Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Magdalena Bosakirska (spr.) Sędzia NSA Tadeusz Cysek Sędzia NSA Anna Robotowska Protokolant Piotr Suchoń po rozpoznaniu w dniu 20 czerwca 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ł. W. i S. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 25 października 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 1409/11 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] maja 2011 r. nr [...] w przedmiocie zmiany wpisu w rejestrze znaków towarowych 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza solidarnie od Ł. W. i S. W. na rzecz J. K. kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 25 października 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 1409/11, po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. K. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] maja 2011 r., nr [...], w przedmiocie zmiany wpisu w rejestrze znaków towarowych: 1/ uchylił zaskarżoną decyzję w punkcie 2 i 3, 2/ stwierdził, że w zakresie uchylonym decyzja nie podlega wykonaniu i 3/ zasądził od organu na rzecz skarżącego koszty postępowania.

I

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia.

Decyzją z dnia [...] maja 2006 r. Urząd Patentowy RP działając na podstawie art. 147 i art. 150 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.) dalej powoływanej "p.w.p." nadał J. K., M. S. i S. W. wspólne prawo ochronne na znak towarowy słowno-graficzny "S." nr [...], zgłoszony w dniu [...] marca 2003 r. za nr [...] i przeznaczony do oznaczania towarów z klas 01, 17 i 19.

W dniu [...] stycznia 2010 r. S. W. w drodze zawartej przed notariuszem umowy darowizny podarował synowi – Ł. S. W. 1,65 % udziału w należącym do niego w 33 % wspólnym prawie ochronnym do znaku towarowego "S.", pozostawiając dla siebie 31,35 %.

Wnioskiem z dnia [...] stycznia 2010 r. S. W. wystąpił do Urzędu Patentowego RP o dokonanie zmiany m.in. wpisu w rejestrze znaku towarowego nr [...] z powodu przekazania części udziałów we wspólnym prawie ochronnym do tego znaku synowi, Ł. S. W.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r., znak: [...], Urząd Patentowy RP działając na podstawie art. 229 ust. 1 i 2 p.w.p. postanowił w rejestrze znaków towarowych pod nr [...] w rubryce [...]: 1/ wykreślić wpis o brzmieniu: J. K., Z., Polska; M. S., S., Polska; S. W. K.-K., Polska; 2/ dokonać wpisu w brzmieniu: J. K., Z., Polska; M. S., S., Polska; Ł. S. W., K.-K., Polska; 3/ ogłosić w Wiadomościach Urzędu Patentowego. Organ pouczył strony, że od decyzji przysługuje wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, w terminie dwóch miesięcy od daty jej doręczenia.

Wnioski o ponowne rozpatrzenie sprawy złożyli wszyscy zainteresowani: J. K., M. S. oraz S. W. i Ł. S. W.

Decyzją z dnia [...] maja 2011 r. Urząd Patentowy RP po ponownym rozpatrzeniu sprawy, na podstawie art. 229 ust. 1 i 2 oraz art. 245 ust. 1 p.w.p.: 1/ uchylił decyzję I instancji w części dotyczącej pkt 2, tj. dokonania wpisu w rejestrze znaków towarowych pod nr [...]; 2/ dokonał wpisu w brzmieniu: J. K., Z., Polska; M. S., S., Polska; S. W., K.-K., Polska; Ł. S. W., K.-K., Polska; 3/ ogłosił o wpisie w rejestrze w Wiadomościach Urzędu Patentowego.

Uzasadniając decyzję organ stwierdził, że z uwagi na art. 229 p.w.p. w sprawie nie miał zastosowania art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 267) dalej powoływanej jako "k.p.a.", ponieważ decyzja o zmianie wpisu w rejestrze znaków towarowych nie zmienia decyzji o udzieleniu prawa ochronnego, służąc jedynie aktualizacji danych zawartych w tym rejestrze. W ocenie organu decyzja z dnia [...] maja 2010 r. naruszyła liczne przepisy k.p.a., w tym przede wszystkim art. 107 k.p.a., bowiem nie została uzasadniona. Stwierdzając uchybienia formalne, Urząd Patentowy samodzielnie rozpatrzył sprawę i nie znalazł podstaw do wydania decyzji o odmowie dokonania wpisu, zgodnie z wnioskiem S. W. z dnia [...] stycznia 2010 r.

Powołując się na art. 162 ust. 1 i 5 p.w.p. oraz art. 67 ust. 2 p.w.p. i w świetle przedłożonych dokumentów Urząd uznał, że udział w wysokości 1,65 % we wspólnym prawie ochronnym na znak towarowy nr [...] został skutecznie przeniesiony przez S. W. na jego syna – Ł. S. W. Przeniesienia tego dokonano umową darowizny z dnia [...] stycznia 2010 r. Zasady przenoszenia udziałów we wspólnym prawie ochronnym na wskazany wyżej znak towarowy zostały określone w "Umowie o wspólności prawa do uzyskania prawa ochronnego do znaku towarowego z dnia [...] maja 2004 r." (dalej: "umowa z dnia [...] maja 2004 r."), zawartej pomiędzy J. K., M. S. i S. W. Z § 7 ust. 4 i § 8 ust. 2 tej umowy wynika, że udział we wspólnym prawie ochronnym może być przeniesiony w drodze darowizny na rzecz małżonka i zstępnych należących do pierwszej grupy dziedziczenia w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn, wyłącznie wraz z dokonaniem darowizny prawa do patentu, o którym mowa w § 1 ust. 2 umowy. Zatem przeniesienie nastąpiło za zgodą wszystkich współuprawnionych, wyrażoną w dniu [...] maja 2004 r. Przed dniem dokonania darowizny żaden ze współposiadaczy prawa ochronnego na znak nr [...] nie cofnął udzielonej zgody. Zdaniem Urzędu postanowienia umowy odnośnie dziedziczenia udziału nie mogły być stosowane do jego darowizny na rzecz zstępnego i nie były one przeszkodą do darowania części udziału we wspólnym prawie ochronnym.

Mając na uwadze powyższe Urząd Patentowy stwierdził, że przedłożone dokumenty uzasadniają dokonanie zmiany wpisu w rejestrze poprzez wpisanie Ł. S. W. jako osoby współuprawnionej do znaku nr [...].

Skargę na powyższą decyzję wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. współuprawniony do znaku J. K. Wniósł o uchylenie obu decyzji wydanych w tej sprawie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Zarzucił naruszenie art. 229 ust. 2 i 21 p.w.p. w zw. z art. 162 ust. 1 p.w.p. polegające na przyjęciu, że dokumenty przedstawione przez S. W. i Ł. S. W., potwierdzające dokonanie darowizny części udziału w prawie do znaku towarowego nie naruszają p.w.p. oraz uzasadniają zmianę wpisu w rejestrze znaków towarowych oraz przepisów k.p.a. Argumentował, że zgodnie z § 9 umowy z dnia [...] maja 2004 r. S. W. mógł przenieść w drodze darowizny na rzecz syna tylko całość swego udziału we wspólnym prawie ochronnym, ponieważ zgoda współuprawnionych dotyczy wyłącznie przeniesienia całości udziału. Wnoszący skargę wskazał, że nie brał udziału w postępowaniu przed Urzędem na etapie I instancji i uczestniczył w nim dopiero w II instancji, a decyzja I instancji nie została uzasadniona, zatem Urząd naruszył przepisy postępowania tj. art. art. 6, 8, 9, 10, 11, 61 § 4, 81 i 107 § 3 k.p.a. w stopniu, który miał istotny wpływ na wynik sprawy.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w tej sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

W odpowiedzi na skargę S. W. i Ł. S. W. także wnieśli o oddalenie skargi.

Wyrokiem z dnia 25 października 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny uwzględnił skargę, uznając, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na rozstrzygnięcie. Sąd stwierdził, że zgodnie z art. 252 p.w.p. w sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowania przed Urzędem Patentowym stosuje się, z zastrzeżeniem art. 253, odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym m.in. art. art. 6, 7, 9, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że w rozpoznawanej sprawie Urząd Patentowy dokonał zmiany wpisu w rejestrze znaków towarowych, uznając, że w świetle przedłożonych przez S. W. dokumentów, udział w wysokości 1,65 % we wspólnym prawie ochronnym na znak towarowy nr [...] został skutecznie przez niego przeniesiony na syna – Ł. S. W. Przeniesienia dokonano na podstawie umowy darowizny z dnia [...] stycznia 2010 r., w ocenie organu zgodnie z zasadami przenoszenia udziału we wspólnym prawie ochronnym na znak towarowy nr [...] określonymi przez współuprawnionych w umowie z dnia [...] maja 2004 r. Tymczasem między współuprawnionymi do tego znaku towarowego, w toku postępowania prowadzonego z wniosków wszystkich zainteresowanych o ponowne rozpatrzenie sprawy, zaistniał spór co do interpretacji wskazanych wyżej umów cywilnoprawnych.

Art. 162 ust. 1 p.w.p. jako zasadę wprowadza zbywalność prawa ochronnego na znak towarowy. Umowa o przeniesienie prawa wymaga, pod rygorem nieważności, zachowania formy pisemnej. Do ważności umowy o przeniesienie udziału we wspólnym prawie ochronnym jest potrzebna zgoda wszystkich współuprawnionych (ust. 5). Stosownie do treści art. 229 ust. 2 p.w.p. rozpatrując wniosek, o którym mowa w ust. 1 (wniosek o wpis), Urząd Patentowy bada, czy złożone dokumenty, mające uzasadnić wydanie decyzji o dokonaniu wpisu do rejestru, nie naruszają ustawy i odpowiadają co do formy obowiązującym przepisom, natomiast w myśl art. 229 ust. 3 p.w.p. wpisy, o których mowa w ust. 1, nie wiążą organu, do którego kompetencji, zgodnie z przepisami prawa, należy rozstrzyganie w sprawie dokumentu będącego podstawą decyzji o wpisie do rejestru bądź w sprawie, której wynik mógłby mieć wpływ na decyzję Urzędu Patentowego o dokonaniu wpisu w rejestrze. Art. 229 p.w.p. reguluje działanie Urzędu Patentowego w sprawie związanej z dokonaniem wpisu w rejestrze i określa charakter tego postępowania oraz wydanej decyzji. Z jego treści wynika, że postępowanie "wpisowe" ma na celu dostosowanie treści wpisu do aktualnego stanu prawnego, a wydana decyzja o wpisie ma charakter deklaratoryjny i nie jest źródłem prawa do znaku towarowego. Cytowany przepis ściśle określa zakres kognicji Urzędu Patentowego w sprawach o wpisy do rejestru. Oznacza to, że rozpatrując wniosek o wpis do rejestru, Urząd Patentowy nie może naruszyć tych granic. W konsekwencji Urząd Patentowy nie może badać zarówno prawidłowości sporządzenia dokumentów przedstawionych jako podstawa do dokonania wpisu w rejestrze, jak również dokonywać ich interpretacji. Taka ocena nie może bowiem następować w toku postępowania o wpis do rejestru przewidzianego w art. 229 p.w.p.

Sąd pierwszej instancji ocenił, że Urząd Patentowy nie jest organem rozpoznającym wskazane wyżej kwestie. Urząd Patentowy w ramach procedury wpisowej objętej art. 229 ust. 2 p.w.p. bada jedynie, czy złożone dokumenty nie naruszają ustawy i odpowiadają co do formy obowiązującym przepisom. Urząd rozpoznaje więc złożony wniosek, jednakże, jeżeli w toku postępowania o zmianę wpisu w rejestrze pojawią się wątpliwości, to organ nie jest władny do oceny zawartych między stronami umów. Urząd Patentowy, nie mając ku temu kompetencji, nie może badać umów cywilnoprawnych: w niniejszej sprawie umowy z dnia [...] maja 2004 r. i umowy darowizny z dnia [...] stycznia 2010 r.

Sąd podkreślił, że skoro między stronami postępowania istnieje spór co do interpretacji umowy to organ nie może przychylić się do interpretacji jednej ze stron sporu. Jeżeli taki spór nie został przed sądem powszechnym zainicjowany, Urząd powinien zawiesić postępowanie na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Zgodnie z tym przepisem organ administracji publicznej zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Zagadnienie wstępne to sytuacja, w której wydanie orzeczenia merytorycznego w sprawie uwarunkowane jest uprzednim rozstrzygnięciem kwestii prawnej przez inny organ lub sąd, która to kwestia jest przesłanką orzeczenia. Zawieszając postępowanie organ powinien postąpić zgodnie z art. 100 § 1 k.p.a., to jest w okolicznościach faktycznych tej sprawy wezwać stronę do wystąpienia do właściwego sądu, w oznaczonym terminie o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego, które stanowi przesłankę rozstrzygnięcia w sprawie. Przy rozpatrywaniu sprawy zmiany wpisu w rejestrze znaków towarowych organ ma prowadzić postępowanie z udziałem wszystkich stron.

Biorąc pod uwagę konieczność ponownego przeprowadzenia postępowania administracyjnego Sąd pierwszej instancji nie odniósł się do pozostałych zarzutów skargi, uznając, że zajmowanie stanowiska odnośnie trafności rozstrzygnięcia zawartego w uchylonej decyzji jest przedwczesne.

II

Skargę kasacyjną złożyli S. W. i Ł. S. W.

Wyrok zaskarżyli w całości. Wnieśli o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, a ewentualnie o uchylenie wyroku i rozpoznanie skargi co do istoty przez jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Wnoszący skargę kasacyjną powołując się na art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.) dalej powoływanej jako "p.p.s.a." zaskarżonemu wyrokowi zarzucili naruszenie:

I. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

1) art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstawy faktycznej i prawnej wyroku, brak zajęcia stanowiska odnośnie do trafności rozstrzygnięcia zawartego w decyzji Urzędu Patentowego, ograniczenie się do przytoczenia brzmienia przepisów prawa, w sytuacji gdy sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, co w konsekwencji doprowadziło Sąd pierwszej instancji do nierozpoznania istoty sprawy;

II. prawa materialnego tj.:

1) art. 162 ust. 5 p.w.p. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że umowa darowizny zawarta w dniu [...] stycznia 2010 r. pomiędzy Uczestnikami nie przeniosła skutecznie na Ł. W. części udziału w prawie ochronnym na znak towarowy o nr [...] z uwagi na brak zgody wszystkich współuprawnionych, podczas gdy zgoda taka wyrażona została wprost w zawartej pomiędzy tymi współuprawnionymi umowie z dnia [...] maja 2004 r. o wspólności prawa do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy;

2) art. 229 ust. 2 p.w.p. w związku z art. 72 p.w.p. oraz art. 67 p.w.p. poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że przedstawione przez Uczestników dokumenty nie uzasadniały zmiany w treści wpisu w rejestrze znaków towarowych, podczas gdy dokumenty złożone przez Uczestników nie naruszały ustawy i odpowiadały co do formy obowiązującym przepisom, a więc spełniały przesłanki określone w art. 229 ust. 2 oraz 21 p.w.p. i mogły być podstawą skutecznego wpisu do rejestru znaków towarowych.

Uzasadniając zarzuty wnoszący skargę kasacyjną stwierdzili, że Sąd w sposób nieuprawniony przyjął, iż między współuprawnionymi do znaku towarowego nr [...] zaistniał spór co do interpretacji postanowień umowy z dnia [...] maja 2004 r. i poza stwierdzeniem tej okoliczności nie podał żadnego innego uzasadnienia naruszenia przez Urząd Patentowy przepisów procedury administracyjnej. Skoro tak, to uzasadnienie zaskarżonego wyroku pozbawione jest dostatecznego wskazania podstawy prawnej oraz jej wyjaśnienia. Sąd niezasadnie przypisał istotne znaczenie okoliczności faktycznej wystąpienia sporu między współuprawnionymi, przedkładając ją ponad bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa, w tym art. 162 p.w.p. i skorelowane z nim postanowienia umowy z dnia [...] maja 2004 r. Oznacza to, że podejmując rozstrzygnięcie Sąd rozminął się z istotą sprawy, naruszając art. 134 § 1 p.p.s.a.

Zdaniem wnoszących skargę kasacyjną obowiązujące przepisy prawa materialnego nie stwarzają żadnych przeszkód w przeniesieniu zarówno całości, jak i części udziału we wspólnym prawie ochronnym do danego znaku towarowego na inną osobę. Faktem jest, że do przeniesienia udziału we wspólnym prawie ochronnym wymagana jest zgoda wszystkich współuprawnionych. Jednak przepisy p.w.p. nie określają w jakiej formie i w jakim konkretnie czasie taka zgoda ma być wyrażona. W szczególności nie zabraniają wyrażenia zgody na przyszłość, czyli jeszcze przed wystąpieniem chęci jednego ze współuprawnionych do zbycia części lub całości przypadającego mu udziału. Zgodę tego rodzaju stanowi § 7 ust. 4 umowy z dnia [...] maja 2004 r., co prawidłowo dostrzegł Urząd Patentowy, a czego błędnie nie zauważył Sąd, uznając, że rzekomy spór przesądził o nieskuteczności zgody wyrażonej w umowie z dnia [...] maja 2004 r., a co za tym idzie o nieskuteczności umowy darowizny z dnia [...] stycznia 2010 r.

W ocenie wnoszących skargę kasacyjną Urząd Patentowy, działając stosownie do przepisów p.w.p. miał prawo zbadać i zbadał czy umowa z dnia [...] maja 2004 r. nie narusza ustawy. Urząd nie wykładał postanowień tej umowy (na korzyść jednej ze stron) tylko ocenił, czy w świetle jej postanowień było dopuszczalne podarowanie części udziału we wspólnym prawie ochronnym. Pozytywne rozstrzygnięcie tej kwestii zaowocowało zmianą wpisu w rejestrze znaków towarowych. W konsekwencji zupełnie chybione są rozważania Sądu na temat zagadnienia wstępnego, za które Sąd uznał domniemany spór między współuprawnionymi co do treści postanowień umowy z dnia [...] maja 2004 r. Zagadnienie wstępne zaistniałoby jedynie w sytuacji, gdyby Urząd nie mógł jednoznacznie stwierdzić jakie konkretnie osoby są współuprawnione do znaku towarowego nr [...]. W świetle przedłożonych dokumentów, mógł to zrobić i zrobił trafnie. Zatem art. 97 § 4 k.p.a. nie miał w sprawie zastosowania.

M. S., jako współuprawniony do znaku towarowego nr [...], odpowiedział na skargę kasacyjną i wniósł o jej oddalenie. Argumentował, że nie można przyjąć, żeby postanowienia umowy z dnia [...] maja 2004 r. były rozumiane jak jego zgoda na dalsze dzielenie prawa ochronnego do współposiadanego znaku. Zgody takiej nigdy nie wyraził.

J. K., także jako współuprawniony do znaku towarowego nr [...] i skarżący I instancji, również odpowiedział na skargę kasacyjną. Wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych. Uznając trafność wyroku Sądu pierwszej instancji, krytycznie odniósł się do zarzutów skargi kasacyjnej.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie znajduje usprawiedliwionych podstaw, zatem podlega oddaleniu.

Nietrafny jest pierwszy zarzut kasacyjny dotyczący naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstawy faktycznej i prawnej wyroku i brak zajęcia stanowiska, co do trafności rozstrzygnięcia podjętego przez Urząd Patentowy.

Naczelny Sąd Administracyjny wyjaśnia, że naruszenie art. 141 § 4 p.p.s.a. w zasadzie tylko wtedy może stanowić uchybienie procesowe prowadzące do uchylenia wyroku, kiedy uzasadnienie wyroku jest na tyle niedoskonałe (nieodpowiadające wymogom stawianym przez powołany przepis), że wyrok nie poddaje się kontroli. Kontrolowanemu uzasadnieniu zarzutu takiego postawić nie można. Sąd przedstawił jasno stan sprawy, wyjaśnił treść przepisów prawa, które znajdowały w niej zastosowanie oraz wyraźnie przedstawił stanowisko Sądu i jego przyczyny z powołaniem przepisów prawa, które zastosował. Takie uzasadnienie wyroku w pełni odpowiada wymogom, bowiem z jego treści wynikają przyczyny faktyczne i podstawy prawne podjętego rozstrzygnięcia, zatem sąd kasacyjny może skontrolować prawidłowość działania Sądu pierwszej instancji.

Dalej wskazać należy, czego zdaje się nie dostrzegać wnoszący skargę kasacyjną, że wyrok uchylający zaskarżoną decyzję podyktowany był względami procesowymi, gdyż Sąd pierwszej instancji uznał, iż organ administracji naruszył przepisy postępowania (art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.) i w sytuacji, w której powinien zawiesić postępowanie i nakazać wystąpienie do właściwego sądu o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego, rozstrzygnął je sam, do czego nie był uprawniony w świetle prawa materialnego. Jest oczywiste, że w tej sytuacji Sąd nie oceniał merytorycznie stanowiska organu, co do rozstrzygnięcia spornego zagadnienia, bowiem skoro wyjaśnił, że o tym czy przeniesienie części udziału w prawie ochronnym było skuteczne, powinien rozstrzygnąć sąd powszechny, to trudno oczekiwać, aby jednocześnie oceniał trafność poglądu organu w kwestii, którą wedle jego oceny organ w ogóle nie powinien się zajmować.

W tym stanie rzeczy pierwszy zarzut kasacyjny należy uznać za nieusprawiedliwiony.

Nie jest także trafny zarzut naruszenia art. 229 ust. 2 p.w.p. W istocie jest to przepis o charakterze procesowym, określający sposób działania UP przy rozpatrywaniu wniosku o wpis. Zgodnie z powołanym przepisem UP bada czy złożone dokumenty "nie naruszają ustawy" i odpowiadają co do formy obowiązującym przepisom. O ile badanie formy dokumentów nie budzi wątpliwości, to zagadnienie badania zgodności dokumentów z ustawą, wymaga wyjaśnienia.

Jeżeli dokumentem, na podstawie którego ma być dokonany wpis w rejestrze jest, jak w sprawie niniejszej, umowa cywilna o przeniesieniu prawa, to badanie czy dokument ten nie narusza ustawy obejmuje zachowanie warunków z art. 162 ust. 5 p.w.p. Urząd Patentowy jest zatem zobligowany do zbadania, czy do uzasadniającej wpis umowy o przeniesieniu udziału we wspólnym prawie ochronnym została dołączona zgoda współuprawnionych. Badanie przedłożonej dokumentacji wymaganej ustawą należy do Urzędu Patentowego. Jeżeli jednak na etapie wpisu między współuprawnionymi dochodzi do sporu, czy dokument przedłożony jako wyrażenie zgody na zbycie, istotnie tę zgodę zawiera, a co za tym idzie, czy przeniesienie prawa jest skuteczne, to organ administracji nie jest powołany do rozstrzygania tego sporu. Zgodnie z art. 284 pkt 2 p.w.p. ustalenie prawa z rejestracji rozpatrywane jest w trybie postępowania cywilnego. Skoro zatem już na etapie wpisu dokument będący jego podstawą jest kwestionowany, co powoduje, że sporne jest także komu służy prawo ochronne (a w szczególności czy służy ono nabywcy), to wpis nie może być dokonany, dopóki spór ten nie zostanie rozstrzygnięty. Do czasu rozstrzygnięcia sporu, co do skuteczności przeniesienia prawa, nie jest bowiem wiadome, czy wnioskodawca jest uprawiony do prawa ochronnego, a to właśnie posiadanie uprawnienia uzasadnia dokonanie wpisu.

Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że zaprezentowany pogląd nie stoi w żadnej sprzeczności z art. 229 ust. 3 p.w.p., który to przepis stanowi, że wpisy w rejestrze nie wiążą organu, do którego kompetencji należy rozstrzyganie w sprawie dokumentu będącego podstawą decyzji o wpisie bądź w sprawie, której wynik mógłby mieć wpływ na decyzję Urzędu Patentowego o dokonaniu wpisu. Z powołanego przepisu wynika jedynie, że wpis w rejestrze nie jest źródłem uprawnienia i organ powołany do weryfikacji tego uprawnienia może to zrobić niezależnie od treści wpisu, zaś rozstrzygnięcie o uprawnieniu przez właściwy organ będzie podstawą do decyzji o wpisie. Omawiany przepis zakłada także możliwość zmiany wpisu po weryfikacji przez właściwy organ dokumentu będącego jego podstawą. Nie zmienia to faktu, że gdy już w postępowaniu wpisowym istnieje stwierdzony spór, co do prawidłowości dokumentu i skuteczności nabycia prawa, to Urząd Patentowy jako niepowołany do rozstrzygania tego sporu, nie powinien podejmować decyzji o wpisie, tylko zawiesić postępowanie w oczekiwaniu na rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego. Trafne było zatem wskazanie, że konieczne jest rozstrzygnięcie przez sąd powszechny sporu wynikłego na tle skuteczności umowy darowizny w świetle treści umowy o wspólności prawa do znaku towarowego.

Mając na uwadze powyższe za nieuzasadniony uznać należy także zarzut naruszenia art. 162 ust. 5 p.w.p. przez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że umowa darowizny części udziału we wspólnym prawie nie była skuteczna. Po pierwsze, Sąd pierwszej instancji nie dokonywał wykładni art. 162 ust. 5 p.w.p. Po drugie, jak już wskazano w pierwszej części niniejszego uzasadnienia, Sąd pierwszej instancji nie oceniał ani treści umowy z dnia [...] maja 2004 r. ani skuteczności umowy darowizny z dnia [...] stycznia 2010 r., a jedynie trafnie wskazał, że między stronami istnieje spór, który powinien być rozstrzygnięty przez Sąd cywilny przed podjęciem decyzji o wpisie.

Ponieważ wszystkie zarzuty skargi kasacyjnej okazały się nieusprawiedliwione Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) i zasądził solidarnie od Ł. W. i S. W. na rzecz J. K., kwotę 300 zł za sporządzoną i wniesioną przez radcę prawnego reprezentującego J. K. opinię o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej (odpowiedź na skargę kasacyjną).