Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia A w [...] na bezczynność Wojewody Opolskiego w przedmiocie informacji publicznej 1) zobowiązuje Wojewodę Opolskiego do wydania aktu lub dokonania czynności załatwiających wniosek Stowarzyszenia A w [...] z dnia 21 lutego 2014 r., w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku, 2) stwierdza, że bezczynność określona w pkt 1 wyroku nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz Stowarzyszenia A w [...] kwotę 100 (sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez A z siedzibą w [...], zwane dalej Stowarzyszeniem, jest bezczynność Wojewody Opolskiego w przedmiocie informacji publicznej.

Wniesienie skargi poprzedziło postępowanie o następującym przebiegu:

Wnioskiem z dnia 21 lutego 2014 r. Stowarzyszenie, powołując się na art. 61 Konstytucji RP, wystąpiło do Wojewody Opolskiego o udostępnienie, poprzez przesłanie na adres e-mail, informacji publicznej dotyczącej:

- wynagrodzeń brutto kierownictwa urzędu (wojewody, wicewojewodów, dyrektora generalnego) i dodatków (funkcyjne, specjalne itp.) oraz kierowników komórek organizacyjnych urzędu każdego szczebla (departamenty, kancelarie, wydziały, biura, zespoły itp.) w układzie: nazwa komórki organizacyjnej, stanowisko, kwota - wypłaconych w grudniu 2013 r. i styczniu 2014 r.;

- wysokości nagród brutto przyznanych kierownictwu urzędu (wojewoda, wicewojewodowie, dyrektor generalny) oraz kierownikom komórek organizacyjnych urzędu każdego szczebla (departamenty, kancelarie, wydziały, biura, zespoły, itp.) w 2010 r. i w 2013 r. (każdy rok osobno) w układzie: nazwa komórki organizacyjnej, stanowisko, kwota.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Wojewoda Opolski w dniu 7 marca 2014 r. wyjaśnił, że wynagrodzenie brutto wojewody i wicewojewody określa rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 stycznia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad wynagradzania osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. nr 10, poz. 91, z późn. zm.). Ponadto Wojewoda podał mnożnik kwoty bazowej wynagrodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego wojewody i wicewojewody. Organ wskazał również łączne wynagrodzenia brutto w grudniu 2013 r. i styczniu 2014 r. oraz sumę nagród w roku 2010 i 2013 Dyrektora Generalnego Urzędu i dyrektorów Wydziałów Urzędu. Jednocześnie poinformował, że wojewoda i wicewojewoda nie otrzymali nagród w roku 2010 i 2013.

Pismem z dnia 11 marca 2014 r. Stowarzyszenie wywiodło skargę na bezczynność Wojewody Opolskiego, domagając się zobowiązania organu do załatwienia wniosku w terminie 14 dni od otrzymania akt sprawy oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych. Skarżące Stowarzyszenie zarzuciło organowi naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198, z późn. zm.), zwanej dalej udip. W motywach skargi wskazano, że Wojewoda przesłał w większości ogólne (zbiorcze) informacje, które nie były przedmiotem wniosku, natomiast nie udzielił odpowiedzi w zakresie objętym żądaniem. Zdaniem Stowarzyszenia, nieudostępnienie informacji o wysokości wynagrodzeń i nagród dla każdego ze stanowisk wskazanych we wniosku narusza zasadę jawności finansów publicznych. Stowarzyszenie zarzuciło, że przedmiotem wniosku była informacja publiczna w rozumieniu art. 61 Konstytucji RP i udip, natomiast Wojewoda nie udostępnił wnioskowanej informacji, ani nie wydał decyzji w sprawie odmowy jej udostępnienia. Natomiast wniosek był sformułowany w taki sposób, że nie pozostawiał wątpliwości odnośnie zakresu objętych nim danych, a w razie istnienia takich wątpliwości Wojewoda miał możliwość ich wyjaśnienia, kontaktując się ze Stowarzyszeniem. Ponadto, na wniosek tożsamej treści inni wojewodowie udzielili odpowiedzi w sposób wyczerpujący.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Opolski wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko, organ przedstawił stan faktyczny sprawy i argumentował, że Stowarzyszeniu udzielono informacje o wynagrodzeniu i nagrodach na stanowisku dyrektorów Urzędu za okres wskazany we wniosku, a więc zarzut naruszenia zasady jawności finansów publicznych nie jest zasadny. Natomiast żądane informacje, dotyczące wynagrodzenia dyrektora wydziału na konkretnym stanowisku, nie są informacją publiczną w rozumieniu udip z uwagi na ochronę wynikającą z ustawy o Służbie cywilnej i art. 47 Konstytucji RP, a zatem informacja udzielona skarżącemu była pełna i odpowiadała treści żądania.

Na rozprawie pełnomocnik Wojewody Opolskiego podtrzymał stanowisko zawarte w odpowiedzi na skargę, dodatkowo podkreślając, że wnioskowane informacje, co do dyrektorów poszczególnych komórek, stanowią dobra osobiste i podlegają ochronie przepisami Kodeksu cywilnego, a żądanie ich ujawnienia stanowi niedozwoloną ingerencję w sferę życia prywatnego. Wyjaśnił również, że wskazane kwoty w przypadku wojewody i wicewojewody stanowią rzeczywiste wynagrodzenia składające się z tych dwóch składników, a wynagrodzenia dyrektorów są zbiorcze.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie odnotować należy, że stosownie do przepisu art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, przy czym - na zasadzie art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. - rozpoznają skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a, a więc gdy przedmiotem skargi jest decyzja administracyjna; postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty; postanowienie wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; inny niż określony w pkt 1-3 akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; pisemna interpretacja przepisów prawa podatkowego wydawana w indywidualnych sprawach. Istotną kwestią z punktu widzenia tego rodzaju skargi jest przede wszystkim występowanie podstawy prawnej do określonego zachowania się organu wobec przedstawionego żądania strony. Powyższe determinuje zakres kontroli sądu, sprowadzającej się w tym wypadku do sprawdzenia, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności. W myśl bowiem art. 149 § 1 P.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 (§ 2 art. 149 P.p.s.a.).

W kwestii dopuszczalności skargi dodać jeszcze należy, że wniesienie skargi na bezczynność organów nie zostało przez ustawodawcę ograniczone żadnym terminem. Ponadto odnotować trzeba, że skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej.

Zauważyć również przyjdzie, że przepisy nie określają, na czym polega stan bezczynności, zatem w odkodowaniu znaczenia tego pojęcia celowe jest sięganie do poglądów doktryny i orzecznictwa. Zdaniem Sądu, trafne jest stanowisko, że z bezczynnością mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ (podmiot zobowiązany) nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Przy czym dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt (decyzja, postanowienie lub inny akt) nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu (podmiotu zobowiązanego), że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, wyrażającym się np. w odmowie wydania decyzji w związku z błędnym przekonaniem, że załatwienie sprawy nie wymaga jej wydania (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2011 r., s. 109-110; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 kwietnia 2007 r., VII SAB/Wa 71/06, LEX nr 334271). Natomiast w sprawie ze skargi na bezczynność w przedmiocie udzielenia informacji publicznej sąd administracyjny musi ocenić, jakie działania organ podjął w celu załatwienia wniosku, czy dokonał tego w prawem wymaganej formie, a jeśli udzielił żądanej informacji, czy została ona udzielona w pełni, a więc, czy wywiązał się ze wszystkich obowiązków nałożonych ustawą (por. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 3109/12, zamieszczony na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przechodząc do oceny zasadności przedmiotowej skargi, celowe jest przypomnienie, że kontroli Sądu poddane zostało działanie Wojewody Opolskiego, do którego wpłynął wniosek Stowarzyszenia z dnia 21 lutego 2014 r. o udzielenie informacji publicznej przez podanie wysokości wynagrodzeń i dodatków oraz nagród (we wskazanych latach) ścisłego kierownictwa Opolskiego Urzędu Wojewódzkiego oraz osób zajmujących w tym Urzędzie kierownicze stanowiska na wszystkich szczeblach struktury organizacyjnej (departamenty, kancelarie, wydziały, biura i zespoły). Stosownie do sformułowanego żądania wniosku w pierwszej kolejności ustalić należało, czy dane, o których udostępnienie zwróciło się Stowarzyszenie mieści się w ustawowym pojęciu informacji publicznej, co jest niezbędne, aby móc stwierdzić, czy podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji pozostaje w bezczynności. W tej kwestii wskazać trzeba, iż ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 1 ust. 1 stanowi, że informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w tym m.in. o sprawach wymienionych w art. 6 ust. 1, czyli wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie swoich kompetencji. Użyty w art. 6 ust. 1 udip zwrot "w szczególności" oznacza, że prawodawca podał jedynie przykładowy katalog spraw uznanych za informację publiczną. Niewątpliwie, tak skonstruowane regulacje wywołują szereg wątpliwości interpretacyjnych dotyczących pojęcia "informacja publiczna", dlatego też w jego prawidłowym odczytaniu należy kierować się dodatkowo treścią art. 61 Konstytucji RP, statuującego obywatelskie prawo do informacji o władzy publicznej i innych podmiotach publicznych oraz o sprawach publicznych, które to prawo jest realizowane na zasadach skonkretyzowanych w ustawie. Pomocne w ustaleniu znaczenia komentowanego pojęcia są także poglądy prezentowane w orzecznictwie, w którym trafnie przyjmuje się, że za informację publiczną należy uznać informację wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym, jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, dostępny na stronie internetowej - http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Zatem, wszystko co wiąże się bezpośrednio z funkcjonowaniem i trybem działania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1 udip, stanowi informację publiczną.

Sąd miał na uwadze, że informacje dotyczące kwot wynagrodzeń, jak i składników tych wynagrodzeń oraz nagród ścisłego kierownictwa Opolskiego Urzędu Wojewódzkiego oraz osób zajmujących w tym Urzędzie kierownicze stanowiska na wszystkich szczeblach struktury organizacyjnej finansowane są ze środków publicznych i wypłacane za wykonywanie funkcji publicznych, tym samym stanowią informację publiczną, niezależnie od tego, czy są to stałe elementy wynagrodzenia, czy fakultatywne lub uznaniowe. Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w art. 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r. poz. 885, z późn. zm.), gospodarka środkami publicznymi jest jawna. Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, wedle którego zasada jawności gospodarki środkami publicznymi jest zasadą, która musi być bezwzględnie przestrzegana przez każdą jednostkę dysponującą publicznymi środkami finansowymi. Wydatkujący środki publiczne podlegają kontroli odpowiednich urzędów, kontroli politycznej oraz kontroli ze strony samych obywateli. Jakakolwiek reglamentacja informacji o działalności podmiotów publicznych w stosunku do tych podmiotów musi być podyktowana racjami znajdującymi swoje uzasadnienie w Konstytucji RP. Również w orzecznictwie Wojewódzkich Sądów Administracyjnych utrwalił się pogląd o jawności wydatkowania środków publicznych przeznaczonych na wynagrodzenia osób pełniących funkcje publiczne (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 października 2013 r., sygn. akt II SAB/Wa 298/13 i powołane tam orzecznictwo, zamieszczony na stronie internetowej - http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W świetle przedstawionych dotąd rozważań, w ocenie Sądu, uznać należało, że żądane przez skarżące Stowarzyszenie informacje zawarte we wniosku z dnia 21 lutego 2014 r. niewątpliwie stanowią informację publiczną. Przede wszystkim stwierdzić trzeba, że dotyczą one pracowników pełniących funkcje publiczne i będących z racji zajmowanego stanowiska funkcjonariuszami publicznymi. Ponadto również Służba Cywilna wchodzi w skład sektora finansów publicznych, a jej gospodarka finansowa prowadzona jest - o czym była mowa wyżej - na zasadach określonych w ustawie o finansach publicznych. Stąd informacja o wydatkach Służby Cywilnej, w tym wydatkach na wynagrodzenia oraz nagrody funkcjonariuszy publicznych, jest informacją o majątku publicznym, stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 5 udip. Powyższe przemawia za uznaniem, że informacja o wysokości środków pieniężnych wypłacanych z zasobów publicznych na rzecz osób pełniących funkcje publiczne, jest informacją publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 udip.

Jednocześnie wskazać należy, że stosownie do treści art. 4 ust. 3 udip, zobowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2 tego przepisu, m.in. organy władzy publicznej, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa oraz podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, będące w posiadaniu takich informacji. W świetle tego przepisu nie budzi wątpliwości, że Wojewoda Opolski jest organem władzy publicznej i z tego względu jest obowiązany do udzielenia informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu.

Powyższe ustalenia pozwalają na przejście do oceny, czy Wojewoda Opolski pozostawał w bezczynności w zakresie żądanej przez Stowarzyszenie informacji publicznej. Stosownie do treści art. 13 ust. 1 udip, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2. Podkreślić trzeba, że udostępnienie informacji jest czynnością materialno-techniczną, natomiast odmowa jej udostępnienia oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 - po myśli art. 16 ust. 1 udip - winna nastąpić w formie decyzji administracyjnej. W tym miejscu wyjaśnić również przyjdzie, że pisemne poinformowanie wnioskodawcy, iż żądane informacje nie mogą być udostępnione w trybie udip jest możliwie jedynie w odniesieniu do tych informacji, które nie są informacjami publicznymi. Jeśli jednak żądana informacja ma charakter informacji publicznej udostępnianej w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, podmiot zobowiązany do udzielenia tej informacji pozostaje w bezczynności nie tylko wówczas, gdy w terminie przewidzianym tą ustawą nie podejmuje żadnych czynności, czyli milczy i nie udziela informacji, ale również wówczas, gdy posiadając żądaną informację, udziela informacji nieadekwatnej do treści wniosku, informacji niepełnej lub wymijającej, albo błędnie ocenia żądanie jako niepodlegające ustawie lub też nie wydaje decyzji o odmowie udostępnienia w oparciu o przepis art. 16 lub art. 17 udip.

Zauważenia również wymaga, że zgodnie z art. 5 ust. 1 udip, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Z kolei w myśl ust. 2 powyższego przepisu prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy jednak informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Jeżeli zatem, w ocenie organu, żądane informacje nie mogły być upublicznione w związku z ochroną przewidzianą w ustawie, to wówczas okoliczność ta może stanowić podstawę do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji.

Odnosząc się natomiast do argumentacji organu, że ujawnienie żądanych danych stanowi niedozwoloną ingerencję w sferę życia prywatnego dyrektorów poszczególnych komórek, należy zwrócić uwagę na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego wyrażone w wyroku z dnia 20 marca 2006 r., sygn. akt K 17/05 (opublik. OTK-A z 2006 r. nr 3, poz. 30). W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał stwierdził, że "w odniesieniu do informacji dotyczących działalności instytucji publicznych mamy do czynienia z daleko idącym przenikaniem się sfery informacji odnoszących się do działań tych instytucji jako takich oraz informacji o zachowaniach funkcjonariuszy publicznych, w tym także obejmujących sferę życia prywatnego tych osób. Przeprowadzenie jednoznacznej i precyzyjnej cezury nie jest w takich wypadkach możliwe, należy przy tym założyć, że ustawodawca konstytucyjny czerpał swoje inspiracje w tym zakresie z ukształtowanego dorobku i standardów demokratycznych". W ocenie Trybunału, "wartość, jaką stanowi transparentność życia publicznego, przeważa nad bezwzględną ochroną prawa do życia prywatnego osób publicznych. Sposób interpretacji pojęć konstytucyjnych o niedookreślonym zakresie semantycznym powinien uwzględniać standardy przyjmowane we wspólnej przestrzeni prawnej państw demokratycznych. (...) W konsekwencji punktem odniesienia oceny wyznaczającej granice dopuszczalnej ingerencji (w świetle art. 31 ust. 3 i art. 61 ust. 3 Konstytucji) jest taka treść konstytucyjnego prawa do informacji, które zgodnie z przyjmowanymi standardami (...) rozumiane jest szerzej - jako odnoszące się również do informacji ze sfery życia prywatnego osób pełniących funkcje publiczne, o ile mają one związek z działalnością publiczną".

Przechodząc do okoliczności rozpoznawanej sprawy, Sąd stwierdził, że Wojewoda Opolski, jak wynika z materiału dokumentacyjnego, nie podjął w terminie 14 dni odpowiednich czynności, tj. nie udostępnił przedmiotowej informacji w formie czynności materialno-technicznej, ani też nie wydał decyzji o odmowie jej udzielenia, czy o umorzeniu postępowania. W ocenie Sądu, zasadny jest zarzut skargi, że informacje zamieszczone w piśmie stanowiącym odpowiedź na wniosek były informacjami ogólnymi i przy tym zbiorczymi. Tymczasem we wniosku wyraźnie sprecyzowano, jakich danych żąda Stowarzyszenie i w jakim układzie mają być przedstawione, a także których miesięcy i jakich lat mają dotyczyć. Wnioskodawca przejrzyście bowiem podał, że domaga się informacji odnośnie wynagrodzeń wraz z dodatkami wojewody, wicewojewody oraz Dyrektora Generalnego, jak i innych osób zajmujących stanowiska kierownicze w poszczególnych komórkach organizacyjnych Urzędu - za grudzień 2013 r. i styczeń 2014 r., a także nagród przyznanych tym osobom w roku 2010 i 2013. Skoro więc organ w wymaganym prawem terminie nie rozpatrzył wniosku Stowarzyszenia w jeden ze sposobów określonych przez udip, to uznać należało, że organ ten pozostaje w bezczynności w jego rozpoznaniu. Wprawdzie w piśmie z dnia 7 marca 2014 r. podano wynagrodzenie wojewody i wicewojewody, jednak nie sprecyzowano okresu, jakiego one dotyczą. Pozostałe wynagrodzenia, jak również kwoty nagród, ujęto natomiast w wysokościach zbiorczych. W sprawie konieczne zatem stało się zobowiązanie Wojewody Opolskiego do rozpatrzenia wniosku skarżącego, w trybie przewidzianym przepisami udip, o czym orzeczono na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a.

Zdaniem Sądu, stwierdzona bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej nie milczał wobec wniosku Stowarzyszenia i udzielił w ustawowym 14-dniowym terminie odpowiedzi, pozostając w przekonaniu o prawidłowości podjętych działań. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zachodzi przypadek oczywistego braku podejmowania przez organ jakichkolwiek czynności, czy też lekceważenia wniosku skarżącego i braku woli załatwienia sprawy, które można byłoby rozpatrywać w kategoriach rażącego naruszenia prawa, oznaczającego wadliwość kwalifikowaną, o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym. Z tych powodów Sąd nie uznał też za zasadne nałożenie z urzędu na Wojewodę Opolskiego grzywny na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art. 200 P.p.s.a.