Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Grzelak (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka Sędzia NSA Zdzisław Romanowski Protokolant Patrycja Wrońska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 marca 2009 r. sprawy ze skargi E.z/s F., N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu wobec udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy Carlo Bossi R- 149940 oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] kwietnia 2008r. Nr [...] Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (UP) działający w trybie postępowania spornego, po rozpoznaniu sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy CARLO BOSSI [...] udzielonego na rzecz K. S. z I. na skutek sprzeciwu wniesionego przez E. z N. , na podstawie art. 246 i 247 ust.2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (dalej powoływanej jako: p.w.p.) oraz art. 8 pkt 1 i art. 9 ust.1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (powoływanej dalej jako: u.z.t.) w związku z art. 315 ust.1 i 3 p.w.p., oddalił sprzeciw.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że wnosząca sprzeciw spełniła warunki o których mowa w art. 246 p.w.p. a tym samym mogła zainicjować postępowanie o unieważnienie prawa ochronnego na znak CARLO BOSSI (sporny znak). Zdaniem organu, z uwagi na zgłoszenie spornego znaku pod rządami ustawy o znakach towarowych (zgłoszenia dokonano w dniu [...] maja 2000r.), przepisy tejże ustawy mają zastosowanie w zakresie oceny ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na ten znak. Organ podniósł, że w rozpatrywanej sprawie wnosząca sprzeciw zarzuciła, iż prawo ochronne na sporny znak zostało udzielone z naruszeniem przepisów art. 8 pkt 1 i art. 9 ust.1 pkt 1 i 2 uzt oraz art. 6 bis Konwencji paryskiej z dnia 20 marca 1883r. o ochronie własności przemysłowej (Dz.U. z 1922r, Nr8, poz.58 ze zm. powoływanej dalej jako "Konwencja paryska"). Przy czym stawiając zarzut naruszenia powyższych przepisów wnosząca sprzeciw powołała się na wyłączne prawo do znaku BOSS, który to znak w jej ocenie jest powszechnie znany i renomowany. Spółka E. wskazała, że wyłączne prawo do znaku BOSS wynika z rejestracji na jej rzecz, z wcześniejszym pierwszeństwem, szeregu znaków z elementem BOSS. Oddalając sprzeciw UP stwierdził, że w toku niniejszego postępowania administracyjnego wnosząca sprzeciw zbyła prawa do przeciwstawionych znaków na rzecz H. z siedzibą w M., N. i nie wykazała, aby w.w. firma H. była zainteresowana postępowaniem w przedmiotowej sprawie, jak również aby upoważniła wnoszącą sprzeciw do występowania w jej imieniu. Nie wykazała także, aby w wyniku zobowiązań kontraktowych spółka E. była zobligowana do dalszego prowadzenia spraw spornych wszczętych przed datą cesji praw do w.w. znaków towarowych z elementem BOSS ma rzecz firmy H. Zdaniem organu dowodem na potwierdzenie powyższego nie może być uznany załączony do akt sprawy przez spółkę E. e-mail z [...] maja 2006r. W ocenie organu, także z umów cesji praw do przeciwstawionych znaków nie wynika, aby wnosząca sprzeciw była upoważniona do prowadzenia postępowania w przedmiotowej sprawie, gdyż nie ma w nich jakichkolwiek postanowień w tym zakresie. Fakt posiadania praw do przeciwstawionych znaków zarówno w dacie zgłoszenia spornego znaku jak również w dacie zgłoszenia sprzeciwu nie ma znaczenia w przedmiotowej sprawie albowiem, zdaniem organu, wobec utraty tych praw (na skutek cesji) wnosząca sprzeciw nie może skutecznie się na nie powoływać bez upoważnienia aktualnego właściciela praw do tych znaków. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych organ podkreślił, że podmiot domagający się unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy musi wykazać naruszenie w następstwie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy własnych praw, nie zaś praw osób trzecich. Organ przywołał także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2007r. sygn. akt VI SA/Wa 781/07, który rozpatrując po raz pierwszy przedmiotową sprawę stwierdził nieważność decyzji z dnia [...] listopada 2006r. Nr [...] uznając, że decyzja została skierowana do osoby nie będącej strona w sprawie (adresatem decyzji była firma H. z siedzibą w M., N.

Nie zgadzając się z powyższą decyzją z dnia [...] kwietnia 2008r. Nr [...] spółka E. wniosła skargę do tutejszego Sądu zarzucając zakwestionowanemu rozstrzygnięciu naruszenie:

1) art. 246 i 247 p.w.p. poprzez przyjęcie, że w razie przekazania sprzeciwu do rozstrzygnięcia w trybie postępowania spornego, w toku tego postępowania wnoszący sprzeciw musi się legitymować interesem prawnym

2) art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.) polegające na braku jego zastosowania przez Urząd Patentowy przy wydawaniu rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawie

3) art. 8 pkt 1 i art. 9 ust.1 pkt 1 i 2 uzt oraz art. 6 bis Konwencji paryskiej w zw z art. 315 ust.3 poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie

4) art. 7, 77 k.p.a. polegające na niewłaściwej ocenie materiału dowodowego i pominięciu szeregu istotnych okoliczności sprawy mających istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

W zakresie pierwszego i drugiego z wymienionych zarzutów skarżąca podniosła, że uznanie przez organ, iż strona wnosząca sprzeciw spełniła warunki o których mowa w art. 246 p.wp. a więc mogła zainicjować postępowanie o unieważnienie znaku CARLO BOSSI a jednocześnie oddalenie sprzeciwu z powodu odmówienia spółce E. prawa skutecznego powoływania się na przeciwstawione znaki z powodu zbycia praw do tych znaków w toku przedmiotowego postępowania oznacza, że zdaniem organu, wnosząca sprzeciw winna legitymować się interesem prawnym w toku postępowania spornego o unieważnienie spornego znaku. Tymczasem, zdaniem skarżącej, w razie przekazania sprzeciwu do rozpoznania w trybie art. 247 ust.2 p.w.p. wnioskodawca nadal nie musi wykazywać interesu prawnego. W ocenie strony, gdyby organ prawidłowo zastosował przepisy art.246 i 247 p.w.p. rozpoznałby kwestię istnienia bądź nieistnienia ustawowych warunków wymaganych do uzyskania spornego prawa ochronnego zakreślonych żądaniem sprzeciwu. Skarżąca upatruje naruszenie przez organ art. 153 p.p.s.a. poprzez niezastosowanie się do wyroku WSA w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2007r. sygn. akt VI SA/Wa 781/07 gdzie wyrażono pogląd, iż "opisana sytuacja faktyczna nie naruszała przepisu art. 246 ust.1 p.wp. i sytuacji procesowej skarżącej spółki E. albowiem w rozumieniu tego przepisu skutkiem przeniesienia prawa ochronnego na znaki towarowe BOSS i HUGO BOSS nie została ograniczona w prawach strony. Przepis art. 246 ust.1 pkt 1 p.w.p. nie ogranicza bowiem kręgu osób do tych, po stronie których istnieje jakikolwiek interes lub interes prawny"

Formułując zarzut opisany w pkt 3 skargi spółka E. podniosła, że organ był zobligowany dokonać merytorycznej oceny istnienia ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na sporny znak towarowy, gdyż w rozpatrywanej sprawie ocena ta powinna być dokonana na dzień 17 maja 2000r. natomiast w tej dacie wnosząca sprzeciw była podmiotem uprawnionym z tytułu praw wyłącznych do znaków przeciwstawionych, zarejestrowanych z wcześniejszym pierwszeństwem.

Naruszenie przepisów art. 7, 77 k.p.a ( pkt 4 skargi) skarżąca upatruje w pominięciu przez organ pełnej treści e-maila z dnia [...] maja 2006r. otrzymanego przez spółkę E. z działu prawnego firmy H. z którego wynika, zdaniem strony, że wolą nowego uprawnionego do przeciwstawionych znaków jest, aby procedura opozycyjna była prowadzona przez spółkę, która ją zainicjowała czyli E. (spółkę zależną od P.). W tym stanie rzeczy przyjęcie przez organ, że wnosząca sprzeciw nie miała upoważnienia od nowego uprawnionego do kontynuowania postępowania sprzeciwowego jest założeniem wadliwym. W konsekwencji organ powinien, zdaniem strony, rozpatrzyć zakres żądań objętych sprzeciwem, gdyż skarżąca działała w niniejszym postępowaniu administracyjnym za wiedzą i zgodą nowego uprawnionego.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Na wstępie należy podnieść, że zaskarżona aktualnie decyzja Urzędu Patentowego RP została wydana w wyniku ponownego przeprowadzenia postępowania administracyjnego po uprzednim stwierdzeniu nieważności decyzji tego organu z dnia [...] listopada 2006r. Nr [...] w sprawie toczącej się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie sygn. akt VI SA/Wa 781/07. Stwierdzając nieważność decyzji z dnia [...] listopada 2006r. Sąd uznał, że przedmiotowa decyzja została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie, gdyż jej adresatem była firma H. z siedzibą w M., N. a nie spółka E.

Ponownie rozpoznając niniejszą sprawę zarówno organ jak i Sąd, na mocy art. 153 p.p.s.a. są związani oceną prawną i wskazaniami zawartymi w wyżej wymienionym wyroku. W tym zakresie należy stwierdzić, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie sygn. akt VI SA/Wa 781/07 nie mógł i nie dokonał oceny poprzedniej decyzji pod względem merytorycznym a jedynie wskazał, że organ w sposób nieuprawniony przyjął, iż w na dzień wydania decyzji nastąpiło przekształcenie spółki E. (wnoszącej sprzeciw) w spółkę H. z siedzibą w M., N., która nie składała sprzeciwu i w ogóle nie brała udziału w postępowaniu.

W powołanym wyroku Sąd stwierdził, że ustalony stan faktyczny wskazuje na to, iż wystąpiła sytuacja o jakiej mowa w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. tj. decyzja administracyjna została skierowana do osoby nie będącej strona postępowania.

Z uwagi na to, że w toku ponownego rozpoznania sprawy nie nastąpiła zmiana po stronie inicjującej postępowanie sprzeciwowe, organ prawidłowo skierował zaskarżoną aktualnie decyzję do E. W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że organ zastosował się do wytycznych zawartych w wyroku sygn. akt VI SA/Wa 781/07 a zatem zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 153 p.p.s.a. nie jest uzasadniony.

Przechodząc do merytorycznej oceny zaskarżonej decyzji należy podnieść, że postępowanie o unieważnienie znaku towarowego CARLO BOSSI zostało wszczęte na skutek sprzeciwu zgłoszonego przez spółkę E. z N. na podstawie art. 246 p.w.p. uznanego przez uprawnionego do przedmiotowego znaku za bezzasadny (v. pismo uprawnionego z dnia [...] maja 2005r.)

O udzieleniu prawa ochronnego na sporny znak towarowy CARLO BOSSI ogłoszono w Wiadomościach Urzędu Patentowego 07/2004 a zatem wniesienie sprzeciwu w dniu 23 stycznia 2005r. oznacza, iż został zachowany sześciomiesięczny termin o którym mowa w powołanym wyżej przepisie. Umotywowany sprzeciw oparty na art. 246 p.w.p. może być wniesiony przez każdą osobę wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu prawa ochronnego. Ma rację skarżąca, że w razie uznania sprzeciwu za bezzasadny i skierowania sprawy do postępowania spornego (art. 255 pkt 9 p.wp.) podmiot wnoszący sprzeciw nie musi wykazywać interesu prawnego. W tej sprawie organ prawidłowo przyjął, że spółka E. nie musiała wykazywać interesu prawnego w postępowaniu spornym po sprzeciwie uznanym za bezzasadny. Z uzasadnienia decyzji wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że organ nie dokonywał analizy interesu prawnego spółki wnoszącej sprzeciw ale oddalił sprzeciw po dokonaniu analizy zdolności rejestrowej spornego znaku w rozumieniu art. 9 ust.1 i 2 uzt oraz art. 8 pkt 1 uzt i art. 6 bis Konwencji paryskiej w związku z art. 246 ust.2 p.w.p. określającym okoliczności uzasadniające unieważnienie prawa ochronnego na podstawie sprzeciwu.

Nie można przy tym podzielić stanowiska strony skarżącej, że poza zakresem kompetencji organu leżała kwestia oceny wpływu cesji znaków towarowych z elementem BOSS na możliwość skutecznego domagania się unieważnienia spornego znaku.

Odpierając zarzuty skarżącej jako niezasadne podkreślenia wymaga, że w omawianej ustawie p.w.p. przewidziane są następujące możliwości unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy:

- na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania tego prawa (art. 164 p.w.p.),

- na wnioski: Prokuratora Generalnego RP oraz Prezesa Urzędu Patentowego, którzy podejmują działania w interesie publicznym (art. 167 p.w.p.)

- w następstwie tzw. sprzeciwu. Przy czym uznanie sprzeciwu powoduje unieważnienie prawa (art. 246 w zw z art. 247 ust.2 zdanie 2 p.w.p.). Natomiast uznanie sprzeciwu przez uprawnionego za bezzasadny powoduje przekazanie sprawy do rozstrzygnięcia w postępowaniu spornym (art. 247 ust.2 zdanie 1 p.w.p.)

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z ostatnią z przytoczonych możliwości.

Procedurę unieważnienia i procedurę wniesienia sprzeciwu różni krąg podmiotów mogących inicjować postępowanie oraz czas określający możliwość podjęcia danej procedury. Zgodnie z art. 246 ust.2 p.w.p. podstawę sprzeciwu stanowią te same okoliczności, które uzasadniają unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy tj. niespełnienie warunków wymaganych do uzyskania prawa wyłącznego (164 p.w.p.). Innymi słowy, sprzeciw o jakim mowa w art. 246 ust.2 p.w.p. powinien być rozpatrywany z uwzględnieniem przesłanek odpowiednio stosowanego art. 164 p.w.p. z pominięciem instytucji interesu prawnego wyłączonego na podstawie art. 246 ust.1 p.w.p.

Konsekwencją unieważnienia prawa wyłącznego jest uznanie prawa za niebyłe od samego początku (ex tunc) i co się z tym wiąże – wyeliminowanie z obrotu prawnego wadliwej decyzji administracyjnej (decyzji przyznającej prawo wyłączne pomimo niespełnienia ustawowych warunków wymaganych do jego uzyskania).

Jak wspomniano, istotą postępowania prowadzonego na podstawie art. 246 ust. 2 p.w.p. jest kwestionowanie decyzji o udzieleniu prawa wyłącznego z powodu uzyskania tego prawa niezgodnie z warunkami ustawowymi, nie zaś kontrola prawidłowości postępowania Urzędu Patentowego RP, działającego w trybie administracyjno-rejestrowym, odnośnie naruszania przepisów u.z.t lub p.w.p. w toku udzielania rejestracji. Nie jest to bowiem, co należy podkreślić, postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji w rozumieniu art. 156 k.p.a.

W niniejszej sprawie sporny znak został zgłoszony do rejestracji w dniu 17 maja 2000r. i przeznaczony został do oznaczania towarów w klasie 03. W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu, organ prawidłowo uznał, iż w rozpatrywanej sprawie przepisami stanowiącymi podstawę do oceny zdolności rejestrowej znaku CARLO BOSSI są przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. Powyższe wynika z zasady wyrażonej w art. 315 ust.1 i 3 ustawy Prawo własności przemysłowej stanowiącej, że ustawowe warunki wymagane do uzyskania prawa z rejestracji znaku towarowego zarejestrowanego lub zgłoszonego do rejestracji przed dniem wejścia w życie p.w.p. tj. przed 22 sierpnia 2001r., ocenia się na podstawie dotychczasowych przepisów.

W rozpatrywanej sprawie sprzeciwiająca się twierdziła, że przedmiotowe prawo ochronne udzielone zostało z naruszeniem art. 9 ust.1 pkt 1 i 2 uzt, art. 8 pkt 1 u.z.t. oraz art. 6 bis Konwencji paryskiej Zdaniem spółki E. sporny znak został zgłoszony z zamiarem wykorzystania renomy znaku przeciwstawionego BOSS, który zdaniem strony jest znakiem powszechnie znanym i renomowanym. Ponadto sporny znak jest na tyle podobny do znaków renomowanych i powszechnie znanych HUGO BOSS, BOSS zarejestrowanych z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz sprzeciwiającej się, że w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mógłby wprowadzić w błąd odbiorców, co do pochodzenia towarów. Wskazała przy tym na podobieństwo samych oznaczeń oraz identyczność towarów.

Oddalając sprzeciw Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej uznał, że spółka E. wobec zbycia (w toku przedmiotowego postępowania administracyjnego) praw do przeciwstawionych znaków na rzecz firmy H. z siedzibą w M., N. oraz nie wykazania, aby w wyniku zobowiązań kontraktowych wnosząca sprzeciw była zobligowana do dalszego prowadzenia spraw spornych wszczętych przed datą cesji praw do w.w. znaków towarowych z elementem BOSS ma rzecz firmy H. nie może skutecznie powoływać się na prawo do przeciwstawionych znaków, bez upoważnienia aktualnego właściciela praw do tych znaków.

Zdaniem Sądu, stanowisko organu jest prawidłowe.

W omawianym postępowaniu spornym organ jest związany treścią żądania, w związku z czym nie może unieważnić prawa z przyczyny niewskazanej w treści przedmiotowego żądania, nawet jeżeli uzna, że jest ona uzasadniona. Jak już wspomniano, wnosząca sprzeciw zarzuciła udzielenie spornego prawa z naruszeniem z naruszeniem art. 9 ust.1 pkt 1 i 2 uzt, art. 8 pkt 1 u.z.t. oraz art. art. 6 bis Konwencji paryskiej powołując się na swoje prawo do znaków z elementem BOSS. W niniejszej sprawie nie jest kwestionowane, a wynika to również z akt sprawy sygn. VI SA/WA 781/ 07, że w aktach znaków przeciwstawionych BOSS [...] oraz HUGO BOSS [...] na które powoływała się skarżąca spółka zostały wydane decyzje Urzędu Patentowego Departament Rejestrów, potwierdzające wykreślenie przedsiębiorstwa E. jako uprawnionego do tych znaków i wpisanie jako uprawnionego H. z siedzibą w M. Nie ma zatem wątpliwości, że w toku niniejszego postępowania administracyjnego doszło do zmiany uprawnionego do przeciwstawionych znaków towarowych.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że stanowisko skarżącej zaprezentowane w skardze nie jest konsekwentne albowiem z jednej strony spółka zarzuca organowi, że w niniejszej sprawie nie powinien w ogóle badać kwestii oceny wpływu cesji znaków towarowych z elementem BOSS na możliwość skutecznego domagania się unieważnienia spornego znaku. Z drugiej zaś strony twierdzi, że organ dokonał wzmiankowanej oceny wbrew wymogom art. 7, 77 k.p.a. gdyż bezpodstawnie uznał, że e-mail z [...] maja 2006r. nie stanowi dowodu, iż wolą nowego uprawnionego do przeciwstawionych znaków jest, aby procedura opozycyjna była prowadzona przez skarżącą spółkę. Niezależnie od tego, że przytoczone argumenty wzajemnie się wykluczają należy stwierdzić, że żaden z nich nie zasługuje na uwzględnienie. Antycypując dalsze rozważania w tym miejscu należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie organ miał obowiązek dokonania oceny wpływu cesji znaków towarowych z elementem BOSS na możliwość skutecznego domagania się unieważnienia spornego znaku. Zdaniem Sądu, organ prawidłowo ocenił powyższy e-mail jako dowód, który w żadnym razie nie potwierdza, aby skarżąca była upoważniona do kontynuowania przedmiotowego postępowania administracyjnego po zbyciu praw do przeciwstawionych znaków. W ocenie Sądu, takie upoważnienie musi być dokonane jednoznacznie, w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości. W szczególności ze stwierdzenia zawartego w tym e-mailu, co eksponuje w skardze spółka E. a mianowicie: " niemniej jednak, procedura opozycyjna prowadzona jest przez P." nie można w sposób oczywisty wywieść, że jest to upoważnienie dla skarżącej do powoływania się na prawa do scedowanych znaków (spółka E. jest spółką zależną firmy P.). Zdaniem Sądu, jest to jedynie stwierdzenie faktu, że wymieniona procedura prowadzona jest przez P. Z przywołanego dokumentu wynika ponadto, że obecnie uprawniony tylko przypuszcza, że sprzeciw został złożony w imieniu P., co również nie dowodzi, że na takie działanie przyzwala. Na rozprawie, która odbyła się przed Urzędem Patentowym w dniu [...] kwietnia 2008r. (k.[...] tom [...] akt adm) pełnomocnik wnoszącej sprzeciw stwierdził, że nie ma żadnych innych dowodów na okoliczność zobowiązań kontraktowych między skarżącą a firmą H.

Również podczas rozprawy przed tutejszym Sądem pełnomocnik skarżącej jeszcze raz potwierdziła powyższą okoliczność (v. protokół rozprawy z dnia 19 marca 2009r.). W tym stanie rzeczy organ nie miał podstaw do poszukiwania innych dowodów na powyższą okoliczność i wystarczającym było poprzestanie na analizie wspomnianego e-maila.

Wobec ustalonych faktów nie ma wątpliwości, że w toku niniejszego postępowania administracyjnego doszło do zmiany uprawnionego do przeciwstawionych znaków towarowych. Zdaniem Sądu, konsekwencją przeniesienia praw do znaków towarowych na inny podmiot jest niemożność dalszego powoływania się przez wcześniej uprawnionego na naruszenie praw do tych znaków. Możliwość taka nie jest natomiast wykluczona jeżeli w umowie cesji zostaną zawarte stosowne zapisy upoważniające dotychczasowego właściciela prawa do znaku do kontynuowania postępowań w których powoływał się na prawo do zbytych znaków. Ewentualnie wówczas, gdy nowy właściciel znaku upoważni zbywcę (w sposób wyraźny a nie dorozumiany) do kontynuowania wszczętych postępowań. Jak już wspomniano, w niniejszej sprawie skarżąca nie wykazała, że posiada upoważnienie do działania od uprawnionego z przeciwstawionych znaków, nie wykazała również istnienia jakichkolwiek powiązań organizacyjnych ani prawnych łączących ją z tym podmiotem tj. H., co czyniło zasadnym oddalenie sprzeciwu.

Zdaniem Sądu, nie ma przy tym znaczenia, że w dniu wniesienia sprzeciwu spółka E. posiadała prawo do przeciwstawionych znaków oraz, że ocena Urzędu Patentowego dotyczy stanu z daty rejestracji spornego znaku a więc z okresu, w którym sprzeciwiającej się przysługiwały prawa do przeciwstawionych znaków, skoro prawo to odpadło przed wydaniem decyzji a strona wnosząca sprzeciw nie wykazała, że nowy właściciel znaku upoważnił ją do powoływania się na prawa do tych znaków. Powyższe stanowisko ma uzasadnienie zważywszy na istotę prawa ochronnego na znak towarowy oraz konsekwencji wyzbycia się tego prawa w drodze cesji. Prawo ochronne na znak towarowy jest prawem wyłącznym przysługującym uprawnionemu. Zdaniem Sądu, to do uprawnionego z prawa do znaku należy prawo do oceny, czy rejestracja innego znaku narusza jego prawo podmiotowe, czy też nie. Prawo ochronne na znak towarowy stanowi wyodrębniony typ cywilnego prawa podmiotowego. Jest ono majątkowym bezwzględnym prawem podmiotowym skutecznym erga omnes. W myśl bowiem art. 153 ust.1 p.wp. przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy i zawodowy na całym obszarze Polski. Jego treść określają dwie grupy uprawnień, które składają się na tzw. stronę pozytywną i negatywną prawa ochronnego. Pierwsza z nich (strona pozytywna prawa ochronnego na znak towarowy) obejmuje prawo używania znaku towarowego w obrocie gospodarczym w jego różnych formach (v. art.154, 169 ust. 4 i 5 p.w.p.) oraz możliwość rozporządzania tym prawem przez podmiot prawa ochronnego (art. 162-163 p.w.p.). Zakres przedmiotowy strony pozytywnej obejmuje prawo używania jedynie chronionego oznaczenia dla towarów objętych tym prawem.

Z kolei druga grupa uprawnień, wyznaczających treść prawa ochronnego (strona negatywna prawa ochronnego na znak towarowy) obejmuje swym zakresem roszczenia służące uprawnionemu , który ma wyłączne prawo do używania znaku towarowego w przypadku bezprawnego wkroczenia w zakres tego prawa (art. 285, 296-301 p.wp.). Przedmiotem uprawnień składających się na stronę negatywną prawa ochronnego na znak towarowy "zwykły" jest zarówno chronione oznaczenie, jak i podobne do niego używane w odniesieniu do towarów objętych prawem ochronnym lub podobnych do nich. Tak więc zakres przedmiotowy omawianej strony negatywnej wyznaczony jest przez podobieństwo towarów i oznaczeń w stosunku do wpisanych w rejestrze towarów i znaków. W przypadku znaków renomowanych oraz znaków powszechnie znanych, których zakres przedmiotowy ochrony wykracza poza regułę specjalizacji jest odmiennie gdyż obejmuje jakiekolwiek towary.

Zdaniem Sądu, analiza naruszenia prawa z rejestracji nie może odrywać się od treści przedmiotowego prawa a zwłaszcza celu poszczególnych uprawnień składających się na prawo wyłącznego używania. W rozpatrywanej sprawie strona opiera swoją argumentację o posiadane prawo do znaków przeciwstawionych podczas, gdy prawo to odpadło (cesja). Umowa zobowiązująca do przeniesienia prawa ochronnego, w braku odmiennej woli stron wywołuje podwójny skutek, gdyż przenosi jednocześnie prawo ochronne na nabywcę. Wpis do rejestru znaków towarowych w Urzędzie Patentowym nie jest co prawda przesłanką ważności przeniesienia, jednakże od jego dokonania uzależniona jest skuteczność przeniesienia wobec osób trzecich (art. 162 ust.1 w zw z art. 67 ust.2 p.wp.) Zatem z chwilą wpisania nabywcy do rejestru znaków towarowych, jemu tylko przysługuje prawo ochronne do znaku. Inaczej mówiąc, postanowienie o dokonaniu wpisu do rejestru nabywcy prawa oraz o wykreśleniu zeń dotychczasowego uprawnionego z rejestracji - aktualizuje treść prawa do znaku towarowego wynikającą z decyzji o rejestracji danego znaku towarowego.

Powołując się na cudze prawo wyłączne ( w tym przypadku firmy H.) skarżąca wchodzi bezprawnie w monopol wynikający z tego prawa. W ustalonym stanie faktycznym uwzględnienie żądania strony wnoszącej sprzeciw w konsekwencji sankcjonowałoby wkraczanie w prawa uprawnionego do przeciwstawionych znaków, co w konkretnej sytuacji mogłoby działać na szkodę tego prawa, stwarzając nawet zagrożenie jego utraty. Z ostatnią z wymienionych sytuacji mielibyśmy do czynienia na przykład gdyby uprawniony do znaku w odpowiedzi na sprzeciw podniósł zarzut z art. 166 p.w.p. W związku z tym podmiot, który nie kwestionował rejestracji spornego znaku z powodu kolizji z jego prawem musiałby przystąpić do postępowania i wykazywać używanie swojego znaku towarowego, który został przeciwstawiony spornemu znakowi przez inny podmiot, gdyż niewykazanie używania znaku z przyczyn usprawiedliwiających jego nieużywanie groziłoby stwierdzeniem wygaśnięcia prawa ochronnego na ten znak. Urząd Patentowy nie może więc w postępowaniu o unieważnienie prowadzonym na skutek uznania sprzeciwu za bezzasadny nie uwzględniać praw osób trzecich, w tym uprawnionego z prawa do przeciwstawionego znaku, który nie kwestionuje zdolności rejestrowej spornego znaku. Zważywszy powyższe, zdaniem Sądu, podmiot wnoszący sprzeciw musi wykazać naruszenie w następstwie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy własnych praw, nie zaś praw osób trzecich.

Ponieważ w rozpatrywanej sprawie spółka E. powoływała się jedynie na naruszenie praw osób trzecich tj. firmy H. organ prawidłowo przedmiotowy sprzeciw oddalił.

W tym stanie rzeczy skargę należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a.