Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński (spr.) Sędzia NSA Robert Sawuła Sędzia del. WSA Agnieszka Wilczewska-Rzepecka po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 9 maja 2018 r. sygn. akt II SA/Gd 165/18 w sprawie ze skargi T. G. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia [...] stycznia 2018 r., nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 9 maja 2018 r., sygn. akt II SA/Gd 165/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę T. G. na decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia [...] stycznia 2018 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego.

Powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie P. dokonał w dniu 5 lipca 2016 r. kontroli legalności budowy obiektów budowlanych na działkach nr [...] i nr [...] przy ul. S. w D. (protokół i szkic sytuacyjny), a następnie w piśmie nr [...] z [...] września 2016 r. zawiadomił strony o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie zabudowy tych działek w warunkach samowoli budowlanej. Na skutek dokonanych w dniu 5 lipca 2016 r. oględzin organ ustalił, że na działkach tych zlokalizowany jest – wybudowany przez skarżącego w 2012 r., bez pozwolenia na budowę, obiekt budowlany – wiata o konstrukcji drewnianej przykryta dachem pokrytym w części dachówką ceramiczną, w części płytami z poliwęglanu, o wymiarach 11 m x 21 m, pełniąca funkcję restauracji i zaplecza.

Postanowieniem nr [...] z [...] września 2016 r. organ nadzoru wstrzymał, w oparciu o art. 48 ust. 2 i 3 oraz art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 1994 r., nr 89, poz. 414, z późn. zm.), roboty budowlane w zakresie wybudowanej, bez pozwolenia na budowę, na terenie działek nr [...] i [...] wiaty drewnianej o wymiarach 21 m x 11 m i nałożył na T. G. obowiązek przedstawienia, w terminie do 30 stycznia 2017 r., dokumentów niezbędnych do dokonania legalizacji wiaty tj. zaświadczenia Wójta Gminy o zgodności budowy z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, czterech egzemplarzy projektu budowlanego sporządzonego przez uprawnioną osobę wraz z odpowiednimi opiniami i uzgodnieniami; oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Ustalono, że inwestorem jest T. G.. Pouczono go o konieczności uiszczenia opłaty legalizacyjnej ustalanej w odrębnym postępowaniu.

Postanowieniem nr [...] z [...] września 2016 r. organ powiatowy wezwał T. G., do przedstawienia w terminie 30 dni od daty otrzymania postanowienia dodatkowych dokumentów w postaci m.in. opisu, w którym strona powinna określić rodzaj, zakres i sposób wykonania obiektu wraz ze szkicami lub rysunkami oraz projektu zagospodarowania terenu.

W odpowiedzi T. G. wskazał, iż 28 grudnia 2016 r. wystąpił z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy budowy w postaci wiaty zadaszonej o konstrukcji drewnianej, której dotyczy przedmiotowe postępowanie.

W piśmie z 20 stycznia 2017 r. oraz 22 marca 2017 r. T. G. wystąpił do organu z wnioskiem o przedłużenie terminu do dostarczenia przedmiotowej dokumentacji do dnia 22 września 2017 r. (pismo z dnia 22 marca 2017 r.).

Decyzją nr [...] z dnia [...] października 2017 r., wydaną na podstawie art. 48 ust. 1 i 4 oraz art. 83 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie P. nakazał T. G. rozbiórkę wiaty.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że inwestor nie wykonał nałożonego obowiązku, dlatego konieczne jest zastosowanie art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane. PINB podkreślił, iż pismo T. G. z dnia 22 marca 2017 r. z załączoną do niego kopią wniosku o wydanie warunków zabudowy dla terenu, gdzie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, ma na celu przeciąganie postępowania, a więc należy ustosunkować się do niego negatywnie.

Od decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego odwołanie złożył inwestor.

W toku postępowania odwoławczego [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, ustalił, że działki na których zlokalizowany jest obiekt budowlany, położone są na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla wsi D., obr. Ż., sektor [...], zatwierdzony uchwałą Rady Gminy K. z dnia [...] czerwca 2005 r., nr [...], (Dz. Urz. Woj. Pom. 90, poz. 1855 z 26 września 2005 r.). Zgodnie z tym planem ww. działki znajdują się na terenie "zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wraz z urządzeniami budowlanymi", na których dopuszcza się lokalizację tymczasowych obiektów budowlanych o funkcjach usługowych o powierzchni zabudowy do 15 m2. Organ II instancji ustalił ponadto, iż inwestor nie wystąpił z wnioskiem o wydanie zaświadczenia o zgodności budowy wiaty z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. i art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, że zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29 – 31 przywołanej ustawy.

Zauważył, że według art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy, w brzmieniu obowiązującym w czasie budowy ww. wiaty, pozwolenia na budowę nie wymaga budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki (realizacja tych obiektów wymagała zgłoszenia właściwemu organowi).

Stwierdził, że budowa wymienionych powyżej obiektów budowlanych, a więc i wiat o powierzchni zabudowy przekraczającej 25 m2 wymagała uzyskania pozwolenia na budowę. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego ustalił, że budowy wiaty dokonano z naruszeniem art. 28 ust. 1 ustawy Prawo budowlane. Wiata została zbudowana w 2012 r. bez uzyskania decyzji o pozwoleniu na budowę. Wiata ma konstrukcję drewnianą. Jej wymiary, to 21 m x 11 m (powierzchnia 231 m2).

W związku z niespełnieniem obowiązku przedłożenia dokumentów niezbędnych do dokonania legalizacji obiektu budowlanego, w ocenie organu odwoławczego, organ pierwszej instancji zasadnie nakazał inwestorowi rozbiórkę wiaty zgodnie z art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący T. G. zarzucił naruszenie:

– 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane poprzez przyjęcie bez oględzin, że jest to wiata, która jest większa niż wiata, w związku z którą toczy się niniejsze postępowanie, art. 29 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane poprzez stwierdzenie, iż brak było zgłoszenia budowy, podczas gdy w trakcie postępowania zgłoszono fakt budowy wnioskami o ustalenie warunków zabudowy,

– art. 75 § 1 K.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie prawidłowego postępowania dowodowego, tj. nieustalenie dokładnej wielkości wiaty,

– art. 9 oraz art. 10 K.p.a. poprzez brak doręczenia wszystkim stronom postępowania informacji o możliwości zapoznania się z dokumentacją dotyczącą sprawy, a także poprzez brak zapewnienia czynnego udziału wszystkim stronom postępowania,

– art. 7 oraz art. 7a K.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, a także nierozstrzygnięcie sprawy na korzyść strony w razie zaistnienia uzasadnionych wątpliwości,

– art. 8 K.p.a. poprzez nieprowadzenie postępowania administracyjnego w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej,

– art. 77 K.p.a. poprzez nierozpatrzenie w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego,

– art. 35 oraz art. 36 K.p.a. poprzez przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ administracji publicznej.

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie.

Wyrokiem z dnia 9 maja 2018 r., sygn. akt II SA/Gd 165/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił skargę na decyzję P. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w G. z dnia [...] stycznia 2018 r. w przedmiocie nakazu rozbiórki obiektu budowlanego.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w toku postępowania wyjaśniającego prawidłowo ustalił, że na działkach [...] i [...] znajduje się m.in.: obiekt budowlany – wiata o konstrukcji drewnianej przykryta dachem pokrytym w części dachówką ceramiczną, w części płytami z poliwęglanu, o wymiarach 11 m x 21 m (231 m2), pełniąca funkcję restauracji i zaplecza. Obiekt ten został posadowiony na gruncie w 2012 r. Skarżący, będący właścicielem i inwestorem wykonanego obiektu budowlanego, nie posiada pozwolenia na jego budowę. Ustalenia organu I instancji dokonane zostały podczas przeprowadzonej w dniu 5 lipca 2016 r. kontroli na terenie działek nr [...] i [...] przy ul. S. w D., gmina K. i znajdują potwierdzenie w aktach sprawy.

Art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane stanowi, że właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem ust. 2, w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę (1) albo bez wymaganego zgłoszenia dotyczącego budowy, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1a, 2b i 19a, albo pomimo wniesienia sprzeciwu do tego zgłoszenia (2). Istniejąca na terenie ww. działki wiata stanowi obiekt budowlany – budowlę, w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym przesądzone zostało, że wiata składająca się z fundamentów, dachu i nieposiadająca ścian, nie może być zaliczana ani do obiektów małej architektury, ani do tymczasowych obiektów budowlanych, nie jest również budynkiem w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, a zatem należy ją zaliczyć do kategorii budowli. (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 6 marca 2018 r., sygn. akt II SA/Bk 517/17, LEX nr 2464855). Ponadto, wiata (altana) może być kwalifikowana jako budowla, ale także jako obiekt małej architektury. Jednak o tym, czy wiata jest budowlą, czy też obiektem małej architektury, decyduje przede wszystkim jej wielkość oraz sposób konstrukcji (zob. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2711/16, LEX nr 2393311).

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że, wiata, której dotyczy postępowanie, stanowi budowlę w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Jest to obiekt o łącznej powierzchni 231 m2, a zatem obiekt znacznej wielkości. Ponadto, za zakwalifikowaniem wiaty jako budowli przemawia także istnienie fundamentów, dachu, oraz brak tymczasowego przeznaczenia, lecz stały. Ustalenia te zostały poczynione na podstawie wizji przeprowadzonej w sposób zgodny z prawem przez pracownika upoważnionego przez kompetentny organ kontroli. Wskazał, że posadowienie takich obiektów budowlanych wymagało uprzedniego uzyskania pozwolenia na budowę, a nie jak twierdzi skarżący zgłoszenia budowy. Podkreślił, że ocena, czy miała miejsce samowola budowlana dokonywana jest zawsze według przepisów prawa budowlanego obowiązujących w czasie dokonania tejże samowoli a ocena prawna tego stanu musi być każdorazowo determinowana przez przepisy obowiązujące w czasie przeprowadzenia ostatnich robót budowlanych, które składały się na aktualną konstrukcję i parametry takiego samowolnie pobudowanego obiektu (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 maja 2007 r., sygn. akt II OSK 782/06, dostępny na stronie internetowej https://orzezczenia.nsa.gov.pl).

Art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, w brzmieniu obowiązującym w 2012 r. (Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz.1623) stanowił, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Z kolei katalog z art. 29 ust. 1 Prawa budowlanego nie obejmował wyjątkiem od powyższej zasady uzyskania pozwolenia na budowę obiektu będącego wiatą powyżej 25 m2. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 2 tej ustawy pozwolenia na budowę nie wymagała jedynie budowa wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, wiat i altan oraz przydomowych oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 25 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki. Sąd za niesporne w sprawie uznał, że na wybudowanie opisanych powyżej obiektów budowlanych, będących przedmiotem niniejszego postępowania, skarżący nie uzyskał pozwolenia na budowę. Przeprowadzona zaś przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego procedura legalizacyjna nie narusza dyspozycji art. 48 ustawy Prawo budowlane.

Z akt sprawy wynikało, że w wyznaczonym terminie skarżący nie przedłożył wymaganych postanowieniem dokumentów. Ponadto, organ ustalił, że przedmiotowe działki położone są na terenie, dla którego obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla wsi D., obr. Ż., sektor [...], zatwierdzony uchwałą Rady Gminy K. z dnia [...] czerwca 2005 r., nr [...], (Dz. Urz. Woj. Pom. 90, poz. 1855 z 26 września 2005 r.). Zgodnie z tym planem ww. działki znajdują się na terenie "zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wraz z urządzeniami budowlanymi", na których dopuszcza się lokalizację tymczasowych obiektów budowlanych o funkcjach usługowych o powierzchni zabudowy do 15 m kw. W toku postępowania administracyjnego skarżący nie uzyskał jednak zaświadczenia o zgodności budowy wiaty z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Sąd stwierdził, że nieprzedstawienie przez skarżącego, wymaganych postanowieniem wydanym na podstawie art. 48 ust. 3 ustawy Prawo budowlane dokumentów obligowało organ do orzeczenia nakazu rozbiórki przedmiotowego obiektu budowlanego, na co wskazuje dyspozycja art. 48 ust. 4 ustawy Prawo budowlane stanowiąca, że w przypadku niespełnienia w wyznaczonym terminie obowiązków, o których mowa w ust. 3, stosuje się przepis ust. 1. Zauważył, że proces legalizacji samowoli budowlanej prowadzony jest w interesie inwestora, lecz inwestor nie ma przymusu wykonywania nałożonych na niego obowiązków. W takim jednak przypadku winien liczyć się z konsekwencjami wynikającymi z art. 48 ust. 4 w związku z art. 48 ust. 1 ustawy Prawo budowlane. W razie nieprzedłożenia dokumentów, o które wzywał organ nadzoru budowlanego nie przejdzie on bowiem do kolejnego etapu procedury legalizacyjnej, o jakim mowa w art. 48 ust. 5 ustawy Prawo budowlane, lecz wyda decyzję nakazującą przymusową rozbiórkę.

Od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę kasacyjną wniósł T. G. podnosząc zarzuty naruszenia:

1. art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, tj. uznanie przez sąd, iż wybudowana wiata ma powierzchnią 231 m2, podczas gdy powyższe wyliczenie zostało przyjęte bez oględzin, a jej prawidłowa powierzchnia jest powierzchnią mniejszą,

2. art. 29 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane poprzez jego niezastosowanie, tj. nieuznanie przez sąd, iż przedmiotowa wiata podlega jedynie zgłoszeniu organowi administracji architektoniczno-budowlanej zgodnie z brzmieniem powyższego przepisu, nie zaś pozwoleniu na budowę, ze względu na jej powierzchnię,

3. art. 75 § 1 K.p.a. poprzez uznanie przez Sąd, iż postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone prawidłowo, w związku z czym powierzchnia wiaty została ustalona zgodnie z rzeczywistością, podczas gdy zdaniem strony skarżącej postępowanie dowodowe nie zostało przeprowadzone w sposób prawidłowy z należytą starannością, czego wynikiem było ustalenie nieprawidłowej powierzchni wiaty,

4. art. 9 K.p.a. w związku z art. 10 K.p.a. poprzez uznanie przez Sąd, iż wszystkie doręczenia w przedmiotowej sprawie zostały dokonane zgodnie z przepisanie, podczas gdy według strony skarżącej w trakcie postępowania nie nastąpiło doręczenie wszystkim stronom postępowania informacji o możliwości zapoznania się z dokumentacją dotyczącą sprawy, w związku z czym nastąpił brak zapewnienia czynnego udziału wszystkim stronom postępowania,

5. art. 7 w związku z art. 7a K.p.a. poprzez uznanie przez Sąd, iż w niniejszej sprawie stan faktyczny został prawidłowo wyjaśniony, podczas gdy zdaniem strony skarżącej stan faktyczny przedmiotowej sprawy nie został prawidłowo rozpoznany, a wątpliwości nie zostały rozstrzygnięte na korzyść strony zgodnie z brzmieniem powyższych przepisów,

6. art. 8 K.p.a. poprzez uznanie przez Sąd, iż postępowanie administracyjne było prowadzone w sposób budzący zaufanie do jego uczestników, podczas gdy zdaniem strony skarżącej postępowanie było prowadzone niezgodnie z powyższą zasadą,

7. art. 77 K.p.a. poprzez uznanie przez Sąd, iż w sprawie materiał dowodowy został prawidłowo rozpatrzony, podczas gdy zdaniem strony skarżącej materiał dowodowy nie został prawidłowo rozpatrzony, w związku z czym został naruszony art. 77 K.p.a..

Na podstawie tak sformułowanych zarzutów skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji (powinno być wyroku) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie, naruszony został art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Sąd I instancji niesłusznie bowiem przyjął, iż organ administracji publicznej prawidłowo dokonał oględzin wiaty i w związku z tym przyjął, iż wiata jest większa niż pozostaje ona w rzeczywistości. W ocenie skarżącego kasacyjnie, organ administracji publicznej nie dokonał oględzin w sposób zgodny z przepisami prawa budowlanego, w związku z czym powierzchnia przedmiotowej wiaty nie została ustalona prawidłowo. Dodatkowo naruszony został również art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane, gdyż wiata podlega jedynie zgłoszeniu organowi administracji architektoniczno-budowlanej zgodnie z brzmieniem powyższego przepisu, nie zaś pozwoleniu na budowę, ze względu na jej powierzchnię.

Skarżący kasacyjnie stwierdził, że doszło do naruszenia art. 75 § 1 K.p.a. poprzez nieprawidłowe przeprowadzenie postępowania dowodowego, tj. nieprzeprowadzenie oględzin w prawidłowy sposób. Zgodnie z brzmieniem przywołanego przepisu jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych i oględziny. W niniejszym postępowaniu prowadzonym przez organ administracji publicznej zostały również naruszone przepisy; art. 7, art. 7a, art. 8, art. 9 oraz art. 10 Kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z brzmieniem art. 7 K.p.a. w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności, z urzędu lub na wniosek stron podejmują wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, oraz 7a § 1 K.p.a. Zgodnie z treścią tego przepisu jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie stronie uprawnienia, a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony, chyba że sprzeciwiają się temu sporne interesy stron albo interesy osób trzecich, na które wynik postępowania ma bezpośredni wpływ. W ocenie skarżącego kasacyjnie, Sąd I instancji nie zauważył, iż organ administracji publicznej niedokładnie wyjaśnił stan faktyczny przedmiotowej sprawy, a także nie rozstrzygnął sprawy na korzyść strony w momencie zaistnienia uzasadnionych wątpliwości, co miało miejsce w niniejszej sytuacji.

Naruszony został też art. 9 oraz art. 10 K.p.a. poprzez brak doręczenia wszystkim stronom postępowania informacji o możliwości zapoznania się z dokumentacją dotyczącą sprawy, a także poprzez brak zapewnienia czynnego udziału wszystkim stronom postępowania. W przedmiotowej sprawie nie wszystkie strony zostały dopuszczone do postępowania i niektóre ze stron nie biorą w nim udziału. Dodatkowo organ administracji publicznej prowadził postępowanie sprzeczne z art. 8 K.p.a., albowiem organ nie prowadził postępowania w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę tylko w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jedn. Dz. U z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej jako P.p.s.a.), z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania, co oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnymi jej podstawami, określonymi w art. 174 P.p.s.a. Nadto, zgodnie z treścią art. 184 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Stwierdzić również należy, że zgodnie z art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm.), przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów. Mając na uwadze intensyfikację rozwoju epidemii, w związku z czym przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących oraz, że nie można jej przeprowadzić na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarga kasacyjna wniesiona przez T. G. nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Za niezasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 29 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane. Zastosowanie przez organ administracji lub sąd administracyjny prawa materialnego polega na ocenie prawnej określonego stanu faktycznego. O zarzucie naruszenia prawa materialnego można więc mówić wówczas, gdy nie jest kwestionowany ustalony w sprawie stan faktyczny, tylko ocena prawna tego stanu faktycznego. Nie jest możliwe dokonanie oceny zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego przy jednoczesnym kwestionowaniu ustaleń faktycznych. Nie wiadomo bowiem wówczas w odniesieniu do jakich ustaleń oceniać prawidłowość zastosowania tych przepisów.

Skarżący kasacyjnie podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego w istocie kwestionuje ocenę materiału dowodowego oraz ustalenia faktyczne poczynione przez organy administracji i zaakceptowane przez Sąd I instancji. Twierdzenie, że wiata, której dotyczy decyzja o rozbiórce, ma inne wymiary niż te, które ustalono w toku postępowania, to kwestionowanie ustaleń faktycznych nie zaś prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego. Zarzut naruszenia prawa materialnego nie odnosi się do stanu faktycznego ustalonego przez organy administracji i zaakceptowanego przez Sąd I instancji, tylko do stanu faktycznego jaki, zdaniem skarżącego kasacyjnie, powinien zostać ustalony.

Niezasadny jest również zarzut naruszenia art. 29 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 30 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane. Zasadnie organy administracji ustaliły, że wiata o powierzchni 231 m2 wymagała uzyskania pozwolenia na budowę nie zaś zgłoszenia i słusznie Sąd I instancji stanowisko to zaakceptował.

Za niezasadne uznać należy zarzuty naruszenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Zarzuty te poza przytoczeniem treści przepisów i stwierdzeniem, że przepisy te zostały naruszone nie zawierają żadnej argumentacji na poparcie tych twierdzeń.

Zarzuty naruszenia art. 75 § 1 K.p.a., art. 7 K.p.a., oraz art. 77 K.p.a. oparte są na twierdzeniu, że powierzchnia wiaty została ustalona błędnie, gdyż w rzeczywistości powierzchnia ta jest mniejsza. Twierdzenie to, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, jest bezpodstawne. W aktach sprawy znajduje się protokół oględzin działek o nr ew. [...] i [...] położonych w D.. W załączniku nr 1 do tego protokołu wskazane zostały wymiary wiaty. W oględzinach tych uczestniczył skarżący kasacyjnie T. G.. Protokół został przez niego podpisany i do zawartych w nim ustaleń skarżący kasacyjnie nie wniósł żądnych zastrzeżeń. Skarżący kasacyjnie nie przedstawił żadnych dowodów, które uprawdopodobniałyby jego twierdzenie, że wymiary wiaty są nieprawidłowe. Uzyskanie takich dowodów nie jest skomplikowane, gdyż pomiarów wiaty mógłby dokonać skarżący kasacyjnie samodzielnie i załączyć je do akt sprawy. Tymczasem argumenty skarżącego kasacyjnie ograniczają się do enigmatycznego twierdzenia, że powierzchnia wiaty jest mniejsza.

Nadto stwierdzić należy, że w aktach sprawy znajdują się wnioski o wydanie warunków zabudowy podpisane przez skarżącego kasacyjnie T. G.. Wnioski dotyczą dwóch istniejących wiat. W jednym wniosku wskazano powierzchnię wiaty 95 m2 zaś w drugim wniosku wskazano powierzchnię wiaty 113 m2. Wiaty o takich powierzchniach wymagały uzyskania pozwolenia na budowę., albowiem powierzchnia ich jest większa niż 25 m2.

Za niezasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 9 K.p.a. w związku z art. 10 K.p.a. To, czy innym stronom postępowania zapewniono możliwość uczestnictwa w postępowaniu nie ma znaczenia dla oceny prawidłowości postępowania w stosunku do skarżącego kasacyjnie. Skarżący kasacyjnie miał możliwość czynnego udziału w postępowaniu. Inne osoby, jeśli były stronami, a zostały pozbawione możliwości uczestnictwa w postępowaniu mogą same bronić swoich praw, jeśli uznają, że jest to konieczne. Pozbawienie strony możliwości udziału w postępowaniu stanowi przesłankę wznowienia postępowania określoną w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. Wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. następuje zaś tylko na żądanie strony (art. 147 K.p.a.).

Nie znajduje uzasadnienia zarzut naruszenia art. 7a K.p.a. Art. 7a § 1 K.p.a. stanowi, że jeżeli przedmiotem postępowania administracyjnego jest nałożenie na stronę obowiązku bądź ograniczenie lub odebranie stronie uprawnienia, a w sprawie pozostają wątpliwości co do treści normy prawnej, wątpliwości te są rozstrzygane na korzyść strony, chyba że sprzeciwiają się temu sporne interesy stron albo interesy osób trzecich, na które wynik postępowania ma bezpośredni wpływ. Przepis ten nie miał zastosowania w sprawie dotyczącej skarżącego kasacyjnie, albowiem obiektywnie rzecz biorąc nie wystąpiły w niej żadne wątpliwości co do treści norm prawnych, które były w nich stosowane.

Nie znajduje również uzasadnienia zarzut naruszenia art. 8 K.p.a. Organy administracji przeprowadziły postępowania prawidłowo i należycie wyjaśniły wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty. Skarżący kasacyjnie miał możliwość pełnego uczestniczenia w tym postępowaniu. Okoliczność, iż postępowanie administracyjne zakończyło się rozstrzygnięciem, które w ocenie skarżącego kasacyjnie jest dla niego niekorzystne nie może być utożsamiana z prowadzeniem postępowania administracyjnego w sposób, który nie budzi zaufania do jego uczestników.

Z przytoczonych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.