Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Borkowska Sędziowie: Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec Asesor WSA Agnieszka Wąsikowska (spr.) po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. J. i M. J. na uchwałę Rady [...] z dnia [...] marca 2019 r., nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę.

Z. i M. J. reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na uchwałę nr [...] Rady [...] z dnia [...] marca 2019 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...], część I - w rejonie ul. [...].

[...] zaskarżyli w części dotyczącej ustaleń: § 23 ust. 1 w zakresie sformułowania "Ustala się docelową obsługę zabudowy i obiektów na obszarze objętym planem z wykorzystaniem istniejących lub planowanych sieci: (...) kanalizacyjnej; § 25; § 14 pkt 3 lit. b tiret pierwsze; § 49 ust. 2 pkt 2 lit. a i d; § 49 ust. 2 pkt 3 lit. f i g.

Uchwale w zaskarżonej części zarzucono istotne naruszenia zasad sporządzania planu miejscowego, tj. naruszenie:

1. art. 1 ust. 2 pkt. 1, 6, 7, 9 i art. 6 u.p.z.p. w zw. z art. 140 k.c. poprzez wprowadzenie ustaleń skutkujących zakazem budowy przydomowych zbiorników na nieczystości (szamb)/przydomowych oczyszczalni ścieków, co uniemożliwia Skarżącym przystąpienie do użytkowania budynku mieszkalnego istniejącego w dacie wejścia w życie MPZP i stanowi przekroczenie granic władztwa planistycznego gminy oraz nieuzasadnione i nadmierne ograniczenie prawa własności Skarżących,

2. art. 15 ust. 2 pkt. 10 u.p.z.p. w zw. z § 4 pkt. 9 lit. a i b rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2003 roku, Nr 164, poz. 1587 ze zm.) poprzez określenie warunków zagospodarowania nieruchomości Skarżących, wykraczających poza przyznane organowi planistycznemu kompetencje,

3. art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 5 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2019 r., poz. 2010 ze zm.) i § 26 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r., poz. 1065; dalej: "r.w.t.b.") poprzez nadmierne ograniczenie wykonywania prawa własności i ustanowienie zakazów blokujących Skarżącym możliwość realizacji prawa do budowy zbiornika bezodpływowego nieczystości ciekłych/przydomowej oczyszczalni ścieków, w sytuacji w której brak jest warunków do doprowadzenia sieci kanalizacyjnej do nieruchomości Skarżących,

4. art. 15 ust. 1 u.p.z.p. poprzez niezgodność z przepisami odrębnymi, tj. wskazanymi wyżej przepisami ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz r.w.t.b.,

5. art. 1 ust. 2 pkt. 7 i art. 6 u.p.z.p. w zw. z art. 140 K.c w zw. §14 pkt 3 lit. b tiret pierwsze, § 49 ust. 2 pkt 2 lit. a i d oraz § 49 ust. 2 pkt 3 lit. f i g poprzez wprowadzenie ustaleń skutkujących drastycznym ograniczeniem możliwości zagospodarowania Nieruchomości przez Skarżących z przekroczeniem granic władztwa planistycznego.

Wobec powyższego wniesiono na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. o stwierdzenie nieważności MPZP w skarżonej części w odniesieniu do dz. ew. nr [...] z obr. [...] położonej w [...] w [...], dla której Sąd Rejonowy dla [...], [...] Wydział [...], prowadzi księgę wieczystą [...] oraz o zasądzenie na rzecz Skarżących kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi Skarżący wyjaśnili, że są współwłaścicielami, na zasadzie małżeńskiej wspólności majątkowej ww. nieruchomości i położona jest na obszarze objętym postanowieniami MPZP - oznaczonym symbolem [...]. Interes prawny Skarżących w zaskarżeniu MPZP ma swe źródło w prawie własności Nieruchomości.

Skarżący wskazali, że § 49 ust. 2, § 23 ust. 1, § 25 MPZP stały się podstawą wniesienia przez Prezydenta [...], decyzją nr [...] z [...] kwietnia 2019 r., sprzeciwu od dokonanego przez Skarżących zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na instalacji zbiornika na nieczystości ciekłe. Decyzję organu I instancji utrzymał w mocy Wojewoda [...] decyzją nr [...] z [...] czerwca 2019 r. Realizacja zbiornika na nieczystości ciekłe miała na celu umożliwienie formalnego zakończenia budowy budynku jednorodzinnego na Nieruchomości i jego oddanie do użytkowania. Budynek wybudowany został na podstawie decyzji Prezydenta [...] Nr [...] z [...] grudnia 2008 r. ustalającej warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie domu mieszkalnego jednorodzinnego, studni oraz przydomowej oczyszczalni ścieków oraz decyzji Prezydenta [...] Nr [...] z [...] września 2009 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego i studni wierconej. Skarga na decyzję Wojewody [...] oddalona, została wyrokiem WSA w Warszawie z 22 stycznia 2020 r., VII SA/Wa 1809/19. Sąd wskazał, że zgodnie z jednoznaczną treścią § 25 MPZP dopuszczalne jest jedynie odprowadzanie ścieków poprzez miejską sieć o określonych przekrojach rur, przy czym ścieki powinny być odprowadzane do miejskiej sieci kanalizacyjnej poprzez kolektory zlokalizowane na wskazanych ulicach, a następnie do oczyszczalni ścieków "[...]" na terenie [...]. W ocenie Sądu z brzmienia przepisu planu wynika, że inny sposób zagospodarowania nieczystości ciekłych, czy to w postaci szamb zamkniętych, czy to przydomowych oczyszczalni ścieków, nie jest dopuszczalny. Skarżący wskazali, że powyższe stanowisko WSA w Warszawie i motywy ustne rozstrzygnięcia potwierdza zasadność wniesienia niniejszej skargi.

Zdaniem Skarżących w świetle przywołanych na wstępie postanowień MPZP nie ulega wątpliwości, że skarżone postanowienia planu stanowią nieproporcjonalną ingerencję w prawo własności Skarżących, uniemożliwiając ekonomicznie i technologicznie racjonalną zabudowę ich Nieruchomości.

Z zacytowanych powyżej zapisów MPZP wynika bowiem, że na terenie Nieruchomości nie można zlokalizować zbiornika na nieczystości ciekłe, jedynym dopuszczalnym rozwiązaniem dotyczącym odprowadzania ścieków jest sieć kanalizacyjna. Oznacza to, że Skarżący, którzy chcą oddać do użytkowania wybudowany (zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy oraz pozwoleniem na budowę) i istniejący już na Nieruchomości w momencie wejścia w życie MPZP Antoniewskiej budynek jednorodzinny, "skazani" są na oczekiwanie aż zrealizowana zostanie miejska sieć kanalizacyjna, co nie nastąpi prędko.

Skarżący powołując się na obowiązujące powszechnie przepisy, jak również na poglądy orzecznictwa, wskazali, że okoliczność braku możliwości podłączenia się przez Skarżących do sieci w związku z jej niezrealizowaniem przez MPWiK (który to stan istniał zarówno w dacie wejścia w życie MPZP, jak i obecnie) przesądza o zasadności żądania Skarżących. Nie ma tutaj natomiast znaczenia treść aktów kierownictwa wewnętrznego, niebędących aktami prawa miejscowego, takich jak "Polityka rozwoju systemu wodociągowo-kanalizacyjnego w [...] do 2025 roku".

W świetle powyższego zdaniem Strony uznać należy, że skarżone postanowienia MPZP odnoszące się do - Nieruchomości Skarżących nie przystają w żaden sposób do wymogów określonych w art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7 i 9 u.p.z.p. Uniemożliwienie realizacji na Nieruchomości zbiornika na nieczystości ciekłe/przydomowej oczyszczalni, ścieków jest całkowicie nieuzasadnione z punktu widzenia wymagań ładu przestrzennego, ekonomicznych walorów przestrzeni i interesu publicznego, oraz nie uwzględnia w żaden sposób specyfiki analizowanego obszaru. Takie unormowania MPZP stanowią również uchybienie obowiązkowi uwzględnienia w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym prawa własności, które wskutek regulacji przedmiotowego planu ulega znacznemu ograniczeniu poprzez wyłączenie możliwości uzyskania pozwolenia na budowę.

Niezależnie od opisanej powyżej kluczowej dla Skarżących kwestii odprowadzania ścieków bytowych postanowienia MPZP ustanawiają dalsze ograniczenia w zagospodarowaniu ich Nieruchomości, które uznać należy za przekroczenie granic władztwa planistycznego. W ocenie Skarżących taki charakter mają:

1. § 14 pkt 3 lit. b tiret pierwsze - w zakresie, w jakim w strefie ochrony wybranych parametrów historycznego układu urbanistycznego [...], której granice zachodzą na Nieruchomość, ustalona została ochrona stanu istniejącego i ograniczenie sposobu użytkowania poprzez przeznaczenie na cele zieleni parkowej, w sytuacji, gdy z przeznaczenia terenu [...] wynika, że dopuszczalne jest również przeznaczenie w postaci urządzeń i budowli ogrodowych ( § 49 ust. 2 pkt 1 lit. b);

2. § 49 ust. 2 pkt 2 lit. a i d - przywołane postanowienia ustanawiają zakaz nowej zabudowy oraz zakaz ogrodzenia Nieruchomości, przez co całkowicie ignorują one stan faktyczny i prawny Nieruchomości, a mianowicie okoliczność zrealizowania na niej zgodnie z prawem budynku mieszkalnego jednorodzinnego. Zakaz nowej zabudowy jest też sprzeczny z przeznaczeniem dopuszczalnym ustalonym w planie miejscowym, a mianowicie możliwością realizacji urządzeń i budowli ogrodowych (§49 ust. 2 pkt 1 lit. b). Zakaz grodzenia terenu powoduje, że jeżeli z jakichkolwiek względów istniejącego ogrodzenie ulegnie uszkodzeniu czy też będzie musiało zostać zdemontowane (np. na czas robót w pasie drogowym) to nie będzie mogło już ono być przywrócone;

3. § 49 ust. 2 pkt 3 lit. f i g - MPZP ustala niezrozumiały i niemożliwy do spełnienia warunek zapewnienia spójnego zagospodarowania terenów [...] i [...] ( § 49 ust. 2 pkt 3 lit. f).

W ocenie skarżących trudno wymagać od nich jako prywatnych właścicieli Nieruchomości, aby możliwość i sposób zagospodarowania ich własności uzależniony był od zagospodarowania jednostki planistycznej [...], na co siłą rzeczy nie mają oni żadnego wpływu. Co więcej, stosownie do § 49 ust. 2 pkt 3 lit. g na terenie [...] dopuszcza się modernizację i przebudowę istniejącej zabudowy mieszkaniowej jednorodzinne; bez zmiany jej parametrów zewnętrznych. Nie ma tymczasem racjonalnych powodów, aby Skarżący nie mogli dokonać takiej modernizacji czy też przebudowy ich budynku, która zmieniałaby również jej parametry zewnętrzne, o ile oczywiście zamierzone prace pozostawałaby w zgodzie z innymi postanowieniami MPZP. W przeciwnym razie doszłoby do zaakceptowania sytuacji, w której Skarżącym najpierw udzielono pozwolenia na budowę, a następnie "zakonserwowano" całkowicie stan zagospodarowania Nieruchomości poprzez uniemożliwienie pełnej przebudowy czy też modernizacji obiektu.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Organ także wskazał odnosząc się do zarzutów skargi w pierwszej kolejności wskazał, że Skarżący nie wykazali, iż w ogóle przysługuje im interes prawny tj. że są właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości, której dotyczą kwestionowane zapisy planu, a co za tym idzie w ocenie Organu skarga winna ulec odrzuceniu.

Organ wyjaśnił, że dokładnie zostały przeanalizowane aspekty przyrodnicze i społeczne MPZP. Ze względu na położenie terenu w strukturze przestrzennej i przyrodniczej Miasta uznano, że niewskazana jest realizacja nowej zabudowy w oparciu o rozwiązania tymczasowe tj. szamba czy przydomowe oczyszczalnie ścieków oraz indywidualne ujęcia wód podziemnych. Inwentaryzacja urbanistyczna opracowywana przed pracami projektowymi wskazywała, że "Dokumentowany teren posiada uzbrojenie zapewniające odbiór ścieków jedynie od istniejących źródeł. Rozwój urbanistyczny będzie możliwy tylko po intensywnej rozbudowie istniejącej sieci kanalizacyjnej z uwzględnieniem powstającej w tym rejonie oczyszczalni ścieków "[...]". Dodatkowo poprawność docelowych założeń planistycznych została podkreślona również w prognozie oddziaływania na środowisko, w której wskazano, iż "Na terenie istnieje ograniczony system kanalizacji rozdzielczej. Ścieki miejskie odprowadzane są do kanalizacji bytowo-gospodarczej, ścieki opadowe do kanalizacji deszczowej. Kanalizacja bytowo-gospodarcza obejmuje niewielki obszar. Na pozostałych obszarach funkcjonują szamba przydomowe. Ścieki deszczowe odprowadzane są do kanalizacji deszczowej tylko z części południowo - zachodniej rejonu [...]. Rozwój urbanistyczny będzie wymagał rozbudowy sieci kanalizacyjnej z odprowadzeniem ścieków do oczyszczalni ścieków "[...]".

Organ wyjaśnił, że odpowiednie ustalenia planistyczne miały zatem na celu ochronę środowiska naturalnego, co także zostało potwierdzone w prognozie środowiskowej. Oceniając rozwiązania funkcjonalno-przestrzenne planu i jego inne ustalenia mające wpływ na środowisko w ww. dokumencie wypunktowano także, że wprowadzone zapisy będą miały wpływ na przeciwdziałanie postępującemu zanieczyszczeniu wód podziemnych i poziomu wodonośnego oraz możliwość poprawy czystości wód podziemnych.

Ponadto wskazano, że teren objęty planem w przeważającej części jest terenem niezagospodarowanym, który docelowo ma stać się nową częścią tkanki miejskiej z czytelnym układem urbanistycznym o bogatym programie funkcjonalnym z poprawnie zaprojektowaną siatką ulic, terenów zieleni publicznej z jednoczesnym wprowadzeniem ograniczeń w zabudowie na rzecz spełnienia wymogów ochrony środowiska naturalnego.

Organ stwierdził, że przyjęte w planie rozwiązania są słuszne i zostały wprowadzone ze względu na ważny interes publiczny, którym bezspornie jest ochrona wód podziemnych i powierzchniowych. Ponadto wprowadzenie docelowego podłączenia do sieci kanalizacyjnej mieści się w ramach władztwa planistycznego i podyktowane jest także samą lokalizacją obszaru objętego planem. Już w zapisach Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania [...] wskazywano, że "Obszarami, których zagospodarowanie umożliwia realizacja systemu kanalizacji związanej z uruchomieniem Oczyszczalni [...] jest [...] wraz z rejonem [...], [...] wraz z [...] i [...] ". W związku z powyższym na przedmiotowym terenie jak najbardziej istnieje możliwość wybudowania sieci kanalizacyjnej, jednak należy pamiętać, że plan obowiązuje zaledwie od marcu 2019 r. a budowa sieci nie jest inwestycją którą realizuje się w tak krótkim czasie.

Ponadto Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 22 stycznia 2020r sygn. akt. VII SA/Wa 1809/19, na który powołują się Skarżący, a który został wydany w sprawie przedmiotowej nieruchomości, wskazał, iż "organy administracji działając na podstawie obowiązującego prawa wskazały, że warunkiem kontynuowania robót budowlanych rozpoczętych niemal dziesięć lat temu jest podłączenie się do centralnej sieci kanalizacyjnej. Tak przewidział prawodawca lokalny uchwalając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Można uznać, że jest to w pełni zgodne ze standardami ochrony środowiska naturalnego i polityką przestrzenną prowadzoną przez władze dwumilionowej aglomeracji [...]. W związku z tym, wbrew twierdzeniom skarżących nie mamy do czynienia z nakazem działania niemożliwego, a jedynie z warunkiem prawnym wynikającym wprost z zastosowania obowiązującego prawa. Interes społeczny chroniony przez obowiązujące prawo miejscowe musi więc mieć pierwszeństwo przed indywidualnym interesem właściciela określonej nieruchomości, który chciałby szybko dokończyć podjętą inwestycję.".

Jeśli chodzi natomiast o zaskarżone zapisy § 23 ust. 1 w zakresie sformułowania "Ustala się docelową obsługę zabudowy i obiektów na obszarze objętym planem z wykorzystaniem istniejących lub planowanych sieci: (...) kanalizacyjnej (...)." oraz § 25 pkt 2, to w ocenie Organu nie naruszają one interesu prawnego Skarżących. Adresatem zapisów dotyczących organizacji odprowadzania ścieków jest gmina i to na niej ciąży obowiązek realizacji takiej sieci, w szczególności o odpowiednich parametrach, by wypełnić zadania własne zapisane w obowiązujących przepisach. Ponadto sformułowanie "docelowe" wskazuje jedynie, iż zabudowa na obszarze planu ma systematycznie i finalnie być obsługiwana przez odpowiednie sieci, co nie stoi w sprzeczności z przepisami odrębnymi.

Podstawą prawną ustaleń planistycznych odnoszących się do zakwestionowanych przez Skarżących zapisów dotyczących infrastruktury technicznej był art. 15 ust. 2 pkt 2, 3 i 10 w związku z art. 1 ust. 2 pkt 1, 3, 9 u.p.z.,., a także § 4 pkt 2, 3, 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003r w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W skardze podniesione również zostało, że działka Skarżących znajduje się w terenie [...] oraz w strefie ochrony wybranych parametrów historycznego układu urbanistycznego [...]. W terenie [...] dopuszczono modernizację i przebudowę istniejącej zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej bez zmiany jej parametrów zewnętrznych, zakazano nowej zabudowy a także grodzenia terenów oraz ustalono spójne zagospodarowanie terenów [...] i [...]. Organ wyjaśnić odnosząc się do tej kwestii, że zapisy zaskarżonego planu miejscowego musiały być zgodne z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...] przyjętego uchwałą Nr [...] Rady [...] z dnia [...] października 2006 r. (zwanego dalej Studium). Działka Skarżących znajduje się w Studium w strefie ochrony wybranych parametrów historycznego układu urbanistycznego [...] w ramach ochrony [...] pomiędzy [...], a [...] oraz w strefie [...] tj. w strefie ochrony otoczenia i ekspozycji fortyfikacji kierunki zagospodarowania przestrzennego" - zgodnie z legendą nr [...] leży w strefie ochrony otoczenia i ekspozycji zabytków [...] i dotyczy otoczenia i ekspozycji zespołów budownictwa obronnego zaś nr [...] leży w strefie ochrony wybranych parametrów historycznego układu urbanistycznego (KZ-C) i dotyczy zespołu budownictwa obronnego - forty i koszary). Dodatkowo na potrzeby przedmiotowego planu miejscowego zostały sporządzone "Wytyczne konserwatorskie do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...] ", w których we wnioskach konserwatorskich dla "[...] (miedzy [...] a [...])" w strefie [...] ustalono "(...) Przeznaczenie terenu - zieleń miejska oraz projektowaną ul. [...]- bis poprowadzoną estakada nad ul. [...] i wałem międzyfortowym (...), dopuszczono: (...) Realizację, w uzasadnionych przypadkach, nowych obiektów budowlanych spełniających warunki nowego uzupełnienia jako kategorii zabiegu konserwatorskiego, w miejscach nie zachowanych form ziemnych " czy "Lokalizację obiektów małej architektury, w szczególności służących informacji o zabytku i utrzymaniu porządku, lokalizację urządzeń budowlanych (...) ". W wytycznych wpisano również zakaz lokalizowania nowych obiektów budowlanych o formie architektonicznej kolidującej z zabytkowym otoczeniem ".

W związku z powyższym ustalenia konserwatorskie, wynikające z ww. ustaleń innych dokumentów, należało uwzględnić w zapisach mpzp rejonu [...], część I - w rejonie ulicy [...], podczas prac planistycznych nad nim. Dodatkowo w opracowaniu "Inwentaryzacja zieleni, rejon [...] - aktualizacja 2005, autorstwa Pracowni Architektury Krajobrazu "[...]"" wskazywano, że "[...], stanowiąca element systemu zabytkowych fortyfikacji XIX wielkiej [...], do których należą [...] wraz z kanałem i drogą forteczną (ul. [...]) powinna zostać włączona do terenów przeznaczonych na zieleń parkową lub tereny zabudowy związane z usługami kultury i sportu zielenią towarzyszącą. Obszar ten pełni funkcję lokalnego ciągu przyrodniczego, łącząc teren międzywala, przez [...], drogę i kanał fortowy z rezerwatem [...]. "

Potwierdzenie przeznaczenia przedmiotowego terenu pod zieleń ma swoje odzwierciedlenie również w zapisach Studium, w którym teren [...] oraz tereny położone pomiędzy tą fosą a ul. [...] zostały zakwalifikowane do terenów zieleni urządzonej w ramach systemu fortecznego XIX-wiecznej [...] (symbol [...]), wyłączonych z prawa zabudowy, o minimalnym procencie pbc. 90%. Fragment SUiKZP [...] - teren skarżących zlokalizowany jest w terenie oznaczonym symbolem [...] - tereny zieleni urządzonej w ramach systemu fortecznego. W związku z powyższym w celu uzyskania zgodności z przedmiotowym dokumentem nie było możliwości wprowadzenia na tych terenach funkcji zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Niemniej jednak, w planie usankcjonowano fakt jej istnienia i dopuszczono możliwość modernizacji i przebudowy istniejącej zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, bez zmiany jej parametrów zewnętrznych.

Organ podkreślił również, iż zgodnie z § 36 ust 2 uchwały "Do czasu realizacji nowych inwestycji i zmian w zagospodarowaniu dopuszcza się dotychczasowy sposób zagospodarowania i użytkowania terenu". W związku z powyższym istniejąca zabudowa może cały czas nadal funkcjonować. Dodatkowo w zapisach szczegółowych zaskarżonego planu w § 49 ust. 2 pkt 3 lit. g dopuszczono możliwość modernizacji i przebudowy istniejącej zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, bez zmiany jej parametrów zewnętrznych, co wskazuje, że brak jest jedynie możliwości ruchu budowlanego polegającego na nadbudowie czy tez rozbudowie. Natomiast bieżąca konserwacja, modernizacja i "wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji", wbrew twierdzeniom skargi, jest jak najbardziej możliwa.

Zaznaczono także, że w przedmiotowym planie dla terenu zieleni parkowej urządzonej, o funkcji rekreacyjnej, oznaczonego symbolem [...] jako przeznaczenie dopuszczalne określono urządzenia i budowle ogrodowe, które bezspornie związane są i uzupełniają przeznaczenie podstawowe, na co wprost wskazuje wyrażenie "ogrodowe". Brak jest możliwości wprowadzania w tym terenie dowolnych budowli i urządzeń poza tymi, które związane są z zielenią parkową. Zatem przeznaczenie dopuszczalne w postaci urządzeń i budowli ogrodowych nie stoi w sprzeczności z ustaleniami dla strefy ochrony wybranych parametrów historycznego układu urbanistycznego [...]. Wskazują na to ponadto wprost przytoczone powyżej wytyczne konserwatorskie. Ponadto ustalenie przeznaczenia dopuszczalnego nie narusza interesu prawnego Skarżących.

Zakaz grodzenia terenu wynika z kolei pośrednio z określenia przeznaczenia tego terenu pod zieleń parkową urządzoną, do czego obligowały Organ sporządzający i uchwalający niniejszy plan, ustalenia Studium a także wytyczne konserwatorskie.

Zgodnie z § 49 ust. 2 pkt 3 lit. f "tereny: 4 ZP, 5 ZP są ze sobą funkcjonalnie powiązane w ciągu wału między fortowego i muszą być zagospodarowane spójnie". Zapis ten również ma na celu wypełnienie wiążących ustaleń Studium a także wytycznych konserwatorskich.

Mając powyższe na względzie, nie można więc uznać, aby zapisy MPZP, nie mieściły się w przewidzianych prawem uprawnieniach organu gminy do ograniczania prawa własności, zgodnie z wymogami poszanowania innych wartości. Dokonana planem ingerencja była bowiem konieczna i uzasadniona.

W piśmie z [...] stycznia 2021 r. Rada [...] w uzupełnieniu odpowiedzi na skargę wskazała, że w stosunku do skarżących została wydana decyzja Nr [...] zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia skarżącym na budowę budynku mieszkalnego jednorodzinnego i studni wierconej na terenie działki [...] (dawnej [...]) przy ul., [...] w [...] wraz ze zjazdem oraz decyzja o warunkach zabudowy ustalająca warunki i szczególne zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie domu mieszkalnego jednorodzinnego, studni oraz przydomowej oczyszczalni ścieków na działce [...] przy ul. [...]. Organ dodatkowo wyjaśnił, powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych, że jako organ uchwałodawczy gminy powinien uwzględniać treść decyzji wydawanych w zakresie kształtowania zabudowy terenu, dla którego sporządzany jest plan miejscowy, ale nie oznacza to związania treścią tych decyzji co do ustaleń planu.

W piśmie z 15 marca 2021 r. skarżący podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie i wskazali na wyrok WSA w Warszawie z 14 września 2020 r., IV SA/Wa 81/20, który został wydany w zbliżonym stanie faktycznym, w którym Sąd stwierdził nieważność postanowień MPZP [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy uznać, że skarżący wykazali, iż ustalenia zaskarżonego planu miejscowego prowadzą do naruszenia ich interesu prawnego. Naruszenie interesu prawnego w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2019 r., poz. 506), oznacza istnienie związku pomiędzy sferą indywidualnych praw i obowiązków skarżącego, wynikających z norm prawa materialnego, a zaskarżoną uchwałą. Ocena naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia przez akt planistyczny nie musi wyłącznie dotyczyć przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Uchwały organów samorządowych z zakresu planowania i zagospodarowania przestrzennego, mogą przecież dotyczyć także uprawnień lub obowiązków z zakresu prawa budowlanego, gospodarki nieruchomościami czy prawa cywilnego. Kwestię naruszenia interesu prawnego strony należy oceniać na podstawie całokształtu okoliczności sprawy.

Skarżący są właścicielami nieruchomości dz. ew. nr [...] z obr. [...] położonej w [...] w [...], dla której Sąd Rejonowy dla [...], [...] Wydział [...], prowadzi księgę wieczystą [...]. Zaskarżony plan miejscowy wprowadził ograniczenia w sposobie zagospodarowania nieruchomości skarżących m.in. jak wskazali skarżący, poprzez wprowadzenie ustaleń skutkujących zakazem budowy przydomowych zbiorników na nieczystości, jak i ustanowiono dalsze ograniczenia w zagospodarowaniu ich nieruchomości (zakaz nowej zabudowy).

Takie ustalenia planu miejscowego prowadzą do naruszenia interesu prawnego skarżących, ponieważ ograniczają możliwość zabudowy działki, co wpływa na sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Korzystanie z nieruchomości jedynie w sposób wyznaczony przez zaskarżony plan miejscowy wiąże się z ograniczeniami, które w istocie kształtują treść prawa własności nieruchomości.

Wykazanie przez skarżących naruszenia interesu prawnego oraz ich uprawnień otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania skargi. Okoliczność, że ustalenia planu miejscowego naruszają interes prawny skarżących, nie oznacza jeszcze, że zaskarżona uchwała została podjęta z naruszeniem prawa. W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie nie ma wystarczających podstaw do stwierdzenia, że zaskarżony plan miejscowy został przyjęty z naruszeniem prawa.

Należy wskazać, że do zadań własnych gminy należy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w szczególności poprzez uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (art. 3 ust. 1 u.p.z.p.). Powołana regulacja potwierdza samodzielność gminy w zakresie władczego przeznaczania i określania warunków zagospodarowania terenów (władztwo planistyczne gminy). Jednakże gmina nie ma absolutnej władzy w określaniu przeznaczenia terenów i ich warunków zagospodarowania. Granice władztwa planistycznego gminy wyznaczają ograniczenia określone w ustawach, w tym w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w szczególności dotyczące zasad sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

Podnieść należy przy tym, że zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 18 września 2012 r., sygn. akt II OSK 1575/12, "przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym upoważniają gminę do uchwalania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w których gminy ustalają przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów (art. 4 u.p.z.p.), w konsekwencji ograniczając sposób wykonywania prawa własności (...). Organy planistyczne uchwalając plan, nie naruszają więc norm ogólnych regulujących prawo własności, choć oczywiście ingerują w samo prawo własności i interesy prawne właścicieli. Ingerencja ta jest jednak dozwolona na gruncie obowiązujących przepisów, jeśli nie godzi w istotę prawa własności." Przy tym, "Działając w ramach określonych przez granice prawa i stosując zasadę proporcjonalności, organy gminy mogą w tworzonym planie zagospodarowania przestrzennego ograniczać uprawnienia właścicieli w celu pełniejszej realizacji innych wartości, które uznały za ważniejsze" (wyrok NSA z 21 marca 2017 r., sygn. II OSK 1656/15).

Odnosząc się do zarzutów skargi należy wskazać, że stosownie do § 23 ust. 1 MPZP ustala się docelową obsługę zabudowy i obiektów na obszarze objętym planem z wykorzystaniem istniejących lub planowanych sieci: wodociągowej, kanalizacyjnej, gazowej, ciepłowniczej, elektroenergetycznej, telekomunikacyjnej i zorganizowany wywóz odpadów.

Natomiast zgodnie z § 25 w zakresie odprowadzenia ścieków ustala się:

1) odprowadzenie ścieków sanitarnych w systemie rozdzielczym do miejskiej sieci kanalizacyjnej w oparciu o kolektory w ulicach: [...], [...], [...] i [...], a następnie do przewodów dosyłowych do z Oczyszczalni Ścieków "[...]" na terenie [...];

2) ustala się stosowanie sieci w systemie grawitacyjnym o przekroju 02oomm i w systemie tłocznym o przekroju minimalnym 04omm.

Odnosząc się do przytoczonych § 23 ust. 1 i § 25 MPZP, należy wskazać, że do analizy i wykładni ww. postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dotyczącego obsługi nieruchomości położonych przy ul. [...] w W., w zakresie odprowadzania nieczystości wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 16 grudnia 2020 r., II OSK 2614/20 w sprawę Z. J. i M. J. (czyli w sprawie skarżących występujących w niniejszej sprawie) w przedmiocie wniesienia sprzeciwu do zgłoszenia budowy – zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na instalacji zbiornika na nieczystości ciekłe.

Sąd uchylił zaskarżony wyrok WSA w Warszawie z 22 stycznia 2020 r., VII SA/Wa 1809/19 i decyzję Wojewody [...] z [...] czerwca 2019 r. w sprawie zgłoszonego sprzeciwu. W uzasadnieniu wskazał, że błędnym założeniem ze strony organów architektoniczno-budowlanych, zgłaszających sprzeciw do złożonego przez inwestorów zgłoszenia w trybie art. 30 ustawy Prawo budowlane, a następnie podzielenie tego stanowiska przez Wojewódzki Sąd Administracyjnym, było oparcie się przede wszystkim na wykładni językowej § 25 miejscowego planu, w którym ustalono, że odprowadzenie ścieków sanitarnych w systemie rozdzielczym ma następować do miejskiej sieci kanalizacyjnej. Z brzmienia tego przepisu nie wynika jednoznacznie, wbrew twierdzeniom zawartym, zarówno w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, jak i w wyroku, norma zakazująca właścicielom zabudowanych nieruchomości wykonywania na ich terenie zbiorników na nieczystości ciekłe bez względu na to, czy istnieje w danym momencie możliwość podłączenia się do miejskiej sieci kanalizacyjnej. W szczególności, zdaniem NSA, nie upoważnia do takiego stanowiska użyty w tym przepisie zwrot "w zakresie odprowadzania ścieków ustala się". Nadużyciem prawa ze strony organów jest stwierdzenie, że takie sformułowanie przepisu z chwilą wejścia planu miejscowego zakazuje wykonywania właścicielom na ich nieruchomościach tego rodzaju obiektu budowlanego. Wydaje się to oczywiste przy uwzględnieniu przepisu § 23 ust. 1 tegoż planu, w którym stwierdzono, że ustala się docelową obsługę zabudowy i obiektów na obszarze objętym planem z wykorzystaniem istniejących lub planowanych sieci wodociągowej i kanalizacyjnej, gazowej, ciepłowniczej, elektroenergetycznej, telekomunikacyjnej i zorganizowanych wywozów odpadów.

Dalej Sąd wyjaśnił, że wykładnia obu tych przepisów prowadzi do wniosku, że zamiarem organu uchwalającego plan było wskazanie, że docelowo, przy uwzględnieniu istniejących sieci, w tym kanalizacyjnych oraz planowanych do wykonania w przyszłości, przewidywane jest wprowadzenie nakazu podłączenia do nich wszystkich obiektów budowlanych znajdujących się na obszarze objętym planem zagospodarowania przestrzennego. Taki obowiązek jest nałożony obecnie jedynie na tych właścicieli nieruchomości, odnośnie których istnieją techniczne możliwości wykonania takiego podłączenia, a więc w ich pobliżu taka sieć miejska istnieje i funkcjonuje. Natomiast bezpodstawnym jest rozciąganie tego obowiązku na właścicieli nieruchomości usytuowanych przy ulicach, na których taka sieć nie istnieje, a tym bardziej, jak w niniejszej sprawie, w najbliższym czasie nie przewiduje się wykonanie takich inwestycji i trudno jest nawet w przybliżeniu określić termin przystąpienia do ich realizacji, co wynika z załączonych do akt dokumentów. Przeczyłoby to przede wszystkim podstawowemu założeniu, że prawodawca wprowadzając określone nakazy lub zakazy winien działać racjonalnie. Dokonanie interpretacji przepisu § 25 w kierunku wskazanym przez organy i następnie zaakceptowanym przez Sąd I instancji prowadziłoby do nałożenia na skarżących kasacyjnie obowiązku, który z przyczyn od nich niezależnych nie mógłby zostać w aktualnym stanie sprawy zrealizowany, a także ograniczałoby przysługujące im prawo własności nieruchomości, w tym prawo do jej zabudowy wynikające z art. 4 ustawy Prawo budowlane mimo, że znaczną część tego prawa już zrealizowali (postawili budynek mieszkalny, z którego de facto nie będą mogli korzystać z uwagi na brak możliwość podłączenia do sieci kanalizacyjnej). Dokonana przez organy interpretacja spornego § 25 planu miejscowego prowadzi do nałożenia na właścicieli nieruchomości obowiązków ograniczających ich prawo, nie znajdujących oparcia w obowiązujących przepisach prawnych. Dokonując interpretacji spornego przepisu prawa miejscowego należy nadto mieć na uwadze art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 1439), zgodnie z którym właściciele nieruchomości zapewniają utrzymanie czystości i porządku przez przyłączenie nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacji lub w przypadku gdy budowa sieci kanalizacyjnej jest technicznie lub ekonomicznie nieuzasadniona, obowiązani są do wyposażenia nieruchomości w zbiornik bezodpływowy nieczystości ciekłych lub przydomową oczyszczalnię ścieków bytowych, spełniających wymogi określone w przepisach odrębnych. Powyższy przepis rangi ustawowej zezwala właścicielom nieruchomości na realizację prawa zabudowy nieruchomości, z którym często nierozerwalnie jest związana konieczność wykonania własnego zbiornika bezodpływowego na nieczystości ciekłe, w sytuacji gdy brak jest miejskiej sieci kanalizacyjnej. Tym samym interpretacja spornego § 25 miejscowego planu zagospodarowania dokonana przez organy stałaby w sprzeczności z przepisem rangi ustawowej.

Opierając się na powyższym stanowisku, Naczelny Sąd Administracyjny uznał za zasadne zarzuty kasacyjne sformułowane na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a., dotyczące naruszenia przepisów prawa materialnego wskazanych w skardze, tj. § 23 ust. 1 i § 25 pkt 1 uchwały nr [...] z dnia [...] marca 2019 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu [...], część I – w rejonie ul. [...], art. 4 i art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, sprowadzające się do błędnego wyinterpretowania z postanowień miejscowego planu normy prawnej zakazującej skarżącym budowę na własnej nieruchomości bezodpływowego zbiornika na nieczystości ciekłe.

Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie uwzględnia powyższy wyrok NSA oraz podziela ustalenia poczynione przez ten Sąd sprowadzające się do błędnego wyinterpretowania przez Sąd I instancji i organ z postanowień miejscowego planu normy prawnej zakazującej skarżącym budowę na własnej nieruchomości bezodpływowego zbiornika na nieczystości ciekłe.

Dodatkowo wskazać można, że w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w literaturze przedmiotu wskazuje się, że orzeczenie sądu administracyjnego wywiera skutki wykraczające poza zakres postępowania sądowoadministracyjnego, w którym zostało wydane, oraz poza zakres postępowania administracyjnego, w którym zostało wydane zaskarżone rozstrzygnięcie. Zasięgiem jego oddziaływania objęte zostają również wszystkie przyszłe - ewentualne - postępowania administracyjne i sądowoadministracyjne dotyczące danej sprawy administracyjnej (por. Woś T. (red.), Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, wyd. VI, 2016, również: wyrok NSA z dnia 22 marca 1999 r., IV SA 527/97, LEX nr 47275, i wyrok NSA z dnia 16 października 2014 r., II FSK 2506/12, LEX nr 1598312).

Z tych względów Sąd rozpoznający niniejszą sprawę uznał, że zarzuty skargi wskazujące na naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7 i 9 u.p.z.p. w zw. z art. 140 k.c., w zw. z § 26 ust. 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, jak i art. 15 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z ustawą z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, poprzez wprowadzenie ustaleń skutkujących zakazem budowy przydomowych zbiorników na nieczystości/przydomowych oczyszczalni ścieków – określone w § 23 ust. 1 i § 25 MPZP są niezasadne. Powołane zapisy planu bowiem nie powodują ograniczenie wykonywania prawa własności skarżących i nie blokują możliwość realizacji prawa budowy zbiornika bezodpływowego nieczystości ciekłych/przydomowej oczyszczalni ścieków, w sytuacji w której brak jest warunków do doprowadzenie sieci kanalizacji do nieruchomości Skarżących, co ma miejsce w niniejszej sprawie.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi należy wskazać w pierwszej kolejności, że zgodnie z art. 9 ust. 4 u.p.z.p. ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Zaskarżona uchwała została podjęta po stwierdzeniu zgodności planu ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...], uchwalonym Uchwałą Rady [...] Nr [...] z [...] października 2006 r.

Studium jest aktem określającym jedynie kierunki polityki przestrzennej gminy jego zapisy powinny określać ogólne postanowienia tej polityki, co ma podlegać doprecyzowaniu na etapie sporządzania planu. Dopiero plan ustala przeznaczenie terenów, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określa sposoby zagospodarowania i warunków zabudowy terenów (art. 4 ust. 1 tej ustawy). Gminy nie muszą uchwalić plan miejscowy jednocześnie dla wszystkich wskazanych obszarów studium. Ma na to wpływ aspekt techniczny, jak i finansowy. Studium jest obligatoryjnie sporządzane dla całego obszaru gminy, w przeciwieństwie do miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który może być sporządzony dla obszaru o dowolnej, nawet niewielkiej, powierzchni.

Regulacje planu miejscowego nie muszą być kopią zapisów studium, gdyż wówczas brak byłoby racjonalnego uzasadnienia dla ustawowego rozróżniania studium i planu miejscowego, jako aktu precyzującego władczo i konkretnie ustalenia studium. Ustalenia tego ostatniego aktu obejmują większe obszary terenu i opisują pożądane kierunki zagospodarowania przestrzennego. Sąd uznał, że w zaskarżonej uchwale dokonano prawidłowo konkretyzacji postanowień studium, które były dość szerokie i nie doszło do sprzeczności z jego ustaleniami.

Należy wyjaśnić też, że przewidziane w studium przeznaczenie terenu powinno się bilansować w odniesieniu do danej jednostki terenowej a nie konkretnej działki ewidencyjnej. W związku z tym prawie zawsze dochodzi do sytuacji, w której nie na wszystkich działkach ewidencyjnym dla danej jednostki terenowej będzie występować przewidziany w studium sposób przeznaczenia, tj. przeznaczenie dominujące bądź uzupełniające. Takie zapisy studium nie gwarantują zatem każdemu właścicielowi możliwości zabudowy w pełnym zakresie w odniesieniu do każdej z działek ewidencyjnych. Plan jest tego rodzaju dokumentem, który ma przestawiać obraz zagospodarowania przestrzennego całego, objętego postanowieniami planu obszaru.

Dodatkowo należy zauważyć, że w orzecznictwie sądów administracyjnych podnosi się, iż studium, w którym nie ma określonego zakazu budowy nie może wiązać organów gminy w ten sposób, że w planie miejscowym takiego zakazu budowy nie można wprowadzić. Podobnie nie można przyjąć, że plan miejscowym, w którym przewidziano określony zakaz budowy narusza ustalenia studium, w którym takiego zakazu nie przewidziano. Inaczej mówiąc, skoro w studium nie ma ustalenia, z którego wynikałby określony zakaz budowy, to nie oznacza to, że w planie miejscowym takiego zakazu nie można umieścić (np. wyrok NSA z 22 sierpnia 2018 r., II OSK 1016/18, LEX nr 2556558).

Jak wynika z akt sprawy działka skarżących usytułowana jest na terenie [...] oraz w strefie ochrony wybranych parametrów historycznego układu urbanistycznego [...].

Zgodnie z § 49 ust. 2 pkt 1 a) i b) MPZP, dla terenu 5 ZP ustala się przeznaczenie podstawowe: ogólnodostępna zieleń parkowa urządzona, o funkcji rekreacyjnej, ozdobnej lub izolacyjnej, a jako przeznaczenie dopuszczalne: urządzenia i budowle ogrodowe.

Natomiast w myśl § 14 pkt 3 lit. b tiret pierwsze - w zakresie, w jakim w strefie ochrony wybranych parametrów historycznego układu urbanistycznego KZ-C, której granice zachodzą na Nieruchomość, ustalona została ochrona stanu istniejącego i ograniczenie sposobu użytkowania poprzez przeznaczenie na cele zieleni parkowej.

Jak zasadnie zwrócił uwagę organ w odpowiedzi na skargę, potwierdzenie przeznaczenia terenu pod zieleń ma swoje odzwierciedlenie w zapisach Studium, w którym [...] oraz tereny położone pomiędzy fosą a ul. [...] zostały zakwalifikowane do terenów zieleni urządzonej w ramach systemu fortecznego XIX-wiecznej [...] (symbol ZF) – Dla terenów zieleni przyjęto wskaźnik PBC (minimalny % udział powierzchni biologicznie czynnej) – ZF – tereny zieleni urządzonej w ramach systemu fortecznego – 90% (Studium: Rozdział XIII. Kierunki i wskaźniki dotyczące zagospodarowania i użytkowania terenów, w tym tereny wyłączone spod zabudowy, A pkt 1). Poza tym w studium także wskazano: wytyczne dotyczące zasad określania w m.p.z.p. ustaleń studium w zakresie kierunków i wskaźników zagospodarowania i użytkowania terenów (Rozdział XIII, B pkt 1, 2 i 4): stosowanie wskaźników dotyczących powierzchni biologicznie czynnej zgodnie z ustaleniami w rozdziale XIII pkt 1A jest wiążące przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego dla wskazanych na rysunku studium terenów; w miejscowych planach zagospodarowania należy określić granice terenów wyłączonych spod zabudowy; ustalenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego dotyczące lokalizacji infrastruktury społecznej powinny być poprzedzone analizą istniejącego i planowanego zagospodarowania terenów obszarze rozwojowym pod kątem jego wyposażenia w ww. obiekty oraz wykonaniem koncepcji struktury przestrzennej ze szczególnym uwzględnieniem lokalizacji lokalnych obiektów infrastruktury społecznej niezbędnych dla obsługi obszaru rozwojowego, w tym terenów ogólnodostępnej zieleni urządzonej (m.in. paków i skwerów) oraz terenów sportu powszechnego.

Poza tym działa skarżących znajduje się zgodnie ze Studium także w strefie ochrony wybranych parametrów historycznego układu [...] w ramach ochrony [...] pomiędzy [...], a [...] oraz w strefie [...] tj. w strefie ochrony otoczenia i ekspozycji (rys. Studium nr 15).

Wobec powyższych ustaleń należy wskazać, że Rada [...], kwalifikując teren działki skarżących do terenu [...] z przeznaczeniem podstawowym ogólnodostępna zieleń parkowa urządzona, o funkcji rekreacyjnej, ozdobnej lub izolacyjnej, a jako przeznaczenie dopuszczalne: urządzenia i budowle ogrodowe, jak i w strefie ochrony wybranych parametrów historycznego układu urbanistycznego oznaczonych [...] - działała w ramach przyznanego jej władztwa planistycznego (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 9 u.p.z.p.).

Zasadnie także organ zwrócił uwagę, że wbrew twierdzeniom strony skarżącej uwzględniając treść § 49 ust. 2 pkt 3 lit. g MPZP dopuszczono możliwość modernizacji i przebudowy istniejącej zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, ale bez zmiany jej parametrów zewnętrznych (nadbudowie, rozbudowie). Poza tym uwzględniając przeznaczenie terenu [...] należy wskazać, że na tym terenie nie jest możliwe wprowadzanie dowolnych budowli i urządzeń, poza tymi, które związane są z zielenią parkową, co nie stoi też w sprzeczności z wiążącymi ustaleniami studium.

Poza tym zdaniem skarżących zaskarżony plan miejscowy wprowadza ograniczenia dotyczące swobody zabudowy nieruchomości skarżących poprzez określenie w § 49 ust. 2 pkt 2 lit. a i d MPZP szczególnych warunków zabudowy i zagospodarowania terenu oraz zasad ochrony i kształtowania ładu przestrzennego wprowadzając: zakaz nowej zabudowy (a) oraz zapisu dotyczącego wymagań dotyczącego ogrodzeń działek tj. zakaz grodzenia terenów (d).

Mając na uwadze przedstawione już wyżej stanowisko w zakresie wiążącego charakteru studium dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych, wskazać należy, że wprowadzenie ograniczenie w postaci zakazu nowej zabudowy w (§ 49 ust. 2 pkt 2 lit. a MPZP) było dopuszczalne i nie narusza zasady władztwa planistycznego.

Poza tym odnosząc się do § 49 ust. 2 pkt 2 lit. d należy powołać § 3 ust. 1 pkt 23 MPZP, w którym wskazano, że przez "teren" należy rozumieć fragment obszaru planu, wyodrębniony na rysunku planu liniami rozgraniczającymi o określonym przeznaczeniu i zasadach zagospodarowania W ocenie Sądu powołany zakaz grodzenia terenu dotyczy nie konkretnej działki (tutaj skarżących), a ogólnie terenu, na którym działka ta jest usytułowana tj. teren [...]. Wbrew twierdzeniom Strony postanowienia powyższe nie wskazują na zakaz ogrodzenia Nieruchomości, co miało świadczyć o ignorowaniu stanu faktycznego i prawnego Nieruchomości. Wobec tych ustaleń nie można uznać, że zapis § 49 ust. 1 pkt 2 lit. d MPZP ogranicza zagospodarowanie nieruchomości skarżących, a w związku z tym skargę w tym zakresie także należy uznać za niezasadną.

W ocenie Sądu wobec powyższych ustaleń nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 140 k.c. w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7, 9 u.p.z.p oraz art. art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, poprzez wprowadzenie ustaleń skutkującym – zdaniem Stron – ograniczeniem możliwości zagospodarowania działki przez skarżących z przekroczeniem władztwa planistycznego (§ 23 ust., § 25, § 14 pkt 3 lit. b tiret pierwsze, § 49 ust. 2 pkt 2 lit. d MPZP), podczas gdy ze wskazanych przepisów wywieść należy, iż organ planistyczny sporządzając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie wprowadził ograniczeń, na które strony wskazywały. Rada w tym zakresie uwzględniła nie tylko wymogi ładu przestrzennego, lecz również prawo własności.

Jak już wcześniej wskazano, naruszenie interesu prawnego podmiotu składającego skargę musi mieć charakter bezpośredni, zindywidualizowany, obiektywny i realny. Uchwała, czy też konkretne jej postanowienia, muszą więc naruszać rzeczywiście istniejący w dacie podejmowania uchwały interes prawny skarżącego. Wprawdzie Skarżący wykazali, iż są właścicielami nieruchomości położonej w granicach MPZP, jednakże samo prawo własności czy jego ograniczenie nie implikuje automatycznie legitymacji skargowej do kwestionowania wszystkich zapisów planu.

W ocenie Sądu Skarżący nie wykazali naruszenia uprawnień właścicielskich, w zakresie zarzutów dotyczących § 49 ust. 2 pkt 3 lit. f MPZP, który zdaniem Strony ustala niezrozumiały i niemożliwy do spełnienia warunek zapewnienia spójnego zagospodarowania terenów 4 ZP i 5 ZP. Dodać także należy, mając na uwadze powołane przez skarżących w piśmie z 15 marca 2021 r. orzeczenia, że zostało ono wydane w innej sprawie, Strony w niniejszym postępowaniu uczyniły przedmiotem skargi kwestie przekroczenia granic władztwa planistycznego gminy oraz nieuzasadnione/nadmierne ograniczenie prawa własności skarżących w doniesieniu do działki nr [...] z obr [...] położonej w [...].

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze. zm.), oddalił skargę.