Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Krzemieniewska Sędziowie Sędzia WSA Ewa Alberciak Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski (spr.) Protokolant Tomasz Porczyński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2013 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję Rektora Uniwersytetu [...] z dnia [...] w przedmiocie odmowy przyznania stypendium doktoranckiego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzająca ją decyzję Rektora Uniwersytetu [...] z dnia [...] 2. zasądza od Rektora Uniwersytetu [...] na rzecz P. S kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Rektor Uniwersytetu Ł. decyzją z dnia [...] odmówił P.S. przyznania stypendium doktoranckiego.

W uzasadnieniu decyzji wyjaśnił, że zgodnie z § 15 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa wyższego z dnia 5 października 2011 r. w sprawie studiów doktoranckich oraz stypendiów doktoranckich, stypendium doktoranckie na drugim i kolejnych latach studiów doktoranckich może być przyznane doktorantowi, który w roku akademickim poprzedzającym złożenie wniosku o przyznanie w/w stypendium uzyskał bardzo dobre lub dobre wyniki z egzaminów objętych programem studiów doktoranckich i wykazał się postępami w pracy naukowej i w przygotowaniu rozprawy doktorskiej. Zgodnie z § 3 ust. 1 Regulaminu stypendium doktoranckiego i zwiększenia stypendium doktoranckiego z dotacji podmiotowej na dofinansowanie zadań projakościowych, aby uzyskać stypendium doktorant musi wykazać się zaangażowaniem w realizacji badań naukowych prowadzonych przez jednostkę organizacyjną UŁ lub w prowadzeniu zajęć dydaktycznych w ramach praktyk zawodowych. Jednocześnie § 5 Regulaminu stanowi, że rada podstawowej jednostki organizacyjnej uchwala szczegółowe kryteria i zasady oceny merytorycznej dla poszczególnych studiów doktoranckich prowadzonych na wydziale. Stypendium doktoranckie przyznaje decyzją administracyjną Rektor UŁ, po zaopiniowaniu wniosku o przyznaniu tego świadczenia przez właściwą komisję doktorancką podstawowej jednostki organizacyjnej UŁ. W rankingu punktacji stworzonym przez Komisję Doktorancką wydziału Prawa i Administracji P.S. otrzymał 17 punktów, podczas gdy ostatnia osoba na liście osób rekomendowanych do przyznania stypendium otrzymała 55 punktów.

P.S. w dniu 30 listopada 2012 r. wystąpił z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, żądając dokonania oceny jego dorobku w zakresie pracy dydaktycznej i prawidłowej oceny publikacji, których jest współautorem.

Rektor Uniwersytetu Ł. decyzją z dnia [...] utrzymał w mocy decyzję o nieprzyznaniu P.S. stypendium doktoranckiego na rok 2012/2013. Uzasadniając wydane orzeczenie stwierdził, że w regulacjach prawnych określających warunki i kryteria przyznawania przedmiotowego stypendium, to jest w regulaminie przyznawania stypendiów doktoranckich i zwiększenia stypendium doktoranckiego z dotacji podmiotowej na dofinansowanie zadań projakościowych, będących załącznikiem do Zarządzenia Rektora UŁ z dnia 24 maja 2012 r., z późn. zmianami oraz Uchwale Rady Wydziału Prawa i Administracji UŁ z dnia 22 czerwca 2012 r. w sprawie zasad przyznawania stypendiów doktoranckich i zwiększenia stypendium doktoranckiego z dotacji podmiotowej na dofinansowanie zadań projakościowych oraz szczegółowych kryteriów i zasad oceny merytorycznej doktorantów Wydziału Prawa i Administracji UŁ, działalność doktorantów w zakresie dydaktyki nie została uznana za kryterium będące podstawą do przyznania punktów rankingowych. Zgodnie z art. 197 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym ( Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.) uczestnicy studiów doktoranckich prowadzonych w uczelni mają obowiązek odbywania praktyk zawodowych w formie prowadzenia zajęć dydaktycznych lub uczestniczenia w ich prowadzeniu. W związku z § 6 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 1 września 2011 r. w sprawie kształcenia na studiach doktoranckich w uczelniach i jednostkach naukowych, wymiar praktyk w formie prowadzenia zajęć dydaktycznych dla uczestników studiów doktoranckich prowadzonych w uczelni nie może być mniejszy niż 10 oraz większy niż 90 godzin rocznie. Aktywność na polu dydaktyki jest warunkiem niezbędnym do zliczenia danego roku studiów doktoranckich i ubiegania się o dane świadczenie. Nie stanowi natomiast elementu oceny dorobku doktoranta i tym samym przedmiotowa działalność nie mogła być punktowana. Jest to forma programowej praktyki zawodowej, za wypełnienie której nie przewiduje się żadnej rekompensaty finansowej.

Odnosząc się do zarzutu doktoranta w zakresie zaniżonej oceny działalności naukowej publikacji pt. " Kwestie prawne-struktura transakcji" oraz " Kwestie prawne-umowa inwestycyjna" organ zauważył, iż zgodnie z § 4 ust. 3 Uchwały Rady Wydziału Prawa i Administracji UŁ z dnia 22 czerwca 2012 r. w sprawie zasad przyznawania stypendiów doktoranckich i zwiększenia stypendium doktoranckiego z dotacji podmiotowej na dofinansowanie zadań projakościowych oraz szczegółowych kryteriów i zasad oceny merytorycznej doktorantów WPiA UŁ, Komisja Doktorancka Wydziału Prawa i Administracji UŁ zaliczając poszczególne publikacje do określonej kategorii kieruje się kwalifikacją dokonywaną na potrzeby oceny dorobku pracowników naukowych wydziału. Oznacza to uznanie za publikacje naukowe w czasopismach, o których mowa w § 4 ust. 2 lit. c wyłącznie opracowań w czasopismach znajdujących się na listach czasopism punktowanych wskazanych przez MNiSW. Przedmiotowa publikacja tego warunku nie spełnia. Komisja uznała zatem, że należy te publikacje zaliczyć do innych publikacji, na co wskazują też jej cechy: opracowanie to zostało opublikowane w serwisie naukowym i nawet jeśli uznać argument doktoranta jakoby wartość merytoryczna, zakres omówionych zagadnień oraz nakład pracy związany z ich współautorstwem są podobne jak np. w przypadku opracowań tworzonych dla prawniczych serwisów on-line, to w tym przypadku owa publikacja nie spełnia tych cech, bowiem w formie drukowanej rozpowszechniana jest w trakcie szkoleń i seminariów organizowanych pod patronatem Krajowej Izby Gospodarczej w Warszawie jako materiał szkoleniowy.

P.S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi skargę na decyzję Rektora Uniwersytetu Ł. z dnia [...] zarzucając:

I . naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

1) art. 77 k.p.a. w zw. z art. 207 ust. 1 p.s.w. poprzez uchybienie obowiązkowi wyczerpującego i samodzielnego rozpatrzenia całego materiału dowodowego, polegające na braku weryfikacji liczby punktów rankingowych przyznanych przez Komisję Doktorancką Wydziału Prawa i Administracji,

2) art. 107 § 3 w zw. z art. 140 oraz art. 127 § 3 k.p.a. poprzez uchybienie obowiązkowi uzasadnienia faktycznego decyzji, polegające na braku wskazania przyczyn, dla których poszczególne osiągnięcia doktoranta przyznano daną liczbę punktów rankingowych,

3) Art. 138 § 1 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. w zw. z art. 207 ust. 1 p.s.w. poprzez bezzasadne utrzymanie w mocy decyzji z dnia 12 listopada 2012 r., podczas gdy zachodziły przesłanki uchylenia tej decyzji w całości i orzeczenia co do istoty sprawy,

II. naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:

art. 200 ust. 1 p.s.w. w zw. z § 15 ust. 1 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 5 października 2011 r. w sprawie studiów doktoranckich oraz stypendiów doktoranckich ( nr 225, poz. 1351) poprzez błędną ich wykładnię polegająca na przyjęciu, iż:

- dorobek dydaktyczny doktoranta nie stanowi kryterium oceny przy przyznawaniu stypendium doktoranckiego,

- w ramach oceny dorobku naukowego za publikacje naukowe w czasopismach można uznać jedynie takie publikacje, które zostały opublikowane w czasopismach znajdujących się na listach czasopism punktowanych wskazanych przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego,

co doprowadziło do niewłaściwego zastosowania tych przepisów.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu skargi wyjaśnił, że w roku akademickim 2012/2013 ubiegał się o przyznanie stypendium wskazując we wniosku swój dorobek naukowy i dydaktyczny. Na osiągnięcia w pracy naukowej złożyły się publikacje: współautorstwo opracowania " Kwestie prawne- struktura transakcji" wydanego przez Krajową Izbę Gospodarczą w formie publikacji e- book i współautorstwo opracowania " Kwestie prawne – umowa inwestycyjna" wydanego przez Krajową Izbę Gospodarczą w formie publikacji e-book , a ponadto uczestnictwo w konferencji naukowej " Integracja wewnętrzna i zewnętrzna prawoznawstwa" XX zjazd Katedr Teorii i Filozofii Prawa (współorganizacja i uczestnictwo). Natomiast na dorobek dydaktyczny złożyło się prowadzenie zajęć z przedmiotu wstęp do prawoznawstwa w łącznym wymiarze 60 godzin dla studentów I roku na kierunku " prawo stacjonarne" oraz na kierunku " administracja stacjonarna".

Zdaniem skarżącego pominięcie przez Rektora działalności dydaktycznej przy przyznawaniu punktów rankingowych jest błędne. Na mocy art. 200 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym uczestnik stacjonarnych studiów doktoranckich może otrzymywać stypendium doktoranckie. Rozwinięciem tej zasady jest § 15 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa wyższego z dnia 5 października 2011 r. w sprawie studiów doktoranckich oraz stypendiów doktoranckich, stosownie, do którego stypendium doktoranckie może być przyznane doktorantowi, który terminowo realizuje program studiów doktoranckich oraz wykazuje się zaangażowaniem w: 1) prowadzeniu zajęć dydaktycznych w ramach praktyk zawodowych albo 2) realizacji badań naukowych prowadzonych przez jednostkę organizacyjną uczelni albo jednostkę naukową ( § 15 ust. 1). Stypendium doktoranckie na drugim roku i kolejnych latach studiów doktoranckich może być przyznane doktorantowi, który w roku akademickim poprzedzającym złożenie wniosku o przyznanie stypendium doktoranckiego: 1) uzyskał bardzo dobre lub dobre wyniki z egzaminów objętych programem studiów doktoranckich; 2) wykazał się postępami w pracy naukowej i w przygotowaniu rozprawy doktorskiej ( § 15 ust. 3). Powtórzeniem § 15 ust. 1 i 3 jest § 3 odpowiednio ust. 1 i 2 Regulaminu przyznawania stypendiów doktoranckich i zwiększania stypendium doktoranckiego z dotacji projakościowej na dofinansowanie zadań projakościowych, wprowadzony Zarządzeniem nr 86 Rektora UŁ z dnia 24 maja 2012 r., zmieniony Zarządzeniem nr 150 Rektora UŁ z dnia 26 września 2012 r. Natomiast Uchwała nr 48/12 Rady wydziału Prawa i Administracji UŁ z dnia 22 czerwca 2012 r. w sprawie zasad przyznawania stypendiów doktoranckich i zwiększenia stypendium doktoranckiego z dotacji podmiotowej na dofinansowanie zadań projakościowych oraz szczegółowych kryteriów i zasad oceny merytorycznej doktorantów WPiA UŁ nie przewiduje przyznania punktów rankingowych za prowadzenie zajęć dydaktycznych.

Skarżący podniósł, że w świetle powołanych przepisów nie może być uznana za spójną regulacja prawna w zakresie stypendium doktoranckiego. Nie mniej jednak interpretacja postanowień aktów wewnątrzuczelnianych powinna być harmonijna z unormowaniem zawartym w w/w rozporządzeniu. Niezasadne jest stanowisko Rektora, że działalność doktorantów w sferze dydaktyki nie jest kryterium przyznania punktów rankingowych, a jedynie warunkiem ubiegania się o świadczenie. Nie ma bowiem podstaw do tego, aby różnicować charakter prawny warunków określonych w ust. 1 i w ust. 3 tego paragrafu. Przesłanki z ust. 1 nie mogą stanowić wyłącznie kryterium dopuszczalności wniosku o stypendium, gdyż ustawodawca nie określił ich mianem warunków złożenia takiego wniosku. Rektor nie badał okoliczności faktycznych opisanych w ust. 1. W zaskarżonej decyzji postanowienia § 15 ust. 1 potraktowano tak, jakby w ogóle nie znajdowały się w rozporządzeniu. W ocenie skarżącego organ zobowiązany był zbadać występowanie przesłanek wymienionych zarówno w § 15 ust. 1 jak i w ust. 3. Uchwała nr 48/2012 Rady Wydziału Prawa i Administracji z dnia 22 czerwca 2012 r. w sprawie zasad przyznawania stypendiów doktoranckich i zwiększenia stypendium doktoranckiego z dotacji podmiotowej na dofinansowanie zadań projakościowych oraz szczegółowych kryteriów i zasad oceny merytorycznej doktorantów WPiA UŁ. pomija milczeniem kwestię zaangażowania dydaktycznego doktoranta. Jednakże wadliwość uchwały jak i arkusza nie może prowadzić do negatywnych konsekwencji dla doktoranta. W związku z powyższym Rektor przy ponownym rozpatrzeniu sprawy powinien był podwyższyć wynik punktów rankingowych skarżącego o stosowną liczbę punktów przyznanych z tytułu prowadzenia zajęć dydaktycznych.

Skarżący uznał za zbyt rygorystyczne stanowisko Rektora, iż publikacjami naukowymi są jedynie opracowania opublikowane w czasopismach znajdujących się na listach czasopism wskazanych przez MNiSW. Przyjmowanie takiego obostrzenia nie znajduje oparcia w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym ani w powołanym wyżej rozporządzeniu MNiSW z dnia 5 października 2011 r. Nie może być ono również uzasadniane postanowieniami uchwały Rady Wydziału Prawa i Administracji UŁ z dnia 22 czerwca 2012 r. w sytuacji, w której z tych samych przyczyn jest ona niezgodna z aktami prawa powszechnie obowiązującego.

Kolejnym zarzutem skargi przestawionym przez stronę jest naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 77 k.p.a. w zw. z art. 207 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym. Rektor przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy kierował się jedynie stanowiskiem Komisji doktoranckiej WPiA. Ustrojowa rola Komisji nie polega na podejmowaniu decyzji w sprawie. Rektor nie jest związany stanowiskiem Komisji i powinien we własnym zakresie dokonać całościowej analizy przesłanek przyznania stypendium. Rektor w ocenie skarżącego pochopnie przyjął liczbę punktów przyznaną przez Komisję, jako prawidłową i nie podlegającą zmianie.

Sam fakt stosowania punktów rankingowych przy przyznawaniu stypendiów nie oznacza, iż uzasadnienie decyzji może ograniczać się do wskazania liczby punktów przyznanej przez komisję. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie wyjaśnia dlaczego przyznano 17 punktów. Liczbę punktów za poszczególne osiągnięcia wyczytać można z arkusza oceny doktoranta znajdującego się w aktach sprawy. Nie zawierał on jednak uzasadnienia punktów przyznanych w granicach przyznanych przez uchwałę. O ile liczba punktów przyznana za średnią ocen nie budzi wątpliwości, liczba punktów za publikacje naukowe jest co prawda sporna, ale ich podstawa jest znana, to w dalszym ciągu nie zostały wyjaśnione podstawy punktacji w pozostałym zakresie. Uzasadnienie decyzji nie tłumaczy dlaczego za postęp w pracy nad doktoratem przyznano 4 punkty, a za udział w konferencji tylko 1 punkt.

Skarżący podniósł, że zarówno Regulamin ( stanowiący załącznik do zarządzenia nr 86 Rektora UŁ z dnia 24 maja 2012 r., zmieniony zarządzeniem nr 150 z dnia 26 września 2012 r.) jak i Uchwała z dnia 22 czerwca 2012 r. weszły w życie w końcowej części roku akademickiego 2011/2012. Zasadnicze zmiany do systemu stypendialnego wprowadziła w szczególności Uchwała, który w sztywny sposób określiła zasady przyznawania punktów w zakresie dorobku naukowego. Jednocześnie uchwała ta nie przewidywała żadnych szczególnych przepisów przejściowych i weszła w życie w dniu podjęcia, obejmując swoim zastosowaniem również cały rok akademicki 2011/2012. Tym samym doszło do naruszenia zasady pewności prawa, bowiem nowe zasady zostały wprowadzone z mocą wsteczną. Retroakcja polegała w tym przypadku na tym, że ustalono sposób przyznawania stypendiów za okres od października 2011 r., pomimo że brzmienie Uchwały stało się znane i obowiązujące dopiero w czerwcu 2012 r. W tych okolicznościach zasadne było rozważenie zastosowania poprzedniej regulacji w stosunku do osób aplikujących o stypendia za rok akademicki 2011/2012.

Rektor Uniwersytetu Ł. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W dniu 29 maja 2013 r. podczas rozprawy, skarżący podniósł dodatkowo, że Rektor wydając decyzję nie dysponował pełną dokumentacją sprawy i nie zapoznał się z tą dokumentacją. Wydając decyzję oparł się na pismach kierowanych do niego przez Kierownika Studiów Doktoranckich z 10 października i 7 grudnia 2012 r. Nie dokonywał samodzielnie analizy materiału dowodowego. Stwierdził ponadto, ze zaskarżona decyzja jaki i decyzja wydana w I instancji wydane zostały przez osobę nieuprawnioną, to jest Prorektora J.P., dla którego w aktach sprawy brak jest upoważnienia do wydawania decyzji w imieniu Rektora Uniwersytetu Ł..

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2 art. 1 powołanej ustawy).

W myśl art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tekst jedn.Dz.U.2012.270 ze zm.) – dalej: p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie.

Z wymienionych przepisów wynika, że sąd bada legalność zaskarżonego aktu, czy jest on zgodny z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Przeprowadzona przez Sąd w niniejszej sprawie kontrola aktu administracyjnego wykazała, że zarówno zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem prawa w stopniu obligującym do ich wyeliminowania z obrotu prawnego.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. 2012.572 ze zm.) – dalej: p.s.w.

Zgodnie z art. 207 ust. 1 p.s.w., do decyzji podjętych przez organy uczelni w indywidualnych sprawach studentów i doktorantów, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) oraz przepisy o zaskarżaniu decyzji do sądu administracyjnego.

Sprawa przyznania uczestnikowi studiów stacjonarnych stypendium doktoranckiego należy do wymienionych kategorii spraw, zatem do podejmowanych decyzji w tym przedmiocie stosuje się odpowiednio przepisy Kpa.

Skarżący niezasadnie podnosi, iż Prorektor prof. dr hab. J.P. nie był osobą uprawnioną do wydania decyzji w imieniu Rektora. W aktach sprawy znajduje się pełnomocnictwo udzielone przez Rektora Uniwersytetu Ł. Prorektorowi J.P. do reprezentowania Uniwersytetu Ł. w sprawach związanych z działalnością Uczelni zgodnie z podziałem kompetencji określonym Zarządzeniem nr 81 Rektora UŁ. W myśl § 8 w/w zarządzenia do zakresu działania prorektora do spraw programów i jakości kształcenia należą m. in. sprawy nadzoru nad organizacją studiów doktoranckich i nadzoru nad przestrzeganiem regulaminów studiów doktoranckich. Na podstawie w/w pełnomocnictwa Prorektor dr hab. J.P. uprawniony był wydać decyzję jedynie w I instancji. Wadliwe natomiast było wydanie przez niego zaskarżonej decyzji utrzymującej w mocy decyzję o nieprzyznaniu stypendium.

Prorektor nie był osobą piastującą funkcję rektora (organu) lecz pracownikiem tego organu, do którego, w sytuacji złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, ma zastosowanie art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. Niedopuszczalne było więc w niniejszej sprawie wydanie obu decyzji przez tego samego Prorektora. Stwierdzone naruszenie prawa daje przy tym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego. ( v. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 listopada 2010 r. sygn. akt I OSK 1360/10 – system Informacji Prawnej Lex nr 847154). Z tej przyczyny decyzję z dnia 2 styczna 2013 r., wydaną po ponownym rozpatrzeniu sprawy, należało uchylić na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 b) p.p.s.a.

W ocenie Sądu zasługuje na uwzględnienie szereg zarzutów skargi, dotyczących wydania decyzji w I instancji.

Zgodnie z art. 200 ust. 1 p.s.w. uczestnik studiów doktoranckich może otrzymywać stypendium doktoranckie. W art. 201 ust. 1 p.s.w. uprawniono ministra właściwego do spraw szkolnictwa do określenia, w drodze rozporządzenia, warunków i trybu organizowania, prowadzenia i odbywania studiów doktoranckich, przyznawania stypendiów doktoranckich oraz zwiększania stypendium doktoranckiego z dotacji podmiotowej na dofinansowanie zadań projakościowych, a także minimalną wysokość kwoty zwiększenia stypendium doktoranckiego, uwzględniając m.in. tryb i okresy przyznawania stypendiów doktoranckich. W oparciu powyższą delegację ustawową Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego wydał w dniu 5 października rozporządzenie w sprawie studiów doktoranckich ( Dz.U. nr 225, poz. 1351) – dalej rozporządzenie. W § 15 ust. 1 rozporządzenia przewidziano możliwość przyznania stypendium doktoranckiego doktorantowi, który terminowo realizuje program studiów doktoranckich oraz wykazuje się zaangażowaniem w prowadzeniu zajęć dydaktycznych w ramach praktyk zawodowych. Podobne rozwiązanie przewidziane zostało w regulaminie przyznawania stypendiów doktoranckich i zwiększenia stypendium doktoranckiego z dotacji podmiotowej na dofinansowanie zadań projakościowych, stanowiącym załącznik do zarządzenia nr 150 Rektora UŁ z dnia 26 września 2002 r. – dalej : regulamin. Przepis § 3 ust. 1 regulaminu posiada następujące brzmienie: Z zastrzeżeniem ust. 2 pkt 1, stypendium może być przyznane na wniosek uczestnika stacjonarnych studiów stacjonarnych, który terminowo realizuje program studiów doktoranckich i wykazuje się zaangażowaniem w realizacji badań naukowych prowadzonych przez jednostkę organizacyjną UŁ lub w prowadzeniu zajęć dydaktycznych w ramach praktyk zawodowych. W ocenie Sądu skarżący trafnie podnosi, iż dorobek dydaktyczny nie może zostać pominięty jako jedno z kryteriów przyznania stypendium. Z żadnego z powołanych wyżej aktów nie wynika, by dorobek dydaktyczny stanowił wyłącznie kryterium dopuszczalności wniosku o stypendium. Tym zadań samym wadliwe było pominięcie tego kryterium w uchwale przyjętej przez Radę Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Ł. z dnia 22 czerwca 2012 r. w sprawie zasad przyznawania stypendiów doktoranckich i zwiększania stypendium doktoranckiego z dotacji podmiotowej na dofinansowanie zadań projakościowych oraz szczegółowych kryteriów i zasad oceny merytorycznej dokumentów WPiA UŁ - dalej: uchwała .Przyjęte w uchwale rozwiązanie pozostaje zatem w sprzeczności z treścią rozporządzenia i regulaminu.

Prawidłowo wywodzi skarżący również, że regulamin i uchwała przyjęte zostały z mocą wsteczną, a zatem w sposób naruszający zasadę pewności prawa. W szczególności uchwała (nie uwzględniająca w punktacji kryterium osiągnięć dydaktycznych) stała się znana doktorantom dopiero w czerwcu 2012 r. Ponadto nie zawierała ona przepisów przejściowych. Uczestnicy studiów doktoranckich nie mieli zatem możliwości zaplanowania i realizacji swoich badań oraz innych dokonań w sposób zwiększający ich szanse na otrzymanie stypendium.

W utrwalonym orzecznictwie sądowym i piśmiennictwie przyjmuje się, że w przypadku, gdy prawo materialne pozostawia rozstrzygnięcie organu uznaniu administracyjnemu, czyli umożliwia organowi wybór rodzaju rozstrzygnięcia, obowiązkiem organu jest załatwić sprawę po dokładnym wyważeniu interesu społecznego i słusznego interesu strony. Obywatel ma prawo do tego, by jego oparte na prawie materialnym roszczenia i wnioski były rozpatrywane w ramach przewidzianej prawem procedury i w określonych przez prawo formach. Nie jest natomiast zgodne z zasadami konstytucyjnymi takie postępowanie organów administracji, w którym wnioski obywateli załatwiane są poza taką procedurą i w formach jej nie znanych, powoduje to bowiem stan niepewności prawnej i ogranicza prawa obywateli do ochrony swych uprawnień przed organami administracji publicznej i przed sądami (por. wyrok SN z dnia 18 listopada 1993r. sygn. akt III ARN 49/93,OSNC 1994/0/181). Rozstrzygnięcia wydane w tego typu sprawach powinny być zatem starannie uzasadnione, z odniesieniem się do okoliczności danej sprawy. Sporządzając uzasadnienie decyzji organ administracji publicznej winien mieć zatem na uwadze szczególną funkcję jaką przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego wyznaczają tej części decyzji i wymogi (wskazane w art. 107 § 3 k.p.a.), którym powinno ono odpowiadać. Zawarte w uzasadnieniu motywy rozstrzygnięcia są bowiem istotne dla strony, która korzystając z przysługującego jej prawa zaskarżenia decyzji będzie mogła ocenić i ustosunkować się do argumentów organu wydającego decyzję, ale także, co w rozpoznawanej sprawie wymaga podkreślenia, ich treść pozwala Sądowi na dokonanie oceny prawidłowości przeprowadzonego postępowania i jego skutku w postaci decyzji. Uzasadnienie decyzji stosownie do art. 107 § 1 k.p.a., stanowi jej integralną część i kontroli Sądu podlega decyzja jako całość, a więc łącznie z uzasadnieniem (por. wyrok NSA sygn. akt I SA/Gd 668/98). Zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a. uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, przyczyn, dla których odmówił dowodom wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne powinno zawierać wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji. Dopiero przy spełnieniu tych wymogów uzasadnienie w dostatecznym stopniu motywuje rozstrzygnięcie i pozwala na poznanie i ocenę rozumowania organu poprzedzającego konkluzję (stanowisko organu) znajdującą swój wyraz w rozstrzygnięciu.

Decyzja organu I instancji nie odpowiada powyższym wymogom. W uzasadnieniu Rektor powołał jedynie szereg aktów prawnych określających zasady przyznawania stypendiów i poinformował stronę o ilości uzyskanych punktów. Wskazał ponadto, że jest to ilość, która nie uprawnia do otrzymania stypendium. Nie wyjaśnił w ogóle jakimi kryteriami kierował się przyznając skarżącemu punkty za poszczególne osiągnięcia doktoranta. Tym samym zgodzić się należy ze stanowiskiem prezentowanym w skardze, że organ wydając decyzję naruszył przepisy art. 77 § 1 i 107 § 3 kp.a.

Rektor Uniwersytetu Ł. ponownie rozpoznając sprawę uwzględni wyżej wskazane przez Sąd uwagi . W uzasadnieniu wydanego orzeczenia wnikliwie uzasadni przyjęte stanowisko.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 b) p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję. Ponadto na podstawie art. 135 p.p.s.a. uchylił decyzję ją poprzedzającą uznając to za niezbędne dla końcowego załatwienia sprawy.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 205 § 2 p.p.s.a.

D.Cz.