Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Biernat (spr.) Sędziowie NSA Jacek Chlebny Jan Grabowski Protokolant Karolina Mamcarz po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2007 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. w H., N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 października 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1339/06 w sprawie ze skargi J. w H., N. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 lutego 2006 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od Urzędu Patentowego RP na rzecz skarżącego J. w H., N. kwotę 800 (osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 13 października 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1339/06, oddalił skargę J. w H., N., (dalej: wnioskodawca lub skarżący) na decyzję Urzędu Patentowego RP z 7 lutego 2006 r., Nr [...], oddalającą wniosek tej spółki o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy JUUPI! o nr R-103654 udzielonego na rzecz A. K. Spółka Jawna z siedzibą w W. (dalej: uprawniony).

W uzasadnieniu Sąd oparł się na następującym stanie sprawy:

A. Spółka Cywilna K. C., K. A., K. W. z siedzibą w W. w dniu 5 lipca 1995 r. zgłosiła do rejestracji w Urzędzie Patentowym RP słowny znak towarowy JUUPI! dla towarów w klasie 3 - olejki eteryczne, środki do pielęgnacji włosów, środki myjące, toaletowe środki sanitarne, dezodoranty osobiste, perfumy, wody toaletowe i kolońskie.

Urząd Patentowy decyzją z 24 czerwca 1998 r. dokonał rejestracji znaku na rzecz zgłaszającego. Następnie w 2001 r. spółka przekształciła się w A. K. Spółka Jawna z siedzibą w W.

W dniu 8 listopada 2004 r. do Urzędu Patentowego wpłynął wniosek J. z siedzibą w H. o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy JUUPI!. Wnioskodawca uzasadnił swój interes prawny tym, że sporny znak jest podobny do znaku towarowego JOOP! R-64463, zarejestrowanego na jego rzecz z wcześniejszym pierwszeństwem oraz do znaku towarowego JOOP!, zarejestrowanego w trybie międzynarodowym pod numerem IR-739262.

Wnioskodawca wskazał art. 165 ustawy z 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm., dalej: p.w.p.) oraz stwierdził, że rejestracja znaku towarowego JUUPI! nastąpiła w złej wierze. Podał, że do 7 kwietnia 2004 r., kiedy to otrzymał pismo Izby Celnej we Wrocławiu informujące go o wprowadzaniu do obrotu kosmetyków oznaczonych znakiem JUUPI!, nie miał świadomości używania w obrocie tego znaku towarowego.

Wnioskodawca wskazał podobieństwo przeciwstawionych znaków w płaszczyźnie wizualnej i fonetycznej oraz na fakt jednorodzajowości towarów dla których są przeznaczone. Podkreślił ponadto, że przy ocenie oznaczeń należy brać pod uwagę siłę oddziaływania znaku, mając na uwadze renomę marki JOOP! oraz jej długotrwałość i stałość występowania na rynku.

A. ustosunkowując się do wniosku o unieważnienie prawa ochronnego wniosła o jego oddalenie stwierdzając, że sporny znak towarowy został zgłoszony do rejestracji w dobrej wierze. Wskazała, że oznaczenie JUUPI! stosowane było do oznaczania produktów kosmetycznych od roku 1995. Ponadto w jej ocenie mało prawdopodobne jest, aby wieloletnia działalność spółki A. nie była zauważona na rynku kosmetyków przez wnioskodawcę, chociażby z uwagi na udział tej spółki w Targach Poznańskich w latach 1995-1997. Ponadto już w roku 1996 spółka C. Polska, która była wówczas wyłącznym dystrybutorem towarów wnioskodawcy na terenie Polski, wystąpiła przeciwko uprawnionemu z zarzutem czynu nieuczciwej konkurencji, czego następstwem było wydanie przez sąd postanowienia o oddaleniu wniosku o wydanie zarządzenia tymczasowego. Uprawniona spółka podkreśliła też, że przeciwstawione znaki JUUPI! oraz JOOP! różnią się w pod względem fonetycznym oraz wizualnym.

Wnioskodawca, w późniejszym piśmie do Urzędu Patentowego, podał, że działanie w dobrej wierze nie zostało poparte żadnymi dowodami. Wskazał, że w jego ocenie za przyjęciem złej wiary uprawnionego może przemawiać treść postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z 23 stycznia 1997 r., sygn. akt XVI GC 587/96, wydanego w sprawie wniosku C. Polska Sp. z o.o. o wydanie zarządzenie tymczasowego. C. Polska, będąca jedynym dystrybutorem na terenie Polski kosmetyków m. in. ze znakiem JOOP!, wniosła o zabezpieczenie swoich roszczeń w związku z produkcją oraz dystrybucją kosmetyków produkowanych przez A., oznaczonych w sposób mogący wprowadzać w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów. Kwestionowane przez spółkę C. oznaczenia już w wersji słownej wskazują znaczne podobieństwa, a przynajmniej wywołują skojarzenie z renomowanymi odpowiednikami. Ponadto w ocenie wnioskodawcy działania firmy C. Polska nie świadczą o posiadaniu wiedzy dotyczącej tych działań przez J. oraz podkreślił, że uprawniony nie zakwestionował podobieństwa przeciwstawionych oznaczeń. Wskazał również, że nie jest bezpośrednim licencjodawcą w zakresie dystrybucji towarów ze znakiem JOOP! (jest nim firma L. G.) i dlatego nie jest związany żadnym stosunkiem prawnym z firmą C. Polska.

W kolejnym piśmie wnioskodawca stwierdził, że firma A. wiedziała (lub powinna wiedzieć) o fakcie rejestracji znaku JOOP!, a jej działania były ukierunkowane na wykorzystanie renomy znaku JOOP! we własnej działalności. Wnioskodawca powołał się również na zasadę domniemania znajomości treści wpisów w rejestrze znaków towarowych wynikającą z art. 54 ust. 3 ustawy z 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1989 r., Nr 5, poz. 17, dalej: u.z.t.).

W odpowiedzi na powyższe pismo uprawniony do znaku JUUPI! nadesłał kopię wyroku wydanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych z 23 czerwca 2005 r., sygn. akt XXII Wsp ZT 1/05, którym oddalono powództwo firmy J. przeciwko A. Spółka Jawna z siedzibą w W. o naruszenie prawa do międzynarodowego znaku towarowego JOOP!. W uzasadnieniu wyroku Sąd Okręgowy nie dał wiary twierdzeniom powoda, że o fakcie naruszenia jego praw dowiedział się dopiero 7 kwietnia 2004 r. z pisma Izby Celnej we Wrocławiu, wskazując na toczące się wcześniej sprawy sądowe.

Urząd Patentowy RP decyzją z 7 lutego 2006 r., Nr [...] oddalił wniosek J. z siedzibą w H. Decyzja została wydana na podstawie art. 165 w zw. z art. 315 ust. 1 i 3 p.w.p. oraz art. 98 ustawy z 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296) w zw. z art. 256 ust. 2 p.w.p.

Organ wskazał, że znak towarowy JUUPI! został zgłoszony do rejestracji 5 lipca 1995 r., wobec czego zgodnie z art. 315 ust. 1 i 3 p.w.p., przepisy u.z.t. stanowią podstawę prawną oceny zdolności rejestrowej przedmiotowego znaku. Urząd Patentowy uznał, że wnioskodawca miał interes prawny w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy JUUPI!, gdyż powoływał się na istniejące podobieństwo tego znaku do uzyskanego na jego rzecz z wcześniejszym pierwszeństwem prawa do znaku towarowego JOOP!. Organ nie dał wiary twierdzeniom wnioskodawcy, że o fakcie naruszenia jego prawa wyłącznego do znaku towarowego JOOP! dowiedział się dopiero 7 kwietnia 2004 r. z pisma Izby Celnej we Wrocławiu. Uprawniony ze spornego znaku towarowego JUUPI! przedstawił bowiem dokumenty świadczące o prezentacji towarów opatrzonych tym znakiem na Targach Poznańskich w 1997 r.

Urząd Patentowy stwierdził, że dopuszczalność złożenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego była uzależniona od wykazania przez wnioskodawcę, że uprawniony uzyskał prawo ochronne działając w złej wierze. Organ nie podzielił poglądu wnioskodawcy, który działania w złej wierze uprawnionego upatrywał w imitacyjnym charakterze spornego znaku. W ocenie Urzędu Patentowego zasada domniemania znajomości wpisów do rejestru nie jest wystarczającą przesłanką do stwierdzenia złej wiary uprawnionego. Uprawniony przed zgłoszeniem znaku towarowego sprawdził, czy istnieją identyczne lub podobne oznaczenia zarejestrowane i w trakcie tego badania nie znalazł oznaczenia identycznego ani podobnego, z uwagi na zbieżność jedynie pierwszej litery oraz znaku interpunkcyjnego przeciwstawionych oznaczeń. Organ wskazał, że z załączonych przez wnioskodawcę dokumentów wynika, iż pierwsze partie towarów oznaczonych znakiem towarowym JOOP! zostały wprowadzone do obrotu dopiero w lutym 1995 r., a więc kilka miesięcy przed zgłoszeniem spornego znaku. Wnioskodawca nie przedstawił jednak materiałów świadczących o reklamie towarów oznaczonych znakiem JOOP! w Polsce w dacie poprzedzającej zgłoszenie znaku JUUPI!. Organ stwierdził, że zarzut znajomości wpisów do rejestru pozostaje w sprzeczności logicznej z twierdzeniem wnioskodawcy, że o fakcie istnienia znaku towarowego JUUPI! dowiedział się dopiero z pisma Izby Celnej z kwietnia 2004 r.

Urząd Patentowy stwierdził, że okoliczność posiadania przez wnioskodawcę znaku renomowanego jest kwestią sporną. Wnioskodawca powinien udowodnić, że renoma znaku towarowego JOOP! istniała w dniu zgłoszenia do rejestracji znaku towarowego JUUPI!, to jest przed 5 lipca 1995 r. Uznanie renomy znaku towarowego nie może opierać się wyłącznie na podstawie renomy osiągniętej w innym kraju. Urząd Patentowy stwierdził, że wnioskodawca nie udowodnił renomy swojego znaku towarowego, a zatem nie było możliwości pasożytniczego czerpania przez uprawnionego z cudzej renomy.

W skardze na tę decyzję wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie J. z siedzibą w H. zarzuciła organowi naruszenie prawa materialnego tj. art. 165 ust. 1 p.w.p. oraz prawa procesowego tj. art. 7 oraz 77 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej: k.p.a.) wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy Urzędowi Patentowemu do ponownego rozpatrzenia.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że uczestnik nie wykazał, iż znak towarowy JUUPI! był używany przez pięć kolejnych lat, a jedyne dowody, jakie zostały przedłożone w tej kwestii dowodzą, że znak ten był używany w latach 1996-1997 r. W decyzji nie wykazano także, że skarżący miał świadomość, a zatem rzeczywistą i pozytywną wiedzę na temat używania znaku JUUPI! w obrocie. Zdaniem skarżącego Urząd Patentowy błędnie przyjął, że skarżący miał "świadomość używania znaku JUUPI!", wywodząc tę okoliczność z faktu, że wyrób ze znakiem JUUPI! był prezentowany na Targach Poznańskich w roku 1997 r. oraz że w roku 1996 spółka C. Polska Sp. z o.o. - dystrybutor m.in. produktu ze znakiem JOOP! na terenie Polski - wystąpiła z roszczeniem przeciwko uczestnikowi o zaniechanie dystrybucji m.in. produktu ze znakiem JUUPI!. W opinii skarżącego niedopuszczalne było stwierdzenie Urzędu Patentowego, że świadomość używania znaku JUUPI! jest efektem "naturalnego procesu śledzenia konkurencji", a zatem prostą konsekwencją używania znaku towarowego. Spółka wskazała, że Urząd Patentowy ograniczył się do wybiórczej i jednostronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, naruszając w ten sposób art. 7 k.p.a. Wskazał, że Urząd Patentowy poświęcił wiele uwagi kwestii domniemania znajomości wpisów do rejestru, uznając, że nie jest to wystarczająca przesłanka stwierdzenia złej wiary uczestnika. Nie przypisał natomiast żadnego znaczenia do podnoszonej przez wnioskodawcę argumentacji, że znak JUUPI! jest imitacją znaku JOOP!, oraz że woda do golenia ze znakiem JUUPI! wprowadzana jest do obrotu w opakowaniu łudząco podobnym i wywołującym jednoznaczne skojarzenia z serią kosmetyków JOOP! Homme. W ocenie skarżącego Urząd Patentowy dopuścił się także naruszenia art. 77 k.p.a. uznając, że znak towarowy JOOP! nie jest znakiem renomowanym. Twierdzenie organu, że bez znaczenia jest fakt posiadania renomy międzynarodowej, jaką dysponuje znak JOOP!, pozostaje w oczywistej sprzeczności z ugruntowaną linią orzeczniczą, dotyczącą rejestracji w złej wierze znaków towarowych znanych za granicą, lecz nieużywanych oraz niezarejestrowanych w Polsce. Wprowadzenie towarów ze znakiem JOOP! na teren Polski nastąpiło w chwili, gdy znak JOOP! korzystał z renomy międzynarodowej. Niezależnie od powyższego w przypadku tzw. marek luksusowych, które realizują "czystą" funkcję przyciągania klienteli, ich renoma jest faktem notoryjnym. W tym względzie Urząd Patentowy dopuścił się także naruszenia art. 77 § 4 k.p.a., zgodnie z którym fakty powszechnie znane oraz fakty znane organowi z urzędu nie wymagają dowodu.

Urząd Patentowy w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalając skargę J. z siedzibą w H. stwierdził, że nie zasługuje ona na uwzględnienie. Sąd nie dostrzegł, aby zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego z 7 lutego 2004 r. została wydana z naruszeniem prawa mającym wpływ na prawidłowość dokonanego przez ten organ rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu organ prawidłowo przyjął, że w sprawie tej ma zastosowanie art. 165 p.w.p., ponieważ wniosek o unieważnienie prawa ochronnego został zgłoszony w dniu 8 listopada 2004 r., w okresie obowiązywania już tej ustawy. Okoliczności, na które powołał się Urząd Patentowy w swoich ustaleniach uzasadniały, w ocenie Sądu stwierdzenie, że wnioskodawca przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku towarowego był świadomy jego używania i nie sprzeciwiał się temu. Z materiału dowodowego wynika bowiem, że A. używała i nadal używa spornego znaku do oznaczania towarów wprowadzanych do obrotu, co najmniej od 1996 r. rozszerzając przez cały czas zakres działalności swojej firmy. Prezentacja towarów oznaczonych tym znakiem na Międzynarodowych Targach Poznańskich oraz sprzedaż w dużych sieciach sklepowych bez wątpienia nie mogły zostać nie zauważone przez firmę konkurencyjną w branży wyrobów kosmetycznych. W ocenie Sądu organ prawidłowo ustalił, że wnioskujący nie wykazał w toku postępowania spornego, aby uprawniony uzyskał prawo do znaku towarowego JUUPI! działając w złej wierze. Wnioskujący nie wykazał też renomy znaku towarowego JOOP! w dacie zgłoszenia spornego znaku do rejestracji, a tym samym nie uzasadnił zarzutu pasożytniczego czerpania przez A. z tej renomy. Sąd stwierdził, że z uwagi na upływ okresu pięcioletniego używania zarejestrowanego znaku towarowego oraz niewykazanie złej wiary uprawnionego wystąpiły przeszkody do merytorycznego rozpoznania przez Urząd Patentowy wniosku o unieważnienie prawa ochronnego w świetle wskazanych przez stronę skarżącą przesłanek z u.z.t.

W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sadu Administracyjnego spółka J. z siedzibą w H. zaskarżyła w całości powyższy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i wniosła o jego zmianę poprzez uwzględnienie skargi na decyzję Urzędu Patentowego z 7 lutego 2006 r. oraz zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 165 ust. 1 p.w.p. poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie. Zdaniem skarżącej nie została wykazana żadna z dwóch przesłanek zastosowania powołanego przepisu, tj. używanie spornego znaku przez pięć kolejnych lat oraz świadomość takiego używania po stronie wnioskodawcy i brak sprzeciwu na takie używanie.

Jej zdaniem uprawniony nie wykazał, że znak towarowy JUUPI! był używany przez pięć kolejnych lat. Jedyne dowody dotyczące tej kwestii dowodzą, że znak ten był używany w latach 1996-1997. Nie wykazano także, że skarżąca miała świadomość, a zatem rzeczywistą i pozytywną wiedzę na temat używania znaku JUUPI! w obrocie. Skarżący podał, że w polskim systemie prawnym istnieje wyraźne rozróżnienie pomiędzy "wiedzą" a "możliwością dowiedzenia się". Jako przykłady wskazał treść wielu przepisów kodeksu cywilnego.

W ocenie spółki Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, że miała ona "świadomość używania znaku JUUPI!", wywodząc tę okoliczność z faktu, że wyrób ze znakiem JUUPI! był prezentowany na Targach Poznańskich w 1997 r. oraz, że w 1996 r. spółka C. Polska Sp. z o.o. wystąpiła z roszczeniem przeciwko uprawnionemu do znaku JUUPI! o zaniechanie dystrybucji m.in. produktu ze znakiem JUUPI!. Ponadto niedopuszczalne było powtórzenie za Sądem Okręgowym w Warszawie, że świadomość używania znaku JUUPI! jest efektem "naturalnego procesu śledzenia konkurencji"', a zatem prostą konsekwencją używania znaku towarowego w obrocie.

Zdaniem skarżącej nie można utożsamiać w świetle art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. "używania znaku" i "świadomości używania znaku".

W odpowiedzi na skargę kasacyjną A. wniosła o jej oddalenie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania.

Stosownie do art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1/ naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2/ naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W skardze kasacyjnej podniesiony został zarzut oparty na pierwszej podstawie, tj. naruszeniu prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 165 ust. 1 p.w.p.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skarga kasacyjna jest uzasadniona.

Stosownie do art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego nie można wystąpić z powodu kolizji z wcześniejszym znakiem bądź naruszenia praw osobistych lub majątkowych wnioskodawcy, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku wnioskodawca, będąc świadomym jego używania, nie sprzeciwiał się temu. Z przytoczonego przepisu wynika, że niedopuszczalność skutecznego wystąpienia z wnioskiem unieważnienie prawa ochronnego występuje w razie łącznego spełnienia dwóch przesłanek. W skardze kasacyjnej trafnie podkreślono brak wykazania wystąpienia zarówno pierwszej, jak i drugiej przesłanki.

Jeśli chodzi o pierwszą przesłankę, czyli używanie zarejestrowanego znaku przez okres pięciu kolejnych lat, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że sąd pierwszej instancji nie odniósł się należycie do ustaleń Urzędu Patentowego w kwestii wystąpienia tej przesłanki. W aktach postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym znajdują się faktury poświadczające sprzedaż produktów oznaczonych znakiem towarowym JUUPI! za okres lat 1996-2000. Wynika z tego, że nie został udokumentowany wymagany okres pięciu lat używania znaku towarowego. W art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. jest bowiem mowa o używaniu "zarejestrowanego znaku". Oznacza to, że okres pięciu lat należy liczyć najwcześniej od daty rejestracji znaku w Urzędzie Patentowym. W rozpoznawanej sprawie rejestracja znaku nastąpiła w 1998 r. Akceptacja przez sąd pierwszej instancji stanowiska organu w kwestii spełnienia wymogu używania znaku przez przewidziany w ustawie okres jest niewłaściwym zastosowaniem art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

Druga przesłanka zastosowania art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. dotyczy tego, że wnioskodawca, będąc świadomym używania znaku towarowego, nie sprzeciwiał się temu. W skardze kasacyjnej został sformułowany zarzut błędnej wykładni tego przepisu przez sąd pierwszej instancji.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut ten jest trafny. "Bycie świadomym" używania znaku towarowego oznacza posiadanie przez wnioskodawcę wiedzy o używaniu tego znaku przez uprawnionego. Nie można natomiast rozciągać zakresu omawianej przesłanki ustawowej na możność, czy powinność dowiedzenia się przez wnioskodawcę o używaniu znaku przez uprawnionego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjmując błędną wykładnię, również niewłaściwie zastosował art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p. aprobując ustalenia Urzędu Patentowego co do świadomości wnioskodawcy o używaniu znaku towarowego JUUPI! przez uprawnionego, spółkę A.

Ustalenia organu, podtrzymane przez sąd pierwszej instancji w istocie sprowadzają się bowiem do przyjęcia, że wnioskodawca mógł albo powinien mieć świadomość używania znaku towarowego JUUPI!. Tak należy rozumieć argument oparty na fakcie, że firma C. wszczęła w 1996 r. postępowanie sądowe przed Sądem Wojewódzkim w Warszawie przeciwko uprawnionemu o zakazanie mu dystrybucji kosmetyków ze znakiem JUUPI!. Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważa, co prawda, że stroną umowy licencyjnej nie był bezpośrednio wnioskodawca, stwierdza natomiast, że "trudno byłoby przypuszczać, by wnioskodawca nie uzyskał stosownej wiedzy o toczących się postępowaniach". Sąd pierwszej instancji nie wyjaśnia jednak przekonująco, na czym opiera to przypuszczenie. Nie jest wystarczające powoływanie się na umowę licencyjną, skoro wnioskodawca nie był jej stroną. Ponadto, z umowy tej, której kopia znajduje się w aktach administracyjnych, wynika, że licencjobiorca był zobowiązany do informowania licencjodawcy o pozwach przeciwko licencjobiorcy (pkt 8.2), nie zaś o pozwach wnoszonych przez licencjobiorcę. Inny punkt umowy (pkt 9) dotyczył "roszczeń wobec fałszerzy" i zobowiązywał strony do "uzgadniania kroków" oraz "udzielania pomocy w prowadzeniu postępowań prawnych" w przypadku podrabiania przez osoby trzecie "znaków handlowych lub wzoru Produktów" (pisownia oryginalna). W umowie nie było zatem postanowień dotyczących sytuacji objętych przedmiotem niniejszej sprawy, w której nie chodzi o podrabianie produktów. Ponadto sam obowiązek strony umowy poinformowania o danych zdarzeniach drugiej strony nie przesądza o tym, że obowiązek taki został wykonany. Tym bardziej dotyczy to uzyskania wiedzy (świadomości) w danej kwestii przez podmiot niebędący stroną umowy. Należy dodać, że wspomniane postępowanie sądowe toczyło się jeszcze przed zarejestrowaniem znaku towarowego JUUPI!.

Nie jest przekonujący również argument zawarty w zaskarżonym wyroku co do świadomości wnioskodawcy o używaniu znaku towarowego przez uprawnionego oparty na fakcie prezentacji towarów oznaczonych znakiem JUUPI! na Międzynarodowych Targach Poznańskich. Należy zauważyć, że jak wynika z akt sprawy, miało to miejsce w 1997 r., a więc przed rejestracją tego znaku towarowego. Organ administracyjny, którego decyzja była przedmiotem kontroli sądu pierwszej instancji, nie przeprowadził ponadto postępowania wyjaśniającego co do faktu udziału w tych targach wnioskodawcy. W skardze kasacyjnej trafnie zauważa się, że ustawowa przesłanka "świadomości używania znaku" jest odrębna od przesłanki jego "używania". Nie można przyjąć istnienia ogólnego, prawnego obowiązku przedsiębiorcy "śledzenia konkurencji" w celu uzyskania świadomości używania na rynku poszczególnych znaków towarowych.

Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę na to, że aktywność wnioskodawcy w ochronie znaku towarowego JOOP! przeciwko spółce A. przypada na okres od 2004 r. Aktywność ta przejawiała się w wystąpieniu do Urzędu Patentowego z wnioskiem o unieważnienie znaku towarowego JUUPI!, jak również w wystąpieniu z powództwem do Sądu Okręgowego w Warszawie - Sądu Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych o naruszenie międzynarodowego znaku towarowego. Wojewódzki Sąd Administracyjny i Urząd Patentowy powinny, przy stosowaniu art. 165 ust. 1 pkt 1 p.w.p., rozważyć, czy i w jakiej mierze okoliczność ta uprawdopodobnia twierdzenie wnioskodawcy o braku świadomości używaniu znaku towarowego JUUPI! przed otrzymaniem pisma z Izby Celnej we Wrocławiu z 7 kwietnia 2004 r.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji. O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 203 pkt 1 p.p.s.a.