drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Planowanie przestrzenne, Rada Miasta, stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały w części, II SA/Kr 213/21 - Wyrok WSA w Krakowie z 2021-04-16, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Kr 213/21 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2021-04-16 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-02-16
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Joanna Człowiekowska /sprawozdawca/
Paweł Darmoń
Tadeusz Kiełkowski /przewodniczący/
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Planowanie przestrzenne
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
stwierdzono nieważność zaskarżonej uchwały w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2019 poz 2325 artr.147 ust.1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: SWSA Tadeusz Kiełkowski SWSA Joanna Człowiekowska (spr.) SWSA Paweł Darmoń po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. z siedzibą w W. na uchwałę Rady Miasta Krakowa nr LVIII/776/12 z dnia 10 października 2012 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Młynówka Królewska - Zygmunta Starego" I. stwierdza nieważność § 8 ust. 4 zaskarżonej uchwały; II. zasądza od Gminy Miejskiej Kraków na rzecz skarżącej [...] sp. z o.o. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

P. Sp. z. o.o. z siedzibą w W. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta nr [...] z dnia 10 października 2012 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "M.". Uchwała została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa z 2012 r., poz. [...].

Zaskarżonej uchwale - w części obejmującej § 8 ust. 4, strona skarżąca zarzuciła naruszenie: art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP w związku z art. 14 ust. 8 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293, dalej: "u.p.z.p.") oraz art. 4 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 10 w związku z art. 1 ust. 2 pkt. 10 u.p.z.p. - przez ich niewłaściwe zastosowanie i uchwalenie skarżonego przepisu, z pominięciem regulacji rangi konstytucyjnej i ustawowej, dotyczących zasad tworzenia aktów prawa miejscowego oraz z pominięciem intencji ustawodawcy dotyczących znaczenia infrastruktury telekomunikacyjnej dla społeczności lokalnych przez ustanawianie ograniczenia w możliwości lokalizowana na terenie objętym ww. planem stacji bazowych telefonii komórkowej, w tym m.in. przez nieostre i całkowicie arbitralne wymogi, uzależniają w praktyce możliwość zlokalizowania niezbędnej infrastruktury od uznania organów administracji; art. 20, art. 22 i art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji oraz art. 6 ust. 1 oraz 64 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy Prawo telekomunikacyjne, przez ich niezastosowanie i w rezultacie uznanie, że dopuszczalne jest ustalanie nieostrych i uznaniowych ograniczeń w zakresie warunków lokalizowania stacji bazowych telefonii komórkowej na obszarze objętym ww. planem, powodujących ograniczenie możliwości rozwoju sieci telekomunikacyjnych, przy braku ograniczeń w lokalizowaniu usług świadczonych za pomocą urządzeń i sieci kablowych oraz podziemnych, co w rezultacie powoduje bezprawne ograniczenie stronie skarżącej możliwości prowadzenia na tym terenie działalności telekomunikacyjnej pozwalającej na świadczenie usług bezprzewodowych za pomocą stacji bazowych wykorzystujących technologię połączeń radiowych, jak również dyskryminuje ją w stosunku do przedsiębiorców świadczących usługi telekomunikacyjne za pomocą sieci kablowych podziemnych. Strona skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności zaskrzonej uchwały w części obejmującej § 8 ust. 4. W uzasadnieniu strona skarżąca podniosła, że w skarżonej części uchwały wprowadzono niedopuszczalne w świetle przepisów prawa powszechnie obowiązującego ograniczenie w możliwości lokalizowania na terenie objętym ww. Planem stacji bazowych telefonii komórkowej, w tym m.in. nieostre i uznaniowe ograniczenie możliwości lokalizowanych urządzeń, m.in. poprzez wprowadzenie uznaniowego wymogu "kształtowania konstrukcji wsporczych anten tak, aby harmonijnie wpisywały są w krajobraz i kolorystycznie wtapiały w istniejące pokrycie terenu" oraz "nieprzesłaniania punktów widokowych''. W praktyce więc każdorazowo możliwość zlokalizowania niezbędnej infrastruktury jest pozostawiona do uznania organów administracji, w tym m.in. w zakresie spełnienia kryteriów wskazanych w postanowieniach planu, co może oznaczać praktyczny zakaz ich lokalizowania. Dalej strona skarżąca podniosła, że na obszarze objętym ww. planem zamierza wykonać roboty budowlane polegające na zainstalowaniu stacji bazowych telefonii komórkowej, dla polepszenia łączność w tym rejonie, co stanowi wykonanie zobowiązań wynikających z obowiązków nałożonych przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Tymczasem uchwała w zaskarżonej części uniemożliwia jej uzyskanie pozwolenia na budowę i w praktyce uniemożliwia skuteczne dokonanie zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych dla stacji zlokalizowanej na istniejącym obiekcie budowlanym. Tym samym – w ocenie strony skarżącej, również z uwagi na brzmienie przepisu art. 48 ustawa z 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, skarga jest zasadna.

W odpowiedzi na skargę Prezydent Miasta wniósł o oddalenie skargi jako bezzasadnej. W pierwszej kolejności organ opisał przebieg procedury sporządzania i uchwalania zaskarżonej uchwały. Podał, że ogłoszenie/obwieszczenie Prezydenta Miasta o przystąpieniu do sporządzenia planu nastąpiło 10 czerwca 2011 r., termin składania wniosków do Planu upływał z dniem 11 lipca 2011 r., rozpatrzenie wniosków złożonych do Planu nastąpiło zarządzeniem z 23 kwietnia 2012 r., z kolei ogłoszenie/obwieszczenie organu o wyłożeniu do publicznego wglądu projektu Planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko nastąpiło 1 czerwca 2012 r. Projekt Planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko wyłożono do publicznego wglądu od 11 czerwca do 9 lipca 2012 r., dyskusja publiczna nad rozwiązaniami przyjętymi w projekcie planu miała miejsce 21 czerwca 2012 r., termin składania uwag do wyłożonego projektu planu upływał 23 lipca 2012 r. Rozpatrzenie uwag złożonych do wyłożonego projektu planu nastąpiło zarządzeniem Prezydenta Miasta z 13 sierpnia 2012 r. Dalej wskazano, że projektu uchwały w sprawie uchwalenia Planu przekazano pod obrady Rady Miasta zarządzeniem Prezydenta Miasta z 6 września 2012 r. Pierwsze czytanie projektu uchwały odbyło się na sesji Rady Miasta 26 września 2012 r. Uchwalanie planu – nastąpiło na sesji Rady Miasta 10 października 2012 r., natomiast ogłoszenie w Dzienniku Urzędowym Województwa - 23 października 2012 r. Odnosząc się do zarzutów skargi, organ podniósł, że ww. plan – zgodnie z przepisami obowiązującymi w dacie sporządzania - podlegał zaopiniowaniu przez Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, który w piśmie z 14 maja 2012 r., znak:[...], wskazał, że przyjęte w projektach planów rozwiązania w zakresie telekomunikacji są zgodne z art. 46 ust. ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Rozwiązania te umożliwią bowiem lokalizowanie inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. W ocenie organu brak jest podstaw do uznania, że ustalenia ww. planu uniemożliwiają jakiejkolwiek spółce telekomunikacyjnej prowadzenie działalności w zakresie związanym z realizacji infrastruktury telekomunikacyjnej. Organ podkreślił, że celem kwestionowanego przez stronę skarżącą przepisu, było ustanowienie nakazu, aby stacje telefonii komórkowej nie stanowiły elementów wyróżniających się na tle otaczającego je krajobrazu. Ich gabaryty i wysokość powinny natomiast mieścić się w ustalonych dla poszczególnej kategorii terenów parametrach. Wymogi te dotyczą zarówno stacji bazowych telefonii komórkowych w formie wolnostojących obiektów lub na istniejących budynkach, czy też innych telekomunikacyjnych obiektów i urządzeń budowlanych. Dalej organ uznał za bezpodstawne zarzuty strony skarżącej odnoszące się do naruszenia art. 46 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych. Zdaniem organu ograniczenia w zakresie lokalizacji ww. obiektów wprowadzone w zaskarżonej części uchwały są jak najbardziej dozwolone i nie naruszają ww. przepisu oraz mieszczą się w zakresie tzw. ,,władztwa planistycznego gminy", określonego w u.p.z.p. Ponadto, na takie sformułowanie wymogów dotyczących lokalizacji stacji telefonii komórkowych, uwzględniających walory środowiskowe i przyrodnicze, miały wpływ wytyczne zawarte w Podręczniku dla urbanistów (stan sierpień 2011 r.). Na poparcie swoich twierdzeń organ wskazał na wyroki: NSA z 18 grudnia 2019 r., sygn. II OSK 3131/18, WSA w Gdańsku z 5 lutego 2020 r., sygn. II SA/Gd 541/19, WSA w Poznaniu z 28 listopada 2019 r., sygn. IV SA/Po 739/19.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Na wstępie należy wskazać, że z mocy § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. poz. 491 z późn. zm.) w okresie od dnia 20 marca 2020 r. do odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej ogłoszono stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. Do dnia dzisiejszego stan epidemii nie został odwołany. Zgodnie z art. 15zzs4 ust. 2 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zmianami) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz. U. poz. 875) w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich wojewódzkie sądy administracyjne oraz Naczelny Sąd Administracyjny przeprowadzają rozprawę przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, z tym że osoby w niej uczestniczące nie muszą przebywać w budynku sądu, chyba że przeprowadzenie rozprawy bez użycia powyższych urządzeń nie wywoła nadmiernego zagrożenia dla zdrowia osób w niej uczestniczących. Przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów (ust. 3). Na tej podstawie zarządzeniem Przewodniczącego II Wydziału w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Krakowie niniejsza sprawa została skierowana do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325; dalej: p.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Stosownie do art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5, stwierdza nieważność aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Przepisy te korespondują z art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713, dalej: u.s.g.), który przewiduje, że uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Wobec tego, że skarga dotyczy uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy przywołać również art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (obecnie Dz. U. z 2020 r. poz. 293, dalej: u.p.z.p.), zgodnie z którym istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Zasady sporządzania planu miejscowego rozumiane są jako wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej przez uprawnione organy dotyczące m.in. zawartych w akcie planistycznym ustaleń. Pojęcie zasad sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego należy wiązać ze sporządzaniem aktu planistycznego, a więc zawartością aktu planistycznego (częścią tekstową, graficzną i załącznikami), zawartych w nim ustaleń, a także standardów dokumentacji planistycznej. Natomiast tryb postępowania odnosi się do sekwencji czynności, jakie podejmuje organ w celu doprowadzenia do uchwalenia studium, czy też planu miejscowego począwszy od uchwały o przystąpieniu do sporządzania studium lub planu, a skończywszy na uchwaleniu studium lub planu (tak: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 5 grudnia 2017 r., sygn. akt II SA/Kr 1037/17).

Zgodnie z art. 101 ust. 1 u.s.g. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Przepis ten determinuje legitymację skargową, a także – zwłaszcza w przypadku kontroli aktów prawa miejscowego takich jak uchwała w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – zakres rozpoznania i orzekania sądu administracyjnego. Kontrola zaskarżonego aktu dokonywana jest w granicach wyznaczonych prawną ochroną przysługującą skarżącemu mającemu tytuł prawny do oznaczonej nieruchomości objętej planem. W konsekwencji ewentualne uwzględnienie skargi powinno nastąpić wyłącznie w części wyznaczonej indywidualnym interesem skarżącego. Także potencjalne naruszenia procedury planistycznej mogą być brane pod uwagę tylko wtedy, gdy pozostają w związku z interesem prawnym skarżącego (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 5 grudnia 2017 r., II SA/Kr 1037/17 oraz powołane tam orzecznictwo). W tym kontekście trzeba też dostrzegać różnicę między naruszeniem interesu prawnego (uprawnienia) skarżącego, stanowiącym podstawę legitymacji skargowej, a podstawą do uwzględnienia skargi, w szczególności zaś stwierdzenia nieważności uchwały. Podstawą uwzględnienia skargi może być wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawnego. W konsekwencji naruszenie interesu prawnego (uprawnienia) skarżącego przesądza o skutecznym uruchomieniu kontroli sądowej, ale samo przez się nie implikuje jeszcze uwzględnienia skargi. Stwierdzenie nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego może nastąpić – jak stanowi powołany już art. 28 ust. 1 u.p.z.p. – tylko w razie stwierdzenia określonych, stypizowanych naruszeń prawa: istotnego naruszenia zasad sporządzania planu, istotnego naruszenia trybu jego sporządzania, a także w razie naruszenia właściwości organów. W okolicznościach rozpatrywanej sprawy zauważyć należy jednak, że skarżąca spółka jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym, wobec której legitymację do wniesienia skargi na uchwałę w sprawie uchwalenia planu miejscowego wywodzić należy z art. 48 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz.U. 2019 r. poz. 2410).

Analiza toku formalnoprawnego podjęcia zaskarżonej uchwały, a także jej samej prowadzi do konkluzji o braku istotnych naruszeń trybu sporządzania miejscowego planu, jak też o braku naruszenia właściwości organów. Podkreślenia wymaga przy tym, że przedmiotowa uchwała była już przedmiotem kontroli sądu administracyjnego dokonanej wyrokami: WSA w Krakowie z 11 kwietnia 2013 r., II SA/Kr 144/13, NSA z 17 kwietnia 2015 r., II OSK 1692/13, WSA w Krakowie z 28 listopada 2014 r., II SA/Kr 1328/14. Skarga okazała się zasadna ze względu na stwierdzone istotne naruszenie zasad sporządzania miejscowego planu.

Skarżąca zakwestionowała § 8 ust. 4 uchwały, który ma następujące brzmienie: "W przypadku lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej – infrastruktury telekomunikacji (w tym telefonii komórkowej), obowiązują zasady: 1) nakaz takiego kształtowania konstrukcji wsporczych anten, aby harmonijnie wpisywały się w krajobraz i kolorystycznie wtapiały się w istniejące pokrycie terenu, 2) lokalizacja w sposób nie przesłaniający punktów i ciągów widokowych."

Punktem wyjścia do analizy zaskarżonych przepisów musi być konstatacja, zgodnie z którą plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego, stosownie do art. 14 ust. 8 u.p.z.p. Wiąże się z tym konieczność zachowania wymogów prawidłowej legislacji, w tym tworzenia przepisów czytelnych, zrozumiałych, możliwie niebudzących wątpliwości interpretacyjnych. Jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny: "(...) z wyrażonej w art.2 Konstytucji zasady państwa prawnego wynika nakaz przestrzegania przez ustawodawcę zasad poprawnej legislacji. Nakaz ten jest funkcjonalnie związany z zasadami pewności i bezpieczeństwa prawnego oraz ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. Zasady te nakazują, aby przepisy prawa były formułowane w sposób precyzyjny i jasny oraz poprawny pod względem językowym. Warunek jasności oznacza obowiązek tworzenia przepisów klarownych i zrozumiałych dla ich adresatów, którzy od racjonalnego ustawodawcy mogą oczekiwać stanowienia norm prawnych niebudzących wątpliwości co do treści nakładanych obowiązków i przyznawanych praw. Związana z jasnością precyzja przepisu winna przejawiać się w konkretności nakładanych obowiązków i przyznawanych praw, tak by ich treść była oczywista i pozwalała na ich wyegzekwowanie. Z zasady określoności wynika, że każdy przepis prawny powinien być skonstruowany poprawnie z punktu widzenia językowego i logicznego - dopiero spełnienie tego warunku podstawowego pozwala na jego ocenę w aspekcie pozostałych kryteriów". Powyższe wymagania dotyczą także prawodawcy lokalnego stanowiącego prawo powszechnie obowiązujące w postaci aktów prawa miejscowego. W odniesieniu do planu miejscowego trzeba mieć również na względzie jego rolę jako determinanty prawnej decyzji administracyjnych wydawanych w procesie inwestycyjnym. Z tego względu akt ten musi zawierać ustalenia możliwie precyzyjne i jednoznaczne. W przeciwnym razie utraciłby tak ważną dla uczestników wspomnianego procesu funkcję predyktywną, a rozstrzygnięcia organów stosujących prawo stawałyby się nieprzewidywalne i dowolne.

Odnosząc się już do treści zaskarżonych przepisów należy wskazać, że wyrażają one dwa nakazy odnoszące się do inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej - infrastruktury telekomunikacji (w tym telefonii komórkowej). Pierwszy nakaz wyrażony § 8 ust. 4 pkt 1 uchwały zobowiązuje do "takiego kształtowania konstrukcji wsporczych anten, aby harmonijnie wpisywały się w krajobraz i kolorystycznie wtapiały się w istniejące pokrycie terenu". Zdaniem Sądu nakaz ten jest niejasny. Nie wiadomo bowiem, jakiego rodzaju kryteria mogą w tym przypadku decydować o harmonijnym wpisywaniu się w krajobraz konstrukcji wsporczych anten, a nadto, czym jest istniejące pokrycie terenu, w które kolorystycznie mają wtapiać się tego rodzaju obiekty, tj. czy chodzi tu o istniejącą zabudowę, czy też innego rodzaju zagospodarowanie, np. w postaci tzw. terenów zielonych. Niewątpliwie, ocena co do tego, czy w konkretnym przypadku obiekt harmonijnie wpisuje się w krajobraz, jak i tego, czy kolorystycznie wtapia się w istniejące pokrycie terenu, wymyka się obiektywnym kryteriom; miałaby więc zawsze arbitralny charakter. Natomiast drugi nakaz sformułowany w § 8 ust. 4 pkt 2 uchwały zobowiązuje do lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej - infrastruktury telekomunikacji (w tym telefonii komórkowej) "w sposób nie przesłaniający punktów i ciągów widokowych". Z takiego sformułowania należałoby wywodzić, że obiekty objęte hipotezą ww. normy prawnej, mogą być lokalizowane tylko w takich miejscach, w których nie będą przesłaniały (całkowicie/częściowo) wyznaczonych w miejscowym planie punktów i ciągów widokowych. Norma ta jednak nie precyzuje kryteriów tej oceny, ani obszaru, w odniesieniu do którego obowiązuje nakaz nieprzesłaniania punktów i ciągów widokowych, punktów odniesienia, odległości, według których to przesłanianie mogłoby podlegać ocenie. Brak kryteriów oceny przesłaniania punktów i ciągów widokowych uzależnia więc dopuszczalność lokalizacji ww. obiektów od subiektywnej w istocie oceny organu, co prowadzi do wniosku, że analizowana norma nie spełnia standardów prawidłowej legislacji. Norma ta narusza również art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, skoro nie pozwala na jednoznaczne ustalenie, gdzie na obszarze objętym ustaleniami miejscowego planu dopuszczalna jest lokalizacja inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej - infrastruktury telekomunikacji (w tym telefonii komórkowej). W istocie nie wiadomo, czy na obszarze objętym ustaleniami planu lokalizacja takich obiektów jest w ogóle dopuszczalna. W tym kontekście Sąd akcentuje, że przywołanego wyżej przepisu art. 46 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych nie należy rozumieć w tej sposób, że pozbawia on całkowicie gminę prawa kształtowania przestrzeni poprzez wprowadzanie zakazów czy ograniczeń zabudowy urządzeń łączności publicznej w tym telefonii komórkowej (por. wyrok NSA z 14 stycznia 2020 r., II OSK 3477/18, wyrok WSA w Lublinie z 30 czerwca 2020 r., II SA/Lu 703/19, jak również orzeczenia powołane w odpowiedzi na skargę, publ. orzeczenia.nsa.gov.pl). Rzecz jednak w tym, by zakazy i ograniczenia, jako wyjątki od zasady dopuszczalności lokalizowania obiektów i urządzeń z zakresu łączności publicznej, formułowane były ściśle i precyzyjnie, tak aby adresaci regulacji mogli na jej podstawie ustalić, czy na danym obszarze określone zamierzenie inwestycyjne może być zrealizowane, czy też nie, ewentualnie pod jakimi warunkami. Zaskarżony § 8 ust. 4 uchwały takiej pewności nie daje, co implikuje stwierdzenie, że przepis ten istotnie narusza zasady sporządzenia miejscowego planu, a tym samym, po myśli art. 28 ust. 1 u.p.z.p., konieczne jest stwierdzenie jego nieważności. Na tę konstatację nie może wpływać, wbrew stanowisku organu, pozytywna opinia Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, pozyskana w ramach procedury uchwalenia planu. Opinia ta nie zwalniała organów planistycznych z dokonania oceny zgodności przyjętych postanowień planu z przepisami prawa i do prawidłowego sformułowania norm prawnych.

Tym samym na uwzględnienie zasługiwały zarzuty skargi dotyczące naruszenia art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP w związku z art. 14 ust. 8 u.p.z.p. oraz art. 4 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 10 w związku z art. 1 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. przez uzależnienie kwestii dopuszczalności lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej - infrastruktury telekomunikacji (w tym telefonii komórkowej) od bliżej nieokreślonych kryteriów i pojęć nieostrych. Nie mają natomiast usprawiedliwionych podstaw zarzuty naruszenia art. 20, art. 22, art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, art. 64 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej w zw. z art. 10 ust. 1 Prawo telekomunikacyjne, ponieważ sporna regulacja § 8 ust. 4 uchwały nie narusza zasady wolności działalności gospodarczej, ani zasady równości wobec prawa i zakazu dyskryminacji.

W przedstawionych okolicznościach sprawy Sąd, działając na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono w punkcie II sentencji wyroku na zasadzie art. 200 w związku z art. 205 § 2 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt