Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Brzezińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Renata Owczarzak Sędzia WSA Grzegorz Saniewski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 19 maja 2021 r. sprawy ze skargi [...] w P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2020 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego oddala skargę.

Decyzją z [...] czerwca 2020 r. nr [...], Starosta I. cofnął zezwolenie nr [...] z dnia [...] lutego 2016 r., udzielone przedsiębiorstwu Zakład [...] (skarżącej spółce), na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego w zakresie przewozu osób, w związku z negatywnym wynikiem kontroli przeprowadzonej [...] lutego 2020 r. w siedzibie przedsiębiorcy oraz nieprzedstawieniem, na wezwanie w wyznaczonym terminie niezbędnych informacji i dokumentów potwierdzających, że przedsiębiorstwo spełnia nadal wymogi do prowadzenia działalności w zakresie krajowego transportu drogowego osób.

W uzasadnieniu organ wskazał, że kontrola spełnienia przez ww. przedsiębiorstwo wymogów z art. 7a ust. 2 i 3 ustawy z dna 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz.U. z 2019 r., poz. 2140 – dalej u.t.d.) wykazała braki w postaci:

a) informacji z Krajowego Rejestru Karnego o niekaralności H. K. – członka organu zarządzającego firmą i osobą zarządzającą transportem w firmie - za przestępstwa, o których mowa w art. 5 ust. 2a u.t.d.,

b) dokumentu potwierdzającego spełnienie warunku, o którym mowa w art. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz.U.UE. L 2009.300.51 – dalej "rozporządzenie nr 1071/2009"), dotyczącego zdolności finansowej w wysokości 9000 euro na pierwszy pojazd i 5000 euro na każdy kolejny zgłoszony we wniosku o wydanie zezwolenia,

c) aktualnego wykazu pojazdów samochodowych wykorzystywanych do wykonywania transportu drogowego, określającego ich rodzaj i liczbę, co uniemożliwiło stwierdzenie, czy przewoźnik dysponuje co najmniej jednym pojazdem dopuszczonym do ruchu , a co zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. b rozporządzenia nr 1071/2009 stanowi podstawę do spełnienia warunku związanego z wymogiem posiadania siedziby.

Organ stwierdził, że wezwanie do przedstawienia brakujących dokumentów i informacji w wyznaczonym terminie pozostało bezskuteczne. Ponadto do starosty wpłynęła informacja o prawomocnym skazaniu H. K. za czyn określony w art. 300 § 2 k.k. Przytoczywszy treść art. 7d u.t.d. organ stwierdził, że H. K., prowadząc działalność pod nazwą skarżącej spółki oraz pełniąc w niej rolę osoby zarządzającej transportem, utracił dobrą reputację, czego skutkiem było zastosowanie wobec spółki konsekwencji opisanych w art. 7d u.t.d.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżąca spółka, reprezentowana przez H. K., zarzuciła nieprawidłowe zastosowanie przepisów art. 7 ust. 1 i 2 pkt 1, art. 7a ust. 2 i 3, art. 83 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 pkt 1 i 4 u.t.d., jak i przepisów rozporządzenia nr 1071/2009, w sytuacji, w której stan faktyczny nie uzasadniał ich zastosowania. Zarzucił nadto naruszenie przepisów postępowania dowodowego poprzez nieprawidłowe ustalenie i nieprawidłową ocenę stanu faktycznego sprawy. Podniosła, że organ ograniczył się do stwierdzenia utraty dobrej reputacji na podstawie okoliczności skazania osoby zarządzającej transportem w spółce za przestępstwo z art. 300 § 2 k.k., nie rozważając, czy w okolicznościach sprawy utrata dobrej reputacji nie stanowi nieproporcjonalnej reakcji, o której mowa w art. 6 ust. 2 lit. b rozporządzenia nr 1071/2009. Uznała, że wydanie decyzji na podstawie braku możliwości potwierdzenia, czy przedsiębiorca posiada stałą siedzibę, cieszy się dobrą reputacją oraz posiada odpowiednią zdolność finansową, stanowi w istocie o jej powzięciu na podstawie przypuszczeń organu w tym zakresie, a nie jednoznaczne ustalenie. Wskazał też na nieprecyzyjność i niejasność uzasadnienia.

Po wpłynięciu odwołania do Samorządowego Kolegium Odwoławczego organ ten wezwał H. K. do przedłożenia pełnomocnictwa do działania w imieniu spółki, wyjaśniając, że z aktualnego odpisu KRS wynika, iż nie jest on członkiem zarządu spółki. W odpowiedzi H. K. przedłożył pełnomocnictwo udzielone przez M. K. – członka zarządu skarżącej spółki powołanego uchwałą zgromadzenia wspólników spółki z [...] maja 2020 r., nr [...].

Decyzją z dnia [...] września 2020 r. nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu przytoczył stan faktyczny i treść art. 5 ust. 2a pkt 1, art. 7a ust. 2 i 3, art. 83 ust. 1, art. 90 ust. 1 i 2 u.t.d. oraz art. 3 ust. 1 i 2, art. 5, art. 6 ust. 1 lit. a, art. 7 ust. 1 i 2, art. 12 ust. 1, art. 13 ust. 1 i 3 rozporządzenia nr 1071/2009. Organ odwoławczy stwierdził, że o ile w dacie rozstrzygania w I instancji H. K. nie pełnił już funkcji członka zarządu skarżącej spółki, to jednak okoliczność ta nie miała wpływu na wynik sprawy, albowiem inne okoliczności (poza prawomocnym skazaniem ww. za przestępstwo z art. 300 § 2 i, już po wydaniu rozstrzygnięcia I instancji, art. 297 § 1 k.k.) uzasadniające cofnięcie przedmiotowego zezwolenia. SKO wskazało, że skarżąca spółka nie przedstawiła dokumentu potwierdzającego wymóg posiadania zdolności finansowej we wskazanej wysokości, oraz wymaganego wykazu pojazdów. Pomimo prawidłowego pouczenia nie zajęła stanowiska w sprawie i nie przedstawiła dowodów na swoją korzyść, organ zaś nie miał obowiązku ich poszukiwania za stronę. Odnosząc się do zarzutów odwołania organ odwoławczy stwierdził, że Starosta prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe (poza brakiem ustalenia składu zarządu skarżącej spółki, co pozostaje jednak bez wpływu na wynik sprawy), a powziętą decyzję prawidłowo uzasadnił.

W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy (podpisanej poprzez M. K. – członka zarządu spółki) spółka wniosła o jej zmianę, ewentualnie uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, zarzucając naruszenie przepisów prawa mające wpływ na wynik sprawy:

- art. 7 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, art. 7a ust. 2 i ust. 3, art. 83 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 pkt 1 i pkt 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym poprzez ich zastosowanie w sytuacji, gdy brak było podstaw do jego zastosowania biorąc pod uwagę zaistniały stan faktyczny;

- rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy brak było podstaw do jego zastosowania, biorąc pod uwagę zaistniały stan faktyczny,

- art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 78 § 1 k.p.a. i art. 80 k.p.a. poprzez ich niezastosowanie polegające na braku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego i nie ustalenie wszystkich okoliczności faktycznych, na których powinno być oparte rozstrzygnięcie.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontrola legalności zaskarżonej decyzji, dokonana na zasadach i w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 137) oraz ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 – dalej "p.p.s.a.") wykazała, że wniesiona skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Skarga dotyczy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego, utrzymującej w mocy decyzję Starosty [...] cofającej skarżącej spółce – przewoźnikowi drogowemu – zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego w zakresie przewozu osób.

Jak stanowi art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym ("u.t.d.") podjęcie i wykonywanie transportu drogowego z zastrzeżeniem art. 5b ust. 1 i 2 wymaga uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, na zasadach określonych w rozporządzeniu 1071/2009. Zezwolenia udziela się przedsiębiorcy, jeżeli spełnia warunki w nim określone.

Stosownie do art. 7 ust. 1 u.t.d. udzielenie, odmowa udzielenia, zmiana oraz zawieszenie lub cofnięcie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Z kolei art. 13 ust. 3 rozporządzenia 1071/2009 stanowi, że zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego zawiesza się lub cofa jeśli właściwy organ stwierdzi, że przedsiębiorca nie spełnia jednego lub większej liczby wymogów określonych w art. 3. Powołany art. 3 ust. 1 rozporządzenia 1071/2009 przewiduje, że przedsiębiorcy wykonujący zawód przewoźnika drogowego muszą spełniać następujące wymogi:

a) posiadać rzeczywistą i stałą siedzibę w jednym z państw członkowskich;

b) cieszyć się dobrą reputacją;

c) posiadać odpowiednią zdolność finansową; oraz

d) posiadać wymagane kompetencje zawodowe.

Stosownie do art. 13 ust. 1 rozporządzenia 1071/2009 właściwe organy sprawdzają, w drodze kontroli, czy przedsiębiorcy, którym udzieliły zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, nadal spełniają wymogi określone w art. 3. W tym celu państwa członkowskie przeprowadzają kontrole w przedsiębiorstwach. Jeżeli właściwy organ stwierdzi, że przedsiębiorca nie spełnia już jednego lub większej liczby wymogów określonych w art. 3, zawiesza lub cofa zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego nie później niż z upływem terminów, o których mowa w ust. 1 tego artykułu (art. 13 ust. 2). Art. 13 ust .1 rozporządzenia nr 1071/2009 przewiduje terminy, jakie wyznacza się przedsiębiorstwu na uregulowanie sytuacji zaistniałego braku spełnienia co najmniej jednego z wymogów opisanych w art. 3:

a) termin nieprzekraczający sześciu miesięcy na zatrudnienie osoby, która zastąpi zarządzającego transportem, jeżeli zarządzający transportem przestał spełniać wymogi dobrej reputacji lub kompetencji zawodowych, który to termin może zostać przedłużony o trzy miesiące w przypadku śmierci zarządzającego transportem lub jego niedyspozycji ze względów zdrowotnych;

b) termin nieprzekraczający sześciu miesięcy - w przypadku gdy uregulowanie sytuacji wymaga od przedsiębiorcy wykazania, że posiada rzeczywistą i stałą siedzibę;

c) termin nieprzekraczający sześciu miesięcy - jeśli nie jest spełniany wymóg zdolności finansowej, aby wykazać, że ten wymóg będzie ponownie spełniany w sposób ciągły.

Odzwierciedleniem powyższych norm prawa unijnego w polskim porządku prawnym jest m.in. ustanowiona w art. 90 u.t.d. sankcja cofnięcia zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, w sytuacji negatywnego wyniku kontroli przedsiębiorcy przeprowadzanej przez organ, który udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, licencji lub zezwolenia. Kontrola ta, zgodnie z art. 84 ust. 1 u.t.d. polega na weryfikacji przedsiębiorcy w zakresie spełniania wymogów będących podstawą do wydania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, licencji, zezwolenia lub wydające zaświadczenia o wykonywaniu przewozów na potrzeby własne. Stosownie do art. 90 ust. pkt 1 i 2 u.t.d. w przypadku stwierdzenia podczas kontroli niespełnienia przez przedsiębiorcę wymogów będących podstawą do wydania tych dokumentów, organ wzywa przedsiębiorcę do spełnienia tych wymogów w wyznaczonym terminie (pkt 1) oraz zawiesza lub cofa zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, z zachowaniem warunków, o których mowa w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 (pkt 2).

Zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 1 u.t.d. zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego udziela się przedsiębiorcy, jeżeli spełnia wymagania określone w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009. Spełnienie tych wymogów, określonych w zacytowanym wcześniej art. 3 rozporządzenia nr 1071/2009, prawodawca unijny uzależnia od realizacji warunków określonych w art. 5 - 8 ww. rozporządzenia.

Mając na uwadze okoliczności sprawy (podstawę faktyczną wydania decyzji I i II instancji) wskazać zatem po pierwsze należy, że aby spełnić wymóg określony w art. 3 ust. 1 lit. a rozporządzenia, przedsiębiorca musi w danym państwie członkowskim m.in. (w sytuacji, gdy zezwolenie zostanie wydane) dysponować co najmniej jednym pojazdem, który został zarejestrowany lub w inny sposób wprowadzony do ruchu zgodnie z przepisami tego państwa członkowskiego - będąc jego właścicielem lub posiadaczem z innego tytułu, np. na podstawie umowy najmu z opcją zakupu, umowy najmu lub umowy leasingu. Z tym warunkiem koresponduje wymóg określenia we wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego rodzaju i liczby pojazdów samochodowych, które przedsiębiorca będzie wykorzystywał do wykonywania transportu drogowego, a który to wymóg przewiduje art. 7a ust. 2 pkt 6 u.t.d. Aby spełnić wymóg określony w art. 3 ust. 1 pkt b rozporządzenia, stosownie do art. 6 ust. 1 lit. a rozporządzenia dobrej reputacji zarządzającego transportem lub przedsiębiorcy transportowego nie mogą podważać żadne poważne zarzuty, takie jak wyroki skazujące lub sankcje za popełnienie poważnego naruszenia obowiązujących przepisów krajowych w dziedzinie m.in. prawo o ruchu drogowym. Warunek ten znajduje odzwierciedlenie w wymogu przewidzianym w art. 7a ust. 3 pkt 6 u.t.d., tj. załączenia do wniosku o wydanie zezwolenia informacji z Krajowego Rejestru Sądowego o niekaralności osoby będącej członkiem organu zarządzającego osoby prawnej, będącej członkiem organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzającej spółką jawną lub komandytową (lit. a), prowadzącej działalność gospodarczą - w przypadku innego przedsiębiorcy (lit. b) lub zarządzającej transportem lub uprawnionej na podstawie umowy do wykonywania zadań zarządzającego transportem w imieniu przedsiębiorcy (lit. c) o niekaralności za przestępstwa w dziedzinach określonych w art. 6 ust. 1 lit. a rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, wymienione w art. 5 ust. 2a. Wreszcie, aby spełnić wymóg określony w art. 3 ust. 1 pkt c przedsiębiorca musi być w stanie w każdym momencie roku finansowego spełnić swoje zobowiązania finansowe. W tym celu przedsiębiorca wykazuje na podstawie poświadczonych przez audytora lub odpowiednio upoważnioną osobę rocznych sprawozdań finansowych, że co roku dysponuje kapitałem i rezerwami o wartości co najmniej równej 9.000 EUR w przypadku wykorzystywania tylko jednego pojazdu i 5.000 EUR na każdy dodatkowy wykorzystywany pojazd (art. 7 ust. 1 rozporządzenia). W drodze odstępstwa od ust. 1 właściwy organ może zgodzić się lub wymagać, aby przedsiębiorca wykazał swoją zdolność finansową za pomocą poświadczenia, takiego jak gwarancja bankowa lub ubezpieczenie, w tym ubezpieczenie odpowiedzialności zawodowej z jednego lub kilku banków lub innych instytucji finansowych, w tym przedsiębiorstw ubezpieczeniowych, składających solidarną gwarancję za przedsiębiorstwo na kwoty określone w ust. 1 akapit pierwszy (art. 7 ust. 2 rozporządzenia). Odpowiednio ustawa o transporcie drogowym przewiduje w art. 7a ust. 3 pkt 2, że do wniosku o wydanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego należy dołączyć dokumenty potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009.

Bezspornym w sprawie pozostaje, że w dniu [...] lutego 2020 r. Starosta I., działając na podstawie art. 84 ust. 1 u.t.d., przeprowadził kontrolę przedsiębiorcy – skarżącej spółki - w zakresie wykonywania transportu drogowego zgodnie z warunkami udzielonego jej zezwolenia nr [...] na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego osób. Z protokołu kontroli (k. 5 akt adm.) wynika, że w jej trakcie nie okazano informacji z Krajowego Rejestru Karnego o niekaralności K. K., występującego w czasie kontroli jako członek zarządu firmy i zarządzający transportem, o której to informacji mowa w art. 7a ust. 3 pkt 6 u.t.d. Nie przedstawiono nadto aktualnej dokumentacji potwierdzającej zabezpieczenie sytuacji finansowej oraz wykazu pojazdów zgłoszonych do zezwolenia (odpowiednio art. 7a ust. 3 pkt 2 oraz art. 7a ust. 2 pkt 6 u.t.d.). Wypełniając obowiązek opisany w art. 90 ust. 1 pkt 1 u.t.d. organ wezwał spółkę do przedłożenie w terminie miesiąca od dnia otrzymania wezwania dokumentów potwierdzających spełnienie powyższych wymogów (tj. warunku posiadania zdolności finansowej opisanej w art. 7 rozporządzenia nr 1071/2009, informacji z KRK oraz wykazu pojazdów zgłoszonych do zezwolenia wraz z kopiami dowodów rejestracyjnych). Akta sprawy nie pozostawiają wątpliwości, że wezwanie to pozostało bez odpowiedzi.

Rozpatrując powyższe w kontekście dyspozycji art. 90 ust. 1 pkt 2 u.t.d. Sąd nie powziął wątpliwości, że zakwestionowana decyzja wraz z decyzją ją poprzedzającą podjęte zostały zgodnie z prawem. Okoliczności faktyczne sprawy odpowiadają sytuacji opisanej w art. 90 ust. 1 pkt 1 i 2 u.t.d. oraz art. 13 ust. 3 rozporządzenia nr 1071/2009. Skoro przedsiębiorca nie przedstawił w wymaganym terminie dokumentów potwierdzających spełnienie wymagań będących podstawą do wydania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego nr [...], to skutkiem tego musi być wydanie decyzji w oparciu o art. 90 ust. 1 pkt 2 u.t.d. Przepis ten stanowi kategorycznie: "organ (...) cofa zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego", Starosta zaś, związany zasadą praworządności z art. 6 k.p.a. i art. 7 Konstytucji RP do działania na podstawie przepisów prawa, nie mógł podjąć innego rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do argumentacji skargi stwierdzić najpierw należy, w zakresie, w jakim dotyczy ona zarzutu nieuzasadnionego stwierdzenia utraty dobrej reputacji, że w kwestia ta, zgodnie z art. 7d ust. 2 u.t.d., rozstrzygana jest osobną decyzją administracyjną. W aktach sprawy zalega decyzja Starosty [...] z dnia [...] kwietnia 2020 r., nr [...], stwierdzająca utratę dobrej reputacji przez H. K. (k. 29 akt adm.). Zarzuty względem ewentualnego nieuzasadnionego stwierdzenia utraty dobrej reputacji przez ww. (działającego wtedy zarówno jako członek zarządu skarżącej spółki, jak i osoba zarządzająca w niej transportem) winny być podniesione w trybie odwoławczym właściwym temu rozstrzygnięciu. Innymi słowy – Sąd nie bada na gruncie niniejszej sprawy okoliczności stwierdzonej osobną decyzją administracyjną, funkcjonującą w obrocie prawnym, co wynika ze stanowiska organu I instancji (k. 3 akt adm., strona 4). Zauważyć jednak należy, że okoliczność skazania wyżej wymienionego za jedno z przestępstw, o których mowa w art. 5 ust. 2a u.t.d., potwierdza odpis prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w I. z dnia [...] czerwca 2019 r. (k. 4 akt adm. – załącznik).

Bez znaczenia w powyższym kontekście pozostaje także dla sprawy okoliczność dostrzeżona przez organ II instancji, że H. K. w chwili rozstrzygania przez organ I instancji nie miał już statusu członka zarządu skarżącej spółki. Zgodnie z art. 7a ust. 3 pkt 6 u.t.d. informacja z KRK o niekaralności za przestępstwa w dziedzinach określonych w art. 6 ust. 1 lit. a rozporządzenia (WE) nr 1071/2009, wymienionych w art. 5 ust. 2a u.t.d., nie dotyczą tylko osoby będącej członkiem organu zarządzającego osoby prawnej, ale również osoby zarządzającej transportem, którą – zgodnie z informacją zawartą w Krajowym Rejestrze Elektronicznym Przedsiębiorców Transportu Drogowego – w skarżącej spółce pozostaje H. K..

Za całkowicie chybiony należy uznać zarzut skargi, jakoby organy powzięły zakwestionowane rozstrzygnięcia w oparciu o własne przypuszczenia, czym naruszyć miał wskazane w skardze przepisy proceduralne dotyczące postępowania dowodowego. Jak wskazano, okoliczności sprawy nie budzą wątpliwości, że skarżąca spółka nie zareagowała na wezwanie przedstawienia wskazanej zakresowo dokumentacji potwierdzającej spełnienie wymagań będących podstawą do wydania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, przez co zaktualizował się obowiązek organu do wydania rozstrzygnięcia w oparciu o art. 90 ust. 1 pkt 2 u.t.d. Ustalenie powyższe nie opiera się na przypuszczeniu, ale niebudzącej wątpliwości okoliczności faktycznej braku odpowiedzi na wezwanie, o którym mowa w art. 90 ust. 1 pkt 1 u.t.d., które uzasadnione było z kolei okolicznościami stwierdzonymi podczas kontroli w przedsiębiorstwie. Uprawnienie organu do nałożenia na przewoźnika drogowego, któremu organ udzielił zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego obowiązku przedstawienia w oznaczonym terminie informacji i dokumentów potwierdzających, że spełnia on wymagania ustawowe i warunki określone w zezwoleniu na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, wynika zresztą wprost z art. 83 ust. 1 u.t.d. Po drugie, o ile organ administracyjny związany jest zasadami postępowania dowodowego opisanymi w art. 7 k.p.a. (podjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego), art. 77 § 1 k.p.a. (wyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego) oraz art. 80 k.p.a. (ocena na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona), to nie ma on obowiązku zastępowania strony postępowania administracyjnego w aktywności dowodowej na jej rzecz, a tym bardziej pozyskiwania z własnej inicjatywy dowodów (dokumentów) stanowiących przedmiot wezwania. Negatywne skutki pasywnej postawy strony postępowania administracyjnego, w obliczu wyczerpujących ustaleń organu co do okoliczności faktycznych sprawy, obciążają tę stronę.

Sąd nie podzielił też zarzutu wadliwego uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Uzasadnienie rozstrzygnięcia zarówno SKO, jak i Starosty, spełnia wymogi art. 107 § 3 k.p.a., zarzut skarżącej spółki uznać należy zresztą za gołosłowny (niepoparty konkretną argumentacją).

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł o oddaleniu skargi na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15 pkt 3zzs? ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. 2020 r. poz. 374 ze zm.).