Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Bartłomiej Adamczak, Sędziowie: Sędzia WSA Janina Guść, Sędzia WSA Jolanta Sudoł (spr.), po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 marca 2021 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 3 sierpnia 2020 r., nr [...] w przedmiocie zasiłku stałego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia 25 maja 2020 r., nr [...].

Decyzją z dnia 25 maja 2020 r. Prezydent Miasta S., działając na podstawie art. 8 ust. 1, art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 1507 ze zm., dalej jako: "u.p.s.", "ustawa"), odmówił A. K. (zwanej dalej również jako: "wnioskodawczyni", "strona", skarżąca") przyznania zasiłku stałego z pomocy społecznej.

W uzasadnieniu decyzji organ orzekający wskazał, że na podstawie rodzinnego wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez pracownika socjalnego telefonicznie w dniu 15 maja 2020 r. i zebranych dokumentów ustalono, że A. K. prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z J. W. Legitymuje się orzeczeniem Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 17 października 2017 r. zaliczające ją do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności na stałe. Od 12 grudnia 2019 r. zarejestrowana jest jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku.

Organ wyjaśnił, że kryterium dochodowe w przypadku rodziny dwuosobowej - ustalone zgodnie z art. 8 ust. 1 u.p.s., kwalifikujące do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej - wynosi 1.056 zł (528 zł na osobę). Dochód rodziny w rozpoznawanej sprawie stanowi natomiast dodatek mieszkaniowy w wysokości 103,63 zł, zasiłek pielęgnacyjny wnioskodawczyni w wysokości 215,84 zł oraz emerytura J. W. wraz z dodatkiem pielęgnacyjnym w łącznej wysokości 1.398,15 zł i wynosi ogółem 1.717,62 zł, z tego na osobę przypada 858,81 zł. Ponadto, J. W. otrzymuje świadczenie uzupełniające w wysokości 323,91 zł miesięcznie, które nie jest uwzględniane do wyliczenia dochodu do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, ale ma wpływ na sytuację finansową rodziny.

W konsekwencji organ stwierdził, że skoro dochód na osobę w rodzinie w kwietniu 2020 r. (miesiącu poprzedzającym datę złożenia wniosku) przekracza określone ustawą kryterium na osobę w rodzinie, to nie zostały spełnione warunki do przyznania zasiłku stałego z pomocy społecznej.

A. K. odwołała się od decyzji organu pierwszej instancji podnosząc, że jest osobą niepełnosprawną i ma przyznaną drugą grupę inwalidzką na stałe. Od czterech lat zarejestrowana jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłki. Nie może znaleźć pracy. Otrzymuje jedynie zasiłek pielęgnacyjny. Leczyła i leczy się K. ze względu na podejmowane próby samobójcze. Ustalając jej sytuację dochodową organ uwzględnił dochód J. W. Nie wziął pod uwagę, że nie prowadzi z nim wspólnego gospodarstwa, nie jest z nim w związku małżeńskim. J. W. jest osobą, która udzieliła jej pomocy i zapewniła miejsce zamieszkania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] (dalej także jako: "SKO"), po rozpatrzeniu odwołania A. K., decyzją z dnia 3 sierpnia 2020 r. - wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U z 2020 r., poz. 256), art. 7, art. 8, art. 9, art. 37, art. 106 ust. 3 u.p.s. - utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję Prezydent Miasta S.

SKO uznało, mając na uwadze stan prawny i faktyczny rozpatrywanej sprawy, że zasadne jest wydanie orzeczenia o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji jako zgodnej i uzasadnionej w rozumieniu przepisów obowiązującego prawa. Organ pierwszej instancji w oparciu o zebrany materiał dowodowy wykazał bowiem, że wnioskująca o przyznanie zasiłku stałego A. K. nie spełniła przesłanki kryterium dochodowego przewidzianej art. 8 ust. 1 pkt. 2 u.p.s. Dochód na osobę

w rodzinie osiągnięty w miesiącu kwietniu 2020 r. (w miesiącu poprzedzającym miesiąc złożenia wniosku o przyznanie świadczenia) wyniósł 858,81 zł (1.717,62 zł : 2 osoby).

SKO dodało, że z akt sprawy wynika bezspornie, że wnioskodawczym nie prowadzi jednoosobowego gospodarstwa domowego tylko dwuosobowe gospodarstwo domowe. Art. 6 pkt 14 ustawy o pomocy społecznej stanowi wprost, że rodzina to nie tylko osoby spokrewnione ale i osoby niespokrewnione, które pozostają we faktycznym związku wspólnie zamieszkując i gospodarując. Organ pierwszej instancji ustalił natomiast, że wnioskodawczym mieszka i gospodaruje wspólnie z J. W., (ze wspólnych dochodów regulują koszty utrzymania, w tym koszty wynajmu wraz z opłatami). SKO zaakcentowało przy tym, że wspólne gospodarowanie oznacza współdziałanie wszystkich wspólnie zamieszkujących ze sobą osób, zarówno

w ponoszeniu wydatków finansowych, jak i w ponoszeniu innych ciężarów o charakterze niematerialnym związanych z prowadzeniem wspólnego gospodarstwa domowego.

A. K. zaskarżyła decyzję organu odwoławczego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, wnosząc o przyznanie jej zasiłku stałego.

W uzasadnieniu skargi powieliła w części argumentację zawartą w odwołaniu, podniosła, że potrzebuje pomocy. Nie ma za co kupić biletu, ani jedzenia.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 2167 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Na mocy art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.; dalej powoływanej jako "p.p.s.a.") uwzględnienie skargi następuje w przypadku: naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 1), a także w przypadku stwierdzenia przyczyn powodujących nieważność kontrolowanego aktu (pkt 2) lub wydania tego aktu z naruszeniem prawa (pkt 3).

W przypadku uznania, że skarga nie ma uzasadnionych podstaw podlega ona oddaleniu, na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Stosownie natomiast do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd wydaje rozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Kontrolując zaskarżoną decyzję zgodnie ze wskazanymi wyżej kryteriami, należało uznać, że rozstrzygnięcie to nie odpowiada prawu, a wniesiona skarga zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli sądowej w niniejszej sprawie A. K. (dalej zwana - "skarżącą") uczyniła decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 3 sierpnia 2020 r., utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta S. z dnia 25 maja 2020 r. odmawiającą przyznania jej zasiłku stałego z powodu przekroczenia kryterium dochodowego uprawniającego do otrzymania tego świadczenia.

Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 1507 ze zm., w skrócie "ustawa").

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy, pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Pomoc społeczną organizują organy administracji rządowej i samorządowej, współpracując w tym zakresie, na zasadzie partnerstwa, z organizacjami społecznymi i pozarządowymi, Kościołem Katolickim, innymi kościołami, związkami wyznaniowymi oraz osobami fizycznymi i prawnymi (art. 2 ust. 2 ustawy).

Przepis art. 3 ust. 1 i 2 ustawy, stanowi, że pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka.

Zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie sytuacjom, o których mowa w art. 2 ust. 1, przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem.

Stosownie do art. 102 ust. 1 ustawy, świadczenia z pomocy społecznej są udzielane na wniosek osoby zainteresowanej (...). Postępowanie w niniejszej sprawie zostało zainicjowane wnioskiem skarżącej z dnia 11 maja 2020 r., ponawianym w dniach: 13 i 14 maja 2020 r., w którym wniosła o przyznanie zasiłku stałego. W uzasadnieniu swojego żądania skarżąca wskazała m.in., że nie miała gdzie mieszkać i spała po działkach. Zaopiekował się nią J. W. Leczy się w K. (Szpital dla Nerwowo i Psychicznie Chorych), dwukrotnie chciała popełnić samobójstwo. Ma zaniki pamięci. Nie może znaleźć pracy, ani otrzymać pomocy.

Zgodnie z treścią Orzeczenia Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 17 października 2017 r. skarżąca legitymuje się umiarkowanym stopniem niepełnosprawności na stałe. Niepełnosprawność istnieje od urodzenia. Zaznaczyć należy, że z przedmiotowego orzeczenia wynika, że skarżąca wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji przez co się rozumie korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. W uzasadnieniu ww. orzeczenia wskazano, że skarżąca leczy się w Poradni Zdrowia Psychicznego. Nie było kwestionowane w sprawie, że skarżąca jest zarejestrowana w PUP bez prawa do zasiłku oraz otrzymuje zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 215,84 zł.

W myśl art. 37 ust. 1 ustawy zasiłek stały przysługuje:

1) pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej;

2) pełnoletniej osobie pozostającej w rodzinie, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód, jak również dochód na osobę w rodzinie są niższe od kryterium dochodowego na osobę w rodzinie;

W art. 6 pkt 14 ustawy, ustawodawca stwierdził, że rodzina, to osoby spokrewnione lub niespokrewnione pozostające w faktycznym związku, wspólnie zamieszkujące i gospodarujące. Natomiast w świetle pkt 10 tego artykułu ustawy, osoba samotnie gospodarująca, to osoba prowadząca jednoosobowe gospodarstwo domowe.

Skarżącej odmówiono przyznania zasiłku stałego z powodu przekroczenia kryterium dochodowego. U podstaw odmowy przyznania wnioskowanego świadczenia legło stwierdzenie organów obu instancji, że skarżąca zamieszkuje i prowadzi wspólne gospodarstwo z J. W., tworząc z nim rodzinę. W konsekwencji za dochód rodziny przyjęto sumę dochodów osób w rodzinie, tj. skarżącej i J. W., co skutkowało przekroczeniem kryterium dochodowego na osobę w rodzinie. Skarżąca zaprzeczała prowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego, podkreślając, że J. W. przygarnął ją i udzielił jej schronienia.

Istota sporu w rozpoznawanej sprawie sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, a zarazem ustalenia - czy skarżąca tworzy wraz z J. W. rodzinę w świetle definicji legalnej zawartej w ustawie o pomocy społecznej - art. 6 pkt 14 ustawy. Na powyższe pytanie, w ocenie Sądu orzekającego, nie można udzielić jednoznacznej odpowiedzi, gdyż zgromadzony materiał dowodowy w sprawie w tym zakresie jest niewystarczający. Zapadłe zatem w niniejszej sprawie decyzje są przedwczesne.

Przed przystąpieniem do dalszych rozważań należy podkreślić, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z nietypową sytuacją faktyczną. Z reguły osoby ubiegające się o przyznanie pomocy tworzą rodzinę wraz z osobami spokrewnionymi, spowinowaconymi, małżonkami czy konkubentami. Natomiast w niniejszej sprawie skarżąca (ur.1986 r.) i J. W. (ur.1947 r.) nie są osobami spokrewnionymi, ani spowinowaconymi. Są sobie obcy i nie wiadomo jaki charakter ma ich związek. Udzielnie komuś pomocy np. poprzez zapewnienie schronienia, nie musi automatycznie oznaczać stworzenia związku z drugą osobą. Aby mówić o istnieniu związku, to powinien on posiadać określone cechy np. stałości czy trwałości. W orzecznictwie sądów administracyjnych zauważa się, że w razie wspólnego zamieszkiwania o braku wspólnego prowadzenia gospodarstwa domowego mogłyby świadczyć takie okoliczności, jak krótkotrwały, a nie stały charakter wspólnego zamieszkiwania oraz takie urządzenie mieszkania i zorganizowanie życia codziennego, które wskazuje na brak wzajemnego oddziaływania na siebie mieszkających wspólnie osób (zob. wyrok WSA w Gliwicach z dnia 31 marca 2015 r., sygn. akt IV SA/Gl 789/14).

Ponadto, przy ocenie takiego związku nie można pominąć stanowiska drugiej osoby, z którą dany związek jest tworzony, w realiach niniejszej sprawy – J. W. Nie przeprowadzono z nim rozmowy (wywiadu), ani nie zobowiązano do przedłożenia stosownych oświadczeń lub wyjaśnień na piśmie. Nie może przy tym ujść uwadze, że w aktach administracyjnych sprawy organu pierwszej instancji znajdują się liczne pisma procesowe składane w toku postępowania administracyjnego, w których jest akcentowane, że J. W. udzielił tylko pomocy skarżącej, przygarnął ją pod swój dach, bo nie miała gdzie się podziać. Podkreśla się, że skarżąca spała w lesie lub na działkach. Była wychudzona oraz zaniedbana, pozostawiona sama sobie, bez jakiegokolwiek wsparcia.

Zdaniem Sądu orzekającego, doraźna lub czasowa pomoc udzielana przez jedną osobę drugiej osobie, nie może być - bez poczynienia jakichkolwiek ustaleń w tym zakresie - utożsamiana z istnieniem związku, o którym mowa w art. 6 pkt 14 ustawy.

Dla stwierdzenia jego istnienia, konieczne jest bowiem dokonanie nie budzących wątpliwości ustaleń, które nie mogą się ograniczać się, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie, do przeprowadzenia w drodze telefonicznej lakonicznego wywiadu środowiskowego ze skarżącą (który to wywiad będzie jeszcze przedmiotem dalszych rozważań Sądu).

Trzeba przy tym pamiętać, że - faktyczny związek - o jakim mowa w przywołanym powyżej art. 6 pkt 14 ustawy, oznacza codzienne współdziałanie osób, zmierzające do zaspokojenia ich potrzeb bytowych, w tym mieszkaniowych, żywnościowych i polegających na zapewnieniu dochodu stanowiącego źródło utrzymania (zarobkowych). Innymi słowy, wspólne gospodarowanie z jednej strony oznacza współdziałanie wszystkich mieszkających ze sobą osób zarówno w ponoszeniu wydatków finansowych, jak i innych ciężarów (w tym niematerialnych) związanych z gospodarstwem domowym, a z drugiej strony czerpanie korzyści ze wspólnego zamieszkiwania. Zgodnie z utrwalonym poglądem sądów administracyjnych, wspólne zamieszkiwanie jest przesłanką uznania za rodzinę osób zamieszkujących ze sobą, jeżeli równocześnie z tym zamieszkiwaniem występuje element wspólnego gospodarowania. Polega on zaś na dzieleniu lokalu mieszkalnego w sposób pozwalający stwierdzić, że koncentruje się w nim aktywność życiowa osoby zamieszkującej. Wspólne gospodarowanie opiera się bowiem na podziale zadań związanych z właściwym prowadzeniem gospodarstwa domowego. Ponadto, cechami charakterystycznymi dla prowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego może być udział i wzajemna ścisła współpraca w załatwianiu codziennych spraw związanych z prowadzeniem domu, niezarobkowanie i pozostawanie w związku z tym na całkowitym lub częściowym utrzymaniu osoby, z którą prowadzi się gospodarstwo domowe, przy czym sytuacja ta nosi cechy stałości (por. wyroki NSA z dnia 26 marca 2013 r., sygn. I OSK 1536/12, z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. I OSK 1947/12, z dnia 14 lutego 2017 r., sygn. I OSK 1505/16, czy z dnia 21 stycznia 2021r., sygn. I OSK 2120/20).

Zatem badania istnienia przesłanek z przepisu art. 6 pkt 14 ustawy, tj. pozostawanie w faktycznym związku, wspólne zamieszkiwanie i gospodarowanie należy dokonać - poprzez pryzmat powyższej wskazanych okoliczności - co wiąże się z obowiązkiem dokonania przez organy ustaleń w tym przedmiocie.

Jak wynika z akt sprawy, z uwagi na stan zagrożenia epidemicznego w dniu 15 maja 2020 r., przeprowadzono telefoniczny wywiad środowiskowy (dalej w skrócie - "wywiad"), a mianowicie nawiązano telefoniczny kontakt ze skarżącą w celu ustalenia aktualnej sytuacji bytowej i materialnej, pouczając o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywego oświadczenia. W ocenie sytuacji oraz we wnioskach wywiadu, pracownik socjalny zawarł kategoryczne stwierdzenie, że skarżąca prowadzi wspólne gospodarstwo domowe wraz z J. W. Nie zostało ono jednak poparte jakimikolwiek okolicznościami. Oprócz powołania się na sam fakt zamieszkiwania na stancji i kosztu jej wynajmu wraz z opłatami, nie podano innych okoliczności, które wskazywałyby na prowadzenie wspólnego gospodarstwa. Brak jest nie tylko ustaleń związanych z samym miejscem zamieszkania (ilość zajmowanych pomieszczeń, ich powierzchnia), korzystaniem z tych pomieszczeń (z pokoi, kuchni czy łazienki) czy też sprzętów tam znajdujących się, ale również danych dotyczących ponoszenia kosztów, opłat, wydatków, dzielenia się zadaniami lub obowiązkami, zaspokajaniem potrzeb czy przyczynianiem się do funkcjonowania związku.

Przeprowadzony wywiad zawiera niewiele informacji i jest pobieżny. Nadto, pracownik socjalny podkreślił, że ponieważ wywiad przeprowadzono telefonicznie nie można zweryfikować dokładnej sytuacji mieszkaniowej. Nie wyklucza to jednak, zdaniem Sądu orzekającego, możliwości bardziej starannego przeprowadzenia wywiadu czy też szczegółowego rozpytania osoby, z którą przeprowadzana jest rozmowa. Ponadto, okoliczność ta, nie może w żadnej mierze rodzić negatywnych skutków dla skarżącej.

Wskazane powyżej braki wywiadu przekładają się bezpośrednio na braki w tym zakresie w uzasadnieniach decyzji organów obu instancji. Przy czym, wbrew stanowisku organu odwoławczego, organ pierwszej instancji nie podniósł w uzasadnieniu decyzji, że ze wspólnych dochodów regulowane są koszty utrzymania, w tym koszty wynajmu wraz z opłatami. W konsekwencji poczynionych uwag, nie można przyjąć, że zapadłe rozstrzygnięcia oparte zostały na rzetelnie przeprowadzonym wywiadzie i przekonująco umotywowanych wnioskach pracownika socjalnego o prowadzeniu przez skarżącą i J. W. wspólnego gospodarstwa.

Należy zaznaczyć, że w sprawach z zakresu pomocy społecznej regulacje art. 106 ust. 4 oraz art. 107 ust. 1 i 4 ustawy pozwalają przyjąć, że wywiad środowiskowy jest szczególnie doniosłym i obligatoryjnym rodzajem dowodu. Stanowi on postępowanie wyjaśniające poprzedzające wydanie decyzji w przedmiocie świadczeń z pomocy społecznej. Wywiad jest specyficznym sposobem zbierania informacji o sytuacji strony, stanowiącym dla organu pomocy społecznej konieczne i podstawowe źródło informacji o sytuacji osobistej, rodzinnej i majątkowej osoby ubiegającej się o świadczenia, będąc podstawą ustaleń faktycznych dokonywanych w decyzji administracyjnej i poddawanych prawnej ocenie (por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. III SA/Gd 35/18).

Oceniając zatem stan faktyczny sprawy, nie można zaakceptować ustalenia organów obu instancji co do tego, że skarżąca prowadzi wspólne gospodarstwo z J. W., z którymi zamieszkuje. Wnioskowanie w tym zakresie nie zostało oparte przez organy na dostatecznym materiale dowodowym, a w konsekwencji ich analiza nie objęła całokształtu okoliczności sprawy. Skoro więc organy przedwcześnie przyjęły, że skarżąca i J. W. wspólnie prowadzą gospodarstwa domowe, to w konsekwencji przedwczesna była również ocena, że należało uwzględnić wspólny dochód skarżącej i J. W., którego wysokość przekroczyła kryterium dochodowe i skutkowała odmową przyznania świadczenia.

Należy przypomnieć, że zasiłek stały jest świadczeniem mającym na celu zapewnienie dochodów osobie, która własnym staraniem nie jest w stanie ich sobie zapewnić. Przyznając zasiłek, państwo przejmuje utrzymanie osób będących w niedostatku, którym nie można zapewnić wystarczających dochodów w ramach innych form zabezpieczenia społecznego. Przyczyny znalezienia się w trudnej sytuacji życiowej nie są istotne, mogą być zawinione i niezawinione. Pomoc świadczona przez ludzi dobrowolnie, nie może i nie powinna prowadzić do wyeliminowania pomocy państwa, ani prowadzić do pozbawienia pomocy osób jej potrzebujących, a które spełniają warunki do jej otrzymania.

Wytyczne dotyczące dalszego postępowania w niniejszej sprawie, wynikają z dokonanych rozważań. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organy uzupełnią materiał dowodowy w omówionym powyżej zakresie i dokonają nie budzących ustaleń w sprawie, a następnie ocenią istnienie przesłanek z przepisu art. 6 pkt 14 ustawy, przedstawiając argumentację opartą na wszechstronnej analizie okoliczności przedmiotowej sprawy.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 135 p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ją decyzję organu pierwszej instancji.

Powołane w treści niniejszego uzasadnienia orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są w Internetowej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (orzeczenia.nsa.gov.pl).

Sąd wydał w niniejszej sprawie wyrok na posiedzeniu niejawnym na podstawie art.133 § 1 zdanie drugie p.p.s.a. w zw. z art. 15 zzs⁴ ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.). Zarządzeniem Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku nr 49/2020 z dnia 19 października 2020 r. odwołano rozprawy, utrzymując działalność orzeczniczą Sądu w trybie rozpoznawania spraw na posiedzeniach niejawnych.