Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Dałkowska-Szary Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) Sędzia del. WSA Mariola Kowalska Protokolant Hubert Sęczkowski po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2011r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Wojewody Mazowieckiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. akt VII SA/Wa 1682/09 w sprawie ze skargi [...] Spółka z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na montażu nośnika reklamowego 1) uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę, 2) zasądza od [...] Spółka z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Wojewody Mazowieckiego kwotę 430 zł (czterysta trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 7 grudnia 2009 r., sygn. akt VII SA/Wa 1682/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na montażu nośnika reklamowego (pkt I sentencji), stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się tego wyroku (pkt II sentencji) oraz zasądził od Wojewody Mazowieckiego na rzecz skarżącej [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 500 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt III sentencji).

Powyższy wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Pismem z dnia 12 listopada 2008 r. [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane zgłosiła wykonanie robót budowlanych polegających na zainstalowaniu na działce gruntu nośnika reklamowego, jednostronnego o wymiarach powierzchni reklamowej 3 m x 6 m w W., przy ul. [...], rejon ul. [...].

W dniu 21 listopada 2008 r. Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy decyzją nr [...] wniósł sprzeciw od wykonania robót ujętych w powyższym zgłoszeniu. W ocenie organu analiza złożonych przy zgłoszeniu dokumentów wykazała, że przedmiotowe urządzenie reklamowe należy zaliczyć do kategorii budowli, o których mowa w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, albowiem przedmiotem zgłoszenia jest budowa konstrukcji wsporczej, a nie zgłoszenie zainstalowania tablicy reklamowej albo urządzenia reklamowego, jako całości funkcjonalnej, na istniejącym fundamencie. Zakres robót objętych zgłoszeniem wykracza więc poza dyspozycję art. 30 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane. Zdaniem organu urządzenie reklamowe, które będzie wykonywane w określonym miejscu w sposób trwale z gruntem związany należy zaliczyć do kategorii obiektów budowlanych będących budowlą wymagającą uzyskania decyzji o pozwoleniu na wykonanie robót budowlanych. Dlatego też wniesienie sprzeciwu uznano za uzasadnione.

Odwołanie od powyższej decyzji do Wojewody Mazowieckiego wniosła [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2009 r., nr [...], znak [...] Wojewoda Mazowiecki utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję nr [...] z dnia [...] listopada 2008 r. Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy.

W uzasadnieniu organ odwoławczy wskazał, iż po przeprowadzeniu wnikliwej analizy zgromadzonego materiału dowodowego, decyzja organu I instancji jest prawidłowa, a podniesione w odwołaniu zarzuty bezzasadne.

Stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie wolnostojące urządzenie reklamowe posadowione jest na fundamencie nieprzestawialnym trwale z gruntem związanym. A do takich urządzeń trwale z gruntem związanych nie może mieć zastosowania przepis art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego. Na poparcie powyższego Wojewoda przytoczył wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego o sygn. akt II OSK 1509/06, II OSK 680/07 i II OSK 735/08.

Ponadto Wojewoda wskazał, iż z dołączonego do zgłoszenia projektu wynika, iż przedmiotowa inwestycja to jednostronna tablica o wymiarach 6 m x 3 m posadowiona na fundamencie o wymiarach 3,6 m x 2,30 częściowo zagłębionym w ziemi. Całkowita wysokość planowanego urządzenia reklamowego to około 8 m. Powyższe wymiary oraz obecność fundamentu uzasadniają uznanie przedmiotowej inwestycji za trwale z gruntem związanej. Do zgłoszenia załączono projekt budowlany urządzenia reklamowego sporządzony przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i zaświadczenie izby o przynależności do samorządu zawodowego. W związku z powyższym, zdaniem Wojewody brak jest merytorycznych przesłanek do podjęcia rozstrzygnięcia innej treści niż zawarte w zaskarżonej decyzji Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy nr [...] z dnia [...] listopada 2008 r.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniosła o uchylenie powyższej decyzji Wojewody Mazowieckiego i decyzji organu I instancji, zarzucając zakwestionowanej decyzji naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 29 ust. 2 pkt 6 w zw. z art. 30 ust. 1 Prawa budowlanego, art. 3 pkt 3 w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego, a także naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 138 § 1 pkt 1, 7, 77 i 107 k.p.a. oraz art. 107 § 3 w zw. z art. 8 i 11 k.p.a. Skarżąca wskazała, że przedmiotowe urządzenie reklamowe jest obiektem nietrwale związanym z gruntem, a więc nie stanowi budowli wymagającej pozwolenia na budowę.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zajęte w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że wniesiona skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja narusza przepisy postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniu Sąd stwierdził, że organy naruszyły przepis art. 7, 77 i 107 § 3 k.p.a., bowiem nie ustaliły czy w tym konkretnym przypadku inwestor zamierzał wykonać roboty budowlane i zrealizować obiekt budowlany. Natomiast od sposobu wykonania robót na gruncie będzie zależało, czy w tym konkretnym przypadku inwestor zamierza zrealizować instalację czy obiekt budowlany. Bez należytego wyjaśnienia kwestii sposobu posadowienia fundamentu urządzenia reklamowego przedwczesnym było stwierdzenie organów, że urządzenie reklamowe będące przedmiotem zgłoszenia należy uznać za budowlę. Sąd wskazał, iż w przedłożonym do zgłoszenia projekcie zaprojektowano fundament żelbetowy w dwóch wariantach, tj. zagłębiony lub usytuowany na powierzchni terenu. Wskazano też, że ostateczną decyzję o sposobie posadowienia fundamentu winien podjąć projektant wykonujący adaptację projektu powtarzalnego dla konkretnej lokalizacji oraz kierownik budowy.

W dalszej części uzasadnienia Sąd podkreślił, iż zadaniem organu administracji jest dokonanie ustaleń faktycznych dla konkretnego przypadku, a dopiero w następnej kolejności zastosowanie właściwych przepisów prawa materialnego. Dopiero w zależności od poczynionych ustaleń co do sposobu posadowienia urządzenia reklamowego w konkretnym przypadku, od sposobu wykonania robót na gruncie będzie zależało czy urządzenie to ma być budowane czy instalowane. Projekt powtarzalny nie rozstrzyga bowiem tej kwestii. Nie wiadomo, w jaki sposób będzie konkretnie ustawione urządzenie reklamowe na gruncie. Sposób posadowienia ma podstawowe znaczenie dla określenia, czy będzie konieczne wykonanie prac budowlanych, polegających na odpowiednim przygotowaniu podłoża i trwałe związanie urządzenia z gruntem. W takim przypadku będzie wykonywana budowa w znaczeniu podanym w art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego, a nie instalacja, nie wymagająca wykonania tego rodzaju prac budowlanych.

W ocenie Sądu I instancji wyjaśnienie tej kwestii ma podstawowe znaczenie dla oceny czy przewidziane przez inwestora roboty wymagają pozwolenia na budowę (jeśli do budowy miałoby dojść) czy też nie będą wykonywane żadne prace budowlane, co można byłoby uznać za instalowanie urządzenia. Ponadto wskazano, że Sąd I instancji w składzie orzekającym w tej sprawie nie podzielił poglądu wyrażonego w zaskarżonej decyzji, iż instalowanie urządzeń reklamowych wymaga pozwolenia na budowę. Wystarczająca jest w tym przypadku procedura związana ze zgłoszeniem zamiaru zainstalowania urządzenia reklamowego. Natomiast dla przyjęcia czy dokonane zgłoszenie wyczerpuje dyspozycję art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego, istotne znaczenie ma zakres prac poprzedzających wykonanie robót budowlanych polegających na montażu urządzenia reklamowego poprzez ustalenie, czy planowane prace nie mieszczą się w zakresie robót budowlanych dla realizacji których wymagane jest uzyskanie pozwolenia na budowę, bowiem przepis art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego jest normą szczególną w stosunku do regulacji o charakterze ogólnym, jaką stanowi art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego. Na poparcie powyższego Sąd przytoczył wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 października 2009 r., sygn. akt II OSK 1461/08.

Dodatkowo zaznaczono, że skoro sposób wykonania robót w tym konkretnym przypadku nie został wyjaśniony organ winien wezwać inwestora do uzupełnienia brakujących dokumentów dotyczących sposobu posadowienia fundamentu, a następnie podjąć stosowne rozstrzygnięcie.

W związku z powyższym, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z zm.), zwanej dalej p.p.s.a. Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku. W pkt II wyroku orzeczono na podstawie art. 152 p.p.s.a., a o kosztach na podstawie art. 200 p.p.s.a.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wywiódł Wojewoda Mazowiecki, zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a.

- naruszenie przepisu art. 3 pkt 1, 3, 6 i 7 oraz art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane poprzez ich błędną wykładnię przyjmując w szczególności, że budowa budowli jaką jest wolnostojąca tablica reklamowa może być realizowana poprzez instalację;

2. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a.

- naruszenie przepisu art. 133 § 1 p.p.s.a. poprzez rozpoznanie sprawy bez oparcia się w całości na aktach sprawy, a wyłącznie na treści decyzji będących przedmiotem skargi,

- naruszenie art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez uznanie decyzji Wojewody Mazowieckiego jako nieodpowiadającej przepisom postępowania administracyjnego;

Mając na uwadze powyższe Wojewoda Mazowiecki wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego ewentualnie na podstawie art. 188 p.p.s.a. o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi [...] Sp. z o.o. w W. oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor podniósł, że nie sposób podzielić stanowiska Sądu I instancji, albowiem organ ustalił stan faktyczny sprawy poprzez dokładne wskazanie iż zamierzenie inwestycyjne objęte zgłoszeniem przewiduje realizację nośnika reklamowego o wysokości około 8 m, trwale z gruntem związanego. Tym samym zarzut nie ustalenia stanu faktycznego jest niezasadny. Zdaniem organu Naczelny Sąd Administracyjny stoi na stanowisku, iż przepis art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego ma wyłączne zastosowanie do urządzeń reklamowych innych niż te które są budowlami w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, a o tym czy dane urządzenie jest trwale z gruntem związane, czy też nie, nie decyduje technologia wykonania fundamentu i możliwości techniczne przeniesienia nośnika reklamowego w inne miejsce. Na poparcie powyższego autor skargi kasacyjnej powołał się na orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, m. in. z dnia 23 czerwca 2006 r., sygn. akt II OSK 923/05, z dnia 28 czerwca 2006 r. sygn. akt II OSK 931/05 i z dnia 10 listopada 2006 r. sygn. akt II OSK 1329/05. W związku z powyższym, w ocenie organu nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, że zastosowanie art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego zależałoby od tego, czy urządzenie jest instalowane czy budowane.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną [...] Spółka z o.o. w W. wniosła o oddalenie skargi kasacyjnej i zasądzenie na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - zwanej dalej p.p.s.a. Dlatego też sprawa ta mogła być rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny wyłącznie w granicach zakreślonych skargą kasacyjną.

Natomiast skarga kasacyjna analizowana pod tym kątem w pełni zasługiwała na uwzględnienie.

Skarga kasacyjna zawiera zarzuty naruszenia przepisów postępowania jak i przepisów prawa materialnego poprzez ich błędną wykładnię zatem w pierwszej kolejności należy odnieść się do ostatniego z wymienionych zarzutów.

W tym zakresie skarga ta zarzuciła naruszenie przepisów art. 3 pkt 1, 3, 6 i 7 oraz art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawa budowlanego (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.). Zagadnieniem spornym wymagającym rozstrzygnięcia stała się bowiem kwalifikacja objętego zgłoszeniem urządzenia reklamowego, które według projektu składa się z wolno stojącej tablicy reklamowej o wymiarach 6,00 x 3,00 m, zamocowanej na słupie o wysokości 5 m., utwierdzonym w prefabrykowanym żelbetonowym fundamencie, zbrojonym stalą , o wymiarach 3,60 x 2,30 x 0,5 m.. Ciężar fundamentu G – 92,29 kN. Jak wynika również z projektu budowlanego fundament tego urządzenia reklamowego ma by ustawiony na powierzchni ziemi (rysunek 01A).

Organ architektoniczno-budowlany wnosząc sprzeciw od zgłoszenia przyjął, że projektowana inwestycja ze względu na wymiary i konstrukcję w tym obecność fundamentu częściowo zagłębionego w ziemi a więc trwale związanego z gruntem uzasadnia przyjęcie twierdzenia, że mamy do czynienia z budowlą o jakiej mowa w art. 3 ust. 3 Prawa budowlanego, wymagającą uzyskania pozwolenia na budowę. Natomiast według stanowiska inwestora, planowane roboty budowlane polegają na instalacji urządzenia reklamowego, co wymaga wyłącznie zgłoszenia zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że urządzenie reklamowe, będące przedmiotem zgłoszenia w niniejszej sprawie, jest realizowane przez inwestora na podstawie projektu powtarzalnego, dlatego też są tam w części opisowej wskazane dwa warianty posadowienia fundamentu ale zawsze projekt wskazuje na wybór jednego z tych rozwiązań w części rysunkowej. Tak właśnie jest w tej sprawie.

Niewątpliwie zauważyć w tym miejscu należy, że faktem notoryjnym, ale też wynikającym z wielu postępowań sądowych, jest to, że ten typ wolnostojących tablic reklamowych jest szeroko wykorzystywany przez różne podmioty. Kwestia ich kwalifikacji w świetle unormowań Prawa budowlanego stała się zatem przedmiotem licznych orzeczeń sądowych.

Jest faktem notoryjnym, że w większości orzeczeń sądowych uznano, iż ustawiane na gruncie urządzenie reklamowe, ze względu na swoje rozmiary, a także sposób połączenia z gruntem, wynikający z obciążeniowego działania stopy fundamentowej tworzy budowlę, o której mowa w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, a więc wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenie reklamowe.

Natomiast Sąd I instancji wadliwie odczytał przedstawiony do sprawy projekt budowlany z października 2008 r. tym samym niezasadnie uznając, iż w sprawie zaprojektowano fundament żelbetowy w dwóch wariantach tj. zagłębiony lub usytuowany na powierzchni terenu, a ostateczną decyzję o sposobie posadowienia fundamentu winien podjąć projektant wykonujący adaptację projektu powtarzalnego. W ocenie Sądu I instancji niezbędne jest zatem dokonanie ustaleń faktycznych co do posadowienia fundamentu żelbetowego w terenie w tym ustalenie czy inwestor zamierza wykonać roboty budowlane i zrealizować obiekt budowlany. To sposób wykonania robót budowlanych w opisanym zakresie zdaniem Sądu I instancji będzie determinował stanowisko czy jest to budowa czy też instalowanie.

W rezultacie Sąd sformułował mylny pogląd, że w sprawie zachodzi potrzeba wyjaśnienie sposobu wykonania robót budowlanych, od którego zależy, czy obiekt ma być budowany, czy też instalowany. W rozpoznawanej sprawie jak trafnie wskazano to w skardze kasacyjnej organ architektoniczno-budowlany ustalił rzeczywisty stan faktyczny sprawy poprzez dokładne ustalenie stanu faktycznego w tym określenia rzeczywistego zamierzenia inwestycyjnego.

To z samego projektu ewidentnie wynika jaki wariant realizacji spornego urządzenia reklamowego wybrał inwestor. Parametry w zakresie obliczeń statycznych jak i fundamentu ustawionego na powierzchni ziemi (strona 1 i 3 tego projektu) odnoszą się do rysunku nr 01A obrazującego sporną inwestycję a więc urządzenia, które będzie posiadało fundament ustawiony na powierzchni ziemi. Tym samym brak jest podstaw do czynienia jakichkolwiek ustaleń w tej sprawie. Natomiast ta forma posadowienia spornego urządzenie w okolicznościach rozpoznawanej sprawy powoduje, że mamy do czynienia z budowlą i do tego na trwałe połączoną z gruntem.

Niewątpliwie zasadą jest, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 28 ust. 1 ustawy). Wyjątki od tej zasady, wymienione w art. 29-31 Prawa budowlanego, powinny być w związku z tym interpretowane ściśle. Jednym z tych wyjątków jest wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym (art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego ), czy przepis ogólny art. 28 ust. 1 tej ustawy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji nieprawidłowo uznał, że objęta zgłoszeniem przedmiotowa tablica reklamowa o wskazanych wyżej parametrach, posadowiona na fundamencie prefabrykowanym nie stanowi budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy – Prawo budowlane w postaci wolnostojącego urządzenia reklamowego a tym samym, że taka tablica reklamowa może być realizowana przez instalację.

Jest to konstrukcja przestrzenna, stanowiąca budowlaną i techniczno- użytkową całość. Jej ustawienie na nieruchomości uniemożliwia jakiekolwiek inne jej zagospodarowanie. Parametry techniczne tego obiektu przedstawione w projekcie budowlanym, a zwłaszcza wielkość tego urządzenia, jego masa i sposób związania z gruntem za pomocą betonowego fundamentu powierzchniowego nie pozwalają na odmienną jego kwalifikację i uznanie, że postawienie tej tablicy stanowić będzie roboty budowlane w postaci instalacji, o której mowa w art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego.

To, że jest to obiekt przestawny i zawiera prefabrykowany fundament powierzchniowy nie oznacza, że nie można przyjąć, że jest on trwale związany z gruntem, ponieważ w aktualnym stanie techniki sposób wykonania fundamentu może być różny. Fundament taki, przekazując na podłoże gruntowe całość obciążeń budowli, ma zapewniać trwałość konstrukcji, uniemożliwić jej przesunięcie czy zniszczenie przez działanie sił przyrody. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym podziela wyrażany już niejednokrotnie w orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, że o tym czy urządzenie reklamowe jest trwale związane z gruntem czy też nie, nie decyduje sposób i metoda związania z gruntem, nie decyduje również technologia wykonania fundamentu i możliwości techniczne przeniesienia nośnika reklamowego w inne miejsce, ale to czy wielkość tego urządzenia, jego konstrukcja, przeznaczenie i względy bezpieczeństwa wymagają takiego trwałego związania (przykładowo wyroki (por. wyroki NSA: z dnia 23 czerwca 2006 r., sygn. akt II OSK 923/05; z dnia 25 maja 2007 r., sygn. akt II OSK 1509/06; z dnia 11 września 2008 r., sygn. akt II OSK 982/07; z dnia 20 czerwca 2008 r., sygn. akt II OSK 680/07; z dnia 10 marca 2008 r., sygn. akt II OSK 186/07; z dnia 3 września 2009 r., sygn. akt II OSK 1331/08; ; z dnia 5 stycznia 2011 r., II OSK 25/10, z dnia 10 października 2010 r., II OSK 1596/09, z dnia 1 października 2009 r., II OSK 1461/08, wszystkie orzeczenia publikowane w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.nsa.gov.pl). Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 a Prawa budowlanego obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając spełnienie wymagań podstawowych dotyczących bezpieczeństwa jego konstrukcji. Bezpieczeństwo konstrukcji przedmiotowej tablicy reklamowej zapewnia m. in. betonowy fundament powodujący trwałe związanie jej z gruntem.

Zauważyć należy, że już w wyroku z 25 maja 2007 r., sygn. akt II OSK 754/06, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że żaden z przepisów Prawa budowlanego nie uzależnia kwalifikacji obiektu od tego, jaką metodą jest on budowany. Natomiast wyznacznikami tego, czy obiekt wolnostojący jest trwale związany z gruntem są: wielkość obiektu, jego masa i względy bezpieczeństwa. Z kolei w wyroku z 30 września 2009 r., sygn. akt II OSK 1456/08, zaznaczono, że stanowisko, według którego urządzenie reklamowe w postaci wolno stojącego nośnika reklam stanowi budowlę, jest jednolicie podzielane w utrwalonym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Nawet wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 października 2009 r. sygn. akt II OSK 1461/08 wskazany w motywach zaskarżonego wyroku potwierdza wskazaną wyżej linie orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego, a jego zacytowanie nie uzasadniało stanowiska Sądu przyjętego w sprawie.

W zaskarżonym wyroku niewątpliwie co trafnie wskazano w skardze kasacyjnej, Sąd I instancji przedstawił wadliwą wykładnię przepisu prawa materialnego art. 29 ust. 2 pkt. 6 Prawa budowlanego. Z tych wszystkich względów słuszne okazały się zarzuty naruszenia prawa materialnego podniesione w skardze kasacyjnej. Sąd Wojewódzki opierając się bowiem na niewłaściwej interpretacji omówionych wyżej przepisów Prawa budowlanego, w konsekwencji niezasadnie przyjął, że zaistniała potrzeba uchylenia zaskarżonej decyzji celem uzupełnienia postępowania dowodowego i ponownego rozpoznania sprawy przez organ architektoniczno-budowlany.

Tymczasem w świetle uwag przedstawionych wyżej należało uznać, że zebrany w aktach administracyjnych materiał dowodowy był wystarczający do oceny w zakresie kwalifikacji prawnej obiektu budowlanego objętego zgłoszeniem.

Dlatego wobec braku naruszeń przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy a zachodziło jedynie naruszenie prawa materialnego, Naczelny Sąd Administracyjny mając na uwadze treść art. 188 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i rozpoznał skargę wniesioną przez inwestora do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Jednakże skarga ta w żadnym elemencie nie zasługiwała na uwzględnienie. Prawidłowość rozstrzygnięć organów architektoniczno-budowlanych w tej sprawie pozwalała wyłącznie przy uwzględnieniu powyższych rozważań na oddalenie wniesionej skargi.

W konsekwencji orzeczono jak w sentencji, zgodnie z art. 188 p.p.s.a. w zw. z art. 193 p.p.s.a. i art. 151 p.p.s.a. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego znajduje oparcie w art. 203 pkt 2 p.p.s.a.