a, jak również wskazaną wyżej wykładnię prawa materialnego, w szczególności art. 5 ust. 2 zd. 2 u.d.i.p. przyjmą, że ochrona prywatności określona w art. 5 ust. 2 u.d.i.p nie może dotyczyć orzeczeń dyscyplinarnych dotyczących odpowiedzialności członków korpusu służby za działanie nie związane z pełnieniem przez nich funkcji. Organ winien mieć na uwadze również to, że zgodnie z zasadą określoną w art. 61 Konstytucji RP w realizacji prawa do dostępu do informacji publicznej zagwarantować maksymalną jawność, a wszelkie ograniczenia o których mowa w art. 61 ust. 3 Konstytucji RP winny zostać stosowane wyjątkowo i w przypadku uznania, że orzeczenia dotyczą tylko sfery prywatnej członka korpusu służby cywilnej, to na organie ciążyć będzie obowiązek udowodnienia tego.

W tym stanie sprawy na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit c) p.p.s.a należało orzec jak w punkcie pierwszym wyroku. O wstrzymaniu wykonalności zaskarżonej decyzji orzeczono mając na uwadze art. 152 p.p.s.a. Orzeczenie

o kosztach wydano w oparciu o art. 200 i art. 209 p.p.s.a.