Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S.WSA Małgorzata Niedobylska, Sędzia WSA Jacek Boratyn, Sędzia WSA Piotr Popek /spr./, Protokolant Specjalista Eliza Kaplita-Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2022 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w S. na decyzję Nadleśniczego Nadleśnictwa [...] z dnia 25 lutego 2022 r., nr 2 w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) zasądza od Nadleśniczego Nadleśnictwa [...] na rzecz skarżącego Stowarzyszenia [...] z siedzibą w S. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

We wniosku datowanym na dzień 17 stycznia 2022 r. Stowarzyszenie [...] z siedzibą w [...] (dalej: Stowarzyszenie/skarżący) wystąpiło do Nadleśnictwa [...] z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej w następującym zakresie:

1. Jaka łączna ilość drewna została sprzedana odbiorcom przez Nadleśnictwo [...] w 2021 roku, z podziałem na drzewa iglaste oraz liściaste.

2. Jaka była łączna kwota netto ze sprzedaży pozyskiwanego drewna przez odbiorców Nadleśnictwa [...] w 2020 oraz 2021 roku.

Pismem z dnia 31 stycznia 2022r. Nadleśniczy Nadleśnictwa [...] (dalej: Nadleśniczy/organ zobowiązany) wezwał Stowarzyszenie powołując się na art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r., o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2020, poz. 2176 tj., dalej: dalej: u.d.i.p.) do wykazania, że uzyskanie w/w informacji, stanowiącej według organu informacje przetworzoną, jest szczególnie istotne dla interesu publicznego, zakreślając termin 14 dni do wykonania tego wezwania pod rygorem wydania decyzji odmawiającej udostepnienia informacji publicznej.

W odpowiedzi na to wezwanie, Stowarzyszenie, w piśmie z dnia 12 lutego 2022 r. podniosło, że organ dokonał błędnej kwalifikacji objętej wnioskiem informacji jako informacji przetworzonej. Jego zdaniem żądane informacje nie stanowią nowej jakościowo informacji, która wymaga wytworzenia na specjalne życzenie wnioskodawcy. Powołując się na zapisy ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U z 2022 poz. 672; dalej: ustawa o lasach) oraz Zarządzenia nr 42 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 22 czerwca 2021 r. w sprawie zasad ewidencji przychodu i rozchodu drewna w jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych, wnioskodawca uznał, że objęta wnioskiem informacja powinna być zawarta w prowadzonej przez organ ewidencji, bo bieżące ustalanie zysków osiąganych ze sprzedaży drewna jest konieczne do ustalenia przychodów uzyskanych przez Lasy Państwowe ze sprzedaży drewna, zaś ustalanie ilości sprzedanego drewna według jego kierunków stanowi ciążący na organie obowiązek ewidencyjny.

Niezależnie jednak od tego czy Nadleśnictwo prowadzi stosowne ewidencje, to zdaniem Stowarzyszenia charakter objętych wnioskiem informacji nie uzasadnia klasyfikacji takowych jako informacji przetworzonej, jako, że organ znajduje się z pewnością w posiadaniu informacji w zakresie umów z poszczególnymi odbiorcami, zaś wymiar pracy konieczny do ustalenia w oparciu o wskazane dane informacji objętych wnioskiem Stowarzyszenia nie uzasadnia uznania takowych jako informacji przetworzonych.

Decyzją z dnia [...] lutego 2022 r. nr [...] Nadleśniczy Nadleśnictwa [...] działając na podstawie art. 16 ust. 1 w zw. z art. 17 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., po rozpoznaniu powyższego wniosku, odmówił udostępnienia żądanej nim informacji publicznej.

W uzasadnieniu organ podniósł, że żądane przez Stowarzyszenie dane stanowiły informację przetworzoną, której udostępnienie wymaga, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego, czego wnioskodawca pomimo wezwania nie uczynił.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na w/w decyzję Nadleśniczego z dnia [...] lutego 2022 r. złożyło Stowarzyszenie zarzucając jej naruszenie:

1) art. 61 ust. 1 oraz art. 61 ust. 3 w zw, z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zakresie, w jakim z przepisów tych wynikają podstawy ograniczenia prawa do informacji, poprzez błędne zastosowanie, polegające na nieproporcjonalnym ograniczeniu prawa do informacji w niniejszej sprawie oraz na ograniczeniu prawa do informacji, które nie spełnia warunku konieczności,

2) art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., w zakresie w jakim stanowi on o tym, że informacja przetworzona jest udostępniania w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, poprzez błędne zastosowanie polegające na nieuzasadnionym przyjęciu, że wniosek dotyczy informacji przetworzonej, jak również polegające na błędnym przyjęciu, że w sprawie nie zrealizowano przesłanki szczególnej istotności dla interesu publicznego.

Wywodząc powyższe skarżący wniósł o uchylenie skarżonej decyzji oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez podmiot zobowiązany, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi Stowarzyszenie podtrzymało dotychczasowe stanowisko, że żądane wnioskiem informacje nie stanowią informacji przetworzonej i powieliło argumentacje podniesioną w piśmie w piśmie z dnia 12 lutego 2022 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie organu do wykazania szczególnego interesu publicznego.

Niezależnie od powyższego Stowarzyszenie wskazało, że objęta wnioskiem informacja dotyczy działań prowadzonych na terenie Nadleśnictwa [...], w obrębie którego znajdują się tereny byłego rezerwatu przyrody [...]. Zdaniem Stowarzyszenia prowadzenie zbyt ekstensywnej wycinki nastawionej na następną sprzedaż uzyskiwanego drewna może wpływać negatywnie na walory tego obszaru cennego dla mieszkańców [...] i okolic i uzasadnia szczególną troskę o wspomniane tereny oraz kontrolę działań mogących w negatywny sposób wpływać na stan tamtejszej przyrody. Skarżący podkreślił, że jako stowarzyszenie, którego celem jest dbanie o interes miasta [...], jego mieszkańców oraz okolicznych terenów stanowi podmiot, który poza możliwością informowania o ewentualnych nieprawidłowościach na terenie miasta i okolic, które z pewnością byłoby pożądane z punktu widzenia mieszkańców, z uwagi na zakres swojej działalności i posiadane doświadczenie posiada również szczególne możliwości działania na rzecz lokalnego interesu, który z uwagi na brak wspomnianych kompetencji nie jest dostępny dla każdego posiadacza informacji. Nadmienił skarżący, że prowadzi działania mające na celu utworzenie lub ponowne powołanie rezerwatu przyrody [...], zaś informacje dotyczące prowadzonych na tym terenie praktyk wycinki oraz związanych z nimi statystyk związanych ze sprzedażą uzyskanego drewna i uzyskanych w ten sposób korzyści finansowych stanowić mogą przesłanki uzasadniające celowość objęcia ich wskazaną forma ochrony przyrody.

W odpowiedzi na skargę Nadleśnictwo wniosło o jej oddalenie.

Ustosunkowując się do podniesionych w skardze zarzutów naruszenia zasad Konstytucji RP organ wyjaśnił, że ograniczenie dostępu do informacji publicznej przetworzonej, dokonane aktem rangi ustawowej, odpowiada regulacji art. 61 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Podkreślił, że ustawodawca wprowadził to ograniczenie w zgodzie z zasadą proporcjonalności i nie można w tym wypadku mówić o łamaniu konstytucyjnych uprawnień obywatela, skoro przedkładając interes publiczny nad interes strony, prawodawca miał na względzie zapewnienie prawidłowego funkcjonowania organów państwa i innych podmiotów zobowiązanych do udzielania informacji publicznej.

Organ podkreślił, że konstytucyjne prawo do informacji publicznej, w tym informacji przetworzonej, nie jest absolutne. W wypadku informacji przetworzonej nie chodzi o to, by jej udzielenie było jedynie istotne dla interesu publicznego, lecz ma być dla tego interesu publicznego szczególnie istotne, bowiem jej udostępnienie poprzedzone jest procesem tworzenia nowej informacji, nieistniejącej w chwili skierowania wniosku w takim kształcie i w takiej postaci, jakiej oczekuje wnioskodawca. Wspomniany proces powstawania tej informacji skupia podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej na jej wytworzeniu dla wnioskodawcy, odrywając go od przypisanych mu kompetencji i zadań, toteż ustawodawca zdecydował, że proces wytworzenia nowej informacji w oparciu o posiadane dokumenty obwarowany będzie koniecznością wykazania, że jej udostępnienie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. To znaczy, że zasadniczo prawo do uzyskania informacji publicznej przetworzonej ma jedynie taki wnioskodawca, który jest w stanie wykazać, w chwili składania wniosku, swoje indywidualne, realne i konkretne możliwości wykorzystania dla dobra ogółu informacji publicznej, której przygotowania się domaga, tj. uczynienia z niej użytku dla dobra ogółu w taki sposób, który nie jest dostępny dla każdego posiadacza informacji publicznej.

Ponadto organ podkreślił, że na dzień złożenia przez skarżącego wniosku z dnia z dnia 17 stycznia 2022 r. o udzielenie informacji publicznej nie dysponował gotową informacją. Udostępnienie żądanej informacji wymagało podjęcia dodatkowych czynności, polegających na sięgnięciu m.in. do dokumentacji źródłowej, a zatem wytworzenie dokumentu żądanej treści wskazywało na proces jej przetworzenia. Zdaniem Organu żądana przez skarżącego informacja miała charakter informacji przetworzonej, tj. takiej, która co do zasady wymagała dokonania stanowczych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskaniu określonych środków osobowych i finansowych.

Stowarzyszenie S. z siedzibą w W. (dalej: uczestnik) zgłaszając swój udział w niniejszym postępowaniu na podstawie art. 33 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022r. poz. 329 ze zm. - dalej: P.p.s.a.) wniosło o uwzględnienie skargi Stowarzyszenia podnosząc, że uznanie przez organ informacji objętej wnioskiem Stowarzyszenia za informację przetworzoną w rozumieniu art. 3 ust. 1 u.d.i.p. jest błędne i nie stanowi prawidłowego oraz proporcjonalnego wyważenia dóbr konstytucyjnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wymaga wyjaśnienia, że sądowa kontrola administracji publicznej sprowadza się do ustalenia czy w określonym przypadku, jej organy dopuściły się kwalifikowanych naruszeń prawa. Ta kontrola jest wykonywana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej – art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2021 r., poz. 137 ze zm.). Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 P.p.s.a., zgodnie z którym Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem kontroli Sądu jest decyzja administracyjna wydana w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej zawnioskowanej przez skarżące Stowarzyszenie. W świetle skontrolowanego rozstrzygnięcia Nadleśniczego, organ zobowiązany odmówił udostępnienia żądanej przez skarżącego informacji publicznej uznając, że stanowi ona informacje przetworzoną a skarżący nie wykazał szczególnego interesu publicznego w jej otrzymaniu.

Wobec takiego przedmiotu wniesionej skargi przypomnieć należy, iż realizacja gwarantowanego przepisem art. 61 ust. 1 Konstytucji RP prawa dostępu do informacji publicznej następuje na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Według art. 1 ust. 1 u.d.i.p., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie w tej ustawie określonych. Natomiast ust. 2 tego przepisu wyraża zdanie ustawodawcy o tym, że regulacje omawianej ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi, pod warunkiem że nie ograniczają obowiązków przekazywania informacji publicznej do centralnego repozytorium informacji.

Powyższe przepisy oznaczają, że udostępnianie informacji publicznych odbywa się w trybie u.d.i.p., chyba że dostęp do informacji publicznej następuje w innym trybie. W zasadzie, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje według u.d.i.p. w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku (art. 14 ust. 1 u.d.i.p.). Natomiast odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji, o czy stanowi art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Należy dodatkowo zaznaczyć, że ten przepis stosuje się odpowiednio do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, a niebędących organami władzy publicznej (art. 17 ust. 1 u.d.i.p.).

Należało przypomnieć, że organ zobowiązany jako przyczynę odmowy udostępnienia żądanej przez Stowarzyszenie informacji publicznej wskazał w decyzji argument, iż wnioskodawca nie podał we wniosku, ani na wezwanie organu, w jakim zakresie udzielenie żądanej przez niego informacji publicznej jest szczególnie istotne dla interesu publicznego – art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.. To stanowisko opiera się wszak na uznaniu, że żądana przez Stowarzyszenie informacja ma charakter przetworzony.

W perspektywie zakreślonych wyżej granic prawa obywatela do informacji publicznej oraz pełnionych funkcji kontroli działalności publicznej m.in., w zakresie gospodarowania mieniem publicznym, wszelkie wyjątki skutkujące odmową realizacji tego prawa winny być stosowane z umiarem, na podstawie restrykcyjnej interpretacji przepisów je statuujących. Dotyczy to w szczególności informacji przetworzonej, gdyż powołanie się przez organ zobowiązany na taki charakter żądanej informacji publicznej znacząco komplikuje prawo obywatela do uzyskania takiej informacji. Tymczasem twierdzenia organu zobowiązanego o braku wyodrębnienia określonych danych, które dopiero należy wytworzyć w wyniku procesów analitycznych czy rachunkowych, często są nieweryfikowalne, co stanowi dużą pokusę, aby nie podzielić się z obywatelem stanem wiedzy o danym aspekcie jego działalności o charakterze publicznym.

Zdaniem Sądu, organ poza ogólnikowym stwierdzeniem, że nie posiada żądanej informacji w stanie gotowym, nie wykazał, aby wnioskodawca żądał udostępnienia informacji przetworzonej.

Jak wskazuje się w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, informacją publiczną przetworzoną jest informacja, która w dniu złożenia wniosku zasadniczo nie istnieje w kształcie objętym wnioskiem, dla jej wytworzenia konieczne jest przeprowadzenie przez podmiot zobowiązany pewnych czynności analitycznych, organizacyjnych i intelektualnych w oparciu o posiadane informacje proste. Jest to więc jakościowo nowa informacja, nieistniejąca dotychczas w przyjętej ostatecznie treści i postaci, chociaż jej źródłem są materiały znajdujące się w posiadaniu podmiotu zobowiązanego. Informacja przetworzona obejmuje dane publiczne, które co do zasady wymagają dokonania stosownych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych, ekspertyz, połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskanie określonych środków osobowych i finansowych organu, innych niż te wykorzystywane w bieżącej działalności. Wytworzenie informacji przetworzonej wymaga ponadstandardowego nakładu pracy podmiotu zobowiązanego, wymagającej użycia dodatkowych sił i środków oraz zaangażowania intelektualnego w stosunku do posiadanych przez niego danych i wyodrębniana w związku z żądaniem wnioskodawcy oraz na podstawie kryteriów przez niego wskazanych. Jest to zatem informacja przygotowywana "specjalnie" dla wnioskodawcy wedle wskazanych przez niego kryteriów. Działania podejmowane w celu wytworzenia informacji przetworzonej faktycznie wykraczają poza zakres działań mieszczących się w ramach podstawowych kompetencji organu. Ratio legis ograniczenia wynikającego z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. wyraża się w zapobieganiu sytuacjom, w których działania organu skupiać się będą nie na funkcjonowaniu w ramach przypisanych kompetencji, lecz na czynnościach związanych z udzielaniem informacji publicznej. Innymi słowy: proces powstawania informacji (przetworzonej) skupia podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej na jej wytworzeniu dla wnioskodawcy, odrywając go od przypisanych mu kompetencji i zadań, toteż ustawodawca zdecydował, że proces wytworzenia nowej informacji w oparciu o posiadane dokumenty obwarowany będzie koniecznością wykazania, że jej udostępnienie jest szczególnie istotne dla interesu publicznego (por. przykładowo: wyroki NSA z 12 grudnia 2012 r. sygn. akt I OSK 2149/12, z 5 stycznia 2016 r., sygn. akt I OSK 33/15; z 28 kwietnia 2016 r., sygn. akt I OSK 2658/14; z 9 listopada 2021 r., III OSK 4552/21; z 3 marca 2022 r., III OSK 1125/21).

W przekonaniu Sądu, w niniejszej sprawie, skarżący oraz uczestnik postepowania słusznie zauważają, że o prostym charakterze żądanych informacji, należy mówić nie tylko wtedy, gdy organ zobowiązany nie dysponuje gotowymi danymi, ale także wtedy gdy przygotowanie takich danych nie nastręcza większych trudności, wymaga prostych, nieskomplikowanych operacji intelektualnych. Tak więc nawet wówczas gdy organ nie dysponuje gotowym zestawem odpowiedzi, ale objęte żądaniem informacje znajdują się w zasobach podmiotu zobowiązanego i sposób ich wewnętrznego pozyskania nie jest na tyle czasochłonny i pracochłonny, nie może organ domagać się wykazania szczególnego interesu publicznego wnioskodawcy, a więc reglamentować przysługujące mu prawo do dostępu do informacji publicznej, mówiąc wprost utrudniać dostęp do jej uzyskania. Aby uznać, że dochodzi do wyprodukowania informacji przetworzonej, to należy wykazać, że nie jest to informacja prosta, nawet jeżeli liczba elementów na to się składających jest znaczna. Takie czynności jak selekcja dokumentów, protokołów, ich analiza pod względem treści są zwykłymi czynnościami, które nie mają wpływu i nie dają podstaw do zakwalifikowania żądanych dokumentów jako informacji przetworzonej. W wyniku stosowania takich czynności przez organ nie powstaje bowiem żadna nowa informacja (tak. m.in. NSA w wyroku z dnia 1 października 2021 r., sygn. akt III OSK 4058/21). Niezależnie więc od tego czy i jakie urządzenia ewidencyjne organ prowadzi, skąd można byłoby zaczerpnąć żądane informacje, nawet przy uwzględnieniu nakładu pracy wskazanego przez organ w odpowiedzi na skargę polegającego na konieczności dokonania analiz, obliczeń, zestawień statystycznych połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskaniu określonych środków osobowych i finansowych, mimo, że są to zdaniem Sądu twierdzenia na wyrost, gdyż chodzi o zaczerpnięcie z umów elementarnych danych (ilość sprzedanego drewna i jego wartość), nie uzasadnia kwalifikacji żądanych przez Stowarzyszenie informacji jako przetworzonej.

W orzecznictwie wprawdzie podkreśla się, że przetworzenie informacji może polegać np. na wydobyciu poszczególnych informacji cząstkowych z posiadanych przez organ zbiorów dokumentów (które to zbiory mogą być prowadzone w sposób uniemożliwiający proste udostępnienie gromadzonych w nich danych) i odpowiednim ich przygotowaniu na potrzeby wnioskodawcy. Przyjmuje się, że nawet suma informacji prostych, w zależności od wiążącej się z ich pozyskaniem wysokości nakładów, jakie musi ponieść organ, czasochłonności, liczby zaangażowanych pracowników – może być traktowana jako informacja przetworzona (por. np wyroki NSA: z 9 sierpnia 2011 r., sygn. akt I OSK 977/11; z 5 marca 2015 r., sygn. akt I OSK 863/14; z 4 sierpnia 2015 r., sygn. akt I OSK 1645/14). Jednakże czynnikami determinującymi uznanie informacji za przetworzoną jest w takiej sytuacji szeroki zakres przedmiotowy, podmiotowy, czasowy wniosku, wymagający zgromadzenia i przekształcenia (zanonimizowania i usunięcia danych objętych tajemnicą prawnie chronioną) znacznej ilości dokumentów. W niniejszej sprawie organ zobowiązany wszakże takich okoliczności nie podnosił.

Wniosek Stowarzyszenia dotyczy w ocenie Sądu podstawowych informacji w zakresie działalności Nadleśnictwa, przynajmniej jak chodzi o informacje na temat ilości sprzedanego drewna oraz wysokości uzyskanych w ten sposób środków. Są to podstawowe parametry jednej z głównych aspektów działalności lasów państwowych w świetle definicji gospodarki leśnej z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o lasach. Wnioskodawca powoływał się na konkretne regulacje wzmiankowanej ustawy mające wskazywać na konieczność gromadzenia takich danych, co organ w ogóle pominął milczeniem. Trafnie skarżący wskazuje zaś przepisy ustawy o lasach dotyczące m.in. Funduszu leśnego pozostającego w gestii Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych, na który to fundusz, nadleśnictwa są zobowiązane dokonywać odpisu liczonego od wartości sprzedanego drewna (art. art. 57 ust 1 pkt 1 ustawy o lasach).

Zdaniem Sądu, przygotowanie informacji publicznej jak domaga się skarżący we wskazanym wyżej zakresie (ilość i wartość sprzedanego drewna) nie wymaga od organu przeprowadzenia ponadstandardowych i pracochłonnych działań, bowiem - niezależnie od wcześniejszych uwag - dotyczą danych, które organ ten w świetle obowiązujących przepisów prawa zobowiązany jest ewidencjonować, skąd z natury rzeczy, nie powinno być trudno je zaczerpnąć, nawet jeżeli będzie to wymagało odszukania i zliczenia. Chodzi przecież o mierzalne wskaźniki czy parametry efektywności jednego z podstawowych aspektów działalności Nadleśnictwa.

Organ w ogóle nie odniósł się do twierdzeń skarżącego, odwołującego się do nieaktualnego wprawdzie zarządzenia nr 42 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 22 czerwca 2021 r. w sprawie zasad ewidencji przychodu i rozchodu drewna w jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych, które jednak zostało zastąpione zarządzeniem nr 77 Dyrektora Generalnego Lasów Państwowych z dnia 30 grudnia 2021 r. w sprawie zasad ewidencji przychodu i rozchodu drewna w jednostkach organizacyjnych Lasów Państwowych, które z kolei wskazał uczestnik postępowania. Tymczasem przewiduje ono na obowiązek ewidencjonowania zdarzeń w m.in. w zakresie interesującym wnioskodawcę. Z aktu tego wynika, że na jednostki organizacyjne Lasów Państwowych nałożony został obowiązek ewidencji przychodu i rozchodu drewna według zasad (kierunków) tam określonych. Według załącznika do w/w rozporządzenia rozchód drewna rejestrowany jest według następujących kierunków:

- 10) dostawy do jednostek własnej RDLP

- 11) kier. rezerwowy – dla obrotu wewnętrznego

- 12) dostawy do jednostek innych RDLP

- 13) sprzedaż na umowy do klientów krajowych

- 14) rozchód na deputaty

- 16) rozchód na własne potrzeby

- 17) sprzedażna podstawie cennika sprzedaży detalicznej

- 18) Eksport

- 19) dostawa wewnątrzwspólnotowa

Godzi się podkreślić, że tylko jasne, nieabstrakcyjne i szczegółowe przedstawienie przez organ stanowiska, zwłaszcza odmawiającego przyznania czy skorzystania przez stronę z przysługującego jej uprawnienia, może oprzeć się zarzutowi naruszenia w decyzji przepisu art. 107 § 3 k.p.a. (tak wyrok NSA z dnia 10 marca 2020 r., sygn. akt I OSK 3922/18). Arbitralne stanowisko organu co do charakteru żądanych informacji przez skarżącego nie poddaje się żadnej kontroli, opiera się bowiem na błędnym zapatrywaniu, że przetworzoną jest każda informacja, która nie jest już gotowa do udostępnienia w takim zakresie jak tego domaga się wnioskodawca, a więc nie jest informacją prostą. Aby powołać się na taki charakter żądanej informacji organ winien wskazać jakie czynności należało by podjąć, w odniesieniu do jakiego zbioru danych, co sprawia że jej udzielenie znacząco zakłóci funkcjonowanie organu. Wprawdzie organ w skarżonej decyzji skoncentrował się na braku wykazania przez stronę, pomimo takiego wezwania, szczególnego interesu publicznego w otrzymaniu żądanej informacji publicznej, jednakże u podłoża działań organu leżała kwalifikacja żądanej informacji publicznej jako przetworzonej, z czym jednak strona konsekwentnie się nie zgadzała i czemu dawała wyraz w pisemnym stanowisku.

W kontekście dotychczasowych rozważań, o ile nie budzi wątpliwości Sądu, że informacje na temat ilości sprzedanego drewna oraz wysokości uzyskanych w ten sposób środków, z pewnością nie wymagają przetwarzania danych, i organ w tym zakresie informacji powinien udzielić bez dodatkowych wymagań, to nie jest to już takie oczywiste co do rozbicia tych informacji w odniesieniu na rodzaj sprzedanego drewna (iglaste/liściaste). W tym zakresie, a więc do tego czy takie dane wymagają przetworzenia i na czym opiera to stanowisko, organ powinien odnieść się w ponownym postępowaniu, mając na uwadze zaprezentowane wyżej przez Sąd podejście do rozumienia pojęcia informacji przetworzonej. Poza rozważaniami Sądu pozostało zaś to czy w jakimś zakresie żądanie skarżącego odnosi się do informacji objętych tajemnicą przedsiębiorstwa lub inną tajemnicą wymagającą ochrony, bo też na takie względy organ się nie powoływał.

Ustosunkowanie się Sąd do drugiego aspektu sprawy - naruszenia art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., w zakresie szczególnego interesu publicznego, jest co najmniej przedwczesne, skoro nie zostało ostatecznie przesądzone, czy w jakimś zakresie mamy do czynienia z informacją przetworzoną. Dopiero gdyby organ doszedł do przekonania, że żądana informacja w rozbiciu na rodzaj sprzedawanego drzewa wymaga wydzielenia i przetworzenia w rozumieniu art. 3 ust 1 pkt 1 u.d.i.p., czego Sąd obecnie nie przesądza, zaktualizuje się potrzeba badania, czy okoliczności wskazane przez Stowarzyszenie w skardze, uzasadniają przyjęcie w niniejszym przypadku szczególnego interesu publicznego w uzyskaniu tych danych. Gdyby więc zaszła taka konieczność organ będzie musiał dokonać oceny czy skarżący wskazał realne i konkretne możliwości wykorzystania żądanej informacji publicznej dla dobra ogółu lub ochrony interesu publicznego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organ zobowiązany weźmie pod uwagę powyższe rozważania.

Reasumując, uznać należy, że - co do zasady - przedmiotem wniosku skarżącego nie była informacja przetworzona, której udostępnienie uprawniało organ do żądania wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego w jej uzyskaniu. Zaskarżona decyzja została zatem podjęta z naruszeniem art. 16 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., co wymagało jej wyeliminowania z obrotu prawnego.

Mając na uwadze powyższe, Sąd, na podstawie art. 145 par. 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a., uchylił zaskarżoną decyzję.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono w pkt 2 wyroku na podstawie art. 200 p.p.s.a..