drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, II GSK 406/08 - Wyrok NSA z 2008-09-17, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 406/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2008-09-17 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-03-11
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Cezary Pryca /sprawozdawca/
Jerzy Sulimierski
Krystyna Anna Stec /przewodniczący/
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 921/07 - Wyrok WSA w Warszawie z 2007-10-22
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 174, 183 par. 1, 185 par. 1, 203pkt. 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 1985 nr 5 poz 17 art. 8 pkt. 2, 29, 31
Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędziowie NSA Cezary Pryca (spr.) Jerzy Sulimierski Protokolant Marcin Chojnacki po rozpoznaniu w dniu 17 września 2008 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej ze skargi kasacyjnej J. M., W. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 22 października 2007 r. sygn. akt VI SA/Wa 921/07 w sprawie ze skargi J. M., W. M. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lutego 2007 r. nr Sp. [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz J. M., W. M. kwotę 800 (osiemset) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 22 października 2007 r. w danej sprawie - sygnaturze akt VI SA/Wa 921/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę W. M. i J. M. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lutego 2007 r. nr Sp. [...] w przedmiocie unieważnienia prawa na znak towarowy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu [...] października 1998 r. do Urzędu Patentowego wpłynął wniosek Z. W. C. "M." S. P. z/s w O. Ś. o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego słowno-graficznego M. nr R [...] zarejestrowanego na rzecz W. M. i J. M. decyzją Urzędu Patentowego z dnia [...] stycznia 1995 r. dla towarów w klasie 30 - wyroby cukiernicze. Jako podstawę wniosku o unieważnienie wnioskodawca wskazał art. 29 w związku z art. 4 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych podnosząc, iż znaku towarowego M. z główką niedźwiedzia używa od 1978 r. dla oznaczania ciastek i wyrobów cukierniczych. W 1997r. stwierdził istnienie na rynku innego znaku towarowego M., służącego do oznaczania wyrobów cukierniczych i fakt jego rejestracji. W dniu [...] czerwca 1997 r. wystąpił do Sądu Wojewódzkiego w Łodzi z pozwem przeciwko uprawnionym z prawa rejestracji o wydanie zakazu używania znaku towarowego M. do oznaczania towarów i usług.

W piśmie z dnia [...] stycznia 1999 r. W. M. i J. M. wskazali, że wytwarzają i zbywają inne wyroby niż wnioskodawca, oraz podnieśli, że ich wyroby mają krótką trwałość, zbywane są tylko we własnych sklepach, w których nie ma wyrobów innych firm, a prowadzona przez nich działalność ma niewielki zasięg lokalny. Z. W. C. "M." S. P. z/s w O. Ś. wytwarzają natomiast produkcję cukierniczą na wysokowydajnych liniach produkcyjnych i zbywają swoje wyroby hurtownikom, skąd trafiają one do sklepów. Nie wytwarzają przy tym wyrobów wyróżniających tę firmę i mogących nadawać się do naśladownictwa, a znak M. nie jest znakiem uznawanym za powszechnie znany.

Pełnomocnik wnioskodawców w piśmie z dnia [...] sierpnia 1999 r. uzupełniając wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji wskazał, iż wnioskodawca prowadzi od 1956 r. działalność gospodarczą, polegającą na wytwarzaniu wyrobów cukierniczych, używając do oznaczania tej działalności oraz swoich wyrobów słowa "M.". Wnioskodawca podkreśla, że jako pierwszy używał słowa "M." w znaczeniu pieszczotliwej nazwy niedźwiedzia do oznaczenia wyrobów cukierniczych.

Pełnomocnik uprawnionych wniósł natomiast o oddalenie wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji wskazując na odmienny sposób dystrybucji swoich wyrobów przez wnioskodawcę i uprawnionych.

Decyzją z dnia [...] maja 2001 r. Urząd Patentowy Sp. [...] Urząd Patentowy unieważnił prawo z rejestracji znaku towarowego słowno-graficznego M. nr [...].

Decyzja Urzędu Patentowego została uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 8 marca 2004 r. sygn. akt 6 II SA 2757/02 na skutek odwołania wniesionego przez W. M. i J. M.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W., uchylając zaskarżoną decyzję, stwierdził, iż organ administracji publicznej nie wyjaśnił wszystkich okoliczności istotnych w sprawie i nie poczynił żadnych własnych ustaleń, które stanowiłyby podstawę rozstrzygnięcia, a w związku z tym zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem art. 7, 77, 80 i 107 § 3 k.p.a. Ponadto wskazał, że Urząd Patentowy nie odniósł się w uzasadnieniu do swej decyzji, która ze wskazanych w podstawie prawnej przesłanek z art. 29 ustawy o znakach towarowych została spełniona: jaki konkretnie przepis wyczerpuje i na podstawie jakich dowodów organ to ustalił. Ponadto nie został przez organ uzasadniony zarzut naruszenia normy art. 8 pkt 2 ww. ustawy. Organ nie rozważył też, czy rejestracja spornego znaku słowno-graficznego uniemożliwia innym uczestnikom obrotu gospodarczego używanie objętego tym znakiem oznaczenia informacyjnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił jednocześnie, że nie da się zaprzeczyć, iż dla skarżących pochodzenie znaku towarowego wywodzi się od ich nazwisk , nazwiska W. M. i J. M. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. jest to o tyle istotne, że Urząd Patentowy dokonał rejestracji spornego znaku w wersji przez siebie zaproponowanej stronie i w okolicznościach, kiedy wniosek rejestracyjny nie zawierał wyeksponowanego słowa "M.". Urząd Patentowy stwierdził w uzasadnieniu decyzji, że zakaz używania przez pozwanych oznaczenia M. oznacza spowodowanie usunięcia tego elementu ze znaku towarowego, nie wskazując w jakich przepisach prawa stwierdzenie to znajduje oparcie. Niezrozumiała jest też ocena zawarta w uzasadnieniu decyzji odnośnie działania przez uprawnionych w złej wierze.

W toku ponownego rozpoznania sprawy przed Urzędem Patentowym w dniu [...] lutego 2007 r. pełnomocnik wnioskodawcy jako podstawę prawną wniosku o unieważnienie wskazał art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych. Podniósł również, że w trakcie postępowania rejestracyjnego przed Urzędem Patentowym, działającym w trybie administracyjnym, doszło jego zdaniem do naruszenia art. 42 ww. ustawy.

Pełnomocnik uprawnionych wniósł o oddalenie wniosku ponownie podnosząc, iż uprawnieni sprzedają towary opatrzone spornym znakiem tylko we własnych sklepach, nie dochodzi więc do kolizji towarów wnioskodawcy z towarami uprawnionych.

Decyzją z dnia [...] lutego 2007 r. nr [...] Urząd Patentowy orzekł ponownie o unieważnieniu prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny M. nr [...].

Organ stwierdził, iż istnieje interes prawny po stronie wnioskodawcy, nie kwestionowany przez uprawnionych. Organ podniósł, że sporny znak w pierwotnej wersji został zgłoszony do rejestracji w nieco innej postaci, gdyż według tej wersji wewnątrz większego koła w dolnej połowie, wzdłuż linii tworzącej koło był napis: "R. Z. 1989", a wewnątrz mniejszego koła był stylizowany napis "M." w kolorze czerwonym i poniżej napis w dwóch liniach "Spółka B. M.". Ta wersja znaku została następnie zmodyfikowana przez pełnomocnika zgłaszających się na wezwanie Urzędu Patentowego, dokonane prawdopodobnie w trybie art. 43 ust. 2 u.z.t. W odpowiedzi na to wezwanie pełnomocnik zgłaszających nadesłał poprawioną wersję znaku bez napisów "spółka b. M." i "r. z.". A zatem, w ocenie organu, pierwotna wersja zgłoszonego znaku nawiązywała do nazwiska zgłaszających, o tyle druga wersja znaku utraciła związek z nazwiskiem zgłaszających.

W skardze na decyzję z dnia [...] lutego 2007 r., skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., pełnomocnik skarżących W. M. i J. M. zarzucił, iż Urząd Patentowy nie wykazał faktu naruszenia praw osobistych i majątkowych wnioskodawcy. W piśmie procesowym z dnia [...] czerwca 2007 r., stanowiącym uzupełnienie skargi, pełnomocnik skarżących zarzucił dodatkowo organowi naruszenie art. 153 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez jego niezastosowanie, gdyż w jego ocenie Urząd Patentowy nie wykonał zaleceń zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 8 marca 2004 r. sygn. akt 6 II SA 2757/02. W konkluzji pełnomocnik skarżących wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ww. ustawy.

Urząd Patentowy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, iż rejestracja spornego znaku nastąpiła z naruszeniem art. 8 pkt 2 u.z.t.

Oceniając zaskarżoną decyzję, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. stwierdził, iż skarga w niniejszej sprawie nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego z dnia [...] lutego 2007 r. nie narusza prawa.

Przepis art. 8 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17), mający zastosowanie w niniejszej sprawie na podstawie art. 315 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.) stanowi, iż niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. Urząd Patentowy słusznie uznał, iż rejestracja spornego znaku towarowego słowno-graficznego M. stanowi naruszenie prawa do firmy, pod którą wnioskodawca prowadzi od 1968 r. działalność gospodarczą.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. podkreśla, że ochrona nazw handlowych wynika również z art. 8 Konwencji paryskiej z dnia 20 marca 1883 r. o ochronie własności przemysłowej (Dz. U. z 1975, Nr 9, poz. 51 i 52).

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. prawo do używania oznaczenia M. w nazwie firmy przez uczestnika postępowania Z. W. C. "M." Sp. z o.o. z siedzibą w O. Ś. powstało wcześniej w 1968 r. podczas, gdy skarżący dokonali zgłoszenia znaku towarowego "M." do rejestracji dopiero w 1992 r.

W nazwie firmy uczestnika postępowania słowo M. ma moc wyróżniającą, podczas, gdy pozostałe elementy wskazujące na zakres działania tej firmy, mają charakter informacyjny.

W spornym znaku towarowym słowno-graficznym zasadniczym elementem wyróżniającym jest także słowo M., a umieszczona bezpośrednio nad nim głowa niedźwiedzia wyraźnie wskazuje, że słowo to odnosi się do zwierzęcia - niedźwiedzia. W zarejestrowanej postaci znaku towarowego brak natomiast elementów, które nawiązywałyby do nazwiska skarżących braci M.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. skarżący prowadzi wprawdzie działalność w zakresie produkcji wyrobów cukierniczych o zasięgu lokalnym, jednak uczestnik postępowania produkuje wyroby cukiernicze w dużym asortymencie oraz prowadzi ich sprzedaż na terenie całego kraju, istnieje więc niebezpieczeństwo wprowadzenia potencjalnych klientów w błąd co do tożsamości przedsiębiorstw.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. podziela pogląd organu, który prawidłowo ustalił, że prawo ochronne na znak towarowy słowno-graficzny M. udzielone zostało z naruszeniem praw wnioskodawcy z tytułu pierwszeństwa używania oznaczenia M. w obrocie gospodarczym.

Ponadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. wskazał, że niezasadny jest zarzut naruszenia przez Urząd Patentowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy art. 153 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Przepis ten stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność były przedmiotem zaskarżenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny podkreślił, że organ poczynił własne ustalenia faktyczne, a w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyjaśnił, w sposób nie budzący wątpliwości, jakimi przesłankami kierował się, unieważniając prawo ochronne na sporny znak towarowy oraz dokonał oceny zaistniałego w sprawie stanu faktycznego w świetle obowiązujących przepisów prawa.

W skardze kasacyjnej J. M. i W. M. wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W. oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego.

Wnoszący skargę kasacyjną, wskazując na podstawę kasacyjną określonego w art. 174 pkt. 2 p.p.s.a., zaskarżonemu wyrokowi zarzucili naruszenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. art. 153p.p.s.a. i art. 141 § 4 p.p.s.a.

Kasator podniósł, że Sąd nie uwzględnił faktu, że w ponownym postępowaniu administracyjnym Urząd Patentowy RP nie zastosował się do oceny prawnej zawartej w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. dnia 8 marca 2004 r. sygn. akt 6 II S.A. 2757/02.

Uczestnik postępowania w odpowiedzi na skargę kasacyjną z dnia [...] lutego 2008 r. wnosi o oddalenie skargi jako bezzasadnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna i skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku oraz przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W.

W szczególności należy podkreślić, że zgodnie z treścią art.174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 153, poz.1270 ze zmianami, powoływanej dalej jako p.p.s.a.) skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art.183 § 1 ustawy p.p.s.a. rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie NSA podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego uchybił sąd, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przystępując do oceny zasadności zarzutów zgłoszonych w skardze kasacyjnej należy na wstępie przypomnieć, że w wyroku z dnia 8 marca 2004 roku wydanym w sprawie sygnatura akt 6 II SA 2757/02 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. uchylając zaskarżoną decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej wskazał, że powołanie konkretnego przepisu prawa jako podstawy prawnej rozstrzygnięcia obliguje organ administracji publicznej do wykazania, iż doszło do naruszenia tej normy prawnej, przedstawienia argumentacji pozwalającej ustalić jakie dowody w toku przeprowadzonego postępowania dowodowego zostały uwzględnione przez organ jako dające podstawę do przyjęcia, iż spełnione zostały przesłanki określone w tym przepisie prawa, wreszcie jakie dowody i z jakich przyczyn organ uznał za niewiarygodne. Uchylona wskazanym wyżej wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. decyzja Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z [...] maja 2001 roku powoływała jako podstawę prawną rozstrzygnięcia przepis art.29, art.8 pkt.2 i art.31 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 roku o znakach towarowych (Dz. U. 5/1985, poz.17 ze zmianami).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zgłoszony w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art.174 pkt.2 p.p.s.a. zarzut naruszenia przepisu art.153 p.p.s.a. należy uznać za uzasadniony. Powołany przepis prawa stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. W literaturze oraz orzecznictwie podnosi się, że ocena prawna może dotyczyć stanu faktycznego, wykładni przepisów prawa materialnego i procesowego, prawidłowości korzystania z uznania administracyjnego, jak i kwestii zastosowania określonego przepisu prawa jako podstawy do wydania decyzji. Wskazuje się także, że wykładnia przepisów, o której była mowa, zmierza do wyjaśnienia, czy konkretny przepis zastosowany przez organ administracji publicznej, który wydał zaskarżoną decyzję, ma taką samą treść jak ta, którą przypisał mu ten organ, a także do wyjaśnienia czy do stosunku prawnego będącego przedmiotem postępowania znajduje zastosowanie dany przepis prawa, czy też może inny przepis, którego organ nie uwzględnił (vide Jan Paweł Tarno Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Komentarz, Warszawa 2006 s.325-326, wyrok WSA w Warszawie z 22.02.2007 r. II SA/Wa 2227/06 niepublikowany, wyrok WSA w Warszawie z 10.11.2006 r. I SA/Wa 1597/06 niepublikowany).

Ponadto należy podkreślić, że w zakresie odnoszącym się do omawianego wyżej zagadnienia istotne znaczenie posiadają dwie kwestie dotyczące zakresu związania "oceną prawną i wskazaniami co dalszego postępowania". W orzecznictwie dominuje pogląd, że ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu wiąże w sprawie ten sąd oraz organ, co oznacza, że orzeczenie sądu administracyjnego wywiera skutki poza zakres postępowania sądowoadministracyjnego i dotyczy także przyszłego postępowanie administracyjnego. Ponadto wskazuje się, że między oceną prawną a wskazaniami co do dalszego postępowania zachodzi ścisły związek. Przyjmuje się, że ocena prawna dotyczy dotychczasowego postępowania organów administracji w konkretnej sprawie, a wskazania określają sposób ich postępowania w przyszłości. Wskazania stanowią, więc konsekwencję oceny prawnej (vide wyrok NSA z 25.10.2006 r. I OSK 1377/05 niepublikowany, wyrok NSA z 12.10.2006 r. II GSK 147/06 niepublikowany)

W zaskarżonym wyroku Sąd I instancji, oddalając skargę, zaakceptował stanowisko organu administracji publicznej wskazujące, iż z treści przepisu

art.8 pkt. 2 ustawy z 31 stycznia 1985 roku o znakach towarowych wynika, że prawa osobiste lub prawa majątkowe osób trzecich w tym także prawo do oznaczeń wyróżniających przedsiębiorstwo z wcześniejszym pierwszeństwem wyłączają od rejestracji znak towarowy z późniejszym pierwszeństwem. Inaczej mówiąc Sąd I instancji uznał za zasadne stanowisko organu, iż późniejsza rejestracja spornego znaku towarowego, narusza prawa majątkowe wnioskodawcy Z. w.c. "M." spółki z o.o. w O. Ś. Wskazując na orzeczenia Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji wywiódł, że nazwa przedsiębiorstwa należy do kategorii praw osobistych i majątkowych, podlegających ochronie prawnej i stwierdził, że prawa te mogą zostać naruszone przez użycie znaku towarowego, który stwarza niebezpieczeństwo identyfikowania wyrobów oznaczonych tym znakiem z wyrobami identyfikowanymi z firmą wnioskodawcy. Poza sporem pozostaje okoliczność, iż istnieje możliwość naruszenia prawa do firmy przez znak towarowy. Natomiast umknęło uwadze Sądu I instancji oraz organowi administracji publicznej to, że takiej konkluzji nie można wyprowadzić wyłącznie w oparciu o ustalenie, że sama rejestracja znaku towarowego, podobnego do używanej wcześniej w obrocie nazwy firmy narusza prawo do firmy. W tym miejscu należy podkreślić, iż stosownie do treści art. 8 pkt. 2 ustawy o znakach towarowych, przesłanką uzasadniającą unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego jest naruszenie przez znak towarowy praw osobistych i majątkowych osób trzecich, w tym prawa do nazwy przedsiębiorstwa. Podkreślić należy, że dość powszechnie przyjmuje się, iż nazwa przedsiębiorstwa służy jego identyfikacji i indywidualizuje w obrocie prawnym oraz gospodarczym. Przyjmuje się także, że nazwa przedsiębiorstwa zawiera pewne informacje o cechach i przymiotach prowadzonej przez nie działalności. Ustalenie, iż doszło do naruszenia tych elementów decyduje o uznaniu, że doszło do naruszenia prawa. Jednak o naruszeniu prawa nie może przesądzać samo zarejestrowanie (nawet późniejsze) podobnego do nazwy przedsiębiorstwa, znaku towarowego. Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznający w tym składzie sprawę na skutek złożonej skargi kasacyjnej, podziela stanowisko zaprezentowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 kwietnia 2006 roku wydanym w sprawie sygnatura akt II GSK 31/06, w którym wskazano, iż wyłączność prawa do "firmy" nie jest zupełna, a jej granice wyznacza zasięg terytorialny, przedmiotowy, faktycznej działalności używającego nazwy. Tylko w tych granicach może dojść do kolizji pomiędzy podobnymi: nazwą przedsiębiorstwa i znakiem towarowym. Uwzględniając powyższe okoliczności należy uznać, iż nie jest trafne stanowisko Sądu I instancji wskazujące na to, że organ zastosował się do wskazań zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z [...] marca 2004 roku. W szczególności nadal brak jest jednoznacznych ustaleń odnoszących się do zakresu działania podmiotu uprawnionego do nazwy i podmiotu uprawnionego z rejestracji znaku towarowego. Z treści decyzji wynika, że zobligowany wskazaniami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., organ nie poczynił w tym zakresie żadnych ustaleń.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art.185 § 1 p.p.s.a. oraz art.203 pkt.1 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt