Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Robert Adamczewski Sędziowie: Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski (spr.) Asesor WSA Tomasz Porczyński po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 6 października 2021 r. sprawy ze skargi H. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...], znak: [...] w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznej decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia [...] r. nr [...], znak: [...]; 2. zasądza od Wojewody Łódzkiego na rzecz H. K. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. dc

Zaskarżoną decyzją z [...] r. nr [...], znak: [...] Wojewoda [...], po rozpatrzeniu odwołania H.K., utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z [...] r. nr [...], znak: [...] w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznej decyzji zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę.

Jak wynika z akt sprawy decyzją z [...] r. nr [...] Starosta [...], po rozpoznaniu wniosku A.F., zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę dla trzystanowiskowej wiaty myjni bezdotykowej dla samochodów osobowych wraz z kontenerem technologicznym, instalacji: wody, kanalizacji sanitarnej z separatorem koalescencyjnym, energii elektrycznej, doziemnej i wewnętrznej instalacji gazowej na terenie dz. nr ew. 53/5 przy ul. A. 54, obręb [...] w K.

Pismem z 25 września 2019 r. J.W., na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., zwróciła się do Starosty [...] z wnioskiem o wznowienie postępowania administracyjnego zakończonego decyzją z [...] r. Zdaniem wnioskodawczyni w sprawie wyszły na jaw nowe okoliczności faktyczne, a mianowicie z badań przeprowadzonych 23 sierpnia 2019 r. na nieruchomości stanowiącej jej własność wynika, że myjnia samochodowa powoduje hałas, który przekracza dopuszczalne normy określone w załączniku do rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku.

Postanowieniem z [...] r. nr [...] Starosta [...], na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 i art. 147 k.p.a., wznowił postępowanie administracyjne w sprawie zakończonej własną ostateczną decyzją z [...] r., a następnie decyzją z [...] r. nr [...] odmówił uchylenia własnej decyzji z [...] r.

Odwołania od powyższej decyzji wywiodły J.W. reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym i H.K.

H.K. w swoim odwołaniu zawarła wniosek o wznowienie postępowania zakończonego decyzją z [...] r., argumentując że bez własnej winy nie brała w nim udziału. Wskazała także, że o wydaniu decyzji nr [...] dowiedziała się dopiero z postanowienia nr [...], które zostało jej doręczone 28 października 2019 r.

Pismem z 28 lutego 2020 r. organ wezwał H.K. do wskazania podstawy prawnej wznowienia postępowania oraz o podanie, jakie są przyczyny żądania przywrócenia terminu do złożenia tego wniosku.

Odpowiadając na powyższe wezwanie H.K. wskazała, że domaga się wznowienia postępowania, na podstawie art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., a wniosek o wznowienie złożyła z ostrożności.

Decyzją z [...] r. nr [...] Wojewoda [...], po rozpatrzeniu odwołań J.W. reprezentowanej przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego i H.K., uchylił zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji oraz poprzedzające ją postanowienie nr [...] o wznowieniu postępowania zakończonego decyzją z [...] r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Po wznowieniu postępowania postanowieniem z [...] r. nr [...], Starosta [...] decyzją z [...] r., na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 i art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 256 z późn.zm. - dalej w skrócie "k.p.a."), odmówił uchylenia własnej decyzji z [...] r. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ pierwszej instancji stwierdził, że działka nr 54/2 stanowiąca współwłasność H.K. nie znajduje się w granicach terenu inwestycji, a ponadto nie jest objęta obszarem jej oddziaływania. W tych okolicznościach H.K. nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu zakończonym wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę. Zdaniem organu obszar oddziaływania obiektu budowlanego zamyka się w ramach terenu inwestycji zlokalizowanej na działce nr 53/5. Budynek mieszkalny jednorodzinny, usytuowany na działce nr 54/2, stanowiącej współwłasność H.K. i J.K., usytuowany jest w odległości 17 m od myjni, a 12 m od granicy nieruchomości. Tym samym organ stwierdził, że bezpośrednie sąsiedztwo z nieruchomością, na której przewidziano inwestycję nie przesądza o statusie strony i nie wpływa na legitymację bycia stroną.

Po rozpatrzeniu skargi J.W. na decyzję Wojewody [...] z [...] r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 8 października 2020 r. sygn. akt II SA/Łd 467/20 oddalił skargę.

Z akt sprawy wynika, że równolegle do postępowania sądowego, toczyły się trzy odrębne postępowania (w sprawie przekazanej do ponownego rozpoznania) przed organem I instancji z wniosków H.K. i J.W., skierowanych do Starosty w celu wzruszenia w postępowaniu wznowieniowym ostatecznej decyzji nr [...] o pozwoleniu na budowę spornej myjni samochodowej. Postępowania te zostały zakończone:

1) wspomnianą wyżej decyzją Starosty [...] nr [...] z [...] r. odmawiającą uchylenia własnej ostatecznej decyzji nr [...] z [...] r. (przedmiotowe postępowanie dotyczyło H.K. oraz przesłanki z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.);

2) decyzją Starosty [...] nr [...], znak: [...] z [...] r. odmawiającą uchylenia własnej ostatecznej decyzji nr [...] z [...] r. (przedmiotowe postępowanie dotyczyło J.W. oraz przesłanki z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.);

3) postanowieniem Starosty [...] nr [...] z [...] r. odmawiającym wznowienia postępowania (przedmiotowe postępowanie dotyczyło J.W. oraz przesłanki z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a.).

W odwołaniu od decyzji Starosty [...] z [...] r. H.K. wniosła o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. Decyzji organu pierwszej instancji zarzuciła naruszenie art. 28 ust. 2 Pr. bud. przez błędną wykładnię; art. 10 k.p.a., art. 35 ust. 1 pkt 1 Pr. bud., art. 34 ust. 2 i ust. 3 pkt 5 w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 3 Pr. bud.

Powołaną na wstępie decyzją z [...] r. Wojewoda [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r., poz. 1333 z późn.zm. – dalej w skrócie "Pr. bud.") oraz art. 25 ustawy z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r., poz. 471), utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie organ odwoławczy wyjaśnił istotę i charakter postępowania wznowieniowego, a następnie stwierdził, że wniosek o wznowienie postępowania oparty jest o przesłankę przewidzianą w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. (podmiot składający wniosek uważa, że przysługiwał mu przymiot strony w postępowaniu, a został niezasadnie pominięty), zatem weryfikację twierdzeń wnoszącego podanie, należy rozpatrzyć w drugiej fazie postępowania wznowieniowego, tj. po wydaniu postanowienia o wznowieniu postępowania, które uzależnione jest od warunku dochowania terminu, o którym mowa w art. 148 k.p.a.

W ocenie organu odwoławczego Starosta [...], po ponownym przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego w kwestii dochowania terminu, uznając zachowanie jednomiesięcznego terminu do wniesienia wniosku o wznowienie postępowania przez H.K., prawidłowo wznowił postępowanie i dopiero po wznowieniu badał, czy wnioskującej przysługiwał przymiot strony w postępowaniu zakończonym ww. ostateczną decyzją.

Przywołując następnie regulacje art. 28 k.p.a., art. 28 ust. 2 Pr. bud. i art. 3 pkt 20 Pr. bud. organ drugiej instancji podkreślił, że według definicji obszaru oddziaływania obiektu, aby móc uznać skarżącą za stronę w postępowaniu o pozwolenie na budowę, planowana inwestycja musi wprowadzać, choćby potencjalne ograniczenia w zagospodarowaniu, w tym zabudowy, terenu sąsiedniego będącego własnością wnioskodawczyni. Możliwość posiadania przymiotu strony może być związana z przysługującym prawem własności, jednakże jedynie w przypadku wystąpienia w obrębie nieruchomości ograniczeń lub utrudnień w jej użytkowaniu, powstałych na skutek inwestycji objętej pozwoleniem na budowę. Wnioskodawczyni niniejszego postępowania wznowieniowego H.K. jest współwłaścicielem działki nr ew. 54/2, obr. [...] w K., zabudowanej dwoma budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi, co wynika z informacji o działce z 23 października 2019 r., znajdującej się w aktach sprawy pierwszej instancji. Projektowaną wiatę myjni samochodowej zlokalizowano w odległości 4 m od granicy z działką drogową nr ew. 53/4 oraz 12 m od granicy z działką wnioskodawczyni. Jest to obiekt niski, o maksymalnej wysokości 4,90 m (do kalenicy kolebki dachu). Wpływ na zasięg obszaru oddziaływania ma również bezodpływowy zbiornik na nieczystości ciekłe o pojemności 10 m3, zlokalizowany 6 m od granicy z drogą, obejmującą działki ew. nr 53/4 i 53/2 (7,50 m - odległość pokrywy od granicy działki drogowej) oraz 14 m od granicy z działką wnioskodawczyni (pokrywa odległa jest o 19,50 m od najbliżej położonego punktu działki wnioskodawczyni, gdzie zgodnie z przepisami prawa możliwa jest zabudowa ścianą z oknami i drzwiami) oraz 5 stanowisk postojowych oddalonych o ponad 8 m od granicy działki wnioskodawczyni.

Organ odwoławczy podkreślił, że projektowana inwestycja nie niesie ze sobą ograniczeń związanych z przesłanianiem obiektu na działce nr ew. 54/2 (§ 13 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie - Dz.U. z 2019 r., poz. 1065 z późn.zm. – dalej w skrócie "rozporządzenie"), ani nasłonecznieniem pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi (§ 57 i § 60 rozporządzenia). Ponadto nieruchomość wnioskodawczyni nie znajduje się w obszarze oddziaływania wyznaczonym w oparciu o § 12 rozporządzenia (odległość wiaty od granicy z sąsiednią działką budowlaną), § 19 rozporządzenia (odległość stanowisk postojowych) czy § 36 rozporządzenia (odległość pokryw i wylotów wentylacji ze zbiorników na nieczystości ciekłe). Równocześnie sporna inwestycja nie wpływa na warunki ochrony przeciwpożarowej (§ 271 rozporządzenia), jak również nie pozbawia nieruchomości wnioskodawczyni dostępu do drogi publicznej oraz dostępu do szeroko rozumianych mediów (woda, ciepło, prąd, telekomunikacja).

Za okoliczność, która powodowałaby ograniczenie możliwości zagospodarowania i użytkowania działki w związku ze sporną inwestycją, nie można uznać obecnie występującej, podnoszonej przez wnioskodawczynię, zwiększonej emisji hałasu, skoro nie znajduje ona uzasadnienia w projekcie budowlanym, zatwierdzonym sporną decyzją. W zatwierdzonym projekcie budowlanym, obejmującym opracowanie projektu budowlanego powtarzalnego myjni samochodowej bezdotykowej trzystanowiskowej z kontenerem do adaptacji, str. 95, w pkt 3.3 Ochrona środowiska zapisano: "W projekcie nie zastosowano urządzeń, które mogłyby spowodować przekroczenie dopuszczalnego hałasu." Zgromadzony materiał dowodowy potwierdza, że zagrożenie przekroczeniem dopuszczalnych norm hałasu emitowanego do środowiska jest niewystarczające z uwagi na znaczną odległość inwestycji od nieruchomości skarżącej, a także niewystarczającą moc dowodową przedstawionej prywatnej analizy hałasu w postępowaniu wznowieniowym z wniosku J.W. Dodatkowo analiza akustyczna przeprowadzona przez uprawniony organ np. przez właściwy Inspektorat Ochrony Środowiska, w związku z powstającym hałasem związanym z eksploatacją wybudowanego obiektu budowlanego stanowić powinna materiał dowodowy w postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy - Prawo ochrony środowiska, które to może zakończyć się decyzją nakładającą na inwestora obowiązki związane z koniecznością zastosowania elementów wyciszających wokół inwestycji. Przedstawiony materiał dowodowy jest więc niewystarczający do uchylenia ostatecznej decyzji w postępowaniu wznowieniowym oraz do uznania skarżącej za stronę postępowania o udzielenie pozwolenia na budowę. W takim zaś wypadku aktualnie wystąpienie hałasu może ewentualnie uzasadniać domaganie się podjęcia działań przez właściwe organy w postępowaniach prowadzonych na podstawie ustawy - Prawo ochrony środowiska. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym podkreśla się również, że immisje pośrednie (np. hałas) stanowią podstawę roszczeń wynikających z przepisów prawa cywilnego, nie stanowią natomiast podstawy uznania, że nieruchomość znajduje się w obszarze oddziaływania obiektu. Podobnie, podnoszone przez wnioskodawczynię kwestie zanieczyszczenia środowiska środkami chemicznymi stosowanymi w myjni podczas mycia, woskowania czy nabłyszczania aut, a także kwestia oświetlenia.

Wobec powyższego Wojewoda [...] uznał za niezasadne zarzuty skarżącej dotyczące naruszenia przez organ I instancji art. 28 ust. 2 Pr. bud., pozbawienia skarżącej możliwości wypowiedzenia się w sprawie, niesprawdzenia zgodności projektu budowlanego z wymaganiami ochrony środowiska oraz wadliwego określenia obszaru oddziaływania inwestycji na podstawie niekompletnego projektu budowlanego.

Podsumowując w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ pierwszej instancji wyjaśnił, że analiza przedłożonej dokumentacji projektowej wykazała, iż działka skarżącej nr ew. 54/2 nie sąsiaduje bezpośrednio z terenem inwestycji, zaś znajdujący się na niej budynek mieszkalny jest położony w odległości około 17 m od planowanej myjni. Lokalizacja myjni na działce nr ew. 53/5 nie ogranicza zamierzeń inwestycyjnych na nieruchomości skarżącej. Zaś nadmierna emisja hałasu związana z obecnym użytkowaniem obiektu nie może stanowić przesłanki uchylenia ostatecznej decyzji w postępowaniu wznowieniowym, albowiem istnieje możliwość zastosowania stosownych elementów architektury (np. ekranów wyciszających), które doprowadzą do tego, że generowany przez inwestycję hałas, nie przekroczy dopuszczalnych norm.

Biorąc powyższe pod uwagę Wojewoda [...] zgodził się ze stanowiskiem organu pierwszej instancji, że skarżącej nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu poprzedzającym wydanie zaskarżonej decyzji o pozwoleniu na budowę. Natomiast sprawy dotyczące oceny zgodności wykonania obiektu budowlanego z projektem budowlanym, warunkami pozwolenia na budowę oraz prawidłowości utrzymania i użytkowania obiektu budowlanego należą do zadań organów nadzoru budowlanego (art. 84 ust. 1 pkt 1 Pr. bud.). Organ odwoławczy stwierdził także, iż prawidłowo w podstawie zaskarżonej decyzji organ pierwszej instancji powołał się na art. 151 § 1 k.p.a., z którego wynika, iż nie uchyla się decyzji dotychczasowej, gdy stwierdzi się brak zaistnienia przesłanki określonej w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., co ma miejsce w niniejszej sprawie. Jeśli bowiem po przeprowadzeniu postępowania co do przyczyn wznowienia organ ustali, że przyczyna wznowienia nie wystąpiła nie ma podstawy prawnej do przeprowadzenia postępowania co do istoty, czyli orzeczenia w zakresie pozwolenia na budowę.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi H.K. wniosła o uchylenie decyzji organów obu instancji podnosząc zarzuty naruszenia przepisów:

a) art. 3 pkt 20 w zw. z art. 28 ust. 2 Pr. bud. przez błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że immisje pośrednie (hałas, zanieczyszczenia chemiczne lub oświetlenie) nie mogą dać podstawy do uznania, że nieruchomość znajduje się w obszarze oddziaływania obiektu budowlanego, podczas gdy prawidłowe rozumienie tego przepisu prowadzi do wniosku, że immisje pośrednie również mogą wprowadzić w otoczeniu obiektu budowlanego związane z tym obiektem ograniczenia w zabudowie na sąsiednich nieruchomościach;

b) art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a. przez ich błędne zastosowanie polegające na nieuprawnionym przyjęciu, że nieruchomość skarżącej nie znajduje się w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji, co w konsekwencji doprowadziło do ustalenia, że nie jest ona stroną postępowania, podczas gdy znajdująca się w aktach sprawy ekspertyza prywatna daje co najmniej podstawę do przyjęcia, że istnieje zagrożenie nadmierną emisją hałasu na nieruchomość skarżącej, co stanowi naruszenie praw wynikających z art. 140 oraz 144 k.c.;

c) art. 7, art. 75 § 1 oraz art. 80 k.p.a. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, polegającej na przyjęciu, bez podania jakiegokolwiek uzasadnienia dla tej opinii, że znajdująca się w aktach sprawy prywatna analiza hałasu ma niewystarczającą moc dowodową, podczas gdy przedstawiona przez J.W. analiza została wykonana przez profesjonalistę i wskazuje na to, że planowana inwestycja będzie oddziaływać w sposób niedozwolony na sąsiednie nieruchomości, a co najmniej istnieje realne zagrożenie takiego oddziaływania;

d) art. 7, art. 75 § 1 oraz art. 80 k.p.a. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego, polegającej na uznaniu, że odległość nieruchomości skarżącej od projektowanej myjni wynosząca 12 metrów jest znaczna, podczas gdy zasady doświadczenia życiowego nakazują uznać, że myjnie samochodowe są wyjątkowo uciążliwe dla swojego otoczenia w związku z generowaniem ponadnormatywnego hałasu, co świadczy o tym, że nieruchomości położone w odległości zaledwie 14 metrów od myjni są na tyle blisko, żeby uznać je za objęte obszarem oddziaływania w każdym przypadku;

e) art. 28 ust. 2 Pr. bud. przez jego błędne zastosowanie polegające na przyjęciu, że skarżąca nie posiada przymiotu strony postępowania, podczas gdy prawidłowe ustalenia faktyczne powinny doprowadzić do wniosku, że jej nieruchomość znajduje się w obszarze oddziaływania planowanej inwestycji i tym samym skarżącej przysługuje przymiot strony postępowania;

f) art. 7 i art. 75 § 1 k.p.a. w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 1 Pr. bud. przez jego błędne zastosowanie polegające na braku sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z wymaganiami ochrony środowiska, podczas gdy obowiązkiem organu było sprawdzić zgodność tego projektu m.in. z przepisami rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku;

g) art. 34 ust. 2 i ust. 3 pkt 5 w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 3 Pr. bud. przez jego błędne zastosowanie polegające na określeniu obszaru oddziaływania inwestycji na podstawie niekompletnego projektu budowlanego i oparcie się w tej kwestii wyłącznie na oświadczeniu projektanta, podczas gdy specyfika i charakter projektowanej inwestycji (myjnia samochodowa) oraz zabudowy sąsiedniej (domy mieszkalne jednorodzinne) wymagają przeprowadzenia przez organ szczegółowej analizy poziomu hałasu, który ta inwestycja może emitować, aby w sposób prawidłowy określić obszar oddziaływania inwestycji;

h) art. 138 § 1 w zw. z art. 10 § 1 k.p.a., przez jego błędne zastosowanie polegające na utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji, chociaż organ pierwszej instancji nie umożliwił skarżącej zapoznania się z aktami sprawy po wydaniu drugiego postanowienia o wznowieniu postępowania, w związku z czym nie mogła ona ustalić, czy w aktach sprawy znajdują się pisma wniesione przez strony podczas postępowania wznowionego na podstawie postanowienia Starosty [...] nr [...] z dnia [...] r. (np. prywatna analiza hałasu), chociaż obowiązkiem organu pierwszej instancji było zapewnienie aktywnego udziału również po ponownym wznowieniu postępowania, co przemawia za uchyleniem decyzji organów obu instancji i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko zaprezentowane w motywach zaskarżonej decyzji.

W związku z zarządzeniem Sędziego z 2 kwietnia 2021 r., pismem z 12 kwietnia 2021 r. organ wniósł o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym.

Pismem z 18 kwietnia 2021 r. J.W. reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, na podstawie art. 33 § 1 p.p.s.a., wniosła o dopuszczenie do udziału w postępowaniu w charakterze uczestnika na prawach strony.

Postanowieniem z 13 maja 2021 r. Sąd odmówił dopuszczenia J.W. do udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania.

Odpis wniosku organu o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym doręczono skutecznie skarżącej 25 maja 2021 r., która w terminie 14 dni nie zażądała przeprowadzenia rozprawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył co następuje:

Skarga jest zasadna.

W pierwszej kolejności wyjaśnić trzeba, że niniejsza sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 119 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn.zm. – dalej w skrócie "p.p.s.a."), stanowiącym, że sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli strona zgłosi wniosek o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, a żadna z pozostałych stron w terminie czternastu dni od zawiadomienia o złożeniu wniosku nie zażąda przeprowadzenia rozprawy. Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia na gruncie rozpatrywanej sprawy.

Następnie wskazać trzeba, że według art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2021 r., poz. 137 z późn.zm.) w zw. z art. 3 § 1 p.p.s.a. sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Wspomniana kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, sąd administracyjny bada, czy zaskarżony akt administracyjny (decyzja, postanowienie), jest zgodny z obowiązującymi w dacie jego podjęcia przepisami prawa materialnego określającymi prawa i obowiązki stron oraz prawa procesowego normującymi podstawowe zasady postępowania przed organami administracji publicznej. Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a.

Sąd kontrolując w zakreślonych wyżej granicach legalność wydanej, po wznowieniu postępowania administracyjnego, decyzji Wojewody [...] oraz poprzedzającej ją decyzji Starosty [...] o odmowie uchylenia ostatecznej decyzji tego organu zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę stwierdził, że zostały one wydane z naruszeniem przepisów obowiązującego prawa, które miało istotny wpływ na wynik sprawy.

W pierwszym rzędzie wyjaśnić trzeba, że wznowienie postępowania administracyjnego jest obok postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji i postępowania o uchylenie lub zmianę decyzji (art. 154 i 155 k.p.a.), jednym z trybów nadzwyczajnych weryfikacji decyzji ostatecznych, unormowanym w przepisach art. 145 k.p.a. – 152 k.p.a. Tryby te są niekonkurencyjne, co oznacza, że nie mogą być stosowane zamiennie, a do ich uruchomienia konieczne jest spełnienie ściśle określonych przez ustawodawcę przesłanek. Przesłanki wznowienia postępowania nie mogą stanowić podstawy stwierdzenia nieważności decyzji i odwrotnie przesłanki stwierdzenia nieważności nie mogą stanowić podstaw wznowienia postępowania. Celem rozważanego postępowania jest ocena decyzji ostatecznej wydanej w toku zwykłego postępowania administracyjnego z punktu widzenia wad kwalifikowanych zdefiniowanych w art. 145 § 1 pkt 1-8 k.p.a., art. 145a § 1 i art. 145b § 1 k.p.a. W myśl art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., na którą to przesłankę powołała się w rozpatrywanej sprawie skarżąca w podaniu o wznowienie postępowania, w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu. Wznowienie postępowania następuje z urzędu lub na żądanie strony. Wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 oraz w art. 145a i art. 145b następuje tylko na żądanie strony (art. 147 k.p.a.). Podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji, w terminie jednego miesiąca od dnia, w którym strona dowiedziała się o okoliczności stanowiącej podstawę do wznowienia postępowania (art. 148 § 1 k.p.a.). Termin do złożenia podania o wznowienie postępowania z przyczyny określonej w art. 145 § 1 pkt 4 biegnie od dnia, w którym strona dowiedziała się o decyzji (art. 148 § 2 k.p.a.). Wznowienie postępowania następuje w drodze postanowienia, które stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy (art. 149 § 1 i 2 k.p.a.). Natomiast odmowa wznowienia postępowania następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie (art. 149 § 3 i 4 k.p.a.). Organem administracji publicznej właściwym w sprawach wymienionych w art. 149 jest organ, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji (art. 150 § 1 k.p.a.). Organ administracji publicznej, o którym mowa w art. 150, po przeprowadzeniu postępowania określonego w art. 149 § 2 wydaje decyzję, w której: pkt 1 - odmawia uchylenia decyzji dotychczasowej, gdy stwierdzi brak podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a lub art. 145b, albo pkt 2 - uchyla decyzję dotychczasową, gdy stwierdzi istnienie podstaw do jej uchylenia na podstawie art. 145 § 1, art. 145a lub art. 145b, i wydaje nową decyzję rozstrzygającą o istocie sprawy (art. 151 § 1 k.p.a.).

Wobec powyższego stwierdzić należy, że postępowanie wznowieniowe ma charakter dwuetapowy. Mianowicie, w ramach pierwszego etapu, tzw. wstępnego, właściwy organ administracji publicznej zobligowany jest ustalić, czy spełnione są łącznie przesłanki dopuszczalności wznowienia, a więc czy spełnione są przesłanki podmiotowe, przedmiotowe oraz, czy wniosek o wznowienie postępowania został złożony w terminie, o którym stanowi art. 148 k.p.a. Pozytywne ustalenia w tym zakresie powinny zakończyć się wydaniem przez organ administracyjny postanowienia o wznowieniu postępowania przewidzianego w art. 149 § 2 k.p.a., które otwiera drugi etap postępowania wznowieniowego, określany mianem postępowania rozpoznawczego, w trakcie którego organ bada, czy przyczyna wznowienia rzeczywiście wystąpiła w sprawie i jakie z tego wynikają skutki dla rozstrzygnięcia sprawy. Wydanie postanowienia odmawiającego wznowienia postępowania następuje wówczas, gdy wznowienie postępowania z przyczyn przedmiotowych lub podmiotowych jest niedopuszczalne oraz gdy strona złożyła żądanie wznowienia postępowania z uchybieniem ustawowego terminu, określonego w art. 148 § 1-2 k.p.a. Jednakże w sytuacji, gdy kwestia ustalenia statusu podmiotu ubiegającego się o wznowienie jako strony postępowania zakończonego ostateczną decyzją stanowi jednocześnie przesłankę wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.), a z taką mamy do czynienia na gruncie rozpatrywanej sprawy, jej zbadanie jest możliwe po wszczęciu postępowania wznowieniowego. Jeżeli po wznowieniu postępowania w oparciu o omawianą podstawę i przeprowadzeniu w tym zakresie stosownego postępowania wyjaśniającego organ stwierdzi, że wnioskodawcy jednak nie przysługiwał przymiot strony w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną, wówczas powinien wydać decyzję w oparciu o art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. i odmówić uchylenia decyzji dotychczasowej.

Przenosząc poczynione wyżej uwagi natury ogólnej na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić trzeba, że Starosta [...] prawidłowo postanowił o wznowieniu postępowania zakończonego własną ostateczną decyzją z [...] r. nr [...] o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę dla trzystanowiskowej wiaty myjni bezdotykowej dla samochodów osobowych wraz z kontenerem technologicznym, instalacji: wody, kanalizacji sanitarnej z separatorem koalescencyjnym, energii elektrycznej, doziemnej i wewnętrznej instalacji gazowej na terenie dz. nr ew. 53/5 przy ul. A. 54, obręb [...] w K. Jednakże jego stanowisko wyrażone w decyzji z [...] r., podzielone zresztą przez Wojewodę [...] w poddanej kontroli tutejszego Sądu decyzji z [...] r., iż H.K. nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę wspomnianej wyżej inwestycji, a w konsekwencji nie posiada ona legitymacji procesowej do złożenia wniosku o wznowienie postępowania z przyczyny wymienionej w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., w świetle zgromadzonego materiału aktowego, należy uznać co najmniej za przedwczesne i niewystarczające do wydania rozstrzygnięcia na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a.

Lektura akt dowodzi, że skarżąca H.K. swój interes prawny w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę wywodzi z faktu bycia współwłaścicielką nieruchomości nr 54/2, usytuowanej naprzeciwko terenu inwestycji - działki nr 53/5, znajdującej się przy ul. A. w K. Z akt sprawy wynika, że obie nieruchomości oddzielają działki nr ew. 53/4 (o szerokości 4,0m) i 53/3 (o szerokości 3,0m), wykorzystywane jako dojazd do nieruchomości i budynków położonych w ich zasięgu. Jak twierdzi skarżąca jej nieruchomość znajduje się w zasięgu oddziaływania inwestycji, ponieważ oddziałuje na nią hałas z myjni samochodowej, ostre oświetlenie i używane do mycia pojazdów chemikalia. Zatem źródłem jej interesu prawnego są przepisy art. 140 i art. 144 k.c.

Z poczynionych w toku postępowania wyjaśniającego ustaleń organów obu instancji wynika, że myjnia znajduje się w odległości 17 m od budynku mieszkalnego skarżącej, wiata myjni usytuowana jest 12 m od granicy działki nr 54/2 i 4 m od granicy z działką drogową nr 53/4. Jest to obiekt niski o maksymalnej wysokości 4,90 m. Wpływ na zasięg obszaru oddziaływania inwestycji ma również bezodpływowy zbiornik na nieczystości ciekłe, zlokalizowany 6 m od granicy działki drogowej i 14 m od granicy z działką wnioskodawczyni (pokrywa odległa jest o 19,50 m od najbliżej położonego punktu działki wnioskodawczyni), 5 miejsc postojowych oddalonych jest o ponad 8 m od granicy działki wnioskodawczyni. W motywach podjętych rozstrzygnięć organy administracyjne zgodnie twierdziły, że przeanalizowały projekt budowlany i zweryfikowały granice obszaru oddziaływania inwestycji w rozumieniu art. 3 pkt 20 Pr. bud. w zw. z art. 28 ust. 2 Pr. bud. i na tej podstawie doszły do wniosku, że projektowana inwestycja nie niesie ze sobą ograniczeń związanych z przesłanianiem obiektu (§ 13 ust. 1 rozporządzenia), nasłonecznieniem pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi (§ 57 i § 60 rozporządzenia), nie zachodzi przypadek z § 12 rozporządzenia, bowiem odległość wiaty od granicy z sąsiednią działką budowlaną została zachowana, § 19 rozporządzenia (odległość stanowisk postojowych), § 36 rozporządzenia (odległość pokryw i wylotów wentylacji ze zbiornika na nieczystości ciekłe). Inwestycja nie wpływa też na warunki ochrony przeciwpożarowej (§ 271 rozporządzenia), nie pozbawia nieruchomości dostępu do drogi publicznej oraz dostępu do mediów (woda, światło, prąd itd.). Dodatkowo organ odwoławczy zaznaczył, że na str. 95 w pkt 3.3 ochrona środowiska zapisano, że "W projekcie nie zastosowano urządzeń, które mogłyby spowodować przekroczenie dopuszczalnych norm hałasu emitowanego do środowiska. Zdaniem Wojewody [...] zgromadzony materiał dowodowy potwierdza, że zagrożenie przekroczeniem dopuszczalnych norm hałasu emitowanego do środowiska jest niewystarczające z uwagi na znaczną odległość inwestycji od nieruchomości skarżącej, a także niewystarczającą moc dowodową przedstawionej prywatnej analizy hałasu w postępowaniu wznowieniowym z wniosku J.W. Jak zauważył organ drugiej instancji analiza akustyczna przeprowadzona przez uprawniony organ np. przez właściwy Inspektorat Ochrony Środowiska w związku z hałasem związanym z eksploatacją wybudowanego obiektu budowlanego powinna stanowić materiał dowodowy w postępowaniu prowadzonym w trybie przepisów ustawy Prawo ochrony środowiska, które może zakończyć się decyzją nakładającą na inwestora obowiązki związane z koniecznością zastosowania elementów wyciszających wokół inwestycji. Wojewoda [...] nadmienił również, że w przypadku hałasu jako immisji pośrednich brak jest podstaw do wywodzenia przez skarżącą przymiotu strony postępowania, ponieważ w tym zakresie właściwe są sądy powszechne.

Powyższe stanowisko należy uznać za błędne zważywszy na ugruntowane w dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych poglądy w kwestii obszaru oddziaływania obiektu zdefiniowanego w art. 3 pkt 20 Pr. bud. w zw. z art. 28 ust. 2 Pr. bud. w brzmieniu sprzed jego nowelizacji dokonanej ustawą z 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r., poz. 471), która weszła w życie 19 września 2020 r. Zgodnie z art. 25 ustawy nowelizującej do spraw uregulowanych ustawą zmienianą w art. 1, wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przepisy ustawy zmienianej w art. 1 stosuje się w brzmieniu dotychczasowym.

Kontrolowane postępowanie zostało wszczęte i nie zostało zakończone przed dniem 19 września 2020 r., wobec czego w sprawie niniejszej ma zastosowanie art. 3 pkt 20 Pr. bud. w brzmieniu dotychczasowym. Przepis ten stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o obszarze oddziaływania obiektu należy przez to rozumieć teren wyznaczony w otoczeniu obiektu budowlanego na podstawie przepisów odrębnych, wprowadzających związane z tym obiektem ograniczenia w zagospodarowaniu, w tym zabudowy, tego terenu.

Stronami w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę są: inwestor oraz właściciele, użytkownicy wieczyści lub zarządcy nieruchomości znajdujących się w obszarze oddziaływania obiektu (art. 28 ust. 2 Pr. bud.).

Naczelny Sąd Administracyjny w swoich orzeczeniach wielokrotnie podkreślał, że jeżeli istnieją przepisy prawa materialnego, które nakładają na inwestora określone obowiązki związane z zagospodarowaniem i zabudową jego działki względem działki sąsiedniej, bądź stwarzają możliwość ograniczenia w zagospodarowaniu i wykorzystaniu działek sąsiednich zgodnie z ich przeznaczeniem, to właściciele takich nieruchomości mają status strony i to niezależnie od tego, czy projekt budowlany w ocenie organu spełnia wymagania określone przepisami prawa materialnego oraz aktów wykonawczych i czy zachowane są odległości nakazane stosownymi przepisami prawa. Pod pojęciem ograniczenia możliwości zagospodarowania działki sąsiedniej należy rozumieć również utrudnienia w możliwości użytkowania jej zgodnie z przeznaczeniem (vide: wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 12 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 644/10 - ONSAiWSA 2012/4/69; z 1 marca 2012 r., sygn. akt II OSK 282/12 - Lex nr 1292702; z 17 kwietnia 2013 r., sygn. akt II OSK 2508/11, z 8 czerwca 2011 r., sygn. akt II OSK 1296/10; z 26 czerwca 2012 r., sygn. akt II OSK 1613/11; z 20 grudnia 2013 r., sygn. akt II OSK 841/13 – dostępne na www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Do przepisów odrębnych, w rozumieniu wymienionego wyżej przepisu należą nie tylko przepisy rozporządzeń określających warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, ale także przepisy z zakresu m.in. ochrony środowiska, zagospodarowania przestrzennego oraz przepisy prawa cywilnego w zakresie ochrony prawa własności (vide: wyroki NSA: z 8 czerwca 2011 r., II OSK 1296/10; z 28 marca 2007 r., II OSK 208/06; z 26 czerwca 2012 r., II OSK 1613/11; z 15 lutego 2013 r., II OSK 2171/11; z 20 grudnia 2013 r., II OSK 841/13; z 21 sierpnia 2014 r., II OSK 449/13; z 8 września 2016 r., II OSK 3035/14, 26 stycznia 2021 r. sygn. akt II OSK 1985/19). Na potrzeby konkretnej inwestycji organ powinien każdorazowo ustalić wszystkie przepisy odrębne, które wprowadzają ograniczenia w zagospodarowaniu danego terenu i na ich podstawie ustalić możliwość oddziaływania określonego sposobu użytkowania obiektu budowlanego oraz zakres i zasięg tego oddziaływania. Przejawami takiego oddziaływania są np. hałas, wibracje, zanieczyszczenia powietrza, wody lub gleby, bądź też pozbawienie lub ograniczenie możliwości korzystania z wody, kanalizacji, energii elektrycznej i cieplnej, środków łączności, czy dopływu światła słonecznego, jak również możliwość zalewania wodami opadowymi, czy gruntowymi w związku ze zmianą ukształtowania terenu (vide: wyrok NSA z 16 października 2020 r. sygn. akt II OSK 2300/19 dostępne jak wyżej). Jeżeli przepisy prawa materialnego nakładają na inwestora określone obowiązki czy ograniczenia związane z zagospodarowaniem i zabudową jego działki względem działki sąsiedniej, to tym samym właściciel (użytkownik wieczysty, zarządca) tej działki jest stroną postępowania o pozwolenie na budowę i to niezależnie od tego, czy projekt budowlany w ocenie organu spełnia wymagania określone przepisami prawa materialnego oraz aktów wykonawczych i czy zachowane są odległości nakazane stosownymi przepisami prawa. Przy ustalaniu obszaru oddziaływania inwestycji nie jest bowiem wystarczające wykazanie, że zostały zachowane odległości tego obiektu od granic działek sąsiednich, o których mowa w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych. Należy również rozważyć czy tego rodzaju inwestycja będzie w inny sposób negatywnie oddziaływać na nieruchomość sąsiednią. Sam tytuł prawny do nieruchomości sąsiadującej z terenem inwestycji nie oznacza więc jeszcze, że właściciel, użytkownik wieczysty lub zarządca takiej nieruchomości, jest stroną postępowania w sprawie pozwolenia na budowę. Podmioty te muszą bowiem zostać ograniczone w zakresie realizacji prawa do nieruchomości, do której mają tytuł prawny, w wyniku przyjętych w pozwoleniu na budowę lub projekcie budowlanym wymagań, o których mowa w art. 5 ust. 1 Pr. bud.

Właściciel nieruchomości znajdującej się w obszarze oddziaływania obiektu budowlanego ma interes prawny w sprawdzeniu zachowania stosownych przepisów prawa, a tym samym posiada przymiot strony w postępowaniu o pozwolenie na budowę. Właściciel działki znajdującej się w obszarze oddziaływania inwestycji powinien mieć możliwość sprawdzenia, czy faktycznie ograniczenia związane z zagospodarowaniem i zabudową działki zostaną zachowane i nie zostaną naruszone, czy konkretny obiekt budowlany został zaprojektowany w sposób zgodny z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi oraz czy zapewnione zostanie zachowanie wymogów przewidzianych w art. 5 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, a także czy jego lokalizacja jest zgodna z obowiązującymi na danym terenie ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jeżeli jakikolwiek przepis prawa wiąże sposób zagospodarowania działki sąsiedniej z faktem powstania obiektu na działce inwestora, to wówczas właściciel tejże działki ma prawo żądać sprawdzenia przez organ, czy zamierzona inwestycja nie ograniczy jego prawa do zgodnego z prawem zagospodarowania działki będącej jego własnością bądź korzystania z prawa własności. Innymi słowy, właściciel działki znajdującej się w obszarze oddziaływania inwestycji powinien mieć możliwość uczestniczenia w postępowaniu służącym wyjaśnieniu czy konkretny obiekt budowlany został zaprojektowany w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych oraz zapewnieniem wymogów przewidzianych w art. 5 ust. 1 pkt 9 Pr. bud., wedle którego obiekt budowlany jako całość oraz jego poszczególne części, wraz ze związanymi z nim urządzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projektować i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając poszanowanie, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich, w tym zapewnienie dostępu do drogi publicznej.

W stanie faktycznym rozpatrywanej sprawy organy obu instancji zgodnie przyjęły, że w przypadku projektowanej inwestycji zachowane są normy techniczno-budowlane, a działka skarżącej nie znajduje się na terenie inwestycji ani w granicach obszaru oddziaływania inwestycji. Co istotne, organ przyjął w tym zakresie za wiarygodne a zarazem miarodajne zapisy projektu budowlanego, że obszar oddziaływania inwestycji zamyka się wyłączenie w granicach terenu inwestycji, pomijając zupełnie podnoszone w toku postępowania kwestie oddziaływania hałasu z terenu myjni na nieruchomości sąsiednie i nie dostrzegając potrzeby uzupełnienia materiału dowodowego o prawidłowo sporządzoną analizę hałasu oraz zweryfikowania zapisów projektu pod kątem poprawności wyznaczenia obszaru oddziaływania inwestycji. W toku postępowania poprzedzającego udzielenie pozwolenia na budowę, co jasno wynika z art. 35 ust. 1 pkt 1 Pr. bud. obowiązkiem organu jest zbadanie, czy projekt budowlany jest zgodny z wymaganiami ochrony środowiska (...). Tymczasem w rozpatrywanej sprawie uwadze organów obu instancji umknął fakt, że jedną z potencjalnych form oddziaływania na nieruchomości sąsiednie może być właśnie generowany z terenu inwestycji hałas a także wibracje, zakłócenia elektryczne, zanieczyszczenia powietrza, wody, gleby, pozbawienie możliwość korzystania z wody. Zatem przedmiotem zainteresowania organu i prowadzonego przezeń postępowania wyjaśniającego winno być zweryfikowanie i udokumentowanie w materiale aktowym sprawy czy w przypadku konkretnej inwestycji, w tym wypadku myjni samochodowej trzystanowiskowej, zachowane zostaną normy hałasowe, czy też normy te nie zostaną zachowane. Organ winien wobec tego zbadać czy hałas z myjni oddziałuje na teren nieruchomości skarżącej w rozumieniu art. 3 pkt 20 Pr. bud., co ma decydujące znaczenie dla dokonania oceny, czy skarżącej przysługiwał przymiot strony w rozumieniu art. 28 ust. 2 Pr. bud. w postępowaniu zakończonym decyzją o pozwoleniu na budowę. Zauważyć trzeba, że ustawodawca gwarantuje ochronę przed hałasem w art. 112 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2020 r., poz. 1219) i w wydanym, na podstawie art. 113 ust. 1 rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (tekst jedn. Dz.U. z 2014 r., poz. 112), a rolą organów obu instancji w niniejszym postepowaniu było ustalenie, czy sporna inwestycja gwarantuje zachowanie norm hałasowych. Ustaleń w tym zakresie ewidentnie zabrakło, co świadczy o wydaniu decyzji organów obu instancji z naruszeniem przepisów prawa procesowego - art. 6, art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. oraz prawa materialnego art. 28 ust. 2 i art. 3 pkt 20 Pr. bud. w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 1 Pr. bud., w stopniu istotnie rzutującym na wynik sprawy. Dopiero przeprowadzenie ponownego postępowania wyjaśniającego w tym aspekcie pozwoli organowi ustalić czy skarżąca posiada bądź nie posiada przymiot strony w sprawie pozwolenia na budowę i w rezultacie na wydanie rozstrzygnięcia odpowiadającego przepisom obowiązującego prawa.

Wobec stwierdzonych uchybień Sąd, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c i lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 135 p.p.s.a., uchylił decyzje organów obu instancji, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania należnych stronie od organu orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku, na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 i art. 210 p.p.s.a. Zasądzona kwota 200 zł odpowiada równowartości uiszczonego wpisu od skargi.

is