Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Chobian (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Detka, Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Sebastian Styczeń, po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2013 r. na rozprawie sprawy ze skargi B.H. na postanowienie Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy zwrotu kosztów podróży p o s t a n a w i a odrzucić skargę.

Orzeczeniem z dnia [...] Powiatowy Zespół ds. Orzekania

o Niepełnosprawności w S. ustalił u B. H. znaczny stopień niepełnosprawności, wskazując, że nie da się ustalić od kiedy niepełnosprawność istnieje. O tego orzeczenia B. H. wniosła odwołanie. Zawiadomieniem z dnia 6 czerwca 2012 r. została poinformowana, że zostanie ono rozpatrzone na posiedzeniu w dniu [...], na którym obecność jest obowiązkowa. Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie orzeczeniem z dnia [...] utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Pismem z dnia 29 czerwca 2012 r. B. H. zwróciła się do Wojewódzkiego Zespołu o zwrot kosztów przejazdu na posiedzenie w dniu [...] dla niej i jej opiekuna.

Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie postanowieniem z dnia [...], na podstawie art. 56 kpa odmówił zwrotu kosztów podróży z tytułu uczestnictwa w badaniu przeprowadzonym przez skład orzekający WZON w dniu [...] w sprawie wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności osobie zainteresowanej. W uzasadnieniu organ wskazał, że Wojewódzki Zespół nie zwraca kosztów podróży stronom odwołującym się od orzeczeń o stopniu niepełnosprawności, gdyż koszty te przyznaje się osobie, która stawiła się na wezwanie, gdy postępowanie zostało wszczęte z urzędu albo gdy strona została bez swojej winy błędnie wezwana do stawienia się (art. 56 kpa). B. H. uczestniczyła w badaniu w dniu [...] na własne żądanie, a więc zwrot kosztów podróży nie przysługuje.

Organ również pouczył, że zgodnie z art. 141 § 1 i art. 142 kpa od postanowienia nie służy zażalenie, a strona może je zaskarżyć tylko w odwołaniu od decyzji.

W jednym piśmie z 5 lipca 2012 r., złożonym za pośrednictwem Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie, a skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego B. H. wniosła zażalenie na postanowienie z dnia [...], i skargę na postępowanie Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania Niepełnosprawności w Województwie. Jednocześnie w piśmie tym wskazała, że w przypadku, gdy organ nadal będzie uważał, że na to postanowienie nie przysługuje zażalenie i będzie odmawiał jego przekazania do SKO, to domaga się przekazania pisma jako skargi do WSA w Kielcach.

Pismo to organ najpierw przekazał Sądowi Rejonowemu, który jednak zarządzeniem z dnia 20 sierpnia 2012 r. zwrócił je organowi. Ostatecznie pismo to w dniu 9 października 2012 r., zostało przekazane przez organ jako skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, wraz z wnioskiem o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Skarga podlega odrzuceniu.

Zgodnie z art. 3 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zmianami), dalej w skrócie p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane

w indywidualnych sprawach;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego

i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

W niniejszej sprawie B. H. wniosła skargę na postanowienie Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania Niepełnosprawności w Województwie wydane na podstawie art. 56 § 1 kpa, odmawiające jej przyznania kosztów podróży. W myśl tego przepisu osobie, która stawiła się na wezwanie, przyznaje się koszty podróży i inne należności ustalone zgodnie z przepisami zawartymi w dziale 2 tytułu III ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. nr 90, poz. 594, z późn. zm.). Dotyczy to również kosztów osobistego stawiennictwa stron, gdy postępowanie zostało wszczęte z urzędu albo gdy strona bez swojej winy została błędnie wezwana do stawienia się. Żądanie przyznania należności należy zgłosić organowi administracji publicznej, przed którym toczy się postępowanie, przed wydaniem decyzji, pod rygorem utraty roszczenia (§ 2).

Wskazać należy, że postanowienie wydane na podstawie cytowanego przepisu nie kończy postępowania w sprawie, nie rozstrzyga sprawy administracyjnej co do jej istoty, ani też przepisy kpa nie przewidują na takie postanowienie zażalenia.

Wobec powyższego postanowienie to nie podlega kontroli legalności działalności administracji publicznej prowadzonej przez sądy administracyjne, co powoduje, że skarga jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.

W tym miejscu wskazać należy, że w orzecznictwie został również wyrażony pogląd, że odmowa przyznania kosztów stawiennictwa na wezwanie organu

w postępowaniu administracyjnym jest czynnością z zakresu administracji publicznej, o której mowa w cytowanym na wstępie art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a, a w konsekwencji przysługuje na taką czynność skarga do sądu administracyjnego (por. postanowienie WSA w Opolu z dnia 26 września 2011 r., sygn. akt II SA/Op 271/11, wyrok WSA

w Warszawie z dnia 14 października 2010 r., sygn. akt II SA/Wa 919/10 dostępne

w Internecie orzeczenia.nsa.gov.pl). W takiej jednak sytuacji, stosownie do art. 52 § 3 p.p.s.a. skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Tymczasem z akt administracyjnych niniejszej sprawy jednoznacznie wynika, że przed wniesieniem skargi B. H. nie dopełniła wskazanej czynności. Ponadto zaznaczyć należy, że nie można potraktować pisma z 5 lipca 2012 r. jako wezwania do usunięcia naruszenia prawa, nie może bowiem to samo pismo stanowić jednocześnie wezwania organu do usunięcia naruszenia prawa i skierowanej do sądu administracyjnego skargi.

Brak wyczerpania trybu zaskarżenia uregulowanego w art. 52 § 3 p.p.s.a. również uzasadnia odrzucenie skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.