Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 26 kwietnia 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Szymon Widłak Sędzia WSA Marzenna Kosewska (sprawozdawca) Asesor sądowy WSA Piotr Ławrynowicz po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 26 kwietnia 2023 roku sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w Poznaniu na uchwałę Rady Miejskiej w Miłosławiu z dnia 28 czerwca 2016 r. nr XIX/123/16 w przedmiocie opłaty za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych stwierdza nieważność § 3 zaskarżonej uchwały.

Rada Miejska w Miłosławiu, na podstawie art. 16 ust. 4 i ust. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2015 r. poz. 1440 z późn. zm., dalej jako u.p.t.z.) oraz art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r. poz. 446, dalej jako u.s.g.) w dniu 28 czerwca 2016 r. podjęła uchwałę nr XIX/123/16 w sprawie opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina Miłosław. Uchwała została opublikowana (Dz. Urz. Woj. Wlkp. z 2016 r. poz. 4196, dalej także jako uchwała).

W § 1 uchwały określono, że korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych stanowiących własność lub będących w zarządzie Gminy Miłosław jest odpłatne. W § 2 uchwały stwierdzono, że opłata pobierana jest za każde zatrzymanie środka transportu na przystanku (ust. 1), ilość zatrzymań na przystanku ustalana jest na podstawie przedstawionego przez przewoźnika/operatora rozkładu jazdy (ust. 2), zaś opłata miesięczna stanowi iloczyn ilości zatrzymań w ciągu miesiąca oraz stawki opłaty jednostkowej za zatrzymanie na przystanku, określonej w § 3 (ust. 3).

W § 3 uchwały wskazano, że jednostkowa stawka opłaty za zatrzymanie na przystanku wynosi 0,05 zł za każde zatrzymanie na przystanku.

W § 4-7 uchwały zobowiązano do uiszczania opłat przelewem, na rachunek bankowy Urzędu Gminy w Miłosławiu, określono że każda zmiana rozkładu jazdy związana ze zmianą ilości zatrzymań środków transportowych na przystankach wymaga powiadomienia Gminy, celem aktualizacji opłaty, powierzono wykonanie uchwały Burmistrzowi oraz określono, że uchwała wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Wielkopolskiego.

Pismem z 10 października 2022 r. Prokurator Okręgowy w Poznaniu wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na ww. uchwałę, w części obejmującej § 3 uchwały, domagając się stwierdzenia nieważności uchwały w zaskarżonej części. Zaskarżonemu przepisowi zarzucił naruszenie art. 16 ust. 4 u.p.t.z. poprzez wprowadzenie w tym przepisie jednostkowej stawki opłaty w jednej wysokości - 0,05 zł. dla wszystkich przewoźników za korzystanie z przystanków komunikacyjnych, za każde zatrzymanie na przystanku, a więc zastosowanie stawek o dyskryminującym charakterze, wbrew treści art. 16 ust. 4 u.p.t.z., który pozwala na pobieranie opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad.

Uzasadniając skargę napisał, że w sprawie zasadnicze znaczenie ma fakt, że ustawodawca upoważnił jednostki samorządu terytorialnego do ustalania wysokości opłat za zatrzymywanie się na należących do tych jednostek przystankach, lecz jednocześnie to upoważnienie powiązał z obowiązkiem uwzględnienia przy tym niedyskryminujących zasad (art. 16 ust. 4 u.p.t.z.). Wskazał, że dyskryminacja to nierówne traktowanie, prawnie nieusprawiedliwione i nieuzasadnione obiektywnymi przyczynami. Zdaniem Prokuratora Okręgowego, na podstawie samej treści zaskarżonego § 3 uchwały, że "Jednostkowa stawka opłaty za zatrzymanie na przystanku wynosi 0,05 zł za każde zatrzymanie na przystanku.", nie sposób ustalić, czy organ uchwalający miał na względzie treść zapisu ustawowego i pochylił się nad kwestią ewentualnego dyskryminującego charakteru swojej uchwały.

Dalej skarżący napisał, że uzasadnienie przedmiotowej uchwały jest tak lakoniczne, że w istocie nie spełnia swojej roli i wywołuje skutki równoznaczne z jego brakiem. Nie można bowiem na podstawie jego treści ustalić motywów, jakimi kierowała się Rada Miejska przy ustalaniu jednej stawki opłaty. Protokół odzwierciedla jedynie wynik przeprowadzonego głosowania nad uchwałą.

Prokurator Okręgowy ocenił, że Rada Miejska, chcąc spełnić kryterium, winna zróżnicować stawki opłaty za zatrzymanie się na przystankach, biorąc pod uwagę przede wszystkim wielkość pojazdów, którymi przewoźnicy lub operatorzy (obecnie funkcjonujący i potencjalni) dokonują przewozów, ale także inne kryteria, przykładowo standard poszczególnych przystanków (wyrok WSA w Krakowie z 05 listopada 2020 r., III SA/Kr 426/20). Dalej zaznaczył, że w orzecznictwie wskazuje się także na konieczność wykazania, czym uzasadnione jest ustalenie stawki opłaty w konkretnej wysokości. Opłata za korzystanie z przystanków jest pobierana w związku z konkretnymi celami, wskazanymi w ustawie o publicznym transporcie drogowym, a gmina nie ma swobody wydatkowania środków pozyskanych od operatorów i przewoźników. Rada Miejska, ustalając stawkę pobieranej opłaty powinna więc przeanalizować koszty związane z utrzymaniem przystanków komunikacyjnych, a następnie w jaki dokładnie sposób zostaną spożytkowane pozyskane środki (wyrok WSA w Poznaniu z 02 marca 2022 r., III SA/Po 1211/21).

Prokurator podsumował, że wobec treści uchwały, jej uzasadnienia, a także protokołu sesji Rady Miejskiej nie sposób stwierdzić, czy Rada Miejska przy podejmowaniu przedmiotowej uchwały (§ 3) kierowała się przesłankami przewidzianymi w ustawie, a więc czy przepis prawa miejscowego jest z nimi zgodny.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Gminy Miłosław, zastępowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie skargi oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Pełnomocnik stwierdził, że ustanowiona stawka jest stawką wprost przewidzianą przepisami ustawy, stanowiącej podstawę do wydania przedmiotowego aktu prawa miejscowego. Zdaniem pełnomocnika ustawodawca niejako ex lege przesądził, że stawka ta nie będzie miała dyskryminującego charakteru. Co więcej stawka ta jest równa dla wszystkich spośród operatorów i przewoźników, a to – zdaniem pełnomocnika - świadczy o niedyskryminującym charakterze stawki opłat.

Pismem z 02 grudnia 2022 r. Prokurator Okręgowy wniósł o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym (k. 40).

W piśmie z 06 kwietnia 2023 r. pełnomocnik organu poinformował, że zaskarżona uchwała została uchylona i wniósł o umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego jako bezprzedmiotowego na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. oraz zasądzenie kosztów postępowania, a w razie odmiennej oceny Sądu co do skutków uchylenia zaskarżonej uchwały, podtrzymał w całości swoje dotychczasowe wnioski i twierdzenia wyrażone w odpowiedzi na skargę. Zdaniem pełnomocnika organu, zaskarżona uchwała już nie obowiązuje i nie wywiera jakichkolwiek skutków.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skargę, jako zasadną należało uwzględnić.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2492) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi – odpowiednio: ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi – przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a. kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Sąd, uwzględniając skargę na uchwałę o jakiej mowa w art. 3 § 2 pkt 5 P.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały w całości lub w części albo stwierdza, że została wydana z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jej nieważności (art. 147 § 1 P.p.s.a.). Jednocześnie w myśl art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. Podstawą do stwierdzenia nieważności takiego aktu powinno być każde istotne naruszenie prawa, bez względu na jego charakter.

Przedmiotem tak rozumianej kontroli Sądu jest w niniejszej sprawie uchwała Rady Miejskiej w Miłosławiu nr XIX/123/16 z dnia 28 czerwca 2016 r. w sprawie opłat za korzystanie przez operatorów i przewoźników z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina Miłosław (Dz. Urz. Woj. Wlkp. z 2016 r. poz. 4196). Skargę na przedmiotową uchwałę wywiódł Prokurator Okręgowy w Poznaniu, na podstawie art. 50 § 1 P.p.s.a., który to przepis wśród osób uprawnionych do wniesienia skargi wymienia także prokuratora.

Zaskarżona uchwała należy do aktów prawa miejscowego, które to akty, w konsekwencji zaliczenia ich - na mocy art. 87 ust. 2 w zw. z art. 94 Konstytucji - do źródeł prawa powszechnie obowiązującego na obszarze działania tych organów, które je uchwaliły, winny być tworzone wyłącznie na podstawie i w granicach upoważnienia zawartego w ustawie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 6 u.p.t.z. organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na określaniu przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania z tych obiektów. Przepis art. 15 ust. 2 u.p.t.z. stanowi, że określenie przystanków komunikacyjnych i dworców oraz warunków i zasad korzystania, o których mowa w ust. 1 pkt 6, następuje w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego. Zgodnie zaś z art. 16 ust. 1 u.p.t.z. w transporcie drogowym za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców mogą być pobierane opłaty. Stawki opłat za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców oraz standardy, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 3 lit. a, są ustalane w drodze negocjacji między gminą, na obszarze której jest usytuowany przystanek komunikacyjny lub dworzec, i właścicielem albo zarządzającym przystankiem komunikacyjnym lub dworcem (art. 16 ust. 2 u.p.t.z.). Stawki opłat, o których mowa w ust. 2, powinny być ustalane z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na obszarze właściwości organizatora (art. 16 ust. 3 u.p.t.z.). Jak stanowi art. 16 ust. 4 u.p.t.z., za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty. Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad. Kolejny przepis – art. 16 ust. 5 u.p.t.z. określa zaś, że stawka opłaty, o której mowa w ust. 4, nie może być wyższa niż 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym.

Obowiązkiem właściwego organu danej jednostki samorządu terytorialnego jest, zgodnie z powołanym art. 16 ust. 4 in fine u.p.t.z., rozważenie w procesie uchwałodawczym dotyczącym uchwały w przedmiocie ustalenia stawki opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych lub dworców, czy nie będzie ona dyskryminować określonego kręgu jej adresatów. Delegacja ustawowa zawarta w art. 16 ust. 4 u.p.t.z. obliguje radę do dokonania uprzedniej analizy wskazującej, że zastosowanie - jak w niniejszym przypadku - jednolitej stawki dla wszystkich przewoźników operujących na przystankach, których gmina jest właścicielem lub zarządzającym, będzie uwzględniać niedyskryminujące zasady. Celem ustalenia, czy uchwała odpowiada ratio legis przepisu upoważniającego, pozostaje zbadanie uzasadnienia uchwały oraz materiałów dokumentujących jej przygotowanie i uchwalenie (por. wyrok NSA z 17 lutego 2015 r., II GSK 2489/13, powołane orzeczenia są dostępne pod adresem: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Tym samym w celu weryfikacji motywów działania organu jednostki samorządu terytorialnego nie może być wystarczająca sama treść uchwały, z której nie wynikają racje, jakimi kierował się organ podejmujący rozstrzygnięcie skierowane do adresatów stojących na zewnątrz administracji i dotyczące ich sytuacji prawnej (por. wyrok NSA z 26 października 2016 r., II GSK 1405/16).

Stwierdzić należy, iż w przepisach u.pt.z. (w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia zaskarżonej uchwały) nie zdefiniowano pojęcia "niedyskryminujących zasad". W uzasadnieniu projektu tejże ustawy wskazano, że "Stawki opłat powinny być ustalane z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad dla wszystkich operatorów i przewoźników wykonujących publiczny transport zbiorowy na obszarze właściwości organizatora. W szczególności odnosi się to do takich kwestii jak np.: - jednakowa wysokość stawki opłaty, - uwzględnianie standardu poszczególnych przystanków komunikacyjnych lub dworców, - uwzględnianie wielkości taboru, jakim wykonywany jest przewóz. W sytuacji, gdy przystanki lub dworce są własnością lub w zarządzie jednostki samorządu terytorialnego, za ich korzystanie mogą być pobierane opłaty, których stawka może być ustalona w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, również z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad, o których mowa powyżej. Jednakże w wprowadzona została górna granica, do której właściwy organ może ustalić stawkę omawianej opłaty, co ma służyć ograniczeniu dowolności w jej ustalaniu w nadmiernej wysokości. Przedmiotowa stawka będzie ulegała waloryzacji, o czym mówi projektowany ust. 6 omawianego artykułu. Możliwość nałożenia omawianej opłaty uzasadniona jest tym, że zarówno operatorzy jak i przewoźnicy wykonujący publiczny transport zbiorowy i korzystający przy tym z przystanków lub dworców będących własnością lub w zarządzie jednostki samorządu terytorialnego, partycypowali w kosztach związanych m.in. z korzystaniem z infrastruktury transportowej, z utrzymaniem przystanków lub dworców w należytym stanie, co związane jest z ich sprzątaniem, konserwacją odnawianiem itp.".

Dodać należy, iż w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego przez dyskryminację uważa się nierówne traktowanie, prawnie nieusprawiedliwione i nieuzasadnione obiektywnymi przyczynami (por. wyrok TK z dnia 9 marca 1988 r., sygn. U 7/87, OTK 1988, poz. 1, wyrok TK z dnia 13 września 1990 r., sygn. akt U 4/90, OTK 1990, poz. 10, wyrok TK z dnia 26 kwietnia 1995 r., sygn. akt K 11/94, OTK 1995, nr 1, poz. 12). Odnosząc powyższe uwagi do regulacji z zakresu publicznego transportu zbiorowego w pełni należy zaakceptować pogląd, według którego niedyskryminujące zasady przy ustalaniu stawek opłat dla wszystkich operatorów i przewoźników muszą uwzględniać zapewnienie traktowania wszystkich przewoźników w sposób równorzędny, by nie doprowadzić do wyeliminowania lub ograniczenia konkurencji wśród przewoźników wykonujących usługi przewozu publicznego (por. wyrok WSA w Poznaniu z 17 marca 2023 r., III SA/Po 990/22).

Przy ustalaniu wysokości opłaty za korzystanie z przystanków komunikacyjnych (lub dworca) należy uwzględnić m.in. takie kwestie jak standard poszczególnych przystanków oraz wielkość taboru, jakim jest wykonywany przewóz. Wysokość kosztów ponoszonych przez gminę na utrzymanie przystanków zależy m.in. od wielkości pojazdów, jakie zatrzymują się na tych przystankach. Tym samym im większa pojemność pojazdu, tym – co do zasady - większa liczba przewożonych pasażerów jednocześnie korzystających z tych przystanków, ale także tym większy ciężar pojazdu, a zarazem stosunkowo większy nacisk na nawierzchnię zatoki przystankowej, tym w konsekwencji wyższe mogą być szkody tym spowodowane.

W ocenie Sądu ustalenie przez Radę Miejską w § 3 zaskarżonej uchwały stałej stawki opłaty za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych, których właścicielem albo zarządzającym jest Gmina, w wysokości 0,05 zł za nie uwzględnia ustawowej przesłanki uwzględnienia niedyskryminujących zasad. Skoro wielkość kosztów utrzymania przystanku, z którego korzystają przewoźnicy, jest zasadniczo uzależniona od wielkości pojazdów, które się na nim zatrzymują, to wysokość opłaty powinna zostać ustalona w wysokości proporcjonalnej do wielkości pojazdów, które na danym przystanku się zatrzymują. Oczywistym jest, że przewoźnik realizujący połączenia na regularnych liniach posługując się dużymi autobusami generuje zdecydowanie wyższe koszty aniżeli przewoźnik, który wykonuje takie przewozy pojazdami mogącymi przewieźć jednorazowo kilka bądź kilkanaście osób. W konsekwencji ustalenie jednej stałej opłaty dla wszystkich przewoźników może pozostawać krzywdzące dla tych, którzy wykonują swoje przewozy stosunkowo niewielkimi pojazdami, albowiem treść § 3 zaskarżonej uchwały oznacza dla nich konieczność partycypowania w kosztach utrzymania przystanków w identycznym stopniu, jak przewoźnik realizujący przewozy dużymi pojazdami, pomimo okoliczności, iż to właśnie ci ostatni w zdecydowanie większym stopniu przyczyniają się do generowania kosztów związanych z utrzymaniem przystanków komunikacyjnych.

Nadmienić trzeba, że dla oceny motywów działania organu nie może być wystarczającą sama treść uchwały, z której nie wynikają racje, którymi kierował się organ podejmujący rozstrzygnięcie skierowane do adresatów pozostających na zewnątrz administracji i dotyczące ich sytuacji prawnej. To uzasadnienie uchwały pozwala wykluczyć arbitralność organu, a zarazem umożliwia poznanie motywów, jakie stoją za przyjęciem określonych rozwiązań. Lakoniczne uzasadnienie zaskarżonej uchwały, sprowadzające się do konstatacji o konieczności podjęcia uchwały w omawianym przedmiocie, a tym samym brak uzasadnienia w zakresie uwzględnienia niedyskryminujących zasad ustalania stawek opłat za korzystanie z przystanków, uniemożliwia poznanie motywów, jakimi kierowała się Rada Miejska, ustalając dla wszystkich przewoźników jednakową wysokość stawki opłaty za zatrzymanie na przystanku tj. w kwocie 0,05 zł. W rezultacie brak uzasadnienia uchwały w powyższym zakresie wywołuje skutek, który w konkretnej sytuacji może uzasadniać stwierdzenie nieważności zaskarżonego § 3 uchwały, jeżeli nie jest możliwe ustalenie w inny sposób motywów jej podjęcia w tym zakresie.

W ocenie Sądu powody uchwalenia stawki opłaty w takiej, a nie innej jej wysokości, powinny znaleźć odzwierciedlenie w jednoznacznym stanowisku Rady Miejskiej, czego w rozpatrywanej sprawie zabrakło. W rezultacie rację ma Prokurator, że za niezgodny z prawem uznać należy wydany na podstawie art. 16 ust. 4 u.p.t.z. przepis § 3 zaskarżonej uchwały. Z załączonego protokołu z sesji Rady Miejskiej w Miłosławiu z 28 czerwca 2016 r., a nawet z załączonego protokołu z wspólnego posiedzenia Komisji Rewizyjnej, Komisji Finansowo-Budżetowej Komisji Oświaty i Spraw Socjalnych oraz Komisji Rolnictwa i Ochrony Środowiska z 22 czerwca 2016 r. wynika, że przyjmując projekt zaskarżonej uchwały oraz podejmując zaskarżoną uchwałę nie powołano się na żadne argumenty związane z kryterium niedyskryminacji, które byłyby analizowane i rozważane przez radnych (k.12, k. 21-22). Należało zatem uznać, że z powodu braku powołania się na przesłankę ustawy stanowiącej podstawę do podjęcia zaskarżonej uchwały, nie jest możliwe przyjęcie, że przedmiotową uchwałę w zaskarżonej części (§ 3) podjęto zgodnie z upoważnieniem ustawowym zawartym w art. 16 ust. 4 u.p.t.z.

Odnosząc się do wniosku pełnomocnika organu o umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego jako bezprzedmiotowego, Sąd wyjaśnia, że wniosek jest bezzasadny.

Zgodnie z poglądem ugruntowanym w orzecznictwie, zmiana lub uchylenie uchwały podjętej przez organ jednostki samorządu terytorialnego w sprawie z zakresu administracji publicznej nie czyni zbędnym wydania przez sąd administracyjny wyroku, jeżeli zaskarżona uchwała może być stosowana do sytuacji z okresu poprzedzającego jej uchylenie lub zmianę. Następstwa stwierdzenia nieważności uchwały polegają bowiem na wyeliminowaniu jej postanowień z obrotu prawnego ze skutkiem ex tunc, tj. od daty podjęcia uchwały, są zatem dalej idące niż uchylenie uchwały, które wywiera jedynie skutek ex nunc, tj. od daty uchylenia (por.: uchwała TK z 14 września 1994 r., W 5/94, OTK 1994/2/44; wyrok NSA z 22 marca 2007 r., II OSK 1776/06, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Należy przy tym podkreślić, że chodzi w takim przypadku wyłącznie o możliwość stosowania przepisów uchylonej (odpowiednio: wygasłej) uchwały "nadal" do sytuacji z okresu poprzedzającego uchylenie (odpowiednio: wygaśnięcie) – co wynika jasno z uzasadnienia ww. orzeczenia TK o sygn. akt W 5/94 – a nie o sam fakt, że wcześniej zaskarżony akt był w praktyce stosowany w sytuacjach z okresu poprzedzającego jego uchylenie (odpowiednio: wygaśnięcie), a więc w przeszłości. W uzasadnieniu przywołanego wyżej orzeczenia Trybunał wyjaśnił bowiem, że dopuszczalna jest skarga na uchwałę, która wprawdzie została uchylona lub zmieniona, lecz jej przepisy "nadal obowiązują", w tym znaczeniu, że można je stosować [obecnie – uw. Sądu] do sytuacji z przeszłości, teraźniejszości lub przyszłości. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie taki przypadek zachodzi.

Z powyższych względów Sąd, na podstawie art. 147 P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku.