Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Maciej Kurasz, Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, sędzia WSA Dariusz Zalewski (sprawozdawca), Protokolant referent stażysta Karol Kodym, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 czerwca 2013 r. sprawy ze skargi P. P. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2) stwierdza, że uchylona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Ministra Finansów na rzecz P. P. kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. Skarżący – P.P. złożył wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przedstawiając zdarzenie przyszłe wskazał, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Jest bezpośrednio właścicielem lokali mieszkalnych i użytkowych. Większość z lokali jest przedmiotem umów najmu. Ponadto, Skarżący prowadzi działalność przez spółki celowe, których jest pośrednio lub bezpośrednio właścicielem. Spółki celowe wykorzystywane są do realizacji konkretnych projektów mieszkaniowych lub np. wsparcia spółek deweloperskich w zakresie działalności marketingowej lub budowlanej. Skarżący planuje wniesienie wkładu niepieniężnego (aportu), tj. lokali użytkowych do kapitałowej spółki celowej, w której jest większościowym udziałowcem. Niektóre lokale, które będą stanowiły przedmiot aportu są wynajęte, jednakże umowy najmu nie zostaną przeniesione na spółkę (przedmiotem aportu będą wyłącznie lokale użytkowe), tak więc wynajmującym w tych umowach nadal pozostanie Skarżący. Przenoszone lokale użytkowe nie będą stanowiły zorganizowanej części przedsiębiorstwa (nie przeniesione zostaną m.in. zobowiązania). Udziały zostaną objęte po cenie wyższej od ich wartości nominalnej, natomiast powstałą nadwyżkę (tzw. agio) spółka przeleje w całości na swój kapitał zapasowy. Suma wartości nominalnej wydanych udziałów oraz kwoty agio będzie odpowiadała wartości rynkowej przedmiotu aportu (pomniejszonej o kwotę podatku VAT). Aport zostanie udokumentowany przez Skarżącego fakturą VAT, której wartość netto będzie równa sumie wartości nominalnej wydanych udziałów oraz kwocie agio, a podatek VAT należny w przypadkach, w których zgodnie z przepisami wystąpi, zostanie zapłacony przez spółkę otrzymującą aport gotówką Skarżącemu. Przykładowo, Skarżący, który wniesie aport o wartości 1.000 zł netto + 230 zł VAT, obejmie udziały o wartości nominalnej, np. 350 zł, przy czym nadwyżka w postaci agio (tj. o wartości 650 zł) zostanie przekazana na kapitał zapasowy. Jednocześnie spółka, do której wniesiono aport, będzie obowiązana zapłacić Skarżącemu 230 zł tytułem VAT należnego od transakcji wniesienia aportu. Kwota należna Skarżącemu od spółki pokrywałaby jego zobowiązanie do zapłaty VAT należnego od aportu. Planowane jest również późniejsze przekształcenie tej spółki kapitałowej w spółkę osobową (np. komandytową).

Dochody Skarżącego z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 30c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 3616 ze zm.) – dalej: "u.p.d.o.f.", tj. podatkiem liniowym wynoszącym 19%. Ze względu na skalę prowadzonej przez Skarżącego działalności gospodarczej prowadzone są księgi rachunkowe zgodnie z ustawą o rachunkowości.

W związku z powyższym Skarżący zapytał czy wartość zapłaconego mu przez spółkę podatku należnego VAT oraz wykazanego na fakturze VAT, potwierdzającej transakcję wniesienia aportu do spółki, będzie stanowiła dla niego przychód podatkowy?

Zdaniem Skarżącego, w świetle opisanego stanu faktycznego oraz brzmienia art. 17 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f., wartość podatku należnego VAT zapłaconego przez spółkę i wynikającego z faktury VAT, dokumentującej transakcję wniesienia aportu do spółki, nie będzie stanowiła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym na gruncie u.p.d.o.f. Przyjęcie w takiej sytuacji innego stanowiska w zakresie rozliczeń podatku VAT naruszałoby zasadę neutralności podatku VAT. Co więcej, takie ujęcie powodowałoby de facto brak ekonomicznego uzasadnienia dla jakiejkolwiek transakcji aportów niepieniężnych opodatkowanych podatkiem VAT.

Ponadto Skarżący wskazał, że spółka na podstawie wystawionej faktury VAT, dokumentującej aport, zobowiązana będzie zapłacić mu kwotę zawierającą podatek VAT, którą powinien odprowadzić na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Tym samym, dla Skarżącego podatek VAT od wniesienia aportu będzie podatkiem należnym, natomiast dla spółki - podatkiem naliczonym (co do zasady).

2. W interpretacji indywidualnej z [...] maja 2012 r. Minister Finansów, z upoważnienia którego działał Dyrektor Izby Skarbowej w W., uznał stanowisko Skarżącego za nieprawidłowe.

Dokonując oceny opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wskazał, że środki pieniężne przekazane przez spółkę osobową na rzecz wnoszącego aport Skarżącego nie będą miały charakteru podatku. Zgodnie bowiem z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) – dalej: "O.p.", obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach. W myśl zaś art. 5 ww. ustawy, zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Natomiast zgodnie z art. 6 O.p. podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. W związku z powyższym Minister Finansów stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie otrzymane środki pieniężne nie mogą być utożsamiane z należnym podatkiem VAT, pomimo wskazania, że będą one stanowiły wartość podatku VAT należnego po stronie spółki. W konsekwencji uznał, iż otrzymane środki pieniężne będą stanowiły przychód Skarżącego. W ocenie Ministra Finansów za powyższym rozstrzygnięciem przemawia fakt, iż opisane we wniosku zdarzenie gospodarcze będzie uregulowaniem wzajemnego rozliczenia pomiędzy podmiotami gospodarczymi.

3. Pismem z 2 sierpnia 2012 r. Skarżący wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa.

4. W odpowiedzi na to wezwanie Minister Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej.

5. W skardze na powyższą interpretację Skarżący wniósł o jej uchylenie i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania. Zaskarżonej interpretacji zarzucił naruszenie:

- art. 17 ust. 1 pkt 9 oraz art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f., a w konsekwencji naruszenie wyrażonej w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej - dalej: "Dyrektywa 112" zasady neutralności podatku VAT, przez błędne przyjęcie, iż w przypadku aportu nieruchomości kwota podatku należnego VAT będzie stanowiła przychód podatkowy Skarżącej;

- art. 14c § 1 i § 2 O.p. przez brak uzasadnienia prawnego w wydanej negatywnej interpretacji indywidualnej;

- art. 120 oraz art. 121 § 1 w zw. z art. 14c § 2 O.p. przez wskazanie w interpretacji indywidualnej stanowiska nieznajdującego podstaw w przepisach prawa podatkowego oraz przez wydanie interpretacji indywidualnej, która pozostaje w sprzeczności z licznymi dotychczas wydanymi w analogicznych stanach faktycznych interpretacjami prawa podatkowego;

- art. 121 § 1 oraz art. 122 O.p., wynikające z błędnego rozumienia opisanego zdarzenia przyszłego, bądź - w przypadku braku jego wyczerpującego opisu - z niepodjęcia przez organ niezbędnych działań w celu jego wyjaśnienia;

- art. 121 § 1 oraz art. 125 w zw. z art. 145 § 2 O.p., przez pominięcie pełnomocnika w doręczeniu interpretacji indywidualnej.

W ocenie Skarżącego, w świetle art. 17 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f., w przypadku wniesienia wkładów niepieniężnych do spółek kapitałowych przychodem jest wyłącznie nominalna wartość udziałów. Przepis ten w żaden sposób nie wskazuje, iż podatek od towarów i usług mógłby być przychodem w rozumieniu u.p.d.o.f. Na potwierdzenie powyższego stanowiska Skarżący powołał się na wydaną na jego rzecz dla tego samego zdarzenia przyszłego interpretację Ministra Finansów z [...] kwietnia 2012 r. ([...]).

Ponadto, zdaniem Skarżącego, również w świetle art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. brak jest podstaw, aby w przypadku transakcji wniesienia aportu, odmiennie niż w przypadku sprzedaży towaru, traktować podatek VAT należny jako przychód. Kwota odpowiadająca w swojej wysokości kwocie należnego podatku VAT przekazanego od spółki otrzymującej aport nie będzie bowiem stanowiła definitywnego przysporzenia majątkowego. Skarżący wyjaśnił, iż będzie zobowiązany przekazać kwotę VAT na rzecz właściwego urzędu skarbowego, co oznacza, iż nie będzie ona stanowiła jego przychodu. W ocenie Skarżącego, przyjęcie reprezentowanego przez organ stanowiska naruszałoby wyrażoną w Dyrektywie 112 zasadę neutralności podatku VAT. Ponadto Skarżący wskazał, że jeżeli należny podatek od towarów i usług taki przychód miałby stanowić, to powinien zostać wymieniony obok przypadków wskazanych w art. 14 ust. 2 pkt 7d lub 7f u.p.d.o.f. Zarzucił również, iż organ wskazał jedynie, że otrzymane środki pieniężne będą stanowiły przychód, nie powołując jednak podstawy prawnej na gruncie u.p.d.o.f., uzasadniającej przyjęte stanowisko. Ponadto zauważył, iż w wydanej [...] maja 2012 r. interpretacji ([...]), odnoszącej się do spółki otrzymującej aport, Minister Finansów potwierdził prawo spółki do odliczenia podatku VAT naliczonego, wynikającego z przedmiotowego aportu, co jednoznacznie wskazuje, iż przekazane Stronie środki pieniężne będą stanowiły należny podatek VAT, nie stanowiący jej przychodu. Zdaniem Skarżącego, wydanie zaskarżonej interpretacji indywidualnej, sprzecznej z dominującą linią interpretacyjną organów podatkowych, jak również z wydanymi w stosunku do tego samego zdarzenia przyszłego interpretacjami prawa podatkowego, tj.: [...] oraz [...], stanowi naruszenie przepisów prawa proceduralnego, w szczególności art. 121 § 1 O.p. Ponadto przyjęcie odmiennego stanowiska przez organy podatkowe w stosunku do tego samego zdarzenia przyszłego powoduje, iż Skarżąca pozostaje w niepewności co do sytuacji materialnoprawnej, związanej z przewidywaną transakcją aportu. Skarżący podkreślił również, iż w złożonym wniosku nie zawarł stwierdzenia, że należny podatek VAT zostanie mu zwrócony, lecz jasno wskazał, iż podatek ten będzie zapłacony w formie gotówki. Ponadto podniósł, iż ani on, ani spółka otrzymująca aport nie będą Skarżącami odrębnej umowy cywilnoprawnej, na podstawie której miałby zostać dokonany zwrot podatku należnego VAT. Niezasadne jest więc stanowisko organu, iż kwota podatku VAT stanowiła będzie jego przychód. Przyjęcie odmiennego stanowiska spowodowałoby, iż każdy podatek należny VAT stanowiłby w obrocie gospodarczym przychód podlegający opodatkowaniu.

Ponadto, zdaniem Skarżącego, niedoręczenie interpretacji przepisów prawa podatkowego skutecznie ustanowionemu, działającemu w jego imieniu pełnomocnikowi, stanowi naruszenie podstawowej zasady postępowania podatkowego obligującej organy do działania w sposób budzący zaufanie. Powoduje to także wprowadzenie niepewności Skarżącej co do zgodnego z prawem terminu do wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, a ponadto prowadzi do naruszenia art. 125 § 1 O.p., w szczególności do bezpodstawnego przedłużania okresu oczekiwania na wydanie interpretacji prawa podatkowego.

6. W odpowiedzi na skargę Minister Finansów, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej interpretacji, wniósł o jej oddalenie.

II. W tym stanie sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

1. Skarga jest zasadna, chociaż nie wszystkie podniesione w niej argumenty zasługują na uwzględnienie.

2. Na wstępie wyjaśnić należy, iż zgodnie z przepisem art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów, wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej: "P.p.s.a.’’ sprawowana jest przez sądy administracyjne w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracji publicznej konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, lub ewentualnie ustalenie, że decyzja lub postanowienie organu dotknięte jest wadą nieważności (art. 145 § 1 lit. a-c P.p.s.a.).

3. Sąd uwzględnia skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego, wydawaną w indywidualnej sprawie i uchyla taką interpretację na podstawie art. 146 § 1 P.p.s.a.

4. Zgodnie z art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Wykładnia powołanego przepisu wskazuje, że Sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony, granicą praw i obowiązków Sądu, wyznaczoną w art. 134 § 1 P.p.s.a., jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami, mianowicie: legalnością działań organu podatkowego oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia.

5. Spór pomiędzy Skarżącym, a Organem w niniejszej sprawie, na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, dotyczył w swojej istocie czy wartość zapłaconego podatku należnego VAT, wykazanego na fakturze VAT, potwierdzającej transakcję wniesienia aportu do spółki, będzie stanowiła dla niego przychód podatkowy?

W interpretacji indywidualnej z [...] maja 2012 r. Minister Finansów, z upoważnienia którego działał Dyrektor Izby Skarbowej w W., uznał, że środki pieniężne przekazane przez spółkę osobową na rzecz wnoszącego aport Skarżącego nie będą miały charakteru podatku. W ocenie Ministra Finansów w przedmiotowej sprawie otrzymane środki pieniężne nie mogą być utożsamiane z należnym podatkiem VAT, ale będą stanowiły przychód Skarżącego.

Zdaniem Skarżącego, w świetle opisanego stanu faktycznego oraz brzmienia art. 17 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f., wartość podatku należnego VAT zapłaconego przez spółkę i wynikającego z faktury VAT, dokumentującej transakcję wniesienia aportu do spółki, nie będzie stanowiła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym na gruncie u.p.d.o.f.

5. Rozstrzygnięcie powyższego sporu wymaga analizy odpowiednich przepisów u.p.d.o.f. Zgodnie z art. 14 ust. 1 zd. drugie u.p.d.o.f. u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się nominalną wartość udziałów (akcji) w spółce mającej osobowość prawną w zamian za wkład niepieniężny. Jednocześnie, zgodnie z art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zestawiając powyższe przepisy oraz mając na uwadze opisane we wniosku o wydanie interpretacji zdarzenie przyszłe, w ocenie Sądu powyższe świadczy o tym, iż ustawodawca wskazał jednoznacznie, że w przypadku wkładów niepieniężnych do spółek kapitałowych przychodem jest wyłącznie nominalna wartość udziałów. Przepisy w żadne sposób nie wskazują, iż podatek od towarów i usług mógłby być przychodem w rozumieniu u.p.d.o.f. Jednocześnie, również przepisy dotyczące ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej jednoznacznie wskazują, iż podatek od towarów i usług nie stanowi przychodu w rozumieniu ustawy u.p.d.o.f. W konsekwencji, skoro część przychodu, obejmująca należny podatek od towarów i usług, nie jest przychodem podatnika ze sprzedaży, część ta nie może także być zarachowana jako przychód należny.

W świetle powyższego pierwszy z zarzutów skargi tj. naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię, tj. art. 17 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f. oraz naruszenie przepisu art. 14 ust. 1 u.p.d.o.f. jest zasadny. W konsekwencji doszło bowiem do naruszenia w wydanej interpretacji wyrażonej w Dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: "Dyrektywa UE") zasady neutralności podatku VAT, poprzez błędne przyjęcie, iż w przypadku aportu nieruchomości kwota podatku należnego VAT będzie stanowiła przychód podatkowy Skarżącego.

6. Kolejny z zarzutów skargi dotyczył naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. zasady prowadzenia przez organy podatkowe postępowania w sposób budzący zaufanie do organów, wynikającej z treści art. 121 § 1 O.p. w związku z błędnym rozumieniem zdarzenia przyszłego przejawiającego się w przedstawionym przez organ uzasadnieniu również, zdaniem Sądu, okazał się trafny.

W ocenie Sądu powodów błędnego stanowiska Ministra Finansów należy upatrywać w błędnym rozumieniu przez organ zdarzenia przyszłego, co wynika z uzasadnienia wydanej interpretacji, w którym to uzasadnieniu Minister Finansów wskazuje, iż: "kwota VAT należnego z tytułu transakcji wniesienia aportem nieruchomości, wynikająca z odpowiedniej faktury VAT wystawionej przez Skarżącego zostanie zwrócona przez Spółkę na rzecz Skarżącego w formie gotówki". W ocenie Sądu Skarżący nie używa stwierdzenia, iż podatek VAT należny zostanie zwrócony Skarżącemu. Skarżący jasno wskazuje, iż podatek ten będzie zapłacony w formie gotówki. Skarżący podkreślał, iż Skarżący oraz Spółka nie będą Stronami odrębnej umowy cywilnoprawnej, na podstawie której dokonany zostanie zwrot podatku VAT należnego. Od transakcji przedstawionej w zdarzeniu przyszłym zostanie zapłacony podatek VAT od wniesienia aportu. Wartość podatku VAT należnego zapłaconego Skarżącemu przez Spółkę oraz wykazanego na fakturze VAT potwierdzającej transakcję wniesienia aportu do Spółki, nie będzie stanowiła przychodu podatkowego Skarżącego.

Stanowisko Ministra Finansów zgodnie z którym z przedstawionego przez Skarżącego zdarzenia przyszłego wynika, iż kwota VAT należnego z tytułu transakcji wniesienia aportem nieruchomości, wynikająca z odpowiedniej faktury VAT wystawionej przez Wnioskodawcę zostanie zwrócona przez Spółkę na rzecz Wnioskodawcy w formie gotówki oraz ocena opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego z którego wynika, że środki pieniężne przekazane przez spółkę osobową na rzecz wnoszącego aport (Wnioskodawcy) nie będą miały charakteru podatku, jest niezrozumiała. Co prawda Minister Finansów podnosi, że zgodnie z art. 4 O.p. obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach, a w myśl art. 5 ww. ustawy zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 6 O. p. podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

To jednak przepisy nie dotyczą zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku o wydanie intepretacji.

Nieprawidłowo, zdaniem Sądu, ocenił Minister Finansów, iż "środki pieniężne przekazane przez spółkę osobową na rzecz wnoszącego aport (Skarżący) nie będą miały charakteru podatku" - zgodnie bowiem z opisanym zdarzeniem przyszłym oraz zadanymi pytaniami aport będzie dokonywany do spółki kapitałowej a podatek VAT naliczony od tej transakcji będzie podlegał wpłacie na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

7. Powoływanie się przez organ na wyrok WSA w Warszawie z dnia 24 maja 2010 r., III SA/Wa 1277/10, jako potwierdzenie prawidłowości oceny swojego stanowiska jest nieuprawnione. Z uzasadnienia wyroku i z przedstawionego w nim treści wniosku o interpretację oraz stanu faktycznego wynika, iż w sprawie III SA/Wa 1277/10 zwrócona Skarżącej przez spółkę osobową kwota Dodatkowej Płatności nie jest w istocie podatkiem VAT, a jest skutkiem umowy cywilnoprawnej zawartej między tymi podmiotami. Należność ta nie jest zatem zarówno nieodpłatnym, przymusowym oraz bezzwrotnym świadczeniem pieniężnym na rzecz Skarbu Państwa jak i nie została nałożona w drodze ustawy. Tymczasem w rozstrzyganej sprawie i w opisie zdarzenia przyszłego wynika wyraźnie, że chodzi o kwotę podatku VAT, w związku z czym wskazany przez organ wyrok wydany został w odmiennym stanie prawnym sprawy.

8. Kolejny zarzut skargi dotyczył naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 14c. § 2 O.p. poprzez brak uzasadnienia prawnego. Zgodnie z art. art. 14c § 2 O.p. w razie negatywnej oceny stanowiska Skarżący interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym. Uzasadnienie prawne, o którym mowa w art. 14c § 2 o.p. musi stanowić rzetelną informację dla wnioskodawcy, dlaczego w jego sprawie określone przepisy znajdują zastosowanie, a także dlaczego wyrażony przez niego pogląd nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu uzasadnienie prawne zawarte w skarżonej interpretacji, spełnia powyższe kryteria, mimo że nie jest obszerne. Jego lakoniczność a jaednocześnie nieprawidłowość wynika jednak z błędnej oceny zdarzenia przyszłego dokonanego przez organ.

9. Ostatni z zarzutów skargi dotyczył naruszenia przepisów prawa proceduralnego, tj. art. 121 oraz art. 125 § 1 O.p., w związku z naruszeniem art. 145 § 2 O.p., tj. w związku z pominięciem pełnomocnika w doręczeniu Indywidualnej Interpretacji. Zgodnie z art. 145 § 2 O.p. jeżeli Skarżący ustanowił pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi. W ocenie Skarżącego niedoręczenie interpretacji przepisów prawa podatkowego skutecznie ustanowionemu pełnomocnikowi stanowi naruszenie podstawowej zasady postępowania podatkowego, obligującej organy podatkowe do działania w sposób budzący zaufanie do tych organów. Skarżący podnosi ponadto, iż pierwotnie Indywidualna Interpretacja została dostarczona Stronie a nie jej pełnomocnikowi, co należy utożsamiać zdaniem Skarżącego z brakiem skutecznego doręczenia pisma.

Indywidualna Interpretacja została doręczona w dniu 19 lipca 2012 r. (mimo wydania jej w dniu [...] maja 2012 r.). Zdaniem Skarżącej, pominięcie pełnomocnika w doręczeniu Indywidualnej Interpretacji, powoduje takie same konsekwencje, jak niewydanie interpretacji w terminie, tj. wywołuje skutki określone w art. 14o §1 O.p.

Ustosunkowując się natomiast do powyższego zarzutu należy uznać go za nieuzasadniony. Z akt sprawy wynika, że organ pismem z dnia 13 lipca 2012 r. Nr [...] przesłał pełnomocnikowi Wnioskodawcy interpretację indywidualną Nr [...] wydaną [...] maja 2012 r. Zarzut Skarżącego, iż pominięcie pełnomocnika, w doręczeniu indywidualnej interpretacji powoduje takie same konsekwencje, jak niewydanie interpretacji w terminie, tj. wywołuje skutki określone w art. 14 o § 1 O.p. jest niezasadny.

Sąd uznał, że indywidualną interpretację w rozstrzyganej sprawie wydano w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, chociaż doręczono je już po upływie tego terminu. Jak wynika jednak z uchwały NSA z dnia 14 grudnia 2009 r., II FPS 7/09 nie doręczenie interpretacji podatnikowi w terminie 3 miesięcy od złożenia przezeń wniosku nie skutkuje przyjęciem prawidłowości stanowiska podatnika, jeżeli tylko w ramach ww. terminu organ podatkowy interpretację podpisał. Nie ziścił się, zatem przewidziany w art. 14o § 1 O.p. warunek uznania wydania interpretacji stwierdzającej prawidłowość stanowiska wnioskodawców w pełnym zakresie, będący skutkiem niewydania interpretacji w terminie". Wobec powyższego ostatni z zarzutów skargi jest niezasadny.

10. W nawiązaniu do przytoczonych wyżej okoliczności i uznania za zasadne zarzutów związanych z naruszeniem przez organ interpetujący wykładni przepisów prawa materialnego, Sąd uznał, że zaskarżona interpretacja jest nieprawidłowa. Wobec powyższego uchylił ją w oparciu o art. 146 § 1 P.p.s.a., a o jej niewykonywaniu orzekł na podstawie art. 152 P.p.s.a.

Z kolei orzeczenie o kosztach postępowania oparte zostało na treści przepisów art. 200 w zw. z art. 205 § 2 i 4 P.p.s.a.