Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska po rozpoznaniu w dniu 15 października 2018 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku A z siedzibą w S. o wymierzenie grzywny B Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. za nieprzekazanie skargi dotyczącej bezczynności w sprawie udostępnienia informacji publicznej postanawia: wymierzyć B Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych za nieprzekazanie Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku skargi na bezczynność w sprawie udostępnienia informacji publicznej.

Stowarzyszenie "A" we wniosku skierowanym do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku w dniu 20 sierpnia 2018 r. domagało się wymierzenia Zarządowi Spółki "B" w G. grzywny z powodu nieprzekazania skargi na bezczynność z 16 lipca 2018 r. w zakresie udostępnienia informacji publicznej.

Do wniosku dołączono odpis skargi na bezczynność w sprawie udostępnienia informacji publicznej, z dnia 16 lipca 2018 r.

Jak wynika z uzasadnienia wniosku, skarga została złożona w dniu 16 lipca 2018 r. Do dnia złożenia wniosku o wymierzenie grzywny w sądzie nie została ona przez Spółkę przekazana do sądu. Zdaniem wnioskodawcy sam fakt nieprzekazania skargi w terminie uzasadnia wymierzenie grzywny, której wysokość miarkuje sąd. Bezsporne w niniejszej sprawie jest natomiast, że w ustawowym terminie 14 dni spółka nie przekazała skargi na bezczynność sądowi, co uzasadnia wymierzenie jej grzywny.

W odpowiedzi na wniosek o wymierzenie grzywny Spółka "B" podała, że nie jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a w konsekwencji nie mają do niej zastosowania przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. W dalszej części pisma procesowego wskazano, że dyscyplinująco – restrykcyjny charakter grzywny ma na celu zapobieżenie naruszeniom prawa przez podmioty publiczne a jednocześnie ukaranie ich za niezgodne z prawem działania. Wymierzenie grzywny jest fakultatywne a sąd orzekając w tym przedmiocie bierze pod uwagę szereg czynników wyszczególnionych w ustawie, w szczególności to, czy podmiot jest zobowiązany do udostępniania informacji publicznej. W ocenie Spółki, skoro nie jest ona takim podmiotem, to sam fakt rozstrzygnięcia skargi Stowarzyszenia daje rękojmie stosowania przez Spółkę obowiązującego prawa, co sprawi, że grzywna nie jest zasadna.

Z akt sprawy wynika, że w dniu 6 czerwca 2018 r. Stowarzyszenie "A" zwróciło się drogą mailową do Spółki "B" z prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytania: o wysokość łącznego miesięcznego wynagrodzenia wraz ze wszystkimi dodatkami wiceprezesa zarządu Spółki "B" P. D., a także o ilość kandydatów biorących udział w konkursie na stanowisko wiceprezesa zarządu Spółki "B" z podaniem ich imion i nazwisk. Ponadto Stowarzyszenie domagało się udostępnienia dokumentów: kopii umowy o pracę – kontraktu z P. D. na stanowisko wiceprezesa zarządu Spółki oraz pisma komisji konkursowej o powołaniu P. D. na to stanowisko.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Spółka w dniu 2 lipca 2018 r., na adres mailowy Stowarzyszenia przesłała: uchwałę nr 2 z 22 grudnia 2016 r. o zasadach kształtowania wynagrodzeń wiceprezesa zarządu Spółki "B", kopię uchwały Rady Nadzorczej o powołaniu P. D. z dniem 22 maja 2018 r. do składu zarządu Spółki "B" oraz protokół z postępowania kwalifikacyjnego na stanowisko Prezesa Zarządu, Wiceprezesa ds. Finansowych, Wiceprezesa ds. Produkcji i Handlu, Wiceprezesa ds. Inwestycji i Innowacji w Zarządzie Spółki "B" wspólnej kadencji przeprowadzonego w dniach 25 kwietnia do 18 maja 2018 r. Ponadto wskazano, że w konkursie na stanowisko wiceprezesa Zarządu Spółki "B" wzięły udział łącznie 4 osoby, jednak z uwagi na prawa związane z przetwarzaniem i ochroną danych osobowych tych osób, Spółka "B" nie jest upoważniona do przekazania danych osobowych pozostałych osób biorących udział w tym konkursie.

Stowarzyszenie wniosło do sądu skargę na bezczynność Zarządu Spółki "B" w dniu 19 lipca 2018 r., za pośrednictwem tej Spółki, przy czym przekazanie skargi do sądu nastąpiło w dniu 25 września 2018 r.

Rozpoznając wniosek Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), dalej jako p.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Organ, o którym mowa w § 1, przekazuje skargę sądowi wraz z kompletnymi i uporządkowanymi aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej otrzymania.

Natomiast według art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1330 ze zm.), dalej jako u.d.i.p., do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, z tym że przekazanie akt i odpowiedzi na skargę następuje w terminie 15 dni od dnia otrzymania skargi.

Stosownie zaś do treści art. 55 § 1 p.p.s.a. w razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Grzywnę wymierza się do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów (art. 154 § 6 p.p.s.a.). Do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej (art. 64 § 3 p.p.s.a.).

Z przepisu art. 55 § 1 p.p.s.a. wynika, że wyłączną przesłanką orzeczenia o wymierzeniu organowi grzywny jest niewypełnienie przez organ obowiązków określonych w art. 54 § 2 p.p.s.a., a orzeczenie sądu ma charakter uznaniowy, skoro ustawodawca przewidział, że sąd "może" orzec o wymierzeniu organowi grzywny. Oznacza to, że sąd nawet przy przekroczeniu terminu uwzględnia specyfikę i charakter danej sprawy, a także rozmiary zwłoki w przekazaniu skargi, zwłaszcza przy skróconym ustawowo terminie jej przekazania.

Nie budzi wątpliwości, że przepis art. 55 § 1 p.p.s.a. zawiera normę zmierzającą do dyscyplinowania organów administracji publicznej do terminowego wykonania obowiązków określonych w art. 54 § 2 p.p.s.a. Celem grzywny, o której mowa w art. 55 § 1 p.p.s.a. jest zatem pełnienie funkcji dyscyplinującej, ale także funkcji represyjnej. Funkcja represyjna realizowana poprzez wymierzenie grzywny, o której mowa w wymienionym przepisie, służy bowiem ochronie konstytucyjnego prawa do rozpoznania sprawy sądowej bez nieuzasadnionej zwłoki (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). Ponadto grzywna z art. 55 § 1 p.p.s.a. pełni również funkcję prewencyjną, gdyż ukaranie grzywną służy zapobieganiu naruszenia prawa celem przewlekania postępowania sądowoadministracyjnego.

W okolicznościach niniejszej sprawy nie ulega wątpliwości, że uchybiono terminowi przekazania do sądu skargi, przy czym termin ten wynika z cytowanego już art. 21 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, i wynosi 15 dni od otrzymania skargi.

Jak wynika z akt sprawy skarga została złożona w Spółce "B" w dniu 19 lipca 2018 r. (k. 11 akt – kserokopia zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki), zatem termin na przekazanie do sądu skargi wraz z aktami postępowania upływał w dniu 3 sierpnia 2018 r. Potwierdzają to także informacje zawarte w skorowidzu z roku 2018, systemu OSO oraz dziennika korespondencji Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, z których wynika, że do dnia 23 sierpnia 2018 r. do sądu nie wpłynęła ww. skarga Stowarzyszenia "A". Tymczasem w odpowiedzi na niniejszy wniosek Spółka jednoznacznie stwierdza, że nie jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, zatem nie mają do niej zastosowania przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Niemniej z akt sprawy sygn. II SAB/Gd wynika faktyczna data przekazania skargi sądowi, t.j. 25 wrzesień 2018 r.

Wobec tego w ujawnionych okolicznościach należało uznać zasadność żądania zgłoszonego we wniosku, z uwagi na bezsporne uchybienie obowiązkowi wynikającemu z art. 21 ust. 1 u.d.i.p., gdyż przedmiotowej skargi na bezczynność nie przekazano do Sądu w ustawowym terminie 15 dni od jej otrzymania. Przy tym dla oceny zasadności wymierzenia grzywny żadnego wpływu nie mają okoliczności związane z udzieleniem odpowiedzi przez organ na wniosek o udostępnienie informacji publicznej, w tym termin jej udzielenie, a także błędne przekonanie zobowiązanego o braku zastosowania do niego przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Wymierzając grzywnę w wysokości 500 zł sąd uznał, że kwota ta będzie adekwatna do stopnia zawinienia obciążonego nią podmiotu oraz zapewni, że Spółka dołoży w przyszłości należytej staranności przy wywiązywaniu się, terminowym, z obowiązków nałożonych na podmiot zobowiązany w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W szczególności sąd uwzględnił fakt, że w dniu złożenia wniosku Spółka, przynajmniej w pewnym zakresie, uczyniła zadość żądaniu Stowarzyszenia. Uwzględniano także przyczyny, z jakich skarga nie została przekazana do sądu. Z pisma Spółki z dnia 19 lutego 2018 r. wynika wprost, że uchybienie obowiązkowi wynikającemu z art. 21 pkt 1 u.d.i.p. było związane z przekonaniem o braku zastosowanie do Spółki ustawy o dostępie do informacji publicznej. Odnosząc się do tego trzeba wskazać, że obowiązek przesłania sądowi skargi przez podmiot zobowiązany ma charakter bezwzględny, a wszelkie okoliczności związane z zasadnością wniesionej skargi na bezczynność podlegają ocenie sądu wojewódzkiego rozpoznającego tę skargę, a nie podmiotu, którego działanie bądź bezczynność są przedmiotem skargi. Nawet w sytuacji, gdy podmiot jest przekonany, że nie mają do niego zastosowania przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej jest również zobowiązany do postępowania zgodnie z dyspozycją art. 54 § 2 p.p.s.a., a stanowisko swoje może przedstawić w odpowiedzi na skargę. W związku z tym, że zaniechanie organu w przekazaniu skargi nie było wynikiem wystąpienia okoliczności niezależnych od organu, lecz działaniem świadomym, związanym z przekroczeniem przez organ swoich kompetencji, należało orzec grzywnę w wysokości 500 zł.

Sąd uwzględnia też przy określeniu wysokości grzywny pogląd prezentowany w judykaturze, że przepis art. 154 § 6 p.p.s.a., odwołujący się w swojej treści do ogłaszanej corocznie przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego wysokości przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, określa jedynie górną granicę grzywny, zatem w przypadku wymierzenia grzywny poniżej tej granicy nie jest konieczne, aby kwota wymierzonej grzywny odpowiadała określonej wielokrotności tego wskaźnika (zob. m. in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2014 r., sygn. akt II SA/Wa 2143/13, LEX nr 1467964).

Sąd uznał wobec tego, że grzywna w wysokości 500 zł będzie stanowić adekwatną dolegliwość za niewykonanie ustawowego obowiązku przekazania skargi, a także wpłynie prewencyjnie na prawidłowe działanie podmiotu zobowiązanego w przyszłości.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na mocy art. 55 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 21 pkt 1 u.d.i.p. postanowił jak w sentencji.