Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Joanna Zdrzałka Sędziowie NSA Małgorzata Wolska /spr./ WSA Magdalena Józefczyk Protokolant sekretarz sądowy Patryk Rak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 maja 2019 r. sprawy ze skargi Z. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany lasu na użytek rolny I. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Starosty z dnia [...] października 2018 r. nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego Z. F. kwotę 697zł /słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi Z. F. (dalej: "wnioskodawca"; "Skarżący") jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] wydana w przedmiocie odmowy zmiany lasu na użytek rolny.

W podstawie prawnej decyzji organ wskazał art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w zw.

z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2018 r., poz. 2129).

Z uzasadnienia i akt administracyjnych sprawy wynika, że wnioskiem z [...] maja 2018 r. Z. F. wystąpił do Starosty [...] o zmianę lasu niestanowiącego własności Skarbu Państwa na użytek rolny na działce nr 1326/1 o pow. 0,1577ha, położonej w miejscowości W., gmina [...]. Wskazał, że ww. działkę chciałby zamienić na rolę w celu użytkowania rolniczego, w szczególności w celu założenia plantacji borówki lub sprzedaży w przyszłości działki, która po zmianie użytku zwiększy wartość rynkową. Wnioskodawca przedłożył także dokumentację medyczną z leczenia po wypadku

w 2013 r. Wyjaśnił, że wraz z żoną utrzymują się z rolnictwa, prowadzą niewielkie gospodarstwo rolne. Dodatkowo wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą – działalność handlową, z której nie osiąga znaczącego zysku.

Po rozpoznaniu powyższego wniosku Starosta [...] decyzją z dnia [...] października 2018 r. nr [...] odmówił zmiany lasu niestanowiącego własności Skarbu Państwa na użytek rolny na działce nr ewid. 1326/1 o pow. 0,1577 ha, położonej w miejscowości W., gmina [....].

W uzasadnieniu organ powołując się na zapisy zawarte w ewidencji gruntów odnośnie użytków występujących na ww. nieruchomościach wyjaśnił, że przedmiotowa działka powstała w wyniku podziału działki nr 1326 dla której opracowany jest plan urządzenia lasu na lata 2009-2018 zatwierdzony Zarządzeniem Starosty [...] nr [...] z dnia [...] grudnia 2008 r. Z opisu taksacyjnego dla działki nr 1326 zawartego w uproszczonym planie urządzenia lasu wynika, że jest to typ siedliskowy lasu, bór mieszany świeży, w którym gatunkiem dominującym jest sosna w wieku 35 lat, gospodarczym typem drzewostanu jest las dębowo-sosnowy.

Organ wskazał także, że w toku przeprowadzonych oględzin ustalono, że stan na działce nr 1326/1 odbiega od opisu taksacyjnego zawartego w planie urządzenia lasu - brak drzewostanu na gruncie. Stwierdzono natomiast ok. 48 sztuk pni po wyrębie drzew. Organ ustalił, że drzewa te zostały wycięte na podstawie decyzji Burmistrza [...] z dnia [...] marca 2016 r. nr [...], zaś wnioskodawca w toku tamtego postępowania złożył oświadczenie, że działka nr 1326 jest działką budowlaną, a drzewa zagrażają bezpieczeństwu i nie rokują na dalszy rozwój.

Starosta wskazał także, że działka nr 1326/1 zgodnie z zapisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy [...] uchwalonego uchwałą Rady Miejskiej nr [...] z dnia [...] lipca 2017 r. znajduje się na terenie oznaczonym kolorem zielonym, zdefiniowanym jako istniejące lasy oraz tereny przeznaczone do zalesienia.

Organ powołując się na art. 13 ust. 3 pkt 2 ustawy o lasach wyjaśnił, że przesłanką zmiany funkcji lasu na użytek rolny jest szczególnie uzasadniona potrzeba właściciela lasu. Za szczególne potrzeby należy natomiast uznać tylko takie wyjątkowe, kwalifikowane przesłanki uzasadnione szczególnymi okolicznościami, które w sytuacji konkretnego właściciela przeważają nad zasadą ochrony i trwałości utrzymania lasów. W ocenie organu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na uznanie, że wnioskodawca znalazł się w przymusowej sytuacji życiowej, która uzasadniałaby jego żądanie. Również prowadzenie na terenie działki nr 1326/1 gospodarstwa rolnego nie jest niezbędne dla egzystencji wnioskodawcy, gdyż nie jest to jedyna działka, jaką wnioskodawca posiada. Natomiast zamiar zwiększenia dochodowości gospodarstwa rolnego nie uzasadnia zmiany lasu na użytek rolny. Jak zauważył Starosta sytuacja materialna wnioskodawcy nie odbiega od przeciętnej sytuacji życiowej mieszkańców województwa podkarpackiego. Działka nr 1326/1 stanowi las, nawet pomimo przejściowego pozbawienia jej roślinności leśnej, zaś zmiany o charakterze faktycznym nie mogą stanowić podstawy do dokonania zmiany lasu na użytek rolny. Organ zauważył też, że z art. 24 ustawy o lasach wynika obowiązek przywrócenia stanu poprzedniego lasu poprzez ponowne wprowadzenie roślinności leśnej i doprowadzenie do odtworzenia leśnego charakteru gruntu.

Reasumując stwierdził, że wnioskodawca nie wykazał okoliczności uzasadniających odstąpienie od zasad wynikających z ustawy o lasach i brak jest podstaw do zastosowania art. 13 ust. 2 ustawy o lasach.

Odwołanie od tej decyzji złożył Z. F. wnioskując o jej uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez wydanie decyzji o przekształceniu działki leśnej na grunty rolne. Zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 8, art. 16 K.p.a., polegające na dokonaniu jednostronnej, wybiórczej, naruszającej zasady prawidłowego rozumowania, nieuwzględniającej całokształtu okoliczności oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalenie na jego podstawie, że nie zaistniał przypadek szczególnie uzasadnionych potrzeb właściciela lasu. Nadto naruszono zasadę trwałości decyzji poprzez bezzasadne podważanie ważności decyzji Burmistrza z [...] marca 2016 r., a także pominięto zasadę, że wnioskodawca działał w sposób budzący zaufanie do władzy publicznej wycinając drzewa na nieruchomości. Wskazał na naruszenie art. 13 ust. 2 ustawy o lasach poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że nie ma on zastosowania.

Zdaniem odwołującego organ umniejszył fakt, iż objęta wnioskiem działka nie jest obecnie zalesiona i fakt ten ma być wynikiem wprowadzenia Burmistrza w błąd. Wyjaśnił, że nie jest prawnikiem i "składając wniosek do Burmistrza był przekonany, że działa w zgodzie z przepisami prawa. Zgodnie ze stanem rzeczywistym wskazał, że drzewa zagrażają bezpieczeństwu i nie rokują szans na dalszy rozwój". W jego ocenie fakt, że Starosta nie zgadza się z zasadnością w/w decyzji nie powinien obciążać samego wnioskodawcy.

Wskazaną na wstępie decyzją z dnia [...] grudnia 2018 r. SKO utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Kolegium podzielając dokonane przez organ I instancji ustalenia wyjaśniło, że materialnoprawną podstawę decyzji stanowi art. 13 ust. 2 ustawy o lasach, zgodnie

z którym zmiana lasu na użytek rolny jest dopuszczalna w przypadkach szczególnie uzasadnionych potrzeb właścicieli lasów. Definiując pojęcie "szczególnie uzasadnionych potrzeb" SKO podało, że dla ich zaistnienia nie wystarcza wystąpienie po stronie właściciela lasu jakichkolwiek potrzeb, tj. potrzeb zwykłych, choćby nawet uzasadnionych, ale konieczne jest, aby te uzasadnione potrzeby miały charakter kwalifikowany, czyli wyjątkowy, nadzwyczajny, w sposób wyraźny odbiegający od potrzeb typowych. Zmiana przeznaczenia lasu na użytek rolny musi być dla właściciela lasu niezbędna w danej sytuacji, przy czym potrzeba ta powinna być uzasadniona nie tylko z jego subiektywnego punktu widzenia, ale przy zastosowaniu obiektywnych kryteriów oceny sytuacji strony i jej argumentów. Samo wystąpienie uzasadnionych potrzeb po stronie właściciela lasu nie jest wystarczające. Konieczne jest jeszcze wykazanie ich szczególnego charakteru. Jak podało SKO art. 13 ust. 1 ustawy o lasach nakłada na właścicieli lasów obowiązek utrzymania lasów i zapewnienia ciągłości ich użytkowania. Uszczuplanie powierzchni leśnej jest wyjątkiem od zasady utrzymywania dotychczasowej ich powierzchni leśnej, a nawet jej zwiększania.

Za prawidłowe SKO uznało ustalenia, że wnioskodawca nie wykazał zaistnienia szczególnie uzasadnionych potrzeb, które uzasadniałyby wydanie decyzji uwzględniającej jego żądanie. Nie uznało także, że sytuacja rodzinna i majątkowa wnioskodawcy determinuje istnienie po jego stronie szczególnie uzasadnionych potrzeb. Sytuacja majątkowa wnioskodawcy i jego rodziny nie została przez niego szczegółowo wykazana. Poza lakonicznymi sformułowaniami o "trudnej sytuacji rodzinnej i finansowej" nie przedłożył on wraz z wnioskiem dokumentów potwierdzających taką okoliczność, w tym w szczególności obrazujących rzeczywiste dochody rodziny z poszczególnych źródeł (wszystkich jej członków prowadzących wspólnie gospodarstwo domowe) i ponoszone przez nią konieczne wydatki. Organ odwoławczy podał też, że we wniosku wskazano, że osiągany z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej przychód wystarcza na pokrycie kosztów i comiesięcznych wydatków, w tym związanych z edukacją córki. Nie jest jednak wiadomym jakie niezbędne potrzeby związane z egzystencją rodziny pozostają niezaspokojone. Brak też związku przyczynowego pomiędzy problemami zdrowotnymi wnioskodawcy wynikającymi ze złamania nogi w wypadku sprzed pięciu laty, a szczególnie uzasadnioną potrzebą dokonania zmiany lasu na użytek rolny. Zdaniem Kolegium ewentualny zły stan zdrowia wnioskodawcy (którego na podstawie przedłożonych dokumentów nie można ocenić bez wiedzy specjalistycznej) nakazywałby wnioskować, że nie będzie on w stanie samodzielnie prowadzić gospodarki rolnej. Chęć uzyskania wyższej ceny w wyniku sprzedaży spornej nieruchomości po jej przekształceniu na grunt rolny nie stanowi okoliczności przemawiającej za uwzględnieniem wniosku, skoro nie wykazano, że egzystencja rodziny wnioskodawcy i zaspokojenie jej podstawowych potrzeb bezwzględnie tego wymaga.

Kolegium stwierdziło, że nie została spełniona przesłanka o której mowa w art. 13 ust. 2 o lasach, a podnoszone przez wnioskodawcę okoliczności nie mieszczą się w kategorii "szczególnie uzasadnionych potrzeb". Nie mają nadzwyczajnego charakteru.

Odnośnie zarzutów odwołania Kolegium zauważyło, że Z. F. nie był wnioskodawcą postępowania zakończonego decyzją Burmistrza z [...] marca

2016 r., nie składał żadnych oświadczeń. Był nim K. F. Jako niewiarygodne oceniło twierdzenie o braku wiedzy K. F., że jest współwłaścicielem gruntu leśnego, co z punktu widzenia przesłanek z art. 13 ust. 2 ustawy o lasach pozostaje bez znaczenia dla sposobu rozstrzygnięcia sprawy. Fakt usunięcia drzew na mocy decyzji Burmistrza nie kreuje obowiązku uwzględnienia tego faktu przez Starostę i orzeczenia o zmianie lasu na użytek rolny.

Końcowo organ zauważył, że SKO jako organ nadzoru wszczęło z urzędu postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza z [...] marca 2016 r.

Skargę na opisaną decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Rzeszowie, złożył Z. F. (reprezentowany przez pełnomocnika adw. M. M.) wnioskując o jej uchylenie, jak również uchylenie poprzedzającej ją decyzji Starosty oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7, art. 77 § 1, art. 80 w zw. z art. 140 K.p.a., poprzez prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do władzy państwowej, poprzez dokonanie jednostronnej, wybiórczej, naruszającej zasady prawidłowego rozumowania, nieuwzględniającej całokształtu okoliczności oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i ustalenie na jego podstawie, że nie zaistniał przypadek szczególnie uzasadnionych potrzeb właściciela lasu. Wszechstronna ocena materiału dowodowego nie pozwala na takie rozstrzygnięcie. Zarzucił, że organ nie uwzględnił okoliczności dotyczących sytuacji osobistej

i majątkowej skarżącego. Wskazał nadto na naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. poprzez jego błędne zastosowanie. Zarzucił naruszenie art. 13 ust. 2 ustawy o lasach poprzez jego błędną wykładnię powodującą, że przepis ten staje się "normą martwą" i błędne przyjęcie, że przepis ten nie ma zastosowania w sprawie.

W uzasadnieniu skarżący wywiódł, że zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że w sprawie zaistniała sytuacja szczególna. Znajduje się on bowiem w bardzo trudnej sytuacji rodzinnej i finansowej. Wraz z żoną są rolnikami i prowadzą niewielkie gospodarstwo rolne. Prowadzą także mały sklepik, jednak

z tego tytułu nie osiągają znaczącego dochodu. Wystarcza on jedynie na pokrycie kosztów i comiesięcznych wydatków, w tym tych związanych z edukacją córki. Przekształcenie działki leśnej na grunty rolne w istotny sposób poprawiłoby jego sytuację. Miałby możliwość uzyskania dochodów lub mógłby sprzedać działkę za wyższą cenę pozyskując dochód niezbędny dla utrzymania siebie i rodziny. Wnioskowana zmiana nie wpłynie negatywnie na ochronę gruntów leśnych. Działka nie pełni żadnej funkcji w gospodarce leśnej, czy innej funkcji użytkowej. W pobliżu, po przeciwnej stronie drogi, znajdują się niezalesione działki, działki rolne

i zabudowane. Będąca przedmiotem postępowania działka pozbawiona jest drzew, które zostały wycięte na mocy decyzji, leży w strefie rolno-osadniczej, która obejmuje zwarte kompleksy terenów rolnych i użytków zielonych, wraz z niewielkimi obszarami lasów.

Końcowo skarżący zauważył, że stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza z [...] marca 2016 r. – na mocy decyzji SKO z [...] stycznia 2019 r. "uderza" w zaufanie do organów władzy publicznej.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie i podtrzymało stanowisko zaprezentowane w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl przepisów art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Aby usunąć z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny (tu decyzja) konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia przepisu prawa materialnego o wpływie na wynik sprawy, bądź przepisu dającego podstawę, do wznowienia postępowania administracyjnego, albo też przepisu postępowania

w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy - art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302, dalej zwaną "P.p.s.a."). Uwzględnienie skargi następuje również w przypadku stwierdzenia, że zaskarżony akt jest dotknięty jedną z wad wymienionych w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych ustawach (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.).

Sąd z mocy art. 134 § 1 P.p.s.a. nie jest związany zarzutami ani wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, na podstawie zaś art. 135 P.p.s.a. stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne do końcowego jej załatwienia.

Kierując się tymi przesłankami i badając zaskarżone decyzje organów obu instancji w granicach określonych przepisami powołanych wyżej ustaw, Sąd uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie. Zarówno zaskarżona decyzja, jak

i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 §1 pkt 1 lit. c P.p.s.a.). Organy administracji nie wyjaśniły, bowiem w dostateczny sposób stanu faktycznego sprawy oraz wbrew przepisom art. 7, art. 77 §1 i art. 80 K.p.a., nie zebrały i nie rozpatrzyły w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego.

Postępowanie administracyjne w sprawie niniejszej prowadzone było na podstawie ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2018 r., poz. 2129 ze zm.). Wniosek Z. F. dotyczył zmiany lasu na użytek rolny. Materialnoprawną podstawę wydanych decyzji stanowił art. 13 ust. 2 wyżej wskazanej ustawy, zgodnie z którym zmiana lasu na użytek rolny jest dopuszczalna w przypadkach szczególnie uzasadnionych potrzeb właścicieli lasów. Zasadnicza kwestia sporna dotyczy oceny wystąpienia lub nie przesłanki uzasadniającej dokonanie wnioskowanej przez skarżącego zmiany.

Rację mają organy twierdząc, że pojęcie "szczególnie uzasadnionych potrzeb" nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane, a ocena czy w sprawie istnieją takie uzasadnione potrzeby należy do organu. Przy czym taka ocena nie może być dowolna. Organ wydając decyzję, która oparta jest na uznaniu administracyjnym winien, po uprzednim wyczerpującym zgromadzeniu materiału dowodowego, dokonać jego starannej oceny i wyważyć potrzeby właściciela lasu w kontekście oceny, czy mają one charakter "szczególnie uzasadniony" przemawiający za zmianą przeznaczenia lasu. W tym zakresie organ winien przeprowadzić dodatkowe postępowanie wyjaśniające celem ustalenia sytuacji życiowej wnioskodawcy,

w szczególności w kontekście jego bytu materialnego i rodzinnego. Przy wydawaniu tego typu decyzji organ winien również kierować się regułą z art. 7 K.p.a. i brać pod uwagę zarówno interes społeczny, jak i uzasadniony interes strony (W. Radecki, Ustawa o lasach. Komentarz, Warszawa 2008, s. 72). W art. 7 K.p.a. wskazano bowiem podstawowe zasady postępowania i obowiązki organu administracji publicznej, jakimi powinien się kierować w toku postępowania, a mianowicie zasadę kontroli i nadzoru nad przestrzeganiem prawa, zasadę prawdy obiektywnej oraz zasadę uwzględniania interesu społecznego i słusznego interesu obywatela. Zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej, organy administracji publicznej, prowadzące postępowanie mają obowiązek zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w taki sposób, aby ustalić stan faktyczny sprawy zgodny z rzeczywistością, a zwłaszcza mają obowiązek dokonać wszechstronnej oceny okoliczności konkretnej sprawy na podstawie analizy całego materiału dowodowego i swoje stanowisko wyrazić

w uzasadnieniu podjętej decyzji. Stosownie do treści art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. organy orzekające zobowiązane są w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy i podejmować wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy (por. wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2000 r. V SA 1816/00 LEX 77645). Obowiązek zebrania całego materiału dowodowego

w postępowaniu administracyjnym oznacza natomiast, że organ administracji publicznej winien z własnej inicjatywy gromadzić w aktach dowody, które jego zdaniem będą konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz winien gromadzić w aktach sprawy także dowody wskazane lub dostarczone przez strony, jeżeli mają one znaczenie dla sprawy (tak: NSA w wyroku z dnia 4 lipca 2001 r. I SA 301/00 LEX nr 53964). Dodatkowo podkreślić należy, iż w sytuacji w której wynik dotychczasowego postępowania dowodowego nie był wystarczający do ustalenia rzeczywistego stanu rzeczy, a strona nie wskazuje na konkretny środek dowodowy, to organ administracji powinien we własnym zakresie dopuścić i przeprowadzić stosowne dowody. (por wyrok WSA w Białymstoku z 2 marca 2010 r., sygn. II SA/Bk 783/09, wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 11 stycznia 2018 r., sygn. II SA/Rz 1254/17 – publ. baza orzeczeń: www.orzeczenia.nsa.gov.pl)

Mając na uwadze powyższe, w okolicznościach sprawy, to obowiązkiem organów administracyjnych było, zebranie kompletnego materiału dowodowego dotyczącego wszystkich okoliczności faktycznych wskazanych przez wnioskodawcę, a mających znaczenie dla wykazania przesłanki warunkującej zmianę lasu na użytek rolny.

Zdaniem Sądu organy I i II instancji nie uczyniły zadość powyższemu. Przede wszystkim organy nie rozważyły należycie sytuacji osobistej, rodzinnej, majątkowej

i dochodowej wnioskodawcy, w szczególności w kontekście jego twierdzeń o niskim dochodzie jaki osiąga wraz z żoną z niewielkiego gospodarstwa rolnego

i z prowadzonego małego sklepiku, który to "pozwala zaledwie pokryć comiesięczne kosztów i wydatki związane z edukacją córki". Organy nie odniosły się również do okoliczności pomocy jakiej udziela skarżący drugiej z córek, która wyszła za mąż

a w związku z tym "całe koszty utrzymania domu spoczywają na wnioskodawcy". Nie odniosły się także do argumentacji wnioskodawcy wskazującej, że działka nie pełni żadnej funkcji w gospodarce leśnej, czy innej funkcji użytkowej, że w pobliżu, po przeciwnej stronie drogi, znajdują się niezalesione działki, działki rolne i zabudowane, zaś będąca przedmiotem postępowania działka leży w strefie rolno-osadniczej, która obejmuje zwarte kompleksy terenów rolnych i użytków zielonych, wraz z niewielkimi obszarami lasów.

Sąd zauważa, że by adekwatnie poczynić ustalenia w zakresie wystąpienia przesłanek z art. 13 ust. 2 ustawy o lasach należy także wziąć pod rozwagę takie okoliczności jak: wielkość lasu, jego wiek, utrzymanie (stan/kondycja) oraz rodzaj (powszechność/rzadkość) drzewostanu, położenie w zwartym kompleksie leśnym, odległość od działek rolnych, sąsiedztwo infrastruktury przemysłowej, drogowej, (każdej nie-leśnej), wykorzystanie lub możliwość wykorzystania do produkcji

i gospodarki leśnej, itp. Wyjaśnienie tych kwestii jest istotne dla oceny, czy zasadnym jest zmiana lasu na użytek rolny.

Organ wydając decyzję po wyczerpującym zebraniu materiału dowodowego, powinien dokonać jego szczegółowej i starannej oceny i wyważyć potrzeby właściciela lasu w kontekście oceny czy mają one charakter "szczególnie uzasadniony", przemawiający za zmianą przeznaczenia lasu. Ustalić jaki wpływ mogłoby mieć odlesienie przedmiotowej działki na ochronę przyległych terenów leśnych (według twierdzeń wnioskodawcy działka położona jest w okolicy gruntów leśnych i tylko w niewielkim zakresie graniczy z gruntem leśnym, nie jest częścią zwartego kompleksu leśnego).

W związku z tym, iż organy obu instancji nie odniosły się do powyższych kwestii, a wskazane okoliczności, są istotne z punktu widzenia przedmiotowej sprawy, Sąd za zasadne uznał uchylenie decyzji organów obu instancji. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał bowiem organom podstawy do jednoznacznego stwierdzenia, czy zachodzi czy też nie uzasadniona potrzeba zmiany lasu na użytek rolny. Dowody na podstawie których organy wydały decyzje nie dają odpowiedzi na pytanie czy rzeczywiście zmiana użytków leśnych na rolne nie jest czymś niezbędnym, nie tylko z subiektywnego punktu widzenia właściciela lasu, lecz przede wszystkim przy zastosowaniu obiektywnych kryteriów oceny jego (właściciela lasu) sytuacji, argumentów i uzasadnionych potrzeb.

Organy przy ponownym rozpoznawaniu sprawy winny zatem zebrać materiał dowodowy kierując się opisanymi wyżej zaleceniami Sądu i dokonać jego oceny zgodnie z regułami postępowania wskazanymi w powyższych przepisach. Winny wyjaśnić i odnieść się do podnoszonej przez skarżącego okoliczności dotyczącej konieczności dokonania wycinki drzew na działce (co nastąpiło na mocy decyzji Burmistrza [...] z [...] marca 2016 r nr [...]) spowodowanej położeniem drzew, brakiem ich prawidłowego rozwoju i brakiem szans na poprawę z przyczyn niezależnych od właściciela działki, a także uwzględnić podnoszoną przez skarżącego sytuację życiową, zdrowotną i materialną. Organy winny także uwzględnić opis taksacyjny dla przedmiotowej działki zawarty w aktualnym planie urządzenia lasu (ten na którym opierały się organy został opracowany na lata 2009-2018).

Wobec stwierdzonego naruszenia wyżej wymienionych przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego Sąd uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję organu I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a.

O zwrocie kosztów postępowania sądowego Sąd orzekł na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 i 3 P.p.s.a. Na zasądzone koszty składają się: wpis od skargi, wynagrodzenie pełnomocnika zgodne z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.