Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak, Sędziowie sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran, Protokolant sekr. sąd. Julia Durka, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2013 r. sprawy ze skargi J. M. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy aktualizacji operatu ewidencji gruntów i budynków 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta m.st. W.z dnia [...] marca 2013r. nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego na rzecz skarżącego J. M. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego decyzją nr [...] z dnia [...] – zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez J. M. – utrzymał w mocy decyzję Prezydenta m. W. nr [...] z dnia [...] o odmowie wprowadzenia zmiany do ewidencji gruntów i budynków polegającej na wpisaniu J. M. jako władającego działką nr [...] z obrębu [...], położoną w W. dzielnicy [...].

Organ orzekał w następującym stanie faktycznym:

Pismem z dnia 6 czerwca 2013r. J. M. reprezentowany przez pełnomocnika wniósł o wpisanie go w ewidencji gruntów i budynków jako władającego (posiadacza samoistnego) do działki nr ewidencyjny [...] z obrębu [...]. Jako podstawę żądania dołączono umowę nazwaną "porozumienie" z dnia [...] zawartą pomiędzy wnioskodawcą, a J. i E. S. dotycząca przeniesienia posiadania samoistnego na rzecz J. M. omawianej działki.

Prezydent m. W. po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego decyzją nr [...]odmówił aktualizacji operatu ewidencji gruntów i budynków polegającej na wpisaniu J. M. jako władającego działką nr [...]z obrębu [...].

Wskutek odwołania wniesionego przez J. M. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego decyzją nr [...] z dnia [...] utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

W uzasadnieniu przytoczono art. 20 ust. 1 i 2, art. 22 ust. 2 i 3 oraz art. 23 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. – Prawo geodezyjne i kartograficzne (tj. Dz. U. z 2010r. nr 193, poz. 1287 ze zm.) – zwanej dalej ustawą oraz przepisy rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. nr 38, poz. 454) – zwanego dalej rozporządzeniem.

Organ wskazał, że stosownie do art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy w ewidencji gruntów i budynków wykazuje się także właściciela, a w odniesieniu do gruntów państwowych i samorządowych – inne osoby fizyczne i prawne, w których władaniu znajdują się grunty i budynki lub ich części.

Z kolei zgodnie z art. 51 ustawy, w ewidencji założonej na podstawie dekretu z dnia 2 lutego 1955r. o ewidencji gruntów i budynków oprócz właściciela, do czasu uregulowania tytułu własności, wykazuje się także władającego.

Natomiast rozporządzenie w § 10 ust. 2 przewiduje możliwość w przypadku braku danych dotyczących właściciela nieruchomości, wykazania danych osób lub jednostek organizacyjnych, które władają nieruchomością.

Organ w powołaniu na wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 lutego 2007r. (sygn. akt IV SA/Wa 18/07) stwierdził, że skoro według art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy w ewidencji wykazuje się jedynie władających gruntami państwowymi i samorządowymi, a Rada Ministrów nie wydała rozporządzenia o rozszerzeniu zakresu informacji objętych ewidencją dotyczących osób władających innymi gruntami, to nie można przepisów § 10 ust. 2 oraz § 12 ust. 2 rozporządzenia traktować jako podstawy prawnej do wykazywania w ewidencji władających również innymi gruntami, niż grunty państwowe lub samorządowe.

W niniejszej sprawie wnioskodawca złożył porozumienie z 2007r. dotyczące przeniesienia posiadania na jego rzecz przez E. i J. S. , tymczasem ostateczną decyzją Prezydenta m. W. z dnia [...] E. i J. S. zostali z urzędu wykreśleni jako władający działką nr [...] z uwagi, że wpis ten był błędny. Ponadto fakt samoistnego posiadania działki nie może być przedmiotem ustaleń organu ewidencyjnego, gdyż kwestia ta ma charakter cywilny, a ewidencja nie ustala praw lecz je rejestruje.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego J. M. reprezentowany przez pełnomocnika.

Zaskarżonej decyzji zarzucono:

- naruszenie prawa materialnego, tj. przepisów art. 20 ust. 1, 20 ust. 2 pkt 1 i ust. 4 w zw. z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 19 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne przez ich błędne zastosowanie i błędną wykładnię oraz naruszenie przepisu § 10 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków przez jego błędną wykładnię i błędne niezastosowanie oraz przyjęcie, iż w obecnym stanie prawnym nie jest możliwe dokonanie wpisu posiadacza samoistnego w ewidencji gruntów i budynków prowadzonej dla gruntów innych niż grunty państwowe i samorządowe;

- naruszenie prawa materialnego, tj. przepisu § 10 ust. 2 i § 12 ust. 2 rozporządzenia przez ich błędne niezastosowanie i przepisu art. 336 k.c. przez jego błędną wykładnię i w konsekwencji przyjęcie, iż posiadanie samoistne nie może być przedmiotem ustaleń organu ewidencyjnego;

- naruszenie prawa materialnego, przez błędne zastosowanie przepisu § 12 ust. 1 rozporządzenia z pominięciem przepisu § 12 ust. 2 oraz błędne niezastosowanie § 47 ust. 3 rozporządzenia i w konsekwencji błędne uznanie, iż wniosek o wykazanie w ewidencji władania (posiadania samoistnego) nieruchomością przez dany podmiot wymaga przedstawienia jednego z rodzajów dokumentów enumeratywnie wymienionych w przepisach § 12 ust. 1 oraz § 46 ust. 2 rozporządzenia;

- naruszenie prawa materialnego poprzez zastosowanie błędnej wykładni przepisu art. 2 pkt 8 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy i w konsekwencji przyjęcie, iż wpis w ewidencji dotyczący posiadania samoistnego ma charakter konstytutywny oraz stanowi podstawę ustalenia podmiotu władającego nieruchomością;

- naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. niezastosowanie się organu do zasady praworządności wyrażonej w przepisie art. 6 k.p.a. w zw. z brzmieniem przepisów § 10 ust. 2 i § 47 ust. 3 rozporządzenia i w konsekwencji wydanie decyzji z naruszeniem powszechnie obowiązujących przepisów prawa;

- naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. przepisu art. 8 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie słusznego interesu skarżącego w oparciu o powszechnie obowiązujące przepisy prawa i tym samym naruszenie zasady pogłębiania zaufania do władzy publicznej.

Skarga wnosi o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że delegacja ustawowa dla Rady Ministrów zawarta w art. 20 ust. 4 ustawy dotyczy jedynie tych informacji, które wymienione zostały w ust. 1 art. 20 ustawy. Oznacza to, że delegacja do wydania rozporządzenia obejmuje jedynie umocowanie do rozszerzenia informacji przedmiotowych dotyczących nieruchomości, nie zaś danych dotyczących podmiotów określonych w art. 20 ust. 2 ustawy.

Zostało natomiast wydane na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy rozporządzenie regulujące m. in. wykazywanie informacji o innych osobach fizycznych lub prawnych, władających gruntami, budynkami i lokalami, którym jest wskazywane rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków. W § 10 ust. 2 stanowi, że w braku danych właściciela wykazuje się w ewidencji dane osób i jednostek organizacyjnych, które tymi nieruchomościami władają. Zdaniem skarżącego przepis § 10 ust. 2 rozporządzenia stanowi samodzielną i odrębną podstawę wpisu osób władających nieruchomościami w wypadku braku danych dotyczących właścicieli.

Dalej skarga wskazuje przepisy innych aktów prawnych rangi ustawy, które przemawiają za przyjętą przez skarżącego wykładnią art. 20 ust. 2 ustawy i § 10 ust. 2 rozporządzenia.

Skarga podkreśla, że w zakresie wykładni omawianych przepisów linia orzecznicza jest niespójna.

Dalej skarga podkreśla, że fakt posiadania działki przez skarżącego nie wymaga konstytutywnego ustalenia przez organ, lecz jedynie ujawnienia tej okoliczności w ewidencji.

Podkreślono, że § 12 ust. 1 rozporządzenia wskazuje, że na podstawie wymienionych w tym przepisie dokumentów ujawnia się w ewidencji jedynie prawa osób i jednostek organizacyjnych, enumeratywnie wymienionych w przepisie. Nie dotyczy to natomiast osób władających gruntami.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, zajmując stanowisko jak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Z przepisu art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), powoływanej dalej jako p.p.s.a., wynika, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w skardze podstawą prawną. Oznacza to, że w ramach kontroli zaskarżonego aktu Sąd jest uprawniony do badania jego legalności w zakresie wykraczającym poza granice wyznaczone zarzutami skargi. W konsekwencji Sąd jest zobowiązany do uwzględnienia skargi także wówczas, gdy dostrzeże uchybienia, których nie zauważyła strona wnosząca skargę.

Zgodnie z art. 145 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględni skargę, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W ocenie Sądu przedstawiona przez organy – choć w powołaniu na konkretny wyrok sądu administracyjnego - wykładnia przepisów prawa materialnego jest błędna.

Organy przyjęły, że w związku z brzmieniem art. 20 ust. 1, 20 ust. 2 pkt 1 i ust. 4 ustawy nie jest możliwe dokonywanie wpisu w ewidencji gruntów i budynków danych osoby władającej w odniesieniu do gruntów nie będących gruntami państwowymi lub samorządowymi. Rada Ministrów, która otrzymała ustawowe umocowanie do rozszerzenia zakresu informacji objętych ewidencją nie wydała w tym przedmiocie stosownego rozporządzenia. Tym samym jedynie określony ustawą zakres informacji może być ujawniany w ewidencji. Przepis zatem § 10 ust. 2 rozporządzenia przewidujący taką możliwość tj. wpisywania osoby władającej w stosunku do gruntów, w przypadku których brak jest danych właściciela - jest sprzeczny z regulacją ustawową, co stanowi przesłankę do odmowy jego zastosowania. W konsekwencji takiej wykładni organy odmawiają wpisu danych władającego, jedynie dokonują takich wpisów w stosunku do gruntów państwowych i samorządowych, jak wynika to z brzmienia art. 20 ust. 2 pkt 1 ustawy.

Faktem jest, że Rada Ministrów nie skorzystała z ustawowego uprawnienia mającego podstawę w art. 20 ust. 4 ustawy i nie wydała stosownego rozporządzenia rozszerzającego zakres informacji objętych ewidencją.

Przy czym – jak podnosi skarga – dokonując wykładni literalnej art. 20 ustawy należy zwrócić uwagę, że ust. 1 operuje pojęciem ewidencja obejmuje "informacje", natomiast ust. 2, w którym przewidziano m.in. wykazywanie właściciela oraz władającego w wypadku gruntów państwowych i samorządowych nie odnosi się do pojęcia "informacji". Z kolei delegacja ustawowa dla Rady Ministrów umożliwia temu organowi rozszerzenie w drodze rozporządzenia jedynie zakresu "informacji". Ścisła i literalna wykładnia art. 20 ustawy wskazywałaby zatem na kompetencje Rady Ministrów jedynie w odniesieniu do tego zakresu danych, który jest objęty ust. 1 art. 20 ustawy. Oznacza to, że Rada Ministrów nie uzyskała uprawnienia, aby regulować kwestie wymienione w ust. 2 art. 20 ustawy.

Wykładnia ta jednak nie może zostać uznana za jedyną, która doprowadziła do wniosku, stanowiącego podstawową tezę niniejszego wyroku.

Przemawia za tym także wykładnia systemowa i celowościowa. Przepisy z zakresu geodezji i kartografii priorytet przyznają niewątpliwie prawu własności jako najsilniejszemu ze wszystkich praw podmiotowych o charakterze rzeczowym, dopuszczając w konkretnych sytuacjach ujawnianie innych praw rzeczowych, jak również obligacyjnych. Tymczasem władanie w orzecznictwie jest utożsamiane z posiadaniem w rozumieniu Kodeksu cywilnego (vide wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 października 2005r. sygn. akt IV SA/Wa 1321/05). Posiadanie natomiast nie jest stanem prawnym, lecz faktycznym i nie poddaje się ocenom właściwym dla praw rzeczowych.

Na pierwszeństwo prawa rzeczowego w ujawnianiu w ewidencji w stosunku do stanu faktycznego jakim jest władanie wskazuje art. 51 ustawy, który stanowi, że w ewidencji gruntów i budynków, założonej na podstawie dekretu z dnia 2 lutego 1955r. o ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 6, poz. 32), oprócz właściciela, do czasu uregulowania tytułu własności, wykazuje się także osobę władającego. Przepis ten odnosi skutek jedynie czasowy, choć jego działanie nadal pozostaje aktualne. Jednakże jako stan przejściowy i tymczasowy dopuszcza istnienie wpisu władającego w wypadku, gdy w ewidencji widnieją dane właściciela. Przepis ten ustanawia generalną zasadę przy prowadzeniu ewidencji w oparciu o nowe przepisy, że jeśli jest ujawniony właściciel, nie ma podstaw do wpisywania danych podmiotu władającego - za wyjątkiem nieruchomości państwowych i samorządowych. W niniejszej sprawie natomiast rubryka z danymi dla właściciela jest pusta, co oznacza, że ujawnienie podmiotu władającego nie będzie kolidowało z założeniem ustawodawcy o ujawnianiu w pierwszej kolejności osoby właściciela.

Z art. 20 ustawy w związku z § 44 pkt 2 i § 47 ust. 1 rozporządzenia wynika obowiązek zachowania ewidencji w stanie aktualności. Stosownie do § 45 rozporządzenia aktualizacja operatu ewidencyjnego następuje przez wprowadzenie udokumentowanych zmian do bazy danych ewidencyjnych. Zawarte w ewidencji dane mogą być aktualizowane z urzędu lub na wniosek (§ 46 ust. 1). W świetle powyższych uregulowań istota prowadzenia ewidencji gruntów i budynków sprowadza się do ciągłej aktualizacji w operacie ewidencyjnym zbioru informacji podmiotowych i przedmiotowych, na podstawie dokumentów powstałych w zasadzie poza postępowaniem ewidencyjnym (decyzji administracyjnych, orzeczeń sądowych, aktów notarialnych, aktów normatywnych), czy wytworzonych w toku postępowania ewidencyjnego w związku z obowiązkiem utrzymywania operatu ewidencyjnego w stanie aktualności, tj. zgodności z dostępnymi dla organu prowadzącego ewidencję dokumentami i materiałami źródłowymi (§ 44 pkt 2).

Wykładnia przepisów przyjęta przez organ w zaskarżonej decyzji uniemożliwia wykonywanie przez starostę jego obowiązków wynikających z powyższych przepisów. Odmowa bowiem ujawnienia bezspornego stanu faktycznego tj. władania sporną działką przez skarżącego godzi w zasadę aktualności operatu ewidencyjnego i tym samym przemawia za uchyleniem zaskarżonej decyzji.

Dalszą kwestią jest rola wypisu z rejestru gruntów w systemie prawa cywilnego. Mianowicie władanie rozumiane jako posiadanie według prawa cywilnego stanowi przesłankę do nabycia prawa własności nieruchomości przez zasiedzenie. Stanowi o tym art. 172 K.c. przewidujący, że posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Natomiast po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Postępowanie sądowe o zasiedzenie uregulowane jest w K.p.c. oraz w wąskim zakresie w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych (Dz. U. nr 38, poz. 249 ze zm.). Przepis § 134 Regulaminu stanowi, że jeżeli do wniosku o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości wnioskodawca nie dołączył mapy nieruchomości sporządzonej według zasad obowiązujących przy oznaczaniu nieruchomości w księgach wieczystych, przewodniczący posiedzenia wzywa go do złożenia w odpowiednim terminie takiej mapy. Przepis ten stosuje się odpowiednio w razie niedołączenia przez wnioskodawcę do wniosku wyciągu z ewidencji gruntów.

Zatem wypis z ewidencji gruntów ma służyć potwierdzeniu stanu faktycznego, jaki istnieje na danej nieruchomości, a więc władania przez osobę ubiegającą się o zasiedzenie. Jeżeli dana osoba posiada nieruchomość ma prawo oczekiwać – w kontekście przywołanych przepisów – że stan ten zostanie ujawniony w aktualnym wypisie z ewidencji. Tymczasem wykładnia zaprezentowana przez organ uniemożliwia uzyskanie na potrzeby postępowania przed sądem powszechnym dokumentu, który będzie odzwierciedlał stan faktyczny, mogący odnieść skutek kształtujący w sferze prawa cywilnego materialnego.

Konsekwencją powyższego jest przyjęcie, że przepisy rozporządzenia w sprawie ewidencji gruntów i budynków należy stosować uzupełniająco w stosunku do ustawy. Rozporządzenie to zostało wydane w oparciu o art. 26 ust. 2 ustawy, który stanowi, że minister właściwy do spraw administracji publicznej, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rozwoju wsi, określi, w drodze rozporządzenia, sposób zakładania i prowadzenia ewidencji gruntów i budynków oraz szczegółowy zakres informacji objętych tą ewidencją, sposób i terminy sporządzania powiatowych, wojewódzkich i krajowych zestawień zbiorczych danych objętych tą ewidencją, a także rodzaje budynków i lokali, które nie będą wykazywane w ewidencji, oraz zakres informacji objętych rejestrem cen i wartości nieruchomości, zapewniając informację o gruntach, budynkach, lokalach, ich właścicielach oraz o innych osobach fizycznych lub prawnych, władających tymi gruntami, budynkami i lokalami, a także szczegółowe zasady wymiany danych ewidencyjnych.

Zakres delegacji ustawowej określony w art. 24 ust. 2 ustawy, w ocenie Sądu dawał i daje właściwemu ministrowi uprawnienie do określenia jakie informacje winny znaleźć się w ewidencji gruntów i budynków. Minister wykonując delegację ustawową nie przekroczył swoich uprawnień i określił te informacje w §-§ 10-12 rozporządzenia.

Zgodnie z § 10 ust. 2 rozporządzenia w przypadkach braku danych właściciela nieruchomości, w ewidencji wykazuje się dane osób i jednostek organizacyjnych, które tymi nieruchomościami władają. Na wypadek takiej sytuacji rozporządzenie zastrzega prowadzenie postępowania administracyjnego i wydanie decyzji administracyjnej (§ 12 ust. 2 rozporządzenia). Wyklucza się zatem uproszczone dokonywanie rejestracji informacji poprzez czynność materialno-techniczną wpisu w ewidencji. Prawodawca zatem przewidując pełną procedurę wyjaśniającą miał na uwadze specyfikę tego rodzaju danych, które mają ulec ujawnieniu. Nie jest bowiem w takim wypadku wystarczające zarejestrowanie informacji wynikających z innych dokumentów, jak ma to miejsce w klasycznym postępowaniu, gdzie znajduje zastosowanie § 12 ust. 1 rozporządzenia.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że nieuprawnione było stosowanie przez organy w niniejszym postępowaniu wskazanego wyżej § 12 ust. 1 rozporządzenia. Przepis ten dotyczy jedynie wpisu właściciela oraz innych wymienionych podmiotów, które dysponują tytułem prawnym. Stan zaś posiadania nie jest tytułem prawnym.

W konsekwencji zadaniem organów będzie ponowne przeprowadzenie postępowania wyjaśniającego z zastosowaniem przepisów rozporządzenia i uwzględnieniem wykładni prawa przedstawionej w niniejszym wyroku. Wykładnia ta ma także na uwadze specyfikę przepisów regulujących tematykę geodezji. Mianowicie akt rangi ustawowej zawiera jedynie ogólne przepisy, odsyłając w wielu merytorycznych kwestiach do aktów rangi podustawowej. Stąd właściwie prawo geodezyjne uregulowane jest w zasadniczej części w rozporządzeniach wykonawczych i ich wykładnia winna pozwalać na szerokie zastosowanie tych aktów w granicach prawa.

Na zakończenie konieczne jest podkreślenie, że omawiana problematyka nie jest jednolicie wykładana w orzecznictwie sądów administracyjnych. Mianowicie linię orzeczniczą, której zwolennikiem jest organ wyrażono w wielu wyrokach, choćby: wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 lutego 2007r. (sygn. akt IV SA/Wa 18/07), wyrok NSA z dnia 29 maja 2013r. (sygn. akt I OSK 2404/11). Jednocześnie w kwestii ujawniania osoby władającego w ewidencji prezentowane jest odmienne stanowisko, jak choćby przywołany w skardze wyrok NSA z dnia 15 października 2007r. sygn. akt I OSK 1465/06, WSA w Warszawie z dnia 30 września 2005r, sygn. akt IV SA /Wa 862/05, WSA w Krakowie sygn. akt III SA/Kr 802/080. Rozbieżność powyższa świadczy, że omawiana problematyka nie należy do zagadnień prostych i jednoznacznych.

Z powyższych względów należało zaskarżoną decyzję, jak i decyzję organu I instancji uchylić jako naruszającą przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy stosownie do art. 145 § 1 pkt 1a) P.p.s.a i 135 P.p.s.a. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 P.p.s.a., natomiast wstrzymanie wykonania znajduje uzasadnienie w normie art. 152 P.p.s.a.