Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Artykuł 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach patentowych /Dz.U. nr 49 poz. 509 ze zm./, stanowiący, że rzecznik patentowy występuje w charakterze pełnomocnika w postępowaniu przed Urzędem Patentowym, sądami i organami orzekającymi w sprawach własności przemysłowej, obejmuje wszystkie formy wykonywania zawodu rzecznika /w kancelarii patentowej, na rzecz pracodawcy i na podstawie umów cywilnoprawnych/ i wszystkie sprawy własności przemysłowej w rozumieniu art. 2 tej ustawy, rozpoznawane w każdym z wymienionych postępowań.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Edward Kierejczyk (spr.), Sędziowie NSA Jan Bała, Kazimierz Jarząbek, Protokolant Anna Tomaka, po rozpoznaniu w dniu 3 października 2005 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej I. - V. SA w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lutego 2005 r. sygn. akt VI SA/Wa 547/04 w sprawie ze skargi K. i K. Spółka Jawna w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] grudnia 2003 r. Nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia prawa z rejestracji znaku towarowego 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania 2. zasądza od K. & K. Spółki jawnej w W. na rzecz I. – V. SA w W. kwotę 950 (dziewięćset pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił decyzję Urzędu Patentowego z dnia [...] grudnia 2003 r. Nr [...] umarzającą, wszczęte na wniosek K. i K. Spółki jawnej, zwanej dalej Spółką, postępowanie w przedmiocie wygaśnięcia prawa z rejestracji znaku towarowego FLESZ R-88737 udzielonego na rzecz I.-V. S.A. w W. W uzasadnieniu wyroku WSA przypomniał, że Urząd Patentowy umorzył postępowanie na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. w związku z art. 169 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), zwanej dalej p.w.p., ponieważ ta Spółka nie mogła być stroną postępowania dotyczącego wygaśnięcia prawa z rejestracji wymienionego znaku z braku istnienia jej interesu prawnego. Stosownie bowiem do art. 4 i 5 ustawy z dnia 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach patentowych (Dz.U. Nr 49, poz. 509 ze zm.) kancelaria patentowa może świadczyć usługi w sprawach własności przemysłowej wyłącznie na rzecz reprezentowanego podmiotu, bo sama nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu art. 87 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. – Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.). Biorąc dodatkowo pod uwagę art. 153 ust. 1 i art. 154 ust. 1 p.w.p. w razie uzyskania przez tę Spółkę prawa ochronnego na znak towarowy miałoby ono charakter fikcyjny, dotknięty wadą nieważności i podważałoby jej wiarygodność przy świadczeniu pomocy w sprawach własności przemysłowej.

Nie odnosząc się do argumentacji nawiązującej w motywach decyzji do tych unormowań, WSA podzielił pogląd Spółki, że wywodzi ona swój interes prawny z faktu zgłoszenia dnia 4 czerwca 2002 r. do rejestracji na jej rzecz znaku towarowego FLESZ Z-251150 dla towaru w klasie trzeciej (m.in. środków myjących, czyszczących i piorących), w sytuacji gdy znak FLESZ zarejestrowany na rzecz I.-V. S.A. stanowi przeszkodę do uzyskania przez Spółkę ochrony na zgłoszony znak ze względu na podobieństwo oznaczeń i towarów, dla których jest on przeznaczony (art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p.). W świetle art. 133 p.w.p. Spółka ma interes prawny w żądaniu wydania decyzji stwierdzającej wygaśnięcie prawa z rejestracji znaku towarowego R-88737 ze względu na jego nieużywanie, gdyż uzyskanie takiego rozstrzygnięcia w obecnym stanie faktycznym warunkuje zarejestrowanie na jej rzecz znaku towarowego FLESZ Z-251150.

W skardze kasacyjnej I.-V. S.A. zaskarżyła w całości ten wyrok, zarzucając m.in.:

1) naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.s.a., tj.:

– art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.s.a. przez to, że Sąd nie uwzględnił wszystkich istotnych okoliczności mających wpływ na wynik sprawy i uwzględnił skargę na decyzję Urzędu Patentowego, dostrzegając interes prawny Spółki,

– art. 141 § 4 p.s.a. przez to, że Sąd bezzasadnie zarzucił Urzędowi Patentowemu naruszenie art. 169 ust. 2 p.w.p. i nie wyjaśnił w uzasadnieniu podniesionych zarzutów oraz istotnych okoliczności;

– prawa procesowego poprzez stwierdzenie, że ta Spółka jest stroną postępowania i ma interes prawny w żądaniu wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy FLESZ R-88737;

2) naruszenie przepisów prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.s.a.) przez:

– błędne zastosowanie art. 133 w związku z art. 169 ust. 2 p.w.p. oraz wskazanie art. 133 jako podstawy prawnej istnienia interesu prawnego wnioskodawcy,

– niezastosowanie art. 4, art. 5, art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 2001 r. o rzecznikach patentowych (Dz.U. Nr 49, poz. 509 z późn. zm.),

– błędną wykładnię art. 87 ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. – Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.) wskutek przyjęcia, że przedmiotem działalności gospodarczej kancelarii patentowej może być prowadzenie działalności w zakresie innym niż świadczenie pomocy w sprawach własności przemysłowej.

Wskazując na powyższe, wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podkreśliła, że samo zgłoszenie znaku do rejestracji nie rodzi jeszcze interesu prawnego, który trzeba wykazać przy usiłowaniu wygaszenia czyichś praw, ponieważ pojęcie strony w postępowaniu musi wywodzić się z konkretnej normy prawnej, stanowiącej podstawę do sformułowania interesu prawnego. Interes faktyczny o podłożu handlowym nie może być interesem prawnym, ponieważ nie znajduje oparcia w przepisach prawa materialnego. Ustawa o rzecznikach patentowych w art. 4 i 5 wyklucza inną możliwość niż prowadzenie kancelarii patentowej wyłącznie w celu wykonywania zawodu rzecznika patentowego, który polega na świadczeniu pomocy w sprawach własności przemysłowej. Wnioskodawca stworzył przesłankę formalną, nie prowadząc faktycznie działalności w branży chemicznej, dla której zgłosił przedmiotowy znak. Prowadzenie innej działalności niż usługi w zakresie własności przemysłowej, jest niedopuszczalne w świetle wyżej wymienionej ustawy, jak również jest sprzeczne z kodeksem etyki zawodu rzecznika patentowego. Tym samym zgłoszenie przedmiotowego znaku towarowego przez Spółkę zostało dokonane w złej wierze.

Sąd niesłusznie wywiódł jej interes prawny z art. 133 p.w.p., co jest sprzeczne z poglądami wyrażonymi w orzecznictwie. Interes prawny jest interesem opartym na przepisie prawa materialnego (p.w.p.) i jest interesem indywidualnym, co oznacza, że z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku może wystąpić tylko taki podmiot, który wskaże, że rejestracja znaku narusza jego prawa przyznane przepisami ustawowymi (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1999 r. III RN 5/99 – OSNAPiUS 2000, Nr 9, poz. 337).

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Spółka wniosła o jej oddalenie, bo sformułowane w niej zarzuty są wadliwe ze względów formalnych i merytorycznych. Nie wiadomo, na czym polegało zarzucane Sądowi naruszenie przepisów postępowania i czy miało ono istotny wpływ na wynik sprawy, jak tego wymaga art. 145 § 1 lit. c) p.s.a. Podobnie oceniła zarzuty naruszenia prawa materialnego wskutek niewłaściwego zastosowania przez Sąd art. 133 w związku z art. 169 ust. 2 oraz błędną wykładnię art. 133 p.w.p., w dodatku bez dostrzegania różnic pomiędzy błędną wykładnią prawa a jego niewłaściwym zastosowaniem. Spółka podkreśliła, że jej interes prawny w żądaniu wygaszenia prawa z rejestracji znaku towarowego FLESZ R-88737 wynika z tego, że jest ona stroną toczącego się w trybie rejestrowym postępowania przed Urzędem Patentowym, dotyczącego zarejestrowania na jej rzecz znaku FLESZ Z-251150, a nie z faktu prowadzenia kancelarii o statusie spółki jawnej. W świetle art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. (w brzmieniu z dnia wydania decyzji) przeszkodą w uzyskaniu prawa do jej znaku jest figurujący w rejestrze znaków towarowych, nieużywany przez I.-V. S.A. znak FLESZ R-88737. Nie jest merytorycznie uzasadnione twierdzenie I.-V. S.A., jakoby art. 133 p.w.p. nie stanowi źródła interesu prawnego Spółki.

Rozstrzygnięcie tej sprawy niewątpliwie ma wpływ na jej sytuację prawną, ponieważ uwzględnienie wniosku o wygaszenie prawa z rejestracji znaku FLESZ R-88737, w świetle art. 133 p.w.p. stanowi jeden z warunków, od których zależy pozytywne zakończenie będącego w toku postępowania rejestrowego, dotyczącego zgłoszonego do rejestracji znaku towarowego Z-251150.

Brak jest też w skardze kasacyjnej merytorycznej argumentacji dotyczącej zarzutu niezastosowania przez Sąd przepisów art. 4, 5 i 9 ust. l ustawy o rzecznikach patentowych. Z art. 4 wynika wyraźnie, że zawód rzecznika patentowego polega na świadczeniu pomocy w sprawach własności przemysłowej. Formy świadczenia pomocy mogą być różne i zależą od bezpośrednich ustaleń dokonywanych między rzecznikiem patentowym a osobami, dla których ta pomoc jest świadczona. Przepisy ustawy nie przewidują jakichkolwiek ograniczeń w tym zakresie. Ograniczeń takich nie zawiera także art. 2 pkt l ustawy. Nie stanowi on, że uzyskiwanie praw może odbywać się tylko w imieniu i na rzecz osób trzecich. Przedmiotem niniejszego postępowania jest ocena, czy zachodzą przesłanki wygaszenia prawa z rejestracji znaku towarowego R-88737 z powodu jego nieużywania, a nie czy Spółka spełnia warunki, by uzyskać prawa z rejestracji znaku towarowego Z-251150. Te kwestie stanowić będą przedmiot rozważań i rozstrzygnięcia w toku postępowania administracyjnego, toczącego się w trybie rejestrowym. Obowiązujące przepisy nie dają organowi administracyjnemu podstaw do rozstrzygnięcia w toku postępowania spornego, czy wnioskodawca spełnia przesłanki zezwalające na przyznanie mu prawa wyłącznego do innego znaku towarowego. Zarówno p.s.a., jak i przepisy rozporządzenia wykonawczego czy ustawy o rzecznikach patentowych, nie zawierają regulacji, które ograniczałyby lub wykluczyły możliwość uzyskania prawa z rejestracji znaku towarowego. Zgłoszenia do rejestracji znaku towarowego może dokonać każdy podmiot. Przepisy ustawy Prawo własności przemysłowej nie zawierają także normy, która byłaby odpowiednikiem art. 6 uchylonej ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz.U. Nr 5, poz. 17 ze zm.) – zwanej dalej u.z.t., dopuszczającej możliwość rejestracji znaków towarowych jedynie dla towarów objętych przedmiotem działalności gospodarczej.

W skardze kasacyjnej brak jest też argumentacji dotyczącej rzekomego naruszenia art. 87 ustawy Prawo działalności gospodarczej, którego Sąd nie stosował i nie dokonywał jego wykładni.

W ustnym wystąpieniu i załączniku do protokołu rozprawy sądowej w dniu 3 października 2005 r. pełnomocnik I.-V. nawiązał do wcześniej sformułowanych zarzutów, dodatkowo podkreślając, że nierozpoznanie przez WSA wszystkich okoliczności ujętych w uzasadnieniu decyzji Urzędu Patentowego i niewskazanie przepisów p.w.p. obowiązujących w dniu wydania tej decyzji, pozbawiły reprezentowaną przez niego stronę możliwości obrony jej praw, wyczerpując określoną w art. 183 § 2 pkt 5 p.s.a. przesłankę nieważności postępowania. Jego zdaniem nie ma również zależności pomiędzy wnioskiem Spółki o stwierdzenie wygaśnięcia prawa z rejestracji znaku towarowego R-88737 a jej wnioskiem o zarejestrowanie znaku Z-251150, ponieważ wg art. 133 w związku z art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. zdolność ochronną znaku ocenia się na dzień dokonania zgłoszenia. Z kolei pełnomocnik Spółki, także podtrzymując argumentację zawartą w odpowiedzi na skargę kasacyjna, eksponował brak unormowania w art. 2 pkt 1 ustawy o rzecznikach patentowych, prawnych form reprezentowania przez rzeczników patentowych interesów ich mocodawców. W rezultacie – jak w tej sprawie – choć formalnie w postępowaniu przed Urzędem Patentowym rzecznik wykazuje istnienie swojego interesu prawnego jako strony postępowania o stwierdzenie wygaśnięcia prawa z rejestracji znaku towarowego, w rzeczywistości działa on na rzecz utajnionego mocodawcy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga kasacyjna jest uzasadniona. Mimo nieporadnego przytoczenia w niej argumentacji dotyczącej naruszenia przepisów postępowania, oparcie jej na obu podstawach z art. 174 p.s.a. było dopuszczalne. Ta uwaga odnosi się do zarzutu naruszenia przez WSA art. 141 § 4 i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.s.a. Chodzi o to, że WSA nie dokonał oceny argumentacji zawartej w uzasadnieniu decyzji Urzędu Patentowego i pismach procesowych I.-V. składanych w postępowaniu administracyjnym i sądowym, a także nie ustosunkował się do poglądu sformułowanego przez Spółkę w skardze na tę decyzję, wg którego wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy pochodzący od podmiotu niemającego statusu strony powinien być oddalony, bo nie ma bezprzedmiotowości postępowania skutkującej jego umorzenie. W rezultacie zaistniałe naruszenia przepisów postępowania mogły mieć istotny wpływ na wynik tej sprawy. Nie można ich jednak uznać za przesłankę nieważności postępowania określoną w art. 183 § 2 pkt 5 p.s.a., ponieważ zaistniały one na etapie orzekania przez WSA po zamknięciu rozprawy, w której uczestniczył również pełnomocnik I.-V. i nie doszło do pozbawienia tej strony możliwości obrony jej praw.

Na uwzględnienie zasługują przede wszystkim zarzuty naruszenia wskazanych przepisów prawa materialnego.

Wg art. 169 ust. 2 p.w.p. Urząd Patentowy wydaje decyzję stwierdzającą wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy w przypadkach, o których mowa w ust. 1, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny. Jedną z takich przesłanek, o którą chodzi w rozpoznawanej sprawie, jest nieużywanie zarejestrowanego znaku w sposób rzeczywisty dla towarów objętych rejestracją w ciągu nieprzerwanego okresu pięciu lat, chyba że istnieją ważne powody jego nieużywania (art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.). Na te unormowania powołał się WSA, łącząc je z art. 133 p.w.p. wskutek przyjęcia, że z samego faktu zarejestrowania na rzecz Spółki znaku towarowego FLESZ Z-251150 wywodzi ona swój interes prawny jako strony postępowania o wygaśnięcie prawa ochronnego I.-V. na znak FLESZ R-88737. Zostały one w pierwszej kolejności wskazane jako podstawa skargi kasacyjnej z powodu błędnego ich zastosowania przez WSA, w powiązaniu z innymi przepisami prawa materialnego.

Ocenę tego zarzutu należy rozpocząć od przypomnienia, że wg art. 120 ust. 1 p.w.p. znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Istota znaku towarowego sprowadza się głównie do odróżniania w obrocie towarów jednorodnych, a prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej czasowo i terytorialnie skuteczności mającej charakter pewnej sfery monopolu prawnego. Stosownie bowiem do art. 153 ust. 1 p.w.p. przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym treść tego prawa została w sposób przykładowy określona w art. 154 p.w.p. Chodzi o używanie znaku towarowego przez jego umieszczenie na objętych nim towarach, dokumentach związanych z obrotem towarami i posługiwanie się nim w celu reklamy, co odnosi się także do oferowania i świadczenia usług objętych tym znakiem.

Pojęciami uzyskania prawa ochronnego i nabycia prawa wyłącznego używania znaku towarowego łatwiej było operować i wskazywać na zależności między nimi w sprawach, do których odnosiły się przepisy u.z.t. W świetle jej art. 6 ust. 1 rejestracja znaku towarowego mogła być dokonywana na rzecz przedsiębiorstwa i tylko dla towarów będących przedmiotem jego działalności gospodarczej. Takie unormowanie ułatwiało ocenę, czy podmiot występujący na podstawie art. 30 ust. 1 u.z.t. z wnioskiem o uznanie prawa z rejestracji znaku towarowego za wygasłe, ma w tym interes prawny. Brak odpowiednika art. 6 ust. 1 u.z.t. w przepisach p.w.p. nie oznacza jednak, że przewidziana w jej art. 169 ust. 2 możliwość złożenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy przez każdą osobę, która ma w tym interes prawny, jest regulacją oderwaną od treści omawianego prawa podmiotowego.

W skardze kasacyjnej prawidłowo wskazano, że źródłem interesu prawnego strony postępowania jest norma prawa materialnego, na podstawie której może ona domagać się w sprawie konkretyzacji swoich uprawnień i obowiązków. Zresztą w doktrynie i orzecznictwie od dawna przyjmuje się, że interes prawny jest kategorią normatywną kształtowaną przepisami prawa materialnego. W konkretnych sprawach wątpliwości nie pojawiają się więc na tle teoretycznego pojęcia interesu prawnego, lecz składających się na niego uprawnień i obowiązków podmiotu dających mu w rezultacie status strony postępowania. W rozpoznawanej natomiast sprawie żądanie Spółki dotyczące stwierdzenia wygaśnięcia przez Urząd Patentowy prawa ochronnego I.-V. na znak towarowy FLESZ R-88737 mogło być tylko wówczas powiązane z istnieniem jej interesu prawnego, jeżeli po uwzględnieniu tego żądania byłaby ona w stanie korzystać z prawa do znaku FLESZ Z-251150 w sposób określony przypomnianymi art. 153 ust. 1 i art. 154 p.w.p., który zgłosiła do zarejestrowania na swoją rzecz, a ściślej – prowadzić działalność gospodarczą w zakresie artykułów chemicznych objętych tym znakiem. Przed odniesieniem się do tej kwestii nieodzowne jest przypomnienie podstawowych unormowań ustawy o rzecznikach patentowych, dotyczących określenia zasad i warunków wykonywania tego zawodu.

Zawód rzecznika patentowego polega na świadczeniu pomocy w sprawach własności przemysłowej osobom fizycznym, osobom prawnym oraz jednostkom organizacyjnym nieposiadającym osobowości prawnej (art. 4 ust. 1). Wykonywanie tego zawodu dopuszczone jest: w kancelarii patentowej, na rzecz pracodawcy lub na podstawie umów cywilnoprawnych – ale w każdym wypadku na warunkach określonych w tej ustawie (art. 4 ust. 2 i 3), co oznacza, że od wprowadzonych nią rygorów nie ma wyjątków. Potwierdzeniem tego jest również zasada tworzenia i prowadzenia kancelarii patentowej wyłącznie w celu wykonywania zawodu rzecznika patentowego, będącego zawodem zaufania publicznego, także gdy jest ona prowadzona jako spółka cywilna lub jawna (art. 1 ust. 2 i art. 5). Przypomniane unormowania dotyczą wszystkich znanych tej ustawie przedmiotów własności przemysłowej, łącznie ze zwalczaniem nieuczciwej konkurencji (art. 2). Co więcej – na podstawie jej art. 72 i 80 od dnia 22 sierpnia 2001 r. świadczący pomoc w zakresie własności przemysłowej nie mogli już być uznawani za przedsiębiorców w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. – Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.), a całą ich działalność określały przepisy ustawy o rzecznikach patentowych. Dopełnieniem tych unormowań jest art. 9 ust. 1 ustawy stanowiący, że rzecznik patentowy występuje w charakterze pełnomocnika w postępowaniu przed Urzędem Patentowym, sądami i organami orzekającymi w sprawach własności przemysłowej. Obejmuje on wszystkie formy wykonywania zawodu rzecznika (w kancelarii patentowej, na rzecz pracodawcy i na podstawie umów cywilnoprawnych) i wszystkie sprawy własności przemysłowej w rozumieniu art. 2, rozpoznawane w każdym z wymienionych postępowań.

Z powyższych względów z braku istnienia własnego interesu prawnego kancelaria patentowa, prowadzona także w formie spółki jawnej, nie może być stroną postępowania w sprawie dotyczącej stwierdzenia wygaśnięcia przez Urząd Patentowy prawa ochronnego na znak towarowy na podstawie art. 169 ust. 2 p.w.p. W razie zawarcia umowy o świadczeniu pomocy w sprawach własności przemysłowej pomiędzy kancelarią patentową a podmiotem, na rzecz którego ma być ona świadczona, stroną postępowania w sprawie dotyczącej stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy zawsze będzie ta osoba, w imieniu której kancelaria patentowa działa w charakterze jej pełnomocnika. W przeciwieństwie do każdego innego podmiotu (osoby fizycznej, osoby prawnej i jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej), nawet gdy nie prowadzi on aktualnie działalności gospodarczej, lecz może ją podjąć bez zmiany swojego statusu i być stroną postępowania legitymującą się własnym interesem prawnym w sprawach przewidzianych w art. 169 ust. 2 p.w.p., kancelaria patentowa takiej możliwości nie ma ze względu na zawężenie jej działalności wyłącznie do wykonywania zawodu rzecznika patentowego.

W takiej również sytuacji znajduje się Spółka będąca formą organizacyjną kancelarii patentowej. Przez cały okres swojego istnienia nie jest dopuszczalne zajęcie się przez nią działalnością gospodarczą w zakresie artykułów chemicznych objętych znakiem towarowym zarejestrowanym na rzecz I.-V., co wyklucza istnienie jej interesu prawnego i legitymację strony w omawianym postępowaniu. Nie może też ona występować w imieniu podmiotu, jaki ewentualnie powstanie po jej likwidacji, ani działać formalnie w swoim imieniu jako kancelarii patentowej, ale faktycznie na rzecz nieujawnionego w tym postępowaniu swojego mocodawcy. Odmienne poglądy sformułowane przez pełnomocnika Spółki nie znajdują jakiegokolwiek uzasadnienia prawnego i dodatkowo kolidują z istotą zawodu rzecznika patentowego jako zawodu zaufania publicznego, od którego wymaga się przejrzystości działań we wszystkich postępowaniach znanych omawianym aktom prawnym.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 i art. 203 pkt 1 p.s.a. orzekł jak w sentencji.