Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zofia Flasińska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 marca 2021 r., sygn. akt IV SA/Wa 2014/20 w sprawie ze skargi A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] maja 2008 r., nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od skarżącej kasacyjnie A. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz Miasta [...] kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 31 marca 2021 r. sygn. akt IV SA/Wa 2014/20, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) dalej zwanej "p.p.s.a." oddalił skargę A. sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Miasta [...] nr [...] z dnia [...] maja 2008 r., w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego S.

Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego A. sp. z o.o. z siedzibą w W. zaskarżyła uchwałę Rady Miasta [...] w części dotyczącej symbolu B5.18 KD-Gw/U-HB, tj. § 26 ust. 14, w zakresie, w jakim ustalono przeznaczenie działki nr [...], będącej własnością spółki, jako teren garaży i parkingów wielopoziomowych oraz usług handlu i biur. Zarzucono naruszenie art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) dalej zwanej "ustawą" w zw. z art. 31 ust. 1, art. 32 ust. 1 i art. 64 Konstytucji RP poprzez naruszenie zasady proporcjonalności przy ustaleniu przeznaczenia działki nr [...] oraz nadużycie władztwa planistycznego; art. 9 ust. 4 i art. 20 ust. 1 ustawy poprzez zawarcie w planie miejscowym ustaleń sprzecznych z treścią Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego uchwalonego przez Radę Miasta [...] w dniu [...] października 2006 r. (nr [...]); art. 19 ust. 1 w zw. z art. 17 pkt 13 ustawy poprzez zaniechanie ponownego wyłożenia projektu planu po uwzględnieniu uwag kwestionujących wprowadzenie możliwości zabudowy na terenie B4.12 i B5.18 – na terenie istniejących parkingów; art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy oraz § 7 pkt 8 i § 8 ust. 2 zd. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587 ze zm.) poprzez ustalenie w części graficznej planu linii usytuowania zabudowy w sposób niejednoznaczny i sprzeczny z częścią tekstową planu; art. 2 pkt 12 wymienionej wyżej ustawy poprzez ustalenie w planie definicji działki budowlanej sprzecznej z definicją legalną zawartą w tym przepisie; art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy oraz § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowania (Dz. U. Nr 33, poz. 270 ze zm.) w wyniku ustalenia w planie miejscowym dopuszczalnej wysokości budynków zamiast wysokości zabudowy.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta [...] wskazała, że osiedle S. powstawało w latach 70. XX wieku, na jego terenie nie przewidywano wówczas dużego ruchu samochodowego, przy blokach były jedynie niewielkie, ślepe uliczki z parkingami na ok. 70 samochodów na 1000 mieszkańców. Zwiększenie ilości samochodów na przestrzeni lat generowało potrzebę poszukiwania nowych rozwiązań w zakresie miejsc parkingowych.

W ocenie Sądu pierwszej instancji kwestionowane ustalenia miejscowego planu są zgodne z treścią Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...], parking odpowiada wymienionym w Studium przeznaczeniom przedmiotowego terenu. Szeroko pojęta funkcja postojowa, w postaci garaży lub miejsc postojowych towarzyszy wymienionej w Studium funkcji mieszkaniowej, zwłaszcza wielorodzinnej. Sąd uznał również, że ustalone w planie przeznaczenie nieruchomości nie narusza władztwa planistycznego, a określenie miejsc położenia parkingów podziemnych nie jest wewnętrznie sprzeczne. Nie wprowadzono obowiązujących linii zabudowy parkingu, ustalenie szczegółowego położenia parkingu podziemnego jest bowiem możliwe dopiero na etapie projektu budowlanego. Sąd podkreślił także, że nie zaistniały przesłanki do ponowienia procedury planistycznej w zakresie wyłożenia projektu planu po uwzględnieniu uwag dotyczących przeznaczenia przedmiotowej działki. Nie wystąpił bowiem w tym przypadku żaden konflikt interesów, pomiędzy mieszkańcami, którzy w toku procedury artykułowali potrzebę powstania miejsc parkingowych, a ówczesnym właścicielem działki, tj. Miastem, które ma obowiązek zaspokoić potrzeby zbiorowe.

Skargę kasacyjną złożyła A. sp. z o.o. z siedzibą w W., zaskarżając wyrok w całości. Podniesiono zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 9 ust. 4, art. 6 ust. 2, art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zwią z postanowieniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...] poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że dopuszczalne było uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, którego ustalenia w zaskarżonej części są sprzeczne z ustaleniami studium, a dokonane zostały dodatkowo z naruszeniem procedury planistycznej. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a. art. 147 § 1 i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 64 Konstytucji RP poprzez oddalenie skargi i przyjęcie, że przy ustaleniu w planie miejscowym przeznaczenia należącej do skarżącej działki Rada Miasta nie nadużyła władztwa planistycznego i zasady proporcjonalności i w konsekwencji nie doprowadziła do naruszenia prawa własności skarżącej, a także przez pominięcie, że ustalenie lokalizacji parkingu podziemnego w granicach wykraczających poza obręb nieruchomości skarżącej stanowiło naruszenie tych zasad, podczas gdy właściwe zastosowanie i interpretacja przepisów powinny skutkować uwzględnieniem skargi;

b. art. 147 § 1 i art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez oddalenie skargi i przyjęcie, że zaskarżona uchwała nie naruszyła postanowień Studium, podczas gdy skargę na tej podstawie należało uwzględnić;

c. art. 147 § 1 i art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 19 ust. 1 w zw. z art. 17 pkt 3 i art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez oddalenie skargi pomimo naruszenia procedury planistycznej polegającego na zaniechaniu ponownego wyłożenia projektu planu po uwzględnieniu uwag do tego projektu, podczas gdy skargę na tej podstawie należało uwzględnić;

d. art. 147 § 1 i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i § 7 pkt 8 i § 8 ust. 2 zd. 1 rozporządzenia z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego poprzez oddalenie skargi pomimo naruszenia procedury planistycznej polegającego na ustaleniu w części graficznej planu linii usytuowania zabudowy w sposób niejednoznaczny i sprzeczny z ustaleniami zawartymi w części tekstowej planu.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i uwzględnienie skargi, względnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu, a także zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Rada Miasta [...] wniosła o jej oddalenie w całości i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym. Zdaniem organu zaskarżony wyrok w pełni odpowiada prawu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie wskazać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1842 ze zm.), bowiem przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy – wobec intensyfikacji rozwoju epidemii - mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących, a nie można jej było przeprowadzić na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku z uwagi na stanowisko pełnomocnika strony.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) dalej zwanej "p.p.s.a." Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Za niezasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 9 ust. 4, art. 6 ust. 2, art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z art. 9 ust. 4 ustawy ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem (art. 15 ust. 1 ustawy). Plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium (art. 20 ust. 1). Jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie, studium jest wyrazem polityki przestrzennej gminy, wskazującym jedynie kierunki zagospodarowania przestrzennego o dużym stopniu ogólności. Ma być w założeniu aktem elastycznym, który - stwarzając nieprzekraczalne ramy dla swobody planowania miejscowego - pozwala na maksymalne uwzględnienie warunków i potrzeb lokalnych przy tworzeniu regulacji planów miejscowych. Zgodność planu ze studium nie oznacza bezrefleksyjnego powielania postanowień studium w projekcie planu, gdyż studium wiąże organ planistyczny co do ogólnych wytycznych, założeń polityki przestrzennej gminy i właśnie w tym kontekście postanowienia planu muszą być zgodne z założeniami studium (por. Z. Niewiadomski, Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz, Warszawa 2016, s. 174, 218).

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający sprawę podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji co do tego, że kwestionowane zapisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego są zgodne ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...]. Dla obszarów w strefie miejskiej, takich jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, gdzie dominujące są tereny mieszkaniowe, a przeważająca forma zabudowy to wielorodzinne osiedla budowane w technologii prefabrykowanej, realizowane w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, w Studium, przewidziano działania modernizacyjne i restrukturyzacyjne ukierunkowane na wprowadzenie zmian jakościowych, podnoszących atrakcyjność zamieszkiwania i inwestowania. W ramach głównych kierunków zmian i przekształceń przewidziano na tych obszarach modernizację zabudowy istniejącej z możliwością jej uzupełnienia zabudową o funkcjach usługowych i mieszkaniowych, z uwzględnieniem gabarytów zabudowy istniejącej, z zachowaniem zieleni urządzonej, w tym zieleni osiedlowej, jak również wyznaczenie dla samochodów miejsc postojowych nie kolidujących z ciągami pieszymi oraz dążenie do lokalizowania miejsc parkowania w parkingach podziemnych. Przedmiotowa działka należąca do skarżących położona jest na terenie określonym w Studium jako M1, tj. terenie zabudowy mieszkaniowej, o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej. Na tym terenie ustalono priorytet dla lokalizowania funkcji mieszkaniowej i niezbędnych inwestycji celu publicznego z zakresu infrastruktury społecznej. Ponadto dopuszczono lokalizowanie funkcji usługowej, z zaleceniem by udział tej funkcji kształtował się do 40% powierzchni zabudowy na terenie. W ramach funkcji usługowej ustalono priorytet dla usług z zakresu (między innymi) administracji, organizacji społecznych, dyspozycji i współpracy gospodarczej, obrotu finansowego, ubezpieczeń, kultury, nauki, handlu i transportu. Zastrzeżono, że profil usług może zostać uściślony w planie miejscowym. Nie sposób uznać, że w sprzeczności z przytoczonymi wyżej postanowieniami Studium stoi ustalenie w planie miejscowym przeznaczenia terenu, na którym znajduje się działka skarżącej, jako terenu garaży i parkingów wielopoziomowych oraz usług handlu i biur. Studium wprost dopuszcza przeznaczenie przedmiotowego terenu na usługi, w tym usługi w zakresie handlu czy transportu. Słusznie też Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę na utrwalony w orzecznictwie na tle różnych ustaw pogląd, zgodnie z którym w celu określonym jako budowa osiedla mieszkaniowego mieści się nie tylko budowa typowych budynków mieszkalnych, ale również wszystkich innych obiektów i urządzeń technicznych składających się na infrastrukturę takiego osiedla, niezbędną dla prawidłowego funkcjonowania jego mieszkańców. Zalicza się do nich między innymi budynki handlowe, usługowe, urządzenia towarzyszące, ciągi komunikacyjne, parkingi, szkoły, boiska sportowe, garaże, zieleń osiedlową i ciągi piesze. Taką też szeroką interpretację zastosować należy do zawartego w Studium pojęcia terenów zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i przewidzianych dla tych terenów funkcji. Odmienna wykładnia prowadziłaby bowiem do wniosku, że na całym terenie oznaczonym w Studium jako teren zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej (M1), obejmującym znaczną część W., przewidziano jedynie budynki mieszkalne wielorodzinne, nie przewidziano zaś w ogóle parkingów, garaży czy innej infrastruktury zapewniającej odpowiednie warunki dla życia mieszkańców. Oczywistym jest, że nie taki był zamysł uchwałodawcy.

Wobec powyższego, nie doszło również do naruszenia art. 147 § 1 i art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym poprzez oddalenie skargi i przyjęcie, że zaskarżona uchwała nie naruszyła postanowień Studium.

Nieuzasadniony jest również zarzut naruszenia art. 147 § 1 i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 1 ust. 2 pkt 7 w związku z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w związku z art. 64 Konstytucji RP. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego rozpoznającego sprawę przy ustaleniu w planie miejscowym przeznaczenia należącej do skarżącej działki Rada Miasta nie nadużyła władztwa planistycznego ani zasady proporcjonalności. Podkreślić należy, że władztwem planistycznym określany jest zespół uprawnień gminy, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Zgodnie z tym przepisem kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. W myśl art. 4 ust. 1 tej ustawy ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego stanowi podstawowy instrument prawny gospodarki przestrzennej gminy, gdyż przy jego uchwalaniu gmina dysponuje władztwem planistycznym i ma możliwość przeznaczenia terenów i określenia warunków ich zagospodarowania zgodnie z prowadzoną polityką przestrzenną. Realizacja władztwa planistycznego przez gminę nie może mieć cech dowolności, lecz może nastąpić tylko w granicach prawa i być wynikiem wyważenia interesów prywatnych i interesu publicznego na danym terenie. Zarówno organ, jak i Sąd pierwszej instancji słusznie wskazali, że przy ustalaniu przeznaczenia działki należącej do skarżącej, konieczne było uwzględnienie istniejącej zabudowy. W odpowiedzi na skargę organ wyjaśnił, że na terenie objętym planem znajduje się osiedle mieszkaniowe S., powstałe - jako jedno założenie urbanistyczne - w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku. Tereny sąsiednie w stosunku do działki skarżącej są zatem terenami już zainwestowanymi, z istniejącą punktową, wysoką zabudową wielorodzinną oraz niską zabudową usługową. Przestrzeń pomiędzy blokami jest zagospodarowana terenami zielonymi, alejkami, placami zabaw, itp. Na terenie osiedla występuje deficyt miejsc parkingowych, przy jego projektowaniu przewidziano jedynie niewielkie, ślepe uliczki z parkingami na ok. 70 samochodów na 1000 mieszkańców, co przy obecnej ilości samochodów jest niewystarczające. Działka należąca do skarżącej spółki była natomiast w dacie uchwalania planu miejscowego własnością Miasta, nie była zabudowana, mieszkańcy osiedla wykorzystywali ją jako parking. Wobec powyższego przyjęte przez Radę Miasta założenie planistyczne należy uznać za racjonalne. Uwzględniało ono istniejącą zabudowę i potrzeby mieszkańców osiedla w zakresie miejsc parkingowych.

W kontekście argumentów skargi kasacyjnej podkreślenia ponadto wymaga, że kontrola sądu administracyjnego w niniejszej sprawie nie obejmuje badania, czy inwestycje, jakie skarżąca spółka ma zamiar zrealizować na przedmiotowej działce, będą w świetle postanowień planu bardziej lub mniej opłacalne. Sąd nie może oceniać celowości czy zasadności danych założeń planistycznych - jest to bowiem kompetencja organu stanowiącego gminy. Sąd administracyjny ocenia jedynie legalność zaskarżonego planu miejscowego.

Nie sposób przyznać racji skarżącej kasacyjnie również w zakresie drugiej części omawianego zarzutu dotyczącej kwestii lokalizacji parkingu podziemnego. Zgodnie z treścią § 15 ust. 8 pkt 4 planu miejscowego, ustalono zasady lokalizowania parkingów w ten sposób, że na terenach MW/U, U-H, U-HB, KD-Gw/MW, KD-Gw/U-HB (zatem również na działce skarżącej) ustalono realizację nowych parkingów podziemnych w miejscach wskazanych na rysunku planu w przypadku realizacji nowej zabudowy (innej niż garaże wielopoziomowe) lub wymiany zabudowy. Zgodzić należy się z Sądem pierwszej instancji, że przytoczone postanowienie planu nie narusza powołanych przez skarżącą kasacyjnie przepisów. Postanowieniem tym wprowadzono ogólny nakaz realizacji nowych parkingów podziemnych w przypadku realizacji nowej lub wymiany dotychczasowej zabudowy. Nakaz ten dotyczy kilku wybranych jednostek planistycznych. Nie można przyjąć w ślad za skarżącym, że treść tego postanowienia wskazuje, że przewidziano jedynie jeden parking na jedną jednostkę planistyczną. Ilość parkingów nie została określona, zależeć będzie od ilości budynków realizowanych na terenie danej jednostki.

Nie jest uzasadniony również zarzut naruszenia art. 147 § 1 i art. 151 p.p.s.a. w związku z art. 19 ust. 1 w zw. z art. 17 pkt 13 i art. 6 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wskazać należy, że art. 17 pkt 13 wymienionej ustawy stanowi o konieczności wprowadzenia zmian do projektu planu miejscowego, które wynikają z rozpatrzonych uwag oraz ponowienia uzgodnień w niezbędnym zakresie. Stosownie do art. 19 ust. 1 tej ustawy, jeżeli rada gminy stwierdzi konieczność dokonania zmian w przedstawionym do uchwalenia projekcie planu miejscowego, w tym także w wyniku uwzględnienia uwag do projektu planu - czynności, o których mowa w art. 17, w tym wyłożenie projektu planu do publicznego wglądu, ponawia się w zakresie niezbędnym do dokonania tych zmian. W niniejszej sprawie uwzględnione zostały uwagi mieszkańców osiedla dotyczące przeznaczenia przedmiotowej działki, wprowadzając – obok funkcji usługowej – również funkcję obejmującą parkingi i garaże wielopoziomowe. Poszerzenie dopuszczalnego przeznaczenia przedmiotowej nie było kwestią sporną, leżało w interesie właścicieli nieruchomości objętych planem. Prowadziło bowiem do zachowania istniejących na terenie osiedla nielicznych miejsc parkingowych. Takie rozwiązanie nie naruszało w szczególności interesu prawnego właściciela przedmiotowej działki, którym było wówczas Miasto, zobowiązane do zaspokajania potrzeb wspólnoty samorządowej. Skarżąca spółka stała się właścicielem działki dopiero kilka lat po uchwaleniu planu. Kwestia zmiany przeznaczenia części obszaru objętego planem nie podlegała też obowiązkowi uzgodnienia z jakimkolwiek organem. W tej sytuacji trafnie Sąd pierwszej instancji przyjął, iż brak ponownego wyłożenia projektu planu po wprowadzeniu tej zmiany nie stanowi rażącego naruszenia prawa, które dawałoby podstawę do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie podziela stanowiska prezentowane w orzecznictwie o konieczności ponownego wyłożenia projektu miejscowego planu do publicznego wglądu w sytuacji kiedy wprowadzone zmiany wpływają w istotny sposób na kształtowanie prawa własności poszczególnych właścicieli nieruchomości kosztem innych właścicieli, co wywołuje konflikt interesów i konieczność zapewnienia im możliwości składania uwag do wyłożonego projektu planu. Taka konieczność ponownego wyłożenia projektu planu zachodzi również w przypadku konieczności dokonania ponownych uzgodnień w związku z dokonanymi zmianami w projekcie planu (por. wyrok NSA z dnia 19 października 2015 r., sygn. akt II OSK 279/14, wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. akt II OSK 1948/10). Żaden z powyższych powodów w niniejszej sprawie nie wystąpił.

Nie jest zasadny także zarzut naruszenia art. 147 § 1 i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i § 7 pkt 8 i § 8 ust. 2 zd. 1 rozporządzenia z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Nie można zgodzić się ze skarżącym kasacyjnie, że zapisy planu dotyczące usytuowania linii zabudowy w zakresie parkingów podziemnych są niejednoznaczne. Nie występuje też w tym zakresie sprzeczność pomiędzy częścią tekstową a graficzną planu. Zgodnie z przywołanym wyżej § 15 ust. 8 pkt 4 planu miejscowego, realizację nowych parkingów podziemnych ustalono "w miejscach wskazanych na rysunku planu". Miejsca te faktycznie zostały wskazane na rysunku planu, za pomocą linii przerywanej z literą "P", przy czym w legendzie zaznaczono, że jest to: "obrys orientacyjny". Według Słownika Języka Polskiego PWN "orientacyjny" to "określający coś w przybliżeniu", a więc nie dokładnie tak, jak oznaczono na rysunku. Uchwałodawca nie określił zatem w sposób wiążący konkretnego usytuowania parkingów podziemnych na działkach, pozostawił w tym zakresie pewną swobodę właścicielom nieruchomości. Nowe parkingi podziemne mają się bowiem znajdować między innymi pod nową zabudową, dokładne usytuowanie nowej zabudowy zależy od inwestorów i będzie badane na etapie postępowania w sprawie udzielenia pozwolenia na budowę.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.