Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Małgorzata Łoboz (spr.) Sędziowie : Sędzia WSA Paweł Darmoń Sędzia WSA Monika Niedźwiedź Protokolant : sekretarz sądowy Anna Bubula po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2023 r. sprawy ze skargi P. Sp. z o.o. na uchwałę Nr LXXXV/2411/22 Rady Miasta Krakowa z dnia 25 maja 2022 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Obozowa - Skośna" I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie § 7 ust. 10 pkt 1 i 2; II. w pozostałym zakresie oddala skargę; III. zasądza od Gminy Miejskiej Kraków na rzecz P. Sp. z o.o. kwotę 797 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. II SA/Kr 827/23

U Z A S A D N I E N I E

Przedmiotem skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej: skarżąca lub Spółka) jest uchwałę nr LXXXV/2411/22 Rady Miasta Krakowa z dnia 5 maja 2022 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Obozowa-Skośna" w części dotyczącej § 7 ust. 10 i § 13 ust. 1 pkt 5 Uchwały.

Skarżąca podniosła zarzuty naruszenia:

1. art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP w związku z art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2022 r. poz. 503 ze zm., dalej: u.p.z.p.) oraz art. 4 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 10 w związku z art. 1 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w związku z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz.U. z 2022 r. poz. 884, dalej "ustawa o wspieraniu rozwoju" lub "Megaustawa") poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, co skutkowało przyjęciem Uchwały w zaskarżonej części, z pominięciem regulacji rangi konstytucyjnej i ustawowej dla tworzenia aktów prawa miejscowego i wprowadzenia rozwiązań zakazujących lub uniemożliwiających realizację inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 334, dalej: u.g.n.), na całym terenie objętym Uchwałą;

2. art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 46 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju poprzez naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego polegające na wprowadzeniu w zaskarżonej części Uchwały rozwiązań, które wprost uniemożliwiają, jak również mogą uniemożliwiać lokalizowanie na całym terenie obowiązywania Uchwały inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w rozumieniu u.g.n. także w sytuacji, gdy taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi;

3. art. 46 ust. 1-2 Megaustawy w zw. z art. 113 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2022 r., poz. 1648, dalej: P.t.) oraz art. 4 i art. 15 ust. 2 u.p.z.p. w zw. z art. 3 pkt 19 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawa z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz.U. z 2021 r., poz. 670, dalej: ustawa o informatyzacji) poprzez przekroczenie władztwa planistycznego gminy skutkujące sprzecznym z prawem ograniczeniem rozwoju bezprzewodowej sieci telekomunikacyjnej na całym terenie objętym Uchwałą, jak również przyjęciem Uchwały w zaskarżonej części z naruszeniem zasady neutralności technologicznej, w sposób zagrażający realizacji przez Spółkę swoich zobowiązań przetargowych względem Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej: Prezes UKE);

4. art. 2, art. 8, art. 20, art. 22, art. 31 ust. 3 i art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 2, art. 37 i art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2021 r., poz. 162, dalej: P.p.) w zw. z art. 10 ust. 1 P.t. poprzez ich niezastosowanie i w rezultacie uznanie, że dopuszczalne jest ustalanie warunków lokalizowania stacji bazowych telefonii komórkowej na obszarze objętym Uchwałą, powodujących ograniczenie możliwości rozwoju sieci telekomunikacyjnych, przy braku ograniczeń w lokalizowaniu infrastruktury służącej świadczeniu usług w technologii stacjonarnej, co skutkuje ograniczeniem Skarżącej możliwości świadczenia usług w technologii mobilnej, tym samym dyskryminując ją na rynku usług telekomunikacyjnych

W oparciu o tak skonstruowane zarzuty skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności uchwały w zaskarżonej części oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Spółka wskazała, że jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym wpisanym do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych prowadzonego przez Prezesa UKE i może wnieść do sądu administracyjnego skargę na uchwalę w sprawie uchwalenia planu miejscowego w sprawie z zakresu telekomunikacji.

Uzasadniając skargę Spółka wyszczególniła, że art. 46 ust. 1 Megaustawy wyłącza możliwość wprowadzania w planach zakazów uniemożliwiających lokalizowanie inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, podobnie jak i przyjmowania rozwiązań uniemożliwiających lokalizowanie takiej inwestycji, jeżeli jest ona zgodna z przepisami odrębnymi. Przedmiotowe: zakaz lub rozwiązanie, są prawnie dopuszczalne wyłącznie wówczas, jeżeli istnieje konkretny przepis prawa, który je wprowadza. Przepis ustawy statuuje preferencje planistyczne dla inwestycji telekomunikacyjnych na terenach objętych planem, czyli ogranicza władztwo planistyczne gminy w zakresie w jakim kształtuje ona zasady lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej.

Jak wskazała skarżąca, § 7 ust. 10 Uchwały określa zasady inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej - infrastruktury telekomunikacyjnej ustanawiając zakaz lokalizowania wolnostojących masztów z zakresu łączności publicznej, jak i niemal całkowity zakaz lokalizowania innych niż wolnostojące inwestycji w postaci anten, masztów, stacji bazowych oraz innych urządzeń technicznych na obiektach budowlanych, gdyż dopuszcza aby te ostatnie były zlokalizowane jedynie na obiektach budowlanych nie będących budynkami mieszkalnymi i to z zachowaniem wyznaczonych w planie maksymalnych wysokości zabudowy dla określonych terenów.

Zdaniem skarżącej takie postanowienia są niezgodne z prawem i wykraczają poza ramy konstytucyjnej zasady władztwa planistycznego gminy. Po pierwsze, nie ma żadnego przepisu odrębnego, zgodnie z którym lokalizacja wolnostojących masztów byłaby sprzeczna. Fakt, że Uchwała dotyczy obszaru położonego w granicach administracyjnych miasta Krakowa, nie oznacza automatycznie, że jest to obszar uniemożliwiający z punktu widzenia technicznych możliwości prawidłowe zlokalizowanie wolnostojących masztów. Tym samym z punktu widzenia planowania sieci telekomunikacyjnej i jej efektywnej pracy, jak również maksymalnego ograniczenia ilości stacji bazowych na danym terenie najbardziej zasadne byłoby właśnie dopuszczenie lokalizowania wolnostojącego masztu, bądź stacji bazowych na budynkach, w tym mieszkalnych bez ograniczeń wysokości ustalonych w Uchwale. Takie rozwiązanie pozwoliłoby na zlokalizowanie mniejszej ilości inwestycji przy dużo lepszym (większym) pokryciu terenu objętego mpzp.

Po drugie Uchwała - wbrew przepisom prawa - w istocie realizuje tzw. pozytywną zasadę lokalizowania inwestycji telekomunikacyjnych w mpzp, gdyż zezwala aby jakiekolwiek inwestycje w tym zakresie były zrealizowane tylko na wybranych budynkach o przeznaczeniu usługowym (gdyż Uchwała zabrania lokalizowania na budynkach mieszkalnych). Skarżąca podkreśliła, że maszty, anteny, czy stacje bazowe zlokalizowane jedynie na obiektach budowlanych niemieszkalnych muszą spełnić kryterium zachowania maksymalnej wysokości zabudowy określonej planem, to jest 9 m lub 16 m w zależności od rodzaju terenu wyznaczonego w planie. Analizując postanowienia Uchwały (jak i zdecydowanej większości planów obowiązujących na terenie Krakowa) skarżąca wskazała, że dopuszczalna wysokość zabudowy dla budynków usługowych niemal zawsze jest niższa, niż budynków mieszkalnych. Zatem nawet, gdyby doszło do zrealizowania inwestycji z zakresu łączności publicznej na budynku usługowym, ale z zachowaniem warunku maksymalnej dozwolonej wysokości, to taka stacja bazowa byłaby "otoczona" budynkami mieszkalnymi znacznie wyższymi niż budynek usługowy. W konsekwencji w ocenie skarżącej organ ustalił warunki lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w sposób, który całkowicie uniemożliwia prawidłowe lokalizowanie stacji bazowych zarówno z punktu widzenia technicznego, jak i planistycznego (propagacji sygnału radiowego).

Skarżąca zaakcentowała, że przyjęte rozwiązania są sprzeczne z § 13 ust. 7 pkt 1 Uchwały, bowiem nie ma możliwości, przy takich warunkach lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej zaspokojenia potrzeb odbiorców nawet w stopniu minimalnym, czy podstawowym. Uchwała w zaskarżonej części eliminuje lokalizowanie na jej terenie stacji bazowych telefonii komórkowej, tak, aby możliwe było ich poprawne działanie zgodnie z przeznaczeniem, gdyż abstrahując od ograniczonej ilości obiektów budowlanych, na których teoretycznie plan dopuszcza lokalizowanie (na obszarze ok. 54,55 ha), to ich wysokość już wyczerpuje maksymalną dopuszczalną wysokość zabudowy, zatem nie można postawić na ich dachach żadnej konstrukcji wsporczej. Nawet gdyby było inaczej, to jest wysokość budynków usługowych byłaby niższa, to stacja bazowa na takim budynku również nie zapewniłaby jakiegokolwiek pokrycia terenu sygnałem, gdyż byłaby otoczona przez dużo wyższe budynki mieszkalne, zatem sygnał z anteny zostałby stłumiony i odbity już na samym początku. Jak oceniła skarżąca, ustalenia Uchwały eliminują jakąkolwiek możliwość zrealizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w technologii mobilnej.

Według skarżącej pierwotny projekt Uchwały nie wprowadzał ograniczeń co do lokalizowania inwestycji telekomunikacyjnych na budynkach mieszkalnych. Natomiast w trakcie konsultacji projektu Uchwały mieszkańcy zgłosili uwagę, zgodnie z którą wszystkie budynki mieszkalne powinny być wyłączone z możliwości zlokalizowania na nich stacji bazowych, masztów, anten i urządzeń technicznych, a Organ taką propozycję bezrefleksyjnie w całości uwzględnił. Natomiast, jak wskazała skarżąca, ochrona zdrowia ludności przed oddziaływaniem pól elektromagnetycznych stanowi domenę przepisów bezwzględnie obowiązujących z zakresu ochrony środowiska. Nie są to przepisy lokalne, tworzone przez samorządy, ale ustawy i rozporządzenia.

Skarżąca dodała, że przedmiotowy plan dyskryminuje ją w stosunku do przedsiębiorców świadczących usługi telekomunikacyjne w technologii stacjonarnej oraz jest sprzeczny z zasadą neutralności technologicznej i usługowej, obowiązującą w telekomunikacji na poziomie europejskim.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi. Wskazał, że w obszarze dominuje zabudowa mieszkaniowa. Północną część zajmuje głównie zabudowa wielorodzinna o stosunkowo niewielkich gabarytach (do 5 kondygnacji), w części środkowej zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna i wielorodzinna niskiej intensywności, natomiast na południu zlokalizowana jest głównie zabudowa jednorodzinna w formie budynków wolnostojących i bliźniaczych, rzadziej w zabudowie szeregowej. Zabudowa usługowa koncentruje się wzdłuż ulic [...]. Funkcje usługowe realizowane są nie tylko w obiektach wolnostojących, ale również w parterach zabudowy wielorodzinnej. Tereny wolne od zabudowy skoncentrowane są w dwóch głównych kompleksach. Pierwszym z nich jest centralna część obszaru, stanowiąca głównie łąki oraz nieużytki, które rozpościerają się między ulicą [...]. Drugim jest południowo-wschodnia część obszaru objętego ustaleniami planu, obejmująca fragmenty Lasu [...]. Ponadto, mniejsze tereny niezainwestowane stanowią również pojedyncze działki zlokalizowane wśród zabudowy wielorodzinnej i jednorodzinnej.

Organ wskazał, że Studium określa wysokość zabudowy mieszkaniowej w terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (MW) do 25 m, a zabudowy usługowej w tych terenach do 16 m. W terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i wielorodzinnej niskiej intensywności (MNW), Studium ustala wysokość zabudowy mieszkaniowej do 13 m, a zabudowy usługowej do 9 m. W terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (MN) maksymalna wysokość zabudowy mieszkaniowej wynosi lim, a zabudowy usługowej 9 m. W terenach usług wysokość zabudowy usługowej nie może przekroczyć 25 m. Zróżnicowanie wysokości zabudowy mieszkaniowej i usługowej wynika więc z treści wytycznych Studium i stanowi istotne uwarunkowanie prawne dla zapisów planu miejscowego.

Biorąc pod uwagę strukturę istniejącej zabudowy oraz jej wysokość, a także konieczność takiego sformułowania zasad zagospodarowania w planie miejscowym, aby realizować podstawę działań w zakresie planowania i zagospodarowania przestrzennego jakimi są ład przestrzenny i zrównoważony rozwój (art. 1 ust. 1 u.p.z.p.) w planie miejscowym "Obozowa-Skośna":

- ustalono maksymalną wysokość dla zabudowy wielorodzinnej 18 m (w siedmiu terenach) i 16 m (w dwunastu terenach) - ze względu na fakt, że wysokość zabudowy istniejącej jest znacznie niższa, niż dozwolona w Studium wysokość do 25 m;

- w terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej niskiej intensywności wprowadzono stopniowanie wysokości zabudowy - do 13 m w po stronie północno-wschodniej drogi KDL.3 i do 11 m po stronie południowo-zachodniej drogi - tym samym w środkowej części obszaru planu uzyskano łagodne przejście pomiędzy wyższą zabudową wielorodzinną (zlokalizowaną w części północnej) a niższą jednorodzinną (zlokalizowaną w części południowej);

- dla zabudowy usługowej w terenie U.1 ustalono wysokość zabudowy do 16 m z uwagi na wysokości zabudowy istniejącej w terenie i jego otoczeniu oraz bliskość lasu;

- dla zabudowy usługowej w terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, mieszkaniowej wielorodzinnej niskiej intensywności oraz dla każdej zabudowy w terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w planie miejscowym maksymalną wysokość zabudowy określono na poziomie identycznym jak w Studium.

Jak wskazał organ, obniżenie w planie miejscowym wysokości maksymalnych dla zabudowy mieszkaniowej (w stosunku do możliwości zapisanych w Studium), przy równoczesnym zachowaniu maksymalnych wysokości zabudowy dla budynków usługowych poprawia możliwości propagacji sygnału poprzez zredukowanie potencjalnego oddziaływania barier przestrzennych jakimi mogłyby być wyższe budynki mieszkalne. Definicja wysokości zabudowy jest spójna z definicją stosowaną w innych planach miejscowych w Krakowie, co pozwala na zachowania porównywalności planów miejscowych w granicach tej samej gminy. Ustalenie nakazu uwzględnienia ustalonych w planie maksymalnych wysokości zabudowy w żaden sposób nie dyskryminuje urządzeń z zakresu telekomunikacji, gdyż wszystkie obiekty i urządzenia muszą spełniać parametry określone w ustaleniach szczegółowych dla poszczególnych terenów. Odniesienie się do parametru maksymalnej wysokości zabudowy znajduje swoje uzasadnienie w wymogu zachowania zgodności ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z wytycznymi studium. Z kolei wprowadzony zakaz lokalizacji wolnostojących masztów z zakresu łączności publicznej miał na celu zachowanie ładu przestrzennego na obszarze objętym planem, gdyż nie można zaprzeczyć, że wolnostojące maszty wolnostojące w rażący sposób zaburzają ład przestrzenny obszarów zabudowy o charakterze miejskim. Ustalenia planu miejscowego dążą do zharmonizowania trzech typów zabudowy mieszkaniowej, dotychczas kształtowanej na podstawie indywidulanych decyzji o warunkach zabudowy. Zastosowane środki, w tym przyjęcie gradacji wysokości i intensywności zabudowy w kierunku południowym, wyznaczanie terenów zieleni urządzonej i stref zieleni w terenach zabudowy ograniczają swobodę inwestycyjną również w innych zakresach niż lokalizowanie urządzeń i obiektów z zakresu telekomunikacji, jednak wspólnie służą poprawie jakości przestrzeni, zarówno w aspekcie wizualnym jak i użytkowym. Dopuszczenie masztów wolnostojących stanowiłoby wyłom w przyjętych rozwiązaniach i stałoby w sprzeczności z celami planu. Podstawowym celem planu, określonym w § 3 pkt 1 Uchwały, było bowiem "ustalenie zasad zagospodarowania porządkujących procesy inwestycyjne w obszarze i określających możliwości racjonalnego wykorzystania istniejących rezerw terenów niezabudowanych, tak by zapobiegać nadmiernemu zagęszczeniu zabudowy oraz stworzyć przestrzeń korzystną dla użytkujących ją osób". Ustalony zakaz nie ogranicza rozwoju sieci bezprzewodowych. Wyklucza jedynie pewien rodzaj urządzenia (wolnostojący maszt), lecz nie wpływa na możliwość lokowania urządzeń łączności na innych nośnikach z wykorzystaniem dopuszczonych planem miejscowym obiektów budowlanych.

Organ dodał, że dopuszczenie lokalizacji nowych inwestycji z zakresu łączności publicznej na innych budynkach niż budynki mieszkalne stwarza odpowiednie warunki dla zaspokojenia potrzeb w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej, w szczególności sieci szerokopasmowych. Z kolei określony w § 7 ust. 10 pkt 4 zakaz lokalizacji inwestycji z zakresu łączności publicznej na budynkach mieszkalnych został wprowadzony na skutek uwzględnienia uwag złożonych do projektu planu miejscowego na etapie jego wyłożenia do publicznego wglądu. W tym miejscu należy podkreślić, że skarżąca spółka nie uczestniczyła w procedurze planistycznej. Tym samym nie wykazywała, jakoby proponowane w projekcie skarżonej uchwały zapisy naruszały jej interes prawny.

Organ wskazał ponadto, że obszar planu już obecnie znajduje się w zasięgu pokrycia sygnałem ze stacji bazowych, znajdujących się w jego obszarze i bliskim sąsiedztwie. W ocenie organu, przy sporządzaniu skarżonego planu miejscowego wyważono nie tylko interes publiczny w stosunku do interesów prywatnych, ale również różne interesy o charakterze publicznym.

Organ zaznaczył również, że uwzględnienie uwagi do projektu planu zmierzającej do wyłączenia budynków mieszkalnych z możliwości lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowej jest wyrazem poszanowania głosu społeczeństwa przy równoczesnym zachowaniu możliwości zaspokojenia potrzeb publicznych w przedmiotowym zakresie. Inwestycje telefonii komórkowej nie stanowią tu wyjątku, podobnie uwzględniono uwagi zmierzające do zmiany kategorii i zajętości terenu drogi publicznej oznaczonej symbolem KDD.4 na drogę wewnętrzną. Warto również zauważyć, że uwzględnienie potrzeb w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej, w szczególności sieci szerokopasmowych (art. 1 ust. 10) jest interesem publicznym w rozumieniu samego zapewnienia dostępności w danym terenie do zasięgu telefonii komórkowej. Zapewnienie dostępu do usług konkretnego operatora telefonii komórkowej jest już interesem prywatnym spółki, która w tym zakresie powinna działać w granicach przepisów prawa, w tym planu miejscowego.

Organ podkreślił, że przepisy ustawy szerokopasmowej nie pozbawiły organów gminy prawa do kształtowania przestrzeni publicznej, które wyraża się m.in. w możliwości wprowadzenia w zapisach planu miejscowego ograniczeń dotyczących lokalizacji urządzeń z zakresu infrastruktury telekomunikacyjnej, polegających np. na wskazaniu terenów dopuszczających taką lokalizację, określeniu parametrów (np. maksymalnej wysokości), czy wskazaniu rodzaju urządzeń. Tym samym nie można w dowolny sposób i bez ograniczeń lokalizować takich urządzeń. Końcowo organ dodał, że nie można również podzielić stanowiska skarżącej, jakoby zapisy planu miejscowego miały dyskryminacyjny charakter w stosunku do przedsiębiorców będących przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi. W ocenie organu stopień oddziaływania i ingerencji działalności polegającej na świadczeniu usług z zakresu infrastruktury telekomunikacyjnej w ochronę środowiska i krajobrazu oraz kształtowanie przestrzeni nie jest taki sam, jak w przypadku każdego innego rodzaju działalności. Wobec powyższego wprowadzone ograniczenia nie stanowią bezpodstawnych i arbitralnych ograniczeń w porównaniu z innymi podmiotami korzystającymi z tych wolności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie miał na uwadze, co następuje.

Rozpoczynając, wyjaśnić należy, że istota sądowej kontroli administracji publicznej sprowadza się do ustalenia czy w określonym przypadku, jej organy dopuściły się kwalifikowanych naruszeń prawa. Sąd administracyjny sprawuje swą kontrolę pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej - art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 z późn. zm.). Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.; zwana dalej p.p.s.a.), stanowiąc, że Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Ponadto w myśl art. 135 p.p.s.a. Sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm., dalej "p.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego.

Sąd uwzględniając skargę na akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5, stwierdza nieważność aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności (art. 147 § 1 p.p.s.a.). Przepisy te korespondują z art. 91 ustawy z dnia 8 marca

1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 994 ze zm., dalej "u.s.g."), który przewiduje, że uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne.

Strona skarżąca trafnie może wywodzić swój indywidualny interes prawny do zaskarżenia uchwały z art. 48 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 777), który wprost stanowi, że przedsiębiorca telekomunikacyjny oraz Prezes UKE mogą zaskarżyć, w zakresie telekomunikacji, uchwałę w sprawie uchwalenia planu miejscowego.

Podstawą uwzględnienia skargi na uchwałę dotyczącą planu jest wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawnego oraz przekroczenie przysługującego gminie, z mocy art. 3 ust. 1 oraz art. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 741, dalej "u.p.z.p."). władztwa planistycznego. Szczegółowe zasady oraz tryb podejmowania uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zawarte zostały w ww. ustawie. Regulacje te bezwzględnie wiążą radę gminy w stanowieniu prawa miejscowego, a konsekwencje ich niedotrzymania, określił sam ustawodawca w art. 28 ust. 1 u.p.z.p. Z mocy przywołanego przepisu, naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Z treści przepisu art. 28 ust. 1 u.p.z.p. wynika, że przewiduje on trzy rodzaje wad planu miejscowego (jak też studium) powodujących jego nieważność, tj. naruszenie zasad sporządzania planu, istotne naruszenie trybu (procedur) jego sporządzania oraz naruszenie właściwości organów uczestniczących w procesie jego sporządzania. Tryb sporządzania planu odnosi się do sekwencji czynności, jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia planu miejscowego począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzenia planu, a skończywszy na uchwaleniu planu. Zaniechanie którejś z czynności może stanowić istotne naruszenie trybu, skutkujące nieważnością uchwały w całości lub części.

Natomiast pojęcie zasad sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego należy wiązać ze sporządzeniem aktu planistycznego, a więc merytoryczną zawartością aktu planistycznego (część testowa, graficzna i załączniki), zawartych w nim ustaleń, a także standardów dokumentacji planistycznej.

Przenosząc dotychczasowe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy dostrzec należy, że formalny proces sporządzania i uchwalania uchwały był prawidłowy i nie był kwestionowany przez stronę skarżącą. Złożone wnioski do planu zostały rozpatrzone. Prezydent Miasta Krakowa pozyskał wymagane opinie i uzgodnienia. Projekt planu został wyłożony do publicznego wglądu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko. Uwagi dotyczące wyłożonego projektu planu zostały prawidłowo rozpatrzone. Na sesji Rady Miasta Krakowa w dniu 25 maja 2022r. r. miało miejsce czytanie projektu uchwały i uchwalenie planu. Podjęta uchwała została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego z dnia 2 czerwca 2022 r., poz. 3863. Sąd, badając dokumentację planistyczną nie dopatrzył się naruszenia procedury planistycznej uregulowanej w art. 17 u.p.z.p.

Skarga okazała się częściowo zasadna.

W skardze zakwestionowano postanowienia miejscowego planu w następującym brzmieniu:

§ 7 ust. 10

10. Zasady odnoszące się do lokalizowania urządzeń i obiektów budowlanych - inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej (w tym telefonii komórkowej): 1) nakaz uwzględnienia ustalonych w planie maksymalnych wysokości zabudowy w poszczególnych terenach; 2) zakaz lokalizacji wolnostojących masztów z zakresu łączności publicznej; 3) dopuszcza się lokalizacje inwestycji z zakresu łączności publicznej takich jak anteny, maszty, stacje bazowe na obiektach budowlanych, z zastrzeżeniem pkt 4; 4) zakaz lokalizacji inwestycji z zakresu łączności publicznej na budynkach mieszkalnych,

oraz

§ 13 ust. 1 pkt 5

§ 13. 1. Jako ogólne zasady obsługi obszaru w zakresie infrastruktury technicznej, dotyczące całego obszaru planu ustala się:

5) zasadę lokalizacji obiektów i urządzeń budowlanych z zakresu elektroenergetyki i telekomunikacji z nakazem uwzględniania ochrony zdrowia ludności przed oddziaływaniem (promieniowaniem) pól elektromagnetycznych.

Powoływany przez skarżącą przepis art. 46 Ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz.U.2023.733 t.j.) brzmi następująco:

Art. 46.

1. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, zwany dalej "planem miejscowym", nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

1a. Nie stosuje się ustaleń planu miejscowego w zakresie ustanowionych zakazów lub przyjętych w nim rozwiązań, o których mowa w ust. 1, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

2. Jeżeli lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie jest umieszczona w planie miejscowym, dopuszcza się jej lokalizowanie, jeżeli nie jest to sprzeczne z określonym w planie przeznaczeniem terenu ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów lub ograniczeń. Przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu.

3. W przypadku braku planu miejscowego lokalizację inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej innej niż infrastruktura telekomunikacyjna o nieznacznym oddziaływaniu ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, na warunkach określonych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2022 r. poz. 503, 1846, 2185 i 2747).

Wskazać w tym miejscu należy, że na podstawie art. 46 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie może ustanawiać zakazów, a przyjmowane w nim rozwiązania nie mogą uniemożliwiać lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi. Zgodnie z art. 46 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych jeżeli lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie jest umieszczona w planie miejscowym, dopuszcza się jej lokalizowanie, jeżeli nie jest to sprzeczne z określonym w planie przeznaczeniem terenu ani nie narusza ustanowionych w planie zakazów lub ograniczeń. Przeznaczenie terenu na cele zabudowy wielorodzinnej, rolnicze, leśne, usługowe lub produkcyjne nie jest sprzeczne z lokalizacją inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, a przeznaczenie terenu na cele zabudowy jednorodzinnej nie jest sprzeczne z lokalizacją infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym oddziaływaniu. Ponadto od dnia 25 października 2019 r., (na skutek wejścia w życie ustawy z dnia 30 sierpnia 2019 r. o zmianie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2019 r. poz. 1815)) obowiązuje przepis art. 46 ust. 1a ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, zgodnie z którym nie stosuje się ustaleń planu miejscowego w zakresie ustanowionych zakazów lub przyjętych w nim rozwiązań, o których mowa w ust. 1, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 czerwca 2021 r. (sygn. akt I OSK 579/21, publikowane w internetowej bazie orzeczeń cbois), dokonując wykładni aktualnego brzmienia art. 46 cyt. ustawy wyjaśnił, że wprowadzona w art. 46 zmiana przez dodanie ust. 1a nie oznacza całkowitej dowolności w posadowieniu urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej. Organ gminy nadal może korzystać ze swego władztwa planistycznego w zakresie lokalizowania na jego terenie urządzeń telekomunikacyjnych i nie oznacza to, że plan miejscowy nie może wprowadzać pewnych ograniczeń, czy to w zakresie lokalizacji inwestycji, ich rozmieszczenia w terenie, czy ograniczeń co do rodzaju urządzeń z uwagi na miejsce, w którym będą zlokalizowane, czy też ograniczeń z uwagi na ochronę innych, istotnych z punktu widzenia gospodarowania przestrzenią, wartości.

Podzielając przywołany pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego stwierdzić należy, że art. 46 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych nie należy rozumieć w tej sposób, że pozbawia on całkowicie gminę prawa kształtowania przestrzeni poprzez wprowadzanie zakazów czy ograniczeń zabudowy urządzeń łączności publicznej, w tym telefonii komórkowej. Rzecz jednak w tym, by zakazy i ograniczenia, jako wyjątki od zasady dopuszczalności lokalizowania obiektów i urządzeń z zakresu łączności publicznej, formułowane były ściśle i precyzyjnie, tak aby adresaci regulacji mogli na jej podstawie ustalić, czy na danym obszarze określone zamierzenie inwestycyjne może być zrealizowane, czy też nie, ewentualnie pod jakimi warunkami. Plan miejscowy nie może natomiast wprowadzać na całym obszarze objętym planem zakazu lokalizacji urządzeń telekomunikacyjnych, uniemożliwiającego lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej.

Warunku tego z pewnością nie spełnia kwestionowany zapis § 7 ust. 10 pkt 1 i 2 uchwały.

Żeby to jednak dostrzec, należy wskazać na łączne odczytanie zapisów Planu i wszystkich 4 punktów. Skoro wyeliminowano wolnostojące maszty, z tego wynika, że pozostaje lokowanie urządzeń tylko na budynkach. Wobec faktu, że wyeliminowano możliwość lokowania inwestycji z zakresu łączności publicznej na budynkach mieszkalnych, pozostają tylko innego rodzaju budynki, przede wszystkim usługowe. Eliminuje to możliwość lokowania urządzeń w terenach MN, MWn i MW , gdzie funkcja usługowa nie została przewidziana (MN) lub została przewidziana w parterach budynków mieszkalnych wielorodzinnych, a więc z zakazem lokalizacji przedmiotowych urządzeń. Trzeba przy tym zaznaczyć, że wspomniane tereny MN, MWn i MW zajmują ľ lub nawet 80 % obszaru Planu. Pozostają następujące tereny, gdzie można lokalizować urządzenia na budynkach usługowych, jednak z zastrzeżeniem z § 7 ust. 10 pkt 1, to jest ograniczeniem co do wysokości w postaci maksymalnej wysokości w poszczególnym terenie: ZL1 i ZL2, MN/U 1-6, MWn/U1, MW/U i U1. Jednak tutaj, z uwagi właśnie na ograniczenie wysokości, sytuacja jest wysoce problematyczna. Albo bowiem wskazana wysokość jest za niska dla tego typu urządzeń, albo jest niższa (w wypadku budynków usługowych) niż dozwolona wysokość zabudowy mieszkalnej. Dodatkowo, jeśli w danym terenie budynki usługowe osiągną maksymalną wielkość przewidzianą Planem, to oczywiście posadowienie na nich urządzenia będzie wykluczone.

Kolejno analizując wskazane obszary – w terenach ZL.1 i ZL.2 (§16) można lokować obiekty i urządzenia budowlane infrastruktury technicznej, zatem na obiekcie budowlanym infrastruktury technicznej można teoretycznie posadowić urządzenie z zakresu łączności. Niemniej maksymalna wysokość zabudowy w terenach komunikacji to 9 m, a w pozostałych terenach – 5 m. Tereny MN/U 1-6 (§ 18 i 19) przewidują dla budynków usługowych maksymalną wysokość 9 m, ale dla budynków mieszkalnych 11 m. Czyli występuje tutaj wspomniana sytuacja, gdy zabudowa usługowa może być niższa niż mieszkaniowa, a wówczas trudno zakładać możliwość posadowienia anten na takich budynkach. Podobnie sytuacja kształtuje się w niewielkim terenie MWn/U1 (§ 22), gdzie dla budynków usługowych określono maksymalną wysokość zabudowy 9 m, podczas gdy dla mieszkalnych 13 m. Ponieważ odpowiedź na skargę powołuje Studium, to warto zauważyć, że w Studium dopuszczono maksymalną wysokość tych budynków odpowiednio 16m/25 m, tak więc Plan znacznie ograniczył tę wysokość. Niezależnie od tego istnieje duża różnica między wysokością zabudowy usługowej, gdzie można lokować urządzenia, a zabudowy mieszkaniowej. Jak chodzi o tereny MW/U (§24), to wysokość budynków usługowych może sięgać 16 m, ale wysokość zabudowy mieszkaniowej – 17 m, czyli znowu więcej ( w Studium te wysokości wynosiły odpowiednio 16m/25 m). I wreszcie jedyny teren, gdzie nie występuje problem wyższych budynków mieszkaniowych to teren zabudowy usługowej U.1 (§ 25), gdzie maksymalną wysokość tej zabudowy określono na 16 m ( w Studium 25 m). Jednak jak wynika z rysunku Planu, teren U.1 jest już zabudowany budynkami przypuszczalnie usługowymi, tak że nowa zabudowa jest wątpliwa, zaś przy ograniczeniu do 16 m nie wiadomo, czy urządzenie będzie mogło być posadowione na dotychczasowej.

Reasumując, przyjmując zapisy § 7 ust. 10 w całości, na ok. 80 % powierzchni Planu lokalizacja urządzeń telefonii komórkowej nie jest możliwa, zaś na pozostałej – wysoce wątpliwa. W ocenie Sądu, mimo deklaracji zapisów pozytywnych dla przedsiębiorców z zakresu łączności, podkreślających możliwość budowy nowych obiektów i urządzeń budowlanych telekomunikacyjnych ( z uwzględnieniem pozostałych ustaleń Planu - § 13 ust. 7 pkt 1) – w istocie zaistniał faktyczny zakaz realizacji tych usług na obszarze Planu. Taka sytuacja stanowi zdecydowanie o naruszeniu art. 46 ust. 1 cytowanej ustawy.

Analizując zatem § 7 ust. 10 pkt 1-4 uchwały, Sąd dostrzega dwa elementy stanowiące głównie o wskazanym naruszeniu.

Pierwszym z nich jest ograniczenie wysokości urządzeń do tych określonych maksymalnie dla poszczególnych terenów. To właśnie powoduje, że dysproporcje maksymalnych wysokości między zabudową mieszkaniową ( gdzie nie można lokować anten) a zabudową usługową będą mogły uniemożliwiać lokowanie urządzeń na z reguły niższych budynkach usługowych. W ocenie Sądu to przede wszystkim ten zapis

prowadzi do wyżej zaprezentowanego wniosku o praktycznym wykluczeniu na obszarze Planu możliwości lokowania tych urządzeń w tych terenach, gdzie (wyłącznie teoretycznie) jest to dozwolone. Wobec powyższego musiał on zostać wyeliminowany.

Drugim zapisem sprzecznym z prawem jest zakaz sytuowania masztów wolnostojących na obszarze Planu ( oczywiście w terenach, gdzie jest to możliwe ze względu na przewidziany rodzaj zabudowy czyli praktycznie ZL.1 i ZL.2). W ocenie organu maszty wolnostojące zaburzają ład przestrzenny obszarów zabudowy o charakterze miejskim. Zdaniem Sądu, zwłaszcza w sytuacji, gdy na większości obszaru nie została dopuszczona tego typu zabudowa ( który to wniosek nasuwa analiza opisu poszczególnych terenów) – wykluczenie możliwości posadowienia masztu w terenie ZL, gdzie dopuszczono obiekty i urządzenia techniczne, nie znajduje racjonalnego wytłumaczenia. Taka argumentacja jest zasadna w terenach śródmiejskich, w zwartej zabudowie, ale nie w brzeżnych dzielnicach, bez specyfiki krajobrazu i zabudowy, gdzie często posadowione są np. słupy energetyczne wysokiego napięcia. W ocenie Sądu, wystarczającym dla ochrony charakteru dzielnicy jest tutaj specyfikacja w Planie, co można budować w poszczególnych terenach. Z tego względu wskazany zakaz nie znajduje dostatecznych podstaw prawnych.

Z powyższych względów na zas. art. 147 § 1 p.p.s.a. stwierdzono nieważność § 7 ust. 10 pkt 1 i 2 uchwały.

Sąd nie znalazł natomiast podstaw do wyeliminowania zapisu § 7 ust. 10 pkt 3 i 4 uchwały. Jak już wskazano powyżej art. 46 ust 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych nie powinien być odczytywany literalnie jako pozbawienie lokalnego prawodawcy instrumentów pozwalających mu formułować przepisy prawa miejscowego w zakresie jakichkolwiek ograniczeń dotyczących lokalizacji urządzeń telekomunikacyjnych. W uzasadnieniu projektu ustawy wprowadzającej tą regulację (Sejm RP VI kadencji, Nr druku 2546) wskazano, iż w art. 46 przyjęto zasadę, że żaden plan miejscowy nie może na jakimkolwiek obszarze zakazywać ani uniemożliwiać świadczenia publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych, w szczególności poprzez zakazy lub ograniczenia, o ile nie jest to konieczne dla ochrony bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, przyrody, zdrowia, zabytków albo ze względu na inny ważny interes publiczny. Wskazano również, że przepis ten ma stanowić punkt oparcia dla weryfikacji tego, czy ograniczenia i zakazy w planach miejscowych mają merytoryczne uzasadnienie i są konieczne w demokratycznym państwie prawa.

Sam ustawodawca wskazuje zatem cel regulacji zamieszczonej w art. 46 ust 1 w/w ustawy. Chodzi w nim między innymi o wykluczenie zakazów i ograniczeń w lokalizowaniu infrastruktury telekomunikacyjnej przez zapisy miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego z tym zastrzeżeniem, że zakazy te i ograniczenia nie są związane z ochroną nadrzędnych wartości jakimi są bezpieczeństwo państwa, bezpieczeństwo porządku publicznego, ochrona środowiska, przyrody, zdrowia ale też ochrona zabytków. Prawodawca lokalny może więc w drodze uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wprowadzać pewne ograniczenia lub zakazy. W tym też zakresie ograniczenia i zakazy, o ile nie naruszają zasad sporządzania planu miejscowego nie mogą być uznane za nielegalne. Pogląd taki jest powszechnie prezentowany w orzecznictwie. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w wyroku z dnia 30 czerwca 2020 r. II SA/Lu 703/19 wskazał, że z treści art. 46 ust. 1 i 2 ustawy z 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych nie da się wyprowadzić normy pozbawiającej gminy prawa kształtowania przestrzeni przez wprowadzanie zakazów czy ograniczeń zabudowy takimi urządzeniami, a inwestor na podstawie ww. przepisów nie może żądać, aby obszar objęty planem miejscowym był bezwarunkowo otwarty na jego inwestycje. Przepisy te nie przyznają bowiem przedsiębiorcom telekomunikacyjnym uprawnień do kształtowania polityki przestrzennej. Organy gminy mogą w sposób władczy, przy zachowaniu przepisów ustawy, określać warunki zagospodarowania terenu, a ich władztwo zostało omawianą regulacją jedynie ograniczone, a nie zupełnie wykluczone, w zakresie decydowania o lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowej i jej warunkach (por. wyrok NSA z 18 kwietnia 2019 r., sygn. II OSK 1508/17, wyroki WSA w Gdańsku z dnia 22 marca 2017 r., sygn. II SA/Gd 27/17, WSA w Łodzi dnia 17 października 2019 r., sygn. II SA/Łd 320/19, WSA w Warszawie z dnia 4 czerwca 2019 r., sygn. VII SA/Wa 2666/18, WSA we Wrocławiu z dnia 14 lutego 2019 r., sygn. II SA/Wr 747/18; WSA w Gliwicach z dnia 25 lipca 2018 r., sygn. II SA/Gl 406/18).

Zakwestionowany zapis, który wprowadza możliwość lokalizacji inwestycji z zakresu łączności publicznej na obiektach budowlanych (pkt 3 ) z zastrzeżeniem pkt 4, czyli z wyłączeniem budynków mieszkalnych, w ocenie Sądu, mieści się w ramach władztwa planistycznego gminy, spoglądając przez pryzmat art. 46 ust. 1 ustawy. Gmina miała prawo, realizując wyrażoną w uwagach do Planu wolę mieszkańców, ograniczyć tereny, na których dozwolone będzie lokowanie urządzeń telekomunikacyjnych. O ile wyżej wspomniane zapisy (pkt 1 i 2 ) praktycznie eliminowały możliwość posadowienia urządzeń telefonii komórkowej, o tyle omawiane obecnie zapisy prowadzą jedynie do ograniczenia obszarowego, co zdaniem Sądu jest dozwolone. Przy wyeliminowaniu bariery wysokości pozostają bowiem obszary ZL1 i ZL2, MN/U 1-6, MWn/U1, MW/U i U1, gdzie urządzenia można sadowić na innych niż mieszkalne budynkach. W ocenie Sądu, z art. 46 ust.1 ustawy nie wynika, że przedsiębiorstwa telefonii komórkowej mają zagwarantowane dla swoich urządzeń miejsce w dowolnym punkcie obszaru danego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zdaniem Sądu omawiany przepis nie narusza więc zakazu wynikającego z art. 46 ust 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, a złożona skarga w powyższym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Podobnie wskazanego przepisu nie narusza § 13 ust. 1 pkt 5 uchwały. Jak trafnie w odpowiedzi na skargę wskazuje organ, zgodnie z § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (aktu właściwego dla omawianego Planu), ustalenia dotyczące zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego powinny zawierać nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu terenów wynikające z potrzeb ochrony środowiska oraz obowiązujących planów ochrony. Istotnie zatem gmina miała umocowanie prawne do wprowadzenia ogólnej klauzuli, która odnośnie obiektów i urządzeń elektroenergetyki i telekomunikacji nakazuje uwzględniać ochronę zdrowia ludności przed oddziaływaniem pól elektromagnetycznych. Jak trafnie zauważa organ – klauzula ta nie ingeruje w rozwiązania prawne co do poziomów pól elektromagnetycznych, a jedynie podkreśla konieczność szczególnej troski w zakresie ochrony zdrowia. W ocenie Sądu, mając na względzie szereg przepisów z zakresu ochrony środowiska, o których wspomina z kolei skarżąca, nie sposób zanegować pozytywnej roli takiej klauzuli w przepisach Planu.

Końcowo jeszcze raz podkreślić trzeba, że "Istotą wprowadzenia regulacji z art. 46 ust. 1 i 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych jest stworzenie takiej zasady prawnej, która finalnie ma na celu zapewnienie jak największej liczbie odbiorców dostępu do bezprzewodowych sieci telekomunikacyjnych. Zasada ta pozwala zatem na dokonywanie oceny celowości wprowadzonych w planie miejscowym zakazów i ograniczeń, co jednocześnie wymaga wykazania, że w przeciwnym razie obowiązująca treść planu miejscowego będzie prowadziła do powstawania obszarów niedostępnych dla rozwoju sieci bezprzewodowych, a więc sprzecznych z celami ustawy" ( wyrok NSA z dnia 21 kwietnia 2020 r. II OSK 2487/19, LEX nr 3036981). Należy dostrzec, że o ile w skardze wykazano, że przy przyjęciu całości § 7 ust. 10 uchwały obszar objęty Planem stał się na skutek tych zapisów zasadniczo niedostępny dla rozwoju sieci bezprzewodowych, o tyle po wyeliminowaniu pkt 1 i 2 - można już tylko mówić o ograniczeniu tej dostępności, co mieści się w wykładanych przepisach. Natomiast ogólna klauzula z § 13 ust. 1 pkt 5 stanowi czytelną deklarację i zobowiązanie zainteresowanych przedsiębiorców do przestrzegania obowiązujących norm, mając na względzie zdrowie mieszkańców. Jako taka nie powinna być w ocenie Sądu z zapisów planu wyeliminowana.

Wobec powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie uwzględniając skargę orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 28 ust. 1 u.p.z.p., stwierdzając nieważność § 7 ust. 10 pkt 1 i 2. W punkcie II wyroku orzeczono o oddaleniu skargi w pozostałym zakresie na zasadzie art. 151 p.p.s.a. O kosztach postępowania orzeczono w pkt III sentencji, na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. Na zasądzone koszty postępowania składa się uiszczony wpis od skargi w wysokości 300 zł, uiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa oraz kwota 480 zł tytułem wynagrodzenia radcy prawnego reprezentującego stronę skarżącą, ustalona jako stawka minimalna na podstawie § 14 ust. 1 pkt. 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października

2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.).