drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Dostęp do informacji publicznej, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 1646/10 - Wyrok NSA z 2010-12-02, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 1646/10 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2010-12-02 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2010-09-20
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jan Paweł Tarno
Janina Antosiewicz /przewodniczący sprawozdawca/
Leszek Kiermaszek
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SA/Op 257/10 - Wyrok WSA w Opolu z 2010-06-10
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 14 ust. 1 i 2
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz (spr.) Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędzia NSA del. Leszek Kiermaszek Protokolant st. inspektor sądowy Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 10 czerwca 2010 r. sygn. akt II SA/Op 257/10 w sprawie ze skargi A.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia [...] lutego 2010 r. nr [...] w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 10 czerwca 2010 r. sygn. akt II SA/Op 257/10 uwzględniając skargę A.S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia [...] lutego 2010 r. uchylił zaskarżoną decyzję i decyzję Burmistrza Ozimka z dnia [...] grudnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej.

Z uzasadnienia wyroku wynika, iż został on wydany w następstwie ustalenia następującego stanu faktycznego:

A.S. wnioskiem z dnia 9 listopada 2009 r. wystąpił do Burmistrza Ozimka o udostępnienie informacji publicznej przez wydanie kopii nagrania obrad sesji Rady Miasta Ozimek z dnia 29 czerwca 2009 r., utrwalonej na płycie CD lub DVD.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. (wydaną po ponownym rozpoznaniu sprawy wskutek uchylenia poprzedniej decyzji przez organ odwoławczy) Burmistrz Ozimka odmówił udostępnienia informacji z uwagi na to, że nagranie zostało skasowane po sporządzeniu protokołu z obrad i obecnie nie dysponuje tym nagraniem.

W odwołaniu od decyzji A.S. zarzucił sprzeczność rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, ponieważ w przypadku braku informacji brak jest podstaw prawnych do odmowy jej udzielenia w drodze decyzji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu powołując przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) zw. dalej ustawą stwierdziło, iż żądana informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy. Zgodnie z art. 14 ust. 1 udzielenie informacji publicznej następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem. Z istoty tych regulacji wynika, iż organ może udostępnić informację, którą posiada. Zasady dostępu do dokumentów i korzystania z nich, w tym protokołów posiedzeń organów i komisji rady gminy określa statut, a stosownie do przepisów Statutu Gminy Ozimek z każdej sesji Rady sporządza się protokół, który stanowi urzędowe potwierdzenie przebiegu obrad i który jest zatwierdzany na kolejnej sesji, zaś za udostępnienie protokołów posiedzeń Rady odpowiada Burmistrz Ozimka. Dalej Kolegium wywodziło, że protokół z sesji objęty żądaniem wniosku dostępny jest w Biuletynie Informacji Publicznej, natomiast Statut nie przewiduje nagrywania obrad Rady Miasta. Posiedzenie Rady Miasta w dniu 29 czerwca 2009 r. zostało zarejestrowane i nagranie wykorzystano pomocniczo przy sporządzeniu protokołu sesji, jednakże wynikało to z przyjętej praktyki, a nie z obowiązku nałożonego przepisami prawa. Kolegium powołało się na wyrok WSA w Opolu z dnia 12 października 2009 r., sygn. akt II SA/Op 216/09, w którym przyjęto, że gdy nagranie sesji rady zostało faktycznie sporządzone, to podlega ono udostępnieniu. W tej sprawie organ pierwszej instancji podał jako przyczynę odmowy fakt skasowania nagrania. Kolegium stwierdziło, że wprawdzie na Burmistrzu Ozimka ciąży obowiązek udostępnienia informacji o przebiegu sesji Rady, w tym informacji zawartych w nagraniu sporządzonym podczas posiedzenia sesji, niemniej jednak obowiązek ten dotyczy tylko tych nagrań, które są w jego posiadaniu. Skoro przedmiotowe nagranie nie zostało zachowane, organ pierwszej instancji zasadnie wydał decyzję odmowną, ponieważ nie mógł udostępnić informacji w sposób i w formie wskazanej przez wnioskodawcę. Prawidłową formą załatwienia niniejszej sprawy było podjęcie decyzji, co znajduje oparcie w art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, który wyraźnie wskazuje, że odmowa udostępnienia takiej informacji, niezależnie od jej powodów, następuje w drodze decyzji, od której służy odwołanie.

W skardze skierowanej do Sądu A.S. wniósł o uchylenie decyzji wskazując na błędne uznanie przez orzekające organy, że skasowane nagranie stanowi informację publiczną. W jego ocenie, wynikającej z interpretacji art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, skasowane nagranie nie zawiera żadnej informacji, tym bardziej nie spełnia ustawowej definicji informacji publicznej. W dniu złożenia przez skarżącego wniosku Burmistrz nie dysponował przedmiotowym nagraniem obrad sesji Rady, zatem nie posiadał informacji publicznej i nie było podstaw prawnych do wydania w tej sprawie decyzji administracyjnej. We wcześniej wydanej decyzji, z dnia 2 grudnia 2009 r., SKO w Opolu zaprezentowało pogląd, że brak jest podstaw prawnych do wydania decyzji odmownej w sytuacji, gdy żądana informacja nie stanowi informacji publicznej. Wówczas sprawa jest załatwiana poprzez doręczenie pisma zawierającego stanowisko organu. Także Burmistrz skorygował swoje dotychczasowe stanowisko w tej kwestii, bowiem zawiadomił skarżącego pismem z dnia 8 lutego 2010 r., że nie może udostępnić nagrań sesji z 2007 r., bo nimi nie dysponuje.

W odpowiedzi na skargę SKO w Opolu wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Odnosząc się do zarzutów skargi podniosło, że o publicznym charakterze informacji nie decyduje forma nośnika, na którym informacja się znajduje, czy też ma być udostępniona.

Uwzględniając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu powołał się na przepis art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zw. dalej ustawą P.p.s.a., pozwalający Sądowi pierwszej instancji na orzekanie poza granicami skargi.

Odnosząc się do podstawy prawnej podjętych w sprawie aktów prawnych Sąd stwierdził, że art. 16 ust. 1 ustawy przewiduje wydanie decyzji w przypadku odmowy udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenia postępowania w sytuacji określonej w art. 14 ust. 2.

W obu przypadkach dochodzi do wydania decyzji o ile żądanie dotyczy udostępnienia informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy. Sąd podzielił stanowisko organów, że nagranie z obrad sesji Rady Miasta Ozimek, dokumentujące przebieg posiedzenia organu władzy publicznej, pochodzącego z wyborów powszechnych, stanowiło informację publiczną. Bez znaczenia jest natomiast metoda utrwalenia informacji ponieważ o jej charakterze nie decyduje rodzaj nośnika, na którym znajduje się, lecz jej treść.

Z wyjaśnień organów wynikało, że obrady sesji Rady Miasta w dniu 29 czerwca 2009 r. były nagrywane, zatem należało wnioskodawcy udostępnić żądane nagranie. Jednakże o faktycznej możliwości realizacji przez organ tego obowiązku decyduje to, czy organ nagranie to jeszcze posiada, czy też – jak w tej sprawie – nastąpiło jego skasowanie. Sąd przytacza orzeczenia sądów administracyjnych (WSA w Bydgoszczy z dnia 4 kwietnia 2006 r. II SA/Bd 1153/05 oraz NSA z 24 listopada 2009 r. I OSK 852/09), w których uznano udostępnienie protokołu z obrad organu kolegialnego, natomiast materiały audiowizualne lub teleinformatyczne tylko wtedy o ile nie został sporządzony protokół i o ile materiały te w pełni rejestrują obrady.

Skład Sądu rozpoznającego tę sprawę poglądu tego nie podzielił. Sąd powołał się na przepis art. 19 ustawy, w myśl którego organy, o których mowa w art. 18 ust. 1 i 2, sporządzają i udostępniają protokoły lub stenogramy swoich obrad, chyba że sporządzą i udostępnią materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni te obrady. Niewątpliwie, z literalnego brzmienia tego przepisu należy wyprowadzić zasadę, wedle której organy kolegialne sporządzają z przebiegu obrad protokół lub stenogram, które należy udostępnić na żądanie uprawnionego podmiotu. Z tego punktu widzenia protokoły bądź stenogramy stanowią podstawowe źródło informacji o obradach, a z obowiązku ich sporządzenia i udostępnienia organ jest zwolniony, gdy sporządza i udostępnia materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące w pełni obrady. Nie sposób natomiast zgodzić się ze stanowiskiem – wywodzi Sąd – że komentowana regulacja zawiera normę zakazującą udostępnienia materiałów audiowizualnych lub teleinformatycznych w sytuacji sporządzenia protokołu z obrad (por. także wyrok WSA w Opolu z dnia 3 grudnia 2009 r., sygn. akt II SA/Op 333/09, dostępny w Systemie Informacji Prawnej Lex nr 554925). Przeczy temu sens językowy i wymowa całego zdania przedmiotowego przepisu. Takiego zakazu nie można się także doszukać w innych przepisach ustawy, natomiast Sąd powołuje się na konstytucyjne prawo do informacji o sprawach publicznych jako zasadę. Wyjątki od niego mogą być interpretowane wyłącznie ściśle (por. wyrok NSA z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt II SA 3572/02, System Informacji Prawnej Lex nr 144641). Zdaniem Sądu art. 19 ustawy powinno się wykładać z uwzględnieniem art. 61 ust. 2 Konstytucji RP, który przyznaje uprawnienie do dostępu do dokumentów oraz wstępu na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów i który wskazuje na możliwość rejestracji dźwięku lub obrazu. Gwarancje konstytucyjne dotyczące dostępu do informacji publicznej w omawianym zakresie konkretyzuje art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy, który wprost stanowi o prawie zapoznania się z materiałami dokumentującymi posiedzenia organów kolegialnych, w tym audiowizualnymi i teleinformatycznymi, i nie wynika z niego, by dostęp do tych materiałów podlegał ograniczeniom innym niż wynikające z wyraźnych uregulowań ustawowych, a w szczególności, by zależał od faktu dysponowania protokołem obrad. To wnioskodawca określa pożądane przez siebie źródło informacji publicznej, natomiast odmowa udostępnienia informacji publicznej we wskazanej formie może nastąpić jedynie w prawem przewidzianych przypadkach. Regułą jest także możliwie najpełniejszy dostęp do informacji publicznej, a materiały audiowizualne lub teleinformatyczne rejestrujące obrady, jako że najwierniej dokumentują ich przebieg, stanowią o jej dochowaniu. Zdaniem Sądu pierwszej instancji nie można przyjąć, iż realizacja celu jakim jest dostęp do informacji publicznej następuje tylko przez dostęp do protokołów i że sam fakt posiadania takiego protokołu wyklucza uprawnienie do zapoznania się z innymi materiałami rejestrującymi przebieg posiedzenia.

W ocenie Sądu w okolicznościach tej sprawy istotne znaczenie ma przepis art. 14 ust. 1 ustawy, według którego udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Z regulacji tej wynika m.in., że to osoba wnioskująca określa, w jaki sposób i w jakiej formie chce się zapoznać z informacją publiczną. Zgodnie z treścią ust. 2 art. 14 ustawy, jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, podmiot obowiązany do udostępnienia powiadamia pisemnie wnioskodawcę o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem i wskazuje, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. Jeżeli w terminie 14 dni od powiadomienia wnioskodawca nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób lub w formie wskazanych w powiadomieniu, postępowanie o udostępnienie informacji umarza się. Dopełnienie przytoczonych unormowań w ujęciu procesowym stanowi art. 16 ustawy, którego ust. 1 wymaga decyzyjnej formy negatywnego załatwienia wniosku.

W ocenie Sądu, rozwiązania prawne przyjęte w ust. 2 art. 14 ustawy mają zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, bowiem organ pierwszej instancji posiada żądaną informację publiczną, jednak nie jest możliwe jej udostępnienie w formie określonej we wniosku. A.S. domagał się bowiem wydania kopii nagrania obrad sesji Rady Miasta Ozimek z dnia 29 czerwca 2009 r., utrwalonej na płycie CD lub DVD, podczas gdy przebieg posiedzenia Rady dokumentuje jedynie protokół, zaś zapis dźwiękowy obrad sesji, wykorzystany pomocniczo przy sporządzaniu protokołu, został skasowany z uwagi na brak obowiązku jego sporządzania i przechowywania. W zaistniałej sytuacji należało, stosownie do nakazów płynących z art. 14 ust. 2 ustawy, powiadomić skarżącego o przyczynach niemożliwości realizacji jego żądania oraz wskazać sposób w jaki informacja publiczna może być niezwłocznie udostępniona, tj. poprzez wgląd do protokołu zamieszczonego w Biuletynie Informacji Publicznej. Dopiero brak reakcji skarżącego na powiadomienie w zakreślonym, czternastodniowym terminie, upoważniłby organ do podjęcia decyzji, z tym że nie o odmowie udostępnienia informacji publicznej, lecz o umorzeniu postępowania. Z nadesłanych akt administracyjnych nie wynika, by Burmistrz Ozimka zastosował tryb przewidziany w art. 14 ust. 2 ustawy, gdyż po stwierdzeniu przeszkody w udostępnieniu informacji publicznej w formie podanej we wniosku nie poinformował A.S. o braku nagrania, które pozwoliłoby na przeniesienie tej informacji na wskazany przez niego nośnik. Nie pouczył też wnioskodawcy, w jakiej formie informacja publiczna może zostać niezwłocznie udostępniona. Opisanych wadliwości postępowania, polegających na braku dokonania opisanych czynności nie dostrzegło SKO przyjmując, iż zachodzą przesłanki do wydania decyzji odmownej. Niezachowanie trybu przewidzianego w art. 14 ust. 2 ustawy świadczy o naruszeniu tego przepisu, a Sąd uznał, że mogło to mieć istotny wpływ na wynik sprawy i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 135 ustawy P.p.s.a. uchylił obie decyzje.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu i zaskarżając wyrok w całości oparło ją na przesłance z art. 174 pkt 2 ustawy P.p.s.a. zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i art. 135 ustawy P.p.s.a. przez niesłuszne przyjęcie, że jest zasadne uchylenie obu decyzji podczas gdy w istniejącym stanie faktycznym i prawnym organy nie dopuściły się naruszenia art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Skarga kasacyjna domaga się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości, przekazania sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Opolu i zasądzenia kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej polemizując z zaskarżonym wyrokiem SKO przyznaje, iż informacja o przebiegu obrad Rady stanowi informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy. W stanie faktycznym sprawy informacje o istotnych zdarzeniach, które miały miejsce podczas sesji Rady Miasta Ozimek, przeprowadzonej 29 czerwca 2009 r., zostały utrwalone w protokole, a następnie dokument ten – w wersji elektronicznej – został opublikowany w Biuletynie Informacji Publicznej i jest dostępny dla każdej osoby poprzez stronę internetową. Informacje o przebiegu wskazanego posiedzenia Rady Miasta, w zakresie w jakim utrwalono je w protokole, są więc informacją publiczną ogólnie dostępną, stosownie do art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy.

A.S. wystąpił natomiast o udostępnienie, w trybie wnioskowym z art. 10 ust. 1 ustawy, sporządzonego wyłącznie pomocniczo, nagrania przebiegu sesji Rady Miasta. Nagranie takie, w odróżnieniu od protokołu obrad, to zapis dźwiękowy wszystkich zdarzeń zaistniałych podczas posiedzenia Rady Miasta, a więc ilość informacji w nim zawartych jest nieporównywalnie większa w stosunku do ilości informacji utrwalonych w protokole. Wyłącznie sporządzenie stenogramu obrad pozwoliłoby na równie szczegółowe, jak w przypadku nagrania, utrwalenie wszystkich wypowiedzi osób uczestniczących w posiedzeniu. Skarżący, gdyby tego chciał, mógł uzyskać szybki i wygodny dostęp do protokołu sesji Rady Miasta Ozimek, czy to utrwalonego w formie cyfrowej – poprzez Internet, czy też w formie analogowej – w Biurze Rady Miasta, bez konieczności składania pisemnego wniosku (art. 10 ust. 1 lub art. 10 ust. 2 ustawy). A.S. domagał się jednak udostępnienia nagrania posiedzenia Rady Miasta, stanowiącego źródło informacji publicznej, do którego dostęp, w tamtym czasie, był możliwy wyłącznie na wniosek (obecnie Burmistrz Ozimka udostępnia nagrania posiedzeń Rady Miasta Ozimek, utrwalone w formie cyfrowej, w ramach Biuletynu Informacji Publicznej). Okoliczność ta jest istotna, gdyż – jak wyżej wskazano – informacje zawarte w nagraniu bardziej szczegółowo oddają przebieg sesji Rady Miasta, a więc – w analizowanym przypadku – różnica pomiędzy źródłami informacji publicznej ma bezpośredni wpływ na treść tej informacji, a zatem ma znaczenie dla osoby wnoszącej o udostępnienie informacji publicznej. Burmistrz Ozimka odmówił A.S. udostępnienia żądanej przez niego informacji publicznej, gdyż w dniu podjęcia decyzji, tj. [...] grudnia 2009 r., nie istniało już nagranie sesji Rady Miasta Ozimek z 29 czerwca 2009 r.

Przed wydaniem decyzji Burmistrz Ozimka nie zastosował art. 14 ust. 2 ustawy, gdyż w ocenie SKO w Opolu, przepis ten nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie. Co do zasady, informacja publiczna o przebiegu sesji Rady Miasta Ozimek z 29 czerwca 2009 r. jest informacją ogólnie dostępną i do jej uzyskania nie jest wymagane złożenie wniosku przez osobę wykonującą prawo do informacji publicznej. Jednakże, w świetle wyroku WSA w Opolu z 12 października 2009 r., sygn. akt II SA/Op 216/09, w przypadku, gdy informacja publiczna dotycząca określonego zagadnienia jest ogólnie dostępna, lecz równocześnie istnieje źródło tej informacji, które nie jest ogólnie dostępne, to źródło takie podlega udostępnieniu na wniosek osoby wykonującej prawo do informacji publicznej – z tego właśnie uprawnienia skorzystał skarżący. Skarżący nie dążył do uzyskania ogólnodostępnej informacji o przebiegu sesji Rady Miasta, bo informacja taka została już ujawniona, lecz chciał uzyskać informację publiczną na podstawie konkretnego źródła – zapisu dźwiękowego przebiegu sesji Rady Miasta. Zdaniem SKO w Opolu, art. 14 ust. 2 ustawy znalazłby zastosowanie w niniejszej sprawie w przypadku zaistnienia przeszkód natury technicznej w udostępnieniu informacji publicznej, np. gdyby Urząd Miasta Ozimek nie dysponował urządzeniem pozwalającym na nagranie płyty kompaktowej i z tego powodu nie mógł uwzględnić wniosku. Jednakże, Burmistrz Ozimka odmówił udostępnienia informacji publicznej, gdyż nie dysponował wskazanym przez skarżącego, konkretnym źródłem informacji publicznej – nieudostępnionym publicznie nagraniem, nie dysponował też żadną kopią tego nagrania ani np. stenogramem sporządzonym na podstawie nagrania. Natomiast, czego nie dostrzegł WSA w Opolu, treść protokołu posiedzenia Rady Miasta jest zgodna, ale nie jest identyczna z nagraniem posiedzenia Rady Miasta, a ponadto jest powszechnie dostępna i zapoznanie się z nią nie wymaga złożenia wniosku ani udostępnienia przez organ administracyjny na podstawie art. 14 ust. 2 ustawy.

WSA w Opolu niesłusznie uznał, że nieistnienie źródła informacji publicznej jest równoznaczne z niedysponowaniem, przez podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej, środkami technicznymi pozwalającymi udostępnienie informacji publicznej w sposób lub w formie zgodnej z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej, podczas gdy w istocie, w stanie faktycznym niniejszej sprawy Burmistrz Ozimka przestał dysponować żądaną przez skarżącego informacją publiczną, wykraczającą poza informacje odnotowane w protokole posiedzenia Rady Miasta. Z tego powodu, skasowanie nagrania posiedzenia Rady Miasta skutkuje niemożnością udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji publicznej, a nie – jak uznał Sąd – niemożnością udostępnienia informacji publicznej w sposób lub w formie zgodnej z wnioskiem.

Podsumowując, SKO w Opolu podnosi, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy niemożliwe było zastosowanie art. 14 ust. 2 ustawy, gdyż Burmistrz Ozimka – wskutek skasowania nagrania sesji Rady Miasta – nie mógł udostępnić A.S. wnioskowanej przez niego informacji publicznej, nie mógł też zaproponować skarżącemu alternatywnego sposobu udzielenia tej informacji publicznej, gdyż treść protokołu dokumentującego sesję Rady Miasta jest zgodna z nagraniem, ale nie jest z nim identyczna, a istotą żądania wniosku było uzyskanie informacji publicznej w zakresie szerszym niż ujęty w protokole. Prezentowana przez Sąd wykładnia prawa powoduje konieczność podjęcia przez Burmistrza Ozimka czynności zmierzających do udostępnienia skarżącemu informacji publicznej innej niż wskazana we wniosku, co więcej – informacji publicznej, którą już – jako informację ogólnodostępną – skarżący posiada. Z tego powodu zaskarżony wyrok WSA w Opolu, jako nietrafny, nie może się ostać.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Rozpoznając sprawę, stosownie jak tego wymaga przepis art. 183 § 1 ustawy P.p.s.a., w granicach skargi kasacyjnej Sąd odwoławczy nie uznał za zasadny zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a co za tym idzie również zarzutu naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy P.p.s.a.

Artykuł 14 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej przewiduje sytuację kiedy informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku. Nakłada on na podmiot obowiązany do udostępnienia obowiązek pisemnego powiadomienia wnioskodawcy o przyczynach braku możliwości udostępnienia informacji zgodnie z wnioskiem oraz wskazaniami, w jaki sposób lub w jakiej formie informacja może być udostępniona niezwłocznie. Przepis ten nie pozostawia podmiotowi możliwości innego zachowania się, gdy nie może zrealizować swej powinności w formie żądanej przez wnioskodawcę.

Przewidziana forma pisemnego powiadomienia nie może być zastąpiona – jak uczyniono to w tej sprawie – wydaniem decyzji odmownej, w uzasadnieniu której poinformowano wnioskodawcę o skasowaniu nagrania.

Zasada praworządności sformułowana w art. 6 k.p.a., a mająca swe kontynuacyjne umocowanie w art. 3 Konstytucji RP nakłada na organy państwowe obowiązek działania na podstawie przepisów prawa. Zasadnie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż wydanie odmownej decyzji w dniu [...] grudnia 2009 r., zawierającej informację o skasowaniu nagrania z przebiegu obrad sesji Rady Miasta naruszało prawo.

Wprowadzając tryb określony w art. 14 ust. 2 ustawy ustawodawca zagwarantował stronie możliwość ustosunkowania się do sytuacji, kiedy organ nie może zrealizować jego wniosku, umożliwiając wybór odpowiedniego zachowania się w zależności od propozycji organu co do sposobu i formy udostępnienia informacji. Dopiero gdy wnioskodawca w terminie 14 dni od powiadomienia przez organ nie złoży wniosku o udostępnienie informacji w sposób i w formie wskazanych w powiadomieniu organ umarza postępowanie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo ocenił jako naruszające prawo decyzje obu organów, które podjęły działanie w formie decyzji odmawiając udzielenia informacji, z naruszeniem trybu przewidzianego w art. 14 ust. 2. Sąd zasadnie przyjął, iż naruszenie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W okolicznościach tej sprawy nie można było przewidzieć jaki wniosek złoży strona, a zwłaszcza czy będzie żądać udostępnienia informacji w formie zapisu protokolarnego. Zasadnie Sąd przyjął, iż to od wnioskodawcy uzależnione jest w jaki sposób i w jakiej formie chce zapoznać się z informacją publiczną.

Zarzut skargi kasacyjnej o naruszeniu przepisu art. 14 ust. 2 jest więc niezasadny. Błędne są również formułowane w uzasadnieniu skargi kasacyjnej poglądy co do zamiarów wnioskodawcy, skoro nie umożliwiono mu w formie prawem przewidzianej zajęcie stanowiska w kwestii wynikającej z faktu likwidacji nagrania z przebiegu sesji Rady.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznając, iż Sąd pierwszej instancji nie naruszył przepisów postępowania orzekł jak w sentencji na podstawie art. 184 ustawy P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt