Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka Sędziowie : Sędzia WSA Izabela Głowacka - Klimas Asesor WSA Agnieszka Łąpieś - Rosińska (spr.) Protokolant: Paweł Muszyński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2005 r. sprawy ze skargi P. S.A. z/s w P. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] lutego 2005 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego [...] oddala skargę

Z akt administracyjnych wynika, iż wnioskiem z dnia [...] sierpnia 2003r. T. GmbH & Co KG wystąpiła do Urzędu Patentowego RP o unieważnienie prawa ochronnego z rejestracji [...] znaku towarowego słowno-graficznego TRILUX w części dla "kart magnetycznych, kart z pamięcią lub mikroprocesorem, notesów elektronicznych, translatorów elektronicznych"-

w klasie 9 udzielonego na rzecz firmy P. S. A. z siedzibą w P. W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, że jest uprawnionym z rejestracji znaku towarowego TRILUX nr [...], zgłoszonego do rejestracji w dniu [...].11.1990 r. dla towarów w klasach: 9; 10; 11 i, że zarejestrowanie spornego znaku towarowego TRILUX nr [...]zostało dokonane z naruszeniem art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31.01.1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. nr 5, poz. 17 ze zm.), dalej u. z. t., gdyż sporny znak towarowy jest późniejszy (bo zgłoszony do ochrony w dniu [...].09.1999 r.) i jest podobny w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t. do znaku towarowego wnioskodawcy TRILUX nr [...], który jest przeznaczony do oznaczania m.in. takich towarów w klasie 9 jak: programy zgromadzone na maszynowo odczytywanych nośnikach danych (o ile zawarte są w klasie 9) do elektronicznych urządzeń do przetwarzania danych, zwłaszcza do obliczeń techniczno świetlnych, a sporny znak towarowy słowno-graficzny TRILUX [...] jest przeznaczony dla oznaczania towarów w klasie 9 m.in. takich, jak: karty magnetyczne, karty z pamięcią lub mikroprocesorem, notesy elektroniczne, translatory elektroniczne. Wymienione towary opatrywane porównywanymi znakami towarowymi są zdaniem wnioskodawcy, towarami tego samego rodzaju. Natomiast elementy słowne porównywanych znaków towarowych są identyczne,

a element graficzny w formie trzech małych kulek ułożonych w kształcie trójkąta przed literą "T" jedynie podkreśla dominujące znaczenie elementu słownego TRILUX. Tak duże podobieństwo stwarza niebezpieczeństwo, że w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego odbiorcy mogą być przekonani, że chroniony

z późniejszym pierwszeństwem znak towarowy jest odmianą znaku towarowego wnioskodawcy, a towary sygnowane tym znakiem pochodzą

z firmy T. GmbH & Co KG. Ponadto słowo "TRILUX" spornego znaku towarowego jest identyczne w stosunku do podstawowego członu nazwy firmy wnioskodawcy, zatem rejestracja znaku towarowego TRILUX nr [...] na rzecz innej firmy narusza prawa osobiste i majątkowe wnioskodawcy (art. 8 pkt 2 u.z.t.), co również stanowi podstawę dla żądania unieważnienia prawa z rejestracji spornego znaku towarowego.

Na rozprawie, przeprowadzonej w dniu [...].02.2005 r. z udziałem pełnomocników stron, pełnomocnik wnioskodawcy podtrzymał wniosek. Interes prawny w żądaniu unieważnienia przedmiotowego prawa z rejestracji wnioskodawca wywiódł z faktu wcześniejszej rejestracji znaku towarowego TRILUX [...] oraz z naruszenia praw do nazwy firmy wnioskodawcy przez rejestrację spornego znaku towarowego TRILUX [...]. Wnioskodawca powołał się przy tym na postanowienie Sądu Apelacyjnego (NSA) z dnia [...] .08.1998 r. sygn. akt [...] oraz na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28.03.2002 r. sygn. Akt II S.A. 2778/01. Rejestracja spornego znaku towarowego zdaniem wnioskodawcy narusza prawa osobiste i majątkowe wnioskodawcy.

Pełnomocnik uprawnionego z rejestracji spornego znaku towarowego wniósł o oddalenie wniosku w całości. Odnośnie zarzutu naruszenia praw osobistych i majątkowych wnioskodawcy pełnomocnik uprawnionego podniósł, że uprawniony używa oznaczenia TRILUX, a nie oznaczenia TRILUX-LENZE, zatem nie narusza nazwy (dobra osobistego) przedsiębiorstwa wnioskodawcy. Ponadto, zdaniem uprawnionego, o naruszeniu praw osobistych można mówić jedynie w odniesieniu do firmy polskiej, a nie zagranicznej, wskazując przy tym, że uprawniony ma zarejestrowany inny znak towarowy TRILUX od ponad 10 lat i wnioskodawca nie zgłaszał żadnej kolizji. Jednakże na pytanie pełnomocnika wnioskodawcy pełnomocnik uprawnionego nie był w stanie podać numeru rejestracji tego znaku towarowego. Odnośnie zarzutu z art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t. pełnomocnik uprawnionego nie zakwestionował podobieństwa oznaczeń porównywanych znaków towarowych, twierdził natomiast, że zakres ochrony porównywanych znaków towarowych dotyczy towarów innego rodzaju, zatem art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t. nie ma zastosowania w sprawie. Czym innym jest bowiem program, a czym innym jest nośnik programu. Zdaniem pełnomocnika uprawnionego wnioskodawca nie wykazał jednorodzajowości towarów, których dotyczą porównywane znaki towarowe. Pełnomocnik uprawnionego okazał przy tym kartę magnetyczną i oświadczył, że jest to czysta karta. Uprawniony niczego nie zapisuje na tych kartach - sprzedaje jedynie czyste karty. Dotyczy to również kart z mikroprocesorem oraz notesów elektronicznych, wskazując, że przeciętny odbiorca nie jest w stanie skojarzyć, że w kartach magnetycznych, kartach z pamięcią lub mikroprocesorem, notesach elektronicznych i translatorach elektronicznych są jakieś (określone) programy, a towary te są nabywane przez przeciętnych odbiorców, a nie specjalistów (fachowców). Ponadto, zdaniem pełnomocnika uprawnionego rejestrowane są znaki towarowe na rzecz różnych podmiotów nawet dla towarów takich jak programy, jeżeli programy te są różne.

Pełnomocnik wnioskodawcy nawiązując do twierdzenia pełnomocnika uprawnionego, iż wnioskodawca przez 12 lat nie podnosił kolizyjności znaków towarowych TRILUX wnioskodawcy i uprawnionego wyjaśnił, że wnioskodawca nie zgłaszał zastrzeżeń ani nie kwestionował rejestracji znaku towarowego TRILUX, zarejestrowanego tylko dla telewizorów, ponieważ wnioskodawca nie produkował i nie będzie produkował telewizorów. Na tę okoliczność pełnomocnik wnioskodawcy przedłożył stronie przeciwnej oraz do akt sprawy wydruk z bazy danych znaku towarowego TRILUX nr [...], zgłoszonego w dniu [...].06.1993 r.

i zarejestrowanego na rzecz P. S.A., P. dla oznaczania telewizorów w klasie 9. Jednocześnie wyjaśnił, iż konflikt pomiędzy stronami powstał ponownie po zgłoszeniu przez stronę przeciwną znaku towarowego TRILUX [...]dla towarów kolizyjnych, negując twierdzenie uprawnionego, że nie było konfliktu między stronami.

Ponadto pełnomocnik uprawnionego, dla wykazania niezasadności twierdzenia wnioskodawcy o naruszaniu przez sporny znak TRILUX [...] osobistych i majątkowych praw wnioskodawcy, powołał się na przykłady znaków towarowych COMPASS, ACCESS i TRONIC'S, które zostały zarejestrowane na rzecz różnych podmiotów mimo tego, że stanowiły nazwę firmy innych podmiotów (dowody Nr 15, Nr 16 i Nr 17 dotyczące COMPASS; Nr 30, Nr 31 i Nr 32 dotyczące TRONIC'S; Nr 44, Nr 45, Nr 46, Nr 47 i Nr 47A dotyczące ACCESS. Po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...].02.2005 r. wniosku T. GmbH & Co KG, Niemcy przeciwko P. S.A., P.

o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego TRILUX nr [...]

w części dotyczącej towarów wymienionych we wniosku na podstawie art. 164 p.w.p. (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), art. 9 ust. 1 pkt 1 i art. 8 pkt 2 u.z.t. z dnia 31.01.1985 r. (Dz. U. Nr 5, poz. 17), art. 98 kpc w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p. oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29.07.2002 r. w sprawie opłat za czynności rzeczników patentowych (Dz. U. Nr 134, póz. 1137) na mocy decyzji z dnia [...] stycznia 2005r. Urząd Patentowy RP orzekł o unieważnieniu prawa z rejestracji znaku towarowego TRILUX nr [...]

w części dotyczącej towarów: karty magnetyczne, karty z pamięcią lub mikroprocesorem, notesy elektroniczne i translatory elektroniczne w kl. 9;

W uzasadnieniu wskazano, iż wnioskodawca ma interes prawny

w żądaniu unieważnienia prawa z rejestracji znaku TRILUX [...]., albowiem jego prawo jest chronione przez art. 13 ust. 1 u.z.t. prawo z rejestracji znaku towarowego TRILUX [...] (prawo wyłącznego korzystania ze znaku na terytorium Polski), które, jego zdaniem, narusza rejestracja znaku towarowego TRILUX [...]. Urząd Patentowy stwierdził, iż brak jest podstaw dla unieważnienia prawa z rejestracji znaku na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t., z albowiem aby uznać, iż zarejestrowanie znaku towarowego zostało dokonane z naruszeniem art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t. niezbędne jest stwierdzenie podobieństwa oznaczeń oraz jednorodzajowości towarów, do oznaczania których znaki te są przeznaczone, przy czym niezbędne jest, by podobieństwo między porównywanymi znakami występowało w takim stopniu, że w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego odbiorcy mogliby być wprowadzani w błąd co do pochodzenia towarów. Oznaczenie w znaku towarowym spornym stanowi wyraz "TRILUX" napisany dużymi drukowanymi literami, a przed tym wyrazem znajduje się element graficzny w postaci trzech małych okręgów pokrytych poziomymi liniami, przy czym okręgi są usytuowane w kształt trójkąta. Natomiast oznaczenie znaku towarowego wnioskodawcy ([...]) stanowi wyraz "TRILUX" napisany dużymi drukowanymi literami. Dominującym elementem w oznaczeniu znaku towarowego spornego jest wyraz "TRILUX", zatem oznaczenia porównywanych znaków towarowych są podobne w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t., co przyznaje także uprawniony.

Natomiast towary, których dotyczą porównywane znaki towarowe nie są towarami tego samego rodzaju. Podstawowe kryteria dla oceny jednorodzajowości towarów to rodzaj towaru, przeznaczenie (dziedzina zastosowania oraz funkcja towaru) i warunki zbytu towaru. Program to algorytm, sekwencja czynności, która dane urządzenie ma wykonać automatycznie; program zawarty jest

w układzie sterowania w postaci zakodowanej, np. na kartach dziurkowanych, taśmie magnetycznej, płytce, dysku itp. (zob. "Encyklopedyczny słownik techniczny" Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1967 oraz Władysław Kopaliński "Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych", Warszawa 1989).

Czym innym w ocenie organu jest urządzenie, które zawiera program lub programy umożliwiające automatyczne sterowanie funkcjami urządzenia. Nabywcami programów są specjaliści, którzy mają rozeznanie rynku

w tym zakresie i dokonują wyboru świadomie stosownie do potrzeby

i z pełnym rozeznaniem. Natomiast adresatami towarów takich jak karty magnetyczne, karty z pamięcią lub mikroprocesorem, notesy elektroniczne

i translatory elektroniczne są szerokie rzesze nabywców, a nie specjaliści.

Jednocześnie organ uwzględnił zarzut naruszenia art. 8 pkt 2 u.z.t. stanowiącego, iż niedopuszczalna jest rejestracja znaku towarowego, który narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich. W nauce prawa, a także w praktyce orzecznictwa ugruntowany jest pogląd, że wymienione przepisy art. 23 i art. 24 Kodeksu cywilnego obejmują również nazwę, pod którą przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą (firmę). Niezależnie od powyższego nazwa ta (firma) jest chroniona przepisami Kodeksu handlowego. Wprawdzie nazwa firmy wnioskodawcy to "TRILUX - LENZE", ale człon "lenze" oznacza wiosnę; "lenzen" - iść ku wiośnie, zanosić się na wiosnę; "lenzlich" -wiosenny (-nie). Człon "lenze" ma zatem charakter deskryptywny. Zaś członem dystynktywnym tej nazwy - indywidualizującym firmę na rynku jest człon "trilux". Sporny znak towarowy TRILUX jako późniejszy w stosunku do nazwy firmy, pod którą wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i która indywidualizuje go na rynku, narusza dobra osobiste wnioskodawcy. Tego rodzaju podejście przy ocenie kolizji "firma contra znak towarowy" w pełni potwierdza praktyka orzecznictwa.

Jednocześnie Urząd Patentowy RP podkreślił, iż w myśl art. 3 u.z.t. zagraniczne osoby fizyczne i prawne korzystają z uprawnień wynikających z przepisów ustawy na podstawie umów międzynarodowych obowiązujących Polskę.

Zaś art. 2 ust. 1 Konwencji Paryskiej nakazuje przyznawanie przynależnym (osobom fizycznym i prawnym) państw - członków Konwencji takich samych praw

w dziedzinie własności przemysłowej, jakie przyznaje swoim obywatelom i osobom prawnym. Zdaniem organu argument uprawnionego z rejestracji spornego znaku, że wnioskodawca nie zgłaszał żadnej kolizji ze znakiem towarowym TRILUX wnioskodawcy dużo wcześniejszym (znak nr [...] dla telewizorów, publikacja w WUP nr [...]z datą [...].12.1996 r.) nie ma znaczenia w sprawie, gdyż ten wcześniejszy znak towarowy nie należy do przedmiotu sprawy. Wnioskodawca wyjaśnił przy tym, że nie był zainteresowany unieważnieniem prawa z rejestracji tego znaku, ponieważ był on przeznaczony do oznaczania telewizorów, a wnioskodawca telewizorów nie wytwarzał i nie miał zamiaru wytwarzać ich w przyszłości. Odnośnie argumentu pełnomocnika uprawnionego, że wnioskodawca nie zgłaszał konfliktu w związku z rejestracją spornego znaku towarowego, należy zauważyć, iż z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego można wystąpić w okresie pięciu lat od daty rejestracji (art. 31 u.z.t). Sporny znak towarowy został zarejestrowany decyzją Urzędu Patentowego RP z dnia [...].02.2002 r., a wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji tego znaku został złożony w dniu [...].08.2003 r., zatem pięcioletni okres, o którym mowa w art. 31 u.z.t., nie upłynął, wnioskodawca wystąpił zatem z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji spornego znaku zgodnie z prawem. Ponadto pełnomocnik uprawnionego po wyjaśnieniu strony przeciwnej, że konflikt istniał i że na tę okoliczność dysponuje stosownymi dokumentami, które może przedłożyć, pełnomocnik uprawnionego zrezygnował

z zapoznania się z oferowanymi przez wnioskodawcę dokumentami, co może świadczyć o wycofaniu swego twierdzenia o niezgłaszaniu konfliktu przez wnioskodawcę. Zresztą nawet ewentualne niezgłoszenie kolizyjności znaku towarowego nie pozbawia wnioskodawcy prawa do wystąpienia

z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego, jeżeli uzna, iż rejestracja tego znaku narusza jego dobro osobiste. Bez znaczenia zdaniem organu dla rozstrzygnięcia sprawy był fakt powoływany przez uprawnionego, iż Urząd Patentowy RP rejestrował znaki, mimo że stanowiły nazwę firmy innych podmiotów, a nazwy firm były wcześniejsze niż znaki towarowe, albowiem przykłady te mogą jedynie świadczyć o tym, iż zostały one zarejestrowane niezgodnie z prawem, nie świadczą natomiast o niezasadności wniosku. Prawo z rejestracji na tak zarejestrowane znaki towarowe może zostać

w świetle polskiego prawa, unieważnione na wniosek każdej osoby, która ma

w tym interes prawny.

Pismem z dnia [...] maja 2005r. P. S.A. z siedzibą w P. reprezentowana przez rzecznika patentowego R. C. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję zarzucając naruszenie art. 7, 8, 11, 77 § 1, 107 § 1 i 3 k.p.a. w zw. z art. 256 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej, naruszenie przepisów postępowania przed Urzędem Patentowy RP w tym art. 2556 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 2 i 3 p. w. p., a także art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych. Zdaniem strony skarżącej organ naruszył przepisy postępowania, tj. art. 7 i 77 § 1 k.p.a. nie wyjaśniając sprawy w sposób wyczerpujący, poprzez zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego. Zdaniem skarżącego istotne znaczenie dla wydania rozstrzygnięcia miało wyjaśnienie czy pomiędzy stronami istniał konflikt przed dniem wniesienia wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego, wskazując na rozbieżności między protokołem z rozprawy przeprowadzonej przed organem w dniu [...] lutego 2005r., a uzasadnieniem decyzji, która obejmowała zapisy nie uwzględnione w protokole. Skarżący nie zgodził się ze stanowiskiem skarżącego, iż w nazwie niemieckiej spółki wyróżniający jest jedynie człon TRLILUX, albowiem większość odbiorców nie zna języka niemieckiego i drugi człon nazwy wnioskodawcy LENZE jest dla nich słowem fantazyjnym. Również uzasadnienie decyzji w ocenie skarżącego nie zawierało wymaganego prawem uzasadnienia faktycznego, albowiem urząd nie uzasadnił dlaczego przyjął, że w firmie wnioskodawcy wyróżniający jest jedynie człon TRILUX, przyjmując iż człon LENZE ma charakter deskryptywny, a także nie wyjaśnił, czy oznaczenie TRILUX - LENZE było używane dla towarów takich jak: karty magnetyczne, karty z pamięcią lub mikroprocesorem, notesy elektroniczne i translatory elektroniczne, tj. towarów dla których sporny znak został zarejestrowany. Naruszenie art. 8 i 11 k.p.a w ocenie skarżącej strony polegało na tym ,iż przecież Urząd Patentowy RP rejestrując sporny znak dokonał już jego oceny pod kątem ewentualnej kolizji ze znakiem TRILUX zarejestrowanym na rzecz wnioskodawcy, dokonał więc zdolności rejestrowej znaku

i uznał, iż nie ma przeszkód dla rejestracji znaku towarowego TRULIX na rzecz skarżącego.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP ustosunkowując się do zarzutów skargi, wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności

z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tego aktu. Sąd administracyjny nie ocenia rozstrzygnięcia organu administracji pod kątem jego słuszności, czy też celowości, jak również nie rozpatruje sprawy kierując się zasadami współżycia społecznego.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; zwanej dalej p.p.s.a.).

W ocenie Sądu analizowana pod tym kątem skarga P. S. A. z siedzibą w P. nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego RP z dnia [...] lutego 2005 r. nr [...], nie narusza przepisów prawa materialnego, w tym przede wszystkim art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, jak również według Sądu brak jest istotnych dla ostatecznego wyniku sprawy uchybień formalnoprawnych (proceduralnych), które uzasadniałyby uchylenie zaskarżonej decyzji.

Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia stanowił art. 8 pkt 2 ustawy

z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17) mający zastosowanie do niniejszej sprawy na podstawie art. 315 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 33, poz. 286 ze zm.), zgodnie z którym niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich. Mając na uwadze, iż decyzja

o unieważnieniu prawa ochronnego na znak towarowy ma charakter konstytutywny

i wywołuje skutki od dnia zarejestrowania znaku, oceniając czy rejestrując sporny znak naruszono prawa osobiste i majątkowe wnioskodawcy odwołać się należy do przepisów obowiązujących w tej dacie i przyznających mu ochronę prawną.

Zdaniem Sądu Urząd Patentowy RP trafnie uznał, iż rejestracja słownego znaku towarowego TRILUX stanowi naruszenie prawa do firmy, pod którą niemiecka spółka TRULUX - LENZE prowadzi działalność gospodarczą i jest obecna na polskim rynku. Tym samym Urząd Patentowy RP potwierdził iż T. - GmbH & Co KG w Niemczech posiada interes prawny w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego udzielonego na ten znak. Również w doktrynie

i orzecznictwie jednoznacznie wskazuje się, iż interes prawny w żądaniu unieważnienia prawa ma podmiot, którego prawa osobiste mogą lub są naruszone wykonywaniem prawa z rejestracji.

Zagraniczne osoby fizyczne i prawne korzystają z uprawnień wynikających

z przepisów ustawy o znakach towarowych stosownie do treści art. 3 - na podstawie umów międzynarodowych obowiązujących Polskę. Do umów takich należy niewątpliwie Konwencja paryska z dnia 20 marca 1883 r. o ochronie własności przemysłowej (Dz. U. z 1975, Nr 9, poz. 51 i 52), która zapewnia ochronę nazwy przedsiębiorcy zagranicznego poprzez art. 8 stanowiący, iż "nazwa handlowa będzie chroniona we wszystkich Państwach będących członkami Związku bez obowiązku zgłoszenia lub rejestracji, niezależnie od tego czy stanowi ona, czy nie stanowi części znaku towarowego". Jednocześnie w orzecznictwie podkreśla się, iż art. 8 konwencji nie może stanowić samodzielnej podstawy ochrony nazwy handlowej przedsiębiorcy zagranicznego oraz że ochrona ta udzielana jest zgodnie z przepisami obowiązującymi w Polsce, czyli art.43 kodeksu cywilnego oraz art. 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji ( wyrok z dnia 7 października 1999r. I CKN 126/98 OSNC 2000/4 poz.70).

Firma ma charakter prawa podmiotowego bezwzględnego skutecznego erga omnes, przysługującego przedsiębiorcy. Ochrona dóbr osobistych osób prawnych ukonstytuowana w art. 43 k.c., przewiduje ochronę dóbr osobistych osób prawnych, odpowiednią do ochrony osób fizycznych określoną w art. 23 i 24 kodeksu cywilnego. Należy zatem stosować odpowiednie przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych do ochrony dóbr osób prawnych uwzględniając różnice strukturalne osób prawnych i osób fizycznych. Wśród dóbr osobistych osób prawnych w pierwszej kolejności wymienia się nazwę, która służy indywidualizacji osoby prawnej. Nazwa przedsiębiorcy pełni przede wszystkim funkcje wyróżniające i reklamowe, a zapewnienie wyłączności oznaczenia jest jednym z czynników konkurencyjności w warunkach gospodarki rynkowej. Dlatego ochrona firmy ma istotne znaczenie gospodarcze, gdyż z jednej strony chroni przedsiębiorcę, ale także innych uczestników obrotu gospodarczego w szczególności nabywców

i kontrahentów przedsiębiorcy.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż nazwa przedsiębiorstwa może być naruszona przez użycie znaku towarowego (jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie), albowiem jak podkreśla się w piśmiennictwie "znak towarowy może identyfikować przedsiębiorstwo ( pełni wtedy funkcję oznaczenia przedsiębiorstwa), natomiast oznaczenie przedsiębiorstwa identyfikując w obrocie przedsiębiorstwo może również określać pochodzenie towarów (pełni funkcję znaku towarowego). (...) Dlatego też prawo do znaku towarowego może być naruszone przez użycie oznaczenia przedsiębiorstwa, a oznaczenie przedsiębiorstwa – przez użycie znaku towarowego" (Ryszard Skubisz w "Prawo znaków towarowych. Komentarz" Wydawnictwo Prawnicze Sp. z o. o. Warszawa 1997, str. 20).

Skarżący odpierając zarzut naruszenia art. 8 ust. 2 ustawy o znakach towarowych podkreślił, iż pełna nazwa niemieckiej spółki brzmi "T", organ natomiast nie uzasadnił dlaczego uważa człon TRILUX za dystynktywny. Zdaniem skarżącego większość odbiorców nie zna języka niemieckiego, a oznaczenie LENZE ma znaczenie fantazyjne. Ponadto Urząd Patentowy RP rejestrując sporny znak dokonał już oceny zdolności rejestrowej znaku towarowego TRLIUX nr [...] w kontekście wcześniejszej rejestracji znaku towarowego TRILUX nr [...] zarejestrowanego na rzecz niemieckiej spółki.

Sąd natomiast podzielił stanowisko urzędu, iż słowo TRILUX w nazwie wnioskodawcy ma znaczenie dystynktywne. Urząd Patentowy RP uzasadniając swoje stanowisko pokreślił, iż człon "lenze" oznacza wiosnę; "lenzen" - iść ku wiośnie, zanosić się na wiosnę; "lenzlich" -wiosenny (-nie). Człon "lenze" ma zatem charakter deskryptywny. Zaś członem dystynktywnym tej nazwy - indywidualizującym firmę na rynku jest człon "trilux". Ponadto w ocenie Sądu dla ustalenia, iż wybrane oznaczenie ma moc dystynktywną, istotne znaczenie ma forma używania nazwy, pod którą wnioskodawca prowadzi przedsiębiorstwo, oznacza nią wytwarzane i wprowadzane do obrotu towary i czy w związku z tym można stwierdzić, iż w świadomości odbiorców wykształciło się jednoznaczne skojarzenie między wybranym oznaczeniem, a oznaczonym podmiotem. Zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż słowo TRILUX jednoznacznie kojarzy się z niemiecką spółką, która używa tego oznaczenia jako logo firmy, oznaczając tym znakiem towary, dokumenty, prospekty reklamowe. "TRILUX" jest najbardziej podpadającym pod uwagę i najłatwiejszym do zapamiętania członem firmy wnioskodawcy, indywidualizującym niemiecką spółkę w obrocie. O naruszeniu zaś prawa do firmy można mówić, nie tylko wówczas gdy osoba nieuprawniona rejestruje na swoją rzecz pełną nazwę osoby prawnej, ale także wtedy, gdy dokonuje zgłoszenia w celu uzyskania ochrony części nazwy, jeżeli ta część ma charakter wyróżniający, co podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 października 1998 r., sygn. akt II CKN 25/98 (OSNC z 1999 r. nr 4, poz. 80), stwierdził, iż "naruszenie nazwy osoby prawnej jako dobra osobistego może nastąpić w razie używania przez nieuprawnionego nie tylko pełnej nazwy, ale i jej części, jeżeli część ta spełnia

w sposób wystarczający funkcję indywidualizującą osobę prawną, która umożliwia jednoznaczną identyfikację tej osoby i jej odróżnienie od innych podmiotów, dlatego że tworzące część nazwy oznaczenie ma samo w sobie dostateczną moc dystynktywną".

Jednocześnie dla stwierdzenia, iż istnieją podstawy do unieważnienia prawa

z rejestracji znaku towarowego nie ma znaczenia, iż Urząd Patentowy RP rejestrując sporny znak nie dostrzegł kolizji z wcześniejszym znakiem zarejestrowanym na rzecz wnioskodawcy. Przedmiotem rozstrzygnięcia jest bowiem stwierdzenie naruszenia praw osobistych niemieckiej spółki, a nie podobieństwo zarejestrowanych znaków towarowych, którego zresztą organ nie dopatrzył się odmawiając unieważnienie znaku słownego TRILUX nr [...] na podstawie

art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t. W tym miejscu zwrócić należy uwagę, iż Urząd Patentowy RP niewątpliwie naruszył art. 107 § 1 k.p.a. powołując w podstawie prawnej rozstrzygnięcia art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, w sytuacji gdy faktycznie odmówił unieważnienia znaku na tej podstawie. Jednakże powołał również art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, tj. przepis prawa materialnego dotyczący rozstrzyganej sprawy i będący podstawą prawną zaskarżonej decyzji. Dlatego w ocenie Sądu wskazane uchybienie nie miało wpływu na treść rozstrzygnięcia i nie mogło stanowić podstawy uchylenia zaskarżonej decyzji.

Podkreślenia wymaga również , iż przesłanką stwierdzenia naruszenia art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych nie jest uprzednie ustalenie czy między stronami istniał konflikt, na co szczególną uwagę w swojej skardze zwrócił skarżący. Bezsporne natomiast jest, iż skarżący nie posiadał zgody wnioskodawcy na rejestrację danego dobra jakim jest nazwa przedsiębiorstwa jako znaku towarowego. Tymczasem rejestracja znaku towarowego słownego TRILUX, zapewniająca skarżącej spółce wyłączność używania zarejestrowanego znaku, uniemożliwia lub utrudnia wnioskującej spółce korzystanie z firmy, której elementem wyróżniającym jest ten znak, a zatem narusza uzasadniony interes wnioskującej spółki.

Strona skarżąca podniosła również, iż bez poczynienia ustaleń czy wnioskodawca pod firmą TRILUX – LENZE produkuje towary identyczne lub podobne do towarów jakich dotyczył wniosek o unieważnienie, niedopuszczalne było przyjęcie, że rejestracja przedmiotowego znaku towarowego na rzecz skarżącego naruszała prawo do firmy.

Z powyższym stanowiskiem nie można się jednak zgodzić, albowiem kolizja prawa do nazwy handlowej oraz prawa do znaku towarowego może wystąpić pomimo nieistnienia podobieństwa produkowanych towarów, a więc pomimo nieistnienia niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd, albowiem firma indywidualizuje osobę prawną, która poprzez nazwę wyrabia sobie renomę, solidność świadczonych usług. Dlatego też "używanie oznaczenia z późniejszym pierwszeństwem korzystania może przynieść nienależną korzyść lub być szkodliwe dla wartości odróżniającego charakteru bądź renomy oznaczenia z wcześniejszym pierwszeństwem korzystania" (tak: Bogusław Sołtys "Nazwy handlowe i ich ochrona w prawie polskim" Zakamycze 2003 str. 364). Podkreślenia jednak wymaga fakt, iż zakresy działalności strony skarżącej jaki i wnioskodawcy przecinają się w branży elektronicznej, tym samym nie jest wykluczona pomyłka.

Dlatego też zgodnie z ogólnymi regułami w przypadku kolizji między firmą (nazwą) przedsiębiorstwa, a zarejestrowanym z "gorszym pierwszeństwem" znakiem towarowym priorytet przyznaje się prawu powstałemu wcześniej. Potwierdzeniem tego stanowiska jest orzecznictwo Sądu Najwyższego (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 września 1994 r. IIICZP 109/04; OSNC 195/1/18), a także orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. wyrok z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II SA 3390/01; Pr.Gosp. 2002/7-8/78; wyrok z dnia 12 marca 2003 r., sygn. akt II SA 1867/02). Zgodnie z załączonym do akt sprawy wyciągiem z rejestru handlowego wynika, iż prawo do firmy T. GmbH & Go KG powstało wcześniej (w 1948 roku) podczas, gdy zgłoszenia znaku słownego TRLULUX dokonano w [...] września 1999 roku.

Podsumowując jeszcze raz podkreślić należy, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa materialnego i procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Urząd Patentowy RP zbadał wszystkie okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz ustalił stan faktyczny zgodnie

z zasadami prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a. i art. 77 k.p.a.) oraz zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa (art. 8 k.p.a.). Stwierdzone natomiast uchybienia w postępowaniu organu, tj. przytoczenie w podstawie prawnej art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych oraz powołanie się przez organ w uzasadnieniu decyzji na treść rozmowy między pełnomocnikami stron odnośnie rezygnacji przez stronę skarżącą z przedstawienia dokumentów na okoliczność istnienia między stronami konfliktu, co nie znalazło odzwierciedlenia w protokole – nie powinny mieć miejsca, jednakże w ocenie Sądu nie miały ostatecznego wpływu na treść rozstrzygnięcia. Protokół z rozprawy przeprowadzonej w dniu [...] lutego 2005r. zawiera wszystkie podstawowe elementy, o których mowa w art. 2556 ustawy z dnia z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej

(Dz. U. 03.119.1117 z późn. zm.), brak więc podstaw do kwestionowania ustaleń utrwalonych w tym protokole.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak na wstępie.