Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Ewa Osipuk Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) asesor WSA Grzegorz Klimek po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 25 stycznia 2024 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dnia [...], nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wniosku o przekazanie rekompensaty za okres 03.2023 w części stanowiącej zwrot utraconych przychodów z tytułu stosowania ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym do wysokości poniesionej z tego tytułu straty przez operatora oddala skargę.

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że M.S., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą: [...] (dalej: skarżący) złożył wniosek o przekazanie rekompensaty za marzec 2023 r. w części stanowiącej zwrot utraconych przychodów z tytułu stosowania ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym do wysokości poniesionej z tego tytułu straty przez operatora.

Decyzją z 10 maja 2023 r. Wójt Gminy (dalej: Wójt, organ I instancji), na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 z późn. zm.; dalej: k.p.a.) w związku

z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2021 r. poz. 1371 z późn. zm.; dalej: u.p.t.z.), umorzył postępowanie w tej sprawie.

W uzasadnieniu Wójt wskazał, że prawo skarżącego jako operatora do rekompensaty wymaga złożenia wniosku w trybie określonym w umowie o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego zawartej pomiędzy organizatorem tego transportu a operatorem. Jeżeli umowa nie przewiduje możliwości przyznania rekompensaty i nie określa trybu składania wniosku, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, to operator nie może domagać się skutecznie przyznania rekompensaty. W tej sytuacji dalsze postępowanie staje się bezprzedmiotowe.

W wyniku rozpoznania odwołania złożonego przez skarżącego Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie (dalej: Kolegium), decyzją z 21 sierpnia 2023 r., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu Kolegium stanęło na stanowisku, że rekompensata ma charakter cywilnoprawny. Powyższe wywiodło z art. 53 ust. 1 u.p.t.z. i zawartego w nim zapisu, że tryb złożenia wniosku powinien zostać określony w umowie. Zauważyło, że art. 25 ust. 3 u.p.t.z. określa jej elementy i obliguje strony do określenia w umowie katalogu kosztów związanych z realizacją zamawianej usługi, a także podstawowe zasady jej finansowana, w szczególności to, czy i w jakim zakresie operatorowi przysługuje rekompensata. Kolegium podkreśliło, że przekazanie rekompensaty operatorowi następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej. Rekompensata wypłacana jest na wniosek, a tryb złożenia tego wniosku powinien zostać określony w umowie (art. 53 ust. 1 u.p.t.z.). W interesie przede wszystkim operatora jest zatem prawidłowe i funkcjonalne uregulowanie tej kwestii w efekcie ustaleń stron umowy. To zaś oznacza, że sprawa przekazania rekompensaty nie ma charakteru sprawy administracyjnej, lecz jest sprawą cywilną. Na potwierdzenie swojego stanowiska Kolegium powołało się na wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 19 października 2018 r., I ACa 1151/16. Skoro sprawa ma charakter cywilny, to zdaniem Kolegium, postępowanie administracyjne w tej sprawie jest bezprzedmiotowe. W takiej sytuacji jakiekolwiek rozstrzygnięcie merytoryczne (pozytywne czy negatywne) staje się prawnie niedopuszczalne. W konsekwencji, uznało decyzję o umorzeniu postępowania administracyjnego za prawidłową.

W skardze na powyższą decyzję skarżący zarzucił naruszenie:

– art. 105 § 1 k.p.a. przez jego nieprawidłowe zastosowanie, w sytuacji gdy sprawa ma charakter administracyjny, a zatem organ II instancji zobligowany był do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia,

– art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. przez rozstrzygnięcie sprawy bez dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i zbadania całości materiału dowodowego,

– art. 107 § 1 pkt 6 k.p.a. przez brak odpowiedniego uzasadnienia prawnego i faktycznego,

– art. 15 k.p.a. przez niezbadanie merytoryczne sprawy przez Kolegium i wydanie decyzji jedynie na podstawie decyzji organu I instancji,

– art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. przez utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji, w sytuacji gdy Kolegium powinno wydać decyzję na podstawie art. 138 § 2 k.p.a.,

– art. 52 ust. 1 w zw. z art. 54 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 53 ust. 1 w zw.

z art. 56 ust. 1 u.p.t.z. przez uznanie, że organ I instancji nie miał obowiązku weryfikacji wniosku i dokumentów przedstawionych przez skarżącego oraz wystąpienia w wyniku pozytywnej weryfikacji do właściwego marszałka województwa z wnioskiem

o przekazanie wnioskowanej rekompensaty,

– art. 56 ust. 1 w zw. z art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.t.z. przez uznanie, że wnioskowana rekompensata ma charakter cywilnoprawny, podczas gdy przybiera ona postać dotacji wypłacanej przez organ administracyjny.

Mając na uwadze powyższe, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, zasądzenie od Kolegium zwrotu kosztów postępowania oraz rozpoznanie sprawy

w trybie uproszczonym.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że sposób redakcji art. 52 ust. 1 i art. 53 ust. 1 u.p.t.z. wskazuje, że przyznanie rekompensaty nie ma charakteru uznaniowego. Jeżeli operator spełnił przesłanki określone w u.p.t.z., to organ powinien wypłacić mu rekompensatę. Zauważył, że art. 25 ust. 3 u.p.t.z. określa minimalne elementy umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, wśród których wskazany jest m.in. sposób, w jaki obliczana jest rekompensata, zaś w umowie skarżącego z Wójtem, jako organizatorem, nie znalazło się jakiekolwiek postanowienie odnoszące się do przedmiotowej rekompensaty. Zwrócił ponadto uwagę na to, że umowa została zawarta w trybie przepisów ustawy – Prawo zamówień publicznych. Umowę przygotował Wójt, a skarżący nie miał wpływu na jej kształt. W konsekwencji

z faktu, że organizator nie dopełnił swoich obowiązków wynikających z u.p.t.z. nie można wywodzić negatywnych dla skarżącego skutków. W ocenie skarżącego brak określenia trybu przekazania wniosku o rekompensatę w umowie powinien skutkować odesłaniem do trybu ustawowego. Ze względu na fakt wnoszenia wniosku do organu, który przekazuje go dalej do innego organu, właściwym jest zastosowanie przepisów k.p.a.

W dalszej kolejności skarżący, nie podzielając stanowiska Kolegium o cywilnoprawnym charakterze sprawy, zauważył, że w roli organizatora publicznego transportu zbiorowego zawsze występuje organ publiczny i w roli tej występuje jako organ, a nie jako strona stosunku zobowiązaniowego. Sposób przekazywania rekompensaty określają przepisy art. 53 i art. 54 u.p.t.z. Pomiędzy organizatorem a operatorem w związku z przysługującą mu rekompensatą nie powstaje jakiekolwiek zobowiązanie cywilnoprawne. Podmiotem zobowiązanym do wypłaty rekompensaty jest marszałek województwa. Jednakże między marszałkiem województwa a operatorem również nie powstaje żadne zobowiązanie cywilnoprawne. Jego zobowiązanie do wypłaty rekompensaty jest zobowiązaniem organu opartym na przepisach prawa, zaś uprawnienie operatora do tej rekompensaty wynika wprost z u.p.t.z. za czym przemawiają regulacje i definicje zawarte w art. 15 ust. 1 pkt 8 i 9, art. 19 ust. 1 pkt 1, art. 4 ust. 1 pkt 24 i art. 53 ust. 1 u.p.t.z. Skarżący zauważył, że wnioskowana rekompensata przysługuje operatorowi w postaci dotacji (art. 56 ust. 1 u.p.t.z.), zaś Sąd Najwyższy w postanowieniu z 11 stycznia 2018 r., III CZP 63/17, wskazał m.in., że "dotacja nie traci swego publicznoprawnego charakteru przez to, iż jej przekazanie następuje na podstawie umowy zawartej z beneficjentem dotacji". Pełnomocnik powołał się również na tezy wyroku Trybunału Sprawiedliwości z 8 września 2022 r., C-614/20, odnoszące się do rozumienia pojęcia "zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych" oraz zobowiązania organów do przyznania rekompensaty przedsiębiorstwom świadczącym publiczną usługę transportu drogowego i kolejowego.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania skarżący stwierdził, że umorzenie postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. ma zastosowanie tylko, gdy postępowanie staje się bezprzedmiotowe. Jeżeli zaś organ uznał, że wniosek skarżącego jest bezzasadny to powinien wydać decyzję co do meritum sprawy. W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 15 k.p.a. za wyrokami WSA w Krakowie z 15 stycznia 2015 r., II SA/Kr 1496/14, i WSA w Poznaniu z 20 lutego 2014 r., IV SA/Po 1076/13, stwierdził, że brak ustosunkowania się przez organ do podnoszonych w odwołaniu kwestii, które są prawnie doniosłe, jest rażącą wadliwością . Właściwe wypełnienie zasady dwuinstancyjności wymaga nie tylko podjęcia dwóch kolejnych rozstrzygnięć różnych organów, lecz zakłada jej podjęcie w wyniku przeprowadzenia przez każdy z tych organów postępowania umożliwiającego osiągnięcie celów, dla których postępowanie to jest prowadzone. Stwierdził, że błędne działanie organu I instancji mogło wynikać również z nienależytego zapoznania się z dowodami zebranymi w sprawie, w szczególności z treścią umowy zawartej między skarżącym a Wójtem, złożonymi wnioskami i stanowiskiem skarżącego złożonym

w sprawie. Kolegium powinno więc uchylić decyzję i przekazać sprawę organowi

I instancji do ponownego rozpatrzenia.

W odpowiedzi na skargę, Kolegium wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Wniosło ponadto o rozpoznanie sprawy

w trybie uproszczonym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Stosownie do art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W warunkach niniejszej sprawy skarga podlega oddaleniu. W wyniku przeprowadzonej kontroli legalności Sąd nie stwierdził bowiem naruszenia prawa, które uzasadniłoby wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.

Przedmiotem sprawy sądowoadministracyjnej jest umorzenie postępowania

w sprawie o przekazanie skarżącemu rekompensaty w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego. W ocenie Sądu sprawa, której źródłem jest w istocie spór o treść umowy o świadczenie tych usług - uprawnienia wypływające z tej umowy, jest sprawą cywilną, a taki stan rzeczy uzasadnia umorzenie postępowania administracyjnego.

Nawiązując do zarzutów skargi wskazać należy, że istotnie - stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 9 u.p.t.z. - organizatorem publicznego transportu zbiorowego jest właściwa jednostka samorządu terytorialnego albo minister właściwy do spraw transportu, zapewniający funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego na danym obszarze; organizator publicznego transportu zbiorowego jest "właściwym organem", o którym mowa w przepisach rozporządzenia (WE) nr 1370/2007. W warunkach niniejszej sprawy organizatorem jest jednostka samorządu terytorialnego - Gmina [...] (dalej: Gmina; art. 7 ust. 1 pkt 1 u.p.t.z.), której zadania jako organizatora wykonywał Wójt (art. 7 ust. 4 pkt 1 u.p.t.z.), lecz co wymaga podkreślenia, publiczny transport zbiorowy odbywał się - stosownie do art. 5 ust. 2 pkt 1 u.p.t.z. - na podstawie umowy - umowy z 17 września 2021 r. o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego zawartej między Gminą a skarżącym (dalej: umowa).

Gmina dokonała wyboru skarżącego jako operatora w trybie dopuszczonym przez ustawodawcę w art. 19 ust. 1 pkt 1 u.p.t.z., czyli w trybie ustawy – Prawo zamówień publicznych. Do umów zawieranych w tym trybie stosuje się co do zasady przepisy ustawy – Kodeks cywilny. Skarżący zauważył, że umowę przygotował Wójt, a skarżący nie miał wpływu na jej kształt. Pominął jednak, że w świetle art. 21 ust. 3 u.p.t.z. przy udzielaniu zamówienia publicznego na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego udostępniany jest projekt umowy, o której mowa w art. 25 u.p.t.z., co umożliwia operatorowi zapoznanie się z jej treścią i ze szczegółowymi warunkami, na jakich miałby realizować zobowiązanie do wykonywania określonych usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Skarżący podpisał też umowę, co oznacza, że na ten moment w przyjętym przez niego rozumieniu umowy akceptował jej treść.

W ocenie Sądu stosunek prawny łączący organizatora z operatorem realizującym publiczny transport zbiorowy ma charakter cywilnoprawny. Jego źródłem - zgodnie z wyborem ustawodawcy - nie jest bowiem władcze rozstrzygnięcie organu publicznego, lecz umowa, której treść - z uwzględnieniem warunków określonych w art. 25 u.p.t.z. - kształtują strony, w tym m.in. w zakresie zasad rozliczeń, w szczególności zasad podziału kosztów za realizację usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, z uwzględnieniem stosowania przez operatora ulg ustawowych, ulg ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora (art. 25 ust. 3 pkt 10 u.p.t.z.) oraz sposobu, w jaki jest obliczana rekompensata (art. 25 ust. 3 pkt 15 u.p.t.z.), z tym że powinien on odpowiadać wymaganiom określonym w załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 (art. 25 ust. 4 u.p.t.z.). Zgodnie z zawartą w art. 4 ust. 1 pkt 15 u.p.t.z. definicją legalną rekompensata to środki pieniężne lub inne korzyści majątkowe przyznane operatorowi publicznego transportu zbiorowego w związku ze świadczeniem usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego. W sprawie nie jest sporne, że w świetle art. 25 ust. 3 pkt 15 u.p.t.z. i art. 53 ust. 1 u.p.t.z. sposób obliczania rekompensaty oraz tryb składania wniosku o jej przyznanie powinny być wyraźnie określone w umowie o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

W art. 50 ust. 1 u.p.t.z., ustawodawca określił dopuszczalne sposoby finansowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej, wskazując, że ich finansowanie może polegać w szczególności na: 1) pobieraniu przez operatora lub organizatora opłat w związku z realizacją usług świadczonych w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub 2) przekazaniu operatorowi rekompensaty z tytułu: a) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym, lub b) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora, o ile zostały ustanowione, lub c) poniesionych kosztów w związku ze świadczeniem przez operatora usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, lub 3) udostępnianiu operatorowi przez organizatora środków transportu na realizację przewozów w zakresie publicznego transportu zbiorowego.

Katalog sposobów finansowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej ma charakter otwarty, a to oznacza, że sposoby wyszczególnione, mimo że w ocenie ustawodawcy najbardziej wskazane, nie muszą znaleźć zastosowania w przypadku konkretnej umowy. Formy, jakie rekompensata ma przybrać, powinny być wyraźnie określone w umowie o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Jak wskazano w rozporządzeniu (WE) nr 1370/2007, aby zapewnić stosowanie zasad przejrzystości, równego traktowania konkurencyjnych podmiotów świadczących usługi i proporcjonalności przy przyznawaniu rekompensat lub wyłącznych praw, konieczne jest, by umowa o świadczenie usług publicznych zawierana pomiędzy właściwymi organami a wybranym podmiotem świadczącym usługi publiczne określała charakter zobowiązań z tytułu świadczenia usług publicznych i uzgodnioną rekompensatę.

W warunkach niniejszej sprawy skarżący wniósł o przekazanie rekompensaty w części stanowiącej zwrot utraconych przychodów z tytułu stosowania ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym (art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.t.z.).

Zgodnie z art. 53 ust. 1 u.p.t.z. właściwy organizator przekazuje operatorowi rekompensatę, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 u.p.t.z., jeżeli operator poniósł stratę i złożył wniosek o rekompensatę w trybie określonym w umowie o świadczenie usług

w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Stosownie do art. 54 u.p.t.z. właściwy organizator weryfikuje wniosek i dokumenty przedstawione przez operatora, stanowiące podstawę obliczenia rekompensaty (ust. 1). W przypadku pozytywnego wyniku tej weryfikacji: 1) występuje do właściwego marszałka województwa z wnioskiem o przekazanie rekompensaty w części stanowiącej zwrot utraconych przychodów z tytułu stosowania ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym do wysokości poniesionej z tego tytułu straty, 2) wypłaca przyznaną operatorowi rekompensatę w zakresie poniesionej straty z tytułu: a) realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego, b) utraconych przychodów w związku ze stosowaniem uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym ustanowionych na obszarze właściwości danego organizatora (ust. 2).

W świetle przytoczonych przepisów stwierdzić należy, że wypłata rekompensaty,

o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.t.z., ma w istocie charakter techniczny, o ile stanowi realizację konkretnych postanowień umownych dotyczących tej rekompensaty. Zauważyć jednocześnie należy, że podmiotem przekazującym operatorowi rekompensatę, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 u.p.t.z., jest - w świetle art. 53 ust. 1 u.p.t.z. - zawsze właściwy organizator, nawet jeśli w określonych okolicznościach jej wypłata następuje za pośrednictwem marszałka województwa (art. 53 ust. 2 pkt 1 u.p.t.z.). Pośrednictwo w tym zakresie jest jedynie konsekwencją przyjętego źródła finasowania rekompensaty i nie uchyla cywilnoprawnego charakteru stosunku prawnego łączącego organizatora i operatora, ponieważ to strony umowy decydują

o zasadach rozliczeń w zakresie publicznego transportu zbiorowego, w tym o przyjętych formach rekompensaty, włączając je tym samym w ramy tego stosunku. Prawo do rekompensaty, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.t.z., niezależnie od tego, że przysługuje w postaci dotacji, która pokrywana jest co do zasady z budżetu państwa (art. 56 u.p.t.z.), nie stanowi, co wskazano już wyżej, koniecznego sposobu finasowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej każdej umowy. Prawo do tej rekompensaty nie przysługuje też niezależnie od postanowień zawartych w umowie, lecz musi mieć w niej umocowanie. Dlatego też w warunkach niniejszej sprawy jej charakter ma w istocie drugorzędne znaczenie.

W umowie brak jest wyraźnych postanowień, które odnosiłyby się stricte do rekompensaty z tytułu utraconych przychodów w związku ze stosowaniem ustawowych uprawnień do ulgowych przejazdów w publicznym transporcie zbiorowym, sposobu, w jaki obliczana jest ta rekompensata oraz trybu składania wniosku o rekompensatę z tego tytułu. Z postanowień umowy wynika natomiast m.in., że skarżącemu jako operatorowi miały zostać udostępnione dwa środki transportu (§ 4 ust. 1 umowy), wynagrodzenie pomniejszone o przychody ze sprzedaży biletów (§ 11 ust. 1 umowy), a ponadto zostały mu przyznane przychody uzyskane z opłat dodatkowych (§ 11 ust. 2 umowy) i przychód ze sprzedaży biletów (§ 1 ust. 1 załącznika nr 6 do umowy).

W tej sytuacji nie było zatem możliwe przekazanie skarżącemu rekompensaty w żądanej przez niego formie na podstawie art. 53 i art. 54 u.p.t.z., zaś w u.p.t.z. brak jest regulacji, które określałyby władczy sposób działania organizatora w przypadku negatywnego wyniku weryfikacji wniosku złożonego przez operatora.

Niezależnie bowiem od charakteru rekompensaty, o której mowa w art. 50 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.t.z., możliwość jej przyznania aktualizuje się dopiero na podstawie wyraźnych postanowień umowy o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Sprawa, w której źródłem sporu jest w istocie treść tej umowy - to, czy żądane roszczenie mieści się w granicach uprawnień wynikających z umowy, czy też zostało już skonsumowane w ramach przyznanych korzyści, ustalonego sposobu, w jaki ma być obliczana rekompensata oraz trybu jej dochodzenia, które nie zostały wyraźnie zapisane w umowie, jest sprawą cywilną. Na etapie złożenia wniosku o jej wypłatę organ nie jest uprawniony do wypełniania treści umowy o elementy niezbędne do podjęcia przez niego ustawowego działania. W sytuacji zaś braku podstaw do dalszego działania w trybie art. 54 u.p.t.z. postępowanie staje się bezprzedmiotowe, co uzasadnia jego umorzenie na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Wbrew stanowisku pełnomocnika skarżącego nie ma w tej sytuacji możliwości uruchomienia "trybu ustawowego", ponieważ ani u.p.t.z., ani tym bardziej k.p.a. nie przewidują żadnego innego trybu umożlwiającego wypłatę rekompensaty. Pełnomocnik odwołał się w tym zakresie do stanowiska Sądu Najwyższego zawartego w uzasadnianiu postanowienia

z 11 stycznia 2018 r., III CZP 63/17, lecz nawet pomijając to, że postanowieniem tym Sąd odmówił podjęcia uchwały w sprawie, której główny przedmiot odbiegał znacząco od przedmiotu niniejszej sprawy, nie można z niego wywieść, aby Sąd ten dopuszczał możliwość przekazania dotacji bez wyraźnych postanowień umownych, na podstawie których przewidziana została jej wypłata. Nie może bowiem budzić wątpliwości, że zobowiązania z tytułu świadczenia usług publicznych i związane z nimi rekompensaty powinny zostać ustalone w umowie o świadczenie tych usług. Przywołany wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 8 września 2022 r., C-614/20, odnosił się natomiast do odmiennego stanu faktycznego - sytuacji, w której spółka nie zawarła umowy o świadczenie usług publicznych z właściwym organem, w której zostały określone uprzednio ustalone formy rekompensaty.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w warunkach niniejszej sprawy nie doszło do naruszenia przywołanych w skardze przepisów prawa materialnego. Nie doszło również do naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wypływ na wynik sprawy. Niepodzielenie stanowiska skarżącego zawartego w odwołaniu nie oznacza, że rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło bez ponownego dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i zbadania całości materiału dowodowego. Zauważyć należy, że w warunkach niniejszej sprawy stan faktyczny nie był i nie jest sporny, skarżący nie wykazał natomiast, aby stan faktyczny nie został zbadany w istotnym dla sprawy zakresie. Kolegium wyjaśniło podstawę prawną decyzji, odnosząc się tym samym do kwestii prawnie doniosłych w sprawie. Nie odniosło się wprawdzie ściśle do poszczególnych zarzutów odwołania, lecz uchybienie w tym zakresie nie miało wpływu na wynik sprawy. Podjęte rozstrzygnięcie jest bowiem zgodne z prawem.

Wobec powyższego, na podstawie art. 151 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji.

Skarga została rozpoznana przez Sąd na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym stosownie do art. 119 pkt 2 p.p.s.a.