Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Radom (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska, Sędzia WSA Marek Olejnik, Protokolant Edyta Luniak, po rozpoznaniu w dniu 23 września 2011 r. w Wydziale I na rozprawie sprawy ze skargi W. C. na postanowienie Dyrektor Izby Skarbowej we W. z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia postanowienia organu I instancji umorzenia postępowania w sprawie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym I. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Dyrektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. Inspektorat w K. z dnia [...] września 2010 r. nr [...]; II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we W. kwotę 257 zł (dwieście pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Przedmiotem skargi jest postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] uchylające w całości postanowienie Dyrektora Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. Inspektorat w K. z dnia [...] września 2010 r. o nr [...] i umarzające postępowanie w sprawie zarzutów zgłoszonych przez W. C. (dalej: skarżący) w postępowaniu egzekucyjnym.

Jak wynikało z akt sprawy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. decyzją z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] orzekł o odpowiedzialności skarżącego, jako spadkobiercy, za zaległości M. C. z tytułu nieuiszczonych składek na ubezpieczenie zdrowotne, społeczne, Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Działając jako wierzyciel Zakład Ubezpieczeń Społecznych w dniu [...] czerwca 2010 r. wystosował do skarżącego upomnienia o nr [...]. Przesyłkę wysłano na adres przy ul. [...] [...] we W., podany przez Sąd Rejonowy w K., przed którym prowadzone było postępowanie spadkowe. Po dwóch bezskutecznych próbach (awizach) doręczenia, wierzyciel pozostawił ją w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia. Następnie, w dniu [...] sierpnia 2010 r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych wystawił tytuły wykonawcze (o nr od [...] do [...]), w oparciu, o które Dyrektor Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. wszczął postępowanie egzekucyjne, dokonując zajęcia wynagrodzenia skarżącego. Odpisy tytułów wykonawczych wraz z zawiadomieniami o zajęciu zostały przesłane na adres "ul. [...] [...] we W.", gdzie odebrał je R. W., wskazany na zwrotnym potwierdzeniu odbioru jako dorosły domownik.

Pismem z dnia [...] września 2010 r. skarżący, zastępowany od tego momentu przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł zarzuty podnosząc przedawnienie dochodzonego obowiązku, błąd co do osoby zobowiązanego oraz brak uprzedniego doręczenia upomnienia. W uzasadnieniu wskazał, że do dnia doręczenia odpisów tytułów wykonawczych nie wiedział o istnieniu zaległości, nie doręczono mu bowiem ani upomnień, ani decyzji z dnia [...] lipca 2009 r., stanowiącej podstawę dochodzonych należności.

Postanowieniem z dnia [...] września 2010 r. nr [...] organ egzekucyjny uznał wniesione zarzuty za nieuzasadnione.

W toku postępowania odwoławczego, wszczętego zażaleniem skarżącego, Dyrektor Izby Skarbowej we W. pismem z dnia [...] listopada 2010 r. zwrócił się do Poczty Polskiej z prośbą o ustalenie tożsamości odbiorcy przesyłki poleconej, zawierającej odpisy tytułów wykonawczych. W odpowiedzi Poczta Polska (Urząd Pocztowy W.[...]) poinformowała, że przesyłkę odebrał R. W. - kuzyn skarżącego.

W związku z poczynionymi ustaleniami organ nadzoru zaskarżonym postanowieniem, datowanym na dzień [...] listopada 2010 r. nr [...], uchylił orzeczenie organu I instancji i umorzył postępowanie w przedmiocie zarzutów. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący uchybił siedmiodniowemu terminowi do wniesienia zarzutów. Podkreślił, że termin ten zaczął swój bieg w dniu doręczenia dłużnikowi tytułów wykonawczych, co w niniejszej sprawie miało miejsce w dniu [...] sierpnia 2010 r. Doręczenie nastąpiło w trybie art. 43 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. z 2000 r., Dz. U. nr 98, poz. 1071 ze zm. - dalej powoływana jako k.p.a.), przesyłkę odebrał dorosły domownik, kuzyn skarżącego - R. W.. Od tego dnia powinien być liczony termin do wniesienia zarzutów, który skończył swój bieg 2 września 2010 r. Skarżący wnosząc zarzuty w dniu 3 września 2010 r. przekroczył wskazany termin. W końcowych zaleceniach organu odwoławczego, zawartych w uzasadnieniu postanowienia, Dyrektor Izby Skarbowej zobowiązał organ pierwszej instancji do wydania odpowiedniego rozstrzygnięcia w przedmiocie zarzutów.

Ustosunkowując się do tych zaleceń, postanowieniem z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...], Dyrektor Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. umorzył postępowanie w sprawie wniesionych zarzutów, uznając je za bezprzedmiotowe (wniesione po terminie).

W zażaleniu na opisane rozstrzygnięcie skarżący domagał się jego uchylenia i merytorycznego rozpoznania zarzutów. Podniósł zarzut niedoręczenia mu odpisów tytułów wykonawczych, gdyż w dacie ich wysłania (i doręczenia) nie zamieszkiwał pod adresem na ul. [...], a zatem jego kuzyn nie był dorosłym domownikiem w rozumieniu art. 43 k.p.a.. Pismem z dnia [...] lutego 2011 r. skarżący nadesłał dokument potwierdzający, że miejscem jego zameldowania od dnia [...] stycznia 2010 r. jest ul. [...] [...] we W.. Ponadto załączył oświadczenie E. W. z dnia [...] lutego 2011 r. poświadczające, że od dnia [...] grudnia 2008 r. zamieszkiwał na ul. [...] [...] we W..

Postanowieniem z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej we W. uchylił postanowienie Dyrektora Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia [...] grudnia 2010 r., stwierdzając, że nie powinno ono zostać wydane i wprowadzone do obrotu prawnego, gdyż odnosiło się do sprawy zakończonej już ostatecznym rozstrzygnięciem przez organ odwoławczy.

W skardze, datowanej na dzień [...] marca 2011 r., strona wnosiła o uchylenie w całości, zarówno postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek zamiejscowy w W. z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...], jednocześnie wnioskując o przywrócenie terminu do wniesienia skargi od tego rozstrzygnięcia, jak i postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] marca 2011 r. nr [...].

W uzasadnieniu wskazywała, że przedmiotowe rozstrzygnięcia naruszają zasady postępowania administracyjnego, a w szczególności zasadę prawdy obiektywnej, praworządności jak również pogłębiania zaufania do organów państwa. W dalszej części kwestionowała prawidłowość doręczenia tytułów wykonawczych, podnosząc, że ich odpisy odebrała osoba nie będąca domownikiem. Pod wskazywanym przez organy adresem (ul. [...]) skarżący nie zamieszkuje od grudnia 2008 r. i nie jest tam zameldowany od stycznia 2010 r.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że zarzut nieprawidłowości doręczenia odpisów tytułów wykonawczych został po raz pierwszy podniesiony na etapie skargi od postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] marca 2011 r.. Na poprzednim etapie postępowania tj. w zarzutach z dnia [...] września 2010 r. skarżący nie zgłaszał zastrzeżeń w tym względzie. Wskazał też, że skarżący pod adresem ul. [...] [...] w dniu [...] września 2010 r. odebrał postanowienie Dyrektora Oddziału Ubezpieczeń Społecznych w W. Inspektorat w K. z dnia [...] września 2010 r. w sprawie uznania zgłoszonych zarzutów za nieuzasadnione. Dyrektor Izby Skarbowej wyjaśnił także, że z danych dostępnych w Kompleksowym Systemie Informatycznym Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wynika, ze zobowiązany od dnia [...] października 2009 r. figurował jako pracownik podlegający ubezpieczeniom społecznym, będąc zgłoszonym przez płatnika składek – A. W zgłoszeniu wypełnionym przez płatnika w dniu [...] października 2009 r. jako adres zameldowania na stałe miejsce pobytu ubezpieczonego podano: W., ul. [...] [...], a poza tym w zgłoszeniu tym podano adres do korespondencji i zarazem adres zamieszkania: W., ul. [...] [...]. W kolejnym zgłoszeniu z dnia [...] października 2010 r. płatnik jako adres zameldowania skarżącego wskazał W., ul. [...] [...], powyższy adres był także adresem do korespondencji i adresem zamieszkania zobowiązanego. W świetle tych ustaleń organ nadzoru stwierdził, że na etapie postępowania w zakresie orzeczenia o odpowiedzialności Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie dysponował danymi identyfikacyjnym zobowiązanego pozwalającymi ustalić dane adresowe na podstawie systemu informatycznego. W konsekwencji strona przeciwna wnosiła o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zakres kontroli sprawowanej przez wojewódzkie sądy administracyjne określa ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz.1269), stanowiąc w art. 1 § 1 i § 2, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W ramach tej kontroli sąd stosuje środki przewidziane w art. 145 -150 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.). Powyższe oznacza, że zaskarżony akt administracyjny może zostać wzruszony przez Sąd tylko wówczas, gdy narusza prawo w sposób określony w powołanej ustawie; w przeciwnym razie skarga podlega oddaleniu. Sąd uchyla zaskarżoną decyzję, jeśli stwierdzi, że wydano ją z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub

z naruszeniem prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy – art. 145 §1 pkt 1 lit. a i lit. c. p.p.s.a.

W pierwszej kolejności odnotowania wymaga, że przedmiotem rozpoznania przez Sąd, w ramach niniejszej sprawy, jest skarga na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia [...] listopada 2010 r. o nr [...]. Skarga na drugie ze wskazanych przez stronę postanowień, tj. postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] marca 2011 r. o nr [...] została wyłączona do odrębnego rozpoznania pod sygn. akt I SA/Wr 623/11.

Koniecznym jest także wskazanie, że skarga na opisane w sentencji postanowienie została wniesiona z uchybieniem terminu, jednakże złożony przez stronę wraz ze skargą wniosek o jego przywrócenie został przez Sąd rozpoznany korzystnie dla skarżącego (Postanowienie z dnia [...] lipca 2011 r.). Powyższe otworzyło drogę do rozpoznania skargi i zgłoszonych przez stronę zarzutów.

Dokonując oceny zaskarżonego postanowienia, w określonych na wstępie granicach kontroli, Sąd uznał, że zaistniała konieczności uchylenia aktów organów obu instancji, z uwagi na naruszenie przepisów prawa procesowego.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tj. z 2005 r., Dz. U. Nr 229, poz. 1954 ze zm., dalej powoływana jako u.p.e.a.), o ile przepisy tej ustawy nie stanowią inaczej, do postępowania egzekucyjnego stosuje się odpowiednio przepisy k.p.a. Przez "odpowiednie stosowanie" należy rozumieć stosowanie przepisu (a ściślej normy prawnej) z uwzględnieniem systematyki i celów regulacji w obrębie, której przepis ten ma być stosowany. Oznacza to, że w zależności od okoliczności jedne przepisy mogą być stosowane wprost, inne z uwzględnieniem różnic między ustawami, a niektóre w ogóle.

W oparciu o wskazany art. 18 u.p.e.a. na gruncie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji zastosowanie znajdą m.in. przepisy art. 6 do art.16 k.p.a., regulujące zasady ogólne postępowania administracyjnego, takie jak nakaz działania na podstawie prawa, czy zasada dwuinstancyjności postępowania administracyjnego. Nie mają one bowiem swoich odpowiedników w ustawie egzekucyjnej. Szczególne zaś znaczenie, z perspektywy niniejszej sprawy, mają art. 8 oraz art. 10 § 1 k.p.a., ustanawiające odpowiednio zasadę działania organów administracyjnych w sposób budzący zaufanie oraz zapewnienia stronom czynnego udziału w postępowaniu (egzekucyjnym).

O ile treść zasady zapewnienia stronie (zobowiązanemu) czynnego udziału

w sprawie nie budzi wątpliwości, to zasada budzenia zaufania przez organy egzekucyjne nie jest jednoznacznie ujmowana w literaturze prawa administracyjnego i judykaturze. Można jednak stwierdzić, że chodzi tu o taki sposób działania organu egzekucyjnego, który nie wprowadza strony postępowania w błąd i jej nie zaskakuje. Obie zasady, zmierzają zatem w istocie do zagwarantowania, że strona postępowania egzekucyjnego (zobowiązany) zostanie należycie poinformowana o kolejnych czynnościach procesowych organów egzekucyjnych, dzięki czemu będzie miała możliwość aktywnej oraz skutecznej obrony swoich praw.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie skarżącemu nie zapewniono takiej możliwości. Wystawiając bowiem w dniu [...] sierpnia 2010 r. tytuły wykonawcze Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił okoliczności znanej mu z urzędu, tj. tego, że skarżący najpóźniej z dniem [...] października 2009 r. zmienił miejsce zamieszkania, w stosunku do ustalonego wcześniej przez wierzyciela adresu (który wynikał z pisma Sądu Rejonowego w K. z dnia [...] kwietnia 2009 r.). Nastąpiło to pomimo tego, że zgodnie z art. 27 § 1 pkt 2 u.p.e.a. obowiązek określenia adresu zobowiązanego spoczywa na wierzycielu, jeżeli posiada on taką informację. To, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych dysponował taką wiedzą nie może budzić wątpliwości, bowiem w piśmie z dnia [...] marca 2011 r. poinformował on Dyrektora Izby Skarbowej we W., że skarżący, od dnia [...] października 2009 r., został ujawniony w Kompleksowym Systemie Informatycznym (PI) Zakładu Ubezpieczeń Społecznych jako osoba podlegająca ubezpieczeniom społecznym, a zgłoszeniem ZUS ZUA z dnia [...] października 2009 r. płatnik składek A wskazał, że adresem zamieszkania W. C. na ten dzień była ul. [...] [...] we W. , a nie ul. [...] [...], pozostająca nadal jego miejscem zameldowania. Kolejnym zgłoszeniem z dnia [...] października 2010 r. wskazano zaś jako adres zameldowania i mieszkania ul. [...] [...] we W..

W związku z powyższym należało uznać, że wierzyciel w chwili w wystawienia tytułu wykonawczego miał wszystkie niezbędne informacje, by prawidłowo wskazać adres zamieszkania skarżącego na potrzeby postępowania egzekucyjnego. Zwłaszcza, że zostały one wprowadzone do baz danych wierzyciela zgodnie z art. 36 ust. 2 w zw. ust. 10 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. z 2009 r., Dz. U. Nr 205, poz. 1585 ze zm.). Powołane przepisy nakładają na płatnika składek obowiązek zgłoszenia do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych osoby objętej ubezpieczeniem obowiązkowym, poprzez podanie między innymi jej adresu zameldowania na pobyt stały jak i miejsca zamieszkania, jeżeli jest inny niż adres zameldowania. Jednocześnie, zgodnie z art. 36 ust. 7 ww. ustawy prawdziwość danych zawartych w zgłoszeniu do ubezpieczeń społecznych osoba zgłaszana potwierdza własnoręcznym podpisem.

W rozpoznawanej sprawie pomimo posiadania informacji o miejscu zamieszkania zobowiązanego wierzyciel (zakład Ubezpieczeń Społecznych) wskazał na jego adres wg informacji pozyskanych w dniu [...] kwietnia 2009 r. z Sądu Rejonowego w K., pomimo, że na dzień wystawienia tytułów wykonawczych tj. [...] sierpnia 2010 r. dysponował już istotnymi w tym zakresie - aktualnymi - danymi zobowiązanego, wskazującymi na adres zameldowania, zamieszkania (inny niż zameldowanie) oraz adres do doręczeń (zgodny z adresem zamieszkania). Konsekwencją powyższego była próba doręczenia odpisów tytułów wykonawczych skarżącemu na adres przy ul. [...] [...] przez organ egzekucyjny.

Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie zawiera przepisów regulujących kwestię doręczania pism w toku postępowania egzekucyjnego. W związku z tym, należy stwierdzić, że na podstawie art. 18 u.p.e.a. zastosowanie znajdą tu przepisy rozdziału 8 Działu I k.p.a., zatytułowanego "Doręczenia". Kluczowe zaś znaczenie, dla oceny prawidłowości doręczenia w niniejszej sprawie tytułów wykonawczych, miały przepisy art. 42 § 1 oraz art. 43 k.p.a. W myśl art. 42 § 1 k.p.a. pisma doręcza się osobie fizycznej w jej mieszkaniu lub miejscu pracy. Jako "mieszkanie" doktryna prawa administracyjnego przyjmuje miejsce w którym adresat przebywa rzeczywiście i faktycznie z zamiarem dłuższego pobytu. Chodzi tu zatem o umiejscowienie centrum aktywności życiowej adresata, a nie rozstrzyganie kwestii przysługiwania stronie prawa do lokalu. Powyższe odróżnić należy od zameldowania, które to pojęcie funkcjonuje na gruncie ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tj. z 2006 r. Dz. U. Nr 139, poz. 993 ze zm.). Zgodnie z art. 9 ust. 2 b tej ustawy zameldowanie w lokalu służy jedynie celom ewidencyjnym i ma na celu potwierdzenie pobytu w danym lokalu. Meldunek ma zatem charakter formalny i jako taki nie musi odzwierciedlać miejsca faktycznego pobytu strony.

Tym samym prawidłowym miejscem doręczania pism w trybie art. 42 k.p.a. jest miejsce zamieszkania, które nie powinno być utożsamiane z adresem zameldowania.

Dalej trzeba wskazać na treść art. 43 k.p.a., zgodnie z którym w przypadku nieobecności adresata pismo doręcza się między innymi dorosłemu domownikowi. Na gruncie doktryny prawa administracyjnego oraz orzecznictwa sądów administracyjnych przyjmuje się, że dorosłym domownikiem jest pełnoletni krewny, powinowaty jak i osoba trzecia, prowadząca z adresatem wspólne gospodarstwo domowe, o ile osoby te zamieszkują ze stroną w jednym lokalu mieszkalnym (domu jednorodzinnym).

Mając zatem powyższe na uwadze opisane fakty stwierdzić trzeba, że w rozpoznawanej sprawie nie sposób przyjąć, za organami prowadzącymi postępowanie, iż R. W. był dorosłym domownikiem W. C. w momencie odbioru przez niego w mieszkaniu na ul. [...] [...] tytułów wykonawczych wystawionych przeciwko skarżącemu. Obaj bowiem nie mieszkali jednocześnie w tym lokalu, przynajmniej od dnia [...] października 2009 r., co bezsprzecznie wynikało ze zgłoszenia skarżącego do ubezpieczenia społecznego z tego samego dnia, którym dysonował wierzyciel w dacie wystawiania tytułów wykonawczych.

W tych okolicznościach wskazanie przez wierzyciela nieprawidłowego adresu miejsca zamieszkania zobowiązanego i późniejsze doręczenia tam tytułów wykonawczych jest dotknięte wadą, albowiem wierzyciel dysponował prawidłowym adresem pod którym winny być doręczane przesyłki dla zobowiązanego. Podanie zatem innego niż miejsce zamieszkania adresu zobowiązanego wpłynęło na ocenę skutków doręczenia tytułów wykonawczych przez organ egzekucyjny. Skierowano je na adres zameldowana, który co jasno wynikało z posiadanych przez wierzyciela informacji, nie był miejscem zamieszkania zobowiązanego, tym samym, jak już stwierdzono mieszkającym tam R. W. nie był dorosłym domownikiem skarżącego, co obala domniemanie prawidłowości doręczenia pisma w trybie art. 43 k.p.a.

Oceny tej nie zmienia fakt, że skarżący odebrał następnie pod tym adresem postanowienie Dyrektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] września 2010 r., nr [...] o uznaniu zarzutów za nieuzasadnione. Warto bowiem przypomnieć, że na tamtym stadium postępowania egzekucyjnego, skarżący miał już ustanowionego pełnomocnika procesowego, co oznaczało, zgodnie z art. 40 § 2 k.p.a., że ten akt mógł być doręczony skutecznie jedynie jemu. Wobec tego przesłanie tego aktu również skarżącemu, mogło mieć co najwyżej charakter informacyjny i nie wywoływało żadnych skutków procesowych. Odbiór zaś tego pisma przez skarżącego pod adresem na ul. [...] nie jest potwierdzeniem, że skarżący w istocie tam zamieszkiwał, zwłaszcza organy egzekucyjne nie zakwestionowały danych wynikających z Kompleksowego Systemu Informatycznego Zakładu Ubezpieczeń Społecznego.

Przy tym wskazać należy, że w sprawie nie miał zastosowania art. 36 § 3 u.p.e.a., w myśl którego zobowiązany, przeciwko któremu wszczęto postępowanie egzekucyjne, jest obowiązany do powiadomienia, w terminie siedmiu dni, organu egzekucyjnego o każdej zmianie miejsca swego pobytu, trwającej dłużej niż jeden miesiąc. Skarżącemu nie doręczono bowiem prawidłowo tytułów wykonawczych, które zgodnie z tym przepisem powinny zawierać takie pouczenie.

Dalej należy wskazać, że prawo do wniesienia zarzutów stanowi istotny etap postępowania egzekucyjnego. Zgodnie bowiem z art. 34 § 4 u.p.e.a. organ egzekucyjny wydaje postanowienie w sprawie zgłoszonych zarzutów, a jeżeli są one uzasadnione, umarza postępowanie egzekucyjne albo stosuje mniej uciążliwe środki egzekucyjne. Zarzuty można natomiast wnieść tylko po prawidłowym doręczeniu tytułu wykonawczego, albowiem zgodnie z art. 27 § 1 pkt 9 u.p.e.a. każdy tytuł musi zawierać pouczenie o prawie do wniesienia zarzutów do organu egzekucyjnego

w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia tego dokumentu Dlatego też wadliwe doręczenie tytułów wykonawczych, choć dokonane w oparciu o dane wskazane przez wierzyciela, uniemożliwia zobowiązanemu skuteczne wniesienie zarzutów, a tym samym obronę swoich interesów.

W świetle opisanych faktów i przywołanych norm prawnych koniecznym stało się uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...], jak i postanowienia Dyrektora Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] września 2010 r. nr [...]. Braku w postaci nieprawidłowego doręczenia skarżącemu tytułów wykonawczych nie można bowiem konwalidować inaczej, niż przez ponowne doręczenie tych dokumentów, po uprzednim ustaleniu prawidłowego adresu jego zamieszkania, co winno nastąpić w toku ponownie prowadzonego postępowania.

Uwzględniając powyższe, uznając, że organy prowadzące postępowanie dopuściły się naruszenia przepisów prawa procesowego – art. 42 i art. 43 w związku z art. 10 i art. 8 k.p.a., Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. orzekł, jak na wstępie. Orzeczenie o kosztach wsparto na treści art. 200 p.p.s.a. Z uwagi na charakter zaskarżonego postawienia odstąpiono zastosowania art. 152 ww. ustawy bowiem wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu może dotyczyć tylko orzeczeń, które mogą zostać wykonane. Cechę te należy pojmować jako spowodowanie, sprowadzenie w sposób dowolny lub w trybie przymusowym, takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z treścią aktu. Przedmiotem wykonania orzeczenia jest więc każde zachowanie się podmiotu zobowiązanego do jego realizacji (adresata aktu), polegające na działaniu, zaniechaniu określonego działania lub znoszeniu zachowań innych podmiotów. Nie każdy akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania i w związku z tym nie każdy wymaga wykonania. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że objęte skargą postanowienie nie podlega wykonaniu ponieważ nie nakłada na adresata obowiązku określonego zachowania (węzła praw i obowiązków). (por. T. Woś, H. Knysiak Molczyk, M Romańska. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – komentarz, Warszawa 2005 s. 295).